Hilde en Christian Devos 2023

Jawel Roger en Greta, ons Wildernis avontuur zit er hier ook weeral op. Veel te vlug! Bij het ontbijt hebben we nog een lange babbel. Wijzelf hopen Roger en Greta in juli of augustus terug in Waregem te mogen verwelkomen. We maken nog een afscheidskiekje.

We slenteren wel nog wat van her naar der, omdat we nog op zoek zijn naar 2 kamers voor begin maart. Niet zo eenvoudig, want door de lage koers van de ZAR (Zuid-Afrikaanse Rand) wil iedereen, vooral de Hollanders, naar Zuid-Afrika. Marco van Dolphin Dunes kan niets toezeggen want zijn baas is eventjes afwezig.

Tien minuutjes later krijgen we al een telefoontje van Dolphin Dunes om te melden dat alles volboekt is. Jammer ! Uiteindelijk komen we bij Peter terecht, de eigenaar van Phoenix Guest House. Hij kan ons twee kamertjes versieren, maar we mogen hem niet te lang bezighouden want vanavond heeft hij hier een receptie met dertig personen. Hij toont ons zijn heerlijke sausjes en we moeten ze ook even proeven. Speciaal maar super heerlijk. Ik vertel hem van ons groepje mannenkokers in België, en Peter belooft om mij een drietal eenvoudige doch heerlijke receptjes uit te leggen begin maart. En Peter heeft ook een prachtige Porshe oldtimer staan in de garage; dat zal Bert wel interesseren.

Voilà, weeral een probleem opgelost. Onderweg naar Oudtshoorn en ongeveer halfweg passeren we George, de stad waar we volgende maand de school gaan bezoeken waarvan een tiental leerlingen in September 2013 te gast waren in Waregem. De eerste studentin in geel uniform die we aanspreken vertelt dat ze van die school is en geeft ons exacte uitleg waar we de school kunnen vinden. Slechts een boogscheut van waar we staan. We stappen er op af, doch de school is reeds twintig minuten uit, en er slenteren nog slechts een tiental studenten rond. Maar intussen weten we toch waar we op 5 maart moeten zijn. Honderd meter verder is er een hamburger tent “PRIME” waar we in een vluggertje een  tonijnslaatje verorberen. Het is intussen al 15u30. We zijn nog maar pas terug de baan op als we een telefoontje krijgen van onze vier vrienden met de melding dat ze reeds in Oudtshoorn zijn aangekomen. Dus niet meer getreuzeld maar juist nu maakt GPS Ellen terug een foutje en rijden we radeloos verdwaald. En weeral brengt een politiepatrouille de oplossing.

Als we in onze B&B “MOOIPLAAS” arriveren worden we ontvangen door Andrei, een typetje die zijn geaardheid niet onder stoelen of banken steekt. Met een stemmetje om schat tegen te zeggen vertelt hij dat de vier vrienden reeds aan een struisvogeltoer begonnen zijn. De kwekerij van de dieren ligt aan de overkant en binnen de kortste keren zijn we terug bij de vrienden en… de struisvogels.

 

De gidse is zopas aan de praktische proeven begonnen. De toeristen mogen zelf eens op de struisvogel. Met dien verstande dat ze een bepaalde gewichtslimiet niet overschrijden.

Na de voorstelling is het stilaan tijd om aan tafel te gaan. We hebben elkaar heel wat te vertellen over de voorbije dagen en onze wederkerige ervaringen. Andrei met het schrille stemmetje stelt ons intussen allerlei lekkers voor, maar wat kunnen we hier anders eten dan… struisvogel.

Wij van onze kant vertellen Andrei dat we niet echt tevreden zijn over de struisvogeltoer. Verleden jaar ging het er volledig anders aan toe, met veel meer wetenswaardigheden en zelfs bezoek aan de broedmachines en de kleutertuin met de jonge kuikentjes. Andrei neemt direct de koe bij de horens, en komt ons  na enkele minuten giechelend melden dat Koos, de gids van verleden jaar ons morgenvroeg om 9 uur verder zal inwijden in de wondere wereld van de struisvogel. Met deze boodschap kunnen we alleen maar goedgeluimd gaan slapen.

 

 

 

 

Vanaf 8 uur genieten we op ons leuk terrasje van zowel de spelende katten als de vele vogeltjes. Het is al heerlijk warm en de diertjes trekken zich geen sikkepiet van onze aanwezigheid aan.

Na het ontbijt blijven we nog een uurtje rondkuieren in de tuin. We hebben een leuk gesprekje met Alfred, de tuinman. De pet van de lieve jongen is letterlijk versleten tot op de draad.

