Om 8 uur zitten we al aan ons keurig gedekt ontbijttafeltje, want het is zondag en we willen naar de mis. Omdat we van vorige jaren een Christelijk kerkje kennen nabij Knysna opteren we om daar terug te gaan. Spijts het midden in de township (sloppenwijk) ligt is het toch zeer veilig. Het is nog wel een uurtje rijden, en de dienst begint om 9u30. Niet treuzelen dus !
Nergens is de diversiteit van culturen en geloven zo groot als in Zuid-Afrika. Werkelijk ieder geloof komt hier naar voor. Van de grote Moslimgemeenschap tot aan de Joodse gemeenschap. Maar het geloof met de meeste achterban in Zuid-Afrika is nog altijd het Christendom. De “Christian Faith Mission”, letterlijk de “Christelijke Geloof Missie” is één van de vele Kerken van het Christendom. Alleen al in deze sloppenwijk zijn er een twaalftal verschillende van die Kerkgemeenschappen. Als we bijna ter bestemming zijn is Hilde eventjes haar legendarisch oriëntatievermogen kwijt gespeeld, zodat we naar de weg dienen te informeren. Onze informant is toch wel de koster zeker… Hij springt bij in onze Honda en 200 meter verder zijn we al aan het kerkje. Gelijkt meer op een hangaar dan op een kerk, maar ’t is de inhoud die telt. De koster wil dat we op de voorbehouden plaats van de Pastor parkeren, maar wij zijn beleefde mensen en willen dat dus niet.
We zijn nog een kwartiertje te vroeg, doch verschillende gelovigen komen er al aan. Allemaal prachtig uitgedost; op hun piekebest zouden ze in Waregem zeggen. Als ze ons passeren komen ze ons één voor één de hand drukken en ons welkom heten. Als wij dan ook de kerk binnentrekken komt de koster ons zeggen dat we gelijk waar een plaatsje mogen kiezen. Vooraan op het podium is het een warboel van jewelste; muzikanten, koor en voorlezers moeten allemaal eens de geluidsinstallatie uittesten. Maar klokslag 9u30 schieten ze op gang. Een lange psalm waaraan zowel het ganse podium alsook de intussen bijna volgelopen kerk deelneemt. Een opwarmer die wel een tiental minuten in beslag neemt. Hierna kan de viering voorgoed beginnen. Een aaneenschakeling van gebeden, liederen en psalmen; soms alles door elkaar. Gedurende de gebeden zijn er die staan te zingen, en gedurende de gezangen zijn er die “The Lord” aanroepen. En roepen is nog voorzichtig uitgedrukt; schreeuwen en tieren… Elkeen beleeft het op zijn manier, en sommigen komen de trance nabij.
Na meer dan een vol uur van deze gebeden en gezangen is het eindelijk aan de beurt van de Pastor om aan zijn predikaat te beginnen. Hij wordt echter om de haverklap onderbroken door de luidkeelse aanroepingen van een oudere man (we herinneren hem nog van verleden jaar…) die maar blijft The Lord aanroepen.
Uiteindelijk zal de luide stem van de Pastor dan toch de bovenhand krijgen, en het volgende uur worden we ondergedompeld in de uitleg en de onderliggende betekenis van verschillende psalmen.
Elke keer de gelovigen instemmen met de inhoud van de tekst laten ze dit blijken door ook een paar woorden of een zinnetje uit te schreeuwen. Zeer bevreemdend. Na meer dan twee uur deemstert de opvoering uit en krijgen we nog een paar mededingen van wat de komende dagen en weken ons brengen zal. Blij en welgezind schuift iedereen de kerk uit. Eenmaal buiten vangen de begroetingen opnieuw aan. De jeugd poseert maar al te graag voor een foto en Taanteke herinnert zich plots dat ze schrijfboekjes en stylo’s bij heeft in de wagen. Als ze die bovenhaalt is het hek helemaal van de dam. Moeder Théresa zou dit niet verbeterd hebben. De Pastor heeft er ook zijn plezier in, en poseert lachend met een jonge freule… Iedereen wil met ons op de foto.
Nu rijden we een kort ritje naar Wildernis, waar we onszelf uitgenodigd hebben bij Roger en Greta, een Belgisch echtpaar die al een twaalftal jaar in Zuid-Afrika wonen. Enkele jaren geleden leerden we ze toevallig kennen, en sindsdien brengen we jaarlijks een bezoekje. En als zij in de Belgische zomer, dit wil zeggen de Afrikaanse winter (juli-augustus) afkomen naar België brengen ze nu ook iedere keer een bezoekje. We worden er getrakteerd op een Poncraz (de beste Zuidafrikaanse Méthode Champenoise) en lekkere hapjes. Waaronder een heerlijke zelfbereide pastei van kippenlevertjes. Op hun boventerras genieten we er van die lekkere dingen en van het schitterend uitzicht op een eindeloos stukje natuur.
Onze volgende bestemming is “Dolphin Point”, een uitkijkpunt vanwaar we zicht hebben op de spoorwegviaduct van het stoomtreintje dat vroeger verbinding maakte tussen Knysna en George.
In de laatste jaren zijn een gedeelte van de sporen tot twee maal toe weggespoeld of vernietigd door overstromingen, en het treintje ( de Choo-Tjoe-trein ) werd uit omloop genomen. Ook de stations van Knysna en George staan er nu verkommerd Een grondige studie naar de leefbaarheid van het opnieuw in omloop brengen van het treintje was negatief, zodanig dat de sporen zowel als het treintje zelf en de stations van Knysna en George er nu belabberd bij liggen.
Vanavond zijn we verwacht in “Emily Moon”, een van de mooiste locaties van Plettenberg. Niet alleen het culinaire maar vooral het gezellige kader maakte van deze locatie “the place to be” voor de Pletters. Achteraf moeten we met z’n allen toegeven dat ze die naam verdienen. En zelfs het eten was super…
