Oesje… bijna 9u vooraleer we ontwaken. Heeft die lange reis dan toch wat sporen nagelaten of is het inderdaad de ouderdom die ons begint parten te spelen. Om het even, want we hebben geslapen als marmotten, en dat is het bijzonderste. Trouwens; klopt het dat marmotten goed slapen? Aan het ontbijt in ons “WESTIN” hotel zijn er een paar diensters die ons herkennen van verleden jaar (misschien zijn we toch niet zoveel verouderd…), en dat maakt het alleen maar wat leuker.
Zicht vanuit ons kamer met de Tafelberg op de achtergrond.
Nadien beslissen we om te voet op stap te gaan in de Moederstad en omdat het onze eerste dag is zoeken we reeds vroeger begane wegen op. Alhoewel herkenbaar bemerken we toch hier en daar verschillende architectonische ingrepen en we zijn weeral verbijsterd over de prachtige symbiose tussen oud en nieuw in deze stad. 
Oud en nieuw overvloeien elkaar…
In de ons alomgekende Longstreet hebben enkele oudere panden plaats geruimd voor nieuwe boetiekjes. Eéntje ervan springt danig uit de toon, dat we (lees: Hilde) onmogelijk kunnen voorbijgaan zonder een kijkje te nemen. Een artisanale damesboetiek waar de unieke kleedjes en dito accessoires ter plaatse worden gefabriceerd en dit aan belachelijk lage prijzen (ook volgens Hilde). Voor één zwartwit geruit bloesje kan en wil ik niet weigerachtig blijven; valt het niet mee om er in Afrika mee rond te lopen, op Waregem Koerse zal het zeker gesmaakt worden… de jokey’s dragen zelfs zoiets.
Een bloesje in zwart en wit… mooi hé
De boetiekuitbaatster is katterap en nog veel commerciëler dan haar uiterlijk laat vermoeden. Ze installeert mij in een luie fauteuil, met een koekje en een boekje, en intussen probeert ze Hilde nog eentje van haar twee exclusieve Mondriaankleedjes op te solferen.
Nina met de Mondriaankleedjes.
Ik supporter mee met Nina, maar daar trapt Hilde natuurlijk niet in. Spijts alles blijft het bij die ene Waregemkoerse bloes, en toch zijn we alle drie tevreden; Nina, Hilde en ikzelf. De rest van de namiddag blijven we rondhangen in het centrum van Cape-Town. In de omgeving van Green Market genieten we van een paar mooie muzikale streetacts. Ons tweede GSM telefoontje trakteren we op een Zuidafrikaans kaartje, en binnen de kortste keren is alles geregeld om de wereld rond te bellen aan een fractie van de Belgacomprijs. Voor degenen onder onze blogvolgers die toevallig in Zuid-Afrika zouden verblijven; 074 2237776. Je weet maar nooit. Toevallig belanden we in een expositie waar we de levensgrote poppen van mensen en paarden te zien krijgen; onder andere enkele paarden uit de grote Londense show WarHorse. De show werd van 5 december 2014 tot 4 januari 2015 in Cape-Town opgevoerd, maar daarvoor zijn we uiteraard te laat. Doch alleen al de poppen lonen meer dan de moeite. 
Een beeld uit de Londense WarHorse show.
Een poppenpaard in de expo in Cape-Town
Nog bewegende levensgrote poppenbeelden…
Wanneer we rond 16 uur terug naar de WESTIN slenteren hebben we nog een leuke ontmoeting met een grootvader die in zijn “bakkie” met vijf kleinkinderen op schok is. Het is vandaag immers de laatste dag van de “Groote Vakansie” in Zuid-Afrika. Ze vertellen in Afrikaens wat hen morgen op school allemaal te wachten staat. Op een tiental meter vandaan staat een drankstalletje, en als we hen op een Cola trakteren is het hek helemaal van de dam. Het kost ons moeite om hen achter te laten. Weeral uniek Afrika…
Vijf sloebers in Opa’s bakkie…
En met een grote Cola kan natuurlijk niets nog stuk.
Prachtig jullie reis te kunnen volgen. Geniet er maar met volle klepjes ( teugen ) van. Grtjs Daniel
Wij wensen Megan een leerrijk en plezant schooljaar toe! Het laatste jaar op de plaatselijke school en dan waarschijnlijk de grote stap naar …. Succes Megan!
wij zijn gaan kijken naar War Horses verleden jaar in Carre Amsterdam . De MAX !!. we gaan in Mei met de kleinkinderen gaan kijken in Antwerpen …Stadstheater . Is echt de moeite .
die paarden worden in Cape Town gemaakt . grt