Dinsdag 5 Februari. Bezoek bij ons peetkind Megan.

 

Vandaag is het Megan day. Zoals gewoonlijk ontbijt om 9 uur.

We starten rond10 u, maar niet vooraleer onze dames nog efkes de drie hondjes achter de tralies gegroet hebben.

Eerste halte is bij Isabelle in het bureel van BIA. Wij hebben gisteren beloofd aan Remi en Mamie Love om foto’s en video’s af te geven van de prijsuitreiking van gisteren. Er wordt samen met Isabelle en Véronique nog wat nagepraat over het nieuwe klaslokaal in Harkerville dat verleden vrijdag werd ingehuldigd. En er zit weeral een nieuw project in de pipeline; de aankoop van een terrein naast het trainingscentrum van Kranshoek, en daar een sportcentrum oprichten.

En uiteraard komt ook de gedichtenwedstrijd van gisteren nog eens ter sprake.

Van hieruit gaat het naar “De Crags”, de plaats waar het schooltje gelegen is, en waar we ons Peetkind Megan deze namiddag kunnen ontmoeten. Maar eerst onderweg nog even binnenwippen bij Old Nick, het winkelmarktje met de vele verkoophuisjes. Bij Mungo Retail wil Dominique enkele servetten wilde kopen, dezelfde als ze daar verleden jaar gekocht had. Maar ze zijn momenteel niet voorradig… Spijtig.

Niettegenstaande zijn er toch nog andere en mooie textielartikels te vinden.

Van de manier om de waren op zijn best te presenteren hebben ze hier ook wel een handje weg.

Voor elk wat wils, en altijd mooi gepresenteerd.

Er bevond zich hier vroeger ook een oud weverijtje met stokoude weefgetouwen. Maar sinds twee jaar is dit oud hok vervangen door een prachtige nieuwbouw, en het machinepark is ook volledig aan de (bijna) huidige normen aangepast. Een van de meest opvallende kenmerken van het nieuwe gebouw is een houten lattenvel dat zich om een verhoogde loopbrug wikkelt. Het werd geïnspireerd door de overlappende kettingdraden op een weefgetouw.

Het machinepark is (bijna) aan de huidige normen aangepast.

Om de nostalgie er nog even in te houden staan ook nog een drietal weefmachines opgesteld die nog met schietspoelen werken.

Als bezoeker kan men het weefproces volgen vanaf een verhoogd uitkijkplatform. Terwijl mijn drie kompanen in de winkeltjes rondhangen kan ik hier wel een half uurtje slijten. Het textielbloed stuwt weeral een beetje door mijn aderen. Buiten slingert een waterpartij rond de ingang en onder de huid van dit architectonisch pareltje.

In de tuin staat nog altijd een zitbank die vervaardigd is uit het grondstel van een weefgetouw. Ook eens op poseren…

We zakken nu af naar ons restaurant in de wijngaard “Bramon”. Maar toch eerst nog een stop inlassen in de Pic & Pay, om proviand op te slaan voor de mama van onze Megan. Brood, bloem, thee, macaroni, biltong, rijst, melk, honing en noem maar op. Een volle kar.

We rijden de parking van wijndomein en restaurant “Bramon” op, maar worden gehinderd door arbeiders die de parking van nieuwe steenslag voorzien.

Om de tijdshinder tot een minimum te beperken springt Luc uit de wagen en begint direct de steenslag open te harken.

Ik laat mij ook niet onbetuigd en begin steenslag aan te voeren met de kruiwagen.

Dit alles tot groot jolijt van de plaatselijke arbeiders.

Als we uiteindelijk het restaurant willen binnentrekken is er een Hollander die onze wegen kruist. Hij informeert of wij wel gereserveerd hebben. In het daaropvolgend gesprek vertelt de kerel dat hij hier de nieuwe eigenaar is. Omdat de boel aan het slabakken was hebben de vorige eigenaren het domein op de markt gegooid…  En nu is alles hier van ’n Hollander.

Voor we naar binnen trekken nog vlug een kiekje met het nieuwe paard.

Tussen de wijnranken tafelen zit er ditmaal voor ons niet in. Alles is ingenomen.

In de keuze van de hapjes hebben we ook al geen geluk. Ons lievelingshapje van elk jaar, de kippenleverpastei, staat vandaag niet op het menu. We interpelleren de serveuse met de vertelling dat we speciaal van 12.000 kilometer ver komen om die leverpastei te proeven. Of ze toch nog niet één portie kan versieren voor die brave (?) Belgen. We zien de ontgoocheling op het aangezicht van de juffrouw, en beseffen dat zij er werkelijk niets aan kan doen.

Op ons bestelbriefje worden we aangeraden om 2 à 3 hapjes per persoon te bestellen. Wij bestellen er 6 voor ons vieren, in het besef dat we steeds kunnen bijbestellen.  Calamares, kaasje met vijgen en nootjes, zalmsla, carpaccio van springbok, pesto, gemarineerde meloen (?) en daarbij een versgebakken brood in zeezout. In tegenstelling tot bijbestellen hebben we al moeite om dit allemaal soldaat te maken. Een flesje Sauvgnon Blanc van het huis Bramon maakt deze heerlijke lunch kompleet.

