Vrijdag 14 Februari. Van Calitzdorp naar Robertson (230 km)

Ontbijt om 8 uur, en wat raadt je? Er liggen Valentijngeschenkjes op de ontbijttafel. Geldbeugeltjes met liefdesspreuken, rode snoepjes in de vorm van een hartje, en zelfs een klein braadpannetje. Wat dit laatste met Valentijn te doen heeft mag Joost weten, maar ’t is alvast de geste die telt.

Tegen 9 u kunnen we de afscheidsfoto maken en rijden we naar de andere kant van het dorp, waar we een afspraak hebben met artieste Marinda Combrinck, de dame die een paar jaar geleden het “hanengevecht” van Emile Claus herschilderde en verleden jaar “de tuinman” van diezelfde Claus. Ze ontvangt ons hartelijk in haar atelier en ze vertelt over haar plannen en haar komende exposities.

Onze aandacht wordt getrokken door een schilderijtje met het portret van Jean Creil, de koster van Calitzdorp. De man die elke avond om 18 uur een orgelrecitalletje ten beste gaf maar die een paar maand geleden verdwenen is naar andere oorden.

Een half uurtje later zijn we weeral onderweg en nog iets later maken we een stop, ditmaal in het kleine stadje Ladysmith. Het mooie witte kerkje is al meer dan tien jaar omgebouwd tot museum.

Recht tegenover het kerkje staat een huisje met een grote tuin vol rariteiten. Je kunt er niet naast kijken, want er groeit een fiets in één van de bomen.

We lopen door de tuin die vol staat met landbouwmachines, werktuigen en andere karren. Op sommige van die zonderlinge machines hangt een plaatje met uitleg, en dat is in vele gevallen wel nodig.

Intussen is de zonderlinge bewoner Charel in zijn deuropening komen staan.  Hij nodigt ons uit om ook binnen een kijkje te nemen. We moeten ons naar binnen wringen, want  hier staat alles propvol met de meest ondenkbare toestanden. Mijn oog valt op een handgemaakte éénsnarige beschilderde gitaar. Ze is vervaardigd uit een blikken doos en een beschilderde houten plank. Onze Charel dist een heel verhaal op over dit zonderling instrument.

Dergelijke eensnarige gitaren werden bij de San (Afrikaanse stam) gebruikt om een soort dans op te fleuren. Voor normaal gebruik kunnen er ook vier snaren opgespannen worden.Bij ons eerste bezoek aan Zuid-Afrika in 1999 heb ik een gitaar gekocht voor kleinzoon Emile (toen 6 jaar), en deze was eveneens gemaakt van een blikken doos. Onze intussen grote Emile koestert nog steeds dat instrument, dus ik vind dat hij na 15 jaar wel een vervolg verdient. Charel neemt afscheid van zijn geliefde gitaar en ik trek ermee op. Hilde heeft wel een probleem; hoe gaan wij alles meezeulen op onze terugvlucht. Maar dat zijn mij zorgen voor morgen…

Saluu Charel, we moeten dringend verder. We rijden een vijftigtal kilometer op de route 62, en tegen de tijd dat de eentonigheid begint door te wegen komen we aan … Ronnies sex shop. Een drank- en eetstalletje uitgebaat door wie anders dan Ronnie. Oorspronkelijk was het Ronnies Shop maar enkele kapoenen hebben de nacht voor de opening van de afspanning het woordje “sex” bijgeschilderd op de muur.

Door dat ene bijkomende woordje werd de keet een succes van jewelste. Volle bussen hielden hier oponthoud, motorclubs maakten er hun ontmoetingsplaats, vermoeide toeristen kwamen hier hun dorst lessen. En de naam bracht velen onder hen op andere gedachten. Eentje begon met haar béhaatje aan het plafond te hangen, en de weg was geëffend voor honderden van die dingetjes. Alsof het nog niet genoeg was begonnen de hete dames ook hun slipjes aan het plafond te spelden. En Ronnie… die zag dat het goed was. Uiteraard liet hij begaan, en intussen kent gans Zuid-Afrika Ronnies sex shop.

In een aanpalend rustsalonneke zijn de muren met graffiti bekladderd; dit is misschien de ideale plek voor een Valentijns fotosessie met de drie verliefde koppels.

Vijftig kilometer verder in Montagu moet er volgens insiders een geweldig pannenkoekenhuisje zijn. Op het eerste gezicht niet te vinden, maar naar gewoonte geven we niet op en vragen aan een voorbijganger. Nooit van pannenkoeken gehoord.

Dominique’s langverwachte pannekoekendroom valt eens te meer in duigen, en we verhelpen ons met een pizza op het terras van een Italiaans zaakje.  Ook nie mis. Over Ashton gaat hen nu naar Robertson, doch niet zonder eerst nog de Kochmanskloof te passeren.

Nu nog 20 kilometer te gaan en we bereiken Robertson, de wijnstad waar Luc en Hilde Uytenhove hun prachtige B&B Ballinderry uitbaten. Wijzelf waren hier al een viertal keren en we hebben een groot respect voor zowel de kookkunsten van Hilde als de hoffelijkheid van gastheer Luc.

Ook ditmaal worden we hartelijk onthaald door Luc en Hilde, en voor we het beseffen staat het ganse gezelschap al verenigd met een glaasje bubbels.

Hilde (van Luc) heeft ons een echt feestmaal voorbereid; het is tenandere niet alle dagen  Valentijn. We krijgen als voorgerecht drie tomaatbereidingen met mozzarella. De hoofdschotel is een Cocq-au-vin à la façon de Hilde en als dessert een heerlijke sabayon met verschillende soorten rood fruit. Meer dan voldaan en vermoeid van deze drukke dag trekken we rond 22u 30 naar onze bedstee.