Hilde en Christian Devos 2023

Het is wel even schrikken als we bij het ontwaken bemerken dat er een vreemde bezoeker in onze kamer zit. De siamese kater van onze B&B dacht er goed aan te doen om ons langs de half openstaande venster te komen wekken.Bij het ontbijt vertelt Luc dat hij deze morgen reeds op internet een zoektocht maakte naar wat allemaal te beleven valt in en rond Plettenberg. En juist op vandaag is er op een boogscheut van Plett een grote estate die zijn deuren openstelt voor het publiek. De “Hum Bee Flora” moet een prachtig domein zijn met bloementuinen en een grote vijver. Het entreegeld (100 Rand of ong. 6,5 €) gaat integraal naar het goede doel. Als we even na 10 uur de parkeerweide oprijden zien we al dat we hier niet alleen zullen zijn. Er rijdt een wagen voor ons met een gepersonaliseerde nummerplaat. De eerste keer dat we zoiets zien in Zuid-Afrika.

De dames van de service-club ontvangen ons heel vriendelijk. We krijgen een plannetje mee van het domein, want je kunt hier wel de weg verliezen.De dame geeft nog wat richtlijnen, en er kan ook een grapje vanaf.

We starten in een hortensia weide. Overweldigend.

 Hilde voelt zich hier super in haar nopjes… de hortensia is immers haar lievelingsbloem.

Een probatie om een foto te maken waar onze dames een hortensia hoedje dragen is niet helemaal geslaagd. Maar toch leuk.

Op de estate staan drie chalets; eentje ervan kan ingehuurd worden. Deze twee dames zien het precies wel zitten om hier een tijdje te komen wonen.

Een boswegeltje van enkele honderden meter leidt ons naar een grote vijver.

Eenmaal beneden krijgen we nog een beter uitzicht op de enorme estate.

De fototoestelletjes klikken dat het een lieve lust is.

Deze twee ge-hoede dames genieten van de mooie natuur.

Even later lassen Luc en Dominique ook een rustpauze in.Nog een bloementuin…

Hier wil Luc een close-uupke maken van een vlinder op een bloem.

Achteraf heb ik dat ook geprobeerd. Maar de vlinder was al lang weg…

Nog twee ge-hoede madammen…

Het is intussen middag, en we rijden door voor een bezoekje aan het stadje Knysna, een tiental kilometer verderop. We maken halt aan Nadine’s coffeeshop voor een lichte lunch. De eigenaar van de coffeeshop staat aan de deur, maar bij nader toezicht schijnt die man niet van vlees en bloed te zijn.

 We houden het (weeral) sober. Quiche met een slaatje of champignonsoep.

We lopen achteraf ook nog even de galerij binnen naast onze coffeeshop.

Eenmaal aangekomen in Knysna rijden we eerst naar de wijk Leisure Island.

Een zicht op Leisure Island.

Van Leisure Island naar Thesen Island is maar een stapje. Enerzijds is er het jachthaventje en anderzijds ook een mooie winkelgaanderij. In tegenstelling met andere plaatsen in Zuid-Afrika blijven de shops hier op zondag ook open, tot 17 uur.Het leuke schild van Thesen Island.

We gaan een capuccinootje slurpen in het gekende “La turbine” hotel. Een oude stoomcentrale die omgebouwd is tot hotel-restaurant.

Het interieur van “La Turbine” verwijst overal naar de vorige bestemming, de stoomcentrale.Op het terras aan het zwembad van “La Turbine” genieten we van het koffietje en het prachtige uitzicht.Van hieruit gaan de dames nog vlug eens de shops aflopen, net voor sluitingstijd. De mannen blijven intussen rond de haven hangen. Hier is Luc aan het nadenken over zijn volgende reis… Calcutta (8940 km) of Manila (11.175 km).

De tekst aan het toilet laat niets aan de verbeelding over. “Men to the left because woman are always right”. Het ene souvenirwinkeltje naast de andere kleerwinkel, het ene restaurantje naast het andere caféétje. Na een half uurtje hebben zowel de dames als wijzelf het gezien en trekken we naar onze Mandalay house. Voor ons souper hebben we een reservatie lopen bij strandrestaurant “Lemon Grass”. Binnen was alles al volboekt, dus op het overdekte buitenterras. Maar de telefoniste beloofde toch het onmogelijke te doen om een tafeltje binnen te reserveren.

Bij aankomst krijgen we te horen dat het binnentafeltje niet gelukt is.  We laten het niet aan ons hertje komen en genieten op het gezellige buitenterras van gamba’s met curry, van king klip, van tagliatelli of van calamari. Voor alle vier iets verschillend dus. En daarbij een heerlijke Sauvignon Blanc (weeral).Als afsluiter spelen we aan tafel nog een spelletje verstoppertje. Ons zot ge-amuseerd net als kleine kinderen.

En nu vlug naar huis en naar bed.

 

 

07:30 het is overtrokken en (slechts) 20 °C. Vandaag vertrekken we van Port Elizabeth naar Plettenberg. Omdat de B&B afgeladen vol zit heeft men onze ontbijttafel op het terras gedekt.Rond 10 u afrekenen en wegwezen. Na een tachtigtal kilometer verlaten we de autostrade om langs de kust verder te gaan. We hebben toch tijd genoeg.

Jeffreys Bay wordt onze eerste stop. Een klein stadje dat enorm populair is bij de surfers. We snuiven even de ambiance van het stadje en de zee op, maar we hebben het nogal vlug allemaal gezien.

Enkele tientallen kilometer verder bereiken we St Francis Bay.St Francisbaai is een vrij nieuw dorp met 5.000 inwoners, dat uit verschillende boerderijen is ontstaan. Het oorspronkelijk deel bestaat exclusief uit witte huizen met rieten daken.

We bemerken een bord  dat verwijst naar een lokale markt “MILKWOOD MARKET”, en daar willen we wel eens op af. Na wat vraag- en zoekwerk bereiken we het pleintje waar een dertigtal kraampjes zijn opgesteld.Zowel vrouwen als mannen en kinderen kunnen hier een gadget, een speeltje of een kleedje vinden. Spreuken op ceramiek steentjes om de keuken op te frissen.

Een leuke familie marktkramers wil wel eens poseren voor een Belgische toerist.

En die toerist wil samen met zijn vrouwtje wel eens poseren voor een mooi beschilderde muur.Inventief zijn ze wel…

Van de markt gaat het naar het havengebied van St Francis Bay. op sommige hoekjes doet de haven een beetje aan Port-Grimaud denken.

Zowel aanlegsteigers voor plezierboten…

Maar elke morgen komen hier ook pakken vissersboten hun nachtvangst lossen.

 Afrikanen begrijpen niet altijd onze humor, maar als het eropaan komt hebben zij ook wel humor in huis.

Rond 1é uur gaan we koffie of milkshake proeven in café Chocolate Box.

Nu zetten we koers naar Plettenberg Bay, en onze volgende B&B Mandalay House. Nog ongeveer 160 kilometer te gaan.  We rijden deels over autostrade maar ook over gewestwegen. Langs Tsitsikama, the Crags, Bitou en ten slotte Plettenberg. Rond 16 uur melden we ons aan bij gastvrouw Erika van Mandalay House.Na een paar uurtjes installatie in de kamers en de dagelijkse time-out staan we om 18 uur klaar om de stad in te trekken. Op minder dan 500 meter van onze Mandalay passeren we de bureau-villa van Born in Africa, de schoolgemeenschap waar zowel wij als Luc en Dominique een peetkind hebben.

