Hilde en Christian Devos 2023

Deze morgen ontwaken we bij een overtrokken hemel. Maar dat laten we niet aan ons hart komen. Op BVN televisie hoorden we zopas dat er in België momenteel 10 cm sneeuw ligt. Je hoort ons dus zeker niet klagen.

Na ons klassiek ontbijt trekken we de baan op voor onze eerste bestemming; de crocodile en reptielenfarm RIVERBEND.We zijn alle vier bij de gelukkigen. Alhoewel we volwassen zijn, moeten wij toch maar 58 Rand per persoon betalen.In 2003 werd deze “Snake House” gebouwd in Riverbend. Intussen zijn hier enkele van de mooiste en meest dodelijke slangen van Zuid-Afrika gehuisvest, waaronder mamba’s, cobra’s en adders.

Ze komen soms geweldig dicht bij de camera.

Echter niet gevaarlijk, want ze zitten in glazen kooien.

Negentien verschillende soorten zijn gehuisvest in deze moderne behuizingen.
Op verschillende plaatsen hangen pancartes met de uitleg over het reilen en zeilen in het leven van de slangen en de krokodillen.Van het slangenhuis gaat het nu naar de krokodillefarm.

Nadat hij zich in 1994 tot apotheker had gekwalificeerd, werd Howard Kelly door het onverwachte overlijden van zijn vader in het familiebedrijf gestoken. Nadat hij zijn militaire dienstplicht heeft vervuld en sinds hij halftijds werkt als apotheker, leidt Howard sinds 1989 Riverbend Crocodile Farm. Met zijn farmaceutische achtergrond en zijn interesse in biologie voor dieren heeft hij in de afgelopen 30 jaar een intieme kennis van krokodillen ontwikkeld.

Vanop een veilige plaats dromen Dominique en Hilde van een croco saccoche.

Van Dave, onze gastheer van Coral Tree kregen we een tip om zeker ook eens een bezoek te brengen aan de Lake Eland Game Reserve, een 50 km hiervandaan, in de omgeving van Shelly Beach.

Binnen de kortste keren krijgen we een gnoe in het vizier.

Kort daarna gevolgd door een grote kudde van dezelfde familie.

Aan de horizon een familie zebra’s…

Om hun intimiteit te koesteren hebben mama en dochter zebra zich een beetje afgezonderd…

We zijn het al gewoon aan het worden; om 9 uur appel aan het ontbijt. Dave staat al klaar om ons een english breakfast op te dringen. Hij verwondert zich dat we geen worst, tomaat enz in onze eieren willen. Hij legt zich hierbij neer (figuurlijk) en serveert dan maar een ei met spek. Rest van het buffet zijn de normale cornflakes, fruitsla en toasts. Als surprise krijgen we hier lekkere croissantjes bij.

Hilde ziet het helemaal zitten voor vandaag…

Na het ontbijt is Luc één en al belangstelling over de boekskes die in de receptie liggen. Misschien valt er hier of daar nog iets bij te leren over de bezienswaardigheden uit deze streek.

Voila, we kunnen er weeral tegen en vertrekken voor een bezoek aan een  koffieplantage in Beaver Creek, ongeveer 40 km hiervandaan. Start van de presentatie 12 u.Als ’s werelds meest zuidelijke koffieplantage, is het Beaver Creek Coffee Estate de thuisbasis van drie generaties koffieboeren, gespecialiseerd en bekend als een van de beste Arabica koffietelers.

Een jonge gast, luisterend naar de naam van Jeff Stopforth neemt ons op sleeptouw en tracht ons in te leven in de wondere wereld van de koffie.

Enig probleem : hij spreekt danig rap,  hij mompelt en slikt zijn woorden in, zodat we er bijna niets van meedragen. Spijtig…

Het groeien van een goede kwaliteit koffieplant is een langdurig proces. De koffieplanten kunnen tot 18 meter hoog worden maar op de plantages worden deze meestal terug gesnoeid tot 2 meter. De bessen zijn dan makkelijker te plukken en bovendien zal de koffieplant meer bessen gaan produceren.

Een koffieplant groeit niet overal. De plant heeft een tropisch klimaat nodig en komt alleen rond de evenaar voor. In onze achtertuin in België zal deze dus niet zo snel groeien. Naast een tropisch klimaat heeft de plant ook genoeg schaduw nodig. Daarom zul je op een koffieplantage ook altijd andere bomen vinden zoals bananen- en avocadobomen.

Het duurt 3 tot 5 jaar vanaf het ontkiemen van de koffiebonen totdat de volledig uitgegroeide koffieplant bessen produceert. Dus als je een mooie plantage begint met nieuwe koffieplanten, dan duurt het nog ongeveer 5 jaar voordat je daadwerkelijk kunt gaan oogsten.

Een koffieplant heeft een levensduur van ongeveer 30 jaar, daarna zal je de plant moeten vervangen of helemaal moeten terugsnoeien.