Daar moeten we dus iets aan doen. En als naar gewoonte is ook deze jongen in de wolken met een Radio Shack petje.

Rond 11 uur gaan we het stadje Wildernis ontdekken. Aan de kust, en slechts op enkele kilometer van het centrum worden we verrast door talloze paragliders die daar de lucht doorklieven. Dat willen we natuurlijk van dichterbij meemaken en we parkeren Honda zo snel mogelijk in de omgeving van het plateau vanwaar de acrobaten hun sprong maken.

Ik heb al vlug in de mot dat verschillende van die mannen een GoPro (klein filmtoestelletje) op hun helm dragen om hun traject in de lucht te verfilmen. Ik trek m’n stoute schoenen aan en ga bij één van hen vragen of hij eventueel mijn cameraatje niet wil monteren op zijn helm. Bij de eerste kerel lukt het niet omdat hij geen bevestigingen op zijn helm kan monteren, doch bij de tweede man heb ik prijs. Binnen de kortste keren staat mijn cameraatje op zijn helm, en een paar minuten later neemt hij zijn aanloop op het plateau om daarna als een arend de lucht in te zwiepen.

Voilà, de dag kan niet meer stuk…  De man veronderstelt tussen de 30 en de 40 minuten in de lucht te hangen. We blijven de parachute nastaren tot hij uit ons gezichtsveld verdwenen is. Intussen gaan we een snakje eten op het terras van het nabijgelegen VIEUWS hotel. Van hieruit hopen we de landing van onze paraglider te kunnen meemaken. Maar wat dacht je… na dik tien minuten komt de man met mijn GoProotje in de hand aandraven… Hij is in een slechte thermiek terechtgekomen en werd na amper 3 minuten in het luchtruim genoodzaakt te landen op het strand. Liedje uit dus, maar toch enkele mooie filmshots. Bij ons glaasje witte Sauvignon genieten we nog een tijdje van het prachtige ballet over de zee en het strand.

Nu is het tijd om Greta te gaan ophalen, want zij maakte een afspraak voor 3 personen bij haar kapper. Greta, Hilde en ikzelf moeten dringend onder de schaar. Onze charmante kapper zit een koffietje te nippen op het terras naast zijn coiffuresalon. Het is een supervriendelijke kerel van het soort waarvan er heel wat kappers zijn. Met een kwinkslag beweert hij zowel vrouwen als mannen te “snijden”. Voor mij gaat hier een volledig nieuwe wereld open; niet omwille van de geaardheid van de man, maar wel omwille van de verschillende handelingen die een dameskapsel moet doorstaan. Ik zie  badmutsen waar hij gaatjes in peutert en haarstrengen doortrekt, rode en purperen schilderborstels, vetpotten waarmee hij de haren insmeert… nog nooit gezien. Ondertussen blijft de man regelmatig plezante opmerkingen maken. Tussen een verfbeurt en een droogbeurt door zal hij mij ook wel eens pakken. Achteraf moet ik wel toegeven dat her resultaat mag gezien worden. Waregemse Jill kan hier een puntje aan zuigen…

We zijn alle drie héél tevreden van het resultaat… tot we bij Roger aankomen. Als hij ons ziet aankomen krijgt hij een lachbui die niet te stuiten is. Het ergste is dat we niet weten met wie hij lacht. Achteraf blijkt het met alle drie te zijn, maar nog het meest met…

Vanavond gaan we op verplaatsing om te dineren. Greta heeft een plaatsje voor vier besproken bij Salinas, het restaurant met het prachtig zeezicht. We krijgen er een kingklip thermidor (kingklip = plaatselijke witte vis) geserveerd. Om duimen en vingers af te likken.  Alhoewel, dat laatste is niet nodig, want er zitten geen graten in.

Achteraf gaan we nog een koffietje nemen bij Cocomo, een plaatselijk cafeetje waar ’s avonds een life bandje speelt. Een plezante bedoening, en spijts het hoofdzakelijk door een jong publiek bevolkt is voelen wij er ons toch op ons plaats.

Voorlopig het laatste ontbijt met de vrienden. Zij gaan voor twee dagen op tocht naar de wilde beesten in de omgeving van Port-Elisabeth, namelijk naar het gekende Addo-park. En wijzelf, wij gaan twee dagen rustig uitblazen tussen Plett en Wildernis. Wildernis is de thuishaven van Roger en Greta Vandewiele, waar we twee maal kunnen overnachten. Om 9 uur stipt staan de kameraden paraat om hun expeditie aan te vatten. Het afscheid is er eentje als zouden we elkaar in jaren niet meer zien.

