Maand: januari 2019

Op weg door de tuin naar ons ontbijt hebben we een onderonsje met het paard Jane en de ezel Bo van Groene Lantaarn. Iedereen schijnt goed geslapen te hebben en we kijken uit naar onze geplande ontmoeting met de leeuwen.Vooraleer afscheid te nemen van de Groene Lantaarn nemen we toch nog een kijkje in het leuke café.Niet te doen wat daar allemaal aan muren en plafond opgehangen is. Meer dan zesduizend visitekaartjes en tal van andere prularia.

Ook de cafébaas mag er best wezen. Al zegt hij het zelf…

Alhoewel er vandaag een warme dag voorspeld was blijft de thermometer momenteel nog haperen op 10 graden. Het dorpje Swinburne vinden is geen probleem, maar de standplaats van het leeuwen toevluchtsoord vinden is een paar andere mouwen.We moeten een heuvel op, richting een spectaculaire rotsformatie.Uiteindelijk, en met een kwartiertje vertraging bereiken we een hekken met de niet mis te verstane melding dat we ons vanaf nu in een domein bevinden waar wilde dieren huizen.Een vrouw komt op ons afgestapt om het hekken te openen, en dat is ze dan; Andi Rive, the lion queen.

Andi begon haar carrière in de zorg voor leeuwen in 2011, toen ze 53 leeuwen van een veiling redde. Het werken voor deze leeuwen werd haar passie en in 2015 maakte ze de dappere stap om een ​​eigen leeuwenopvang op te zetten.Andi’s missie is om leeuwen die in gevangenschap zijn geboren een veilige plek te bieden om de rest van hun leven in waardigheid en vrede te leven. Elke behuizing is gebouwd om zo dicht mogelijk bij een natuurlijke omgeving te creëren. Andi is ook bekend van het tv-programma “The Lion Queen” op National Geographic.Bij Love Lions Alive Sanctuary staat de levensstijl, gezondheid en zowel fysiek als psychologisch welzijn van de leeuw voorop.In feite is dit hier een opvangcentrum voor leeuwen die zijn afgedankt in zoo’s, circussen, prive bezit. Ook misbruikte leeuwen en leeuwen die ze teveel hebben gekweekt om te verkopen.Bij aankomst in het centrum worden de leeuwen direct gecastreerd en de leeuwinnen gesteriliseerd. Het is immers niet de bedoeling om hier te kweken maar wel om de beesten een nieuw leven te geven zoals ze in het wild zouden hebben.Deze dieren kunnen heelaas niet meer in het wild worden uitgezet omdat ze de kunst van het vechten en overleven niet meer beheersen ttz ze hebben niet meer de snelheid om het tegen een rivaal op te nemen.De organisatie werkt enkel dank zij donaties. Andi runt de zaak samen met een noorse vrijwilligster Lina en een helper. Deze staat in voor het vervoer van nieuwe leeuwen en het ophalen van vlees van dode koeien en andere beesten.En dit is Lina.Bij de kwekers laten ze de leeuwinnen bevallen en nemen de welpjes onmiddellijk af. Daardoor kan de leeuwin ook direct terug drachtig worden en daardoor kan zij ook 3 maal 3 welpjes per jaar werpen. Het teveel aan welpjes wordt dus afgestaan of aan lagere prijs (80.000 ipv 160.000 zar of 5.000 tot 10.000 euro) aan deze organisatie verkocht.

