Hilde en Christian Devos 2023

Vanmorgen zitten er drie nijlpaarden in onze badvijver. Bij nader toezien blijken het echter geen echte te zijn. Gelukkig maar…

En de vogeltjes zijn ook alweer op post.                                                               Voor de eerste maal genieten we van een zelf klaargemaakt ontbijt. Ook gezellig, zeker in deze mooie omgeving.

We voelen ons hier echt thuis in Snooze. Tegen 10u30 trekken we ’t stad in. We kennen hier al een beetje onze weg van vorige jaren.

Veel moois te zien onderweg…

Maar ook minder fraaie dingen. Deze verslaafde heeft op deze stoep de ganse nacht doorgebracht.

We maken een halte bij Ghuba gallery. We herinneren ons nog dat hier een Hollandse artieste huist. Nel is haar naam.

Nel herkent ons ook nog. Ze vertelt ten voeten uit over Hout Bay, over haar kunst en over haar plannen voor een groter atelier.

Momenteel is Nel druk doende om een drietal paneeldeurtjes uit Madagascar te overschilderen. Ziet er wel héél mooi uit. We beloven van één der volgende dagen nog eens binnen te wippen.

Vlak naast de gallery van Nel is er nog een grote gallery, en daar terten (Waregems voor stappen) we uiteraard ook even binnen.

De uitbaatster van de galerij is in gesprek met een heer, en ze doet ons teken dat we gerust efkes mogen rondneuzen. Als die heer ons hoort Vlaams spreken informeert hij naar onze herkomst. De heer zelf is niemand minder dan Harry De Zitter, afkomstig uit Leupegem-Oudenaarde. Hij is een wereldvermaard kunstfotograaf, en momenteel heeft hij werken hangen in deze galerij. Dat is dan ook de reden waarom hij hier is, want sinds jaren woont hij in in Amerika. Weeral een reden voor een uitgebreide babbel.

Een foto van Harry De Zitter.

Op een koertje achter de galerij bemerk ik een leuk tafereeltje.

In de galerij zelf hangen er nogal wat werken van Richard Scott, een bekend Zuidafrikaans schilder.

Van diezelfde Scott een leuk verkeersbord voor wegeniswerken.

En Denis De Gloire is hier precies ook al gepasseerd.

Terug op de parking bemerken we een overjaars  autootje naast onze X-trail. Aan het karreke is goed te zien dat er in Zuid-Afrika nog geen autokeuring bestaat. Iets verderop stoppen we aan een Woolworth Mall om een paar broodjes te kopen voor onze lunch. Die kunnen we dan opeten in ons Snooze appartement.

Als we nu terug bij onze X-trail komen staat er een koppel te werken aan hun Toyota. Hun 4×4 is omgebouwd tot een heuse campingcar. Ze zijn druk doende om de stroomtoevoer van een zonnepaneeltje aan te sluiten op hun frigobox. En ze spreken Hollands. Daar moet ik toch ook een babbeltje mee maken. Het zijn Wilma en Ivo Lauteslager uit Nederland. Ze wonen zes maand per jaar in Marloth Park, dichtbij Krugerpark. Wij vertellen dat we een kennis hebben die ook een doeninge heeft in Marloth Park; Paul Desutter. Je gelooft het niet, maar het is aan deze mensen dat Paul indertijd zijn doeninge gekocht heeft. De wereld is weeral een stuk kleiner.

Nu vlug naar Snooze, want het is bijna 14u. De belegde broodjes smaken heerlijk. En de vogeltjes… die zijn zich weeral grondig aan het wassen.

Voor de rest van de middag met een boekje in een hoekje. Kopje in de schaduw en voetjes in ’t water. Zaaaaalig…Voor vanavond hebben we een tafeltje besproken in een Aziatisch restaurant “Cheyne’s”. En best dat we besproken hebben want de keet zit afgeladen vol. Zowel binnen als op ’t terras.

We houden het als naar gewoonte bij één enkel plaatje (ditmaal een voorplaatje). Zes reuzegarnalen in tempura. En dit met een glaasje Chenin Blanc… meer moet dat niet zijn.

Tegen 21 u verlaten we “Cheyne’s”. Twee kilometer verder en tien minuten later staan we aan ons bedje. Slaapwel.