Ook het rijpen van de vruchten is een langdurig proces. Het duurt 8 tot 12 maanden totdat de bes kan worden geplukt en verwerkt tot een koffieboon. Voor echt lekkere koffie worden alleen de rijpe bessen geplukt, anders is je koffie niet lekker. Net zoals een onrijpe of overrijpe banaan niet lekker is, zijn on- en overrijpe koffiebessen en bonen minder smaakvol om te consumeren. Dit is een arbeidsintensief proces aangezien dit met de hand gebeurt. Zo weet je zeker dat alleen de echt rijpe bessen geplukt worden en er geen viezigheid zoals takjes en modder meekomen. Zijn de koffiebonen helemaal schoon en ontdaan van het vruchtvlees, dan kunnen ze worden gebrand. Door het branden karamelliseren de suikers in de koffieboon en krijgt deze zijn herkenbare bruine kleur.Het is belangrijk om de bonen direct daarna af te koelen zodat de boon niet doorbrandt en zijn kwaliteit verliest. Je kunt de koffieboon in verschillende gradaties branden met verschillende brandpatronen. Deze heren zijn één en al belangstelling.

Bij de branding gaat de boon door 1 of 2 zogenaamde cracks. Door het verhitten zet de boon uit en klapt het vliesje eraf. Dit is een klein beetje te vergelijken met het poppen van popcorn. De tijd van het branden en de temperatuur kunnen veel bepalen op de uiteindelijke smaak van de boon.

Om tot verschillende smaken te komen kun je verschillende bonen van verschillende landen en plantages met elkaar mengen, dit heet een melange. Omdat koffie een natuurproduct is, kan het zijn dat elke oogst een beetje anders is. Als je altijd dezelfde smaakbeleving wil garanderen is het daarom belangrijk een melange te maken. Professionele koffie-proevers zorgen ervoor dat de smaak van een melange gelijk blijft door vanuit diverse oogsten verschillende koffies in andere verhoudingen met elkaar te melangeren.

Vanaf nu hoeven we Jeff niet meer zo goed te begrijpen. We zijn immers aan het hoofdstuk “proeverij” begonnen. En woorden als black, milk, expresso, melange en cappuccino hebben voor ons geen geheimen.Hier schudt Jeff een een kunstwerkje uit zijn koffie- en crêmekannetje ; een kunstwerkje om “U” tegen te zeggen.

Tegen13u30 is de show afgelopen en kunnen we verder richting Shelly Beach. We weten dat er daar een Vodacom winkel is, en omdat Luc zijn datakrediet bijna op is wil hij daar gaan bijtanken. Maar al snel zal blijken dat datakrediet bijtanken niet voldoende is; er mankeert ook iets aan zijn router.

Er zit niets anders op dan ook een nieuwe router te kopen. Hierna schijnt alles terug naar behoren te werken. Oef…Het is intussen 14u30 en onze buiken zijn serieus aan het protesteren. Een paar passanten tippen ons het restaurant “C-BALI” iets verderop aan het strand van St Michaël on sea.Hilde opteert voor zes oestertjes en de rest van het gezelschap kiest voor scampis. En daar mag wel een flesje Sauvignon Blanc bij.

Aan de tafel naast ons zitten twee dames, en die hebben al vlug door dat wij Vlamingen zijn. Misschien wel omdat wij altijd zo stil praten…  Zij spreken ons aan en vertellen dat ze van Holland zijn. Maar ze wonen in South Carolina en ze hebben hier een buitenverblijf in Shelly Beach. Ze vinden het leuk om ons enkele tips te geven over deze omgeving. We weten al vlug wat we hier morgen allemaal kunnen aanvangen. Welgeteld één uurtje later krijg ik volgende mail in mijn mailbox;

Beste Christian en Hilde

Ik ga mijn bes doen om Nederlands te schrijven en ik hoop dat u het goed snap:-)

De gratis tijdschrift met informatie is ook online zien ik – www.southernexplorer.co.za Het zien zo eruit:

Ik gaan wel ook een paar ideën doorgeven:

4) ROADTRIPS

Ons wens julle n wonderlike vakansie toe, sou julle verdere hulp benodig Whatapp my gerus op nommer +13365097959

Hartlijke groete

Karin Hougaard en Lize Booysen

Ongelofelijk toch hoe dienstbaar de mensen hier toch kunnen zijn. Intussen is het bijna 17 u geworden en we hebben beslist om ergens in een warenhuis een broodje en wat yoghurt te kopen ter vervanging van ons souper voor deze avond. We maken nu eerst nog een wandelingetje langs de kustlijn.

Dominique en Luc langs de kustlijn.

Genieten langs het strand van St Michaël on sea.

Genieten bis langs het strand van St Michaël on sea.

Er zit een bijna volledige voetbalploeg in deze pick-up. En of het plezant is?

Zoals gepland lopen we nog een warenhuis binnen om enkele kleinigheidjes te kopen voor ons avondmaal.

