Hilde en Christian Devos 2023

Oesje… bijna 9u vooraleer we ontwaken. Heeft die lange reis dan toch wat sporen nagelaten of is het inderdaad de ouderdom die ons begint parten te spelen. Om het even, want we hebben geslapen als marmotten, en dat is het bijzonderste. Trouwens; klopt het dat marmotten goed slapen? Aan het ontbijt in ons “WESTIN” hotel zijn er een paar diensters die ons herkennen van verleden jaar (misschien zijn we toch niet zoveel verouderd…), en dat maakt het alleen maar wat leuker.

Zicht vanuit ons kamer met de Tafelberg op de achtergrond.

Nadien beslissen we om te voet op stap te gaan in de Moederstad en omdat het onze eerste dag is zoeken we reeds vroeger begane wegen op. Alhoewel herkenbaar bemerken we toch hier en daar verschillende architectonische ingrepen en we zijn weeral verbijsterd over de prachtige symbiose tussen oud en nieuw in deze stad. 

Oud en nieuw overvloeien elkaar…

In de ons alomgekende Longstreet hebben enkele oudere panden plaats geruimd voor nieuwe boetiekjes. Eéntje ervan springt danig uit de toon, dat we (lees: Hilde) onmogelijk kunnen voorbijgaan zonder een kijkje te nemen. Een artisanale damesboetiek waar de unieke kleedjes en dito accessoires ter plaatse worden gefabriceerd en dit aan belachelijk lage prijzen (ook volgens Hilde). Voor één zwartwit geruit bloesje kan en wil ik niet weigerachtig blijven; valt het niet mee om er in Afrika mee rond te lopen, op Waregem Koerse zal het zeker gesmaakt worden… de jokey’s dragen zelfs zoiets. 

Een bloesje in zwart en wit… mooi hé

De boetiekuitbaatster is katterap en nog veel commerciëler dan haar uiterlijk laat vermoeden. Ze installeert mij in een luie fauteuil, met een koekje en een boekje, en intussen probeert ze Hilde nog eentje van haar twee exclusieve Mondriaankleedjes op te solferen.

Nina met de Mondriaankleedjes.

Ik supporter mee met Nina, maar daar trapt Hilde natuurlijk niet in. Spijts alles blijft het bij die ene Waregemkoerse bloes, en toch zijn we alle drie tevreden; Nina, Hilde en ikzelf. De rest van de namiddag blijven we rondhangen in het centrum van Cape-Town. In de omgeving van Green Market genieten we van een paar mooie muzikale streetacts. Ons tweede GSM telefoontje trakteren we op een Zuidafrikaans kaartje, en binnen de kortste keren is alles geregeld om de wereld rond te bellen aan een fractie van de Belgacomprijs. Voor degenen onder onze blogvolgers die toevallig in Zuid-Afrika zouden verblijven; 074 2237776. Je weet maar nooit. Toevallig belanden we in een expositie waar we de levensgrote poppen van mensen en paarden te zien krijgen; onder andere enkele paarden uit de grote Londense show WarHorse. De show werd  van 5 december 2014 tot 4 januari 2015 in Cape-Town opgevoerd, maar daarvoor zijn we uiteraard te laat. Doch alleen al de poppen lonen meer dan de moeite. 

Een beeld uit de Londense WarHorse show.

Een poppenpaard in de expo in Cape-Town

Nog bewegende levensgrote poppenbeelden…

Wanneer we rond 16 uur terug naar de WESTIN slenteren hebben we nog een leuke ontmoeting met een grootvader die in zijn “bakkie” met vijf kleinkinderen op schok is. Het is vandaag immers de laatste dag van de “Groote Vakansie” in Zuid-Afrika. Ze vertellen in Afrikaens wat hen morgen op school allemaal te wachten staat. Op een tiental meter vandaan staat een drankstalletje, en als  we hen op een Cola trakteren is het hek helemaal van de dam. Het kost ons moeite om hen achter te laten. Weeral uniek Afrika…

Vijf sloebers in Opa’s bakkie…

En met een grote Cola kan natuurlijk niets nog stuk.

