Hilde en Christian Devos 2023

Omdat we in Paternoster verblijven, het stadje waar de illegale handel in kreeften welig tiert, hebben we ons deze morgen in een aangepaste outfit gestoken.

Maar voor ons is het ook een héél speciale dag. We zijn vandaag immers 51 jaar in dat bootje gestapt. “Fifty-one”. Dat bootje heeft vele waters doorkruist maar verkeert nog altijd in prima staat. Hopelijk kan het nog menig jaartje doorvaren.

We nemen afscheid van Otilja en haar B&B Hoekie. Otilja was danig verliefd op onze kreeftenshirt, en we besluiten van haar eentje cadeau te doen.

De Belgische dame Myriam van Ciney zullen we ook niet meer terugzien. Als afscheid kan er natuurlijk nog een grapje af.

Bij het buitenrijden van Paternoster willen onze dames nog een paar winkeltjes aandoen.

In één van die winkeltjes ontmoet ik een groepje Chinezen. Eentje ervan, een doofstomme heer, wil een hoed kopen. Volgens de medereizigers van die man is het niet echt naar zo’n hoed dat de man zoekt. Ik vraag het groepje om een minuutje geduld. Ik loop snel naar onze wagen om enkele petjes.

Ooh, wat zijn die mensen blij, en dit met een simpel petje. De man in het midden is de doofstomme Chinees.

Dominique en Luc maken intussen een ritje met de bakfiets van Paternoster.

Onderweg naar Lambert’s Bay maken we regelmatig een stop om de zee, de vogels en de prachtige landschappen te fotograferen.

Het spel van licht en schaduw maakt dit huisje fotogeniek.

Op de meeste stranden alhier lopen we op een tapijt van schelpen.

We maken danig veel stops en het is al na de middag als we in Lanmbert’s Bay arriveren.

Spijts de “Wit Mossel Pot”een meer dan opvallende façade heeft  laten we die eetbar links liggen. Het nabijgelegen “Isabella’s” lijkt ons meer op ons lijf geschreven.

Dominique en Luc houden het bij een starter; lekkere gamba’s. Hilde en ikzelf delen een pizza. Alhoewel heel lekker blijft er toch nog een stukje over van onze halve pizza

Dominique betaalt van “de pot” en dit onder supervisie van boekhouder Luc.

Nu is het moment aangebroken om naar de kolonie Jan van Genten te gaan bewonderen. Voor Hilde en ikzelf is het dit jaar reeds de tweede keer dat we hier komen. Maar het blijft boeien.

Het schouwspel blijft imponeren.

Vanuit een soort bunker kunnen we rustig het spektakel gadeslaan en fotograferen zonder de dieren te storen.

Tegenover de uitkijkbunker werd recent ook een soort museumpje opgericht. Onder glazen kasten zijn skeletten van de vogels opgesteld. En er hangen allerlei pancartes met foto’s en beschrijvingen over de jan van genten. Hieronder volgt een summiere vertaling van enkele van die teksten.

De Jan van Gent is verwant aan pelikanen en aalscholvers. Het is een grote vogel: zijn spanwijdte is bijna 2 meter, zijn lengte 70-100 cm en hij weegt 1,5-3,5 kg. De vogel op de foto is een volwassen Jan van Gent: wit met zwarte vleugelpunten en een gelige kop. Deze kleur krijgt hij pas tussen zijn 4e en 6e levensjaar: hij begint zijn leven bruin met witte spikkels. Elk jaar krijgt hij meer wit. De Jan van Gent heeft lange vleugels en korte poten. Opvallend is zijn scherp getekende kop met blauwe ogen. Die ogen zijn zo geplaatst, dat hij goed naar voren kan kijken. Dat heeft hij nodig bij de jacht. Zijn snavel is heel stevig en heeft aan de voorkant fijn gezaagde randen. De Jan van Gent heeft geen neusgaten. Hij haalt adem door zijn bijzonder gevormde gehemelte.

De Jan van Gent eet voornamelijk schoolvissen zoals haring, makreel  en kabeljauw. Deze vissen vangen ze door van grote hoogte loodrecht de zee in te duiken, met een snelheid van zo’n 100 km per uur. Hij heeft daarbij zijn vleugels naar achteren gevouwen en zijn poten tegen zijn lichaam. Bij deze stootduiken kan hij diepten tot een meter of 4 halen. Om deze klap op te vangen heeft hij een verstevigde schedel als helm en ook ‘airbags’: een onderhuids luchtkussen. De vogels vliegen echter ook regelmatig achter vissersschepen aan om overboord gegooide afval te onderscheppen.

Bij de uitgang wil Hilde nog wel een fotootje met haar rode sacoche en met een beeld dat volledig is vervaardigd met voorwerpen uit de zee.

En nu direct naar Clanwilliam en onze B&B Blommenberg. Gemakkelijk gevonden en de installatie verloopt ook vlotjes.

We slapen recht tegenover het zwembadje.

Bij onze kamerdeur hangt een fles suikerwater waar tientallen kolibries om beurten komen van snoepen.

