Hilde en Christian Devos 2023

Om 9 uur zitten we samen in de tuin aan ons laatste ontbijt in Franschhoek. De elektriciteit ligt weeral uit, en we zitten pal naast de generator die een lawaai van jewelste maakt. Aangenaam is anders. Bij de afrekening volgt nog een discussie met Madame B&B. Zij beweert dat één van onze kamers een upgrade was en dat er dus zoveel meer moest betaald worden voor die kamer. Het zou dan nog over onze kamer gaan, waarvan de badkamer de eerste avond onder water stond. Zaten we hier dan toch in de aap gelogeerd? Het dispuut wordt echter vlug bijgelegd, en tegen 10u30 rijden we Franschhoek uit.

We hebben tijd genoeg, dus trachten we de autowegen te vermijden en de alternatieve wegen te nemen. Maar onze TomTom GPS doet daar een beetje moeilijk over.

We doen toch ons gedacht, en maken als het ware een grote cirkel rond Lions-head, de berg naast de Tafelberg. Hilde heeft wat twijfels, temeer omdat we een omweg maken van bijna 60 kilometer. Maar voor wat (mooie natuur), hoort wat (grote omweg) en ze legt er zich uiteindelijk bij neer (figuurlijk).

We rijden door het luxe kuststadje Camps Bay, en zijn nu slechts een vijftal kilometer verwijderd van Clifton, onze standplaats voor deze middag.

Restaurant Bungalow ligt op het strand, en vanop het terras heeft men zicht op zee en eveneens op Lions Head.

We melden ons op de minuut stipt (13 u) bij de receptie. We krijgen een leuk plaatsje op het open terras. Terras dat momenteel nog maar tamelijk dun bezaaid is, maar dat zal niet lang meer duren.

Reeds drie opeenvolgende jaren maken we de parkwachter van The Bungalow gelukkig met een coureurspetje.  In zoverre dat hij verleden jaar spontaan mijn naam herinnerde; Mienier Defosch. Maar vandaag is onze vriend er niet… Wat gaan we nu aanvangen met da klakske?

Onze ober Kelvin stelt zelf voor een fotootje van ons gezelschap te nemen. We laten hem maar doen, en… het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf.

Eenmaal de dames apart mag toch ook… ze zien er gelukkig uit!

Eentje van ons twee mag toch ook? In voorbereiding op het feest van morgen.

We bestellen met z’n drieën kingklip en Dominique gaat voor prawns. Alles overheerlijk.

Kelners zijn er precies genoeg.

Kelvin schenkt ons een heerlijk glaasje Sauvignon Blanc Glen Carlou bij.

Dominique wil daar een kiekje van.

Na een paar uurtjes heerlijk genieten van spijs en drank en van alles wat de natuur hier te bieden heeft trekken we naar onze eindbestemming van vandaag, ons Signature Lux Hotel in Kaapstad, een half uurtje hiervandaan. En weeral twijfelt TomTom aan de straat. Dan maar een stop maken om met de Google app onze bestemming in te geven.

We passeren het “Groote Schuur” ziekenhuis. Je weet wel; daar waar hartchirurg Dr Barnard de eerste harttransplantatie met succes uitvoerde.

Nu staan we in een wip en een draai aan het SIGNATURE LUX HOTEL, bijna rechtover onze vroegere locatie, de Westin. Het hotel is ondergebracht in een vroeger magazijn van de scheepswerven. Buitenuit met wat twijfels, maar het interieur straalt luxe en chique uit.

Over de rode loper belanden we in de receptie. We checken hier moeiteloos en in een mum van tijd in. Onze kamer inpalmen, (ééntje op verdiep 4 en ééntje op verdiep 5) duurt ook niet lang.

Het is 17 uur, en we besluiten om het Waterfront te gaan verkennen, enkele minuten hiervandaan. Hier valt er altijd wel iets nieuws te beleven.

Dit jaar staan her en der levensgrote neushoorns opgesteld. En ze hebben nog allemaal hun hoorn.

Het grote silo gebouw op de achtergrond werd in een tijdspanne van anderhalf jaar volledig vernieuwd. Sinds begin vorig jaar is daar het Zeitz museum ondergebracht, het grootste museum van moderne en hedendaagse kunst in Zuid-Afrika. De negen verdiepingen in het Silo gebouw bestaan uit meer dan tachtig galerieën, waar kunst van Afrikaanse jonge creatieve geesten wordt tentoongesteld, Daar moeten we in de komende dagen zeker eens op af.

In enkele van de straten staan her en der mime kunstenaars hun kunnen te demonstreren. Soms vragen ze medewerking uit het publiek.

Niemand merkt dat dit een levend beeld was. Minuten lang stond de man met halfopen mond en zonder de ogen te knipperen voor zich uit te staren. Als uiteindelijk dat klein kereltje naast hem in zijn bil kneep viel hij door de mand.

Kindjes en hun ouders mogen op- en afstappen van het treintje dat constant op het Waterfront rond rijdt.

Afrekenen in één van de vele shops. Misschien iets gekocht voor Valentijn?

Laat iedereen maar winkelen. Ik ben terug op gang geschoten als mime kunstenaar. Terug met open mond, maar ditmaal met gesloten ogen. Dat is veel makkelijker.

In de lommer van de bomen staan ook verschillende marimba groepjes de toeristen te entertainen, in de hoop van een CD te kunnen verkopen.

We gaan een frisdrank of koffie nemen op het terras van Alfredo.

Vanop dat terras hebben we eveneens zicht op de ambiance rond het marimba groepje.

Nu nog even door de grote overdekte hall van het Waterfront. Tientallen, zoniet honderd winkeltjes, groot en klein. Met soms wel mooie ideeën…

… soms ook een beetje stout…

Maar altijd kindvriendelijk.

Uitrusten kan op de uitgewerkte trap.

Er is zelfs een opvangcentrum voorzien voor huisvaders. Je moet er maar aan denken. Wanneer komt het eerste huisvader centrum in België

Het is bijna 19 u en we beslissen om hier ergens een kleinigheidje te eten vooraleer naar het hotel terug te trekken. We opteren voor Vovo Telo. Want we weten van vroeger dat ze hier zeer lekkere kippenleverpastei serveren. Vovo Telo ligt op een paar meter van het superrad.

Maar wat blijkt?  Vandaag geen kippenleverpastei op de kaart. Hoe spijtig. We kunnen wel levertjes op een toast krijgen. Met z’n drieën maken we deze keuze en Dominique kiest voor een bruschetta met avocado.

Misschien niet zo heel lekker als de pastei, maar de levertjes mogen er best wezen. Overgoten met een glaasje Chenin valt het best mee. Intussen begint het al te donkeren.

Morgen is voor Luc en Dominique de laatste dag aangebroken. We spreken af rond 21 uur in de bar van het hotel. Samen met laptops, I Pad’s en I Phones willen we alle foto’s en films van onze vier weken samen te delen. Maar in bar is een soort cabaret aan de gang en concentreren is hier onmogelijk.

Het stadszicht vanuit ons kamer.

We spreken dan maar af in ons kamer. Een gedeelte van de foto’s worden op schijfjes en USB stick’s opgeslagen. Een deel van de filmfragmenten vraagt echter 5 à 6 uur tijd om over te zetten, en deze laten we vannacht verder doorlopen, in de hoop dat ze tegen morgenvroeg helemaal gekopieerd zijn.

Voor de laatste keer een kusje en een slaapwelletje met onze vrienden. ’t Is bijna niet te geloven dat die maand bijna voorbij is.

 

Na het ontbijt op de binnenkoer maken we ons op voor een bezoek aan de Bergrivier dam. De thermometer toont nu om 9u al 24°C. Dat belooft voor vandaag.

Hilde krijgt nu hetgeen waarvan ze al een ganse dag droomde; een foto op de riksja.

Regelmatig staan aan de verkeerslichten verkopers hun waren aan te bieden., meestal grote kammelot. Maar dit kereltje heeft wel mooie druiven in aanbieding.

Na twintig minuutjes bemerken we in de verte de technische installatie van de dam.

De dam werd ontworpen om de regenval in de winter op te slaan voor levering aan Kaapstad tijdens de droge zomermaanden.

Stappen we uit?… of niet?

Op verschillende plaatsen is de toegang voor wagens afgesloten. Wij trekken dan maar te voet naar boven. De dam werd in 2009 ontworpen in overeenstemming met de richtlijnen van de World Commission on Dams. De dam is werkelijk een huzarenstuk. Hoe spijtig dat veel mensen hiervoor weinig respect tonen, en zomaar hun afval op de grond deponeren.

Jammer…

Het project vormt op een belangrijk onderdeel van een ingewikkeld systeem van dammen. Het is een  goed voorbeeld van hoe openbare infrastructuurprojecten kunnen worden gebruikt om bij te dragen aan de uitroeiing van armoede.

