Na een deugddoende slaap durven we stellen dat we nu volledig zijn geacclimatiseerd aan Afrika. Om 8 uur is het reeds 20°C en de voorspellingen voor de vandaag lopen op tot 30°C. Jammer dat we niet een paar van die Celciuskes kunnen doorsturen naar België. Want daar schijnt nu Koning Winter aan zijn intrede begonnen te zijn.
Het buffetontbijt is weeral hemels lekker. Aan het omelettenbuffet bots ik weeral op een paar van de artiesten van het Durban Royal dancers gezelschap. Die met het rode haar heeft zelfs een uitnodiging bij voor het optreden van deze avond in Pretoria.
Een omeletje in de morgen is een ganse dag dansen zonder zorgen.
We zijn vanavond welkom in het MOLOKO theater van Pretoria.
We verwachten deze middag rond 13 u onze vrienden Luc en Dominique. Zij komen eraan met de bedoeling om ons een viertal weken te vervoegen, en samen lief (en leed) te delen op het Afrikaanse continent. En we zijn aan een jubilee toe, want het zal de vijfde maal zijn dat we samen Zuid-Afrika zullen doorklieven. We hebben nog een paar uurtjes voor de boeg en steken de straat over om ons nogmaals in het doolhof van het Michelangelo winkelcentrum te riskeren.
We wisten niet dat ons Tante Lou hier ook een kledingwinkel uitbaat.
En ik werd geselecteerd als uithangbord voor de Tappas Bar “Tappas on the square.
Zou dit geen mooie trofee zijn voor onze kaartersclub “Happy Pépé’s” ?
In één van de boetieks staan er Mandela hemdjes in aanbieding, en dat in alle geuren en kleuren. En vermits het in 2019 honderd jaar geleden is dat Madiba Mandela geboren is…. Aan zoiets kan men toch niet weerstaan? Of toch?
Hilde vindt dat ik er tot hiertoe zeker eentje verdiend heb, en enkele minuten later wandel ik de boetiek buiten met mijn Mandela trofee. Niet vooraleer echter een kiekje gemaakt te hebben met de winkeljuf.
We blijven onder de indruk van de mooie architectuur van deze winkelgalerijen, doch ineens beseffen we dat het bijna 13 uur is. Vanaf nu zouden Luc en Dominique kunnen arriveren. We spoeden ons terug naar het hotel, en warempel; vanop de trappen van de Michelangelo bemerken we dat zij reeds de koffers aan het uitpakken zijn aan de ingang van het Garden Court hotel.
Spijts zij bijna een etmaal onderweg waren zien Luc en Dominique er nog zeer ontspannen uit. Het wordt een hartelijke begroeting en we hebben wederkerig heel wat reiservaringen te vertellen. Zowel zij als wij zien het zitten om de volgende vier weken samen Zuid-Afrika te doorklieven.
En een land als ZuidAfrika doorklieven kan men niet beter als met een Toyota Fortuner. Luc had de wagen gereserveerd vanuit België en heeft hier in de airport de sleutels en de wagen kunnen in ontvangst nemen. Pittig detail; de wagen is nagelnieuw en heeft slecht 930 kilometer op de teller. Uiteraard geen enkel schrammetje. Hopelijk kunnen we hem binnen een maand in dezelfde conditie terug inleveren.
We gunnen Luc en Dominique nu drie kwartiertjes om wat te verfrissen en de koffers uit te pakken. Afspraak om 14 u in de Grill Bar van ons hotel. Omdat het al zo laat op de middag is houden we het eenvoudig; een mandje met een vijftal gefrituurde scampis. En een glas water of frisdrank. Voorbeeldig hé? Als dat maar blijft duren.
Luc en Domique verkiezen een wandeling in het Mandela center boven een middagdutje na hun vermoeiende reis. Liever deze avond op tijd onder de dekens. En wie lopen we direct op het lijf in het Mandela center ??? Jawel…
Binnen de kortste keren heeft Luc zijn gelijke gevonden in Mandela. Of Mandela zijn gelijke in Luc ?
In de eerste plaats gaan we op zoek naar een foto-reistas. Luc’s rugzak met al zijn fotomateriaal is beginnen scheuren en dus dringend aan vervanging toe. In een grote fotozaak denkt Luc zijn gading gevonden te hebben. Maar hij wil niet direct beslissen. Hij wil liever vanavond of morgen terugkomen, en zijn foto- en filmcamera meebrengen om te controleren of die toestellen en accessoires wel passen in die reistas.
Je zou toch evengoed kunnen denken dat we in Brussel of Antwerpen lopen…
Maar in Afrika kan er nog altijd een grapje af…
Aan “The naked kitchen and coffee bar” geraken we niet onder de indruk van de regenboog cake. Maar wel van een heerlijke cappuccino.
Zelfs Trump heeft hier een grillhouse.
Nog een voorbeeld van de luxe in deze shopping mall; de super moderne liften. Maar het is intussen 17 uur geworden en we druipen stillekens af naar het hotel. Het wordt wel letterlijk druipen, want het is warempel beginnen regenen. We spreken af om tegen 19 uur naar het RIFFS restaurant van ons hotel te gaan souperen. Terwijl Hilde en ikzelf een paar uurtjes gaan I-padden en laptoppen keren Luc en Dominique terug naar de fotowinkel om te zien of Luc’s toestellen passen in die tas. En schijnbaar past alles als gegoten. Ze houden er dus een nieuwe rug-fototas aan over voor Luc en een nat pak voor alle twee. Want intussen valt de regen met bakken uit de hemel.
Zoals gepland vanavond terug naar het RIFF’S restaurant in het hotel. Het is nog steeds aan het water gieten, maar dat kan ons hier niet deren.
We worden verwelkomd door dezelfde dienster als deze middag. Angie is haar naam. Binnen de kortste keren weet ze met de glimlach een flesje Sauvignon Blanc op ons tafel te toveren. Gevolgd door een filet pur voor Dominique en drie maal T-bone steak voor de rest van het gezelschap. Meer moet dat niet zijn want er zijn er een paar die nog heel wat slaap hebben in te halen.