Terug ontbijt op het terras. Leuk!
Na het ontbijt gaat Hilde wat genieten aan de Jacuzzi. Leuke massage voor haar pijnlijke voet. Gelukkig is deze intussen zo goed als genezen.
Onze eigenaar Marc is druk in de weer, want op uitzondering van onszelf vertrekken vandaag alle gasten. Dit houdt in dat de drie andere cottages volledig dienen opgesmukt te worden. Maar tussen zijn drukke activiteiten door wil hij wel even poseren naast Hilde.
Marc is zo fier als een gieter met het commentaar dat één van zijn gasten gisteren achterliet in het gastenboek. Met bovenop nog een prachtige tekening van een walvis met “The Vishuis” op zijn rug.
Een kwatiertje voor twaalf begeven we ons naar de oude haven voor onze nieuwe rit met de Hermanus sightseeing. Onze gids van gisteren Sipho is er al. De jongen (?) van de inschrijving uiteraard ook. Wij zijn de enigen die de stop in de township willen maken. Dus moeten ze voor ons alleen een gids oproepen. Maar daar maken ze geen punt van.
In tegenstelling tot gisteren zijn er vandaag wel een twintigtal deelnemers voor de tour.
Met tien minuutjes vertraging door het oproepen van onze township gids, vertrekken we terug vanaf de oude haven.
Op enkele honderden meters van de township ligt een groot sportterrein. Op dit uur (12u30) is er zelfs een wedstrijd aan gang. Met een dun bezaaide tribune toeschouwers.
Wie niet betaalt moet over het muurtje kijken…
Bij het binnenrijden van de township staat onze privé gids Fikiswa ons al op te wachten. Nogmaals navraag op de bus of niemand anders anderhalf uur onder leiding van Fikiswa wil ronddwalen in de township, maar geen liefhebbers. Wij hebben de gids dus voor ons alleen. Hartelijke begroeting. Het ijs is meteen gebroken. Bij dergelijke temperaturen zouden we beter zeggen; gesmolten.
Zondag is gelijk aan mis dag. Wel tien verschillende godsdiensten zijn hier in de township vertegenwoordigd. Deze mama is met haar kleuter op weg naar één van de multiraciale diensten.
Iets verderop bemerken we achter de afsluitingsdraad een samenkomst van de Zionistische Zuid-Afrikaanse kerk, een afleiding van de pinkstergemeente. Afrikaanse spiritualiteit, gebedsgenezing en doop door totale onderdompeling staan in deze kerk centraal.
En we zijn nog niet rond. Hier worden we geconfronteerd met een dienst van de Ethiopische kerk die zich kenmerkt door het geloof in gebedsgenezing, doop door totale onderdompeling en het verbod op alcohol, tabak, medicijnen en varkensvlees.
Deze kerkgemeente houdt ook elke zondag een dienst in traditionele kledij. De mannen in bruin kostuum en blauwe kepie stampen ritmisch met hun voeten op de grond, precies of hun leven hangt ervan af.
Fikiswa woont zelf in deze township, en is dus door bijna de ganse gemeenschap gekend. We mogen een huisje binnen van een dame waarmee ze goed bevriend is.
Deze lieve madam vertelt honderduit over haar familie, over het reilen en zeilen in de township, over het mooie huisje waarin ze woont, en over alles waar wij naar informeren.
Intussen heeft Fikiswa ook haar echtgenoot William opgebeld en laten overkomen. Ook een sympathieke kerel.
William vertelt dat hij en Fikiswa sinds kort een nieuwe woning hebben kunnen betrekken. In de oude woning hebben ze een klein centrum opgericht om de kinderen uit de wijk aan ontspanning te helpen.
Op de plaats van de vroegere eetkamer staat nu een heus voetbalspel.
In het vorige slaapkamertje is een winkeltje ingericht waar kleine snuisterijen verkocht worden. Het zijn allemaal zaakjes die door de plaatselijke jeugd vervaardigd is. En de opbrengst van de verkoop gaat integraal naar de jeugdwerking.
Fikiswa is echt blij dat we één van die dingetjes, een Afrikaans hangertje, kopen. Met dank van de ganse jeugdgemeenschap.
Ik mag ook nog even op de foto met een echte mannequin.
Nog een foto bij het verlaten van het jeugdhuisje.
Vandaag ook staan op verschillende plaatsen barbecue’s opgesteld.
Fikiswa neemt de taak van haar buurvrouw over en gaat zelf de worstjes draaien.
Maar wat bemerken we plots op het rooster? Je gelooft het niet… kippekoppen. Wat kan je daar nu mee aanvangen?
Opeten uiteraard replikeren Fikiswa en William.
En ze spelen wel zo een kop binnen zeker… Baaahh…
William overtuigt mij om er ook eentje op te kauwen. Maar verder dan deze fotopauze kom ik niet.
Zelfs op zondag wordt er gewast en geplast… Hilde is al aangepast aan het township leven.
Voilà se… de was hangt al te drogen.
William brengt ons ook nog tot bij een ex-proffessionele bokser. De man vertelt met fierheid over zijn boksersloopbaan. Momenteel geeft hij boksinitiatie aan de jeugd uit de omgeving.
Fier als een gieter over zijn team.
Hij wil Fikiswa ook wel een lesje geven.
Over deze man krijgen we een bijna niet te verstane uitleg. We doen maar alsof mee zijn met de explicatie.
Maar intussen is ons anderhalf uur voorbij en staat de tourbus ons al op te wachten. We moeten hier spijtig genoeg afscheid nemen van William en Fikiswa. En Sipho neemt ons mee naar de bus.
Nu hebben we nog een uurtje te gaan. Hetzelfde ritje van gisteren. Met uiteraard ook dezelfde uitleg van Sipho.
Op de plaatsen waar niet alles weggebrand is staan hier en daar mooie planten in bloei.
Wanneer we Hermanus naderen bemerken we een villa waar de baboons op bezoek zijn. Het zal alvast niet prettig thuiskomen zijn voor de bewoners.
Om 16 u worden we terug afgezet in het centrum van Hermanus. Als naar gewoonte gaan we nu thuis een paar uurtjes uitblazen.
Vanop de bus zagen we dat er in het verlengde van de oude haven enkele mooie kunstwerken opgesteld staan. We vertrekken dus een uurtje vroeger dan voorzien naar onze restaurant “Burgundy” om eerst nog een paar kilometer te slenteren langs het wandelpad.
Hilde gaat heel en al op in de handstand van die slanke man…
De zon is reeds ondergegaan, maar de lucht vertoont nog een mooi kleurenpalet.
Om de honderd meter staat een ander beeld op de oceaan gericht.
Vanuit het niets springt er eensklaps een das voor onze voeten. Maar het diertje is precies nog meer geschrokken dan wij.
Grote kunst… kleine kunst.
Tegen 20 u zitten we weeral knus geïnstalleerd in onze vertrouwde Burgundy.
We keren ons menu van gisteren om. Ik kies nu voor de mosselen…
… terwijl Hilde nu voor de struisvogelsteak opteert.
Nog een laatste groet aan Lecretia vooraleer naar ons “The Vishuis” te begeven. Dit was dan weeral de laatste avond in Hermanus. Hopelijk volgend jaar terug.