Na een half uurtje houden we het hier voor gezien en we trekken richting Stellenbosch.

maar eerst nog wat foto’s… om ter meest.

Stellenbosch werd vernoemd naar ontdekker Simon van der Stel. Stellenbosch is door zijn centrale ligging en goede sfeer de bekendste en populairste toeristische plaats in de Kaapse wijnlanden. Maar naast toeristisch centrum in de wijnregio is het ook ‘gewoon’ een Afrikaanse stad, met een universiteit en bijbehorende studentenpopulatie. Dit heeft ervoor gezorgd dat Stellenbosch barst van de goede restaurants, hippe cafés en lokale winkels die zich gevestigd hebben in de oude panden. Het oude centrum rond Plein Straat, Dorpsstraat en Kerk Straat bestaat uit vele witte historische gebouwen in Kaaps-Hollandse stijl.

Op het plein “De Braak” staat tijdelijk een groot molenwiel opgesteld. Jaarlijks probeert de Kunstvereniging Stellenbosch hier iets uit vervlogen tijden terug te roepen.

Het informatiebord bij het molenwiel is in het Afrikaans opgesteld. Met een beetje goede wil kunnen wij, Vlamingen, die tekst (bijna) volledig begrijpen.

Inderdaad… we hebben (bijna) alles begrepen.

Om de haverklap belanden we hier ook in mooie kunstgalerijen. Dit beeldje in de Church Gallery doet ons aan Panamarenko denken.

Van heel sober tot overvol…

Soms heel leuk…

Soms een beetje moeilijk…

In dit Afrikaans souvenirwinkeltje zit een zebra tussen tientallen giraffes.

In een van de galerijen kunnen we zelfs verstoppertje spelen…

Voilà se… hier zijn we terug.

In een schoenwinkel staan een paar sportschoenen uitgestald. De schoenen die Nelson Mandela gedragen heeft tijdens zijn gevangenschap in Robben eiland. De eigenaar van deze schoenwinkel heeft ze in 1995 in een veiling gekocht. Ik ga doodernstig vragen aan de winkeljuffrouw of ik die schoenen kan kopen. Eenmaal uitgeschatert vertelt ze mij dat ze gegarandeerd buitenvliegt moest ze die schoenen verkopen.

Kom ik die schoenwinkel buiten en klopt daar iemand op mijn rug. Niet mogelijk toch… Piet en Hilde Dheedene uit Deerlijk. Piet is een oud collega uit de meubelstoffen fabricatie. In een sneltreintempo wisselen we vlug enkele anekdotes, telefoonnummers en/of twio’s uit. De wereld is voor de zoveelste keer een beetje verkleind.

Het huis van de CHRISTELIJKE JONGELINGEN VEREENIGING. Op uitzondering van die dubbele EE kan het niet Vlaamser.

Terwijl de dames enkele modeshops afdoen gaan de heren liever een galerij bezoeken.

Dit schijnt ook kunst te zijn…

En Olivier heeft hier zelfs een kunstencentrum .

Tegen 13u30 komen de maagjes weeral in opstand en lopen we binnen bij “Die Wijnhuis” in de Church street”. Aan een minestronneke of een portie friet hebben we genoeg, want normaliter staat er ons vanavond één en ander te verwachten. Een koffie mag er nog bij, maar kan er niet meer bij wegens terug; geen stroom – geen koffie. Een tiental minuten geleden is de stroom weeral afgesloten. Maar een ijsje van bij de lieve ijsventster is een goede vervanger.

Een bezoekje brengen aan het miniatuurmuseum zit er ook al niet in.

De dame bij de ingang kan en mag niemand binnenlaten als er geen stroom is. Begrijpelijk.

Intussen is het bijna 30° C warm, en we besluiten terug te rijden naar onze B&B. Maar onderweg passeren Wine Estate Boschendal, en misschien hebben ze daar een cappuccino. Stop chauffeur…

We worden met open armen ontvangen, en de cappuccino is inderdaad uitstekend.

Nu we hier toch zijn willen we wel iets dieper ingaan op hetgeen het domein te bieden heeft.

In een mooi salon kan men alle wijnen uit het Boschendal assortiment proeven.

De interieurs doen denken aan oude franse kastelen.  Als je hier rondloopt op Boschendal Estate voelt het alsof je de tijd van de Franse Hugenoten terug kunt aanraken.

Luc is ook begeisterd van die praal en pracht.

Je kan hier ook picknicken. Met een flesje wijn en een eetmandje kan je dan neerstrijken in het grasveld. Je kan aan tafeltjes zitten, maar ook op een deken in het grasveld.  Er zijn ook zitzakken voor de siësta na de met Boschendal besprenkelde lunch. Het restaurant schijnt ook zeer populair te zijn. In de keuken staat er zelfs een oude BERKEL vleessnijmachine.

We blazen nu de aftocht in Boschendal en een kwartiertje later zijn we in Franschhoek. Weeral zonder elektriek, maar dat zijn we intussen gewoon. Maar dat komt wel niet ten goede aan deze blog. De achterstand vergroot alsmaar.

Tegen 19 u begeven we ons stapvoets naar het moment suprème van de dag, restaurant “PROTéGé”. We gaan te voet, want het ligt slechts op 200 meter van onze Centre Ville.

We worden met de grote honneurs ontvangen. Chef Alex en cheffin Paulina hebben heel wat te vertellen. Zij bejubelen de chef-kok Stephen Raaff, en ze geven uitleg over de verschillende mogelijkheden welke hij vandaag voorstelt.

De open keuken staat centraal in de luchtige ruimte, die is ingericht in neutrale tinten met hout en leer

Vanavond kunnen we kiezen uit een selectie van kleine (en sommige niet-zo-kleine) borden die zijn ontworpen om te delen, of opteren voor het menu van de chef-kok, een selectie van zeven favoriete gerechten. Na het aanhoren van al die verschillende gerechtjes en de belofte dat het allemaal om superkleine hapjes gaat, zien wij dat toch niet zitten. We riskeren ons niet aan het voorstel van de chef, en opteren om elk twee plaatjes te kiezen. Achteraf blijkt dat dit voor ons méér dan genoeg is.

Hierbij een fotomontage en bloemlezing van wat ons allemaal werd voorgeschoteld. 

Tuna tataki & tartare, avocado, chipotle, ponzu, crackling.

Korean fried chicken, coriander, buttermilk.

East coast cray fish, cape malay relish, piccalilli, gem.

Kerala fried fish, labneh, cucumber, curried sultana.

Lamb rib roti,  caponata, artichoke, mint.

Korean fried chicken, coriander, buttermilk.

Hopelijk moeten we morgen aan niemand vertellen wat we vanavond gegeten hebben. Al bij al was het zeer lekker. De service was attent, met precies de juiste ontspannen noot.

Chef kok Stephen Raaff himself komt achteraf naar onze bevindingen informeren. Op het einde van de avond, als de meeste mensen al aan een dessert toe zijn, doven ineens de lichten. Op het ogenblik dat wij “Happy Birthday” willen aanheffen beseffen we dat het opnieuw om een stroomuitval gaat. Franschhoek zit weeral voor twee uur zonder stroom. Gelukkig hebben zowel dit restaurant als onze B&B een generator. Tegen de klok van tienen trekken we huiswaarts door de donkere straten.

 

 

 

 

 

 

 

Om 7 uur deze morgen was het weer van dat… stroom uitgevallen. Gelukkig is het euvel opgelost tegen het ontbijt. Deze morgen is het reeds 21°C en men voorspelt 23°C tegen de middag. En de volgende dagen zouden er elke dag een paar graadjes bijkomen. Laat ze maar doen! De ontbijttafeltjes staan opgesteld aan weerskanten van het zwembad.

Na het ontbijt trekken we voor een paar uurtjes het leuke stadje in. Het is er al behoorlijk druk en we merken dat de wijnboeren al voorbereidingen aan het treffen zijn voor de nakende oogst.

Wie Franschhoek zegt, zegt kunst. Dat weerspiegelt zich tot zelfs op de muren van de huizen.

Bij nader toezicht is dit niet geschilderd. Maar wel uitgefreesde staalplaatjes die minutieus stuk voor stuk op twee centimeter afstand van de muur zijn aangebracht.

Het Quartier Français straalt zijn naam ten volle uit.

In tal van tuinen staan bronzen beelden opgesteld.

Luc en Dominique poseren naast een brave jongen.

In diezelfde tuin krijgen wij, net als twee jaar geleden, een foto met Mahatma Ghandi. Wijzelf zijn inderdaad iets verouderd, maar Ghandi is geen haar veranderd.

Eén van onze vorige gastheren heeft ons Restaurant Protégé aanbevolen in onze “to do” lijst. Wij passeren toevallig en waarom zouden we niet een kijkje nemen en eventueel een reservatie laten optekenen?