Andi vertelt over de verschillende reacties van de leeuwen en hoe de mens zichdaarbij moet gedragen.
-Als een leeuw nadert moet ge aan uw lippen lekken en met uw ogen knipperen. Dit wil zeggen dat ge. Iet met kwade bedoelingen komt.
-Een leeuw heeft onder zijn neus een serie zwarte stipjes. Dit is als een unieke vingerafdruk van de mens.
-Leeuwen hebben vooran dikkere poten dan achteraan. De voorste poten dienen om het wild ten val te brengen
-Tijdens het lopen zet de leeuw eerst zijn voorste poten. De achterste pootafdrukken komen steeds voor de voorste poten op de grond. Dit geeft de indruk dat de voorste poten kleiner zouden zijn dan de achterste.
-In het uiterste tipje van de staart zit een kleine klauw. Dit moet een overblijfsel zijn van de voorouders.
-Een leeuw markeert zijn terrein door zijn manen hoog en langs in het struikgewas te schuren. Zo laat hij ook weten hoe groot hij wel is. Dit om zijn eventuele rivalen af te schrikken.
-Vooraleer aan te vallen zet hij zijn staart rechtop, spant zijn spieren en chargeert als een pijl uit een boog.
-Een leeuw eet gemiddeld 45 kg per week. Hij krijgt dagelijks een stuk hiervan maar moet op het einde wel het ekwivalent van een volledig dier hebben binnengespeeld om zo een evenwichtige voeding binnen te krijgen.
-Dode leeuwen worden in het geheim door haar en Lina begraven. De beenderen die uiteindelijk overschieten worden verkocht naar Azie. Deze beenderen hebben daar zogezegd dezelfde krachten als de hoorn van de neushoorn en/of slagtanden van de olifant en zijn daarom zo gegeerd !

Andi vertelt met zoveel overgave dat de tijd vliegt. Drie uur hebben we intussen aan haar lippen gehangen. We denken te mogen stellen dat Andi Rive voor de leeuwen doet wat Dian Fossey indertijd voor de gorilla’s deed. Na deze super interessante ervaring is het bijna 14 uur geworden.

We zetten nu maar best zo vlug mogelijk koers naar Pietermaritzburg. Echter niet zonder eerst nog van een mini lunch te gaan genieten in een Mugg & Beans.Rond 18 uur bereiken we onze B&B; HERITAGE HOUSE in Pietermaritzburg.  De vriendelijke housekeeper Themba introduceert ons in de geheimen van de bos sleutels, de elektrische poorten, de WiFi verbindingen en dies meer.

Een restaurant vinden is echter een ander paar mouwen. We rijden tot bijna tweemaal toe rond de wijk van onze B&B. Uiteindelijk gaan we terug eten in een keten-restaurant, ditmaal een Spur.

Alcoholische dranken zoals bier of wijn mogen ze hier niet serveren. Dan maar bruisend water of Ice-tea. Met z’n drieën opteren wij voor spare ribs. Dominique heeft meer goesting in een wafel met een dikke laag crême-fraiche.

We hebben er een superdagje opzitten en iedereen trekt naar de slaapkamer tegen de klok van 22 uur.  Of er vannacht zal gedroomd worden? …   LOVE LIONS ALIVE SANCTUARY.

Alhoewel we vanuit onze kamer op een mooie zonsopgang getrakteerd worden tekent de thermometer toch maar een luttele 11 ° C.

Ontbijt tegen 9 uur en het zachtgekookt roereitje mag er best wezen.

We hebben vandaag ongeveer 280 km te gaan; tijd genoeg dus om alles aan een gezapig tempo te klaren. Na het ontbijt blijven we zelfs nog een uurtje rondhangen in het hotel.Tegen 11 uur trekken we de baan op richting Van Reenen.

Bij het uitchecken hebben we nog een korte babbel met een Afrikaanse Madam die verschillende jaren in Gent woonde.

Luc is er helemaal klaar voor. Met zijn nieuwe foto-rugzak is hij kompleet uitgerust voor de Afrika exploratie.H

Onze GPS heeft wel wat moeite om ons uit het stadje Sandton te loodsen, maar eenmaal op de goede weg worden we getrakteerd op mooie landschappen. We krijgen zelfs een groepje zebra’s in het vizier.De wegen liggen er onberispelijk bij, we mogen bijna overal 120 km/uur aanhouden, en… bijna geen verkeer. Wat wil je nog meer?

Met de regelmaat van een klok worden we prachtige taferelen voorgeschoteld. Die grote kastaar daar op de achtergrond doet ons een beetje aan de Tafelberg denken.Rond 14 uur bereiken we het stadje Harrismith, een vijftigtal kilometer van onze eindbestemming. Het is een mooi klein stadje. Maar er een restaurantje vinden is geen sinecure.Uiteindelijk belanden we terug in een soort winkelcentrum met een resto van Mug & Beans. Eenvoudig maar  lekker. Voor mij gefrituurde kippeborstjes, en de drie anderen hebben genoeg aan een stevige dikke tomatensoep. Achteraf nog een koffie of cappuccino, en we kunnen terug de baan op.