Vandaag verhuizen we naar een andere locatie. Laatste ontbijt dus bij African Queen. Bij het afscheid aan Marc en Marjolijn en het vereffenen van de rekening krijgen we van Marc een fles wijn toegestopt. Om het probleempje van verleden jaar volledig uit te wissen. Fijn van Marc.

Afrika op zijn best.                                                                                                   Onze afstand voor vandaag is danig klein, en we besluiten om eerst nog even de andere kant op te gaan. Immers, gisteren in Kalk Bay hadden we graag kunstschilder Marc Alexander ontmoet, maar zijn galerij aldaar was veranderd in een restaurant. Men vertelde ons dat hij nu een nieuw atelier geopend heeft in Kommetjie. Dus maken we nu een omweg naar Kommetjie.

Op de binnenkoer van een voormalige boerderij “Imhof Farm” zijn wel twintig winkeltjes, restaurantjes en speeltuintjes ondergebracht.

De boerderij en de schuren zijn volledig omgebouwd tot boetiekjes.

Zebra’s van Sally Wellbeloved.                                                                                  In één van die winkeltjes is een fotogalerij ondergebracht. Twee vriendinnen presenteren hier hun beste kunnen van de fotografie. Als je ’t mij vraagt; Françoise V en Sally W zijn grote talenten.

Drie prachtige koppen van Françoise V.

Selly Wellbeloved. (mooie naam hé!)

Françoise V.                                                                                                                 Een babbel met de dames, en de belofte van iets op mijn blog te zetten (bij deze) en van elk jaar eens binnen te wippen in hun mooie galerij.

Iets verderop lopen we binnen in een winkeltje waar de porseleinoven juist opengaat. De dame hier maakt fijne juweeltjes van porselein. Hilde twijfelt om een kettinkje met porseleinen hangertje te kopen, maar ze ziet er uiteindelijk van af. Die madame is een commerçante en ze fluistert in mijn oor dat het volgende zondag Valentijn is. Ik tracht in het geheim dit hangertje te kopen, maar dat is zonder Hilde gerekend. Zij heeft het direct in de gaten en de transactie eindigt met een high five tussen die madame en Hilde. Hilde weet dus al wat haar zondag te wachten staat.

Het laatste galerijtje van Imhof is uiteindelijk dat van Marc Alexander, de artiest aan wie ik vorig jaar een vossenschilderij kocht. Maar we hebben pech; Marc is voor een viertal dagen naar Johannesburg. Alhoewel; vrouwtje Lindy is wel aanwezig. Lindy Alexander, Marc’s vrouwtje.                                                                  Samen met Lindy nemen we een kijkje naar de nieuwe werken van Marc. We beloven haar om op het einde van de week nogmaals binnen te komen, want dan passeren we nogmaals in Kommetjie.

Het is reeds 14 uur. We eindigen ons bezoek aan Imhof in de tuin van Blue Water Café. Voor elk een halve portie calamaris en een half uurtje relax. Er lopen paarden, lama’s en zelfs een pauw in de prachtige tuin.

Deze meid tracht haar tot vriend van de pauw te maken. Met wisselend succes.

’n Mooie kop heeft dat diertje wel…

Enkele meter voor onze parking liggen nu vier kamelen waarmee we een tochtje kunnen maken. Maar Hilde zit niet graag op de rug van een kameel…

We hebben een dertigtal kilometer te gaan, maar we moeten wel over de 600 meter hoge chapman’s peak. Zeer smal en kronkeldekronkel. Maar fantastische uitzichten.

We doen het op ’t gemakske en genieten van de fantastische zichten op de Atlantische oceaan.

Geregeld zijn er inhammetjes en uiteraard maken we daar een fotostopje.

Ook een paar artificiële tunnels.

En nu het “moment suprème” van de dag; aankomst aan ons appartement SNOOZE on Hout Bay. Een betonnen constructie op het hoogste niveau van Hout Bay. De tuinier is hier manusje-van-alles. Hij heeft reeds de valiezen vast vooraleer de koffer gans open is. Daarenboven heeft hij ook een pittige naam; Moi Gow. We mogen hem op zijn Westvlaams Moi Gow seg noemen.

