Dinsdag in de vooravond heeft onze zoon Mehdi ons met pak en zak naar Zaventem gebracht. Eenmaal al onze (bijna) te zware koffers ingechekt waren hadden we nog ruim de tijd om samen van een licht avondmaal te genieten. Om 22 uur zijn we dan met een half uurtje vertraging opgestegen, en dit voor een vlucht van ongeveer 9 uur naar Kigali, de hoofdstad van Ruanda. We vlogen immers met RwandAir, vandaar…
Na een drietal uurtjes oponthoud terug mogen instappen in een spliksplinternieuwe Airbus 330, maar na ongeveer twee uur volgde er terug een tussenstop, ditmaal in Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Daar het om een zogezegd technische stop ging, mochten we in het vliegtuig blijven.
Rond 15 uur zijn we dan terug het luchtruim ingevlogen, om ongeveer twee uur later onze eindbestemming Johannesburg te bereiken.
Hier duiken we het voorgeborchte van Johannesburg binnen.
In 20 uur hebben we dus vier hoofdsteden aangedaan (België/Brussel – Ruanda/Kigali – Lusaka/Zambia en Johannesburg/Zuid-Afrika) Wie zegt beter?
Verschillende vrienden hadden ons (vooral Hilde) een beetje angst aangejaagd over die Afrikaanse vliegmaatschappij RwandAir. Primitiever vliegen zou niet gekund hebben…
Awel… één woord slecht over RwandAir zal je zowel over mijn lippen als deze van Hilde horen uitspreken. Super veel ruimte, goede spijs en drank, vriendelijk personeel en voor elke vlucht nagelnieuwe machines (Airbus A330).
In de airport van Johannesburg verliep de paspoortcontrole zeer stroef. Zodanig zelfs dat er eentje zeer nerveus aan het komen was en op de toppen van zijn tenen stond. En dat terwijl de valiezen al meer dan een half uur op de band aan het doordraaien waren. Maar gelukkig; we hebben ze allemaal kunnen recupereren. Nu nog even op zoek naar een telefoonshop (Vodacom) waar we een Afrikaans telefoonkaartje kunnen aanschaffen en ook een data kaartje om elk moment over WiFi te beschikken. In een mum van tijd is die klus geklaard. Bij het verlaten van het luchthavengebouw worden we nog begroet door een leeuw die pas ontsnapt is uit het Krugerpark. Hij is dolblij met een stukje Belgische chocolade. Alhoewel we achteraf van onze taxichauffeur vernamen dat je eigenlijk geen chocolade mag geven aan leeuwen… te laat.
Van links naar rechts; Deleeuw, Verhaert en Devos.
Hoogtijd nu om ons per taxi naar ons hotel “Garden Court” te begeven. Het ligt in Sandton, een noordelijke buitenwijk van Johannesburg. Maar wel een luxueuze wijk met tal van wolkenkrabbers. Sandton staat gekend als de belangrijkste zakenwijk van Zuid-Afrika.
Garden Court Hotel; ons optrekje voor de volgende twee dagen.
Nadat we hier ingecheckt zijn en onze koffers gedumpt hebben op de kamer gaan we nog een kleinigheidje peuzelen in het restaurant van het hotel, de “Riffs Grill”. En nu maar vlug naar bed, want beiden zijn we zo goed als kapot van de lange reis.
De volgende dag, we zijn intussen al donderdag, zal er eentje worden van verkennen en acclimatiseren. Het is bijna 10 uur als we ons aanmelden voor het ontbijt. En dan de straat op.
De straat van ons hotel “Maud street” geeft ons niet direct het gevoel dat we in Afrika vertoeven. We worden overweldigd van de ene winkelgalerij naar de andere. En bijna alle winkels verkopen Europese merken.
Van etalages maken kennen ze hier wel iets.
Hilde is zeer ontgoocheld; een cadeautje versturen naar Belgenland lukt haar niet. Stomme postbus!
In één van de vele shops ontmoet ik een kruisvaarder. Ik deed hem de groeten overmaken aan Godfried van Bouillon.