Onze B&B manager prijst ons een plekkie aan om vanavond te gaan souperen. “Michael’s on Park” met zicht op de Cederbergen. Een zakenman hobbykok heeft dit samen met zijn kozijn onlangs geopend.
Een kok met zijn kozijn hebben dit onlangs geopend. Wij hadden natuurlijk graag buiten gezeten, maar wat dacht je? Alles volzet. Als die ene Michael onze ontgoocheling bemerkt grijpt hij onmiddellijk in en zeult een tafeltje van binnen naar het buitenterras.

Voilà se… dit is dan ook opgelost…

We kunnen nu ook genieten van de volle maan boven de Cederbergen.

Spijts dat dienster Natasha het tijdelijk zonder bovenlanden moet stellen is ze super lief en sympathiek. Voor ze het over de spijskaart heeft kennen we al de helft van haar familie; tot en met haar tweelingzuster Nathalie, haar zoontje Karim en haar man Mohammed.

Intussen wordt er al een studie gemaakt voor de dag van morgen. Het dagmenu voor vandaag is een duo van  varken- en schapenvlees. Dominique houdt het bij een sirloin steak terwijl de drie anderen voor het dagmenu opteren. ’t Is een speciale dag vandaag, dus kan er nog een crêpe flambé bij met een Irish coffee er bovenop. In die coffee was Michael wel vergeten van whisky te doen, maar misschien wel best zo.

 

 

 

 

 

 

Om 8 uur is het ontbijt nog niet klaar. We starten dus de dag met een korte strandwandeling.

Onze eerste bestemming van vandaag is de vuurtoren van Cape Columbine. De vuurtoren is in een nationaal park gelegen. Er dient dus inkomgeld betaald.

De vuurtorenwachter Cladin doet alsof hij niet gelooft dat we gepensioneerd zijn. Na enkele grapjes rekent hij ons toch het verlaagd tarief van 17 Rand aan, zijnde minder dan 1 € per persoon.

Nadat we eerst een wandelingetje rond de buitenkant van de vuurtoren maakten, beginnen we nu aan de klim naar boven. De weg ernaartoe gaat over een stijle smalle laddertrap. Dominique ziet het niet zitten en zal ons beneden blijven opwachten.

Na een viertal van die ladders beklommen te hebben bereiken we uiteindelijk de glazen koepel. We staan voor een indrukwekkende lamp die haar stalen uitzendt door een gordijn van honderden geslepen kristallen elementjes.

Beneden bemerken we een landingsplaats voor helikopters en zien we ook  Dominique als dwergje op het tarmac lopen.

Die lamp met de geslepen kristalglazen is wel héél imposant.

Eenmaal terug beneden maken we nog een laatste grapje met torenwachter Cladin.

Nu rijden we richting Tietiesbaai. De grillen van de natuur hebben hier een prachtig decor neergepoot.

Rotsen, zee en strand. De meeuwen maken het plaatje compleet…

maar eenmaal de cameraman gespot vliegen ze verschrikt op.

Mooi koppeltje in prachtige natuur.

Wat men al niet zou doen om een mooi standpunt te zoeken voor de foto.

Deze aangespoelde babyhaai verdient ook een speciaal perspectief.

We willen rond 13 uur terug in Paternoster zijn. Immers rond dit tijdstip komen de vissersbootjes met hun lading kreeften aan wal.

En inderdaad, de eersten hebben al voet aan wal gezet.

Nog vooraleer het bootje met een treiler wordt weggesleept komt een controleur de vangst van de dag ophalen. Meestal één en soms tot twee bakken kreeften per bootje.

De bakken worden naar een container gedragen alwaar ze gewogen worden.

Daarna verdwijnen ze direct in een koelwagen.

Soms blijven er wel enkele diertjes hangen voor het alternatieve circuit. Die worden dan illegaal verkocht aan jan en alleman.

Achteraf worden de bootjes met een trailer en een 4×4 naar huis gesleept. Een groepje schoolkinderen komt in het water ravotten terwijl de vissers een bootje op de trailer slepen en een fotograaf/toerist het tafereeltje vastlegt.

Het spektakel op het strand heeft ons mateloos geboeid. We hebben bijna geen notie meer van tijd. Recht tegenover het strand bemerken we Abalone hotel met bijhorend Reuben’s restaurant. We gaan er een kijkje nemen en een koffietje proeven.

Aan een gezellig tafeltje op de binnenkoer van Rueben’s genieten we nog even na. De ober geeft ons wat meer uitleg bij de benaming “boutique hotel”. Het heeft iets te zien met de sfeer die het etablissement  uitstraalt, de persoonlijke opvang en het huiselijk warme gevoel dat gecreëerd wordt. Dat weten we dan ook al weer.