Op het eerste zicht beschikken we over alle comfort, en het zal later blijken dat dit ook zo is. Moi Gauw Seg weet ons alles nauwkeurig uit te leggen. Van de Nespresso koffiemachine tot de kookplaat en van de buitendouche tot de Wifi. De bouw is zodanig in de natuur geïntegreerd dat er noch verwarming nog airco nodig is. Wij kunnen het niet geloven want het is buiten 35°. Maar ook dit zal naderhand blijken dat het klopt.

Het bad binnen is het verlengde van een waterpartij buiten.

Hilde zit nog maar pas in bad, of daar komen twee vogeltjes zich ook al wassen. We rijden vlug nog even ’t stad in voor een sandwichke voor vanavond en wat proviand voor de volgende vier ontbijten. Want we verblijven hier vier dagen in ons  SNOOZE appartementje.

Als naar gewoonte is het ontbijt in “African Queen” weeral top.We zijn een beetje lui, en het zal bijna 11 uur worden voordat we in Kalk Bay aankomen. Het stadje heeft nog niets van zijn charme ingeboet.

Flashy gekleurde huisjes…

en ook de bezoekers moeten niet onderdoen.

Dit kon ook de Côte d’azur zijn.

Winkeltjes op zijn Afrikaans.

Hebbedingetjes bij de vleet.

Aan de haven heerst er een drukke bedoening tussen de vissersboten.

Deze zeehond riskeert zich efkes aan wal.

Op de pier durven we ons niet begeven want de golven spatten metershoog over de muur.

De zee is inderdaad super onstuimig.

 

Voor vanavond hebben we een tafeltje gereserveerd op het buitenterras van wijndomein “Cape Point”. Het is slechts enkele honderden meter van onze B&B gelegen. We zouden er te voet heen kunnen.

 

Het zicht vanop het terras van Cape Point vineyards.

Onder het genieten van een glaasje Chenin blanc maken we in een half uurtje tijd de volledige zonsondergang mee…  Zalige ervaring.

Inderdaad, een top locatie.

Op elk tafeltje ligt er een kaartje met een niet mis te verstane boodschap.

Een heerlijke steak met superfijne frietjes… meer moet dat niet zijn. Tegen 21 uur zijn we terug bij “African Queen”. Nog een uurtje lezen en/of internetten en bedje binnen.

’t Is zondag, dus lang uitslapen. En daarbij is het overtrokken en waait er een zeer strakke wind. Maar dat deert mij niet, want de dag kan nu al niet meer stuk. Ik kreeg vannacht en vanmorgen mailtjes binnen van vriendin Yvonne en van vriend Luc om me te feliciteren met mijn resultaat in het jaarlijkse filmfestival van de Waregemse cinéclub dat gisterenavond plaats vond. Ik behaalde een tweede plaats (op twaalf films) met mijn film over de grote en de kleine dieren in… Afrika. Ontbijt buiten zit er niet in, maar we vinden een plaatsje aan het venster met zicht op ’t zwembad. Vandaag moeten we onze Nissan Livina terug inleveren; we hadden hem langs internet gehuurd vanuit België, en dit tot vanmiddag. Wij moeten hem dus vandaag droppen in de airport van Kaapstad. Intussen hebben we een grotere Nissan gehuurd tegen de tijd dat ons volgend bezoek aankomt. Deze nieuwe Nissan X-trail mogen we tegen 14 uur afhalen aan het WESTIN hotel in Kaapstad. Rond 11 uur rijden we dus richting Kaapstad en een half uur later staan we al aan de drop-off van de airport.

Vanuit het bureau van Thrifty komt er een vriendelijke jongen mee om te controleren of we nergens een schrammetje gemaakt hebben. Na een summiere controle krijgen we inderdaad een bewijsje dat we de wagen vlekkeloos afgeleverd hebben.

Nu staan we wel te voet, maar niet geklaagd; om het half uur rijdt er een bus van de airport naar het centrum van Kaapstad.

Vanop een hoge bus heeft men een veel betere inkijk op de omgeving. Hier passeren we de township van Guguletho.

Gelukkig komt er nu snel evolutie in de townships. Hier zijn honderden nieuwe “Mandela” huisjes in aanbouw.

En jawel… een heuse moskee.