Wijzelf hebben alle tijd zat, en we genieten nog tot 11 uur van de prachtige tuin en de omgeving. We proberen bij Sue ook nog twee kamers voor twee nachten, maar onmogelijk… Wat nu? Hilde weegt en wikt, en binnen het kwartiertje komt ze met een herdenkend reisplan op de proppen. Bij deze nieuwe optie hebben we wel ons kamertje terug, en zowel Sue als wijzelf zijn weeral gelukkig.

Juist buiten Plett maken we nog een stop in “Old Nick”. Dit is een open ruimte waar twee maal per week markt gehouden wordt, en het terrein is afgeboord met een tiental winkeltjes en een bakkerijtje. Er is zelfs een weverijmuseum, hetgeen mij natuurlijk altijd nauw aan het hart ligt. Ze kregen danig veel weefgetouwen in het museum en wegens plaatsgebrek hebben ze enkele van die machines omgebouwd tot heuse zitbanken. Raar maar waar !

Tegen 16 uur maken we onze opwachting bij Greta en Roger in Wildernis. Net zoals altijd worden we hier hartelijk ontvangen. We krijgen voor twee nachten de kudu room toebedeeld, de gastenkamer met alle mogelijk comfort. Later op de avond zal het terras versierd worden met lampionnen en Roger zal ons een filet-pure stukje bereiden op de barbecue. Een stuk vlees om “U” tegen te zeggen.

Onder een Afrikaans heldere sterrenhemel sluiten we een gezellige avond af.

 

Om 8 uur zitten we al aan ons keurig gedekt ontbijttafeltje, want het is zondag en we willen naar de mis. Omdat we van vorige jaren een Christelijk kerkje kennen nabij Knysna opteren we om daar terug te gaan. Spijts het midden in de township (sloppenwijk) ligt is het toch zeer veilig. Het is nog wel een uurtje rijden, en de dienst begint om 9u30. Niet treuzelen dus !

Nergens is de diversiteit van culturen en geloven zo groot als in Zuid-Afrika. Werkelijk ieder geloof komt hier naar voor. Van de grote Moslimgemeenschap tot aan de Joodse gemeenschap.  Maar het geloof met de meeste achterban in Zuid-Afrika is nog altijd het Christendom. De “Christian Faith Mission”, letterlijk de “Christelijke Geloof Missie” is één van de vele Kerken van het Christendom. Alleen al in deze sloppenwijk zijn er een twaalftal verschillende van die Kerkgemeenschappen. Als we bijna ter bestemming zijn is Hilde eventjes haar legendarisch oriëntatievermogen kwijt gespeeld, zodat we naar de weg dienen te informeren. Onze informant is toch wel de koster zeker… Hij springt bij in onze Honda en 200 meter verder zijn we al aan het kerkje. Gelijkt meer op een hangaar dan op een kerk, maar ’t is de inhoud die telt. De koster wil dat we op de voorbehouden plaats van de Pastor parkeren, maar wij zijn beleefde mensen en willen dat dus niet.

We zijn nog een kwartiertje te vroeg, doch verschillende gelovigen komen er al aan. Allemaal prachtig uitgedost; op hun piekebest zouden ze in Waregem zeggen. Als ze ons passeren komen ze ons één voor één de hand drukken en ons welkom heten. Als wij dan ook de kerk binnentrekken komt de koster ons zeggen dat we gelijk waar een plaatsje mogen kiezen. Vooraan op het podium is het een warboel van jewelste; muzikanten, koor en voorlezers moeten allemaal eens de geluidsinstallatie uittesten. Maar klokslag 9u30 schieten ze op gang. Een lange psalm waaraan zowel het ganse podium alsook de intussen bijna volgelopen kerk deelneemt. Een opwarmer die wel een tiental minuten in beslag neemt. Hierna kan de viering voorgoed beginnen. Een aaneenschakeling van gebeden, liederen en psalmen; soms alles door elkaar. Gedurende de gebeden zijn er die staan te zingen, en gedurende de gezangen zijn er die “The Lord” aanroepen. En roepen is nog voorzichtig uitgedrukt; schreeuwen en tieren… Elkeen beleeft het op zijn manier, en sommigen komen de trance nabij.

 

Na meer dan een vol uur van deze gebeden en gezangen is het eindelijk aan de beurt van de Pastor om aan zijn predikaat te beginnen. Hij wordt echter om de haverklap onderbroken door de luidkeelse aanroepingen van een oudere man (we herinneren hem nog van verleden jaar…) die maar blijft The Lord aanroepen.

