Maand: februari 2020

href=”http://www.christiandevos.be/wp-content/uploads/2020/02/P1200022.jpg”>Zalig ontwaken met de schaduw van de sunbird op ons venster.

Het ziet er een beetje grijs uit, maar het zicht vanop ons terras is toch indrukwekkend.

Je houdt het niet voor mogelijk; komt daar toch een echte sunbird nabij ons terras plaatsnemen zeker…

Hilde heeft nog de kans niet om belleketrek te doen, of Roger staat al in het deurgat.

Gedurende ons ontbijt is Kaatjie (Afrikaans voor kleine kat) één en al belangstelling. Misschien valt er wel iets te onderscheppen…

Vandaag trekken we op verrassingstour naar een geheime bestemming. Hilde neemt de touwtjes in handen. We rijden eerst nog met de wagen tot aan het strand, bijna op het het einde van Wilderness.

Eenmaal de auto afgesloten beginnen we een lange wandeling. Het eerste stuk langs de Indische Oceaan.

Alras komen we op een verlaten treinspoor terecht. Hier reed vroeger de Choo-Tjoe stoomtrein, die verbinding maakte tussen George en Knysna.

Verborgen op de kliffen aan zee in de buurt van de riviermonding van Kaaiman, is er de “Kaaimans-grot”, die nu alleen bereikbaar is via de oude Outeniqua Choo-Tjoe-spoorlijn, die niet meer in gebruik is omdat grote delen van het spoor nog steeds worden bedekt door puin en grond van de aardverschuiving in 2006.

Na ongeveer 700 meter en het passeren van de eerste tunnel, bereikt we de “Kaaimans-grot”, in het verleden een zeer populair restaurant dat alleen bereikbaar was per trein, nu een plaats van excentrieke kunstwerken en bedevaarten gerund door Clifford en zijn vrienden die u graag de grotten laten verkennen. De grot zelf is niet voorzien van elektriciteit, maar uitgerust met vers water, toiletfaciliteiten, kookfaciliteiten en een houten terras met onovertroffen uitzicht. De grot biedt accommodatie voor maximaal 14 personen.

Vooraleer we de bijdrage van 25 ZAR per persoon mogen betalen krijgen we wat informatie van Jon, de zoon van Clifford. En we moeten dan nog vijf minuten wachten, want wij zijn de eerste bezoekers van de dag, en er dienen een honderdtal kaarsen aangestoken.

Le moment suprème; we mogen binnen in de grot.

Wanden vol van schelpjes, belletjes, glinstertjes en noem maar op…

Bijwijlen kitscherig, bijwijlen mysterieus…

…maar altijd verwijzend naar een verhaal.

Bij dit verhaal hebben we toch een vraag; wat komt die banaan hier doen. Iedereen blijft het antwoord schuldig.

Om elke hoek worden we opnieuw met een ander trauma geconfronteerd.

We verlaten de grot en lopen iets verder in westelijke richting.

Zo naderen we de brug
over de monding van de Kaaimans-rivier.

Vroeger mocht hier nog over de brug gelopen worden, maar sinds dit jaar is dit verboden.

Dan maar rechtsomkeer gemaakt. Terug naar af.

Geen doorgang meer… Spijtig.

Dan maar terug naar de parking en onze ISUZU.

We hebben bijna 3 kilometer over die keien en dwarsliggers van de spoorweg gestrompeld en het is bijna 13 uur. Dit verdient dan wel een lichte lunch. We rijden een vijftal kilometer met steeds een prachtig zicht op de Oceaan.We bereiken Kaaimans Café. Hier gaan we terug wat vitamines kunnen opdoen.

Vooraleer te tafelen doen we eerst nog wat kennis op over de omgeving. We reizen immers om te leren. De benaming Kaaiman komt van de plaats waar de Kaaimanrivier en de Swartrivier samenkomen. Hier reden vroeger de huifkarren door het lage water.

Bij het verlaten van Kaaiman Café zien we een tiental kinderen met enkele begeleiders uit een busje stappen. Zoals op het busje aangegeven zijn het kinderen met het downsyndroom. Ze mogen hier op de Kaaimanrivier een kano tochtje komen maken.

Als dat niet leuk is…

… het doet ons inderdaad denken aan het Belgisch TV feuilleton “down the road”.

Nu terug naar onze respectievelijke B&B’s. Een paar uurtjes niksen. Hoog en droog.

Om 18u30 hebben we afspraak, samen met Roger en Greta in het centrum bij Restaurant “The Girls”.

Bij de ingang willen onze girls toch wel een foto bij die mooie publiciteit van “The Girls”.

Plotseling zijn er “Four Girls”.

Een gezellig restaurant. We kiezen bijna unaniem voor scampis met voor iedereen een aangepaste saus. En besproeid met een plaatselijk wijntje. Een aanrader. We zijn er vroeg aan begonnen… dus eindigen we ook vroeg (21u30). Morgen wachten er nieuwe uitdagingen.

Om 9 uur lekker ontbijt in Ballenderry. Luc presenteert een glaasje bubbles, maar daar passen we voor.

Nogmaals een foto van Luc’s mooie olifeiten, en de tijd van afscheid is weeral aangebroken.

Scheiden doet lijden. We verlaten Luc met een klein hartje, maar met de vaste overtuiging zo snel mogelijk terug te komen.

Gedurende ons afscheid van Luc passeert daar een logeur met twee verschillende schoenen aan z’n voeten. We wijzen die persoon op zijn vergissing, maar hij lacht onze opmerking weg.

We rijden nu Robertson uit, richting Wilderness.

Het zal een lange weg worden met gelukkig regelmatig mooie uitzichten.

Route 62 is één van de mooiste routes van de Westkaap. De weg leidt ons van de vruchtbare wijnvelden langzamerhand van de drogere delen van de kleine Karoo.

Voor ons spelen zich soms echt Afrikaanse toestanden af…

Van tussen al dit afvalmateriaal komt plotseling een mannetje te voorschijn.

Tegen de middag maken we een stop in Ladysmith. We lopen langs een snackbar “Mai Visti” waar een garçon ons bijna binnensleurt.