Wat we op de bus niet direct bemerkt hebben is dat er zo’n hevige wind staat. Bij het binnenrijden van Kaapstad valt het dan toch op, want de straten liggen er desolaat bij. Deze man loopt achteruit om niet weggeblazen te worden. Vanaf het busstation tot de WESTIN is slechts een vierhonderdtal meter. Dat zien we wel zitten. We trachten dicht bij de huizen te sluipen en we klampen ons aan elkaar vast. We zijn geen vijftig meter ver of komt daar een windstoot die ons letterlijk op de grond kiepert. Gelukkig lig ikzelf de onderste en Hilde bovenop mij. Op dat eigenste moment passeert daar een Afrikaanse zwarte familie in een overjaars volkswagentje Chicco. De man springt uit zijn auto, helpt ons recht en sleurt ons mee in zijn Chicco. In een mum zit Hilde  op de achterbank bij een kolos van een mama en drie kinderen. En ikzelf vooraan met ook twee kinderen op mijn schoot. Voor we goed beseffen wat er gebeurd is parkeert het autootje aan de WESTIN en laat de lieve mijnheer ons uitstappen. Wij hebben nog net de tijd om een centje toe te stoppen, maar dat weigert de lieve man kategoriek. In laatste instantie kan ik het briefje in de hand van eentje van de kinderen stoppen. Ooh, ooh, ooh… hier moeten we toch echt even van bekomen.

In de WESTIN heerst er stilte voor de storm. Immers vanaf morgen start hier tegenover in het congrescentrum de grootste mijnbeurs van het Afrikaanse continent.

Iedereen van allover the world die maar iets met mijnbouw te zien heeft komt hierop af. Het hotel zit vanaf vanavond afgeladen vol, en ook Cobus, onze contactpersoon bij Europcar weet zijn hoofd niet meer staan. Hij vraagt begrip en een uurtje geduld om de wagen in ontvangst te nemen. Niet getreurd; wij eten een slaatje en drinken een glaasje chenin blanc om onze emoties van de windhoos door te spoelen.

Inderdaad, een dik uur later kan Cobus ons fier als een gieter melden dat hij het geflikt heeft om een nagelnieuwe car voor ons te versieren. Met enkele bijkomende accessoires en zonder verhoging van de contractprijs. Ditmaal moet er ook een tweede bestuurder ingeschreven worden. Immers, binnen een klein weekje komt vriend Luc eraan, en die wil ook wel graag eens achter het stuur. Luc en Dominique waren hier zowel verleden jaar als twee jaar geleden ook enkele weken samen met ons.

Oooh, oooh, oooh… wat een sjieke car!

Als we terug in Noordhoek aankomen springen we eerst nog eens binnen om een tafeltje te reserveren voor morgenavond bij wijnkasteel Cape Point. Uit vroegere  ervaring weten we dat we hier beter een dagje vooraf reserveert. We hebben geluk… ze behouden ons een plaatsje op het buitenterras.

Vanavond kleurt het licht op ’t terras van onze “African Queen” nog mooier dan voorheen, en we besluiten hier de avond verder door te brengen. We hebben nog een pakje “petit-beurkes met vanille vulling”. Een kopje oploskoffie daarbij maakt ons zondagavond dineetje compleet. We hebben  geluk dat we thuis zijn want rond 20 uur krijgen we een FaceTime oproep van het thuisfront. Op uitzondering van Léonie (die op de trein zit naar Leuven) passeert de ganse familie de revue. Zalig om zo te kunnen kletsen met elkaar terwijl je meer dan 8.000 km verwijderd bent. De avond kan niet meer stuk.

Deze morgen bij het ontbijt hebben we een lange babbel met Veronique en Koen.

De vrouwtjes hebben het over koetjes en kalfjes, terwijl Koen zeer enthousiast vertelt over zijn grote hobby; oldtimers.

Hij is de fiere eigenaar van een wondermooie Ford Cobra 427.

Dit moet een bolide zijn van midden de jaren zestig.

Alles in piccobello toestand.

