Deze morgen zijn er met en zonder migraine. Maar iedereen is stipt aan de ontbijttafel, want om 9 uur verwachten we Koos, de struisvogelman. Intussen hebben we reeds bemerkt dat Isaac de tuinman onze twee karrekes gewassen heeft, en dat verdient weeral een petje. (ze beginnen serieus te minderen).
Om kwart voor negen maakt Koos zijn opwachting. Hij heeft een ganse collectie attributen bij. We scharen ons rond de salontafel en Koos voert ons mee in de geschiedenis van de Kleine Karoo, het gebied waarin we ons bevinden. Hij vertelt ronduit over de oorlogen tussen Engelsen en Hollanders om te eindigen met het ontstaan van de coöperatieven.
Nu komt hij bij het hoofdstuk van de struisvogel. Door het invoeren van broedmachines en het op vaste tijdstippen roven van de eieren blijven de moederdieren maar eieren leggen en is de productie verdubbeld. Van deze dieren gaat er niets verloren, en wat vroeger bijna waardeloos was zorgt nu voor de grootste opbrengst, namelijk de huiden. Zowel in de kledij als in de bagagerie is struisvogelleer zeer gegeerd. Maar ook het vlees en de pluimen verzekeren een goede opbrengst.
Nu mogen we naar de broedmachines en de kindercrèche. De eieren vertoeven 42 dagen in de broedmachine voor de kuikentjes uitpikken, en dit aan een temperatuur van 36 graden. Om de 4 uur zullen ze automatisch een beetje verrold worden.
Eenmaal de kuikentjes uitgepikt zijn blijven ze nog zeven dagen in quarantaine. Ze krijgen hier ook een spuitje en antibiotica. Dominique die anders niet zo zot is van pluimgedierte mag zo’n strusskuiken knuffelen, en ze is zo fier als een… struisvogel.
We nemen afscheid van Koos, we betalen het saldo in de receptie en weg zijn we, richting Prince Albert. Daarvoor moeten we door de Meringpoort, een steile weg die 26 maal de rivier GROOT dwarst. We rijden door steile en sterk geërodeerde zandstenen kliffen en houden meermaals halt aan uitzichten op de spectaculaire panorama’s.
Tot twee maal toe moeten we halt houden voor een kudde bavianen die op de weg aan het crossen zijn. Het wordt dan ook dik middag als we in het mooie stadje Prince Albert aankomen, en we verorberen er een saladeke in hotel Swartberg.
We maken nog een wandelingetje in het sympathieke stadje. De vrouwtjes hebben andere interesses en trekken naar de shopkes. Ik troon de mannen mee naar een weverijtje waar ik goede herinneringen aan heb. De eigenares, Sophia, zou twee jaar geleden met haar man een bezoek brengen aan België, en ik beloofde haar een ganse dag rond te leiden en haar een paar moderne weverijen te laten zien. Ze is een beetje gegeneerd omdat ze haar belofte niet hield. Haar driekoppig personeel is nog steeds hetzelfde. Eentje om te spinnen, eentje om te weven en een derde om de kettingbomen te scheren.
Bij het verlaten van de weverij is de school juist uit, en we hebben een leuk babbel met vier ge-uniformde studentinnetjes. Een beetje bedeesd, maar we kunnen toch een en ander losweken over hun school, hun familie en hun thuis.
Recht tegenover de weverij huist een fotograaf met zijn atelier en een galerij met zijn werken. Wij staan verstomd van de prachtige effecten die hij in zijn foto’s weet te leggen. Omdat hij aanvoelt dat we toch ook ietsiepietsie van fotografie kennen vertelt hij honderduit over zijn manier van werken, zijn toegepaste technieken, hoe hij de foto’s bewerkt met Photoshop en Lightroom. Het klikt zodanig dat hij me voorstelt om een volgende keer een tweetal dagen in Prince Albert te verblijven om bij hem enkele technieken uit te diepen. Zoiets is toch ondenkbaar in België ?
Hoog tijd om verder op te schieten want we moeten nog de fameuze Swartbergkloof door. Deze pas staat bij kenners bekend als de mooiste kloof van Zuid-Afrika. Deze pas werd aangelegd rond 1880 met behulp van dwangarbeiders. Regelmatig is het uitzicht adembenemend, maar de weg is vreselijk steil en de bochten eindeloos. De top ligt 1558 meter boven de zeespiegel.
Door de drukke dag, en de vele stops wordt het 16u30 voor we de grotten, de “Cango Caves” bereiken. Luc had gisteren al per mail een afspraak gemaakt voor een rondgang voor zes personen, mail waar echter geen antwoord op kwam. Maar wat blijkt nu? Enerzijds is de mail daar blijkbaar niet aangekomen en anderzijds zijn de grotten maar te bezoeken tot 16 uur. De twee dames aan de receptie zijn heel vriendelijk, maar aan wat onmogelijk is kunnen zij natuurlijk niets veranderen. We laten ons echter niet uit ons lood slaan, en na heel wat parlesanten en aandringen kunnen we toch bekomen dat ze de manager erbij halen. We confronteren die dame met de I-phone van Luc waarop de mail staat, we maken haar een paar waarheden, halve waarheden en foefjes wijs, en hoe verder ons verhaal vordert, hoe meer medelijden we opwekken. Onze strategie lukt; de lieve madam haalt er Lisa bij, een super gidse die ons binnenleidt in het heelal van de Cango Caves. Adembenemend mooi.
In de doolhoven met veelkleurige stalagmieten en stalactieten vertelt Lisa ons over het ontstaan van deze grotten die alom bekend staan als een van de mooiste natuurwonderen van Afrika.
Lisa voert ons door Grand Hall, door de Wondergrot en tal van andere zalen. De ene nog indrukwekkender dan de andere. We krijgen gordijnen te zien, de toren van Pisa en zelfs Cleopatra. De ooohs en de aaahs weerklinken bij het betreden van elke nieuwe ruimte. Na een klein uurtje hebben we het gehad, en bij het verlaten van de grotten kan er nog een groepskiekje vanaf met Lisa.
Het wordt dik 18 uur als we Calitzdorp binnenrijden. Vlug nog even naar de kerk, want hier verzorgt de plaatselijke koster dagelijks een halfuur durend orgelrecitalleke. Maar wat blijkt; de koster moet in onmin gevallen zijn met de autoriteiten, en hij zou uitgeweken zijn naar een ander oord. Dan maar recht naar onze B&B SOETERUS. We worden er hartelijk ontvangen door de nieuwe uitbater Frekkie Vermeulen. En het is niet alleen zijn naam die aan een Hollander doet denken… alhoewel, hij is rasechte Zuidafrikaan. Hilde vindt dat onze kamers verleden jaar een stuk ruimer uitvielen, en omdat we vandaag toch de enige gasten zijn mogen we verhuizen naar de overkant met grotere kamers. Warren, de zwarte knecht van Frekkie wakkert reeds het vuur van de braai aan, en tegen 19 u 30 kunnen we aan tafel en worden we heerlijk vlees van oryx geserveerd met een lekkere streekwijn. Oooh oooh oooh, wat hebben we vandaag toch veel beleefd !
wij gaan al 10 jaar naar MOOIPLAAS en Andrei , de attraktie en superkerel !!
was 2 weken geleden nog ziek toen we er waren . Nu weer op en top .
ome Koos is ook een kerel verliefd op zijn volstuisjes he ! wij gaan nooit meer naar die commerciele kwekerijen …die beestjes zijn toch niet gemaakt op op te rijden .”’. tot binnenkort.