Net op het moment dat wij halt houden stopt daar ook een auto met een vijftal jonge gasten. Eén van hen, juffrouw Robin, komt aan onze wagen informeren als we naar iets op zoek zijn. Robin is een Belgische vrijwilliger bij Born in Africa. Zij heeft er hier vijf maand opzitten, en trekt volgende week terug naar Belgisch Limburg. Met spijt in het hart. Wij vertellen de juffrouw dat wij hier morgen om 10 uur afspraak hebben met Isabelle, de verantwoordelijke van B.I.A. En omdat we hier toevallig passeren hebben we een stop gemaakt.

We maken nog een verkenningsrondrit in Plettenberg Bay. Er is niet zoveel veranderd bij de vorige jaren. Het begint echter plots te regenen, en we besluiten dan maar direct naar ons restaurant “Emily Moon” te trekken. Gelukkig hebben we gereserveerd, en… een tafel “binnen” gereserveerd.

Ons tafeltje is prachtig gelegen met een mooi zicht op de Bitou-rivier. Wanneer de regen ophoudt verschijnt er een prachtige regenboog aan de horizon. Net zoals de vorige jaren is de culinaire kwaliteit hier terug voortreffelijk. Ik kies voor een pasta met zeevruchten den de drie anderen voor een filet-pure met bearnaise. Tegen 22 u trekken we naar onze tram.

 

Bij het ontbijt informeren we bij de Mama van Jojo over de mogelijkheden om een bezoek te kunnen brengen aan een township. De dame is supergedienstig en komt direct aandraven met folders en kaarten. Met onze toestemming neemt ze contact op met Jama Tours, een éénmans bedrijfje waarvan de eigenaar enorme feeling heeft met New Brighton, de township van Port Elisabeth.Een half uurtje later maakt Luvo Ndima zijn opwachting met een Volkswagen Minibusje. Luvo is een jonge man (34 jaar) die zelf zijn jeugdjaren heeft doorgemaakt in een township. Vandaar heeft hij zich opgewerkt tot en met het touroperator bedrijfje dat hij nu runt. Respect!We zullen verschillende townships bezoeken van de laagste klasse tot de meer geevolueerde. Maar alle zeven liggen ze in het stadsgedeelte New Brighton.

De eerste township is de RED LOCATION. Hier leven de laagste klassen van de zwarte bevolking. Op deze locatie moeten de zwarten geen kosten betalen, ook geen elektriciteit. Bovendien krijgen ze op bepaalde tijdstippen een geldelijke toelage. Deze laag van de bevolking zijn zwarten die geen opleiding hebben genoten en enkel handenarbeid verrichten. Op het eerste gezicht roept een township misschien een gevoel van medelijden op. Maar als je verder kijkt dan de façade van golfplaten, zie je veel levensvreugde, trots en ubuntu, verbondenheid. Dit houdt in dat men alles wat de gemeenschap bezit deelt.

In de meeste van de steegjes klinken van langs alle kanten verschillende muzieksoorten. Van hip-hiphop tot Afrikaanse reggae. En de locals zingen en dansen er maar op los…Voor een prikje verkoopt deze kerel zelfgemaakte djembé trommels.

We mogen blij zijn dat we niet voor een grote touroperator gekozen hebben. Met een grote groep krijg je het gevoel van een ritje in de dierentuin. Daarentegen met een gids als Luvo en een klein groepje kan je werkelijk de township-cultuur ervaren.Aan inventiviteit ontbreekt het de townshippers helemaal niet. Hier hebben ze van afgedankte autobanden heuse designzetels vervaardigd.De kippen kan je hier levend kopen. Ze worden gepresenteerd in een supermarkt kar.

 Maar evengoed kan je vers geslachte kipptjes bekomen.

Deze guitige kerel demonstreert op een ludieke manier welk mooi lichaam je krijgt door het eten van zijn lekkere kippetjes.De jonkies zijn één en al vrolijkheid.De 2de categorie (dezen uit Kwazakhele) zijn zwarten die iets hogerop willen. Die nestelen zich met een zaakske in een container met o.a. een hairshop, een winkeltje, een bar, enz. De 3de groep (uit Njoli square) hebben al een auto en baten zo een taxibedrijfje uit.De vierde groep (Zwide) runnen al een grotere schop of zelfs een kleine supermarkt.De vijfde groep (Ubuntu Pathway) wil weeral iets verder. Dit zijn er die al enkele cursussen hebben gevolgd en min of meer een beroep kunnen uitoefenen. In deze wijk heeft Microsoft een organisatie opgericht die instaat voor de opleiding van minderbedeelden. Minder bedeelden en wezen van overleden HIV ouders krijgen een opleiding in dit prachtig complex.Luvo vertelt over dit mooie project; hij informeert of we eventueel een bezoekje willen brengen aan dit project. Uiteraard willen we dat.Na enkele formaliteiten te hebben vervuld worden we opgevangen door een juffrouw die ons laat kennis maken met het reilen en zeilen van “Ubuntu Pathway foundation”. Ongeveer twintig jaar geleden ontmoeten een Amerikaanse universiteitsstudent en een leeraar uit Port Elisabeth elkaar in taverne van een township. Alras ontsproot een vriendschap. Beiden deelden ze de passie voor het verbeteren van het onderwijs. Ze deelden schoolboeken en benodigdheden uit in de townships. “Ubuntu Education Fund’ was de naam die ze kozen omdat ze geloofden in de filosofie van ubuntu – hun gedeelde menselijkheid, ondanks de verschillende werelden waar ze vandaan kwamen – en in de transformatieve kracht van onderwijs.Deze muurschildering straalt de inhoud van het project uit.

Een andere muurschildering doet ons denken aan de werken van Waregems kunstenaar Denis de Gloire. We doorlopen de imposante gebouwen en maken kennis met leraars en opvoeders. Er wordt gevraagd om geen foto’s van de kinderen te nemen. De initiatiefnemers van het project realiseerden al snel dat onderwijs alleen niet genoeg is om townshipkinderen te helpen de tegenstellingen te overwinnen. Dagelijks krijgen ze nieuwe confrontaties; er is de moeder die haar kind aan aids heeft verloren. Er is het jonge meisje, getraumatiseerd door seksueel misbruik, dat hen laat zien waarom studiebegeleiding niet genoeg is. Er zijn de werkloze volwassenen die in krotten leven en die hen helpen het belang van het leren van beroepsvaardigheden te realiseren. De complexe realiteit van de gezinnen die in de townships wonen eist een dagelijkse aanpak en bijsturing.

Intussen hebben we hier samen bijna een uur kennis gemaakt met het prachtige project Ubuntu Pathway. We bedanken onze gids en verlaten het imposant gebouw.Eerst nog een groepsportret, samen met onze gids Luvo.Vanop het hoogste punt in Port Elizabeth wijst Luvo naar de richting van het noorden en hij vertelt dat daar de drugsbaronnen huizen. Hij durft daar zelf nooit te komen.Er zijn er ook die zich hebben opgewerkt maar toch in hun bescheiden barak blijven wonen. Ze moeten daar immers geen kosten betalen; alles is er gratis.