In de late middag rijden we nog naar St Helena Bay en Shelly Point. Dit is de plaats waar Vasco de Gamma in 1497 voet aan wal zette. Op 4 november van dat jaar ging de vloot voor anker in de Sint Helenabaai, ten noorden van Kaap de Goede Hoop. Aanvankelijk was het contact met de plaatselijke Khoikhoi vriendschappelijk, nadat da Gama één van hen had getrakteerd op een etentje aan boord. In het reisverslag werden de Khoikhoi als volgt beschreven: de inwoners van dit land zijn taankleurig. Hun voedsel is beperkt tot het vlees van zeehonden, walvissen, gazellen en de wortels van kruiden. Ze zijn gekleed in huiden. Ze zijn gewapend met stokken van olijfhout waarop een hoorn, gebakken in het vuur, is bevestigd.

 

Vanavond hoeven we slechts de straat over te steken om naar Restaurant “Voorstrandt” te gaan. Dit eetpaleis is van heinde en ver bekend om zijn kreeftbereidingen. We wippen rond 17 uur al eens binnen om zeker te zijn van een kreeftje; immers onze gastvrouw Otilja vertelde dat die diertjes soms uitverkocht zijn. We worden ontvangen door de patron himself en ik merk op dat het waarschijnlijk dezelfde man is die op een schilderij staat afgebeeld in de receptie. Dit schijnt inderdaad te kloppen.

We vragen als we een portretje van de man mogen maken bij zijn schilderij. Hij stemt direct toe, hij loopt naar zijn hond, neemt hem in zijn armen en fier als een gieter poseert hij naast het schilderij. Dezelfde personages negen jaar na datum.

Onderaan het schilderij is een koperen plaatje bevestigd met volgende tekst;                    “Twee grote vrienden. Wie zou de baas zijn?”

Om 19u30 zitten we dan ook aan de dis bij “Voorstrandt”. En inderdaad… de kreeft is onverbeterlijk. We zitten met een grote kreeftenkenner aan tafel en als die het zegt kan het alleen maar waar zijn. Samen met twee grote flessen water en één fles lekkere Sauvignon Blanc tellen we per persoon de tegenwaarde van 21€ neer. Voor de prijs hoef je het dus niet te laten om hier kreeft te eten. Slaapwel.

 

Deze morgen zijn Dominique en Luc ons iets voor. Zij zitten reeds aan het ontbijt en aan de babbel met Myriam, een Belgische dame uit Ciney. Zij is hier ook op logement.

We hebben tegen 10 uur een afspraak in Velddrif om een boottocht te maken op de Bergrivier.

Velddrif is het stadje dat gekend is om zijn bokkoms, een soort haringen die hier in grote getale opgevist worden. In de aanhorende visfabriekjes worden deze visjes gewassen en op draden gespit om daarna gedroogd te worden. We waren hier een paar weken geleden ook al met Herman en Hilde.

Deze mannen hangen de bokkoms in de droogrekken.

Gedurende zeven dagen hangen die visjes hier in de droogrekken.

Deze man werd niet aanvaard in de bokkomfabriek.

Tegen 10 uur staat Bob van de boottochten al op de uitkijk. Samen met nog drie andere toeristen neemt hij ons op sleeptouw.

Hilde en Luc installeren zich alvast op het bovendek.

Pas afgemeerd en zien we al de eerste flamingo’s.

We varen door een schitterende omgeving…

met fauna en flora om u tegen te zeggen.

De pelikanen zijn ook van de partij.

Het fototoestel altijd in aanslag.

Met honderden krijgen we ze in het vizier.

Bij het landen zijn ze nog kleurrijker.

Ook de zeldzame grijze reiger maakt zijn opwachting.

Na anderhalf uur meren we terug aan. We nemen afscheid van Bob.

In een nabijgelegen boetiekje annex verbruikzaal gaan we van een cappuccinootje genieten. De dames zijn al één en al belangstelling voor de foto’s van de boottocht.

Nu uitkijken naar het vervolg; de rit naar Langebaan.

Langebaan is een stadje dat vooral bezocht wordt door sportieve windsurfers.

Vandaag is het bijna windstil. Daardoor bijna geen windsurfers op zee. We bemerken er wel een paar op het strand.

Dan maar enkele shopkes afdretsen. Er moeten nog een paar geschenkjes gezocht voor het thuisfront.

En er kan ook een grapje af.

We hebben vanmiddag niet gegeten en om toch maar iets binnen te hebben gaan we een milkshake drinken in een mooi koffiehuisje “Binja Beanz”. Dienstertje Shelly brengt ons de rekening en ze heeft er een mooi tekeningetje op gemaakt. Luc en ikzelf laten ons niet pramen, en we doen hetzelfde.

Shelly kan hartelijk lachen met onze tekentalenten.

Hierna in sneltempo terug naar huis om een paar uurtjes uit te blazen en ons in form te zetten voor vanavond. Want dan gaan we souperen in de almogende en geprezen Noisy Oyster.

Aan dienster Kristel bestellen we alle vier iets verschillend uit het à la carte menu. En het schijnt allemaal om te beter te zijn. De avond kan weeral niet meer stuk.

