19 Januari 2015 : van Waregem naar Cape Town in 24 uur.

Op zondagmiddag stipt of het afgesproken uur maken onze kinderen Bert en Caroline hun opwachting om ons naar Antwerpen Centraal te voeren, alwaar wij rond 16 uur onze Thalis-trein naar Schiphol gereserveerd hebben. We laten ons dus wel degelijk veel te vroeg afhalen, doch hier steekt iets achter; we passeren immers Zwijndrecht, en daar willen we zeker nog even binnenwippen bij onze lieve Bomma. Een half uurtje op haar kamer, gevolgd door een uurtje cafétaria, alwaar Bomma als nooit tevoren vertelt over haar wedervaren van de laatste dagen. Zij heeft immers kennis gemaakt met twee superjoviale vriendinnen, en toeval wil dat ze beiden Paula noemen. Als je dan weet dat Bomma ook Paula noemt is de pret kompleet natuurlijk. De dagen die tot voor kort veel te lang leken vliegen nu ineens voorbij. Een traantje weggepinkt, een afscheidsportretje gemaakt, en weg zijn we…Afscheid van 3 generaties… tot binnen drie maand

Antwerpen is nu heel dichtbij, het afscheid aan Bert en Caroline blitzsnel want het regent tamelijk hard en daar kan Hilde’s haar niet goed tegen. Het electronisch inchecken verloopt ook zonder noemenswaardige problemen (alhoewel…), en binnen de kortste keren zitten we op ons voorbehouden plaatsje in de supersnelle trein, en dit bijna naast iemand van… jawel,Waregem.  Inge Verspeelt, een vriendin van Bert en Caroline reist naar Noord-Holland met enkele collega’s, en dit voor een vierdaags congres. Uiteraard hebben we een leuke babbel met Inge en leren we een en ander bij, vooral over de studies van de kinderen.Inge Verspeelt, onze trainmate naar Amsterdam.

In 55 minuten worden wij van Antwerpen naar Schiphol geloodst, bijna sneller dan het geluid. Daar hebben we tijd zat om onze vlucht van 20u05 te halen naar München. De douanecontrole maakt wel wat poespas over al dat materiaal in mijn fotokoffer, en elk kabeltje, ladertje, elk zendertje wordt minutieus aan een fysische controle onderworpen. Maar niet getreurd; wij hebben tijd zat en we hebben uiteraard  begrip voor de veiligheidsvoorschriften. Het korte vluchtje van Schiphol naar München duurt ook maar een dik uur en verloopt vlekkeloos, zowel wat tijdsschema als comfort betreft. In de airport van München mogen we geen tijd verliezen. We hebben maar 50 minuten en we moeten met een bus een lange verbinding maken naar een andere vleugel. Zeer stressy! Maar we hebben geluk. We vragen de weg naar de Gate H24 aan een meneer die op een soort elektrische golfkar zit, en de man stelt spontaan voor om ons naar die plaats te rijden. Het zal toch nog kloppen dat met een helm geboren zijn geluk brengt. Vanaf hier verloopt alles vlekkeloos. Gemakkelijk inchecken, vlot op het vliegtuig en op onze gereserveerde zitplaatsen. Prachtige Airbusmachine die er spiksplinternieuw uitziet en superleuke bediening. Mijn achting voor Lufthansa is met verschillende punten gestegen. We hebben een overbrugging van 8000 km en 11 uur te maken, dus… knop omdraaien, verstand op nul en alles rustig ondergaan. En dat is bij ons beiden héél goed gelukt. Natuurlijk sliepen we niet zoals in ons eigen bedje, maar al bij al hebben we heel goed gerust. En het werd maandagvoormiddag 10 uur in de morgen zonder dat we het eigenlijk goed beseften. En daar stonden we dan in Cape-Town, the Mother City. Zaaaalig gevoel Welkom in de Moeder Stad; Cape-Town

Maandagmorgen 10 uur. Onze Airbus aan de grond in Cape-Town

Het ophalen van onze bagage verloopt ook al vlekkeloos. En in het luchthavengebouw komen we reeds in contact met de “big five”, de olifant van Amarula en worden we verwelkomd door Miss Cape-Town. Meer moet dat niet zijn natuurlijk.Eerste confrontatie met “the big five”

De olifant van AMARULA

Verwelkoming in Afrika door Miss Cape-Town

Met een taxi bereiken we ons hotel “WESTIN” in Cape-Town, en na een klein snackje gaan we een paar uurtjes rusten. De rest van de dag zullen we opvullen met (weeral) enkele computer/internet problemen en het regelen enkele andere praktische zaken. In de vooravond een korte wandeling in het Waterfront aangevuld met een lichte maaltijd in het Belgisch Restaurant “Den Anker”. Als naar vroegere gewoonte op zijn Belgisch en dus ideaal om de culinaire overgang naar Afrika niet te bruusk in te zetten. Vanavond vroeg onder de lakens, doch niet zonder eerst de blog aan te vullen. Slaapwel!