We denken dat hij Gabriël noemt, en hij steekt een litanie af die deze naam inderdaad zou verantwoorden. Uiteindelijk schijnt Abriël zijn echte naam te zijn. Luc informeerde nog of bij de bevalling misschien de letter G was achterwege gebleven. Hierop volgde weeral een woordenvloed.

We nemen een lichte lunch; toast met kippenlever, met snoek- of met zalmpastei.

Het interieur van “Mai Visti”.

Her en der hangen ook reproducties aan de wanden.

Onze rit gaat nu verder over afwisselende wegen. In het dorpje Zoar maken we een stop aan het huisje van Jesse Owen. Jesse is een metaalkunstenaar die twee opeenvolgende jaren een metalen beeldje voor ons maakte. Het huis van Jesse staat volledig opgesloten. Een buurjongetje Adrian weet te vertellen dat Jesse verleden verhuisd is. Zijn uitleg naar de nieuwe locatie is nogal warrig, en we vragen hem of hij niet wil meerijden om ons de weg aan te wijzen. Anderhalve kilometer verder staan we voor de nieuwe woonst van Jesse. Op uitzondering van vier honden schijnt hier ook niemand thuis te zijn. Maar Adrian spring over een prikkeldraad, en na een minuutje komt hij aandraven met de dochter van Jesse Owen. Zij weet te vertellen dat noch Mama, noch Papa thuis is. Spijtig.

Intussen is het een beetje gaan regenen. Maar wij zitten in onze car. Niet zo erg dus.

We passeren nu het leuke stadje Calitzdorp. Dit is de woonplaats van kunstenares Marinda Combrinck, de dame die indertijd het “Hanengevecht” van Emile Claus voor ons naschilderde. Uiteraard volgt hier ook een stop. Maar weeral hebben we geen geluk. Niemand thuis…

Uiteindelijk bereiken we rond 17 u onze eindbestemming van vandaag. Wilderness. De mooie chalets van onze vrienden Roger en Greta steken al uitnodigend uit de rotswanden.

Greta en Roger runnen hier hun self catering “Just For 2”. Wij kennen Roger en Greta reeds tien jaar, en als ze gedurende onze zomer op vakantie komen naar hun familie en vrienden in België hebben we ook steeds wel hier of daar een afspraakje. Tevens woont Gerard, de vader van Roger, in Waregem.

Vanavond worden we vergast op een super BBQ door chef Roger.

Greta heeft voor een mooie gedekte tafel gezorgd.

Na het apéritief genieten we van een heerlijk diner.

De filetsteak smelt in de mond. Zachter dan zacht…

De chef verdient een foto met Hilde… of Hilde verdient een foto met de chef. ’t Is maar zoals je het interpreteerd.

Tijd nu om onze chalet “Kingfisher” op te zoeken. We nemen afscheid, ook van Luc en Dominique. Want zij slapen op een andere locatie “B&B Beach Villa”, niet ver hier vandaan. Afspraak morgenvroeg.

Na het ontbijt en tegen 10u30 laten we de poort van Rijk’s hotel achter ons dichtdraaien.

Na een uurtje stoppen we in het leuke stadje Worcester.

We zetten een stapje op het kerkplein. Een paar ogen vallen op het leuke restaurant “The Hussar grill”.

De kaart liegt er niet om. Het restaurant bestaat van 1965 en heeft in al die jaren een grote renommé opgebouwd.

We zijn vanavond bij de Belgische vrienden Luc Uyttenhove en zijn Hilde verwacht in Robertson. Daar serveert Hilde gerechtjes tot de sterren in het rond vliegen. Daarom gaan we het hier deze middag rustig houden. Eén voorschoteltje is meer dan voldoende.

Luc houdt het bij een (dikke) tomatensoep.

Ikzelf opteer voor kippenlevertjes. Hilde bestelt een krabcocktail en Dominique kiest voor een Ceasar salad.

Reeds denkend aan vanavond houden we het voor de drank bij spuitwater. En wat voor spuitwater?… “LA VIE DE LUC”. Daar kan onze Luc een puntje aan zuigen.

Verder op weg naar Robertson nemen we nog een stop bij “Het pompoenstalletje”

Zoveel pompoenen hebben we nog nooit gezien. Of jawel… verleden jaar op dezelfde plaats.

Om misselijk van te worden…

Ze liggen wel allemaal met veel smaak opgestapeld.

Hilde tracht haar assorti te maken met de pompoenen.

Misschien nemen ze er een paar mee naar Robertson. Uiteindelijk zien ze af van dat idee. We rijden dan maar door zonder pompoenen.

Misschien heeft deze kapoen er wel eentje verstopt ???

Tegen 16 u rijden we Robertson binnen bereiken we blindelings “Ballinderry” de B&B van Luc en Hilde Uyttenhove.

Als naar gewoonte is Hilde reeds druk in de weer met het diner van deze avond.

Luc vergast ons op een welkomstdrankje, Daarna is het tijd voor een paar uurtjes relax.

Om 19u30 mogen we dan aanschuiven aan tafel.

Voor de gelegenheid heeft Dominique zich een heel speciale coiffure laten zetten.

Als amuse krijgen we een carpaccio van struisvogel met rode biet. Het voorgerecht is een oosterse salade met ossehaas. Het hoofdgerecht een eendebout à la “coq au vin”. Meer moet dat niet zijn.

Toch nog een beetje meer; een dessertje bestaande uit bavarois met marsepein en passievrucht.

Na dit exquis diner komen Luc en Hilde nog even om onze ervaringen informeren. In volledige unanimiteit stemmen wij voor een bijkomende ster.

Het is zondagavond. Eerst een facetime met Caroline en Bert. Daarna nog eentje met zoon Mehdi en kleinzoon Julien. We zullen weeral goed slapen.

Na het ontbijt willen we zo vlug mogelijk het stadje in. Het is immers zaterdag. Er moet een leuk marktje zijn waar een steelband voor de nodige ambiance zal zorgen. Maar wat dacht je? We zijn in Afrika… dat marktje heeft verleden week plaats gevonden. Dan maar de winkeltjes insnuisteren.