Coiffeursalon voor heren…

Mama komt thuis…

Twee buurvrouwen aan de praat… De betere huisjes (Mandela huisjes) zijn soms ook al beveiligd. Bobo en Titi wuiven ons toe vanachter de afsluiting.Rond 14 uur zit onze townshiptoer erop. Luvo levert ons terug af bij onze B&B en we zijn hem zeer dankbaar voor de boeiende belevenis die we dank zij hem hebben kunnen meemaken. Tot ziens Luvo!

In de buurt rijden we voor een kort lunchke naar Vovo Telo Bakery. We maken er een pseudo vieruurtje van. Een lekkere wafel met een bolletje vanille.Zonder woorden… of toch?

This is my world…

Om de namiddag af te ronden bezoeken we nog de NELSON MANDELA METROPOLITAN ART MUSEUM aan het St Georges Park.

Het Nelson Mandela Metropolitan Art Museum  werd geopend op 22 juni 1956. De collecties zijn ondergebracht in twee gebouwen die de ingang van St George’s Park.

Het eerste gebouw beschikt over de belangrijke collectie traditionele Nguni-kralen en -textiel, naast geselecteerde werken van de internationaal bekende textielontwerper Laduma Ngxokolo.

Dominique is één en al belangstelling voor de mooie kralen en textiel uit de Oost-Kaap.De mannequins zijn ook niet mis…

Geconfectioneerd textiel zowel als stoffen in alle mogelijke kleurcombinaties.

We moeten door een lange donkere gang, die het ene gebouw verbindt met het andere. Hier worden foto’s, schilderijen en beeldhouwwerken getoond.

Hier is een imposante fototentoonstelling ondergebracht.

Prachtige Afrikaanse taferelen.

ART NOUVEAU op zijn Afrikaans…

Inderdaad… ook dit is Afrika.

Er is ook een tijdelijke tentoonstelling met mooie schilderijen. Na dit bezoek trekken we een paar uurtjes naar onze B&B. Ons klassiek rust intermezzo.In de hall een beeld vervaardigd uit afval van ijzer.

Tegen 19 u trekken we opnieuw het stad in. Naar onze klassieke straat met de vele restaurantjes.

Gisterenavond waren onze ogen gevallen op Italiaans Restaurant NOLIO. We hebben niet gereserveerd, en er is momenteel geen plaats beschikbaar. Maar patron Jono dringt aan dat we twintig minuten zouden wachten op het buitenterras. Als tegenprestatie brengt hij ons (gratis) een reuzenschotel foccaccio om te delen. Een half uurtje later kunnen we binnen onze plaats innemen. Onze bestelling is al doorgegeven; voor alle vier een spaghetti, maar iedereen op een verschillende wijze. Van bolognaise over fruti di mare tot gamberi. Hier ook met ons intussen klassieke Sauvignon Blanc. Serveuse Lindi schenkt ons intussen het spuitwater en de Sauvignon Blanc in. Spijts we het lastig hebben om alles op te krijgen zowel mijn als Luc’s ogen bijna gelijktijdig op de tekst “Irish Coffee” van de menukaart. Ons probleem is echter dat ze in Zuid-Afrika geen goede Irish kunnen maken. Mede omdat ze de whisky gewoonlijk niet flamberen. Lindi weet ook niet of ze dit hier wel doen. Na wat over- en weer gepraat met Lindi, de barman Eddy en de patron Jono stelt Jono voor dat Luc gaat helpen in de bar om die Irish te prepareren. Tien minuutjes later komt Lindi triomfantelijk met de eerste Irish coffee aandraven. Vanaf nu kan Zuid-Afrika ook lekkere Irish coffee maken. Mooi experiment, en patron Jono bedankt Luc voor de opleiding.

 

We drinken de Irish op de gezondheid van een Belgische vriend.
Santé Guy!

Tegen 21u30 trekken we tevreden naar huis.

 

 

 

 

 

 

 

Vannacht heeft het serieus geregend, gebliksemd en gedonderd. Maar intussen is alles weer opgeklaard. Terug ontbijt met alles erop en eraan. Misschien was er wel iets teveel aan… Ze hebben een Hollander bijgeplaatst aan onze tafel. Samen met zijn Madam. Een hulk van een vent. Een echte zuurpruim. Hij spreekt met gesloten mond en het is al negatief wat eruit komt. Wij laten hem dan ook zo snel mogelijk links liggen en maken er een onderonsje tussen ons viertal van.We nemen wel nog een afscheidskiekje samen met Lebo.

Het wordt toch bijna 11 uur vooraleer we kunnen afrekenen aan de receptie. De rekening klopt als een bus, en de boekhouder van dienst is superblij met onze fooi.Pas vertrokken richting Port Elisabeth of het begint serieus te regenen. We rijden kilometers lang achter een pick-up; er zitten twee mannen in de open laadbak van die Pick-up. Santé bij zo’n weer…En het gaat van kwaad naar erger… De regen valt met beken uit de lucht. Die twee mannen in de open bak blijven stoïcijns zitten. Je moet het maar doen…Spijts de pletsende regen blijven de banen goed berijdbaar en tegen 12 uur rijden we de parking van onze B&B “23 on Glen” op. We zijn aan de rand van de stad gelegen, op een hoek, recht tegenover een parkje, en met een kerkje bijna in onze tuin. Wie zegt beter?We maken kennis met de manager Jojo. Hij geeft ons alle instructies en helpt ons de koffers naar onze kamers sleuren op de eerste verdieping . En die kamers vallen weeral best mee.Nu trekken we op verkenning naar de stad. Hier ziet het er allemaal zeer verzorgd uit. We lopen effen binnen in een info kantoor om wat documentatie op te halen. We rijden door een zwarte wijk met kleurrijke huisjes.Het straatje doet denken aan de Bo-Kaap in Kaapstad.

En dit is een cirkelvormige staalsculptuur. Prachtig uitgebrande negatiefbeelden.

Alle figuren zijn uitgebrand uit staalplaat van twee centimeter dik.

Nelson Mandela mag hier uiteraard ook niet ontbreken.Me and Mandela.En Hilde speelt het spelletje ook mee…

… terwijl niets ontsnapt aan het alziend oog van Dominique’s Leica.

Aan de vuurtoren is een prachtige mozaïek ingewerkt in de vloer. We durven er bijna niet over lopen, maar een bewaker doet teken dat het mag.Op dat eigenste moment komen enkele zwarte meiden aangewandeld. Ze zijn precies een beetje in the mood, en maken allerlei gekke bewegingen als ze mijn camera zien.

Ze eindigen op hun rug op het mozaïek. Leuke zotte trienen…

BARNEY’S is een eetcafeetje op het strand, en gezien het bijna 14 uur is trekken we daar binnen voor een kleine culinaire opkikker..

We eten een gepaneerde fishsteak, ofwel bitterballen, ofwel gewoon een portie frietjes.Na deze korte lunch een wandelingetje in de Boardwalk, een soort mall van Sun International.  De restaurantjes, winkels en zelfs een casino pronken hier in volle glorie. Maar naar de klanten kunnen ze fluiten, want er loopt hier bijna geen kat.

Aan de ingang van het casino staat een prachtig bronzen beeld opgesteld in een fontein.Het beeld is een symbiose tussen een naakte vrouw en een twee dolfijnen.

Dominique is één en al belangstelling voor de vele plankjes met spreuken in het Afrikaans. Van dit winkelcentrum trekken we nu naar huis om wat rust te nemen.