Intussen is Veronique onze rekening aan het maken. En dan gebeurt er iets wat mij nog nooit overkomen is. De eindafrekening is een effen bedrag, en toevallig heb ik dat bedrag in een omslag zitten. Betalen dus met de omslag, afscheid aan Koen en Veronique, en weg zijn we. Nog geen vijf minuten onderweg krijgen we een telefonische oproep van Koen die laat weten dat er maar de helft van het bedrag in die omslag steekt. Inderdaad… de dag voordien heb ik die andere helft voor een andere betaling uit de omslag genomen. Onmiddellijk rechtsomkeer en terug naar Church Hill. Zo beschaamd ben ik in mijn ganse leven nog niet geweest. Gelukkig neemt Koen alles met de glimlach op, en ik denk wel dat hij aan mijn uitdrukking zal gezien hebben dat dit echt een misverstand was.

Met rode wangen terug naar Koen. Dit voorval vergeet ik nooit!

In het centrum van Riebeek is er zaterdagmarkt. We maken hier nog een korte halte. “Twice is Nice”; een fijn gevonden naam voor een winkeltje van tweedehandskledij.

Uiteraard is “Twice is Nice” behoorlijk in trek bij de plaatselijke bevolking. Hier een lief moedertje met haar baby op de rug.

En wat voor een schat van een baby!

Door pittoreske landschappen vervolgen we onze weg richting Noordhoek.

Met hier en daar een zaterdags tafereeltje.

We rijden rakelings naast het wijngoed “Kloovenburg” en we hebben tijd zat. Dus gaan we een kijkje nemen. Dit wijngoed is eigendom van de bekende familie du Toit.

Bovenop de exquise wijn is Kloovenburg eveneens bekend en beroemd om zijn olijven.

Sinds enkele jaren staat de familie nog meer in de belangstelling. Immers de jongste zoon Pieter-Steph is doorgebroken in het nationale rugbyteam van Zuid-Afrika; de Springbok’s.

Als je weet dat rugby de nationale sport is van Zuid-Afrika kun je wel indenken welke impact Pieter-Steph hier heeft op de streek in het algemeen en op het wijngoed in het bijzonder.

We zetten nu koers naar onze B&B “African Queen” waar we voor drie nachten geboekt hebben. We voelen ons hier direct thuis want we waren hier vroeger al eens. Marjolijn schenkt ons een welkomstdrankje.

Dit is onze kamer in African Queen.

Nu alvast een uurtje genieten en een uurtje bloggen. Hilde zoekt intussen de zon op aan het nieuwe grote zwembad.

Vanavond hebben we een afspraak met een vriend van een vriend. Philip Vergauwe van Kortrijk. Meer dan vijftien jaar geleden hebben we elkaar nog ontmoet op de “oliebuzze”, een pleisterplaats waar alle vrienden op vrijdagavond samentroepten, en dit op de markt van Waregem.

Philip’s hotel ligt aan de Indische oceaan in “t Kommetjie”, ongeveer 10 km verwijderd van Noordhoek. Wij vertellen onze plannen aan Marjolijn, en deze raadt ons ten stelligste af van dit met eigen wagen te doen. Op zaterdagavond is er volgens haar steevast alcoholcontrole tussen Noordhoek en ’t Kommetjie. Marjolijn is zo vriendelijk een taxi voor ons te bestellen.

De ontvangst en het wederzien bij Philip en Myriam is zeer gemoedelijk. De locatie is outstanding. We nemen het apéritief op de kamer van Philip.

We zijn al aan het nagerecht toe…

Ons uitzicht gedurende het diner. Er zit maar één schoonheidsfoutje aan de avond; wij hebben ons veel te vroeg laten terughalen door onze taxiboy. Om 21u30 komen ze ons melden van de receptie dat de taxi ons opwacht aan de poort. We hadden nog zoooo veel te vertellen. Danke Philip en Myriam,  en tot een volgende.

Er zijn er die de dag beginnen met een zwemmeke…

Anderen laten zich direct verleiden door het leuk gepresenteerde buffet van Véronique.

Herman wil vandaag bij Jacqueline in Simons Town zijn, want hij heeft nog één en ander te regelen. We zijn afgesproken tegen 12 uur op het Waterfront in Cape-Town, en toevallig arriveren we op hetzelfde moment in dezelfde parking. Bij Alfredo wisselen we nog de ervaringen uit van de afgelopen week, en dan nemen Hilde en ikzelf afscheid. Jacqueline zal Herman morgen naar de airport begeleiden. En wij rijden terug naar Riebeek West.