Deze dame heeft vannacht veel te veel gedronken, en ze is blijven hangen. Letterlijk dan.

In één van die shops bemerken wij kunst met een grote “K”. Baksteenkunst.

Doet mij een beetje denken aan “Simple stones”

Nog eentje dat niet zou misstaan bij die “Simple stones”.

Het is danig warm, en we gaan wat luwte opzoeken in hotel Royal. Op het buitenterras is het zeer gezellig, en na een frisdrankje besluiten we om hier ook een lichte lunch te bestellen.

Drie maal caesar salad en één maal steak tartaar. Volgens Hilde de beste americain die ze ooit proefde. De ober komt nog aandraven met de mededeling dat we best betalen vooraleer het 14 uur is. Want vanaf dan zal de stroom terug uitvallen (weeral) en kan er niet meer met de kaart betaald worden. Ook dat is Afrika.

Na de lunch gaat het terug richting ons Rijk’s Hotel. Onderweg ontmoeten we eindelijk een olifant. Het dier werd afgezonderd uit de kudde wegens witte koorts.

Een grote affiche onderweg toont nogmaals aan hoe dicht ons Vlaams verwant is met het Afrikaans. “Moenie rommel strooi nie”.

Na een paar uurtjes platte of andere rust begeven we ons richting Oudekloof Wine Estate. De startplaats van onze avondlijke tractor ride.

Dominique zorgt voor onze inschrijving bij Andrew, de man die de tractor zal besturen.

We moeten ook alle vier een verzekeringsdocument ondertekenen. Je weet maar nooit dat we echte olifanten ontmoeten onderweg.

Voor het vertrek krijgen we van Andrew nog enkele richtlijnen.

Enkele minuten later kunnen we dan vertrekken. Recht de hoogte in naar de top van het domein.

We worden getrokken door de nagelnieuwe tractor van 8 ton. Op de aanhanger kunnen 24 personen plaats nemen. De rit van vanavond was volgeboekt, maar er kwamen enkele annulaties wegens “te warm”. Wij kunnen er maar goed bij varen, want nu kunnen we allemaal plaats nemen langs de buitenkant van de aanhanger.

Na een half uurtje dooreenschudden maakt Andrew de eerste stop. Bijna de ganse groep wandelt naar beneden. Daar ligt een kleine bron met zuiver water. ’s Nachts zou hier een luipaard komen drinken aan de bron. Er hangt zels een nachtcamera om het dier in beeld te brengen. Maar sinds voor kort is die camera vernietigd door de baboons. Er volgt ook nog wat uitleg over de plantjes en de bloemetjes uit de omgeving.

Intussen is er een koppel blijven zitten op de aanhanger. Meneer is in slaap gevallen en Madame wil daar wel een kiekje van maken.

De rit gaat verder, en dit tot aan de top van de berg. We krijgen meer en meer mooie uitzichten voorgeschoteld.

We bereiken de top; daar staat een tafel gedekt met lekkers voor de ganse groep.

Iedereen kiest…

Ook alle soorten drankjes horen erbij. En in de ijsbox zitten er ook lekkere wijntjes.

Intussen maakt ook de zonsondergang zijn intrede.

Hapje, snoepje, drankje op de top van het domein. Het blijft genieten.

De fototoestellen klikken er langs alle kanten op los.

Idyllisch…

Er is zelfs een koppeltje bij dat op afzondering trekt.

Intussen zijn de glaasjes bijna of zelfs helemaal leeg.

Nog een kiekje met Andrew.

Een laatste toast met Hilde…

… en Andrew’s hondje mag er ook wel een bij.

Tijd voor de terugrit. We hebben een beetje vertraging opgelopen waardoor we in de problemen kunnen komen met onze reservatie in het Tulbagh Boutique Hotel, waar we vanavond ons dinner gereserveerd hebben. Andrew lacht het probleem weg en twee minuutjes later laat hij weten dat hij het restaurant gemeld heeft dat we een half uurtje later zullen aankomen.

Met twintig minuutjes vertraging arriveren we dan uiteindelijk toch bij Tulbagh Hotel.

We worden ontvangen door Izelna Galant, een jonge dame die we reeds meer dan tien jaar regelmatig ontmoet hebben gedurende onze Afrika reizen. Izelna is drie maand geleden gehuwd, en ze weet ons nu zo fier als een gieter te vertellen dat ze in verwachting is. Proficiat Izelna!

We genieten van een diner met ofwel vis, ofwel kudu. Overheerlijk. Daar hoort een flesje Rijk’s private chenin blanc bij. Temeer daar dit wijntje uit het domein van onze B&B komt.

In de hall van het hotel staat een oude piano. De twee lieve zusjes aan die piano verdienen wel de afscheidsfoto van deze avond. Slaapwel, en tot morgen.

Olala… VALENTIJN vandaag. Bij het ontwaken ligt er een mooi kaartje op mijn hoogdkussen.

> En de achterkant van het kaartje is nog mooier…

Na het ontbijt op ons mooi terras trekken we naar het centrum van het kleine stadje Tulbagh. Eerst even binnenwippen in het toerismebureau.

De tocht voor vanavond met de tractor is reeds volboekt. Voor morgenavond zijn er nog enkele plaatsjes beschikbaar. Die vullen we dan ook onmiddellijk in. En vandaag is er nog mogelijkheid voor een tocht met tuc-tuc’s, en dit om 13 u. We laten ons ook maar direct voor die tocht inschrijven.

We maken een wandeling in Church street, de historische straat van Tulbagh. Op het einde van de straat is er een mooi winkeltje met annex restaurantje. “Things I love”

In het winkelje is een leuke juffrouw snoepzakjes aan het opvullen. De restaurantgasten van deze avond zullen elk zo’n Valentijn zakje op hun bord krijgen.

Stiekem wijs ik naar de twee dames in ons gezelschap… en of ik niet twee van die zakjes kan krijgen? Ze stopt er mij direct en discreet twee in de hand. Ze is er zelf blij om…

Het winkeltje heeft iets met katten. In ieder hoekje of kantje is er wel iets met een kat te vinden.