Nu een uurtje kameren maken we ons klaar. Tegen 19 u trekken we naar Restaurant Fushin. Dit Oosters restaurant werd ons aangeprezen door onze B&B manager Jojo. Spijts hzt restaurant slechts op enkele honderden meter ligt worden we toch aangeraden om met de auto erheen te gaan. Kwestie van veiligheid. Die Fushin is een soort Chinees restaurant, en heeft bijna niets anders dan sushi op de kaart heeft.

Dan maar liever naar het naastliggende Grieks restaurant ASADA.

De Griekse patron prijst zijn ingrediënten in de hemel. Hij troont ons mee tot in de keuken om zijn verse waren aan te prijzen.

Hilde, Dominique en Luc bestellen de vis van de dag. Na twintig minuutjes krijgen ze daar een vis geserveerd waar je wellicht drie dagen kunt aan eten. Gelukkig kunnen ze nog één vis teruggeven. Ze hebben nu nog meer dan genoeg aan twee vissen voor drie personen.

Ik heb gekozen voor een stuk schapenvlees. Lekker maar ook véél te groot.

Luc heeft reeds bijna de helft van zijn visje verorberd. Na dergelijke porties heeft niemand nog behoefte aan een dessert of een koffie. Tegen halftien trekken we naar onze kamertjes.

 

 

Reeds van ’s morgens vroeg een brede glimlach. Lebo en Hilde zijn klaar voor een nieuwe dag. We genieten van een lekker ontbijt met eitje naar keuze.

We trekken de stad in en parkeren ons aan een kerk. Een parkwachter verzekert ons om op de auto te passen.

Eerste halte bij de Tourist Office, kwestie van ons een beetje te oriënteren.

Een vriendelijke madame stippelt ons een ganse stadstour uit, tour welke we gerust te voet kunnen afstappen. We krijgen een mooi plan mee, samen met folders van de highlights die we zeker moeten bezoeken. Ze waarschuwt ons ook voor de gevaren van de stad; foto- en filmcamera altijd stevig vasthouden of verbergen. Grahamstown bestaat uit een bevolking van bijna 75 % zwarten. Velen onder hen zijn behoeftig of hebben honger. Vandaar… oppassen.

Eerste halte is de kathedraal van St Michael en St George. De kathedraal werd gebouwd in 1830. Maar alras bleek dat de toren niet veilig was. Die toren werd later terug afgebroken, en in 1879 stond de nieuwe toren garant voor de veiligheid. In het portaal van de kathedraal maken we kennis met een lieve man; de koster. We informeren bij de man naar de mogelijkheid om enkele kaarsjes te mogen branden, maar in de Anglicaanse kerken schijnt dit geen gewoonte te zijn. Als we de man uitleggen dat wij, in de katholieke godsdienst, dit doen om een intentie te bekomen voor zieke of overleden familieleden of vrienden toont hij direct begrip voor onze situatie. Hij troont ons direct mee naar het hoogaltaar, alwaar de twee enige kaarsen van de ganse kathedraal staan. Tot zijn ontsteltenis constateert hij dat hij maar één luciferdoosje ter beschikking heeft, gevuld met amper drie lucifers. Prompt neemt de man zijn GSM en belt zijn kardinaal op met de vraag of hij één of twee lucifers mag gebruiken. Hij krijgt groen licht en steekt voorzichtig de 2 kaarsen aan. Ze zijn groot en dik, en hij verzekert ons dat ze zeker drie dagen en evenveel nachten zullen branden.

Met de GSM aan het oor, de voorlaatste lucifer in de rechterhand en de kaars in de linkerhand.

Drie dagen en evenveel nachten zullen twee kaarsen branden voor onze intenties.

We krijgen nog wat informatie bij de doopvont…

… en we leren ook het verhaal van de pelikaan. Omdat de jonge pelikanen hun moeder in het gezicht prikken zal die moeder de pelikaantjes doden. Maar na drie dagen heeft ze er spijt van. Zij pikt nu haar eigen borst open en wekt haar jongen terug tot leven met het uitvloeiende bloed.

Het wordt nu wel tijd om afscheid te nemen van de kathedraal en haar koster. Maar daar hoort natuurlijk nog een foto bij.

Recht tegenover de kerk is er een postkantoor. “Hoeraaaaah” roept Hilde. Eindelijk kan ze postzegels kopen voor haar vele postkaartjes te versturen. Maar wat blijkt? De postbediende heeft alleen zegels van 1 Rand, en om postkaartjes “par avion” te versturen naar Europa dient er 7 Rand gekleefd. Zeven postzegels op een kaart? Dan is er geen plaats meer om nog iets te schrijven. Ook dit is Afrika!We vervolgen onze wandeling naar de Rhodes universiteit. Deze univ is de oudste van vier universiteiten in de Oost-Kaap. Ze werd genoemd naar Cecil Rhodes, de feitelijke stichter van Rhodesië dat later verderging als Zambia en Zimbabwe.In dt tuin van de universiteit ontmoeten we een vrouwelijke professor. De dame is docent in de faculteit  van de rechten en ze raadt ons aan om zeker daar een kijkje te gaan nemen.

We moeten heel wat paadjes en pleintjes doorkruisen voor we de faculteit bereiken. Aan dit velo kunstwerk houden we we een korte stop.

Een cirkel fietsen in de lucht… dat had ik nooit eerder gedaan.

Nogmaals de weg vragen. Als dat maar goed komt.

We komen terecht in de bibliotheek. Het is hier nog uitermate kalm gezien het academisch jaar pas start op 15 Februari.

De universiteit biedt plaats aan 7.000 studenten. 20% daarvan zijn internationale studenten uit 40 landen van over de hele wereld. Er wordt een uitgebreid gamma van opleidingen aangeboden als Wetenschappen, Handel, Farmacie, Recht en Onderwijs.Hilde kijkt vol belangstelling naar de vele profs die door de jaren heen hebben gedoceerd.

Het kan bijna niet, maar ze schijnt een paar van die docenten te kennen.

We verlaten de uniev en gaan in een nabijgelegen coffeeshop een verfrissing te gaan nuttigen. De icetea perzik smaakt heerlijk.We zien hier super geurende pizza’s naar de buurtafels passeren, en vragen daarom naar een reservatie voor deze avond.

In annex aan de coffeeshop ligt er ook een schoonheidssalon en een kleerwinkel. Onze dames willen daar wel een kijkje nemen, en ze komen welgezind terug met een winkelzakje in de hand.

Het is nog wat vroeg om naar de B&B te trekken. We beslissen om nog even naar het Voortrekkersmuseum op zoek te gaan. Onderweg zijn we wel regelmatig geshockeerd bij het zien hoe men hier met het afval omgaat.

Het museum staat op de top van een heuvel. Aan één van de gedenkbeelden van de Voortrekkers hebben we een mooi zicht op de stad.Grahamstown vanuit de hoogte.Het museum ziet er fantastisch uit, maar spijtig genoeg is het binnenin leeg en verlaten.Impressionant, maar troosteloos leeg en verlaten.De cirkelvormige middenbeuk loopt over twee verdiepingen. Hiervan zijn de muren wel nog met schilderijen bekleed.Bij een mooie muurtekst krijgen we toch nog wat uitleg van een plaatselijke gids.Aan de andere kant van het museum staat er nog een andere gedenksteen van de Voortrekkers.
Iets vroeger dan verwacht trekken we terug naar huis. In één van de garages van onze B&B is er een was- en strijksalon geïnstalleerd. Als we er langs lopen om naar onze kamer te gaan is een meisje juist aangevangen met een hemd van Christian Devos te strijken. Als dat geen toeval is.Spijts er vandaag regen voorspeld was is het zonnig en loopt de temperatuur op tot 26°. Er is er eentje die wel tevreden is om nu een paar uurtjes te kunnen zonnen.19 u. Terug naar onze Milk & Honey pizzatent.Voor iedereen een pizza naar eigen keuze. Een witte Sauvignon La Motte past daar ook goed bij. Onze pizza-boy haalt het onderste uit de kan om onze maagjes gelukkig te maken.