De juffrouw die ons ontvangt komt mij als “vroeger nog gezien” over, en na wat opzoekingswerk vinden we de link. Zij was twee jaar geleden onze gids toen wij met het Franschhoek treintje de wijnkastelen bezochten. Mijn visueel geheugen heeft het weeral eens gehaald. We hebben geluk, want we kunnen nog een tafeltje boeken voor morgenavond.

We lopen nog een uurtje galerij in…

… en boetiek uit. Luc zal uiteindelijk dit sportvestje niet kopen omdat het te “slunsachtig” oogt.

Rond 12 uur trekken we terug naar onze “Centre Ville” met de riksja op het terras. We dirken ons op om naar Stellenbosch te trekken voor ons langverwacht bezoek aan wijnhuis Delaire. Even bijvermelden dat Dominique hier de reservatie boekte midden augustus vorig jaar. Kwestie van zeker een plaatsje te kunnen versieren.

 We rijden bijna 60 kilometer door de schitterende wijnlandschappen. Vijf minuutjes voor ons reservatie uur  13u30 rijden we het  Graff DELAIRE domein binnen.

De ganse estate ademt verfijning en luxe uit. De parking staat overvol en we worden enkele honderden meter doorgestuurd. Maar niet geklaagd; er staat een golfkar klaar om ons tot de ingang te voeren.

We maken een prachtig tochtje door een deel van de estate. Het mocht gerust nog wat langer geduurd hebben.

Om weg naar onze tafel op het buitenterras kunnen we een glimp opvangen van de piekfijn verzorgde keuken.

We worden door een chef tussen tientallen tafeltjes naar onze plaats geleid. En dan plots… de verrassing van de dag. Eerst nog wat twijfel… Maar inderdaad; dat zijn Guido en Erna, het Belgisch koppel dat we verleden jaar hebben ontmoet in Mossel Bay. Hartelijk weerzien en misschien kunnen we na de lunch samen een koffietje nippen.

Van aan de tafel hebben we een schilderij van de wijnvelden voorgeschoteld.

Heerlijk vertoeven op dit buitenterras. We kiezen voor het dagmenu. Karoo beef, black garlic, pesto, potatoe, onion and pepper or barbequesauce.

En of het lekker is…

En weeral een fris koud glaasje Sauvignon Blanc van… jawel !!!

Zoals afgesproken kunnen we na onze lunch een tafeltje bijschuiven en de Vrienden Guido en Erna inviteren om te komen bijzitten voor de koffie.

Guido en Erna verblijven een volledige maand in een huisje van de Wine Estate Webersburg. Ze zijn er gediend met hotelservice en zijn daar zeer enthousiast over. Bij een van hun verhalen wil ik iets opzoeken op de Ipone. Val ik daar wel op een foto van verleden zomer in Knokke, waar wij hen ook een paar keer ontmoet hebben. Beiden fier als een gieter poserend op hun nieuw aangekochte elektrische Vespa.

Dominique wil ook enkele foto tonen aan Erna.

En er moet uiteraard ook een groepsfoto bij.

Luc en Guide willen er eentje met dat Samourai beeld…

Ikzelf wil er ook bij maar ik word doodgewoon de grond ingeboord.

Na de wederzijdse afspraken lopen wij nog even door het kunst imperium van Graff Delaire.

Vluchtig een kijkje in de kledingboetiek. De juwelenwinkel van Graff laten we links liggen.

Zowel het interieur als de tuinen zijn impressionant.

Wanneer we aan onze auto komen hebben een groep tuinieren hun dagtaak erop zitten. Ze klimmen in een gesloten laadbak en zullen nu naar hun huisje in de township van Khayelitsha gevoerd worden. Of ik niet mee wil met hen?

Dat moeten ze mij geen twee maal vragen. Met een hupse jump zit ik bij de twee andere makkers in de car. Ze bemerken algauw dat ik het menens ben, en ze komen vlug op hun voorstel terug. Ik klauter uit de bak uit, en nu begrijpen ze pas dat ik het als grapje bedoeld had. Die Afrikanen toch… Misschien denken zij; die toeristen toch…

Vijf uur. Hoog tijd om terug naar Franschhoek af te zakken. Vanavond nogmaals restaurant eten zit er niet meer in. We maken dus een korte stop bij Woolworths om wat yohourt, fruitsla, koekjes en frisdrank in te slaan.

Na een rustpauze van een paar uurtjes willen we ons installeren in de tuin. Maar intussen is de stroom voor de tweede keer uitgevallen. Gelukkig is het nog klaar genoeg buiten en kunnen we vredig van onze buitensouper genieten. ’t is een stuk eenvoudiger dan de lunch van deze middag, maar ’t smaakt ook. Na een uurtje beginnen de muggen aan de zoektocht op onze benen. Misschien is dit het signaal om onze bedstee te vervoegen. Want er is intussen terug elektriek en we kunnen de opgelopen blog achterstand misschien een beetje ophalen. Tot morgen.

Vanmorgen is om 6u30 de stroom uitgevallen, wat betekent dat er geen koffie kan gemaakt worden. Deze stroomonderbrekingen schijnen de laatste maanden  schering en inslag te zijn in verschillende Zuid Afrikaanse steden.

Na het ontbijt hangen we de sleutel van onze ZEN VIEW kamer aan de haak. Spijtig, want ’t was hier heerlijk vertoeven.

Vrolijke Shelly maakt onze rekening. Alles klopt als een bus.

Voor onze afvaart volgt er nog een fotosessie met onze lieven gastheren.

En iedereen maar stralen…

Saluu Shelly en Allen. Misschien tot later nog eens…

We hebben tijd zat voor onze verplaatsing van vanavond. Daarom vroegen we Allen een alternatieve route uit te stippelen. Een route zonder autobanen. Over zand- en gravelroutes rijden we richting Elim. Er worden een paar fotostops ingelast.

Elim is in 1824 door zendelingen gesticht en is tegenwoordig één van de bekendste missiedorpen in Zuid-Afrika en is in zijn geheel als nationaal monument verklaard. Het is nog een echt ouderwets, weinig ontwikkeld dorp en de meeste dorpelingen willen dat graag zo houden.

Elim is als herdenkingsmonument opgedragen aan de emancipatie van de slaven in 1834. Het is het enige monument hiervoor in Zuid-Afrika en weerspiegelt het feit dat veel bevrijde slaven een toevluchtsoord vonden in missiestadjes zoals Elim.

“GELUKSOORD” is een clubhuis voor bejaarden. Misschien even aankloppen; of toch niet…

Rustig en vredig. Het dorpje is in zijn geheel als nationaal monument verklaard.

We rijden verder langs Bergsig en Caledon, waar we even stoppen voor een lichte lunch bij een Wimpy. Een decadente lunch met chocoladetaart, wafels, milkshake, enz.

We hervatten de weg langs Grabouw en de Theewaterskloofdam. Een meer met uitgestorven bomen langs de oevers.

Loont wel de moeite voor enkele stops.

We dalen nu de berg af richting Franschhoek. We krijgen prachtige zichten in de lens van de wijndomeinen in en rond Franschhoek.

Tegen 16 u bereiken we onze eindbestemming; B&B CENTRE VILLE. Spijts regelmatig een regenvlaag, wat bewolking en soms ook een beetje mist hebben we er toch een leuke rit opzitten. Let op; deze foto is een schilderij van CENTRE VILLE.

Dit is dan CENTRE VILLE in het echt. Eigenares Elsa ontvangt ons zonder veel egards. Ze stelt Wendy ter beschikking om onze koffers te slepen en de kamers te tonen, en Wendy kwijt zich voortreffelijk van zijn taak. De kamers zijn wel ietsje krakkemikkig.

Alhoewel… wij krijgen een hemelbed, en de kussens verraden reeds op welke kant van het bed we zullen slapen.

Tegen 16u30 gaan we Franschhoek onveilig maken, maar ’t zal moeten vlug gaan, want om 17 u sluiten de meeste winkels.

Onze lady’s weten niet waar eerst gekeken…

De mannequins worden zelfs buiten opgesteld.

Gelukkig blijven de kunstgalerijen iets langer open.

Kunst met grote en met kleine “k”.

Vanavond hebben we een reservatie lopen bij ALLORA, een Italiaans restaurant op een plein van de hoofdstraat. Intussen zijn alle zaken gesloten, en gaan we maar een half uurtje te vroeg aanschuiven bij Allora. Omdat er een grote groep Jappen boven reserveerde mogen wij alsnog ons tafeltje naar beneden switschen. Recht tegenover de pizza oven.

We genieten van een gedeelde foccacio, maar op het ogenblik dat we onze hoofdschotel willen bestellen slaat het noodlot weeral toe; terug stroomuitval. Dus geen vlees- of visschotels. Alleen pizza… Binnen de kortste keren wordt de  bemanning aan de pizza oven verdriedubbeld.