Vanmorgen staat er reeds een bedanking van Hettie op onze FaceBook pagina. Ze kreeg van Hilde 2 pakjes frigomagneetjes. Eentje met kleerknopen en eentje met afbeeldingen van Waregem. Ze heeft er intussen een kleine assemblage van gemaakt in de vorm van een hartje.

We rekenen af bij Claire in de Sir David, en vertrekken richting Paternoster. Het is weeral zeer winderig en we naderen de omgeving waar gisteren een brand heeft gewoed.

En warempel, het vuur is hier nog altijd aan het smeulen. De brandweerlui hebben hun handen nog overvol.

Hier en daar steken nog nieuwe brandhaarden de kop op.

Niet simpel om al die haarden in te dijken.

Onderweg passeren we op enkele kilometer van Darling. We hebben tijd genoeg zodat we besluiten om dit ommetje te maken. Het stadje staat helemaal in het teken van Evita Perron. De legende leert dat een zekere Pieter Uys verliefd werd op Darling wanneer hij jaren geleden verdwaalde op weg naar McGregor en toevallig terecht kwam in Darling. Zeventien jaar later is het stadje berucht en beroemd over gans Zuid-Afrika. Immers twee maal per week voert Evita Perron, het beroemde alter ego van Pieter Uys hier een satirisch nummer op dat met de regelmaat van een klok wordt aangepast aan de politieke gebeurtenissen in Zuid-Afrika. Pieter deinst er niet voor terug om heilige huisjes af te branden. Zijn Evita is intussen de bekendste vrouw van Zuid-Afrika geworden en travestiet Pieter Uys steekt haar om de haverklap in een nieuw kleedje.

De plaats van het gebeuren is een oud afgedankt stationnetje dat werd omgebouwd tot theater, restaurant, bar en museum.

Het perronnetje van Darling.

In het aanpalend museum bewonderen we tientallen portretten van Evita. Al deze portretten zijn geïnspireerd naar bekende meesters. Dit hier is Evita à la Van Gogh.

Hier Evita op zijn Picasso’s.

En wat dacht je van deze Gustav Klimt?

Tussen al die hilarische toestanden mogen wij toch ook eens zot doen?

Wie moet die voorstellen?

Bij het verlaten van Darling en Evita Perron hebben we nog een ontmoeting met een Spanjaard en een Portugees die beiden met een Harley Davidson door Afrika toeren.

Verschillende kennissen hebben ons restaurant “Strandkombuis” in Yzerfontein aangeraden. We passeren Yzerfontein en het is al kort na de middag. Dus willen we in “Strandkombuis” een hapje verorberen. Een tweetal kilometer gravelweg en we arriveren aan een reuze tent die het restaurant zou moeten voorstellen. Maar alles is er desolaat en verlaten. Her en der liggen lege flessen en vuile glazen.

We zijn hier gans alleen. Er zit dus niets anders op dan rechtsomkeer te maken.

Enkele meter op de terugweg kruisen we een tegenligger. We houden halt om informatie te vragen naar het restaurant. Onze tegenligger is de eigenaar van “Strandkombuis”, samen met zijn zoontje. Hij vertelt doodleuk dat er morgen een huwelijksfeest doorgaat en dat het restaurant vanaf zaterdag normaal open is. Hoe de man dat zal fiksen mag een raadsel wezen…

In het centrum van Yzerfontein vinden we dan toch een ander eethuisje “The Beaches”.  Het spaghettieke laat superlang op zich wachten maar is wel zeer lekker.

Nu verder op weg richting Paternoster. Het landschap onderweg verandert regelmatig. We spotten twee kamelen tussen de koeien… rare combinatie. We maken ook nog een korte halte aan een Mall waar een Vodacomwinkel te vinden is. Luc heeft immers problemen om met zijn datakaartje van Vodacom op internet te geraken. We belanden bij een computergoeroe die binnen de drie minuten de klus klaart. Er is er eentje meer dan content.

Tegen 17 uur bereiken we Paternoster en onze B&B “Hoekie”. Geloof het of niet maar het ligt op de hoek van de straat. Madame Otilia ontvangt ons met de nodige egards. We krijgen twee kamers toegewezen en ontvangen alle instructies over de deuren welke we dienen te sluiten, de uren van het ontbijt en het gebruik van het zwembad.

Onze kamer in “Hoekie”.

We zijn nog veel te vroeg voor het diner. We kunnen nog een lange wandeling maken langs het strand. Het is een prachtige avond en de lucht kleurt bijzonder zacht.

Tijd dus om een heuse fotoshoot te organiseren.

Johnny en Marina bij hun bootje.

Zonder woorden. Misschien de nieuwe uitbaters voor “Strandkombuis”?

Zelfs de kinderen uit de straat nemen deel aan de shoot.

De pro’s aan het werk…

 

Het resultaat mag wel gezien zijn. Leuk hé!

Mooi koppeltje.

De maagjes laten zich stilaan horen en het is ook tijd om naar de “Vierkante Lepel” te trekken, want onze gastvrouw Otilia heeft ons daar een tafeltje besteld tegen 19u30. Chef Louis komt ons zijn uitgebreide keuze gerechtjes voorstellen waarbij hij het water in onze monden tovert. En alhoewel dienster Carmen niet kan zingen bedient ze ons toch met de grootste elegantie. Met z’n drieën eten we een heerlijke Kingklip en de gamba’s zijn ook van de bovenste vangst. We zullen weeral goed slapen.