Op zondagmiddag stipt of het afgesproken uur maken onze kinderen Bert en Caroline hun opwachting om ons naar Antwerpen Centraal te voeren, alwaar wij rond 16 uur onze Thalis-trein naar Schiphol gereserveerd hebben. We laten ons dus wel degelijk veel te vroeg afhalen, doch hier steekt iets achter; we passeren immers Zwijndrecht, en daar willen we zeker nog even binnenwippen bij onze lieve Bomma. Een half uurtje op haar kamer, gevolgd door een uurtje cafétaria, alwaar Bomma als nooit tevoren vertelt over haar wedervaren van de laatste dagen. Zij heeft immers kennis gemaakt met twee superjoviale vriendinnen, en toeval wil dat ze beiden Paula noemen. Als je dan weet dat Bomma ook Paula noemt is de pret kompleet natuurlijk. De dagen die tot voor kort veel te lang leken vliegen nu ineens voorbij. Een traantje weggepinkt, een afscheidsportretje gemaakt, en weg zijn we…Afscheid van 3 generaties… tot binnen drie maand

Antwerpen is nu heel dichtbij, het afscheid aan Bert en Caroline blitzsnel want het regent tamelijk hard en daar kan Hilde’s haar niet goed tegen. Het electronisch inchecken verloopt ook zonder noemenswaardige problemen (alhoewel…), en binnen de kortste keren zitten we op ons voorbehouden plaatsje in de supersnelle trein, en dit bijna naast iemand van… jawel,Waregem.  Inge Verspeelt, een vriendin van Bert en Caroline reist naar Noord-Holland met enkele collega’s, en dit voor een vierdaags congres. Uiteraard hebben we een leuke babbel met Inge en leren we een en ander bij, vooral over de studies van de kinderen.Inge Verspeelt, onze trainmate naar Amsterdam.

In 55 minuten worden wij van Antwerpen naar Schiphol geloodst, bijna sneller dan het geluid. Daar hebben we tijd zat om onze vlucht van 20u05 te halen naar München. De douanecontrole maakt wel wat poespas over al dat materiaal in mijn fotokoffer, en elk kabeltje, ladertje, elk zendertje wordt minutieus aan een fysische controle onderworpen. Maar niet getreurd; wij hebben tijd zat en we hebben uiteraard  begrip voor de veiligheidsvoorschriften. Het korte vluchtje van Schiphol naar München duurt ook maar een dik uur en verloopt vlekkeloos, zowel wat tijdsschema als comfort betreft. In de airport van München mogen we geen tijd verliezen. We hebben maar 50 minuten en we moeten met een bus een lange verbinding maken naar een andere vleugel. Zeer stressy! Maar we hebben geluk. We vragen de weg naar de Gate H24 aan een meneer die op een soort elektrische golfkar zit, en de man stelt spontaan voor om ons naar die plaats te rijden. Het zal toch nog kloppen dat met een helm geboren zijn geluk brengt. Vanaf hier verloopt alles vlekkeloos. Gemakkelijk inchecken, vlot op het vliegtuig en op onze gereserveerde zitplaatsen. Prachtige Airbusmachine die er spiksplinternieuw uitziet en superleuke bediening. Mijn achting voor Lufthansa is met verschillende punten gestegen. We hebben een overbrugging van 8000 km en 11 uur te maken, dus… knop omdraaien, verstand op nul en alles rustig ondergaan. En dat is bij ons beiden héél goed gelukt. Natuurlijk sliepen we niet zoals in ons eigen bedje, maar al bij al hebben we heel goed gerust. En het werd maandagvoormiddag 10 uur in de morgen zonder dat we het eigenlijk goed beseften. En daar stonden we dan in Cape-Town, the Mother City. Zaaaalig gevoel Welkom in de Moeder Stad; Cape-Town

Maandagmorgen 10 uur. Onze Airbus aan de grond in Cape-Town

Het ophalen van onze bagage verloopt ook al vlekkeloos. En in het luchthavengebouw komen we reeds in contact met de “big five”, de olifant van Amarula en worden we verwelkomd door Miss Cape-Town. Meer moet dat niet zijn natuurlijk.Eerste confrontatie met “the big five”