En nu maar vlug terug naar ons Coral Tree verblijf. De TomTom GPS hebben we al niet meer vandoen. We hebben genoeg aan een windwijzer. Een paar uurtjes niksen en daarna nog een lichte maaltijd in de ontbijtruimte van onze B&B Coral Tree. Koekjes, yoghurt en een beetje fruit. Dit alles ge-arroseerd met echt en natuurlijk spuitwater. Wie zegt beter? Tegen 22 uur naar onze bedstee.

Nu we het goed gewoon zijn in onze B&B “Heritage House” is het moment van afscheid al aangebroken.

Nog een laatste kiekje aan het leuke zwembadje.

Na het ontbijt aan ons klein tafeltje worden de koffers gepakt en gezakt. Themba, onze lieve housekeeper heeft in de vroege morgen reeds onze Toyota gepoetst en helpt ons nu met het laden van onze tassen.

Dominique en Hilde vinden nog de tijd voor een spelletje.

Even na 10 uur zijn we dan klaar voor de départ. Enkele honderden meter voor de oprit van de autobaan bemerkt Luc plots dat onze benzinemeter reeds deftig in “reserve” staat. Rechtsomkeer dan maar om in de stad een benzinestation op te zoeken. Immers, hier in Zuid-Afrika zijn er bijna geen benzinestations langs de autostraden; Raar maar waar. Eenmaal dit probleem opgelost (als je dat een probleem moogt noemen) vatten we onze reis aan richting Durban. Eenmaal die stad voorbij kiezen we om de autobaan te verlaten en opteren wij de kustbaan naar onze bestemming Southbroom. Misschien vordert het wat trager, maar er is veel meer te zien onderweg. Rond halftwee maken we een afslag in het piepkleine stadje Port Shepstone.Dit is Afrika…

En dit is ook Afrika… Boeken met de meest uiteenlopende onderwerpen staan broederlijk naast elkaar in de bookshop.  In dit geval een boek over het sexleven braafjes naast twee bijbels.

Intussen waren onze magen wat aan het klagen. We zijn dan maar binnengestapt  in de Milky Lane Oribi Plaza, in het vlaams een Luxueus Crêmekot.De super sympathieke dienster Delisile overstelpt ons met reuzenwafels overgoten met crême fraiche. De foto van die wafels durf ik hier niet te publiceren. Het raakt aan het decadente…

Tegen 14u30 trekken we verder langs de kustbaan. Kustbaan die spijtig genoeg geen enkel moment langs de kust loopt.Tegen 16 uur rijden we Southbroom binnen en na wat zoek- en speurwerk staan we voor de poort van ons nieuw huys; “Coral Tree Colony”.

Eigenaar Dave opent de poort en helpt ons installeren op de twee naast elkaar liggende kamers (5 en 6) op de eerste verdieping. Vanop de kamer en het ruim terras hebben we een prachtig uitzicht over de golf van Southbroom. Onze gastheer heeft voor ons een restaurant gereserveerd voor vanavond. Met de bedoeling de omgeving wat te verkennen vertrekken we een half uurtje te vroeg. Gelukkig maar, want we rijden ons letterlijk verloren. Zelfs onze TomTom GPS kan geen soelaas bieden, maar uiteindelijk bereiken we toch “La Trattoria” tegen 19u30. Ons restaurant voor vanavond; “Trattoria LA TERRAZZA”.

Het wordt hier vanavond een bizarre ervaring. Als we een fles bruisend water bestellen moet onze dienster in de keuken gaan informeren ofdat ze nog flessen bruiswater hebben. Later komt ze triomfantelijk melden dat ze nog een fles hebben, maar dat dit wel de laatste is.

We bestellen spaghetti bolognaise (1x), spaghetti met zeevruchten (2x) en line fish (1x). Het duurt anderhalf uur voor wij aan de beurt zijn. Spijts die abnormaal lange wachttijd was het toch lekker. Als we achteraf nog een koffie bestellen komt onze dienster vriendelijk vertellen dat er geen koffie meer is. Het is met gemengde gevoelens dat we “Trattoria Terrazza” verlaten. Tomorrow is another day!

Vandaag internationale knuffeldag. Waarschijnlijk daarom hebben ze ons aan een tafeltje geïnstalleerd dat normaal veel te klein is voor vier personen. De gastvrouw komt ons even groeten, overhandigt ons een paar toeristische folders over Petermaritzburg en verdwijnt dan even snel als ze gekomen is. Maar het ontbijt mag er wezen. Een omelet met een dikke worst, tomaat, spek en toast.

Na het ontbijt trekken we de stad in. Nu pas bemerken we dat recht tegenover onze B&B een groot kerkhof ligt…. is wel een beetje cynisch op wereld knuffeldag.

In minder dan 10 minuten bereiken we het centrum. We hadden bijna te voet kunnen komen, alhoewel…  We parkeren onze Toyota aan een liquor shop en wandelen daar tegenover een toerist-info binnen. De hostess van dienst weet ons een en ander te vertellen over Pietermaritzburg en zijn bezienswaardigheden. We moeten zeker het MSUNDUZI museum bezoeken. Dit museum is een onderdeel van het Voortrekkers complex, en hier kunnen we kennis maken met de geschiedenis van Pietermaritzburg.