Bij het restaurant kregen we toeristische informatie toegespeeld alsdat we zeker een omwegje van een dertigtal kilometer moesten maken , en dit om langs de Sterkfonteindam te passeren. En inderdaad; na een kwartiertje arriveren we aan een gate waar de parkwachter ons een 80 Rand (5€) aanrekent om een voertuig in het park te laten. De brave man vertelt nu dat we het ganse park kunnen en mogen rondrijden.

De dam van Sterkfontein.

Maar wat dacht je; na exact vijf minuten zijn we terug aan de gate. We zijn al rond met de tour. Alhoewel we toch een paar mooie zichten te zien kregen. Dus zetten we nu maar koers naar het piepkleine stadje Van Reenen. Geloof het of niet; het stadje telt 28 inwoners. Intussen is de hemel aan het toetrekken en is de temperatuur bijna 10 graden gezakt naar 13 graden. Bij onze aankomst aan “The Green Lantern Inn” is het reeds gezapig aan het regenen.

Luc heeft hier de kamers geboekt; hij staat dan ook in om de incheck formaliteiten te vervullen. Hierna brengt de eigenares ons naar onze kamer, gelegen aan het einde van de tuin.

Wij zijn nog maar pas op de kamer, of Hilde heeft reeds een nieuwe naam gevonden voor “de groene lantaarn”. Ze heeft het omgedoopt tot “de slappe kaars”. Eenmaal uitgepakt hebben we afspraak in het grote salon, naast de antieke bar.

Die antieke bar is wel degelijk een stukje folklore. Dagelijks komt de ezel Bo Djagels er een half uurtje op bezoek.De eigenaars van “The Green Lantern Inn” in hun bar, samen met vriend Bo.

Wij daarentegen gaan plaats nemen in het salon. Ook 1900 stijl, met zelfs een klein podium. Hier worden Van ’s middags tot ’s nachts oude zwartwit films geschenen. Van Laurel en Hardy tot Charly Chaplin.

Een glaasje Chenin Blanc en de vele fotootjes van vandaag overlopen… meer moet dat niet zijn.Wij zijn nog maar enkele minuten in het salon of daar een dame uit het niets op ons afkomt. Van waar wij afkomstig zijn? Hoe lang we hier in de streek willen verblijven. Als we al plannen hebben voor de volgende dagen? In een zondvloed van woorden en gestaafd met I-Phone foto’s vertelt de dame haar belevenissen van de voorbije dag. Op een tiental kilometer hiervandaan heeft ze een reservaat bezocht waar wezen leeuwtjes worden opgevoed. Een Noorse en een Zuid-Afrikaanse dame hebben hier een opvang voor leeuwen uit de grond gestampt. Het moet een fantastische ervaring zijn. Geen entree fee te betalen; ze beheren het reservaat uitsluitend met donaties. Wijzelf zijn zeer enthousiast over het verhaal… Binnen de kortste keren hebben we met de info van die dame een afspraak vastgelegd voor morgenvoormiddag 10 uur.
Nadat we afscheid hebben genomen van onze planningsmaakster voor morgen graven we nog wat dieper door op de beschrijving van de historische plek waar we nu beland zijn. Een pancarte aan de muur vertelt ons het volledig verhaal van Van Reenen en “the green lantern inn”.

Intussen staat ons eten reeds op tafel gepresenteerd. Eénmaal omelet speciale, éénmaal schaap met curry en twee maal lamskoteletten. Het heeft super gesmaakt, we danken voor spijs en drank en een uurtje later vertoeven we in dromenland.

Na een deugddoende slaap durven we stellen dat we nu volledig zijn geacclimatiseerd aan Afrika. Om 8 uur is het reeds 20°C en de voorspellingen voor de vandaag lopen op tot 30°C. Jammer dat we niet een paar van die Celciuskes kunnen doorsturen naar België. Want daar schijnt nu Koning Winter aan zijn intrede begonnen te zijn.