Bij kaarslicht krijgen we pizza frutti di mare, pizza margherita of pizza verdure voorgeschoteld. Spijts ersatz toch lekker. Een koffietje achteraf zit er ook niet in, wegens; zonder stroom. Tegen 21u30 trekken we naar onze B&B en spreken af voor ons ontbijt morgenvroeg als naar gewoonte. om 9 uur.  Groot is echter onze consternatie als we bij het betreden van onze kamer moeten vaststellen dat onze badkamer volledig is ondergelopen. Meer dan 1 cm hoog over de volledige oppervlakte. Gelukkig ligt er niets belangrijks van onze bagage op de grond. Het nummer van de baas opgebeld, en die staat er binnen de kortste keren. Onze bovenbuur heeft zijn badkamerkraan laten openstaan. Een half uurtje later is de klus geklaard. Om alles tot in de puntjes op te lossen vraagt de baas om de handdoeken waarmee ze de volledige badkamer bedekt hebben nog 24 uur te laten liggen. Geen probleem, en einde goed… alles goed.

Door het voorval met die ondergelopen badkamer droom ik vannacht dat we in de aap gelogeerd zijn. Gelukkig maar een droom…

Ons slaapkamervenster geeft zicht op zee. Bij een wakker momentje om 5 uur in de morgen krijg ik vanuit ons bed dit mooie schilderij voorgesteld.

Sheryl komt bij het ontbijt vertellen dat er enkele haaien aan het spartelen zijn in de oceaan. Binnen de kortste keren staat de bijna volledige ontbijtcast aan de overkant van de straat. Na tien minuten nog altijd geen haai te zien en de natuurspotters druipen een voor een terug naar hun ontbijttafel.

Na het ontbijt in schuifjes trekken de mannen hun stoute zwembroeken aan. Want dat verhaal van die supergrote pijlstaartroggen blijft nazinderen. We trekken naar het nabijgelegen haventje van Struisbaai, alwaar we de roggen zouden kunnen ontmoeten.

In het haventje is het een drukte van jewelste. Bootjes die te water worden gelaten kruisen andere bootjes die met hun vangst uit het water worden opgetrokken.

Vele van de vissers trachten direct hun vangst aan de man/vrouw te brengen.

Wie wil deze drie rode snappers kopen? Voor een prikje neem je ze mee naar huis.

Je kan de vissen zelfs volledig opgekuist en klaar voor de pan of de oven aankopen.

Zelfs met dergelijk schammele en overbemande roeibootjes trekken ze de oceaan in. Doet bijna denken aan bootvluchtelingen.

Intussen heeft Luc schoenen en T-shirt uitgetrokken en glijdt hij met zijn waterdicht GoPro filmcameraatje het water binnen. En jawel… binnen de kortste keren komt een eerste staartvisrog aangeschoven.

Luc schreeuw regelmatig dat het monster aan zijn knieën of tenen aan het zuigen zijn. Bij mij is de durf en de goesting om ook te water te gaan ineens voorbij.

Jammer dat het water zo troebel is. Bepaalde details van het spel tussen mens en vis gaan hierdoor verloren. Luc blijft commentaar geven ; “Hij voelt niet aan als schubben, maar veeleer als een zacht deken”  –  “Ooohh… hij is aan mijn voeten aan het likken”  –   “Ooooh.. nu glijdt hij langs mijn benen”  –  De oooh’s en de aaah’s volgen elkaar in snel tempo op.

Na een tiental minuten houdt Luc het voor gezien (en gevoeld), en begeeft hij zich tussen de andere toeristen.

We trekken terug naar onze Ocean House om Luc de kans te geven zich om te kleden. Na die sublieme belevenis wil Luc wel eens informeren wat men op internet zegt over die pijlstaartroggen.

Hieronder een drietal van de meest recente artikels over de pijlstaartrog.

1) In de Amerikaanse staat Florida heeft een pijlstaartrog een man aangevallen en met zijn stekel het hart van de man doorboord. 

2) Mensen worden doorgaans in de voet gestoken.  Contact met de stekel veroorzaakt plaatselijk lichamelijk letsel door de snee zelf, pijn en opzwelling door het gif, en mogelijk een infectie door de delen van de stekel die in de wond zijn achtergebleven en van het zeewater dat de wond is binnengekomen. Fatale gevallen kunnen optreden wanneer de steek niet op de juiste manier behandeld wordt, een belangrijke slagader geraakt heeft, of terechtgekomen is in het gebied van de romp of het bekken. Op 4 september 2006 kwam tv-presentator Steve Irwin, ook bekend als ’the Crocodile Hunter’, om het leven door een steek in de hartstreek door een pijlstaartrog.

3) In Agulhas (Zuid-Afrika) neemt  roekeloze Belg risico’s met zijn leven.

En daarbij bedenken dat Luc vergeten was zijn levensverzekering aan te passen.

Volgende etappe gaat naar het meest zuidelijke puntje van Afrika, het AGULHAS NATIONAL PARK waar effectief de Indische in de Atlantische oceaan overvloeit.

We wandelen over een houten loopplatform op enkele meter van de vuurtoren.

Onvoorstelbaar mooi panorama.

Botanisch is deze streek een wonder te noemen. En bovenop deze flora krijgen we extreem mooie rotsformaties te bewonderen.

Dit verliefd koppeltje poseert op het zuidelijkste puntje van Afrika.

Genieten van de omgeving…

De Indische Oceaan reikt de hand aan de Atlantische Oceaan.

Hier probeert de Indische de hand te reiken… maar hij geraakt niet tot bij de Atlantische.

Is dit nu Christoffel Colombus, Bartolomeus Dias of Vasco de Gama?

Iets verder op onze ontdekkingstocht ontwaren we het wrak van schip.

Het is de voorsteven van het Chinese schip Meisho Maru dat hier op op 16 november 1982 schipbreuk leed. Het wrak blijft hier sindsdien hangen in de ondiepe wateren van deze kust.

Nog iets verderop komen we aan het monument “Map of Africa”. Een top-item voor de Zuid-Afrika bezoeker.

Een stalen kaart van Afrika, die niet alleen exact de omtrek en de oppervlakte van het land weergeeft, maar eveneens alle niveauverschillen.

Hier kunnen we onze aardrijkskunde kennis wat bijschaven.

Intussen is Luc druk in de weer om op 1/100 graad exact de stand van het Zuiden te bepalen.

Potpourri. Leuk koffiehuis

Het is 14:30 , tijd voor een koffietje in POTPOURRI, een winkeltje met allemaal rommeltjes waar we ook een wafel of een pannenkoek kunnen eten.

Een uurtje later terug naar onze Ocean Time voor de gebruikelijke siësta of blog time. Met de laptop in de tuin krijg ik het gezelschap van een paar leuke vogeltjes.

Allen heeft vanavond ook het gezin van zijn dochter op bezoek. Opa Allen heeft een telegeleide helicopter bovengehaald tot groot jolijt van de kleinkinderen.

Leuk speelgoed, maar…. geen geluk. De batterijen zijn niet opgeladen. ’t Zal dus voor morgen zijn.

Hilde heeft iets met dat prachtig beeld in de tuin. Ze krijgt dus een mooie foto met Mister Algulhas.

Shelly reserveert een tafeltje in ZUIDSE KAAP, het meest zuidelijke restaurant van het continent.

Het bewijs dat we niet zuiderlijker kunnen dan deze “ZUIDSE KAAP” hangt op een koperen plaat in de hall van het restaurant.

Wij dachten in de muurschildering het Chinese schip te herkennen waarvan we deze middag het aangespoelde voorsteven zagen. Maar bij navraag aan onze serveuse schijnt dit niet het geval te zijn. We kiezen hier voor vis van de dag of steak, en tegen 21u30 trekken we voldaan naar onze Ocean View.

 

 

 

Als ik mij om 7 u installeer in de living om mijn blog wat bij te werken zijn zowel Christine als Dirk reeds druk in de weer met ons ontbijt.

Buiten is de zon reeds aan het opkomen. Dirk wijst me op een hertejong dat door de struiken sluipt. Dirk gooit daar regelmatig wat etensresten, en vandaar…

Als naar gewoonte zitten we om 9 u allemaal aan de ontbijttafel. Niet alleen genieten van het lekker ontbijt, maar ook druk in de weer met de planning van de volgende dagen.

Immers Hilde en Dirk zijn levende encyclopedieën als het op reizen in Zuid-Afrika aankomt. Terwijl Luc alles in de gepaste vorm giet.

Zowel voor vandaag als voor de komende dagen krijgen we heel wat interessante tips. Hilde vernoemt dat ik in de komende dagen wel eens naar de kapper zou moeten, of daar komt reeds de tip; een broederpaar van 81 en 83 jaar die samen sinds 56 jaar een coiffure salon runnen. Daar moeten we dus zeker eens een kijkje gaan nemen, en wie weet ons misschien aan een haarsnit riskeren.