Op de Mandela square nemen we een klein hapje, en hierna maken we de overstap richting de nieuwe Mall; het Mark Shopping Center. In de straat ernaartoe hebben we enkele leuke contacten.
Deze leuke straatmarktkramer heeft begrip voor mijn opkomende vermoeidheid en biedt mij spontaan een rustplaatsje aan. Lief toch?
Intussen is Hilde aan de praat geslagen met twee andere marktkramers.
Ongeveer één kilometer verder bereiken we The Marc Center. Impressionante architectuur en weeral super moderne winkels. Bijna oogverblindend. Doet mij een beetje terugdenken aan EXPO 58. We slenteren een uurtje door de verschillende verdiepen. Op zeker moment nemen we een buitenluchtje, maar dat valt wel tegen. Het moet een kwartiertje geleden aan het regenen zijn gegaan, en momenteel stroomt het water met bakken uit de hemel. Vlug terug binnen in de Mall. Bijna iedereen snelt een van de eethuisjes binnen en in de kortste keren zit alles afgeladen vol. Wij vinden gelukkig een klein tafeltje in SAINT, een soort Italiaanse snackbar met in annex een restaurant. Wij bestellen een glaasje witte Sauvignon Blanc in de omgeving van de luidruchtige bar. Onze ober Musi (hij spelt zijn naam music without “t”) belooft ons het nodige te doen om voor ons zo vlug mogelijk een plaatsje te versieren in het restaurant.
E n we drinken dus een glaasje wijn……………………. en nog een glaasje wijn… Maar nog steeds geen plaatsje in het restaurant. Dan komt Musi met de melding aandraven dat het zeker niet zal lukken voor 21 u. Gezien onze vermoeidheid van de lange reis opteren we dan maar om in de snackbar enkele hapjes te proeven. We proeven voor een wrap en een mini-pizza. Uiteindelijk wij content en Musi ook content.
Musi ook content. Voor we afscheid nemen vragen we om eventueel morgenavond een tafeltje te kunnen inpalmen, maar dat lukt ook niet. Alles volzet.
Tegen de tijd dat we “SAINT” verlaten staat de bar precies in vuur en vlam. Met vijf beamer projectors worden voortdurend abstracte beelden op de achterwand geprojecteerd. En in het toilet volgt nog een verrassing. De lavabo heeft de vorm van twee handen… je moet er maar aan denken.
De lavabo in het toilet van de SAINT.
Met in ons achterhoofd (of misschien ook wel voorhoofd) dat we in Afrika nooit in het donker op straat mogen lopen vragen we aan de buitenwipper naar een taxi. Voor de tegenwaarde van vier Euro deponeert de man ons aan het Garden Court Hotel. In de hall van het hotel zijn een groepje jonge gasten aan het vergaderen. Bijna normale jongens als het niet ware dat ze allemaal een verschillend kleur van haartooi hebben. Rood, geel, blauw, groen en noem maar op. Ik maak een kleine opmerking en ze betrekken wij direct in hun gesprek. Eenmaal zij mijn achtergrond opgevist hebben komen zij met hun verhaal op de proppen. Zij zijn een groep dansers uit Durban, The Durban Royal Dancers. Zij zijn hier op doortocht voor een optreden van morgenavond in Pretoria. We krijgen een Instagram link om ze langs die weg wat beter te leren kennen. En een foto kan er ook af.
The Durban Royal Dancers. Een groep van dansende en rappende jongeren met de meest uiteenlopende haarkleuren. We vragen om een kleine demonstratie te geven, maar dat is er net iets te veel aan. Naar bed dan maar, want we zijn doodkapot… tot morgen.
In elk geval een mooie start van jullie nieuw Zuid-Afrikaans avontuur!
Goede namiddag Afrikaantjes,
Zijn blij dat alles goed verlopen is en dat jullie veilig zijn
geland in jullie geliefde Afrika !!
Nu volgen we jullie op de voet ……
Lieve groetjes.
Tony en Gwendoline