De olifant van AMARULA

Verwelkoming in Afrika door Miss Cape-Town

Met een taxi bereiken we ons hotel “WESTIN” in Cape-Town, en na een klein snackje gaan we een paar uurtjes rusten. De rest van de dag zullen we opvullen met (weeral) enkele computer/internet problemen en het regelen enkele andere praktische zaken. In de vooravond een korte wandeling in het Waterfront aangevuld met een lichte maaltijd in het Belgisch Restaurant “Den Anker”. Als naar vroegere gewoonte op zijn Belgisch en dus ideaal om de culinaire overgang naar Afrika niet te bruusk in te zetten. Vanavond vroeg onder de lakens, doch niet zonder eerst de blog aan te vullen. Slaapwel!

 

2017 – Voor het zesde opeenvolgende jaar hopen wij hier weeral onze honderden vrienden en volgers te kunnen verwelkomen. Wij proberen u terug op boeiende verhalen, interessante weetjes en mooie foto’s te trakteren. Laat zeker niet na om reacties of opmerkingen te sturen. Dit kan door eenvoudig onderaan een dagverslag het vakje “geef een reactie” aan te klikken. Wij kijken vol ongeduld uit naar ons Zuid-Afrika 2017 dat op 11 januari van start gaat.

Hilde en Christian Devos.

Het aftellen is begonnen. Intussen is het reisschema in grote trekken uitgestippeld.

Na een bezoek aan Zuid-Afrika brachten we pappies computer mee naar huis, ginder niet te herstellen…
Deze blog wordt dus niet aangevuld aangezien hij z’n foto’s niet kan bewerken, jammer……
Ze zijn beiden wel bereikbaar via mail.

Zuid-Afrika is een prachtig land.  Na ons bezoek begrijpen we maar al te goed waarom ze telkens opnieuw, voor zo’n lange tijd ons grijs Belgenlandje ruilen voor dit zonnige, mooie en vriendelijke ZA!

Caroline Devos

Het is dik 8u30 als we aan de ontbijttafel komen. Het tempo is blijkbaar ietsje aan ’t zakken. Luc stelt ons een glaasje bubbels voor, maar daarvoor passen we allemaal. Op de helling van Luc’s prachtige tuin grazen twee schapen, en toen we hier verleden jaar langs kwamen was er juist eentje die gelammerd had. We informeren naar de toestand van het lammetje. Het beestje zou nogal een moeilijk karakter hebben – het heeft immers een Belgische roots – en het werd afgezonderd naar een andere locatie. Het bewaakt nu de verrichtingen aan de betaalautomaat.

Na het klassieke stramien, valiezen pakken, wagens laden en afscheidsportretje maken gaan we nog een wandelingetje maken in centrum Robertson. Er zijn trouwens een paar dames die dringend behoefte hebben aan melk – muggenmelk.

Robertson ligt ook midden in de winelands, en dus lopen we ook nog even langs bij een paar van die wijnhuizen. Arabella is er eentje van. Vooral gekend om zijn Sauvignon Blanc, maar niet alleen om de wijn, maar ook om hun fokkerij van paarden. In al kun wijnlabels

gebruiken ze immers een paard als logo. Zij exporteren zowel hun wijnen als hun paarden over de ganse wereld. Wij hebben hier wel geen geluk, want enerzijds zijn ze gesloten en anderzijds lopen de paarden allemaal zeer ver van de omheining van het domein.         Enkele kilometer verder bereiken we Estate Van Looveren. De bouwstijl van de wijnopslagplaatsen  doet denken aan de Sherykelders in het Spaanse Jerez de la Frontera.

De eigenaars zijn vier kozijns, en één van hun grote, en hun beste wijnen dragen dan ook de naam “Four Cousins”. Het domein heeft prachtige oude tuinen met weelderige bloemperken, vooral hortensia’s.

 

Ontbijt om 8 uur, en wat raadt je? Er liggen Valentijngeschenkjes op de ontbijttafel. Geldbeugeltjes met liefdesspreuken, rode snoepjes in de vorm van een hartje, en zelfs een klein braadpannetje. Wat dit laatste met Valentijn te doen heeft mag Joost weten, maar ’t is alvast de geste die telt.