We maken van de gelegenheid gebruik om vlug nog eens door de mall van ’t Waterfront te lopen.  We willen nog een Afrikaans data- en telefoonkaartje kopen voor Luc en Dominique die ons binnen een tiental dagen vervoegen. Luc heeft ons ook reeds een uitgebreide reisplanning toegestuurd, en die willen we ook laten uitprinten. In een mum van tijd is alles in de sacoche.

Een vijftal kilometer voor Riebeek West passeren we Riebeek Kasteel alwaar we nog een goed souvenir hebben aan een kunstgalerij “The Gallery”. De dame in de galerij is nog dezelfde als twee jaar terug en zij herkent ons ook nog.

Net zoals toen heeft ze terug mooie schilderwerken en porseleinen beeldjes in haar “Gallery”.

Op enkele meter van “The Gallery” is er een pleintje met allemaal kitsch winkeltjes. Zowel de interieurs als de exterieurs zijn pure kitsch.

Maar toch aangenaam om er een uurtje rond te kuieren.

Bij “Eve’s eatery” wagen we ons om een koffietje te bestellen. De dienster komt echter terug met de melding dat het te laat op de middag is om koffie te  serveren. Dan maar een wijntje.

Het tafeltje tegenover ons.

Bij de prularia is ook wel hier en daar iets zeer leuks te vinden. Zoals dit bordje met; ” Leef samen zoals de bijen, maar je moet niet steken.”

Of nog; “Niet drinken en rijden… maar zuipen en kruipen”.

Veronique heeft voor vanavond een tafeltje voor ons gereserveerd bij Mama Cucina, een hartelijk Italiaantje in centrum Riebeek. Een gezellige keet. Ik hou het op meloen met parmaham en Hilde eet een pizza cucina.

In het restaurant hebben we een babbel met twee spelende meisjes. Hoe oud ze zijn? Beiden elf jaar… Tweelingen dus?.. Nee, het zijn nichtjes. Maar hun beide mama’s zijn tweelingen.

Het mooie zwembad van Vrede-oord.

Hilde waagt haar om 7 uur in de morgen reeds aan een fietstochtje.

Om 7u30 heeft Valérie ons reeds een reuze-ontbijt voorgeschoteld.

Met vers sinaasappelsap afkomstig van de appelsienen van Patrick’s plantage.

En Patrick geeft ons een snelcursus “appelsienologie”.

Jammer dat we hier maar één nacht slapen. Het wordt dus ontbijt met afscheid. Hopelijk volgend jaar terug…

Voor we vertrekken van Vrede-oord wil Hilde nog eens poseren tussen die outfits uit de jaren 1900 die op ons kamer hangen.

Valérie heeft voor ons een reservatie gemaakt in een theefabriek op enkele kilometer hiervandaan. En wat voor thee? Rooibosthee. Dit gebied is de enige plek op aarde waar rooibosthee gekweekt en verwerkt wordt.

Chris is onze gids;  met zijn overjaarse Jeep (van 1957 en meer dan 700.000 km op de teller) voert hij ons door het ganse domein.

Inderdaad. In the middle of nowhere.

Chris vertelt ons uitvoerig over de rooibos en het verschil met gewone thee. Rooibos is een plant uit de vlinderbloemenfamilie. De bladeren van de plant worden geplukt, gestampt en in de zon ter oxidatie gelegd. In de laatste fase verkrijgt de rooibos haar roodbruine kleur.

We maken een korte tocht in een rooibosveld.

Voor we de fabriek betreden moeten we onze haren afdekken.

In deze machine worden de rooibosstengeltjes gekraakt. Vergelijkbaar met de behandeling van vlas.

Na nog enkele bewerkingen blijven er vijf soorten ingrediënten over. En van elk van deze weet Chris ons alles te vertellen.

In tegenstelling tot de echte thee bevat rooibos geen cafeïne en bijna geen tannine, die in gewone thee verantwoordelijk is voor de iets bittere smaak ervan.

Chris weet er alles van… en Herman is één en al belangstelling.