De gezamelijke entreekost is 80 ZAR (5 €). De kassier geeft 50 ZAR terug op ons biljet van 100 ZAR, en als we hem attent maken dat het niet juist is gaat hij terug tokkelen op zijn kas, en hij geeft ons nogmaals 20 ZAR terug. Ga daarmee naar d’en oorlog.

What’s in a name? De oorsprong van de naam Pietermaritzburg gaat terug tot ergens 1830 wanneer Pieter Retief en Gerrit Maritz hier hun huifkar uitladen.

Voortrekkers is Afrikaans / Nederlands voor pioniers, maar betekent letterlijk ‘zij die vooruit gaan’. The Great Trek (Die Groot Trek) verwijst naar een aantal massabewegingen van deze vijf groepen lokale Afrikaanse pioniers die, ontgoocheld door de toenmalige Britse heerschappij van de Kaapkolonie, vanaf 1835 naar het binnenland van Zuid-Afrika migreerden met de ” Rebulica van Natalia ‘in Pietermaritzburg in 1839.

Veel Voortrekker-veldslagen volgden ook de betrokkenheid van de lokale Zulu-stam. Vijf aangrenzende gebouwen op het terrein van het Voortrekker Museum omvatten het multiculturele behoud van alles wat de Zuid-Afrikaanse geschiedenis is.

Het hoofdgebouw dient als galerij voor de democratische geschiedenis van Zuid-Afrika. De oorspronkelijke kerk van de gelofte van 1840, gebouwd om de gelofte van de Voortrekkers te vervullen om hun erfgoed te behouden, is nu het Voortrekker-complex. Anglo-Boer Oorlogstentoonstellingen zijn gehuisvest in de oorspronkelijke 1849 Voortrekker-architectuur in 333 Boom Street. De Zulu-hut leert de levensstijl van de stammen en de Shiva Indian Temple vertegenwoordigt de erfenis van de Hindoestaanse gemeenschap in Zuid-Afrika.

De Zulu-hut leert de levensstijl van de stammen en de Shiva Indian Temple vertegenwoordigt de erfenis van de Hindoestaanse gemeenschap in Zuid-Afrika.

Overblijfselen van de twee oudste oxwagons in Zuid-Afrika (1824); originele kleding van Voortrekker; authentieke geweren; een gebedenboek van oud-Voortrekker-leider Piet Retief; echte lifestyle-memorabilia; een replica van een hindoe-shiva; het oorspronkelijke huis van Andries Pretorius die een zegevierende bevelhebber was in de Battle of the Blood River; artefacten; beeldhouwwerken; collage van de rol van het Afrikaanse volk in de Boerenoorlog (Farmer War); Afrikaanse kralen uit de koninklijke residentie van koning Dingane en de gebeeldhouwde stoel en hoofdsteun van King Dingane.

Aan één van de muren kan de schoolgaande jeugd een speldje prikken in al de landen welke ze al bereisd hebben.

Voorbeeld uit de Apartheid. Deze dames zijn gezeten op een bank waar alleen maar blanke mensen mochten op plaats nemen.

Wat staat die koe daar te doen bovenaan op de trap???

Eenmaal terug op straat zijn we overweldigd door dit mooie beeld van Indira Ghandi.Ook de Town Hall is impressionant.

Een mooie schilderij van diezelfde Town Hall.

Respect voor het milieu is hier ook soms ver te zoeken.

Intussen is het reeds 13u30 en hoogtijd dus om ook eens aan de innerlijke mens te denken. Er ligt een SPUR rechtover het museum, en daar trekken we heen. We krijgen een lekker half kippetje geserveerd.

Nadien wilden we nog naar de TATHAM ART GALLERY, maar die is op maandag altijd gesloten. Dan beslissen we maar om een rustpauze in te lassen, temeer daar het momenteel 33° C warm is.

Rond 18:30 trekken we terug op voor een diner bij OLIVE & OIL, een Italiaans restaurantje op ongeveer 5 kilometer van onze B&B.

Op het menu : foccaccio en king klip. Niks op aan te merken, alles zeer lekker en een super bediening door Thuli, een efficiente en rappe serveuze. Een adres om zeker te noteren. Rond 21:30 blazen we de aftocht. Maar, het is wereld knuffeldag, dus geven we hier een sessie met al het personeel. Die hebben daar nog nooit van gehoord.

Ze hebben echter vlug door waarover het gaat. Binnen de kortste keren is de ganse crew aan het dansen en het knuffelen. Uitbundige hilariteit alom. En nu vlug beddewaarts.

Op weg door de tuin naar ons ontbijt hebben we een onderonsje met het paard Jane en de ezel Bo van Groene Lantaarn. Iedereen schijnt goed geslapen te hebben en we kijken uit naar onze geplande ontmoeting met de leeuwen.Vooraleer afscheid te nemen van de Groene Lantaarn nemen we toch nog een kijkje in het leuke café.Niet te doen wat daar allemaal aan muren en plafond opgehangen is. Meer dan zesduizend visitekaartjes en tal van andere prularia.