Het buffetontbijt is weeral hemels lekker. Aan het omelettenbuffet bots ik weeral op een paar van de artiesten van het Durban Royal dancers gezelschap. Die met het rode haar heeft zelfs een uitnodiging bij voor het optreden van deze avond in Pretoria.

Een omeletje in de morgen is een ganse dag dansen zonder zorgen.

We zijn vanavond welkom in het MOLOKO theater van Pretoria.

We verwachten deze middag rond 13 u onze vrienden Luc en Dominique. Zij komen eraan met de bedoeling om ons een viertal weken te vervoegen, en samen lief (en leed) te delen op het Afrikaanse continent.  En we zijn aan een jubilee toe, want het zal de vijfde maal zijn dat we samen Zuid-Afrika zullen doorklieven. We hebben nog een paar uurtjes voor de boeg en steken de straat over om ons  nogmaals in het doolhof van het Michelangelo winkelcentrum te riskeren.

We wisten niet dat ons Tante Lou hier ook een kledingwinkel uitbaat.

En ik werd geselecteerd als uithangbord voor de Tappas Bar “Tappas on the square.

Zou dit geen mooie trofee zijn voor onze kaartersclub “Happy Pépé’s” ?

In één van de boetieks staan er Mandela hemdjes in aanbieding, en dat in alle geuren en kleuren. En vermits het in 2019 honderd jaar geleden is dat Madiba Mandela geboren is…. Aan zoiets kan men toch niet weerstaan? Of toch?

Hilde vindt dat ik er tot hiertoe zeker eentje verdiend heb, en enkele minuten later wandel ik de boetiek buiten met mijn Mandela trofee. Niet vooraleer echter een kiekje gemaakt te hebben met de winkeljuf.

We blijven onder de indruk van de mooie architectuur van deze winkelgalerijen, doch ineens beseffen we dat het bijna 13 uur is. Vanaf nu zouden Luc en Dominique kunnen arriveren. We spoeden ons terug naar het hotel, en warempel; vanop de trappen van de Michelangelo bemerken we dat zij reeds de koffers aan het uitpakken zijn aan de ingang van het Garden Court hotel.

Spijts zij bijna een etmaal onderweg waren zien Luc en Dominique er nog zeer ontspannen uit. Het wordt een hartelijke begroeting en we hebben wederkerig heel wat reiservaringen te vertellen. Zowel zij als wij zien het zitten om de volgende vier weken samen Zuid-Afrika te doorklieven.

En een land als ZuidAfrika doorklieven kan men niet beter als met een Toyota Fortuner. Luc had de wagen gereserveerd vanuit België en heeft hier in de airport de sleutels en  de wagen kunnen in ontvangst nemen. Pittig detail; de wagen is nagelnieuw en heeft slecht 930 kilometer op de teller. Uiteraard geen enkel schrammetje. Hopelijk kunnen we hem binnen een maand in dezelfde conditie terug inleveren.

We gunnen Luc en Dominique nu drie kwartiertjes om wat te verfrissen en de koffers uit te pakken. Afspraak om 14 u in de Grill Bar van ons hotel. Omdat het al zo laat op de middag is houden we het eenvoudig; een mandje met een vijftal gefrituurde scampis. En een glas water of frisdrank. Voorbeeldig hé? Als dat maar blijft duren.

Luc en Domique verkiezen een wandeling in het Mandela center boven een middagdutje na hun vermoeiende reis. Liever deze avond op tijd onder de dekens. En wie lopen we direct op het lijf in het Mandela center ???     Jawel…Binnen de kortste keren heeft Luc zijn gelijke gevonden in Mandela. Of Mandela zijn gelijke in Luc ?

In de eerste plaats gaan we op zoek naar een foto-reistas. Luc’s rugzak met al zijn fotomateriaal is beginnen scheuren en dus dringend aan vervanging toe. In een grote fotozaak denkt Luc zijn gading gevonden te hebben. Maar hij wil niet direct beslissen. Hij wil liever vanavond of morgen terugkomen, en zijn foto- en filmcamera meebrengen om te controleren of die toestellen en accessoires wel passen in die reistas.