Wanneer ik iets moet opzoeken op mijn IPhone vallen mijn ogen toevallig op een app “LOL Booth”. Met die app kunnen selfie’s vervormd worden. Eén voor één nemen we dus een selfie met deze app. Gedurende lange minuten hebben de lachsalvo’s in de pizzahut weerklonken. Tot groot jolijt van iedereen die er nog  aanwezig is. De foto’s zelf zijn niet geschikt voor publicatie. Tegen 22u leggen we de pees erop.

 

 

 

 

Na het ontbijt om 8u45 rekent Luc af aan de receptie. Wij hebben vandaag slechts 160 kilometer te gaan. Dus kunnen we ons gerust een ommetje permitteren.

Voor dit ommetje kiezen we voor het oudste openbare aquarium van Zuid-Afrika.  Slechts op een boogscheut van onze B&B gelegen.Het aquarium speelt een belangrijke rol bij het helpen van zeedieren in nood die het slachtoffer zijn van vervuiling en andere rampen. Vele honderden dieren worden elk jaar verzorgd en gerehabiliteerd en keren terug naar de oceaan.Het aquarium heeft een aantal mooie grote aquariumdisplays die het grootste deel van de lokale vispopulatie bevatten.

De meest vreemde vissen krijgen we hier te zien.

Dit is een exemplaar van een duivelse vuurvis. Hij werd opgevist in een gezonken scheepswrak. Een steek van deze duivelse vuurvis kan dodelijk zijn.

En dit is een haai. Niet dodelijk… bij nader toezicht schijnt het een Vlaamse haai te zijn.

De vissen uit deze bak werden terug in zee uitgezet. In afwachting dat er nieuwe exemplaren worden aangevoerd plaatst men deze leuke montage in de bak.

Aan de buitenzijde van de gebouwen is er ook een broedkolonie van Afrikaanse pinguïns te bezichtigen.

Leuke pinguïns.

Langs een mooi wandelpad kan men de verschillende afdelingen bereiken.

Dominique en Luc twijfelen of ze dit wandelpad wel zouden beklimmen.

De zeehonden willen de deur voor ons openen, maar het lukt hen niet.

Ze trachten ons toch een kleine show op te voeren.

Over die loopbrug kunnen we als het ware in de Indische oceaan duiken.

Vanop het ponton hebben we een panoramisch uitzicht op de Oceaan.

Bij het verlaten van het aquarium krijgen we nog een niet mis te verstane tekst mee over onze planeet.

Dit mooie kunstwerk aan de uitgang van het aquarium vervolledigt de inhoud van “ONE PLANET – ONE OCEAN”.

Nu zetten we koers naar Grahamstown, ongeveer 160 kilometer. Onze hoop om onderweg een licht lunchke te versieren vervliegt in het ijle van het landschap. Alras beseffen we dat we die lunch beter vervangen door enkele petit-beurkes en een slokje spuitwater in ons Toyota eethuisje. ’t Is eens iets anders.

Na een paar uurtjes naderen we Grahamstown. Maar hoe dichter we naderen, hoe vuiler de omgeving. Alle straten die we passeren zijn echte vuilnisbelten.

We zijn nu op minder dan één kilometer van onze B&B, en het gaat van kwaad naar erger.

En nu zouden we moeten aangekomen zijn, maar geen B&B te zien. Wat een opluchting als we ineens constateren dat we (ik) een interpretatiefout hebben gemaakt bij het invoeren van het adres op onze TomTom GPS.

En tien minuutjes later staan we voor het poortje van B&B. Die draagt de naam 8A, en deze naam heeft de vergissing van daarnet teweeggebracht. We zaten toen in de achtste straat van de township van Grahamstown.

We worden ontvangen door Lebo, de manager. Zij maakt met ons de tour van de ganse accommodatie.

We zijn precies in een paradijsje beland. Lebo loodst ons door de enorm grote kamer, elk met een bijkamer/bureau. Een prachtige tuin met mooi zwembadje. We hebben TV op de kamer met het Belgische BVN kanaal. En supergoede ontvangst op internet. Wie zegt beter?

Vanaf het terras hebben we uitzicht op de omliggende heuvels. Maar op één van die heuvels zien we een soort rookwolk. Bij navraag aan Lebo stelt deze ons gerust; dat zijn hier van die gecontroleerde brandjes om de wildgroei wat tegen te gaan. Niets om ons ongerust over te maken. Voor de rest van de namiddag nemen we een beetje verlof. Koffers uitpakken, mails en blog bijwerken en een beetje nietsen. Hilde en Luc hebben intussen een goed adresje gevonden voor vanavond. Haricot’s in het french quarter.

Tegen 19 uur willen we vertrekken. Het is intussen al bijna donker, en nu ziet die brand er niet meer zo onschuldig uit. Wij mogen gerust vertrekken, want hij zal zeker nooit tot ons domein uitbreiden. Geloven dus maar…

In Haricot’s worden we ontvangen door olijke Zinthi. Niet de eerste de gereedste; ze studeert finance en acounting hier aan de universiteit van Grahamstown. Ze neemt onze bestelling op met zin voor humor. Ze vraagt spontaan of zij niet een fotootje moet nemen van ons gezelschap.

Uiteraard mag ze dat, en ze weet beter dan wie ook hoe ze de beste compositie kan bereiken met een IPhone.

En inderdaad… het resultaat mag er zijn. Ons diner bestaat uit Lamsschouder of filet steak met frietjes. Met uiteraard een flesje Ken Forester wijn. Dit alles tot onze grote voldoening.

Wij content, Zinthi content.  Als dank maken Luc en ikzelf een kunstwerkje (?) op de rekening. En daar is Zinthi dolgelukkig mee. Wij betalen 800 Rand wat neerkomt op 50€ voor vier personen. Iets voor 22 u sluiten we als laatste de barak. Op onze terugweg naar huis valt er noch kat noch luis te bespeuren in de straten. En nu vlug naar de bedstee. Tot morgen.

 

Vandaag is 9 uur te laat voor het ontbijt. Immers, wij zijn de enige gasten, en de dienstmeisjes willen zo vlug mogelijk naar huis. Dan maar om 8u45. We zijn nog volop aan het ontbijten als bijna de helft van de tafel reeds leeggehaald is.

Ons hoofddoel voor vandaag is een bezoek aan het wildpark INKWENKWEZI PRIVATE GAME RESERVE, op een half uurtje rijden van onze standplaats. Als we slechts enkele honderden meter van het park verwijderd zijn springt er plots vanuit het niets een beest voor onze auto. Wij denken uiteraard direct aan een wild dier, en gelukkig hebben we een attent chauffeur. Met een schichtige rembeweging kan hij het dier ontwijken. Intussen hebben we bemerkt dat het geen wild dier is, maar een doordeweekse geit. Maar al bij al zijn we toch gelukkig dat wij het beestje hebben kunnen ontwijken. Enkele minuten later bereiken we de gate van het INKWENKWEZIE park. (spreek dat maar uit…)

 Aan de receptie krijgen we te horen dat we anderhalf uur moeten wachten op een Jeep. Of… misschien is de vorige nog niet vertrokken. De receptiedame sprint naar buiten, en ze kan die Jeep nog tegenhouden. Wat hebben we geluk… vlug betalen en de documenten voor afstand van verantwoordelijkheid invullen, en we kunnen mee met die Rangejeep. Er zitten drie Duitsers op de eerste rij, en wij krijgen de tweede en derde rij toebedeeld.