Katten, katten…

… en nog eens katten.

Nog een beetje rondsnuisteren in het winkeltje. Naast de katten hangen er ook veel plankjes met leuke spreken. In a hurry verorberen we hier een pannenkoek. Immers om 13 u zijn we verwacht aan de opstapplaats van onze tuc tuc.

De eerste driver die er aankomt is onze Johan met een rode tuc tuc. Leuk machien.

Baardige Johan is een aangename kerel, en we voelen direct dat het zal klikken.

Enkele minuutjes later komt komt Celeste aangesjeesd, ditmaal met een gele tuc tuc. Zie er ook aan aangename madam uit, en op de koop toe is haar tweede naam Dominique. Er kan dus niets mis lopen.

Onze eerste stop is bij Oakhurst olives, een olijvenboerderij.

Hier, produceert de familie Du Toit meermaals bekroonde extra vierge olijfolie, Kalamata tafelolijven en natuurlijke groene olijven in harmonie met Moeder Natuur.

Het terroir van de Tulbagh-vallei is ideaal voor het cultiveren van olijven. Met hun wortels stevig geplant in de graniet- en zandsteengronden, koesteren de olijfbomen in de overvloedige zomerzon.

Het resultaat zijn ziektevrije bomen die gezond fruit opleveren met een onderscheidend smaakprofiel.
Dit is dan ook de reden waarom deze olijven van Oakhurst zo dikwijls in de prijzen vallen. Niet alleen in Zuid-Afrika, maar ook internationaal.

De vele trofee’s liegen er niet om.

Zelfs op de trappen staan er logo’s van olijven.

De farm is eigendom van de familie Du Toit. Hierbij de foto van de huidige padre familias Du Toit.

Dominique wil ook wel een foto van die strenge meneer.

Zelfs tot in de toiletten is het allemaal olie wat de klok slaat.

We zijn klaar voor onze trip naar de volgende locatie.

Instappen en wegwezen.

In amper tien minuutjes bereiken we een champagne kasteel “Twee jonge gezellen”. Hier mag men het woord “Champagne” niet gebruiken en wordt het vervangen door sparkling wine.

We krijgen een rondleiding in de gewelfde kelders, waar duizenden flessen op een originele manier liggen te rijpen.

In dit gewelf liggen niet minder dan 21.000 flessen opgestapeld.

Om en om; éénmaalkurk vooraan, éénmaalgat vooraan… Zo worden ze met duizenden gestapeld in de prachtige gewelvan van de kelders.

We krijgen alles te horen over het cultiveren van de sparkling wine.

Hilde is ook vol belangstelling voor de interessante uiteg.

Her en der hangen er ook kunstwerken aan de keldermuren. Dit kunstwerk hier is vervaardigd uit…

jawel; stopseltjes van bierflessen.

En waaruit zou dit kunstwerk vervaardigd zijn?

Intussen wachten Johan en Celeste ons op om ons naar de derde en laatste locatie te begeleiden.

Die derde stop is het wijnkasteel Saronsberg. Impressionant zowel voor de wijnbouw als voor de vele kunstwerken.

Het kasteel is uniek gelegen in de Tulbagh vallei.

Met om en om kunst, kunst, kunst…

De opslag van de vaten; ook zeer verzorgd.

Soms twijfelen we of we in een wijnkasteel lopen, ofwel in een kunstgalerij.

Het staat hier niet in de sterren, maar dan wel in de kunstwerken geschreven.

Bij het buitenkomen worden we opgeschrikt door twee hartebeesten, maar dat schijnen alras ook weeral kunststukken te zijn.

Het einde van onze tuk-tuk ervaring is aangebroken. Klaar voor het laatste ritje naar de afstapplaats.

Saluu Celeste… misschien tot later nog eens…

Vanavond genieten we van een eenvoudig souper in de binnentuin van ons Rijk’s hotel. Spijts onze reservatie was er geen enkel tafeltje beschikbaar. Maar binnen de kortste keren werd dit door een paar diensters opgelost. Er werden twee tafeltjes uit een nabijgelegen berging aangevoerd. Het werd weeral een mooie dag, en rond 23 u trekken we moe maar voldaan naar onze bedstee.

Weeral om 9 uur aan het ontbijt. Maar vandaag is het mistig en koud. (slechts 18°). We krijgen ook uitleg bij het reservatieprobleem van gisteren. De verantwoordelijke van de B&B werd gisteren stante pede ontslagen omdat ze op verschillende vlakken onbekwaam was. En daardoor zal de reservatie welke ze zogezegd gemaakt had ook niet zijn afgawerkt.

Vandaag staat er een groot event op ons programma. Lunch in het “beste restaurant van de wereld”. WOLFGAT in Paternoster. Het restaurant ligt op een hoge duin, en we lopen nog even langs om te vermelden dat drie personen van ons vier geen oesters lusten.

We hangen terug nog wat rond op het strand. Deze voormiddag is er echter weinig doening wegens het mindere weer.

Ons restaurant voor straks ligt boven op deze duin. Reserveren kan maximaal drie maanden van tevoren en alleen online. Noch ikzelf, noch Luc waren hierin geslaagd. Gelukkig heeft onze Belgische vriend Guy V.Z. deze klus voor ons geklaard. Waarvoor nogmaals dank Guy.

Wanneer we het restaurant binnenstappen zien we de chef himself reeds de eerste gerechtjes prepareren. Chef Kobus van der Merwe is een gezette jonge kerel zonder tralala.

Wij zijn vier van de twintig gasten, en we krijgen zoals iedereen een tafeltje toebedeeld op het buitenterras.

We hebben ons gelukkig gewapend tegen het frissere weer. Wie echter geen jas bij heeft krijgt een dekentje toebedeeld.

In het witgekalkte vissershuisje met uitzicht op de Atlantische Oceaan schuiven elke middag maximaal twintig gasten aan. Meer passen er niet in. Het eethuis bestaat pas twee jaar en werkt met lokale medewerkers die nauwelijks of geen koksopleiding hebben gehad. Ze leerden het vak in Wolfgat.