Je zou toch evengoed kunnen denken dat we in Brussel of Antwerpen lopen…

Maar in Afrika kan er nog altijd een grapje af…

Aan “The naked kitchen and coffee bar” geraken we niet onder de indruk van de regenboog cake. Maar wel van een heerlijke cappuccino.

Zelfs Trump heeft hier een grillhouse.

Nog een voorbeeld van de luxe in deze shopping mall; de super moderne liften. Maar het is intussen 17 uur geworden en we druipen stillekens af naar het hotel. Het wordt wel letterlijk druipen, want het is warempel beginnen regenen. We spreken af om tegen 19 uur naar het RIFFS restaurant van ons hotel te gaan souperen. Terwijl Hilde en ikzelf een paar uurtjes gaan I-padden en laptoppen keren Luc en Dominique terug naar de fotowinkel om te zien of Luc’s toestellen passen in die tas. En schijnbaar past alles als gegoten. Ze houden er dus een nieuwe rug-fototas aan over voor Luc en een nat pak voor alle twee. Want intussen valt de regen met bakken uit de hemel.

Zoals gepland vanavond terug naar het RIFF’S restaurant in het hotel. Het is nog steeds aan het water gieten, maar dat kan ons hier niet deren.

We worden verwelkomd door dezelfde dienster als deze middag. Angie is haar naam. Binnen de kortste keren weet ze met de glimlach een flesje Sauvignon Blanc op ons tafel te toveren. Gevolgd door een filet pur voor Dominique en drie maal T-bone steak voor de rest van het gezelschap. Meer moet dat niet zijn want er zijn er een paar die nog heel wat slaap hebben in te halen.

Dinsdag in de vooravond heeft onze zoon Mehdi ons met pak en zak naar Zaventem gebracht. Eenmaal al onze (bijna) te zware koffers ingechekt waren hadden we nog ruim de tijd om samen van een licht avondmaal te genieten. Om 22 uur zijn we dan met een half uurtje vertraging opgestegen, en dit voor een vlucht van ongeveer 9 uur naar Kigali, de hoofdstad van Ruanda. We vlogen immers met RwandAir, vandaar…

Na een drietal uurtjes oponthoud terug mogen instappen in een spliksplinternieuwe Airbus 330, maar na ongeveer twee uur volgde er terug een tussenstop, ditmaal in Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Daar het om een zogezegd technische stop ging, mochten we in het vliegtuig blijven.

Awel… één woord slecht over RwandAir zal je zowel over mijn lippen als deze van Hilde horen uitspreken. Super veel ruimte, goede spijs en drank, vriendelijk personeel en voor elke vlucht nagelnieuwe machines (Airbus A330).

In de airport van Johannesburg verliep de paspoortcontrole zeer stroef. Zodanig zelfs dat er eentje zeer nerveus aan het komen was en op de toppen van zijn tenen stond. En dat terwijl de  valiezen al meer dan een half uur op de band aan het doordraaien waren. Maar gelukkig; we hebben ze allemaal kunnen recupereren. Nu nog even op zoek naar een telefoonshop (Vodacom) waar we een Afrikaans telefoonkaartje kunnen aanschaffen en ook een data kaartje om elk moment over WiFi te beschikken. In een mum van tijd is die klus geklaard. Bij het verlaten van het luchthavengebouw worden we nog begroet door een leeuw die pas ontsnapt is uit het Krugerpark. Hij is dolblij met een stukje Belgische chocolade. Alhoewel we achteraf van onze taxichauffeur vernamen dat je eigenlijk geen chocolade mag geven aan leeuwen… te laat.

Hilde is zeer ontgoocheld; een cadeautje versturen naar Belgenland lukt haar niet. Stomme postbus!

Vanaf volgende week woensdag kan je op deze site (bijna) dagelijks een fotoverslagje vinden van onze Zuid-Afrika reis. Alvast veel leesgenot gewenst.