Uiteindelijk zal de luide stem van de Pastor dan toch de bovenhand krijgen, en het volgende uur worden we ondergedompeld in de uitleg en de onderliggende betekenis van verschillende psalmen.

Elke keer de gelovigen instemmen met de inhoud van de tekst laten ze dit blijken door ook een paar woorden of een zinnetje uit te schreeuwen. Zeer bevreemdend. Na meer dan twee uur deemstert de opvoering uit en krijgen we nog een paar mededingen van wat de komende dagen en weken ons brengen zal. Blij en welgezind schuift iedereen de kerk uit. Eenmaal buiten vangen de begroetingen opnieuw aan. De jeugd poseert maar al te graag voor een foto en Taanteke herinnert zich plots dat ze schrijfboekjes en stylo’s bij heeft in de wagen. Als ze die bovenhaalt is het hek helemaal van de dam. Moeder Théresa zou dit niet verbeterd hebben. De Pastor heeft er ook zijn plezier in, en poseert lachend met een jonge freule… Iedereen wil met ons op de foto.

Nu rijden we een kort ritje naar Wildernis, waar we onszelf uitgenodigd hebben bij Roger en Greta, een Belgisch echtpaar die al een twaalftal jaar in Zuid-Afrika wonen. Enkele jaren geleden leerden we ze toevallig kennen, en sindsdien brengen we jaarlijks een bezoekje. En als zij in de Belgische zomer, dit wil zeggen de Afrikaanse winter (juli-augustus) afkomen naar België brengen ze nu ook iedere keer een bezoekje. We worden er getrakteerd op een Poncraz (de beste Zuidafrikaanse Méthode Champenoise) en  lekkere hapjes. Waaronder een heerlijke zelfbereide pastei van kippenlevertjes. Op hun boventerras genieten we er van die lekkere dingen en van het schitterend uitzicht op een eindeloos stukje natuur.

Onze volgende bestemming is “Dolphin Point”, een uitkijkpunt vanwaar we zicht hebben op de spoorwegviaduct van het stoomtreintje dat vroeger verbinding maakte tussen Knysna en George.

In de laatste jaren zijn een gedeelte van de sporen tot twee maal toe weggespoeld of vernietigd door overstromingen, en het treintje ( de Choo-Tjoe-trein ) werd uit omloop genomen. Ook de stations van Knysna en George staan er nu verkommerd Een grondige studie naar de leefbaarheid van het opnieuw in omloop brengen van het treintje was negatief, zodanig dat de sporen zowel als het treintje zelf en de stations van Knysna en George er nu belabberd bij liggen.

Vanavond zijn we verwacht in “Emily Moon”, een van de mooiste locaties van Plettenberg. Niet alleen het culinaire maar vooral het gezellige kader maakte van deze locatie “the place to be” voor de Pletters. Achteraf moeten we met z’n allen toegeven dat ze die naam verdienen. En zelfs het eten was super…

 

 

 

Plettenberg Bay is een kleine chique badplaats aan de Indische oceaan.  Gelegen in de provincie Eastern Cape aan de prachtige Garden Route. Door de Portugese zeevaarders werd het hier Bahia Formosa “Beautiful Bay” genoemd. Er is veel veranderd sinds die tijd en Plettenberg Bay heeft hier tegenwoordig een “jetset” strand. De Zuid-Afrikaners noemen het hier Plett, maar met een lach ook wel; “de Riviera van Zuid-Afrika” en het is dan ook de plek ‘om te zien en gezien te worden’. De meeste mensen komen hier voor de mooie eindeloze stranden. Lekker winkelen, een terrasje pakken en eten in één van de vele restaurantjes kan natuurlijk ook, maar… je zult het misschien niet geloven; vanmorgen valt de regen met bakken uit de Pletse hemel.

Natuurwandelingen zitten er voorlopig niet in, en tussen de buien door gaan we een wandelingetje maken in de (half) overdekte winkelstraatjes van Plett. We hebben het nogal vlug gezien en we maken een strategische stop op het overdekte terras van “Le Fournil”, een Franse bakkerij waar je van alles kan eten en drinken.

Na onderling overleg besluiten we naar Tsitsikamma National Park te rijden, een zeventigtal kilometer over Plett.

