Reeds van ’s morgens vroeg een brede glimlach. Lebo en Hilde zijn klaar voor een nieuwe dag. We genieten van een lekker ontbijt met eitje naar keuze.
We trekken de stad in en parkeren ons aan een kerk. Een parkwachter verzekert ons om op de auto te passen.
Eerste halte bij de Tourist Office, kwestie van ons een beetje te oriënteren.
Een vriendelijke madame stippelt ons een ganse stadstour uit, tour welke we gerust te voet kunnen afstappen. We krijgen een mooi plan mee, samen met folders van de highlights die we zeker moeten bezoeken. Ze waarschuwt ons ook voor de gevaren van de stad; foto- en filmcamera altijd stevig vasthouden of verbergen. Grahamstown bestaat uit een bevolking van bijna 75 % zwarten. Velen onder hen zijn behoeftig of hebben honger. Vandaar… oppassen.
Eerste halte is de kathedraal van St Michael en St George. De kathedraal werd gebouwd in 1830. Maar alras bleek dat de toren niet veilig was. Die toren werd later terug afgebroken, en in 1879 stond de nieuwe toren garant voor de veiligheid. 
In het portaal van de kathedraal maken we kennis met een lieve man; de koster. We informeren bij de man naar de mogelijkheid om enkele kaarsjes te mogen branden, maar in de Anglicaanse kerken schijnt dit geen gewoonte te zijn. 
Als we de man uitleggen dat wij, in de katholieke godsdienst, dit doen om een intentie te bekomen voor zieke of overleden familieleden of vrienden toont hij direct begrip voor onze situatie. Hij troont ons direct mee naar het hoogaltaar, alwaar de twee enige kaarsen van de ganse kathedraal staan. Tot zijn ontsteltenis constateert hij dat hij maar één luciferdoosje ter beschikking heeft, gevuld met amper drie lucifers. Prompt neemt de man zijn GSM en belt zijn kardinaal op met de vraag of hij één of twee lucifers mag gebruiken. Hij krijgt groen licht en steekt voorzichtig de 2 kaarsen aan. Ze zijn groot en dik, en hij verzekert ons dat ze zeker drie dagen en evenveel nachten zullen branden.
Met de GSM aan het oor, de voorlaatste lucifer in de rechterhand en de kaars in de linkerhand.
Drie dagen en evenveel nachten zullen twee kaarsen branden voor onze intenties.
We krijgen nog wat informatie bij de doopvont…
… en we leren ook het verhaal van de pelikaan. Omdat de jonge pelikanen hun moeder in het gezicht prikken zal die moeder de pelikaantjes doden. Maar na drie dagen heeft ze er spijt van. Zij pikt nu haar eigen borst open en wekt haar jongen terug tot leven met het uitvloeiende bloed.
Het wordt nu wel tijd om afscheid te nemen van de kathedraal en haar koster. Maar daar hoort natuurlijk nog een foto bij.
Recht tegenover de kerk is er een postkantoor. “Hoeraaaaah” roept Hilde. Eindelijk kan ze postzegels kopen voor haar vele postkaartjes te versturen. Maar wat blijkt? De postbediende heeft alleen zegels van 1 Rand, en om postkaartjes “par avion” te versturen naar Europa dient er 7 Rand gekleefd. Zeven postzegels op een kaart? Dan is er geen plaats meer om nog iets te schrijven. Ook dit is Afrika!
We vervolgen onze wandeling naar de Rhodes universiteit. Deze univ is de oudste van vier universiteiten in de Oost-Kaap. Ze werd genoemd naar Cecil Rhodes, de feitelijke stichter van Rhodesië dat later verderging als Zambia en Zimbabwe.
In dt tuin van de universiteit ontmoeten we een vrouwelijke professor. De dame is docent in de faculteit van de rechten en ze raadt ons aan om zeker daar een kijkje te gaan nemen.
We moeten heel wat paadjes en pleintjes doorkruisen voor we de faculteit bereiken. Aan dit velo kunstwerk houden we we een korte stop.
Een cirkel fietsen in de lucht… dat had ik nooit eerder gedaan.
Nogmaals de weg vragen. Als dat maar goed komt.
We komen terecht in de bibliotheek. Het is hier nog uitermate kalm gezien het academisch jaar pas start op 15 Februari.
De universiteit biedt plaats aan 7.000 studenten. 20% daarvan zijn internationale studenten uit 40 landen van over de hele wereld. Er wordt een uitgebreid gamma van opleidingen aangeboden als Wetenschappen, Handel, Farmacie, Recht en Onderwijs.
Hilde kijkt vol belangstelling naar de vele profs die door de jaren heen hebben gedoceerd.
Het kan bijna niet, maar ze schijnt een paar van die docenten te kennen.
We verlaten de uniev en gaan in een nabijgelegen coffeeshop een verfrissing te gaan nuttigen. De icetea perzik smaakt heerlijk.
We zien hier super geurende pizza’s naar de buurtafels passeren, en vragen daarom naar een reservatie voor deze avond.
In annex aan de coffeeshop ligt er ook een schoonheidssalon en een kleerwinkel. Onze dames willen daar wel een kijkje nemen, en ze komen welgezind terug met een winkelzakje in de hand.
Het is nog wat vroeg om naar de B&B te trekken. We beslissen om nog even naar het Voortrekkersmuseum op zoek te gaan. Onderweg zijn we wel regelmatig geshockeerd bij het zien hoe men hier met het afval omgaat.
Het museum staat op de top van een heuvel. Aan één van de gedenkbeelden van de Voortrekkers hebben we een mooi zicht op de stad.
Grahamstown vanuit de hoogte.
Het museum ziet er fantastisch uit, maar spijtig genoeg is het binnenin leeg en verlaten.
Impressionant, maar troosteloos leeg en verlaten.
De cirkelvormige middenbeuk loopt over twee verdiepingen. Hiervan zijn de muren wel nog met schilderijen bekleed.
Bij een mooie muurtekst krijgen we toch nog wat uitleg van een plaatselijke gids.
Aan de andere kant van het museum staat er nog een andere gedenksteen van de Voortrekkers.
Iets vroeger dan verwacht trekken we terug naar huis. In één van de garages van onze B&B is er een was- en strijksalon geïnstalleerd. Als we er langs lopen om naar onze kamer te gaan is een meisje juist aangevangen met een hemd van Christian Devos te strijken. Als dat geen toeval is.
Spijts er vandaag regen voorspeld was is het zonnig en loopt de temperatuur op tot 26°. Er is er eentje die wel tevreden is om nu een paar uurtjes te kunnen zonnen.
19 u. Terug naar onze Milk & Honey pizzatent.
Voor iedereen een pizza naar eigen keuze. Een witte Sauvignon La Motte past daar ook goed bij. 
Onze pizza-boy haalt het onderste uit de kan om onze maagjes gelukkig te maken.
Wanneer ik iets moet opzoeken op mijn IPhone vallen mijn ogen toevallig op een app “LOL Booth”. Met die app kunnen selfie’s vervormd worden. Eén voor één nemen we dus een selfie met deze app. Gedurende lange minuten hebben de lachsalvo’s in de pizzahut weerklonken. Tot groot jolijt van iedereen die er nog aanwezig is. De foto’s zelf zijn niet geschikt voor publicatie. Tegen 22u leggen we de pees erop.