Ook de cafébaas mag er best wezen. Al zegt hij het zelf…

Alhoewel er vandaag een warme dag voorspeld was blijft de thermometer momenteel nog haperen op 10 graden. Het dorpje Swinburne vinden is geen probleem, maar de standplaats van het leeuwen toevluchtsoord vinden is een paar andere mouwen.We moeten een heuvel op, richting een spectaculaire rotsformatie.Uiteindelijk, en met een kwartiertje vertraging bereiken we een hekken met de niet mis te verstane melding dat we ons vanaf nu in een domein bevinden waar wilde dieren huizen.Een vrouw komt op ons afgestapt om het hekken te openen, en dat is ze dan; Andi Rive, the lion queen.

Andi begon haar carrière in de zorg voor leeuwen in 2011, toen ze 53 leeuwen van een veiling redde. Het werken voor deze leeuwen werd haar passie en in 2015 maakte ze de dappere stap om een ​​eigen leeuwenopvang op te zetten.Andi’s missie is om leeuwen die in gevangenschap zijn geboren een veilige plek te bieden om de rest van hun leven in waardigheid en vrede te leven. Elke behuizing is gebouwd om zo dicht mogelijk bij een natuurlijke omgeving te creëren. Andi is ook bekend van het tv-programma “The Lion Queen” op National Geographic.Bij Love Lions Alive Sanctuary staat de levensstijl, gezondheid en zowel fysiek als psychologisch welzijn van de leeuw voorop.In feite is dit hier een opvangcentrum voor leeuwen die zijn afgedankt in zoo’s, circussen, prive bezit. Ook misbruikte leeuwen en leeuwen die ze teveel hebben gekweekt om te verkopen.Bij aankomst in het centrum worden de leeuwen direct gecastreerd en de leeuwinnen gesteriliseerd. Het is immers niet de bedoeling om hier te kweken maar wel om de beesten een nieuw leven te geven zoals ze in het wild zouden hebben.Deze dieren kunnen heelaas niet meer in het wild worden uitgezet omdat ze de kunst van het vechten en overleven niet meer beheersen ttz ze hebben niet meer de snelheid om het tegen een rivaal op te nemen.De organisatie werkt enkel dank zij donaties. Andi runt de zaak samen met een noorse vrijwilligster Lina en een helper. Deze staat in voor het vervoer van nieuwe leeuwen en het ophalen van vlees van dode koeien en andere beesten.En dit is Lina.Bij de kwekers laten ze de leeuwinnen bevallen en nemen de welpjes onmiddellijk af. Daardoor kan de leeuwin ook direct terug drachtig worden en daardoor kan zij ook 3 maal 3 welpjes per jaar werpen. Het teveel aan welpjes wordt dus afgestaan of aan lagere prijs (80.000 ipv 160.000 zar of 5.000 tot 10.000 euro) aan deze organisatie verkocht.

Andi vertelt over de verschillende reacties van de leeuwen en hoe de mens zichdaarbij moet gedragen.
-Als een leeuw nadert moet ge aan uw lippen lekken en met uw ogen knipperen. Dit wil zeggen dat ge. Iet met kwade bedoelingen komt.
-Een leeuw heeft onder zijn neus een serie zwarte stipjes. Dit is als een unieke vingerafdruk van de mens.
-Leeuwen hebben vooran dikkere poten dan achteraan. De voorste poten dienen om het wild ten val te brengen
-Tijdens het lopen zet de leeuw eerst zijn voorste poten. De achterste pootafdrukken komen steeds voor de voorste poten op de grond. Dit geeft de indruk dat de voorste poten kleiner zouden zijn dan de achterste.
-In het uiterste tipje van de staart zit een kleine klauw. Dit moet een overblijfsel zijn van de voorouders.
-Een leeuw markeert zijn terrein door zijn manen hoog en langs in het struikgewas te schuren. Zo laat hij ook weten hoe groot hij wel is. Dit om zijn eventuele rivalen af te schrikken.
-Vooraleer aan te vallen zet hij zijn staart rechtop, spant zijn spieren en chargeert als een pijl uit een boog.
-Een leeuw eet gemiddeld 45 kg per week. Hij krijgt dagelijks een stuk hiervan maar moet op het einde wel het ekwivalent van een volledig dier hebben binnengespeeld om zo een evenwichtige voeding binnen te krijgen.
-Dode leeuwen worden in het geheim door haar en Lina begraven. De beenderen die uiteindelijk overschieten worden verkocht naar Azie. Deze beenderen hebben daar zogezegd dezelfde krachten als de hoorn van de neushoorn en/of slagtanden van de olifant en zijn daarom zo gegeerd !

Andi vertelt met zoveel overgave dat de tijd vliegt. Drie uur hebben we intussen aan haar lippen gehangen. We denken te mogen stellen dat Andi Rive voor de leeuwen doet wat Dian Fossey indertijd voor de gorilla’s deed. Na deze super interessante ervaring is het bijna 14 uur geworden.