Een uit honderd leden bestaande jury van de World Restaurant Awards koos Wolfgat unaniem als Best restaurant of the world, nadat inspecteurs van de organisatie alle tijdzones hadden doorkruist op zoek naar de beste en bijzonderste eetgelegenheid van 2019.Van der Merwe kookt uitsluitend met lokale producten: vis en schelpdieren direct uit zee, zeewier, wilde kruiden, groente uit de omgeving zoals duinspinazie en vetplantjes. Het bijzondere van de bereidingswijze is het ­pure en rauwe karakter van de gerechten, die de smaakpapillen tot vreugde stemmen.

Kobus van der Merwe is opgegroeid in “Die winkel van Paternoster”, die heden ten dage nog steeds wordt uitgebaat door zijn moeder.

Tot voor enkele jaren experimenteerde Van der Merwe in zijn bistro achter in de souvenirwinkel van zijn ouders, Oep ve Koep. Waar wij wat struikgewas zien, ziet Van der Merwe een culinaire schatkamer vol groente en aromatische kruiden. Vaak plukt hij zijn ingrediënten onderweg naar zijn werk. Bij laagtij raapt hij kelp. En daar maakt hij vervolgens gerechten mee die in de vooruitstrevendste sterrenrestaurants ter wereld hem alleen maar kunnen benijden.

Lietsjie, seeslaai, Sampioene, seepampoen.

Strandveld zuurdeeg in bokkomboter. Voor alle duidelijkheid; de drie grote bruingrijze stukken zijn stenen.

Waatlemoen, komkommer en West Coast lobster. Super!

Bij elk van de zeven gangen hoort een aangepaste wijn. Kobus komt persoonlijk van tafel tot tafel de wijnen toelichten en serveren.

Verlorenvlei lam, Soutbos, datalrosyne.

Engelvis, Klipkombers.

Witmossel. heerenboon, duinespinasie. Wij genieten met volle teugen van deze hoogtepunten in de culinaire wereld. Om niet vlug te vergeten. Intussen is ook onze frank gevallen dat we vandaag 55 jaar gehuwd zijn. Burgerlijk dan wel; op de kerkelijke verjaardag is het nog een weekje wachten.

De wijnen zijn inderdaad héél speciaal. Waarschijnlijk niet in de handel te verkrijgen. En ze worden telkens in hetzelfde glas geserveerd. Op één uitzondering na, wanneer van wit naar rood wordt overgeschakeld.

We hebben langs één zijde zicht op een mooie muurschildering (?)…

… en langs de andere kant op de Oceaan. Achter het met schaalhorens en mosselschelpen bezaaide strand wemelt het van de delicatessen, want de opwelling van stroming en wind stuwt hier voedselrijk water uit de diepten van de Atlantische oceaan. Plankton floreert; vis en schaaldieren floreren; vissers floreren. Zo is het al sinds mensenheugenis – en die reikt ver terug in deze contreien.

Als afscheid van “Wolfgat” krijgen we nog een fotoshoot met Kobus himself.

Uiteraard na betaling van onze rekenig. Deze komt voor de 7 gangen met aangepaste wijnen op ongeveer 100 € per persoon. Is wel zeer veel geld, maar naar het beste restaurant van de wereld gaan we ook niet alle dagen, weken of maanden.

Ik mag er ook nog even bij.

Tegen 16 uur kunnen we onze rit van ongeveer 170 kilometer aanvatten naar Tulbagh. Het landschap verandert continu van okerbruin naar groen. Intussen is het ook reeds heel wat warmer gaan worden.

Na ongeveer twee uur rijden we het domein Rijks Wine Estate binnen. Schitterende omgeving midden de wijngaarden.

In de receptie loopt alles van een leien dakje, en vijf minuutjes later kunnen we onze kamers innemen.

Prachtige ruime kamer. Meer moet dat niet zijn.

Vanavond is het nog steeds warm en we kunnen buiten van een klein dinner genieten. Na de exuberante lunch van deze middag mag het iets licht en eenvoudig zijn.

Per twee delen we een charcuterie plateau.En daar hebben we meer dan genoeg aan. Een glaasje chenin blanc kan er wel nog bij.

Vanavond om 23 uur krijgen we nog een fantastische mail binnen van Dominique. Zij heeft een fotomontage gemaakt met een synthese van het ganse Wolfgat verhaal. Schitterend souvenir. Danke Dominique.

href=”http://www.christiandevos.be/wp-content/uploads/2020/02/IMG_8675.jpg”>We hebben deze morgen weeral lopend water. We komen dus fris en monter aan ons tafeltje met uitzicht op het strand en zijn vissers.

Als naar gewoonte een dubbele pannenkoek met fruit, mascarpone en honing. Daarbij een cappuccino. Meer moet dat niet zijn.

Het is kalm op zee. Volgens insiders is het water te koud om grote hoeveelheden te vangen.

Hoe kleiner de vangst, hoe meer kans op foefelare. De controleurs die de vangsten moeten wegen zitten kaart te spelen in de bascuul container. De kleine vangsten vervliegen langs illegale weg in de mandjes van de restaurateurs uit de streek, of in de handen van de toeristen.

Intussen vliegen de foto- en filmrolletjes in ijltempo door de camera’s van Luc en Dominique.

Op Onze ogen vallen op een eenzame man die op een rotsblok in een enorm dik boek aan het lezen is. Als Luc informeert of dit misschien een bijbel is krijgen we spontaan een gans verhaal te horen.

De kerel komt elke morgen van welgeteld 21 kilometer ver op deze rots bidden en mediteren. En dit voor 100 minuten.

Hij heeft een klein flesje olie bij, en over de samenstelling van die olie krijgen we ook een ganse uitleg.

Bij zijn aankomst in de baai van Paternoster gooit hij drie druppels van die olie in de oceaan. Samen met zijn gebeden resulteert dit in een veilige aankomst van de vissers, en in een veel grotere vangst. Gedurende de weekdagen gaat hij ook dagelijks naar de kerk voor een dienst van één uur. Op zondag duurt de dienst drie uur, maar dan komt hij niet naar Paternoster. Geestelijke liederen zingen doe hij ook graag, en we moeten hem niet veel pramen om er eentje te laten horen. Is hij gelukkig?… en of!!!