We zijn vertrokken voor een rit van bijna drie uur. Het is zeer zonnig, maar de stevige wind maakt het ons soms  moeilijk om te fotograferen of te filmen.  Regelmatig last onze driver/gids Gerhtard een halte in om ons in te lijven in deze unieke natuurervaring. Het duurt niet lang of we krijgen gnoes, zebra’s en impala’s voorgeschoteld.

En de giraffes komen ook letterlijk ons beeld binnengewandeld.

Het reservaat ligt binnen een gebied van 100 vierkante kilometer. Het gebied omvat 5 verschillende vegetatietypen hetgeen resulteert in een gevarieerd wildbeeld.Eensklaps krijgen we ook moeder en dochter neushoorn voorgeschoteld. Indrukwekkend!Alras bemerken we dat de hoorns van die dieren afgezaagd zijn. Volgens Gerard is men in de meeste wildparken systematisch overgegaan op het preventief verwijderen van de hoorns. Hierdoor zou de illegale jacht op de neushoorn ingedijkt worden. Maar de smokkel is moeilijk uit te bannen want de vraag naar hoorn blijft stijgen, vooral onder de groeiende middenklasse in China. De hoorn van de neushoorn zou potentieverhogend zijn en magische genezende krachten hebben, volgens traditionele Chinese overlevering, al zijn hiervoor nooit wetenschappelijke bewijzen gevonden. In China is weinig tot geen controle op de handel. De hoorn wordt er veel gebruikt als geneesmiddel tegen kanker.

Maar de smokkel is moeilijk uit te bannen want de vraag naar hoorn blijft stijgen, vooral onder de groeiende middenklasse in China. De hoorn van de neushoorn zou potentieverhogend zijn en magische genezende krachten hebben, volgens traditionele Chinese overlevering, al zijn hiervoor nooit wetenschappelijke bewijzen gevonden. In China is weinig tot geen controle op de handel. De hoorn wordt er veel gebruikt als geneesmiddel tegen kanker.

Een gram vermalen hoorn kost nu meer dan een gram goud, platina of cocaïne. Vooral in Zuid-Afrika hebben criminele organisaties zich toegelegd op de handel in neushoorn.

We zijn nog onze emoties van de neushoorns aan het verdrinken, of daar krijgen we de koning van de jungle in het vizier…

Papa en Mama Lion liggen ons argwanend aan te staren. We zijn er niet helemaal gerust in.

D’er ligt ook een wittekop bij. Die behoren niet tot een aparte dierensoort, en zijn ook geen albino’s. Een gemuteerd gen zorgt ervoor dat hun vacht een witte kleur heeft.We hebben hem waarschijnlijk gewekt, en hij moet even geeuwen.

Na een rit van bijna drie uur komen we terug bij de gate. Einde van onze wildlife belevenis. We nemen afscheid van Gerhard en vatten onze terugweg aan, ditmaal langs de kust. We passeren een pannenkoekenhuisje, en maken daar een stop. We verorberen hier een lekkere pannenkoek, opgevuld met een bolletje vanille-ijs.In een toeristische gids hadden we een publicatie ontdekt over een kunstatelier van een zekere Marlene Neumann. We hebben nog tijd genoeg, en maken een kleine omweg naar haar studio en galerij.De poort van de galerij is dicht. Ik krijg van ons gezelschap de opdracht om aan te bellen en ons te introduceren.

Marlene is spijtig genoeg niet aanwezig, maar we worden ontvangen door een lieve dame, de conservator van de galerij.

Marlene Neumann is geboren en getogen in East London en is een bekende en geliefde kunstenaar. Zowel haar studio als de galerij staan bekend als een van de verborgen parels van de stad. Zelfs de tuinen weerspiegelen het karakter van Marlene.Marlene’s fotografische kunst beslaat zowel landschappen, reizen, dieren in het wild, maar haar voorkeur gaat vooral naar landschappen. Ze voelt een sterke band met de natuur.

Marlene begon met fotograferen op haar veertiende en zegt dat ze niet denkt dat ze ooit is gestopt. Voor haar had fotografie altijd een ‘magisch’ gevoel, zoals het in een oogwenk gebeurt. Het was op dat moment dat haar ertoe bracht om met een camera te werken en de gerespecteerde beeldende kunstfotograaf te worden die ze vandaag is. Marlene is gefascineerd door chemische processen en speelt al heel lang met eigen emulsies. Ze laat de magie haar werk doen. Ze tovert haar zwart-wit foto’s om Ze met vijf chemicaliën  en ze beweert dat ze het ontwikkelproces van een foto tot drie maanden kan laten aanslepen, en dit tot ze het resultaat bereikt waarnaar ze op zoek is. Natuurlijk zijn veel mensen geïntrigeerd door haar techniek en wanneer ze vragen hoe ze het bereikt, antwoordt ze: “Kijk niet naar de techniek maar kijk naar wat de afbeelding tegen je zegt.”We nemen afscheid van Madame de conservator, van de mooie foto’s en van de prachtige tuin. Eenmaal terug in onze B&B lassen we anderhalf uur speeltijd in. Rusten, internetten, bloggen, enz…

Tegen 19 uur schuiven we dan terug onze voetjes onder tafel bij GRAZIA. Met de zalige ervaring van gisteren kan er hier niets mislopen. We kiezen voor een lamsrack, en dat is weeral een goede keuze.

Onze serveuze van gisteren heeft vandaag vrijaf, en nu worden we bediend door Toto. De man is zo fier als een gieter dat hij ons in de franse taal kan aanspreken. Omdat de kerel zo guitig uit de hoek komt maakt Luc ook een grapje bij het proeven van onze wijn La Motte.Hilde daarentegen is in de wolken met haar lam. Rond 21u30 trekken we naar huis met weeral het gevoel dat we een schitterende dag beleefden.

 

 

 

Als naar gewoonte ontbijt om 9 uur. Een laatste maal genieten van het heerlijk buffet in ons “Mayfair” hotel.Daarna afrekening bij de lieve receptiejuffer.

Daarna de baan op naar onze volgende locatie East London.

Het grootste deel van onze verplaatsing loopt over autostrade. Het landschap is niet spectaculair al was het niet dat we hier en daar een dichtbevolkt dorp zien opduiken.

De TomTom GPS leidt ons feilloos tot aan de deur van onze B&B “Blue Bend”.

De huisbazen schijnen vandaag afwezig te zijn, en hun taak wordt overgenomen door een statige zwarte madam. Zij legt ons op kordate manier het huisreglement uit. Onze kamer ligt op de verdieping en we beschikken over een terras met zicht op zee.Mooi uitzicht vanop ons terras. Luc denkt langs het strand een restaurantje te bespeuren. Het is al bijna 14 uur en onze innerlijke mens is al een tijdje aan het protesteren. Dan maar vlug de koffers afkappen en de weg op, op zoek naar dat restaurantje.Het restaurantje in kwestie schijnt een privé surfclub te zijn. Maar daar tegenover ligt een cafetaria waar we een pannenkoek of een quiche kunnen krijgen. We opteren dan maar voor die optie.