We zetten nu maar best zo vlug mogelijk koers naar Pietermaritzburg. Echter niet zonder eerst nog van een mini lunch te gaan genieten in een Mugg & Beans.Rond 18 uur bereiken we onze B&B; HERITAGE HOUSE in Pietermaritzburg.  De vriendelijke housekeeper Themba introduceert ons in de geheimen van de bos sleutels, de elektrische poorten, de WiFi verbindingen en dies meer.

Een restaurant vinden is echter een ander paar mouwen. We rijden tot bijna tweemaal toe rond de wijk van onze B&B. Uiteindelijk gaan we terug eten in een keten-restaurant, ditmaal een Spur.

Alcoholische dranken zoals bier of wijn mogen ze hier niet serveren. Dan maar bruisend water of Ice-tea. Met z’n drieën opteren wij voor spare ribs. Dominique heeft meer goesting in een wafel met een dikke laag crême-fraiche.

We hebben er een superdagje opzitten en iedereen trekt naar de slaapkamer tegen de klok van 22 uur.  Of er vannacht zal gedroomd worden? …   LOVE LIONS ALIVE SANCTUARY.

Alhoewel we vanuit onze kamer op een mooie zonsopgang getrakteerd worden tekent de thermometer toch maar een luttele 11 ° C.

Ontbijt tegen 9 uur en het zachtgekookt roereitje mag er best wezen.

We hebben vandaag ongeveer 280 km te gaan; tijd genoeg dus om alles aan een gezapig tempo te klaren. Na het ontbijt blijven we zelfs nog een uurtje rondhangen in het hotel.Tegen 11 uur trekken we de baan op richting Van Reenen.

Bij het uitchecken hebben we nog een korte babbel met een Afrikaanse Madam die verschillende jaren in Gent woonde.

Luc is er helemaal klaar voor. Met zijn nieuwe foto-rugzak is hij kompleet uitgerust voor de Afrika exploratie.H

Onze GPS heeft wel wat moeite om ons uit het stadje Sandton te loodsen, maar eenmaal op de goede weg worden we getrakteerd op mooie landschappen. We krijgen zelfs een groepje zebra’s in het vizier.De wegen liggen er onberispelijk bij, we mogen bijna overal 120 km/uur aanhouden, en… bijna geen verkeer. Wat wil je nog meer?

Met de regelmaat van een klok worden we prachtige taferelen voorgeschoteld. Die grote kastaar daar op de achtergrond doet ons een beetje aan de Tafelberg denken.Rond 14 uur bereiken we het stadje Harrismith, een vijftigtal kilometer van onze eindbestemming. Het is een mooi klein stadje. Maar er een restaurantje vinden is geen sinecure.Uiteindelijk belanden we terug in een soort winkelcentrum met een resto van Mug & Beans. Eenvoudig maar  lekker. Voor mij gefrituurde kippeborstjes, en de drie anderen hebben genoeg aan een stevige dikke tomatensoep. Achteraf nog een koffie of cappuccino, en we kunnen terug de baan op.

Bij het restaurant kregen we toeristische informatie toegespeeld alsdat we zeker een omwegje van een dertigtal kilometer moesten maken , en dit om langs de Sterkfonteindam te passeren. En inderdaad; na een kwartiertje arriveren we aan een gate waar de parkwachter ons een 80 Rand (5€) aanrekent om een voertuig in het park te laten. De brave man vertelt nu dat we het ganse park kunnen en mogen rondrijden.

De dam van Sterkfontein.

Maar wat dacht je; na exact vijf minuten zijn we terug aan de gate. We zijn al rond met de tour. Alhoewel we toch een paar mooie zichten te zien kregen. Dus zetten we nu maar koers naar het piepkleine stadje Van Reenen. Geloof het of niet; het stadje telt 28 inwoners. Intussen is de hemel aan het toetrekken en is de temperatuur bijna 10 graden gezakt naar 13 graden. Bij onze aankomst aan “The Green Lantern Inn” is het reeds gezapig aan het regenen.

Luc heeft hier de kamers geboekt; hij staat dan ook in om de incheck formaliteiten te vervullen. Hierna brengt de eigenares ons naar onze kamer, gelegen aan het einde van de tuin.

Wij zijn nog maar pas op de kamer, of Hilde heeft reeds een nieuwe naam gevonden voor “de groene lantaarn”. Ze heeft het omgedoopt tot “de slappe kaars”. Eenmaal uitgepakt hebben we afspraak in het grote salon, naast de antieke bar.

Die antieke bar is wel degelijk een stukje folklore. Dagelijks komt de ezel Bo Djagels er een half uurtje op bezoek.De eigenaars van “The Green Lantern Inn” in hun bar, samen met vriend Bo.

Wij daarentegen gaan plaats nemen in het salon. Ook 1900 stijl, met zelfs een klein podium. Hier worden Van ’s middags tot ’s nachts oude zwartwit films geschenen. Van Laurel en Hardy tot Charly Chaplin.