Met pijn in het hart moeten we nu afscheid nemen van B&B Dune View en van  zijn lieve gastheren Dirk en Christine. Hopelijk kunnen we hier in de toekomst nog een paar keer langskomen.

Dirk en Christine doen ons uitgeleide tot aan de voordeur. Saluu, en tot de volgende…

We rijden naar het centrum van Mossel Bay. Een straatmuzikant speelt een deuntje, de parkwachter zal onze auto in de gaten houden…

… en de jonge gasten zijn al op de paardjes aan het rijden…

… anderen poseren fier als een gieter aan een oude kever die geassorteerd is aan hun saccoche.

Onze ogen vallen ook op een leuke affiche.

En nu op zoek naar het kappers broederpaar. Met de uitleg van Dirk in het voorhoofd kunnen we het salon niet mislopen. Willem en Charles zijn opgetogen met onze komst, en nodigen ons uit plaats te nemen in een kapperszetel.

Als ze horen dat het alleen mijn haar dient geknipt zijn ze wel een beetje ontgoocheld. Charles neemt mij onder zijn schaar…

… terwijl Willem zijn dagblad verder gaat lezen.

Maar dan plots… Hilde heeft gemerkt hoe vakkundig Charles met kam en schaar door mijn grijze haardos wentelt en hierdoor gesterkt informeert ze voorzichtig of zij haar kopje ook een beetje kan laten inkorten. Binnen de kortste keren zit ze in de tweede zetel en gaat Willem in de aanval op haar coiffure.

De ganse operatie neemt exact 16 minuten in beslag. De totale factuur loopt op tot 180 Rand of 12 €. Bij het verlaten van het salon worden wij nog eens volledig afgestoft. Dag Charles… Dag Willem…

Op minder dan honderd meter van het coiffuresalon vandaan huist Bradley Michaels, de artiest-schilder die me verleden jaar zijn kiel cadeau deed. Daar wil ik dus wel nog even gedag gaan zeggen.

Bradley is zo blij om ons terug te zien. Ik vertel hem dat ik zijn kiel verwerkt heb in een kader van Salvador Dali, en dat het werk een topplaats kreeg op mijn expositie van verleden jaar komt hij ontroerd.

Op mijn IPhone kan ik Bradley een foto tonen van het Dali kader waarover Bradley’s kiel gedecoreerd is.

Bradley is zo blij met onze komst en het goede nieuws dat we hem brengen. Hij is wel een beetje gegeneerd dat hij ditmaal geen kiel kan meegeven. Immers zijn kiel zit vandaag in de wasmachine. Hadden we gisteren langs gekomen, dan hadden we terug met een Jackson Pollok kiel huiswaarts gekeerd.

Als afscheid nog een kiekje met een paar van Bradley’s werkjes.

Intussen is het bijna 12 uur en willen we toch nog een stukje weg afleggen voor onze middagpauze. Eerst nog de dieselbak bijvullen en dan de weg op richting Gondwana. Daarna naar Jackhalsvlei en wat treffen we aan in Jackhalsvlei?… Neenee, geen jackhalsen maar wel twee giraffes.

Dit exemplaar komt tot bij de afsluiting om ons te begluren. Ze staart ons aan alsof ze nog nooit een mens heeft gezien.

We bereiken het stadje Riverdale en in café MARIA gaan we een milkshake proeven.

Hilde voelt zich hier direct in haar nopjes.

Niet ver van Maria’s café ligt er een oude gevangenis die werd omgebouwd tot winkelgalerijtjes. Maar de authenticiteit van de gevangenis werd zoveel mogelijk behouden.

De gevangenis is nog ten dele intact gebleven.

De binnenkoer waar de gevangenen een half uurtje per dag een wandelingetje mochten maken.

Verschillende van de cellen werden omgebouwd tot kleine winkeltjes.

In een kerker hangt er zelfs nog een strop aan de haak.  Jeetje… luguber…

De originele spiongaten zitten nog in de celdeuren.

Nog een godsdienstig eerbetoon in één van de cellen.

Rond 17 u rijden we onze eindbestemming van vandaag binnen. Het meest zuidelijk punt van Afrika; l’Agulhas. Luc en Dominique zijn een en al belangstelling voor de toerist-info van l’Agulhas. Hier schijnen roggen te zwemmen met een diameter van 1,5 tot 2,5 meter. Dat moeten we morgen wel eens gaan controleren.

In tegenstelling met wat de goegemeente denkt dat Kaap de Goede Hoop het meest zuidelijke punt van Afrika is, staan we hier in l’Agulhas wel op dat punt.

We zijn aangekomen aan B&B B&B Agulhas Ocean House. Marine Drive n° 4. Het nummer vinden is inderdaad geen probleem.

Allen en Sheryl staan ons als het ware op te wachten in de hall. Wat een enthousiast koppel.

Ze tronen ons mee naar de mooie slaapkamer…

… en de leuke badkamer.

In de mooie living met uitzicht op de tuin brengt Sheryl ons de nodige info bij over Agulhas en omstreken. Ze weet ook te vertellen over die grote roggen die door de zwemmers kunnen aangeraakt worden. De ogen van Luc gaan reeds aan het tintelen. Morgenvroeg misschien een beetje vroeger opstaan?

Sheryl reserveert ons een tafeltje bij “Pelicans” aan de haven.

We bestellen hier scampi’s of paella. Niet het allerbeste wat we deze reis achter onze kiezen kregen. Maar het kan niet alle dagen feest zijn. Tomorrow is another day!

 

Dirk en Christine hebben ons een uniek ontbijt voorbereid. Met alle denkbare en ondenkbare ingrediënten.

Fruitsalade geserveerd op een HARTelijk bordje, broodjes, croissants, eitje naar keuze aangevuld met spek, champignon, tomaatjes of noem maar op…

We hebben uitzicht op de Oceaan en op de parelhoentjes en andere vreemde vogeltjes die net zoals wij aan het genieten zijn van hun ontbijt.

Dirk stelt ons een mooie uitstap voor naar struisvogelstad Oudshoorn. Het ligt wel 100 kilometer hiervandaan, maar een gedeelte van die weg kan overbrugd worden langs een zandweg door een safaripark. Onze Toyota kan gravel en/of zandwegen aan, dus besluiten we deze uitdaging aan te gaan.

Dirk en Christine bezorgen ons de nodige richtlijnen alvorens onze tocht aan te vatten.

We hebben eerst een tiental kilometer grote baan (N2) te gaan. Juist voor de afslag naar onze fameuze zandweg bemerken we een benzinestation. Voor alle zekerheid gaan we maar tanken. Vier pompisten tegelijk springen op onze wagen. Eentje om te tanken en de drie anderen om de ruiten te wassen. Dit verdient een rennersklakske. Wat zijn ze daar gelukkig mee… hun dag kan niet meer stuk. Met dank aan Noël, de sponsor van de rennerspetjes.

Een uitvergroting van de twee middelste pompisten leert ons dat de tandartsen van bij ons wel een vette kluif zouden hebben aan die mannen.We rijden nu de zandweg op, en binnen de kortste keren worden we getrakteerd op weidse landschappen met hier en daar enkele pittoreske huisjes. Een paar kilometer verder moeten we halt maken aan een wachtpost. Vanaf hier loopt het vervolg van onze zandwegel door een Nationaal Park, en daarvoor dient entree geld betaald. Tenzij we gewoon doorreizigers zijn naar Oudshoorn. Dan hoeven we niet te betalen, maar mogen we nergens stoppen onderweg. Uiteraard zijn wij alleen maar doorreizigers…

We rijden door het mooie park en genieten van alles wat we aangeboden krijgen door de natuur. Maar dan plots… een tweetal gnoes. Camera’s naar boven scharrelen. Stop chauffeur! Deze moeten we in close-up hebben.

Geen vijf minuten later ligt er een neushoorn te maffen op nog geen vijf meter van de weg. Stop, stop… foto! Ditmaal moet een bewaker ons gepot hebben, want iets verderop worden we onderschept door een garde.  “Jy is in transito en dus kan jy nie ophou nie”. Letterlijk vertaald; “Jullie zijn in transit en dus mogen jullie zich niet ophouden”. We komen er gelukkig met die ernstige verwittiging vanaf. Slechts enkele honderden meter verder spotten we terug gnoes, zebra’s, impalas en ook nog neushoorns. Maar we mogen niet stoppen… Djuuu !!!      Intussen heeft Luc in zijn achteruitkijkspiegel gemerkt dat we gevolgd worden door een ranger. Zelfs een ultra korte stop zit er niet meer in.

Eenmaal aan het einde van de zandweg hebben we nog een veertigtal kilometer te gaan. Luc volgt minutieus de uitleg die hij deze morgen meekreeg van Dirk en een half uurtje later rijden we de parking op van KLEIN KAROO OSTRICH EMPORIUM.