Tsitsikamma betekent “kristal helder water“. Een plaats om bij weg te dromen. Typerend voor dit gebied zijn de weelderige wouden, rotsachtige kusten en een marine gebied dat zich tot 50 kilometer in de Indische Oceaan strekt. Aangekomen in het park zelf versterken we eerst even de innerlijke mens, om daarna het grote avontuur aan te vangen. Een anderhalve kilometer wandeling over honderden trappen en hellingen op en uiteraard evenveel af. Onderweg zijn fauna en flora adembenemend mooi…

Eenmaal aan de monding van de Stormrivier in de Indische oceaan krijgen we onze inspanningen honderdvoudig terugbetaald. Het oversteken van de verschillende hangbruggen die dwars over de Stormrivier lopen zijn werkelijk een topbelevenis. Boven de rivier voelen we ons zo minuscuul…

Op onze terugweg passeren we nog een openluchtschooltje waar we door een plaatselijke leraar ingelijfd worden in de geheimen van de continenten.

In amper een half uurtje tijd krijgen we een volledig inzicht in onze aardkorst en in de scheiding der continenten. Reizen om te leren noemen ze dat !

We maken nog een omweg naar Nature Valley, een onderdeel van het National Park aan de Tuinroute. Van hieruit kan men prachtige wandelingen maken, doch door de bewolking van vandaag verliest het veel van zijn charme. We houden het bij een klein tochtje waarop we worden vergezeld van enkele mooie honden.

Terug thuis tegen 18 uur en een paar uurtjes tijd voor uitrusten, verfrissen en I-padden. Ons eethuisje van vanavond ligt aan het strand van Plett. We beleven in “Lemon Grass”  een fijne avond en bijna iedereen laat zich verleiden tot de specialiteit van de dag, namelijk “trio van kudu, struisvogel en rundsfilet”.  Hierbij wordt er voor één keer afgeweken van de witte wijn, en genieten we van een lekkere Zuidafrikaanse Merlot. Bij het buitengaan hebben we nog een leuk gesprek met een gezelschap Hollanders die we vroeger op de dag ook al ontmoet hadden.

 

 

 

 

 

 

Vandaag start er (weeral) nieuw personeel in de keuken van “Riverside lodge”, doch de service is nog trager en slordiger als voorheen. Alhoewel een prachtige locatie schort er hier wel duidelijk iets aan de uitbating. Dit zal ons nu echter een zorg wezen, want vandaag zoeken we toch andere oorden op.

 

We pakken en we zakken en vertrekken richting Plett, doch niet vooraleer nog een paar toppers van Knysna aan te doen. De kunstgalerij “The Gallery” is er zo eentje en daar moeten we dus zeker langs. Kwalitatief waarschijnlijk een van de mooiste privaatgalerijen van Zuid-Afrika.

Hierna nog een kort bezoek aan Thesen Island en nadien een toer in Leisure Island. Vanaf deze plaats hebben we een fantastisch uitzicht op de zee en de baai.

Onderweg naar één van die uitzichtpunten zit een arme stakker figuurtjes te vormen met een ijzerdraad. Dominique koopt bijna zijn ganse boedel, deels uit medelijden met de man, maar ook omdat die figuurtjes zo mooi zijn.

Alhoewel er maar een vijftigtal kilometers af te haspelen zijn wordt het nu toch hoogtijd, want om 13 uur zijn we verwacht in het wijndomein “Bramon”. Tussen de wijnranken ligt het restaurant waar je hun eigen wijnen kan uitproberen.  De Bramon Classic 2013 is super. De gastvrouw Nadine bezorgt ons een blaadje waar allerlei tapas en kleine gerechtjes vermeld staan.

We stippen een twaalftal van die tapas aan; sommige klassiekers, sommige echte streekproducten. Zoals een pastei van kippenlever of een carpaccio van springbok. Binnen de kortste keren worden al deze gerechtjes aangevoerd met bovenop nog zelfgebakken warm brood. Absolute top!

En nu op zoek naar de “Bitou River Lodge”, onze thuis voor de volgende dagen. De Bitou is een riviertje, vandaar de naam. Eenmaal het riviertje gedwarst hebben we het maar te volgen. We worden met open armen verwelkomd door Sue. Ze geeft ons een rondleiding door de prachtige gebouwen. Zeventien jaar geleden bouwde ze deze bouwvallige boerderij om tot deze prachtige lodge.

Sue schenkt ons een kopje koffie en geeft ons intussen een hoop wetenswaardigheden mee over Plettenberg en omgeving. Ze reserveert een eenvoudig eethuisje aan het strand, waar wij, indien tijdig daar, zullen kunnen genieten van de zonsondergang. Tegen 18u30 zijn we dan ook bij “Enrico” en Sue had gelijk… een prachtige zonnespektakel.