Een glaasje Chenin Blanc en de vele fotootjes van vandaag overlopen… meer moet dat niet zijn.Wij zijn nog maar enkele minuten in het salon of daar een dame uit het niets op ons afkomt. Van waar wij afkomstig zijn? Hoe lang we hier in de streek willen verblijven. Als we al plannen hebben voor de volgende dagen? In een zondvloed van woorden en gestaafd met I-Phone foto’s vertelt de dame haar belevenissen van de voorbije dag. Op een tiental kilometer hiervandaan heeft ze een reservaat bezocht waar wezen leeuwtjes worden opgevoed. Een Noorse en een Zuid-Afrikaanse dame hebben hier een opvang voor leeuwen uit de grond gestampt. Het moet een fantastische ervaring zijn. Geen entree fee te betalen; ze beheren het reservaat uitsluitend met donaties. Wijzelf zijn zeer enthousiast over het verhaal… Binnen de kortste keren hebben we met de info van die dame een afspraak vastgelegd voor morgenvoormiddag 10 uur.
Nadat we afscheid hebben genomen van onze planningsmaakster voor morgen graven we nog wat dieper door op de beschrijving van de historische plek waar we nu beland zijn. Een pancarte aan de muur vertelt ons het volledig verhaal van Van Reenen en “the green lantern inn”.

Intussen staat ons eten reeds op tafel gepresenteerd. Eénmaal omelet speciale, éénmaal schaap met curry en twee maal lamskoteletten. Het heeft super gesmaakt, we danken voor spijs en drank en een uurtje later vertoeven we in dromenland.

Na een deugddoende slaap durven we stellen dat we nu volledig zijn geacclimatiseerd aan Afrika. Om 8 uur is het reeds 20°C en de voorspellingen voor de vandaag lopen op tot 30°C. Jammer dat we niet een paar van die Celciuskes kunnen doorsturen naar België. Want daar schijnt nu Koning Winter aan zijn intrede begonnen te zijn.

Het buffetontbijt is weeral hemels lekker. Aan het omelettenbuffet bots ik weeral op een paar van de artiesten van het Durban Royal dancers gezelschap. Die met het rode haar heeft zelfs een uitnodiging bij voor het optreden van deze avond in Pretoria.

Een omeletje in de morgen is een ganse dag dansen zonder zorgen.

We zijn vanavond welkom in het MOLOKO theater van Pretoria.

We verwachten deze middag rond 13 u onze vrienden Luc en Dominique. Zij komen eraan met de bedoeling om ons een viertal weken te vervoegen, en samen lief (en leed) te delen op het Afrikaanse continent.  En we zijn aan een jubilee toe, want het zal de vijfde maal zijn dat we samen Zuid-Afrika zullen doorklieven. We hebben nog een paar uurtjes voor de boeg en steken de straat over om ons  nogmaals in het doolhof van het Michelangelo winkelcentrum te riskeren.

We wisten niet dat ons Tante Lou hier ook een kledingwinkel uitbaat.

En ik werd geselecteerd als uithangbord voor de Tappas Bar “Tappas on the square.

Zou dit geen mooie trofee zijn voor onze kaartersclub “Happy Pépé’s” ?

In één van de boetieks staan er Mandela hemdjes in aanbieding, en dat in alle geuren en kleuren. En vermits het in 2019 honderd jaar geleden is dat Madiba Mandela geboren is…. Aan zoiets kan men toch niet weerstaan? Of toch?

Hilde vindt dat ik er tot hiertoe zeker eentje verdiend heb, en enkele minuten later wandel ik de boetiek buiten met mijn Mandela trofee. Niet vooraleer echter een kiekje gemaakt te hebben met de winkeljuf.

We blijven onder de indruk van de mooie architectuur van deze winkelgalerijen, doch ineens beseffen we dat het bijna 13 uur is. Vanaf nu zouden Luc en Dominique kunnen arriveren. We spoeden ons terug naar het hotel, en warempel; vanop de trappen van de Michelangelo bemerken we dat zij reeds de koffers aan het uitpakken zijn aan de ingang van het Garden Court hotel.

Spijts zij bijna een etmaal onderweg waren zien Luc en Dominique er nog zeer ontspannen uit. Het wordt een hartelijke begroeting en we hebben wederkerig heel wat reiservaringen te vertellen. Zowel zij als wij zien het zitten om de volgende vier weken samen Zuid-Afrika te doorklieven.

En een land als ZuidAfrika doorklieven kan men niet beter als met een Toyota Fortuner. Luc had de wagen gereserveerd vanuit België en heeft hier in de airport de sleutels en  de wagen kunnen in ontvangst nemen. Pittig detail; de wagen is nagelnieuw en heeft slecht 930 kilometer op de teller. Uiteraard geen enkel schrammetje. Hopelijk kunnen we hem binnen een maand in dezelfde conditie terug inleveren.

We gunnen Luc en Dominique nu drie kwartiertjes om wat te verfrissen en de koffers uit te pakken. Afspraak om 14 u in de Grill Bar van ons hotel. Omdat het al zo laat op de middag is houden we het eenvoudig; een mandje met een vijftal gefrituurde scampis. En een glas water of frisdrank. Voorbeeldig hé? Als dat maar blijft duren.