 Wat valt hier allemaal te beleven? Een enorme winkelgalerij met bijna alles in het teken van de struisvogel… van ei tot pluim en leer. Daarbij nog een fabricage- en confectie afdeling, en een grote cafetaria. En omdat het reeds 12u30 is willen we wel een kleinigheidje gaan proeven.

We kruisen een koppel waarvan we vermoeden dat zij Nederlands spreken, en dat koppel denkt hetzelfde van ons. Onmiddellijk aan de praat, en wat blijkt? De dame, Els Revijn, is een verpleegster in Gasthuisberg Leuven. Dominique van haar kant heeft een nichtje, Julie, en die werkt ook in Gasthuisberg. En het blijken dichte collega’s te zijn. Daarbij woont ons koppel toeristen in Keerbergen en waren ze tot voor enkele maanden buren van een andere kennis van Luc en Dominique. De wereld is weeral een stukje verkleind, en daar hoort uiteraard een foto bij.

Nu gaan we de productiehall van het struisvogelleder bezoeken. Impressionant. Aan de vele tafels zijn de arbeiders minutieus allerhande zaken aan het fabriceren. Van kleine geldbeugels tot grote damestassen, van kleine sleutelhangers tot grote hoeden.

Van een gemaskerde arbeider krijg ik toelating om een klein onderdeeltje van het productieprotest over te nemen. Echter niet langer dan vijf minuten, want de lijm die ik moet aanwenden is zeer giftig. En de man wil zijn gasmasker niet afstaan.

Onze camera’s volgen nauwlettend elk onderdeel van het productieproces.

Deze arbeider is verantwoordelijk voor het aanbrengen van de riemhaken aan de damestassen.

Eenmaal de klus geklaard is hij zo fier als een gieter om de tas aan onze dames te presenteren.

Een andere arbeider presenteert een tuutuuke met struisvogelvederen. Spijtig genoeg hebben we in de familie geen ballerina’s meer. Anders zouden wij zeker zo een tuutuuke meegebracht hebben.

Rond 15u30 houden we als gezien, en trekken we terug naar onze B&B in Mossel Bay. Onderweg passeren we verschillende struisvogelkwekerijen. Gezien de recente relatie die we zopas met de struisvogels hebben opgebouwd zijn we dubbel nieuwsgierig.

We maken verschillende haltes om de vogels te filmen of te fotograferen.

En als er één nieuwsgierig dier is, dan is het wel de struisvogel. Ze komen ons tot aan de draad gedag zeggen. Ze begluren ons met een smoel alsof ze willen kennis maken, of toch minstens willen weten wie wij zijn, wat wij hier komen doen en vanwaar wij komen.

Binnen de kortste keren poseert een ganse familie voor onze lenzen.

Inpakken en wegwezen…

Rond 17 u zijn we terug thuis. Er zit er vlug al eentje met een boekje in een hoekje, in het zonnetje aan het zwemkommetje.

Vanavond trekken we naar restaurant Trans Karoo in Groot Brakrivier. Dit was vroeger een stationnetje, maar werd intussen omgetoverd tot restaurant. Het is nog altijd warm, en we mogen plaats nemen op het perron, pal naast de sporen.

Onze gastvrouw vertelt ons dat er rond 21 uur een trein zal stoppen naast onze tafel. Ze demonstreert met enkele koffers uit de jaren stillekes. We eten hier lamb nek, zoals het woord het zegt, een stuk nek van het lam. Is wel lekker.

De wijn mogen we zelf gaan uitkiezen uit een ganse tafel tentoongestelde flessen. Hebben ze daar wel de wijn van ons Peetkind zeker… Chateau MEGAN. De keuze is vlug gemaakt. Om 21u30 is die trein nog steeds niet aangekomen. We trekken dan maar zonder die attractie naar huis.

Wanneer we uit onze Toyota stappen in Dune View bemerkt Luc plots welke mooie sterrenhemel we vanavond hebben. Met z’n allen speuren we nu de hemel af tot we er bijna een stijve nek van krijgen. Vannacht dus dromen van de maan en de sterren.

 

 

Ontbijt as usual om 9 uur. We hebben niet zo veel kilometer te gaan, dus plannen we een stop in George, ongeveer 70 kilometer hiervandaan.

Rekening betalen, koffers laden en afscheid nemen van Gastvrouw Erika en haar Siamese kater Jamie.

Jamie is niet tevreden dat wij de aftocht blazen en wil ons als het ware de weg versperren.

Voor één keer zitten we op een superdrukke weg, maar onze chauffeur blijft er altijd rustig bij.

Na een half uurtje passeren we Wilderness, het stadje dat o.a. gekend is voor het skydiven. En inderdaad: we zien er al direct eentje in de lucht hangen.

Op de hoogte van ViewsHotel ligt een groot plein van waaruit de skydivers hun aanloop nemen. We maken er een stop.

Geen skydivers op het plein, alhoewel er wel enkele in de lucht hangen. Deze moeten vanop een andere aanloopplaats gesprongen hebben.

Onze dameswillen wel een kiekje met de Indische Oceaan als achtergrond.

Luc speurt de omgeving af…

En ook de flik heeft alles onder controle.

Onze Madammen hebben nog mooie herinneringen aan het prachtig porselein welke in de WONKI WARE ateliers in George gefabriceerd wordt. Onze TomTom GPS leidt ons pal voor de deur van de pottenbakkerij.

Wegens plaatsgebrek is de fabricatie van het porselein  grotendeels overgebracht naar een industriezone.

Zodoende was het mogelijk de toonzalen enorm uit te breiden.

Achteraan hebben ze zelfs een restaurant met pizzeria kunnen installeren.

Er is zelfs een klein atelier opgericht om kinderen te leren boetseren en klei beschilderen.

Porselein in alle kleuren en geuren. Naar ieders gading.

Het een al kleurrijker dan het andere…

Tracht hier maar een keuze te maken. Maar Dominique kan wel kiezen en ze koopt enkele prachtige borden. Als ze vraagt voor een schokvrije verpakking hoort het verkoopstertje het donderen in George. Een kartonnen doos hebben ze niet. Wel bubbeltjes plastic.

Ze hebben zelfs een afdeling textiel decoratiestofjes. Mooi voorgesteld. Zelfs na dik één uur raken de dames nog niet uitgekeken, terwijl de mannen beginnen aan te schuiven in de pizzatent.

Leuke bediening van de pizza’s. Alleen maar jammer dat ze zo klein zijn.
Een koffietje als dessert.

Recht tegenover ons mag een hond meegenieten van de broodjes van zijn baasje.

We verlaten MONKI WARE, doch niet vooraleer Luc en Dominique nogmaals het bewijs leveren dat ze gekoppeld zijn.

Wij willen hetzelfde doen, maar Hilde heeft precies wat twijfels…

We zetten nu koers naar onze eindbestemming van vandaag, Mossel Bay. Vooraleer naar onze B&B Dune View te trekken maken we een korte verkenning door de stad. Ogenschijnlijk is er niet veel veranderd bij verleden jaar.

B&B Dune View ligt bijna 10 kilometer buiten ’t stad. Niet makkelijk te vinden, maar vermits we er verleden jaar logeerden vinden we het toch redelijk vlot.

Het ligt in een private estate, en we moeten een bareel met bewaking passeren. We hebben een klein dispuut met de garde, maar ondertussen komt Dirk al met de fiets aangesnord om ons naar binnen te loodsen.

Dirk en Christine zijn de sympathieke Belgische (Westvlaamse) uitbaters van Dune View. Vermits we elkaar reeds kennen van verleden jaar hoeft het ijs niet meer gebroken te worden. Zij helpen ons de kamers in te nemen en nodigen ons uit op een welkomstdrankje in de gemeenschappelijke living.

Samen met onze gastheren overlopen wat we morgen kunnen bezoeken in de omgeving. Een restaurantje voor vanavond hebben we ook nog niet. Dirk beveelt ons de GANNET aan, een leuke afspanning met gerechten naar ieders zin. Zowel vis als vlees.En wat eten we vanavond? Ikzelf kies voor struisvogel steak. Brengt de ober mij daar wel een spies waar drie steaks opgespit zitten. Veel te veel voor mijn buikje, maar wel héél lekker. De rest van het gezelschap kiest voor gewone steak of voor groentecurry met prawns. Alles super lekker en weeral lichtjes overgoten met een Sauvignon Blanc. Tegen de klok van 22 u trekken we terug naar onze Dune View. Slaap wel allemaal!

 

Vandaag is het Megan day. Zoals gewoonlijk ontbijt om 9 uur.

We starten rond10 u, maar niet vooraleer onze dames nog efkes de drie hondjes achter de tralies gegroet hebben.