De vogels vliegen zeer dicht boven ’t water en dat zou de voorbode moeten zijn voor stormachtig weer. Hopelijk klopt het niet want vanmiddag hebben we afspraak met onze vrienden Luc en Dominique. Zij hebben in de voorbije tien dagen enkele wildparken bezocht en in de komende veertien dagen zullen zij ons vervoegen.

We hebben slechts een veertigtal kilometer te gaan tot Clifton, de plaats waar we om 13 u afspraak hebben met onze vrienden. Tijd zat dus.

In het stadje Muizenberg passeren we een pompstation met aanpalend een carwash. De vele vogels van Kalk Bay hebben wel een en ander uitwerpsel achtergelaten op onze Nissan, en we vinden dat we onze vrienden toch niet kunnen verwelkomen met een vuile wagen.

De chef van de autowassers evalueert de duurtijd voor onze autowas op ongeveer drie kwartier. Hij ziet dat ik dat veel te lang vind. Hij loopt als een bezetene naar zijn kantoortje en enkele seconden later zeult hij een driezitbank uit zijn bureel. Om de tijd wat comfortabeler te doden.

Ikzelf slenter wat rond op de parking, en bemerk enkele honderd meter daarvandaan een mini kerkje. We willen reeds verschillende dagen een paar kaarsjes branden voor speciale intenties, maar vonden tot hiertoe nog geen enkel kerkje dat open was.

Ook ditmaal weer van dat. Beide deuren van het kerkje zijn op slot. Maar komt daar plotseling een zonderlinge heer die informeert naar onze bedoelingen. Wij vertellen hem dat we een paar kaarsjes willen branden. De heer haalt een bos sleutels tevoorschijn en opent één van de deuren van het Anglicaanse kerkje. Hij is hier de koster. We stoppen hem een briefje in de hand. Bij het verlaten van het kerkje wil hij graag even poseren voor de foto.

Pal naast het kerkje ligt er een schooltje en hier blijven we ook nog wat rondneuzen. We hebben geluk want het is juist speeltijd.

De nieuwsgierige kinderen verdringen zich aan het hekken.

Terug aan onze carwash bemerken we dat men in Zuid-Afrika ook al aan gepersonaliseerde nummerplaten toe is.

Door ons lange oponthoud aan die carwash wordt het toch nog spannend om tegen 13 u in Clifton te arriveren, maar uiteindelijk halen we het toch nog. Ditmaal hebben we wel een petje bij voor de parkwachter.

Wij dachten de eersten te zijn, doch dat was zonder Luc en Dominique gerekend. Zij werden naar hier gebracht door hun Belgische vrienden Patrick en Vera, en ze waren juist de parking opgereden als wij er ook aankwamen. Hadden ze zich dan wel verstopt om ons te verrassen. Luc heeft ons minutenlang undercover gefilmd met zijn GoPro, dit terwijl we tot driemaal toe de tafelschikking veranderden. Tot Hilde plots Dominique en Vera opmerkte. Hartelijk weerzien natuurlijk.                                                                               Op de foto; Hilde, ikzelf, Luc, Dominique, Vera en Patrick. Met op de achtergrond de Twaalf Apostelen.

De dames hebben het druk met opdisselen van verhaaltjes en fotootjes.

Onze ober van “Bungalow” komt enkele mooie visjes presenteren.

Dit terwijl de skydivers rakelings langs ons terras landen. We genieten met volle teugen van de mooie omgeving, van spijs en drank en vooral van ons gezelschap en de talloze verhalen. Voor we het goed en wel beseffen is het bijna 16 uur. De tijd is aangebroken om afscheid te nemen van Patrick en Vera.

De bagage van Luc en Dominique beperkt zich tot twee scoutszakken, en Patrick is behulpzaam om deze over te laden in onze Nissan.

Een uurtje later staan we in Bloubergstrand ter hoogte van ons verblijf voor de twee volgende nachten; The Sir David.

Gerante Claire is momenteel afwezig maar haar taak wordt gretig overgenomen door Obscure. Die legt ons met handen en voeten uit hoe het ganse huis in elkaar steekt.

We besluiten om het voor de rest van de dag rustig aan te doen. Een paar uurtjes op terras, aan het zwembad of op de kamer, en tegen 19 uur nog een korte wandeling. We hebben geluk met een prachtige zonsondergang. We vinden dat we toch nog een klein avondhapje verdienen en stappen “ons huisie” binnen voor alleen maar een dessertje; een wafeltje…

… en wat voor een wafeltje!

Inderdaad, de ochtend wordt gekleurd door enkele niet nader te omschrijven verrassingen. Bij het verder plannen van de dag beslissen we het rustig te houden vandaag.