In een laatste fase worden de rooibosblaadjes in de zon ter oxidatie uitgespreid. Hier verkrijgt de rooibos haar roodbruine kleur. De naam rooibos is Afrikaans en afgeleid van het Nederlandse ‘rood bos’.

Na het fabrieksbezoek krijgen we ten huize Chris nog een overheerlijke ice-rooibostea aangeboden door Anette, de echtgenote van Chris. Een mooie afsluiter voor een interessant bezoek.

We krijgen ook nog de gelegenheid om wat van die lekkere thee aan te kopen. Onze vriendin Yvonne, die verzot is op thee, zal dit graag lezen…

Nu vlug de weg op richting Riebeek West, ook wel de verborgen parel genoemd. Spijts enkele wegeniswerken onderweg kunnen we die 250 km toch in een drietal uurtjes afhaspelen. Bij het binnenrijden van Riebeek West is het bijna 14 uur. We springen vlug nog efkes binnen bij “de oude schuur” om ons maagje te verwennen met een slaatje.

Onze guesthouse “Church Hills Boutique” werd een viertal jaar geleden overgenomen door Koen Van De Velde en echtgenote Veronique. Ze lieten België voor wat het was en trokken richting Riebeek West. Ongeveer 20 jaar lang baten ze een succesvolle sportzaak, Sportline, in Knokke (België) uit. Nog lang niet van plan om te stoppen met werken maar reeds sinds 2000 met regelmaat van de klok naar Zuid-Afrika getrokken, sloeg uiteindelijk de vonk over. Zoals ze zelf zeggen, “liefde op het eerste gezicht”, zeker wanneer ze via het internet een gastenhuis in de aanbieding zien staan, die in het verleden uitgebaat werd door een Namibische vrouw.

De schitterende accommodatie van Church Hills.

Veronique is een ideale gastvrouw. Ze schenkt ons een welkomstdrankje en vertelt intussen honderduit over Afrika in ’t algemeen en Riebeek West in het bijzonder.

Onze slaapkamer  “The Hampton” bij “Church Hills guesthouse”.

Veronique heeft een reservatie gemaakt voor deze avond bij café Félix in Riebeek Kasteel, een zestal kilometer van Riebeek west. Omdat we een uurtje te vroeg zijn gaan we een apéritiefje nemen op het prachtig terras van The Royal Hotel.

The Royal Hotel in Riebeek Kasteel.

Zalig vertoeven op het terras van The Royal Hotel.

Met weeral een prachtig uitzicht op de Riebeek vallei.

Achteraf een etentje bij “Félix”. Voor elk wat wils.

Dienster Maria is meer dan tevreden met haar tip.

Ik heb de ganse nacht gedroomd dat ik pompier ben…

Het mooie uitzicht vanuit onze ontbijt locatie.

Bianca, onze dienster van gisterenavond, staat vandaag in de receptie. Zij maakt onze afrekening. En die klopt als een bus.

Met pijn in het hart nemen we afscheid van ons “Narris” huisje.

Je zou er de moed bij verliezen…

We nemen vanmiddag een “ligte etes” bij “Die Muishuis”.

De madame van “Die Muishuis” beveelt ons een bezoek aan bij de oude gevangenis. “The Old Jail”. Dat willen we inderdaad wel eens zien. Inderdaad, een oude gevangenis, maar nu omgebouwd tot een soort rariteitenmuseum.

Van oude Singer naaimachines tot tandartsstoelen. Je kunt het niet bedenken…

Antiquiteiten en rariteiten…

Alles leuk gepresenteerd.

De cipiers van de gevangenis laten zich gedwee verleiden tot een fotootje.

Tegen 16 uur bereiken we Clanwilliam en onze B&B “Vrede-oord”. Ook in de drie voorgaande jaren waren wij hier te gast, en weeral ontvangen Patrick en Valérie ons super hartelijk.

Patrick is een fervent zanger-gitarist. Vanavond om 18 uur moet hij nog enkele liedjes inzingen op een wekelijkse bijbelschool. En wat hebben we geluk; we mogen mee.

Indrukwekkend die bijbelschool. Elke woensdagavond komen hier een 150 tal jongeren op af, en dit op vrijwillige basis. Patrick heft een lied aan en vol overgave vallen de jeugdige bijbelgangers in.