Eerste halte is bij Isabelle in het bureel van BIA. Wij hebben gisteren beloofd aan Remi en Mamie Love om foto’s en video’s af te geven van de prijsuitreiking van gisteren. Er wordt samen met Isabelle en Véronique nog wat nagepraat over het nieuwe klaslokaal in Harkerville dat verleden vrijdag werd ingehuldigd. En er zit weeral een nieuw project in de pipeline; de aankoop van een terrein naast het trainingscentrum van Kranshoek, en daar een sportcentrum oprichten.

En uiteraard komt ook de gedichtenwedstrijd van gisteren nog eens ter sprake.

Van hieruit gaat het naar “De Crags”, de plaats waar het schooltje gelegen is, en waar we ons Peetkind Megan deze namiddag kunnen ontmoeten. Maar eerst onderweg nog even binnenwippen bij Old Nick, het winkelmarktje met de vele verkoophuisjes. Bij Mungo Retail wil Dominique enkele servetten wilde kopen, dezelfde als ze daar verleden jaar gekocht had. Maar ze zijn momenteel niet voorradig… Spijtig.

Niettegenstaande zijn er toch nog andere en mooie textielartikels te vinden.

Van de manier om de waren op zijn best te presenteren hebben ze hier ook wel een handje weg.

Voor elk wat wils, en altijd mooi gepresenteerd.

Er bevond zich hier vroeger ook een oud weverijtje met stokoude weefgetouwen. Maar sinds twee jaar is dit oud hok vervangen door een prachtige nieuwbouw, en het machinepark is ook volledig aan de (bijna) huidige normen aangepast. Een van de meest opvallende kenmerken van het nieuwe gebouw is een houten lattenvel dat zich om een verhoogde loopbrug wikkelt. Het werd geïnspireerd door de overlappende kettingdraden op een weefgetouw.

Het machinepark is (bijna) aan de huidige normen aangepast.

Om de nostalgie er nog even in te houden staan ook nog een drietal weefmachines opgesteld die nog met schietspoelen werken.

Als bezoeker kan men het weefproces volgen vanaf een verhoogd uitkijkplatform. Terwijl mijn drie kompanen in de winkeltjes rondhangen kan ik hier wel een half uurtje slijten. Het textielbloed stuwt weeral een beetje door mijn aderen. Buiten slingert een waterpartij rond de ingang en onder de huid van dit architectonisch pareltje.

In de tuin staat nog altijd een zitbank die vervaardigd is uit het grondstel van een weefgetouw. Ook eens op poseren…

We zakken nu af naar ons restaurant in de wijngaard “Bramon”. Maar toch eerst nog een stop inlassen in de Pic & Pay, om proviand op te slaan voor de mama van onze Megan. Brood, bloem, thee, macaroni, biltong, rijst, melk, honing en noem maar op. Een volle kar.

We rijden de parking van wijndomein en restaurant “Bramon” op, maar worden gehinderd door arbeiders die de parking van nieuwe steenslag voorzien.

Om de tijdshinder tot een minimum te beperken springt Luc uit de wagen en begint direct de steenslag open te harken.

Ik laat mij ook niet onbetuigd en begin steenslag aan te voeren met de kruiwagen.

Dit alles tot groot jolijt van de plaatselijke arbeiders.

Als we uiteindelijk het restaurant willen binnentrekken is er een Hollander die onze wegen kruist. Hij informeert of wij wel gereserveerd hebben. In het daaropvolgend gesprek vertelt de kerel dat hij hier de nieuwe eigenaar is. Omdat de boel aan het slabakken was hebben de vorige eigenaren het domein op de markt gegooid…  En nu is alles hier van ’n Hollander.

Voor we naar binnen trekken nog vlug een kiekje met het nieuwe paard.

Tussen de wijnranken tafelen zit er ditmaal voor ons niet in. Alles is ingenomen.

In de keuze van de hapjes hebben we ook al geen geluk. Ons lievelingshapje van elk jaar, de kippenleverpastei, staat vandaag niet op het menu. We interpelleren de serveuse met de vertelling dat we speciaal van 12.000 kilometer ver komen om die leverpastei te proeven. Of ze toch nog niet één portie kan versieren voor die brave (?) Belgen. We zien de ontgoocheling op het aangezicht van de juffrouw, en beseffen dat zij er werkelijk niets aan kan doen.

Op ons bestelbriefje worden we aangeraden om 2 à 3 hapjes per persoon te bestellen. Wij bestellen er 6 voor ons vieren, in het besef dat we steeds kunnen bijbestellen.  Calamares, kaasje met vijgen en nootjes, zalmsla, carpaccio van springbok, pesto, gemarineerde meloen (?) en daarbij een versgebakken brood in zeezout. In tegenstelling tot bijbestellen hebben we al moeite om dit allemaal soldaat te maken. Een flesje Sauvgnon Blanc van het huis Bramon maakt deze heerlijke lunch kompleet.

Heerlijke koude lunch op het overdekt terras van Bramon. Een omwegje waard!

De afrekening valt ook best mee. We beleefden hier weeral een zalig moment.

Wanneer we het domein verlaten worden we nog uitgewuifd door de arbeiders op het dak.

Nu zetten we koers naar het BIA schooltje in The Crags.

Hier hebben we om 15 u afspraak met Catherine, de mentor van ons peetkind Megan Valtyn. Uiteraard zal Megan daar ook aanwezig zijn. We zijn benieuwd…

Ooh, ooh… hoe blij is Megan om ons terug te zien. En wat ziet ze er gelukkig en blij uit.

Catherine, Megan’s mentor is hier ook aanwezig. Zij vangt hier elke dinsdag namiddag een twaalftal studenten op (waaronder Megan) aan wie ze een soort voortgezet onderwijs geeft. En Catherine is daarbij ook de persoonlijke mentor van Megan. Minstens één maal per maand gaat ze bij de Valtyn’s aan huis om een persoonlijk contact met de familie te hebben en eventueel enkele raadgevingen en/of bijsturingen voor te stellen.

Dit jaar vernemen wij van Catherine alleen maar positief nieuws over Megan. De schoolresultaten gaan de goede richting uit. De relaties met de andere leerlingen zijn prima, en ook thuis zijn de vroegere probleempjes van de baan. Zo verder doen Megan!

De medestudenten vinden het leuk dat wij ons tussen hen nestelen.

Jammer dat Hilde niet in uniform is…

Catherine geeft toestemming aan Megan om de les te verlaten. Met de belofte dat ze morgen een herhaling van die les mag komen volgen. We nemen Megan dus met ons mee, en besluiten eerst naar haar mama te rijden om daar de eetwaren af te leveren. Het huisje van de Valtyn’s staat in de township op minder dan één kilometer van het schooltje.

Het weerzien met mama Valtyn is er ditmaal wel eentje met gemengde gevoelens. Immers, enkele uren geleden is haar stiefmoeder overleden. Pijnlijk moment dus. Maar haar verdriet maakt vlug plaats voor dankbaarheid om wat wij allemaal voor Megan doen. De Heer in de hemel kan hiervoor niet genoeg geprezen zijn. In de gegeven omstandigheden willen we ons hier niet al te lang ophouden. Vlug alle eetwaren afleveren. Ook de grote zak met kleren van onze kleindochter Léonie. Megan trekt deze vlug eens door elkaar en schijnt er zeer tevreden mee te zijn.

Afscheid en nogmaals deelneming gewenst aan mama Valtyn. Megan mag een paar uurtjes met ons mee.

Intussen kennen we Megan’s hartewens. Dus rijden we een dertigtal kilometer hiervandaan naar het winkelcentrum van Plettenberg. De kledingketen Mister Price is haar lievelingsplek.

Hier mag ze eens haar hartje ophalen…

Meter en peter komen slechts éénmaal per jaar… ze mag zich dus letterlijk en figuurlijk eens van kop tot teen laten gaan.

Uiteindelijk dienen zeven stuks afgerekend aan de kassa. Mr Pride is inderdaad geen dure winkel; we betalen iets min dan 1.000 Rand, wat neerkomt op ongeveer 70 €.

Met de compagnie gaan we nu nog van een drankje genieten op een terrasje van het winkelcentrum. Megan vraagt ook een hamburger. Intussen informeren wij naar haar coiffure. Ze vertelt enthousiast dat het om extensions gaat, en dat dit éénmaal per maand dient gevlochten. Een klus die bijna een volle dag in beslag neemt. Megan heeft een familielid die dit voor haar arrangeert.

Intussen is het stilaan tijd om Megan terug te voeren. Eenmaal in de township leidt Megan ons nog naar een containershop waar een elektriciteitskaartje kan aangekocht worden.

Een dergelijk kaartje van X aantal rand kan in de elektriciteitsteller geschoven worden en geeft recht op X aantal kilowatt/uur.

Voilà, met dat geschenkje voor mama Valtyn kunnen we nu afscheid nemen. Tot volgend jaar Megan.