Tegen 9 u kunnen we de afscheidsfoto maken en rijden we naar de andere kant van het dorp, waar we een afspraak hebben met artieste Marinda Combrinck, de dame die een paar jaar geleden het “hanengevecht” van Emile Claus herschilderde en verleden jaar “de tuinman” van diezelfde Claus. Ze ontvangt ons hartelijk in haar atelier en ze vertelt over haar plannen en haar komende exposities.

Onze aandacht wordt getrokken door een schilderijtje met het portret van Jean Creil, de koster van Calitzdorp. De man die elke avond om 18 uur een orgelrecitalletje ten beste gaf maar die een paar maand geleden verdwenen is naar andere oorden.

Een half uurtje later zijn we weeral onderweg en nog iets later maken we een stop, ditmaal in het kleine stadje Ladysmith. Het mooie witte kerkje is al meer dan tien jaar omgebouwd tot museum.

Recht tegenover het kerkje staat een huisje met een grote tuin vol rariteiten. Je kunt er niet naast kijken, want er groeit een fiets in één van de bomen.

We lopen door de tuin die vol staat met landbouwmachines, werktuigen en andere karren. Op sommige van die zonderlinge machines hangt een plaatje met uitleg, en dat is in vele gevallen wel nodig.

Intussen is de zonderlinge bewoner Charel in zijn deuropening komen staan.  Hij nodigt ons uit om ook binnen een kijkje te nemen. We moeten ons naar binnen wringen, want  hier staat alles propvol met de meest ondenkbare toestanden. Mijn oog valt op een handgemaakte éénsnarige beschilderde gitaar. Ze is vervaardigd uit een blikken doos en een beschilderde houten plank. Onze Charel dist een heel verhaal op over dit zonderling instrument.

Dergelijke eensnarige gitaren werden bij de San (Afrikaanse stam) gebruikt om een soort dans op te fleuren. Voor normaal gebruik kunnen er ook vier snaren opgespannen worden.Bij ons eerste bezoek aan Zuid-Afrika in 1999 heb ik een gitaar gekocht voor kleinzoon Emile (toen 6 jaar), en deze was eveneens gemaakt van een blikken doos. Onze intussen grote Emile koestert nog steeds dat instrument, dus ik vind dat hij na 15 jaar wel een vervolg verdient. Charel neemt afscheid van zijn geliefde gitaar en ik trek ermee op. Hilde heeft wel een probleem; hoe gaan wij alles meezeulen op onze terugvlucht. Maar dat zijn mij zorgen voor morgen…

Saluu Charel, we moeten dringend verder. We rijden een vijftigtal kilometer op de route 62, en tegen de tijd dat de eentonigheid begint door te wegen komen we aan … Ronnies sex shop. Een drank- en eetstalletje uitgebaat door wie anders dan Ronnie. Oorspronkelijk was het Ronnies Shop maar enkele kapoenen hebben de nacht voor de opening van de afspanning het woordje “sex” bijgeschilderd op de muur.

Door dat ene bijkomende woordje werd de keet een succes van jewelste. Volle bussen hielden hier oponthoud, motorclubs maakten er hun ontmoetingsplaats, vermoeide toeristen kwamen hier hun dorst lessen. En de naam bracht velen onder hen op andere gedachten. Eentje begon met haar béhaatje aan het plafond te hangen, en de weg was geëffend voor honderden van die dingetjes. Alsof het nog niet genoeg was begonnen de hete dames ook hun slipjes aan het plafond te spelden. En Ronnie… die zag dat het goed was. Uiteraard liet hij begaan, en intussen kent gans Zuid-Afrika Ronnies sex shop.

In een aanpalend rustsalonneke zijn de muren met graffiti bekladderd; dit is misschien de ideale plek voor een Valentijns fotosessie met de drie verliefde koppels.

Vijftig kilometer verder in Montagu moet er volgens insiders een geweldig pannenkoekenhuisje zijn. Op het eerste gezicht niet te vinden, maar naar gewoonte geven we niet op en vragen aan een voorbijganger. Nooit van pannenkoeken gehoord.

Dominique’s langverwachte pannekoekendroom valt eens te meer in duigen, en we verhelpen ons met een pizza op het terras van een Italiaans zaakje.  Ook nie mis. Over Ashton gaat hen nu naar Robertson, doch niet zonder eerst nog de Kochmanskloof te passeren.