Nu zijn we klaar voor een strand- en/of dijkwandeling. Het is hier overal superdruk en verschillende straten zijn afgezet met betonblokken. We zien een grote tent afbreken en iets verderop staat een vrachtwagen met honderden fietsen. En wat blijkt nu? Gisteren heeft hier een IRONMAN triatlon plaats gevonden. Vandaar…

We bemerken ook een leuk restaurantje “GRACIA” waar we misschien vanavond naar toe kunnen. Een straat parkwachter komt vragen of hij onze wagen niet eens onder handen mag nemen. Onze Toyota is inderdaad heel vuil, en dus laten we de man maar doen. Intussen kunnen we bij Gracia van een koffietje genieten en een reservatie maken. Dit laatste lukt voorlopig niet; het restaurant is vanavond immers overboekt wegens die Ironman triatlon. Alhoewel… de vriendelijke serveuze Zizo vindt ons zeer lief (hoe kan het ook anders?) en ze hoopt dat ze straks met beter nieuws kan komen.Intussen is onze carwasher aan het frotten alsof zijn leven ervan afhangt. Vanop ons koffieterrasje hebben we zicht op zijn activiteiten. Wanneer we vragen om te mogen afrekenen voor onze koffie komt Zizo triomfantelijk melden dat ze het toch kon flikken om voor ons een tafeltje te versieren voor vanavond.Onze carwasher is intussen nog steeds niet klaar. Hij wast niet alleen de de velgen, maar ook de volledige banden moeten eraan geloven. In afwachting maken we dan nog maar een wandelingetje op de dijk.Onderweg enkele leuke tafereeltjes… Hilde heeft hier een mooie design saccoche kunnen op de kop tikken. En of ze er content mee is…Als we terugkomen aan onze auto staan de ruitenwissers nog recht, maar de auto is zo goed als klaar. ’t Is precies een spliksplinternieuwe. Voor zowel bewaken als kuisen van de auto komen we er vanaf met 100 Rand, zijnde ongeveer 7 Euro. We gaan een paar uur uitrusten naar onze B&B, en vanvond keren we terug naar de Grazia. Enig opzoekingswerk op internet leerde ons dat dit wel één der beste adresjes is van East London. Op de trappen ernaartoe zijn enkele Afrikaanse dames een fotosessie aan het houden. Immer hulpvaardig als we zijn brengen we die madams enkele fototips bij. Waarvoor hun dank. Wegens die Ironman triatlon zit het restaurant afgeladen vol. Maar ons beloofde tafeltje staat inderdaad gereserveerd. We kiezen voor scampis gewoon (3x) en scampis met curry (1x) en deze zijn overheerlijk. Een flesje La Motte Sauvignon Blanc maakt ons souper compleet. We zijn danig tevreden en we maken bij onze leuke serveuze Zizo een nieuwe reservatie voor morgenavond. Ditmaal geen probleem.

We druipen af rond 21u30. We rijden hopeloos verkeerd, maar we spreken onze TomTom aan, en deze leidt ons ongedeerd en veilig naar huis.

 

 

Om 9 uur loodsen we ons door het imposante gangencomplex van het Mayfair hotel naar het restaurant voor het ontbijt. Tegen 10 u stappen we de Mayfair buiten op weg naar het eerste Mandela museum van de dag. Het ligt slechts een vijfhonderdtal meter van ons Mayfair hotel en we stappen er te voet naar toe.Onderweg worden we weeral geconfronteerd met het gebrek aan respect dat de zwarte bevolking heeft voor het milieu. Overal ligt de grond bezaaid met afval.

Geen greintje respect voor het milieu… spijtig.

Wijzelf hebben hier veel bekijks, want deze stad (Mthatha.. uitgesproken Mahata) is voor 97% bevolkt door zwarten.

Inderdaad; overal veel bekijks…We hebben iets met Mandela vandaag… 3 musea op 3 verschillende plaatsen. In Mthatha (waar we nu zijn) heeft hij zijn jeugd doorgebracht. In Mvezo is hij geboren, en in Qunu heeft hij zijn laatste levensjaren doorgebracht.

In het eerste en grootste museum moeten we ons inschrijven. We worden gescand, maar entree betalen hoeft niet. We krijgen supergids Makie toebedeeld, en die zal ons gedurende het volgende anderhalf uur door het leven van Madiba Mandela loodsen. Nelson Mandela is een van de grote morele en politieke leiders van onze tijd: een internationale held wiens levenslange toewijding aan de strijd tegen racistische onderdrukking in Zuid-Afrika.Verschillende zalen, elk met een apart moment in het leven van Mandela. In deel 2 van het museum staan alle geschenken opgesteld die hij tijdens zijn leven heeft gekregen. Op de plaats van dit museum heeft Mandela zijn jeugd doorgebracht.Dit is Madiba’s erepenning voor het behalen van de Nobelprijs voor de vrede.Hij werd niet alleen bekroond met die Nobelprijs, maar eveneens met het presidentschap van zijn land en de lofbetuigingen van de Verenigde Naties en van de hele wereld. 18 Juli, zijn verjaardag is intussen wereldwijd uitgeroepen als “Mandela Day”.Enkele beklijvende uitspraken van Nelson Mandela. Tien jaar na zijn vrijlating op 11 februari 1990 opende het Nelson Mandela Museum zijn deuren. Mandela stond erop dat het niet alleen een statische verzameling zou zijn, maar een levend gedenkteken voor zijn waarden en visie. Het was om iedereen die het bezoekt te inspireren en te verrijken, als een katalysator voor ontwikkeling te dienen en het erfgoed en de bronnen die met hem verbonden zijn te delen.

Dominique wil geen enkel detail mankeren.

De voltallige familie Mandela.

Sinds zijn triomfantelijke vrijlating in 1990 van een gevangenisstraf van meer dan 25 jaar, stond Nelson Mandela in het centrum van een meest meeslepend en inspirerend politiek drama: de opbouw van een post-apartheid in Zuid-Afrika.

Het Nelson Mandela-museum werd geopend op drie locaties: Mvezo, Qunu en het Bhunga-gebouw in Mthatha, waar we nu zijn. Dit gebouw hier werd op 11 februari 2000 door Nelson Mandela zelf opengesteld. Het wordt elk jaar bezocht door duizenden Zuid-Afrikaanse en internationale toeristen. Het is een van de belangrijkste erfgoedinstellingen van Zuid-Afrika.Eenmaal we met de rondleiding klaar zijn mogen we nog wat persoonlijk commentaar geven in het gastenboek, en moeten we afscheid nemen van onze fantastische gids Makie.

Hier hoort alleen maar positief commentaar bij.

Bij het verlaten van het museum kan er nog een grapje af.

We reizen nu ongeveer 60 km verder naar Mvezo, het geboortedorp van Mandela. We doorkruisen typisch Afrikaanse dorpjes. Spijtig genoeg is de hemel intussen weer toegetrokken en vallen er zelfs enkele regendruppels.

Hier in Mvezo kunnen we kennis maken met het tweede Mandela Museum.