We trekken nu naar onze B&B Mandalay, en om eerlijk te zijn heeft niemand nog goesting om vanavond nogmaals het stad in te trekken. We passeren nog een Pic & Pay en onze dames gaan vlug enkele ingrediënten aankopen. Zoals koekjes, yoghurt, fruitsalade en wat vers sinaasappelsap. Wij hebben de best aangepaste tuin voor een souper-sessie. Tegen 19 u komen Luc en Dominique mooi uitgedost (of misschien uitgedorst) aanbellen bij hun gastheren. In onze feeërieke tuin genieten wij hier van een schitterend yoghurt-souper.

Als dit geen drukke dag was…

 

 

Om 6u30 springt onze Siamese kater reeds uit zijn nachtverblijf… de barbecue.

Om 10 uur hebben we afspraak met Isabelle, de verantwoordelijke van “BORN IN AFRICA”. Olivier, de kleinzoon van  Luc en Dominique, komt eind maart voor drie maanden naar Plettenberg, en dit om als vrijwilliger mee te werken bij BIA. Véronique wordt er ook bijgehaald, want zij is de verantwoordelijke voor de vrijwilligers.  Olivier zou graag achteraf nog enkele weken langer in Zuid-Afrika blijven om een stukje van dit mooie land te verkennen. Véronique geeft uitleg over de te volgen procedure om een verlenging van het visum aan te vragen. Het schijnt nogal omslachtig te zijn.

Intussen is Remi De Backer, onze Belgische vriend en voorzitter van BIA, ook komen opdagen. En hij heeft een boeketje rode rozen bij voor onze dames Dominique en Hilde. Als dat niet charmant is…

Wijzelf kunnen intussen met Isabelle een afspraak vastleggen om morgen ons peetkind Megan Valtyn te bezoeken. En deze namiddag heeft Isabelle ook voor een korte ontmoeting gezorgd met Judy, het peetkind van onze Waregemse nicht Véronique. Véronique gaf ons een envelopje mee voor Judy.

Om 14u30 is er ook nog de prijsuitreiking van een gedichtenwedstrijd “Anton Van Wilderode”. Een groep leerlingen van BIA heeft hieraan deelgenomen en vanmiddag zal Lieve De Backer, echtgenote van, de uitslag bekend maken. Toevallig zijn wij hier vandaag, en dus worden wij ook uitgenodigd om hierbij aanwezig te zijn.We hebben nog de tijd om een lichte lunch te gaan nemen in het centrum van Plett. Het binnenpleintje van “Le Fournil” is daar sinds jaren ons vast standplaatsje. Onze dames bestellen een quiche, en het is pas als wij een dum sum bestellen dat we bemerken dat er een menukaart van een ander restaurant op onze tafel ligt.

Geen probleem… De heren gaan drie meter verder aan een tafeltje van “The Golden Palm” plaats nemen. Een “table séparé” is ook eens iets anders. En de dum dum’s zijn super.Intussen zijn onze dames herinneringen aan het ophalen uit hun vervlogen dagen. Wat is dat toch lief zo’n mooie baby… Zij dus gelukkig met het knuffelen van een baby, wij gelukkig met onze heerlijke Dum sum.

Na de lunch nog vlug even een postkantoor binnenwippen om enkele verjaardagskaartjes te posten naar Belgenland. Zoals beloofd gaan we Isabelle oppikken om naar de volgende activiteiten te trekken.  Eerst naar de school waar Judy, het peetkind van mijn nicht Véronique les volgt. Maar Judy is al naar huis, en dus leidt Isabelle ons naar het huis van Jody.

Wat een hartelijke begroeting met Judy… Ze is dolblij met de omslag van Véronique. Judy heeft twee zoontjes. Eentje van één en eentje van acht jaar. Dank zij BIA is ze opnieuw gaan studeren. Ze wil binnen een paar jaar afstuderen als opvoedster. Als afscheid mag ik ook nog even met Judy op de foto.

Nu leiden onze wegen naar Wittedrif High School, waar straks de prijsuitreiking van de dichtwedstrijd Anton Van Wilderode zal plaats vinden. Het is intussen 14u30; dat betekent het einde van de lessen. Alle studenten trekken te voet of met de bus naar huis.

Isabelle trekt het internaat binnen en komt na een paar minuutjes aandraven met een flinke leerling; Exonia.

Er volgt een bijna emotionele kennismaking tussen Exonia, Luc en Dominique. Exonia is sinds enkele maanden het peetkind van Luc en Dominique. En het is een lief meisje. Klein beetje bedeesd maar hartelijke glimlach en stralende oogjes.

Ze krijgt een mooie tas om laptop en/of andere schoolboeken en schriften in op te bergen. En of ze daarmee gelukkig is…

Isabelle legt uit dat Exonia prima resultaten heeft behaald en dat ze nu in een richting zit met veel fysica en wiskunde. Exonia repliceert dat ze deze richting heeft gekozen om alle mogelijkheden voor de toekomst open te laten.

Nu worden we door Remi en Lieve ter orde geroepen om ons zo vlug mogelijk naar het klaslokaal te begeven waar de prijsuitdeling zal plaatsvinden.

Iedereen aanwezig nu. Lieve kan aan haar presentatie beginnen…

Samen met Belinda, de coördinator van het hoger onderwijs geeft Lieve tekst en uitleg over het doel en het nut van deze gedichtenwedstrijd “Anton Van Wilderode”.

Lieve verklaart haar motivatie om de BIKA kinderen sinds jaren aan te sporen tot deelname aan deze Belgische wedstrijd. In 2018 zijn maar liefst vijf van de BIA leerlingen gerangschikt in de top 3 van hun leeftijdscategorie. Goed gedaan jongens en meisjes.

Elk van de laureaten ontvangt een geschenkpakket met beddengoed, handdoeken en boeken.

De laureaat bij de jongste leeftijdscategorie Keagan Booysen heeft een gedicht geschreven over zijn tong…

Ek het ’n lang tong. Ek het ’n kort tong.

Ek het ’n tong in die middel van my mond.

Ek kan hom links draai. Ek kan hom regs draai.

Ek kan hom om en om draai.

 

Er komen nog vier laureaten naar voor, en eentje ervan heeft een gedicht geschreven over “Mama”.

Naast de competitie voor de gedichten is er ook nog de uitreiking van een speciale prijs. Alle leerlingen van het hoger onderwijs hebben een stemming gehouden om de meest gemotiveerde en voorbeeldigste leerling aan te duiden. Het werd een unanieme keuze en Megan Van Tura wint deze eervolle titel. Wat is  het meisje geëmotioneerd als ze de prijs komt ophalen.

De prachtige prijs is een deken dat Lieve zelf heeft gemaakt. Grotendeels uit restjes van kleren van haar kleinkinderen. Het deken is getekend met “Mamie Love”, wat zoveel wil zeggen als Mamie Lieve.

Als besluit van deze prijsuitreiking heeft Belinda nog een dankwoordje klaar voor Mamie Love; Dank u Lieve voor uw toewijding en uw passie.

Twintig minuten na de plechtigheid is Megan Van Tura nog aan het bekomen van haar emoties.

Pas nu bemerken wij dar de naam “Mamie Love” inderdaad is ingewerkt in het lappendeken.Keagan Booysen is ook nog aan het nagenieten.

 

 

 Saam maak ons ’n verskil !De dames sympathisanten hebben er ook van genoten.

Nu nog een officiële foto met de Mamie Love en de laureaten.

En de sympathisanten mogen er ook wel eens bij.

Vooraleer de schooldeuren sluiten rest nog de tijd voor Exonia om met haar peetouders een rondgangetje te maken. Exonia is hier intern en zo fier als een gieter toont ze kaar kamer, die ze deelt met een meisje van het laatste jaar. Exonia ziet de toekomst rooskleurig tegemoet, en het blijkt dat haar leerkrachten ook tevreden zijn met haar tot hiertoe behaalde resultaten. Flinke meid… doe zo verder Exonia!

Als het uur van afscheid is aangebroken komen inderhaast nog enkele leerlingen gekke bekken trekken aan aan onze wagen.

We nemen afscheid van Isabelle en worden door Remi uitgenodigd om bij hem nog iets te komen drinken. Hij is verhuisd naar Quartet, een hotel met bungalows en appartementen die men voor korte en/of lange termijn kan huren. Prachtige villa’s in het Quartet domein.

Een babbeltje in de tuin van Remi en Lieve.

Vanavondwillen we naar “The Med”, een bistro ons aangeraden door Remi. Maar wat blijkt? Ze zijn vanavond gesloten wegens een onverwacht overlijden. De manier waarop ze het ons kenbaar maken klinkt wat ongeloofwaardig, maar het kan natuurlijk… We trekken dan maar naar NGUNI, een restaurantje dat we nog van vroeger kennen. We eten weeral bijna allemaal iets anders, gaande van steak over kingklip naar springbok. Als dat geen drukke dag was!!!