Nu nog 20 kilometer te gaan en we bereiken Robertson, de wijnstad waar Luc en Hilde Uytenhove hun prachtige B&B Ballinderry uitbaten. Wijzelf waren hier al een viertal keren en we hebben een groot respect voor zowel de kookkunsten van Hilde als de hoffelijkheid van gastheer Luc.

Ook ditmaal worden we hartelijk onthaald door Luc en Hilde, en voor we het beseffen staat het ganse gezelschap al verenigd met een glaasje bubbels.

Hilde (van Luc) heeft ons een echt feestmaal voorbereid; het is tenandere niet alle dagen  Valentijn. We krijgen als voorgerecht drie tomaatbereidingen met mozzarella. De hoofdschotel is een Cocq-au-vin à la façon de Hilde en als dessert een heerlijke sabayon met verschillende soorten rood fruit. Meer dan voldaan en vermoeid van deze drukke dag trekken we rond 22u 30 naar onze bedstee.

 

 

 

 

Deze morgen zijn er met en zonder migraine. Maar iedereen is stipt aan de ontbijttafel, want om 9 uur verwachten we Koos, de struisvogelman. Intussen hebben we reeds bemerkt dat Isaac de tuinman onze twee karrekes gewassen heeft, en dat verdient weeral een petje. (ze beginnen serieus te minderen).

Om kwart voor negen maakt Koos zijn opwachting. Hij heeft een ganse collectie attributen bij. We scharen ons rond de salontafel en Koos voert ons mee in de geschiedenis van de Kleine Karoo, het gebied waarin we ons bevinden. Hij vertelt ronduit over de oorlogen tussen Engelsen en Hollanders om te eindigen met het ontstaan van de coöperatieven.

Nu komt hij bij het hoofdstuk van de struisvogel. Door het invoeren van broedmachines en het op vaste tijdstippen roven van de eieren blijven de moederdieren maar eieren leggen en is de productie verdubbeld. Van deze dieren gaat er niets verloren, en wat vroeger bijna waardeloos was zorgt nu voor de grootste opbrengst, namelijk de huiden. Zowel in de kledij als in de bagagerie is struisvogelleer zeer gegeerd. Maar ook het vlees en de pluimen verzekeren een goede opbrengst.

Nu mogen we naar de broedmachines en de kindercrèche. De eieren vertoeven 42 dagen in de broedmachine voor de kuikentjes uitpikken, en dit aan een temperatuur van 36 graden. Om de 4 uur zullen ze automatisch een beetje verrold worden.

Eenmaal de kuikentjes uitgepikt zijn blijven ze nog zeven dagen in quarantaine. Ze krijgen hier ook een spuitje en antibiotica. Dominique die anders niet zo zot is van pluimgedierte mag zo’n strusskuiken knuffelen, en ze is zo fier als een… struisvogel.

We nemen afscheid van Koos, we betalen het saldo in de receptie en weg zijn we, richting Prince Albert. Daarvoor moeten we door de Meringpoort, een steile weg die 26 maal de rivier GROOT dwarst. We rijden door steile en sterk geërodeerde zandstenen kliffen en houden meermaals halt aan uitzichten op de spectaculaire panorama’s.

Tot twee maal toe moeten we halt houden voor een kudde bavianen die op de weg aan het crossen zijn. Het wordt dan ook dik middag als we in het mooie stadje Prince Albert aankomen, en we verorberen er een saladeke in hotel Swartberg.

We maken nog een wandelingetje in het sympathieke stadje. De vrouwtjes hebben andere interesses en trekken naar de shopkes. Ik troon de mannen mee naar een weverijtje waar ik goede herinneringen aan heb. De eigenares, Sophia, zou twee jaar geleden met haar man een  bezoek brengen aan België, en ik beloofde haar een ganse dag rond te leiden en haar een paar moderne weverijen te laten zien. Ze is een beetje gegeneerd omdat ze haar belofte niet hield. Haar driekoppig personeel is nog steeds hetzelfde. Eentje om te spinnen, eentje om te weven en een derde om de kettingbomen te scheren.