We worden wel nog even opgeschrikt door spelende kindjes die over de afsluiting klauteren. Maar de ouders delen niet in onze onrust…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

English breakfast, personeel van hun eerste broek en een hoop geduld maakt dat we tegen halftien het stad kunnen verkennen. Het Waterfront van Knysna lijkt de vrouwtjes wel te liggen; postkaartjes, souvenirtjes, mooie prularia en ook enkele sjieke winkels. Intussen kuieren de mannen wat rond in de omgeving van de plezierboten. Daar valt wel altijd iets te beleven. Een afgewaaide hoed in het water en een toerist die er achteraan duikt … en dan denkt de duiker nog dat het onze hoed is… We vinden de eigenaar niet van die hoed, en we laten hem dan maar achter op een kunstwerk.

De uitstap van de vrienden, een boottocht met de “Featherbed” naar de “Heads”, hebben Hilde en ikzelf al verschillende keren gemaakt, dus laten we ze nu eens enkele uurtjes alleen los. (Misschien is het juist daarom dat ze persé die uitstap willen maken?). Er ligt een grote soort Missisipiboot aangemeerd, en ze denken natuurlijk dat ze daarmee de overtocht zullen maken. Groot is dan ook hun verbazing en ontgoocheling als ze op het laatste moment een zinken bak zien aanmeren. Achteraf gezien blijkt dat het plezier er niet minder om was. Wanneer de bak aan het afvaren is loop ik wuivend naar de vrienden het staketsel op waardoor de kapitein denkt dat ik ook nog mee moet. Hij mindert onmiddellijk vaart en maakt aanstalten om rechtsomkeer te maken. Ik doe hem dan maar vlug teken dat hij mag doorvaren, en weg zijn ze… de kapitein, de zinken bak en de vrienden.

Wijzelf flaneren wat rond in het gezellig stadje en op de middag verorberen wij een sandwichke met … jawel, een glas spuitwater! Tegen halfvier meren de vrienden terug aan en ze zijn super enthousiast over hun tocht. Op de overkant genoten ze van een treinritje naar omhoog, een selfservice lunch, onvergetelijke panorama’s en een lange wandeling terug naar beneden.

Nu tronen we het gezelschap mee naar naar “La Turbine”. Dit is een oude elektrische centrale die op een fantastische manier omgebouwd is tot een hypermodern hotel-restaurant. We drinken hier een cappuccino en we genieten van de fantastische infrastructuur van het hotel. De fototoestelletjes klikken als nooit tevoren.

We flaneren ook nog wat in de omgeving van het hotel. Hier roept de bouwstijl gelijkenissen op met Port-Grimaud in Zuid-Frankrijk. En gezien onze 3 koppels door insiders als de Grimaud-basterds benoemd worden, voelen we ons hier heerlijk thuis.

We toeren verder rond en komen bij het mini-kerkje van Belvidere. Eindelijk nog eens een kerkje dat niet op slot is. Kaarsjes kunnen we niet branden want er zijn er geen, maar er is wel een offerblokje. Misschien niet zo tot de verbeelding sprekend, alhoewel…

We zijn nog niet moe en trekken nu nog even de hoogte in om van daaruit Brenton on Sea te overschouwen. Van de ondergaande zon worden we getrakteerd op magische beelden van de zee en het strand.

Na een vluggertje van een opknapbeurt in onze Riverside lodge trekken we terug naar Belvidere waar wij in een sympathiek restaurantje “The Bells” genieten van allerlei lekkere hapjes van de kaart. Het een nog smakelijker dan het andere. Maître Julio en zijn team entertainen ons op een sublieme wijze. Moe en voldaan trekken we naar ons bedje…

Ohlala… vandaag wordt het een ander paar mouwen. Meer dan 400 km te gaan. Dat wordt geen lachertje. In het restaurant Burgundy waar we gisterenavond geen plaatsje konden versieren moeten we nu het ontbijt nemen. Die Lecretia van gisteren wil precies iets goedmaken. Zij installeert ons in de clock room, het mooiste hoekje van het restaurant.

Na het ontbijt reserveren we ook 4 plaatsjes in het restaurant voor 28 februari, en dat zal Lecretia wel kunnen flikken. Ons tafeltje staat nu reeds gereserveerd. Die dag zijn we immers terug in Hermanus met dochter Caroline en Bert.

Rekeningen betaald, koffers gepakt en weg zijn we… intussen is het wel al 10 uur. We starten met een traag maar uitermate mooi gedeelte. De vallei en de weg van Hermanus die overgaat in een zandweg om uit te komen in Caledon is de prachtige Hemel-en-Aarde vallei. Een dertigtal kilometer rijden door een prachtig natuur gebied met fantastisch uit zicht op de oceaan. De hellingen zijn hier begroeid met zeer gewaardeerde druiven die elk jaar opnieuw voor de meest bewonderenswaardige wijnen zorgen. Hoe mooi deze streek ook is, we moeten ze veel te vlug doorrijden.