Luc en ikzelf lopen ook nog even langs bij Wolfgat; “the best restaurant of the world”. Sinds drie maand hebben we daar een reservatie lopen voor morgenavond. Of ze die eventueel niet kunnen verplaatsen naar vanavond?

In de keuken van het restaurant worden we vriendelijk te woord gestaan. Maar die reservatie een dagje vooruitschuiven behoort spijtig genoeg niet tot de mogelijkheden.

Na deze ervaringen kunnen we met gerust gemoed en onder bescherming van “The Lord” onze tocht aanvatten naar Velddrif, het havendorpje van waaruit we onze boottocht gereserveerd hebben.

We hebben in feite tijd op overschot. We besluiten om nog een omwegje te maken naar Port Owen. Hier hebben we nog mooie herinneringen aan een weekje verblijf van een vijftal jaren geleden.

Hier komen heel wat souvenirs naar boven. Tegen het middaguur zetten we onze tocht verder naar Velddrif.

Velddrif heeft heel wat te bieden; stranden, vissers en waadvogels.

Het dorpje staat vooral bekend voor zijn bokkoms. Dit is een soort gezouten en gedroogde vis die in de West-Kaap van Zuid-Afrika algemeen bekend staat als “harders”, en is hier een bekende delicatesse Deze gezouten vis wordt gedroogd in de zon en wind en wordt gegeten na het afschilferen van de huid. In sommige gevallen wordt het ook gerookt . Het wordt soms “fish biltong ” genoemd. Het woord bokkom is afgeleid van het woord bok (het Nederlandse woord voor bok of geit ) en verwijst naar het feit dat bokkoms aan geiten doen denken, omdat bokkoms dezelfde vorm hebben als de hoorns van een geit. Ze zijn net zo hard, en ze stinken net zoveel als de hoorn van een geit. (geiten hebben geurklieren achter hun hoorns die de geur veroorzaken)

Het is al over de middag, en we willen ergens een kleinigheidje verorberen. Misschien in “Gatvol”. Maar Gatvol is de dinsdag gesloten, en de woensdag ook niet open… Dan maar naar Bokkum café. De kaart heeft niet veel te bieden, en we houden het bij een milkshake.

Aan de ingang van een nabijgelegen winkeltje maakt de uitbater publiciteit met zijn ex schoonmoeder.

Het is bijna 15 uur. Stipt als we zijn gaan we ons aanbieden bij “Cracklin Rosie River Tours. Wendy en haar echtgenoot Nico zijn reeds aan het afmeren. Er komt nog één andere familie aan boord; vier volwassenen en een kindje.

Dit is ze dan; Wendy, onze gids en toeverlaat. Zeer vriendelijke dame.

Van bij het begin krijgen we langs de waterkant flamingo’s in het vizier.

En in de lucht een groepje ibissen.

Ja, zelfs pelikanen…

…nu flamingo’s in de lucht.

Luc weet bijna niet waar eerst te filmen.

En Hilde is ook één en al concentratie.

Oooohhh… wat een mooie grijze reiger…

…en welke schitterende vogel is dit? Jawel,een Afrikaanse slangenhalsvogel.

Intussen is Hilde babysit van dienst gebombardeerd.

Intussen zien we in de verte op de spoorlijn een goederentrein passeren die 4,3 kilometer wagons meezeult.Allemaal volgepropt met staal. Middenin en op het einde zit er uiteraard ook een locomotief.

Het is bijna 18 u als we terug aanmeren en afscheid nemen van Wendy en Nico.We gaan ons vlug verfrissen want we hebben om 19 u een tafeltje doen reserveren bij Noisy Oyster, een toppertje in Paternoster. Dec reservatie werd door de manager van onze B&B geregeld en door haarzelf nogmaals bevestigd.

Stipt op tijd melden we ons aan bij de receptie van Noisy Oyster. Maar daar krijgen we van de manager Debbie te horen dat er helemaal niets gereserveerd werd. Noch op naam van Devos, noch op naam van onze B&B. Debbie tracht nu alles in het werk te stellen om ons ergens anders binnen te loodsen, maar zonder succes…

We beginnen dan maar rondjes te rijden en passeren ons restaurant van de eerste avond; The Hungry Monk. En wat dacht je? Zij kunnen ons een tafeltje versieren.

Krijgen we daar wel de beste vis geserveerd van de (voorlopig) ganse reis. Kingklip met Japans getinte saus. Delicious! Einde goed, alles goed, en de rest is voor morgen.

We starten de dag weeral om 9 uur. Maar ditmaal zonder douche, want we zijn in Afrika, en vannacht is de watertoevoer afgesneden. Dat zal waarschijnlijk tot vanavond 18 uur duren. Hilde laat het alvast niet aan haar hart komen. Ze gaat een beetje verluchten vooraleer naar het restaurant te gaan.

Bij het ontbijt kunnen we koffie krijgen, maar cappucini lukt niet, want ze kunnen de melk niet stomen.De pannenkoeken en de toasts kunnen wel geserveerd worden; we zullen dus niet verhongeren.

Op het strand is er wel wat bedrijvigheid. Het is al zeer warm en er staat weinig wind. De kreeftenvissers zijn vannacht uitgevaren, en de eersten beginnen al binnen te lopen.

De kreeftenvangst liegt er niet om. De vissers zijn meer dan tevreden.

De schaaldiertjes liggen te spartelen in de plastiek bakken.

Op het strand hebben Dominique en Luc een toevallig gesprekje met een andere toeriste. Deze dame heeft een tamelijk negatief gevoel bij de kwaliteit van het restaurant Wolfgat. Dit restaurant werd verleden jaar genomineerd als “Best of the world” en wij hebben daar drie maand geleden een reservatie kunnen losweken. Overmorgen ondervinden we dan wel of die dame al dan niet gelijk heeft.