Bij het verlaten van de weverij is de school juist uit, en we hebben een leuk babbel met vier ge-uniformde studentinnetjes. Een beetje bedeesd, maar we kunnen toch een en ander losweken over hun school, hun familie en hun thuis.

Recht tegenover de weverij huist een fotograaf met zijn atelier en een galerij met zijn werken. Wij staan verstomd van de prachtige effecten die hij in zijn foto’s weet te leggen. Omdat hij aanvoelt dat we toch ook ietsiepietsie van fotografie kennen vertelt hij honderduit over zijn manier van werken, zijn toegepaste technieken, hoe hij de foto’s bewerkt met Photoshop en Lightroom. Het klikt zodanig dat hij me voorstelt om een volgende keer een tweetal dagen in Prince Albert te verblijven om bij hem enkele technieken uit te diepen. Zoiets is toch ondenkbaar in België ?

Hoog tijd om verder op te schieten want we moeten nog de fameuze Swartbergkloof door.  Deze pas staat bij kenners bekend als de mooiste kloof van Zuid-Afrika. Deze pas werd aangelegd rond 1880  met behulp van dwangarbeiders. Regelmatig is het uitzicht adembenemend, maar de weg is vreselijk steil en de bochten eindeloos. De top ligt 1558 meter boven de zeespiegel.

Door de drukke dag, en de vele stops wordt het 16u30 voor we de grotten, de “Cango Caves” bereiken. Luc had gisteren al  per mail een afspraak gemaakt voor een rondgang voor zes personen, mail waar echter geen antwoord op kwam. Maar wat blijkt nu? Enerzijds is de mail daar blijkbaar niet aangekomen en anderzijds zijn de grotten maar te bezoeken tot 16 uur. De twee dames aan de receptie zijn heel vriendelijk, maar aan wat onmogelijk is kunnen zij natuurlijk niets veranderen. We laten ons echter niet uit ons lood slaan, en na heel wat parlesanten en aandringen kunnen we toch bekomen dat ze de manager erbij halen. We confronteren die dame met de I-phone van Luc waarop de mail staat, we maken haar een paar waarheden, halve waarheden en foefjes wijs, en hoe verder ons verhaal vordert, hoe meer medelijden we opwekken. Onze strategie lukt; de lieve madam haalt er Lisa bij, een super gidse die ons binnenleidt in het heelal van de Cango Caves.  Adembenemend mooi.

In de doolhoven met veelkleurige stalagmieten en stalactieten vertelt Lisa ons over het ontstaan van deze grotten die alom bekend staan als een van de mooiste natuurwonderen van  Afrika.

Lisa voert ons door Grand Hall, door de Wondergrot en tal van andere zalen. De ene nog indrukwekkender dan de andere. We krijgen gordijnen te zien, de toren van Pisa en zelfs Cleopatra. De ooohs en de aaahs weerklinken bij het betreden van elke nieuwe ruimte. Na een klein uurtje hebben we het gehad, en bij het verlaten van de grotten kan er nog een groepskiekje vanaf met Lisa.

Het wordt dik 18 uur als we Calitzdorp binnenrijden. Vlug nog even naar de kerk, want hier verzorgt de plaatselijke koster dagelijks een halfuur durend orgelrecitalleke. Maar wat blijkt; de koster moet in onmin gevallen zijn met de autoriteiten, en hij zou uitgeweken zijn naar een ander oord. Dan maar recht naar onze B&B SOETERUS. We worden er hartelijk ontvangen door de nieuwe uitbater Frekkie Vermeulen. En het is niet alleen zijn naam die aan een Hollander doet denken… alhoewel, hij is rasechte Zuidafrikaan. Hilde vindt dat onze kamers verleden jaar een stuk ruimer uitvielen, en omdat we vandaag toch de enige gasten zijn mogen we verhuizen naar de overkant met grotere kamers. Warren, de zwarte knecht van Frekkie wakkert reeds het vuur van de braai aan, en tegen 19 u 30 kunnen we aan tafel en worden we heerlijk vlees van oryx geserveerd met een lekkere streekwijn. Oooh oooh oooh, wat hebben we vandaag toch veel beleefd !