Na wat zoekwerk komen we bij dit “huis” van Mandela. Maar dit museum is in principe gesloten. Na een gesprekje met portier Andreas mogen we toch binnen, maar fotograferen is ten strengste verboden. Want de kleinzoon van Mandela zou hier momenteel op bezoek zijn, en die man houdt niet van foto’s.

Tot hier mogen we fotograferen, maar geen stap verder.

Buiten staat nog een mooi levensgroot beeld van Mandela, en dat mag wel op de foto.Nooit twee zonder drie. We trekken terug de baan op, ditmaal naar Qunu, de plaats waar Mandela zijn laatste levensjaren doorbracht, en waar ook een museum ter zijne ere is opgericht. En onderweg weeral Afrikaanse taferelen.Om de haverklap houden we halt voor een fotoshoot. Zoals telkenjare hebben we weer rennerspetjes bij (met dank aan vriend Noël). En of ze daar gelukkig mee zijn…Bij een renner hoort een petje…

Deze dame straalt van geluk met haar trofee.

Weeral enkele jochies gelukkig gemaakt.

Intussen zijn er in onze wagen ook enkelen gelukkig met zo’n rennerspetje.

Bij één van onze stops hebben we een kort contact met een dame die in een witte doek gehuld is. Ze is echter zeer schuchter, en loopt het naastliggende huisje binnen. Uit dat huisje horen we plots een luid gezang komen. Nu komt in het deurgat van dat huisje een man posteren, eveneens in een wit kleed gehuld. De man doet ons teken alsdat we gerust mogen binnenkomen.

We komen waarempel in een soort misviering terecht. Een tiental witte mannen en vrouwen zingen, schreeuwen, dansen en huppelen hier rond, net alsof hun leven ervan afhangt.

Een van de vrouwen begeleidt het gezang met een trommel. En één van de mannen blaast regelmatig op een hoorn.

Terwijl twee kinderen het spektakel wantrouwig gadeslaan. Blanke mensen hebben ze hier waarschijnlijk nog nooit gezien.

De mannen beginnen langsom driester met hun kruisen te zwieren.

Eén van de vrouwen komt bij Hilde aandraven met een bijbel. Zij vouwt het boek open op een bladzijde over de tien geboden.De Zionistische Zuid-Afrikaanse kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Het Zionisme kenmerkt zich door het geloof in gebedsgenezing, doop door totale onderdompeling en het verbod op alcohol, tabak, medicijnen en varkensvlees. De kerk telt zo tweeduizend gemeentes en bevindt zich door heel Zuid-Afrika, De Zionistische kerken houden elke zaterdag  een kerkdienst in traditionele kledij. Na een twintigtal minuutjes, en terwijl de dienst nog volop aan de gang is, druipen we zo ongemerkt mogelijk af. Was me dat weeral een formidabele belevenis.Nu moeten we nog 20 kilometer verder naar het derde Mandela Museum, ditmaal in Qunu. Hier heeft Nelson zijn laatste levensjaren doorgebracht. p de terugweg stoppen we nog in QUNU, waar Mandela zijn laatste woonplaats zou gehad hebben. Maar dit museum is momenteel leger dan leeg. Op uitzondering van een paar foto pancartes staat dit gebouw leeg.

Er is ook een grote aula, maar die is op één uitzondering na ook volledig leeg. Inderdaad, daar zit een VIP op één van de stoeltjes.

Na deze rijkgevulde dag maken we afspraak in het restaurant van ons Mayfair hotel. We genieten met z’n tweeën van lekkere vis en voor de anderen spaghetti bolognaise of macaroni met kaas. En dit met een flesje Chenin Blanc. Achterop de wijnfles is een etiket gekleefd met een voor ons hoogst eigenaardige tekst; “Nooit op de weg wandelen als je gedronken hebt; je kan gedood worden”. Met deze wetenschap in het achterhoofd trekken we rond 21u30 naar ons bedstee.

 

Onze eerst vijf bestemmingen

Om 8u30 in de morgen zijn er tegenover onze slaapkamer al een paar golfers aan hun zoveelste hole begonnen. Moedige mannen!

Scheiden doet lijden. We beleefden een paar mooie dagen bij Dave en zijn Coral Tree B&B. Daar hoort een afscheidskiekje bij.

Intussen is de grasmaaier ook zijn werk aan het doen op de golf court.Tegen 11 uur is onze Toyota ingeladen. Dave komt een laatste groetje brengen, en weg zijn we…We moeten een omwegje maken langs Shelly Beach. Eergisteren heeft Luc daar zijn datakaart opgeladen in de Vodacom shop, maar het marcheert niet. Bij het opstarten valt de router altijd uit. Luc hoopt dat dit klusje in enkele minuten zal geklaard zijn. In de shop van Vodacom raakt Morgan er niet aan uit. Hij stuurt ons na een half uur zoeken door naar Junhita.

Na nog meer dan een half uur moet Junhita ook toegeven dat het om een heel speciaal probleem gaat. Na een paar telefoontjes met het headquarter van Vodacom meldt ze ons dat er normaal binnen een dik uur een oplossing zal zijn.

Om het wachten wat te verzachten lopen we de nabije WIMPY binnen voor een kleine snack.Een lekkere toast met een slaatje en een omelet. Meer moet dat niet zijn.Iets meer dan een uur later staan we terug bij Vodacom. Probleem nog steeds niet opgelost. Junhita verontschuldigt zich en vraagt ons om nog “even” te wachten. Na nog meer dan een half uur krijgen we te horen dat het de simkaart is die alle dienst weigert. Nu moeten alle data nog overgezet worden naar een andere kaart. Er komt een uitleg bovenop waar niemand iets van begrijpt. Maar het probleem schijnt opgelost te zijn, en dat is het belangrijkste. Maar bij het verlaten van het winkelcentrum krijgen we weeral een probleem voorgeschoteld. Het regent pijpenstelen. We schuilen in de hall in de hoop op beterschap. Opeens schiet Luc als een pijl uit een boog en sprint naar onze auto. Voor we het goed beseffen rijdt hij onze Toyota voor aan de uitgang van de mall.

In dit regenweer is het nu zeker nog vier uur te rijden tot Mthatha. De rit wordt afgewisseld met regen, mist en donkere wolken…

en bijwijlen een kudde koeien die onverwachts onze weg kruisen.

Al bij al geraken we toch tegen 19 u en voor het donker in Mthatma. Maar wat een drukke en vuile bedoening is me dat? Het afval ligt met pakken in de straten. O p de koop toe vinden we nu het Mayfair hotel niet. Na enkele toeren rondrijden trachten we telefonisch het hotel te bereiken. Uiteindelijk komen we toch ter bestemming. Nu maar vlug uitladen, koffers naar de kamers en afspraak binnen een kwartuurtje in het restaurant van het hotel. Danke chauffeur Luc om ons in deze moeilijke omstandigheden goed en wel ter bestemming te brengen. We kiezen alle vier voor een andere schotel. Maar iedereen is zeer enthousiast over zijn gerechtje. En het glaasje chenin blanc mag er ook zijn.

Keukenchef Cive komt informeren naar onze bevindingen. Hij is super enthousiast met onze positieve bevindingen.

In het restaurant zit een ploeg plaatselijken die de 70 jaar van Pépé vieren. Ikzelf ben al vlug als officieel fotograaf van het evenement benoemd. En mijn assistent Luc neemt de foto’s vanuit het achterliggend standpunt.

Tegen 22 u sluiten we af met een laatste foto van de feestvierders. Het was weeral een zeer speciale dag. Tot morgen.