Vandaag is 9 uur te laat voor het ontbijt. Immers, wij zijn de enige gasten, en de dienstmeisjes willen zo vlug mogelijk naar huis. Dan maar om 8u45. We zijn nog volop aan het ontbijten als bijna de helft van de tafel reeds leeggehaald is.
Ons hoofddoel voor vandaag is een bezoek aan het wildpark INKWENKWEZI PRIVATE GAME RESERVE, op een half uurtje rijden van onze standplaats. Als we slechts enkele honderden meter van het park verwijderd zijn springt er plots vanuit het niets een beest voor onze auto. Wij denken uiteraard direct aan een wild dier, en gelukkig hebben we een attent chauffeur. Met een schichtige rembeweging kan hij het dier ontwijken. Intussen hebben we bemerkt dat het geen wild dier is, maar een doordeweekse geit. Maar al bij al zijn we toch gelukkig dat wij het beestje hebben kunnen ontwijken. Enkele minuten later bereiken we de gate van het INKWENKWEZIE park. (spreek dat maar uit…)
Aan de receptie krijgen we te horen dat we anderhalf uur moeten wachten op een Jeep. Of… misschien is de vorige nog niet vertrokken. De receptiedame sprint naar buiten, en ze kan die Jeep nog tegenhouden. Wat hebben we geluk… vlug betalen en de documenten voor afstand van verantwoordelijkheid invullen, en we kunnen mee met die Rangejeep. Er zitten drie Duitsers op de eerste rij, en wij krijgen de tweede en derde rij toebedeeld.
We zijn vertrokken voor een rit van bijna drie uur. Het is zeer zonnig, maar de stevige wind maakt het ons soms moeilijk om te fotograferen of te filmen. Regelmatig last onze driver/gids Gerhtard een halte in om ons in te lijven in deze unieke natuurervaring. 
Het duurt niet lang of we krijgen gnoes, zebra’s en impala’s voorgeschoteld.
En de giraffes komen ook letterlijk ons beeld binnengewandeld.
Het reservaat ligt binnen een gebied van 100 vierkante kilometer. Het gebied omvat 5 verschillende vegetatietypen hetgeen resulteert in een gevarieerd wildbeeld.
Eensklaps krijgen we ook moeder en dochter neushoorn voorgeschoteld. Indrukwekkend!
Alras bemerken we dat de hoorns van die dieren afgezaagd zijn. Volgens Gerard is men in de meeste wildparken systematisch overgegaan op het preventief verwijderen van de hoorns. Hierdoor zou de illegale jacht op de neushoorn ingedijkt worden. Maar de smokkel is moeilijk uit te bannen want de vraag naar hoorn blijft stijgen, vooral onder de groeiende middenklasse in China. De hoorn van de neushoorn zou potentieverhogend zijn en magische genezende krachten hebben, volgens traditionele Chinese overlevering, al zijn hiervoor nooit wetenschappelijke bewijzen gevonden. In China is weinig tot geen controle op de handel. De hoorn wordt er veel gebruikt als geneesmiddel tegen kanker.
Maar de smokkel is moeilijk uit te bannen want de vraag naar hoorn blijft stijgen, vooral onder de groeiende middenklasse in China. De hoorn van de neushoorn zou potentieverhogend zijn en magische genezende krachten hebben, volgens traditionele Chinese overlevering, al zijn hiervoor nooit wetenschappelijke bewijzen gevonden. In China is weinig tot geen controle op de handel. De hoorn wordt er veel gebruikt als geneesmiddel tegen kanker.
Een gram vermalen hoorn kost nu meer dan een gram goud, platina of cocaïne. Vooral in Zuid-Afrika hebben criminele organisaties zich toegelegd op de handel in neushoorn.
We zijn nog onze emoties van de neushoorns aan het verdrinken, of daar krijgen we de koning van de jungle in het vizier…
Papa en Mama Lion liggen ons argwanend aan te staren. We zijn er niet helemaal gerust in.
D’er ligt ook een wittekop bij. Die behoren niet tot een aparte dierensoort, en zijn ook geen albino’s. Een gemuteerd gen zorgt ervoor dat hun vacht een witte kleur heeft.
We hebben hem waarschijnlijk gewekt, en hij moet even geeuwen.
Na een rit van bijna drie uur komen we terug bij de gate. Einde van onze wildlife belevenis. We nemen afscheid van Gerhard en vatten onze terugweg aan, ditmaal langs de kust. 
We passeren een pannenkoekenhuisje, en maken daar een stop. We verorberen hier een lekkere pannenkoek, opgevuld met een bolletje vanille-ijs.
In een toeristische gids hadden we een publicatie ontdekt over een kunstatelier van een zekere Marlene Neumann. We hebben nog tijd genoeg, en maken een kleine omweg naar haar studio en galerij.
De poort van de galerij is dicht. Ik krijg van ons gezelschap de opdracht om aan te bellen en ons te introduceren.
Marlene is spijtig genoeg niet aanwezig, maar we worden ontvangen door een lieve dame, de conservator van de galerij.
Marlene Neumann is geboren en getogen in East London en is een bekende en geliefde kunstenaar. Zowel haar studio als de galerij staan bekend als een van de verborgen parels van de stad. Zelfs de tuinen weerspiegelen het karakter van Marlene.
Marlene’s fotografische kunst beslaat zowel landschappen, reizen, dieren in het wild, maar haar voorkeur gaat vooral naar landschappen. Ze voelt een sterke band met de natuur.
Marlene begon met fotograferen op haar veertiende en zegt dat ze niet denkt dat ze ooit is gestopt. Voor haar had fotografie altijd een ‘magisch’ gevoel, zoals het in een oogwenk gebeurt. Het was op dat moment dat haar ertoe bracht om met een camera te werken en de gerespecteerde beeldende kunstfotograaf te worden die ze vandaag is. 
Marlene is gefascineerd door chemische processen en speelt al heel lang met eigen emulsies. Ze laat de magie haar werk doen. Ze tovert haar zwart-wit foto’s om Ze met vijf chemicaliën en ze beweert dat ze het ontwikkelproces van een foto tot drie maanden kan laten aanslepen, en dit tot ze het resultaat bereikt waarnaar ze op zoek is. Natuurlijk zijn veel mensen geïntrigeerd door haar techniek en wanneer ze vragen hoe ze het bereikt, antwoordt ze: “Kijk niet naar de techniek maar kijk naar wat de afbeelding tegen je zegt.”
We nemen afscheid van Madame de conservator, van de mooie foto’s en van de prachtige tuin. Eenmaal terug in onze B&B lassen we anderhalf uur speeltijd in. Rusten, internetten, bloggen, enz…
Tegen 19 uur schuiven we dan terug onze voetjes onder tafel bij GRAZIA. Met de zalige ervaring van gisteren kan er hier niets mislopen. We kiezen voor een lamsrack, en dat is weeral een goede keuze.
Onze serveuze van gisteren heeft vandaag vrijaf, en nu worden we bediend door Toto. De man is zo fier als een gieter dat hij ons in de franse taal kan aanspreken. Omdat de kerel zo guitig uit de hoek komt maakt Luc ook een grapje bij het proeven van onze wijn La Motte.
Hilde daarentegen is in de wolken met haar lam. Rond 21u30 trekken we naar huis met weeral het gevoel dat we een schitterende dag beleefden.