Intussen zoek ikzelf de horizon af naar nieuwe kiekjes.

Paternoster blijft toch iets heel speciaals uitstralen.

Vanaf nu schuiven we ons bezoek aan Langebaan niet verder op de lange baan.

Een half uurtje later en 40 kilometer verder staan we aan de ingang van het West Coast National Park. De invoerformaliteiten voor vier “pensioners” verloopt snel en rimpelloos.Een korting voor die 65-plussers zit er echter niet in, maar ook dat laten we niet aan ons hart komen.

De eerste indruk is majestueus.

De granietformaties wisselen af met felblauwe lagunes.

Deze granietblok kreeg de naam “Preekstoel” toebedeeld.

Indrukwekkend…De kleur van het water is bijna appelgroenazuurblauw; bijna onrealistisch.

Het park is eveneens een walhalla voor bikers.

In een infocenter onderweg krijgen we één en ander te horen over de fauna en de flora van het park.

Gedurende de maanden augustus/september is bijna het volledige park bestrooid met een bloementapijt. In februari/maart in dorgrijsgroen. Ook heel mooi, maar we trachten hier toch ook wel eens in september te komen.

Er zouden hier ook veel verschillende soorten dieren vertoeven, maar die krijgen we voorlopig niet in het vizier. Vanop deze bank hebben we een mooi zicht op de granieten rotsen. Deze graniet kristalliseerde ongeveer 500 miljoen jaar geleden. Er werden ook menselijke voetschappen ontdekt die meer dan 110.000 jaar oud zijn (op enkele jaren na).

Het is bijna 14 uur en onze maagjes zijn al een tijdje aan het kronkelen. In het Geelbek visitors Centre is er een restootje, en daar gaan we op af. Een toastje met allerlei beleg en een milkshake maakt veel goed.

Enkele meter van ons tafeltje staat een grote boom die overvol hangt met weversnestjes.

Per toeval (?) laat Luc een stukje brood op de grond vallen en binnen de seconde vechten tientallen wevertjes voor dat kruimeltje. Het tweede stukje brood is geen toeval meer, en we krijgen een spektakel te zien van vogeltjes die zich inzetten om maar één van die heerlijke lekkernijtjes te kunnen bemachtigen.

Een slimmerik laat de bende maar vechten en zit zich intussen te verwennen aan de restjes van een verlaten tafel naast de onze.

Het is intussen bijna 16 uur en de temperatuur is nog opgelopen tot boven de 30° C. We besluiten om huiswaarts te keren, maar maken nog een tussenstop in het kuststadje Langebaan. In een prutswinkeltje kan ik Duracell batterijtjes kopen voor mijn (computer) muis.

Langebaan is ook alom bekend als windsurf locatie. We maken dus ook nog oponthoud aan het strand.

Echt de moeite om die mannen en vrouwen in de lucht te zien hangen. Je zou er u waarempel bij neerzetten.

Bij het binnenrijden van Paternoster worden we weeral aangeklampt door handlangers van de vissers die kreeften trachten te verkopen langs de zwarte markt.

Eenmaal terug in onze Paternoster lodge krijgen we te horen dat de waterkraan terug is afgesloten. En dat na een hete zwoele dag. Plezant is anders, maar… ’t is voor iedereen hetzelfde. En erover zagen helpt niet. Vanavond riskeren we ons dan ook niet verder dan naast de deur in Blikkie Pizzeria.

We proeven hier van een heerlijke pizza aangevuld met niets minder dan een Kleine Zalze Sauvignon blanc. Dit alles geserveerd door een garçon met een voos slap polleke… een echte lieverd. We beleven een leuke avond en tegen 22 uur trekken we ons terug naar onze kamers. Ditmaal met… jawel; lopend water.

href=”http://www.christiandevos.be/wp-content/uploads/2020/02/IMG_8625.jpg”>Weeral om 9 uur present. Gezellig ontbijttafeltje met zicht op zee.

Het ontbijt is hier geen self-service. Kiezen aan de kaart uit allerhande geprepareerde toasten, eierbereidingen en zelfs pannenkoeken.

Tegen 10u30 zijn we paraat voor een flinke wandeling op Paternoster strand.

Er staat een tamelijk sterke wind; samen met de brandende zon zal er vandaag wel een laagje bruin bijkomen.

Vanwege die hevige wind zijn de vissers vannacht niet uitgevaren. Dit betekent dat er deze voormiddag ook niet veel activiteit is op het strand.

Maar zelfs zonder activiteit wandelen we in een schitterend decor.

Aan het einde van de baai klimmen we terug naar boven om de terugweg langs de straatkant aan te vatten.

Van de witte kleur van de huisjes mag in Paternoster nooit afgeweken worden.

Fantasietjes mogen er wel bij.

Hier staan we zelfs oog in oog met een kunstwerk van onze Vlaming Herman Van Nazareth.

Drie Vlaamse toeristen en een (onzichtbare) fotograaf.

Hoe zijn deze hier op dit dak geraakt?

Zonder woorden…

Op het eerste moment dachten we een zeehond te zien op die schoorsteen.

Achteraf zien we die zeehonden op verschillende huizen. Het zijn echter geen zeehonden, maar rookgeleiders.

De lunch voor vandaag mag voor één keer zoet zijn. Een warme wafel met een koude bol vanille-ijs en een milkshake banane op het terrasje van de Whales Rib. ’t Is eens iets anders…

Op de terugweg lopen we nog even binnen bij “Die winkel op Paternoster”.

Een bonte mengeling van kitsch en kunst.

Drie ezels op een rij…

En drie vissersbootjes… ook op een rij.

Hilde heeft meer belangstelling voor andere détails.

Nog een kwartiertje wandelen door de witte straatjes, en we bereiken terug onze Paternoster lodge. Tot onze ontgoocheling vernemen dat de elektriciteit weeral is afgesloten. Hetgeen neerkomt op “no internet”. Er zit dus niets anders op dan te opteren voor een verlengde siësta.

Voor vanavond hebben we een tafeltje bij restaurant Abalone besproken.