We laveren wat rond in ’t centrum. Onze aandacht valt op een familie met vier kinderen die de afvalcontainers op straat onderste boven keren. Alles wat voor hen min of meer bruikbaar is laden ze over in een winkelkar. We worden hier toch regelmatig met zielige toestanden geconfronteerd.
Spijts zondag zijn de winkels toch open. We zoeken een paar boekenwinkels op. We willen wat meer te weten komen over de Zuid-Afrikaanse vlag en het Zuid-Afrikaans volkslied. Immers, we hebben beloofd aan een studente uit Waregem om haar hierover wat meer inlichtingen te bezorgen. Marie-Hélène moet op school deze twee onderwerpen naar voor brengen. De tien studenten met de beste voorstelling mogen volgend jaar deelnemen aan een uitwisselingsproject en kunnen voor twee weken naar Zuid-Afrika.

Er valt heel wat te vertellen over de Zuid-Afrikaanse vlag en nog veel meer over het Zuid-Afrikaanse volkslied.

In deze boekhandel hebben we bijna een uur gesnuisterd, maar helaas met weinig resultaat.

In de namiddag beslissen we om eens heen en weer naar Simons-Town te rijden met de trein. Het is slechts een vijftiental kilometer, en de spoorlijn loopt over het ganse traject evenwijdig met de zee.

Filmdecor anno 1950 op het treinperron van Camps Bay. We kopen twee kaartjes heen en terug 1ste klas en betalen hiervoor 42 Rand, zijnde minder dan 2,5 €. Voor de prijs moesten we het dus zeker niet laten.

Alle wagons zijn volgespoten met graffiti.

Vanop de trein vallen regelmatig mooie tafereeltjes te beleven.

Waterpret op tien meter van de spoorbaan.

We verlaten Kalk Bay

Soms komen de zandduinen tot bijna aan de sporen.

Nog een leuk tafereeltje vanuit de trein.

Simons Town is een grote marinebasis en bij het binnenrijden bemerken we een groot legerschip dat aangemeerd ligt in de basis.

Het stadje zelf is piepklein maar de hoofdstraat bestaat uit hoofdzakelijk pittoreske huizen.

’t Ziet er ook geen arm stadje uit…

De kapper van Simons Town is wel dicht op zondag.

Ook de terugweg verloopt vlekkeloos.

Terug in het station van Kalk Bay worden we begroet door een guitarist.

Omdat we vreesden voor overbevolking in de restaurants wegens Valentijn hadden we gisterenavond ook een tafeltje voor vanavond besproken. Dus trekken we voor de tweede avond op rij naar “The Annex”.

We kunnen vanavond niet à la carte eten, en dit wegens Valentijn. We zijn verplicht het Valentijnsmenu te eten. Dit was dus wel zoals de bijhorende wijn; Buitenverwachting.

Vier dagen op dezelfde locatie schijnt lang, maar is wel degelijk in een wip en een draai voorbij. Zeker als je alles naar je zin hebt. Vanmorgen hebben we wel niet volledig naar onze zin. Wegens de wekenlange droogte is er waterrantsoenering in Hout Bay, en hebben ze het water voor onbepaalde tijd afgesloten. ’t Zal dus zonder douche en met stoppelbaard verder moeten. De koffers zijn bijna geladen en huiseigenaar Markus komt nog een babbel slaan. De Duitse man was in zijn professionele loopbaan bloemenkweker in de streek van Johannesburg. Sinds enkele jaren is hij naar Hout Bay uitgeweken en heeft hij hier “Snooze” uit de grond gestampt. En nu is hij Frans aan ’t studeren, want hij wil in Frankrijk een grote boerderij kopen in de streek van Pau.

Tegen 10u30 verlaten we Hout Bay, niet zonder nog een paar keer achterom te kijken naar het prachtige stadje.

We moeten terug de Chapman’s peak over en we houden regelmatig een fotostop.

We willen onze belofte nakomen aan artiest Marc Alexander. Daarom maken we een vijftal kilometer omweg langs Kommetjie. Marc is er weeral niet maar zijn vrouwtje Lindy springt in haar wagen en in minder dan vijf minuten is ze terug met Marc aan haar zijde.

Blij om Marc terug te zien.  Hij heeft intussen weeral mooie werken gemaakt. Zelfs weeral eentje met een vos.

Marc wil nu persé op de foto met twee vossen. Dat kan ik hem natuurlijk niet weigeren. Hij vertelt over zijn verdere plannen om het winkeltje hiernaast ook in te nemen en om te vormen tot atelier. Hij ziet het helemaal zitten.

Een half uurtje later zijn we in onze B&B Chartfield in Kalk Bay. Onze kamer is OK. We hebben een mooi uitzicht op de baai en op de haven.

 

Mooi zwembadje ook.

En een zwemster met de front van de zee.

Het is bijna 15 uur en dus te laat voor een lunch. We houden het dan maar op een wafeltje met een cappuccino. Op een plaatsje waar we een mooi zicht hebben op Kalk Bay.

Achteraf nog enkele postkaarten kopen voor het thuisfront. De twee lieve caissières houden van een grapje en worden beloond met een foto.