Een half uurtje na de bijbelsessie staat duizendpoot Patrick al aan zijn braai.

Intussen weet hij ons met allerlei verhalen te boeien.

En Valérie; die heeft intussen een mooie tafel gedekt. Voorlopig nog wat beschermd tegen de kleine beestjes.

We beleven een boeiende avond. Spijs, drank en leuke discussie’s.

Na het ontbijt wisselen we wat reiservaringen uit met een sympathiek koppel uit Utrecht.

Dagelijks smeert Herman overvloedig met factor 30 zonnecrême.

Vandaag geen lange afstanden. Maar wel voortdurend over onverharde gravelwegen. Maar wel in wondermooie Namaqualand landschappen.

Schapen schuilen voor de brandende zon…

Zonder woorden…

Leuke tafereeltjes onderweg.

Een koffietje in de hof van olijven.

Tussen de leeuwen…

cheetta’s

en dit zou moeten Adam en Eva voorstellen…

We vragen de weg om de zee te bereiken. De man blijft maar lachen, maar met zijn uitleg komen we geen meter verder.

Maar hij krijgt toch een petje.

Bij de politie hebben we meer succes… die rijden ons voor tot aan de kust.

Een kudde ibissen vliegt rakelings over het water… prachtig beeld.

Een mooie wandeling langs de duinen.

Een eethuisje vinden is ook al een probleem. Maar weeral hebben we geluk. Een goede ziel zal ons voorrijden naar een goed restaurantje. Gesloten vandaag… Volgend restaurantje; alleen in het weekend open. Volgend adres; gesloten zonder reden. En ook de vierde locatie is dicht. Maar onze gids belt direct de eigenaar “Oom Koos” op, en in een mum van tijd maakt hij zijn opwachting en belooft ons binnen het half uur een escaloppe klaar te maken.

Oom Koos is een kleurrijk figuur. In gans Namaqualand is hij gekend voor het serveren van het beste vlees. Dat tracht hij ook aan ons te bewijzen, maar daar slaagt hij niet helemaal in.

Het interieur van Oom Koos is wel héél basic.

Na het bezoek aan Oom Koos nemen we richting Dikgat.

Hier ontmoeten we twee jonge freules. Lise en Serenade.  En ook zij zijn supertevreden met een Lotto petje.

Serenade poseert als een volleerde mannequin.

En Lise probeert het ook…

De ene ziet het al beter zitten dan de andere…

Vanavond is’t weeral feest.

En met onze dienster Bianca ziet Herman het helemaal zitten.

Gastheer Eric en zijn schildpad wuiven ons uit.

Enkele kilometer buiten het dorp houden we halt bij een groepje druiventelers.

We vragen aan de chef of we een kijkje van dichterbij mogen nemen. Jacobus vertelt ons dat het geen druiven zijn, maar wel rozijnen.

De rozijnen worden gedurende 14 dagen op droogrekken uitgespreid.

Jacobus troont ons mee door de verschillende fasen van de rozijnenoogst.

Het verdelen van de rozijnen over de droogrekken.

Dit zijn de witte rozijnen.

Stilleven van een mooie boom met de droogrekken.

De werkers zijn beretrots met een nieuw petje.

Witte rozijnen en rode rozijnen.

Enkele kilometer verderop maken we een halte om onze GPS in te stellen. Uit het niets verschijnt daar plots een moedertje met haar baby. Ze vraagt of we richting Kakamas oprijden. Inderdaad, wij moeten Kakamas voorbij. Dus geven we Debbie een lift van een dertigtal kilometer. Ze vertelt honderduit over haar dorp, haar leven en haar kindje.

Op de middag houden we halt bij “The Joker & the Thief”, een gezellige keet.

Herman gekt een beetje met dienster Wourine…

…terwijl ik het publiciteitsbord wat mag bijwerken.

Is’t goed zo?

In de late namiddag bereiken we onze B&B “NARIES”. Prachtig gelegen midden in Namakwaland.

Zonsondergang op het domein “Naries”

Kokin Johanna van Naris wil het menu voor vanavond nog niet verklappen.

Wat zal Johanna ons voorschotelen?

Toastje met zalm als voorgerecht en daarna een heerlijke lamsbout…

… om te eindigen met een meringue van vers fruit.