Luc en Domique verkiezen een wandeling in het Mandela center boven een middagdutje na hun vermoeiende reis. Liever deze avond op tijd onder de dekens. En wie lopen we direct op het lijf in het Mandela center ???     Jawel…Binnen de kortste keren heeft Luc zijn gelijke gevonden in Mandela. Of Mandela zijn gelijke in Luc ?

In de eerste plaats gaan we op zoek naar een foto-reistas. Luc’s rugzak met al zijn fotomateriaal is beginnen scheuren en dus dringend aan vervanging toe. In een grote fotozaak denkt Luc zijn gading gevonden te hebben. Maar hij wil niet direct beslissen. Hij wil liever vanavond of morgen terugkomen, en zijn foto- en filmcamera meebrengen om te controleren of die toestellen en accessoires wel passen in die reistas.

Je zou toch evengoed kunnen denken dat we in Brussel of Antwerpen lopen…

Maar in Afrika kan er nog altijd een grapje af…

Aan “The naked kitchen and coffee bar” geraken we niet onder de indruk van de regenboog cake. Maar wel van een heerlijke cappuccino.

Zelfs Trump heeft hier een grillhouse.

Nog een voorbeeld van de luxe in deze shopping mall; de super moderne liften. Maar het is intussen 17 uur geworden en we druipen stillekens af naar het hotel. Het wordt wel letterlijk druipen, want het is warempel beginnen regenen. We spreken af om tegen 19 uur naar het RIFFS restaurant van ons hotel te gaan souperen. Terwijl Hilde en ikzelf een paar uurtjes gaan I-padden en laptoppen keren Luc en Dominique terug naar de fotowinkel om te zien of Luc’s toestellen passen in die tas. En schijnbaar past alles als gegoten. Ze houden er dus een nieuwe rug-fototas aan over voor Luc en een nat pak voor alle twee. Want intussen valt de regen met bakken uit de hemel.

Zoals gepland vanavond terug naar het RIFF’S restaurant in het hotel. Het is nog steeds aan het water gieten, maar dat kan ons hier niet deren.

We worden verwelkomd door dezelfde dienster als deze middag. Angie is haar naam. Binnen de kortste keren weet ze met de glimlach een flesje Sauvignon Blanc op ons tafel te toveren. Gevolgd door een filet pur voor Dominique en drie maal T-bone steak voor de rest van het gezelschap. Meer moet dat niet zijn want er zijn er een paar die nog heel wat slaap hebben in te halen.

Dinsdag in de vooravond heeft onze zoon Mehdi ons met pak en zak naar Zaventem gebracht. Eenmaal al onze (bijna) te zware koffers ingechekt waren hadden we nog ruim de tijd om samen van een licht avondmaal te genieten. Om 22 uur zijn we dan met een half uurtje vertraging opgestegen, en dit voor een vlucht van ongeveer 9 uur naar Kigali, de hoofdstad van Ruanda. We vlogen immers met RwandAir, vandaar…

Na een drietal uurtjes oponthoud terug mogen instappen in een spliksplinternieuwe Airbus 330, maar na ongeveer twee uur volgde er terug een tussenstop, ditmaal in Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Daar het om een zogezegd technische stop ging, mochten we in het vliegtuig blijven.

Awel… één woord slecht over RwandAir zal je zowel over mijn lippen als deze van Hilde horen uitspreken. Super veel ruimte, goede spijs en drank, vriendelijk personeel en voor elke vlucht nagelnieuwe machines (Airbus A330).

In de airport van Johannesburg verliep de paspoortcontrole zeer stroef. Zodanig zelfs dat er eentje zeer nerveus aan het komen was en op de toppen van zijn tenen stond. En dat terwijl de  valiezen al meer dan een half uur op de band aan het doordraaien waren. Maar gelukkig; we hebben ze allemaal kunnen recupereren. Nu nog even op zoek naar een telefoonshop (Vodacom) waar we een Afrikaans telefoonkaartje kunnen aanschaffen en ook een data kaartje om elk moment over WiFi te beschikken. In een mum van tijd is die klus geklaard. Bij het verlaten van het luchthavengebouw worden we nog begroet door een leeuw die pas ontsnapt is uit het Krugerpark. Hij is dolblij met een stukje Belgische chocolade. Alhoewel we achteraf van onze taxichauffeur vernamen dat je eigenlijk geen chocolade mag geven aan leeuwen… te laat.

Hilde is zeer ontgoocheld; een cadeautje versturen naar Belgenland lukt haar niet. Stomme postbus!

Vanaf volgende week woensdag kan je op deze site (bijna) dagelijks een fotoverslagje vinden van onze Zuid-Afrika reis. Alvast veel leesgenot gewenst.

We zien er al naar uit om terug te kunnen meezingen van “My Sarie Marais”

My Sarie Marais

Bij een muisklik op bovenstaande link “My Sarie Marais” zie je een kort filmpje.