Nu terug naar de tuin van Chartfield voor een paar uurtjes relax. ’t Zonnetje schijnt en sinds gisteren is de temperatuur veel draaglijker geworden.

Vanavond sluiten we aan in restaurant “The Annex”. Het is inderdaad het annex restaurant van het grote naastliggende Hotel Majestic. We houden het op een lamscarré met lekkere groentjes.

En daarbij een flesje Sauvignon Blanc ; FISHWIVES. Voor éénmaal heb ik voor de naam van de wijn gekozen.

Hilde heeft al een paar dagen problemen met haar coiffure. Zo kan ze toch overmorgen op Valentijn niet rondlopen. Dus onze eerste opdracht voor vandaag; op zoek naar een kapper. Anderhalf uur duurt dat wel. Intussen slenter ik wat rond in het winkelcentrum. Binnenwippen bij de schoenlapper waar ik Hilde’s herstelde sacoche ophaal. Prachtig en degelijk hersteld.

Nu vlug richting haven, want vandaag willen we wel degelijk mee met een boottocht. De plaatselijke jeugd is hier al leuke of minder leuke spelletjes aan het spelen.

De vissersboten meren regelmatig aan met hun vangst van de vorige nacht.

Efkes uitblazen.

 

Kleurrijke figuren.

De vangst wordt opgehaald door de visfabriek.

Vandaag hebben we meer geluk. De charterboot zit niet overvol en we kunnen een mooi zitplaatsje op het achterdek bemachtigen.

We zijn vertrokken…

Hout Bay vanop zee…

Na een twintigtal minuten krijgen we Duiker Eiland reeds in ’t vizier.

En dan plots zitten we midden in een kolonie pelsrobben.

Deze Kaapse pelsrobben (of zeehonden) zijn torpedovormige gestroomlijnde zachtglanzende zoogdieren.

De levenscyclus van deze zeehonden bedraagt tussen de 30 en 40 jaar. De mannetjes zijn veel zwaarder gebouwd dan de meisjes (koeien). De populatie op Duiker Eiland varieert in aantal van seizoen tot seizoen, gaande van 600 tot 5.000. De drachtperiode duurt tussen de 8 en de 11 maanden en de dieren brengen gewoonlijk één jong per jaar ter wereld. Hun gevaarlijkste vijanden zijn de mens, de haaien en de orka’s.

De pelsrobben wonen hier samen met de Oever-Aalscholvers, grote van vinnen voorziene zeevogels. De aalscholver duikt onder water om zijn prooi te vangen. Deze vogels zitten veelal met uitgestrekte vleugels op de rotsen. De reden hiervoor is dat in tegenstelling tot de rest van hun lichaam hun vleugels niet waterdicht zijn. De wijfjes leggen twee tot vier eieren per broedsel en broeden de eieren uit tussen hun gevliesde poten.

Als we terug binnenvaren zitten er ook een pak van deze aalscholvers op de vlotters langs de havengeul.

Terug met onze voeten op de begane grond is er zopas terug een visserssloep binnengelopen.  Uitzonderlijk voor deze periode hebben ze een tonijn mee in hun vangst. Deze reuze vis is meer dan één meter lang. Hij wordt onmiddellijk onder handen genomen door een plaatselijke uitsnijder die hem minutieus onder handen neemt. De volgende dagen zullen de lokale restaurants gegarandeerd tonijn op de kaart hebben.

We nemen afscheid van de haven, de vissers en de pelsrobben.  De tocht naar Duiker eiland was een prachtige ervaring. En voor de prijs moesten we het zeker niet laten. Omgerekend 2,4 € per persoon.

Op de terugweg passeren we een galerij waar we nog niet zijn binnengelopen. SI-art. Toch maar even een halte maken. We worden vriendelijk te woord gestaan door curator Olaf. En inderdaad… er hangen verschillende leuke werken.

Momenteel is de galerij hoofdzakelijk bevolkt door een schilder uit Congo, namelijk Thonthon Kabeya. Hij schildert op canvas, maar doet dit in verschillende lagen. Het werk wordt in feite driedimensioneel. Van een figuur snijdt hij de ogen uit maar plaatst daarachter een nieuwe layer canvas met ditmaal de ogen. Zeer speciaal. In dit hierboven afgebeelde werk zit de kam tussen twee layers.

 

Nog een werk van Thonthon

Een foto van Thonton in zijn atelier. Dit was dan weeral eens een echte opsteker.

Voor vanavond hebben we een tafeltje kunnen bemachtigen in “Kitima”, een superlocatie in Hout Bay. Een topper onder de Aziatische restaurants.

“KITIMA”, sinds jaren the place to be in Hout Bay.

In de receptie staat er al een tafeltje om de goesting aan te scherpen.

Hilde wikt en “Kitima” beschikt.

We krijgen een Moo Khob  voorgeschoteld, zijnde een crispy roasted pork belly served with spiced salt and barbeque sauce. Dit alles geserveerd op een heet vuurtje. Genoeg voor vanavond…

Met haar perfect oriëntatievermogen heeft Hilde op deze foto ons Snooze huis gevonden. Uit deze foto blijkt ook welk mooi uitzicht we hebben vanop ons appartement.