Eenmaal we op de grote baan M2 zitten vliegen de kilometers er door. Een eerste stop wordt ingelast in Swellendam bij de Belgische Nicky en haar “Old Mill”. Nicky komt aanzitten aan onze tafel en bij een lekkere cappuccino vertelt ze honderduit over de algemene en de politieke toestand in Zuid-Afrika. Hier en daar toch met een verontrustende ondertoon.

Voor de lunch trachten we er nog 100 kilometer aan te plakken en het lukt dan nog ook, alhoewel het dan al 13u30 is. In een halfverscholen wegrestaurantje “Blue Crane” serveert weeral een lieve dienster (Susanah) ons een lekkere croque met alles erop en eraan. Nog een beetje snoep en enkele flesjes drank ingedaan in de aanpalende shop, en weeral de baan op.

Onderweg valt het wel op dat aan elk dorpje, hoe klein ook, een township plakt met honderden blikken huisjes.

De laatste loodjes wegen het zwaarst en als we uiteindelijk Knysna bereiken zien we enkele vermoeide lichamen uit de auto’s kruipen. Ons guesthouse “Riverside lodge” is een prachtige locatie, maar we hebben het gevoel dat er iets aan het exploitatie schort, en dat zal uit de komende gesprekken en onze ondervindingen ook blijken. Maar niet getreurd… we zijn in Knysna en dat is het belangrijkste. Een paar uurtjes rust doen wonderen, en vanavond moeten we zelfs de wagen niet meer in. Ons guesthouse heeft een aanpalend  restaurant, “De Gieter”, en alhoewel we er gans alleen zitten beleven we er een fijne avond, genietend van een exquis stukje beef, volgens onze vriend Guy het beste vlees uit zijn loopbaan. Natuurijk slapen we goed…

 

8 u 30. Het gesprek bij het ontbijt staat nog volledig in het teken van onze voorbije avond. Niets dan positieve reacties als daar niet een paar dames zijn die vinden dat de heren nogal goed hun best gedaan hebben. (Dit is dan bedoeld op het drankverbruik) Dit zou te wijten zijn aan het feit dat er geen BOB moest zijn wegens vervoer per taxi, en misschien nog meer aan het vooruitzicht van onze mooie vakantie die we in het verschiet hebben. Al bij al zijn er wel geen echte katers te bespeuren en is het dus allemaal zo erg nog niet. Deze morgen om 10 u mogen wij in ’t centrum van Kaapstad onze tweede huurwagen ophalen. Met de drie mannen trekken we er op af, en alles verloopt vlot bij EUROPCAR. Wegens een groot congres in Kaapstad zitten we wel even in de knoop met van het verkeer, maar al bij al valt het best mee. Zo fier als een gieter parkeren Guy en Luc hun wit Nissanneke naast ons wit Hondatje. Precies twee broertjes. Uiteindelijk wordt het toch 11u30 voor we op baan zijn. We blijven er allemaal ontspannen bij, want we hebben geen lange weg af te leggen.

We maken een eerste halte in Betty’s Bay alwaar er een grote pinguïn kolonie huist. Een wandeling op het loopplatform langs de kustlijn brengt ons tot op enkele meter van de leuke diertjes.

De pinguïns hebben ons magen danig opengezet doch een lekker gevulde sandwich of een bord groentesoep waarin we de lepel kunnen rechtzetten brengt hiervoor soelaas. Het  wegrestaurantje “Jacq’s” verdient een pluim. Tegen 16 uur maken we onze opwachting in guesthouse BURGUNDY en binnen de kortste keren kunnen we onze 3 kamers rond het zwembad betrekken. Toffe locatie. Voor internet- en facetime toestanden moeten we ons wel buiten de kamer begeven, maar rond het zwembad hebben we perfecte ontvangst.

Na een uurtje laptop en I-pad toestanden trekken we op verkenning in Hermanus, het walvisstadje. Inderdaad, wie Hermanus zegt, zegt walvissen. Althans, dat is de voornaamste reden waarom veel toeristen op vakantie in Kaapstad of Zuid-Afrika richting dit dorpje trekken.

Het prachtige uitgerekte strand, de ontspannen sfeer en inderdaad, de aanwezigheid van een van de meest indrukwekkende dieren ter aarde (tussen eind juni en begin december) maakt Hermanus een absolute must-do tijdens een vakantie in Zuid-Afrika. Jammer genoeg zijn we nu niet in de periode van het jaar waarin de dieren te spotten zijn, maar er valt hier anders ook wel een en ander te beleven.