Heerlijke koude lunch op het overdekt terras van Bramon. Een omwegje waard!

De afrekening valt ook best mee. We beleefden hier weeral een zalig moment.

Wanneer we het domein verlaten worden we nog uitgewuifd door de arbeiders op het dak.

Nu zetten we koers naar het BIA schooltje in The Crags.

Hier hebben we om 15 u afspraak met Catherine, de mentor van ons peetkind Megan Valtyn. Uiteraard zal Megan daar ook aanwezig zijn. We zijn benieuwd…

Ooh, ooh… hoe blij is Megan om ons terug te zien. En wat ziet ze er gelukkig en blij uit.

Catherine, Megan’s mentor is hier ook aanwezig. Zij vangt hier elke dinsdag namiddag een twaalftal studenten op (waaronder Megan) aan wie ze een soort voortgezet onderwijs geeft. En Catherine is daarbij ook de persoonlijke mentor van Megan. Minstens één maal per maand gaat ze bij de Valtyn’s aan huis om een persoonlijk contact met de familie te hebben en eventueel enkele raadgevingen en/of bijsturingen voor te stellen.

Dit jaar vernemen wij van Catherine alleen maar positief nieuws over Megan. De schoolresultaten gaan de goede richting uit. De relaties met de andere leerlingen zijn prima, en ook thuis zijn de vroegere probleempjes van de baan. Zo verder doen Megan!

De medestudenten vinden het leuk dat wij ons tussen hen nestelen.

Jammer dat Hilde niet in uniform is…

Catherine geeft toestemming aan Megan om de les te verlaten. Met de belofte dat ze morgen een herhaling van die les mag komen volgen. We nemen Megan dus met ons mee, en besluiten eerst naar haar mama te rijden om daar de eetwaren af te leveren. Het huisje van de Valtyn’s staat in de township op minder dan één kilometer van het schooltje.

Het weerzien met mama Valtyn is er ditmaal wel eentje met gemengde gevoelens. Immers, enkele uren geleden is haar stiefmoeder overleden. Pijnlijk moment dus. Maar haar verdriet maakt vlug plaats voor dankbaarheid om wat wij allemaal voor Megan doen. De Heer in de hemel kan hiervoor niet genoeg geprezen zijn. In de gegeven omstandigheden willen we ons hier niet al te lang ophouden. Vlug alle eetwaren afleveren. Ook de grote zak met kleren van onze kleindochter Léonie. Megan trekt deze vlug eens door elkaar en schijnt er zeer tevreden mee te zijn.

Afscheid en nogmaals deelneming gewenst aan mama Valtyn. Megan mag een paar uurtjes met ons mee.

Intussen kennen we Megan’s hartewens. Dus rijden we een dertigtal kilometer hiervandaan naar het winkelcentrum van Plettenberg. De kledingketen Mister Price is haar lievelingsplek.

Hier mag ze eens haar hartje ophalen…

Meter en peter komen slechts éénmaal per jaar… ze mag zich dus letterlijk en figuurlijk eens van kop tot teen laten gaan.

Uiteindelijk dienen zeven stuks afgerekend aan de kassa. Mr Pride is inderdaad geen dure winkel; we betalen iets min dan 1.000 Rand, wat neerkomt op ongeveer 70 €.

Met de compagnie gaan we nu nog van een drankje genieten op een terrasje van het winkelcentrum. Megan vraagt ook een hamburger. Intussen informeren wij naar haar coiffure. Ze vertelt enthousiast dat het om extensions gaat, en dat dit éénmaal per maand dient gevlochten. Een klus die bijna een volle dag in beslag neemt. Megan heeft een familielid die dit voor haar arrangeert.

Intussen is het stilaan tijd om Megan terug te voeren. Eenmaal in de township leidt Megan ons nog naar een containershop waar een elektriciteitskaartje kan aangekocht worden.

Een dergelijk kaartje van X aantal rand kan in de elektriciteitsteller geschoven worden en geeft recht op X aantal kilowatt/uur.

Voilà, met dat geschenkje voor mama Valtyn kunnen we nu afscheid nemen. Tot volgend jaar Megan.

We trekken nu naar onze B&B Mandalay, en om eerlijk te zijn heeft niemand nog goesting om vanavond nogmaals het stad in te trekken. We passeren nog een Pic & Pay en onze dames gaan vlug enkele ingrediënten aankopen. Zoals koekjes, yoghurt, fruitsalade en wat vers sinaasappelsap. Wij hebben de best aangepaste tuin voor een souper-sessie. Tegen 19 u komen Luc en Dominique mooi uitgedost (of misschien uitgedorst) aanbellen bij hun gastheren. In onze feeërieke tuin genieten wij hier van een schitterend yoghurt-souper.

Als dit geen drukke dag was…