Na het ontbijtje op zijn Waregems rijden we naar het winkelcentrum van Hout Bay. Immers aan Hilde’s oranje sacoche is een oor afgebroken, en zonder sacoche kan ze niet verder. We hebben nogal vlug een schoenmaker te pakken, en deze belooft de klus te klaren tegen morgenmiddag. Intussen lopen we ook nog even het aanpalend antiekwinkeltje binnen. Mooie spulletjes en zeer mooie oude gravures.

Van hieruit gaat het naar de haven van Hout Bay. Er hangen zeer lage wolken over de haven. We hadden graag een boottocht gemaakt naar Duiker eiland waar duizenden zeehonden hun territorium hebben.  Maar één bootje is een kwartier geleden afgevaren en het volgende is overboekt. Het zal dus voor morgen zijn.

Bij de bootcharters hebben we geen geluk… een volgende keer beter.

Hier in de haven zien wij er geen duizenden, maar regelmatig komt er toch ééntje poseren voor de foto.

De kolos speelt een spelletje met de meeuwen.

We zien ook een paar kunstschilders aan het werk.

We maken ook een fotoshoot mee van de plaatselijke schonen.

Hilde aarzelt geen moment als ze uitgenodigd wordt om mee op de foto te komen.

Vanmiddag houden we het (weeral) sober met een viertal sushi’s. We zitten op een open terras met uitzicht op de haven.

Het tafeltje naast ons zitten twee heren gezellig te discussiëren in het Frans. Heel uitzonderlijk om hier Frans te horen. Het duurt weeral niet lang of we delen mee in de discussie. Het zijn twee vrienden, afkomstig van Namur, die samen lagere school liepen. Het toeval bracht hen later enkele jaren samen in Belgisch Congo. Nu woont er één in Zuid-Afrika, en de andere (de dikste) runt een beenhouwerij in Jambes/Namur. “Boucherie Roland”, alom gekend in de streek van Namur. En nu is Roland voor drie weken op bezoek bij zijn vriend in Zuid-Afrika. De boucherie draait verder want intussen heeft Roland’s zoon deze overgenomen. Weeral een verhaal rijker.

Omdat de boottocht niet kon doorgaan besluiten we om te proberen de township van Hout Bay te bezoeken. Auto parkeren in een township is natuurlijk geen goed idee. Honderd meter voor de inrit is er echter een politiekantoor. Wie niet waagt niet wint. Ik loop binnen in het kantoor met de vraag of ik niet voor anderhalf uur mijn Nissan op hun parking mag parkeren. Natuurlijk mag dat… ik krijg zelfs een tikkeltje mee om achter mijn voorruit te plaatsen.

Op het eigenste moment komt er een hop-on hop-off bus aangereden en er stappen drie juffrouwen uit die de township willen bezoeken. Er is ook een gids uit de township die hen opvangt. Wij vragen aan Kenny om mee met hen aan te sluiten, en dat mag. De drie juffrouwen (Duitse) zijn ook akkoord. We starten bij een kerkje van Imizamo Yethu, de township van Hout Bay.

Per 10 à 15 huisjes is er één gemeenschappelijk toilet. Maar een schotelantenne hebben ze bijna allemaal.

Een paar maanden geleden (Kerstmis 2015) woedden hier verschillende branden. Er vielen vier doden en meer dan vierhonderd mensen waren dakloos.

Het leven zoals het is…

De inwoners van Imizamo Yethu bestaan ​​voornamelijk van Xhosa sprekende mensen afkomstig uit de Transkei in de Oost-Kaap, waar veel van hun familieleden nog steeds wonen. Stilaan komt er echter verbetering in de leefomstandigheden van de wijk.

Kenny vertelt ons over een Iers zakenman Niall Mellon. Deze man heeft de bouw van driehonderd stenen huisjes gefinancierd. Kenny zelf werd een paar jaar geleden uitgenodigd naar Ierland. Wat is hij fier om de foto te tonen waar hij naast Bob Geldhof staat. En hij had ook een ontmoeting met zijn naamgenoot Premier Enda Kenny.

We bezoeken ook een kleutertuin.

Zo’n lieve kindjes…

De lagere school is pas uit, en zij die moeten wachten op vervoer maken hun huistaak op straat.

Ook hier alleen maar blijde gezichten.

Eindigen doen we in een cafeetje. Eén van de Duitse juffers daagt een zwarte man uit op de carambole. En ze wint toch wel zeker!

We zijn pas op het appartement of we krijgen al een FaceTime oproep. Zoon Mehdi zit samen bij vriend Noël Demeulenaere. En Noël wil ons eens zien en een woordje placeren. Een gesprek vol lol en plezier. Noël heeft hiermee FaceTime ontdekt en belooft ons regelmatig langs deze weg te contacteren. De rest van de avond met een boekje in een hoekje en vroeg in bed.