Onze lieve serveuse Nosi noteert een steak om te delen door de dames. En de mannen opteren voor scampi’s. Bij de afrekening vernemen we nog dat Nosi volgende maand een baby verwacht. Een leuke afsluiter van onze dag. Hasta Mañana.

We worden het stilaan gewoon; zelfs zonder af te spreken tekent iedereen stipt om 9 uur present voor het ontbijt.

Het Afrikaans kent voor Luc ook al geen geheimen meer; zonder aarzelen vertaalt hij de tekst boven de deuropening; Oost West Thuis Best.

Ikzelf vind het wel een beetje jammer dat we na amper twee dagen reeds het leuke Kaapstad vaarwel moeten zeggen.

Om 10 uur trekken we de deur van Signature Hotel achter ons dicht met als nieuwe bestemming Paternoster. Het is zondag en er is om zo te zeggen geen verkeer op de baan. Na ongeveer 70 kilometer ontdekken we een groot reclamebord met een publiciteit voor IKHWA TTY. We begrijpen maar half de inhoud van die pancarte, maar omdat we toch tijd zat hebben besluiten we om toch maar een kijkje te gaan nemen.

Het gaat hier om de uitbeelding van de geschiedenis van de San. Een bevolking die reeds 4.000 jaar bestaat, maar opzij werd gezet en miskend.

Toch heeft iemand het voor deze bevolkingsgroep opgenomen en een San museum opgericht.

We krijgen een super gemotiveerde gids toegekend; Nunke Kadhimo is haar naam.

Vol enthousiasme vertelt Nunke over haar voorvaderen. Spijtig genoeg wordt de elektriciteit in de streek regelmatig afgesloten. Dit is nu ook weeral het geval, waardoor we bepaalde delen van het museum niet kunnen bezoeken.

De San worden ook wel Bosjesmannen genoemd. Ze leven in verschillende bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika, Namibië en Botswana. Ze spreken oorspronkelijk een grote variëteit Khoisan talen, waarvan de meeste een groot aantal kliktonen kennen. Ze gebruiken ook een gebarentaal die wordt gebruikt voor de jacht.

De naam “Bosjesman” is Nederlands, en stamt uit de tijd van de Nederlandse Kaapkolonie. De naam verwijst naar het struikgewas of de bosjes waartussen deze mensen leefden.

unke weet ons ongelofelijk te boeien, en haar expressie spreekt bijwijen boekdelen. Ze geeft ons een enkele oefeningen in de kliktaal, wat soms in hilarische toestanden uitbarst.We leren over de natuur die voor de bosjesmannen dienst doet als apotheek en supermarkt.

Bij de San regelen de ouders het huwelijk. De families geven elkaar geschenken en houden intensief contact. De mannen worden huwbaar geacht tussen hun 20e en 30e. Sommige vrouwen trouwen al op hun tiende.

Het is bij de San heel normaal om te scheiden. Vaak gebeurt dit op initiatief van de vrouw. Ze vraagt om beëindiging aan de familie, of ze pest de man gewoon weg. Scheiding verloopt gemakkelijk omdat er met het huwelijk geen bruidschat gemoeid gaat.

Overspel is erg lastig omdat iedereen uit de stam elkanders voetafdrukken kent. Ze kunnen iemands voetstappen naar andermans tent dus gemakkelijk herkennen.

Nunke wil ons graag enkele filmprojecties tonen en dierengeluiden laten horen, maar wegens -geen elektriciteit- kan dit niet doorgaan. Er zit dus niets anders op dan een beetje vervroegd afscheid nemen van de lieve Nunke.

Na een laatste blik op de vele mooie kunstwerken van de San nemen we afscheid. Het is intussen wel al 13 uur en we zijn niet mistevreden als we een viertal kilometer verderop een farmstal ontmoeten “West Coast Farm Stal”.

Al die San verhalen over het eten van sprinkhanen en andere insecten hebben onze magen doen knagen en het begint ons een beetje op de heupen te werken als we na bijna 45 minuten nog steeds niets opgediend krijgen. De dienster heeft ons echter niet verteld dat ze hier ook met de stroomonderbreking opgeschept zitten… vandaar. Als dan plots de lichten aanschieten staan onze gerechtjes tien minuten later op tafel. Drie maal toast met ham en kaas en één maal calamari. Verzorgd en lekker. Na de lunch gaan we nog even ronddwalen in de nabijgelegen shop, maar dat is niet veel zaaks. Om het met de woorden van Luc te zeggen “Gelijkt meer op een schop dan op een shop.

Wij hebben tijd genoeg en omdat de electriciteit terug werkt besluiten we nog even terug te rijden naar Ikhwa ttu om de projecties te bekijken en de dierengeluiden te beluisteren. Het beeld van die leeuwen met het gebrul er bovenop blijft beklijven.

Hierna hebben we nog een uurtje te gaan voor onze volgende bestemming Paternoster. Een mooi ritje met enorm veel wind. B&B Paternoster lodge is met zicht op zee gelegen op een honderdtal meter van het strand. Bij normale weersomstandigheden komen de vissers hier toe met hun kreeftenvangst. Vandaag is er echter geen bedrijvigheid vanwege het stormweer. Gelukkig is die storm hier niet zo hevig als deze die momenteel in België aan het woeden is.

Onze leuke B&B met schitterend panorama. Vier dagen zullen we het hier wel gemakkelijk uithouden.

Na het uitpakken van de koffers en een paar uurtjes platte en/of computer rust vertrekken we met onze 4×4 Isuzu naar restaurant “De uitgehongerde monnik”.

Wat kan men in het kreeftenstadje Paternoster beter eten dan een kreef? Inderdaad. De schaaldiertjes blijven echter eeuwig lang op zich wachten. Moet weeral iets te zien hebben met uitval van elektriciteit. Onze ober weet ook te vertellen dat het ligt aan het feit dat wij de laatste klanten van de avond zijn. Begrijpe wie kan, en het voornaamst is dat die kreeftjes super lekker zijn. We blazen de aftocht rond 23 u en Taxi Luc levert ons feilloos af bij onze Paternoster lodge.