Onze guesthouse Burgundy heeft rechtover de straat ook een restaurant, doch dit wordt door een andere groep gerund. Aandringen met het argument dat wij in Burgundy verblijven helpt niet, want “full is full”. Met de weinige charmes waarover ik beschik probeer ik toch de verantwoordelijke Lecrecia te overtuigen om toch maar een plaatsje voor zes te versieren. Het schijnt te lukken, ze installeert me een kwartier op een bankje met inzage van het menu, en komt dan flegmatiek verklaren dat het toch onmogelijk is een plaatsje te bekomen. Dan veranderen m’n weinig charmes wel in zero charmes, temeer dat ze me zo lang aan het draadje hield. Intussen hebben de drie vrouwtjes wel een leuk plaatsje gevonden, namelijk bij een Leuvense Belg die het Italiaans restaurant “Paradiso” runt. Onze pizza is uniek en degenen die spaghetti gekozen hebben zijn eveneens enthousiast. Om 23 uur trekken we moe maar tevreden naar ons Burgundy bedje.

 

 

 

 

Deze voormiddag verloopt ongeveer volgens hetzelfde stramien als deze van gisteren, want ons tweede koppel kameraden komt eraan, en ze vliegen met dezelfde Virgin vlucht als Luc en Dominique. De dames blijven in de Costa Rose, en de mannen gaan Guy en Taanteke ophalen. We gebruiken dezelfde bordjes van gisteren om hen te verwelkomen, met natuurlijk de aangepaste namen.Terug om 11u10 stipt wordt de Virgin machine aangemeld als geland en een dik half uur later maken Guy en Taanteke hun opwachting in de aankomsthall.

 

Een half uurtje later is onze zijn we allen samen in de Costa Rose en klaar om gedurende een viertal weken Zuid-Afrika te ontginnen.

We geven Guy en Taanteke nog een uurtje de tijd om hen rustig te installeren en maken dan samen een wandelingetje naar een terrasje “La Perla”, waar we van een licht lunchke en een koffietje genieten.

Deze namiddag gunnen we Guy en Taanteke verder nog wat rust. Hilde en Dominique gaan intussen op zoek naar een presentje voor de gastheren van vanavond. We zijn met z’n zessen uitgenodigd bij Belgische vrienden van Luc en Dominique, en daar kunnen we toch niet met lege handen aankomen. Omdat we vandaag nog maar over één auto beschikken vragen we een taxi om ons naar Constantia bij die vrienden te begeven. Alhoewel we uitdrukkelijk een grote taxi besteld hebben komt er toch eentje aandraven met een mini karreke, nog kleiner dan onze Honda. Maar de man is zeer vriendelijk en roept direct een collega op. Hij zal bij ons blijven tot de collega er aankomt, en intussen kunnen we genieten van zijn leuke opmerkingen en zijn weelderige haardos. Ik vind dat bij dergelijke coiffure een Radio Shack petje past. Weeral een fotootje voor mijn verzameling.

Intussen is de grote taxi aangekomen en vatten we de tocht aan naar Constantia. Wat normaal in één kwartiertje zou geklaard zijn heeft niet minder dan anderhalf in beslag genomen. Het spitsuur en een ongeval waren de oorzaak. Maar onze driver blijft er Afrikaans rustig bij en beleeft intussen veel genoegen aan onze Vlaamse gesprekken die hij grotendeels begrijpt. Intussen is de grote taxi aangekomen en vatten we de tocht naar Constantia aan. Wat normaal in één kwartiertje zou geklaard zijn duurt niet minder dan anderhalf uur, dit wegens het spitsuur en een ongeval. Onze driver blijft er Afrikaans rustig bij en beleeft intussen veel genoegen aan onze Vlaamse gesprekken die hij grotendeels begrijpt. We bereiken uiteindelijk dan toch Constantia en worden er hartelijk ontvangen door het Belgisch echtpaar. Hun boy Eric uit Malawi serveert ons een koel glaasje bubbels en we genieten van de wijdse natuur.

Later zal Eric ons een prachtige braai (barbecue) verzorgen en de gastheer zorgt er voor dat de glazen nooit leeg raken. De dames keuvelen, de mannen vertellen wilde verhalen en de klok tikt… Om 23 uur belt onze taxi aan; juist nog de tijd voor een afscheidsfoto. Twintig minuten later staan we aan onze Costa Rose. Ik ken er een paar die goed zullen slapen vannacht.