Hilde en Christian Devos 2023

Om 6u30 deze morgen krijg ik bovenstaande mail toegestuurd van mijn zus Emilie. Dat is inderdaad schrikken. Tegen 10 uur zijn er al een drietal vrienden die mij het nieuws mailen.  Van één van die kameraden krijg ik zelfs het volledig filmpje doorgestuurd.

Ontbijt met alles erop en eraan in de gezellige eetruimte van Church Hill’s.

Die gordijnen zijn Belgisch fabrikaat, of… ik ken er niets meer van.

Het mooie zwembad ligt te schitteren in het zonnetje en te verlangen naar de eerste bezoekers.

Hilde laat zich voorzichtig in het water glijden. Dergelijke omgeving vraagt om rusten en genieten. Met als tussendoortje een boekje in een hoekje,

Tegen 13 u begeven we toch even naar Riebeek West. Onderweg zijn er toch een paar detailkes die onze aandacht trekken. Vijf kinderen die zomaar rechtstaan in de laadbak van een rijdende auto; ondenkbaar bij ons…

Het spinnenweb van draden en kabels aan een elektriciteitspaal; ondenkbaar bij ons…

De mensen attent maken om niet te veel water te verbruiken. Dat komt misschien nog bij ons.

We gaan een lunchke nemen bij Angie’s. Een toast met ham en kaas voor Hilde en een kipschnitzel voor mij. Eenvoudig en goed.

We rijden nu door naar Riebeek Kasteel. Hier hadden we graag eens binnengelopen bij de kunsthandel “The Gallery”, maar wegens Zaterdag zijn ze reeds gesloten. We kunnen wel een glimp opvangen door het grote etalagevenster. Morgen Zondag is de galerij open tot 14u30.

We gaan nu een plaatsje bespreken voor vanavond in “Eve’s eatery”…

We zullen hier zeker welgekomen zijn vanavond. Er hangt al een dronken vrouw boven de deur.

 en voor morgenavond reserveren we in Hotel Royal.

We lopen nog enkele shops binnen in het centrum. Allemaal niet veel zaaks, en veel brol. De mooie en meest interessante zijn reeds gesloten.

Dan maar een cappuccino in Travellers rest. Naast onze tafel staat een supergroot schaakbord waarvan de pionnen figuren zijn uit de Zuidafrikaanse politiek. Zeer mooi.

Prachtige karikaturen. Ik wil direct gaan schaken… maar ik kan niet schaken.

Het wordt hoogtijd om voor de eerste maal benzine bij te vullen in onze Toyota Corolla.

Gedurende het tanken vallen onze ogen op een bord aan het benzinestation. Psalm 20:6 uit de bijbel. We informeren bij de pompiste, die ons vertelt dat er wekelijks een andere psalm op het bord komt. Morgen is er kerkdienst, en vanaf overmorgen verschijnt er een nieuwe psalm. De juffrouw geeft ons nog mee dat zij elke zondag naar die dienst gaat, en dat wij daar zeker ook welkom zijn. Wie weet gaan we morgen wel eens langs…

Nu terug voor een paar uurtjes naar onze andere kerk “Church Hills”

Zoals afgesproken trekken we vanavond naar Eve’s Eatery & Bar. Koen en Véronique hadden ons de mosselen aangeprezen, maar bij de reservatie deze middag had men ons al verwittigd dat de mossels niet meer voorradig zijn. Onze vriendelijke dienster Salomine weet niet dat wij al op de hoogte zijn, en komt zeer verveeld vertellen dat er vanavond geen mossels zijn. Dan opteren wij maar voor schaap koteletjes, ook al een specialiteit van het huis.

Zin voor humor hebben ze hier wel. In afwachting van onze schotel bestellen we een flesje Sauvignon Blanc. Het eerste glas doet dienst als apéro. Als we bijna het tweede glas soldaat gemaakt hebben komt Salomine een tweede probleem melden; er zijn ook geen schaap koteletjes. Dat is er nu wel te veel aan. Wij vragen de rekening van de fles Sauvignon beslissen om ergens anders te gaan souperen. Op het eigenste moment dat we betaald hebben komt de eigenares van de keet opgereden. Zij verneemt het probleem, en ze smeekt ons om te blijven. Ze springt terug in haar wagen, en binnen de vijf minuten is ze terug. Met schaap koteletjes. Uiteraard beslissen we dan van toch daar te eten.

Salomine haar avond kan niet meer stuk. Tien minuutjes later krijgen we overheerlijke koteletjes geserveerd. Lekkerder dan lekker. Weeral “the best of the world”.

Bij ons afscheid is Salomine ontroerd. Ze verdient een dikke fooi, en wij krijgen om beurten een dikke drukkie (Afrikaans voor knuffel). Voilà se… weeral iemand gelukkig gemaakt.

 

Vandaag verlaten we Paternoster. Een beetje vroeger uit de veren als naar gewoonte. We willen voor ons ontbijt even tot aan de kust rijden om te  informeren of de kreeftenvissers vannacht uitgevaren zijn. Hilde heeft het druk met die nieuwe oorhangers van Hettie.

Om 7 uur zijn de bouwvakkers al druk in de weer.

De thermometer wijst reeds 21°, maar die mannen hier is dat bitterkoud.

We hebben geluk. De Oceaan ligt erbij als een spiegel en er is al een beetje beweging aan gang. Het gros van de vissers landt rond het middaguur. We beslissen dus om enkele uren later af te reizen. We bellen Koen, de eigenaar van onze volgende B&B op, om te verwittigen dat we niet rond 14 u zullen arriveren, maar dan wel tussen 16 en 17 u.

Na het ontbijt gaan we de sleutels overhandigen en afscheid nemen van onze buren/eigenaars. Ben is er niet, maar Noamie, zijn echtgenote, is zeer enthousiast over de goede huurders die wij wel waren. Ze hoopt ons volgend jaar terug te mogen ontvangen. En ze nodigt ons uit om vlug even twee andere huisjes te gaan bezichtigen, huisjes waarvan Ben en zij ook de eigenaars zijn.

Beide huisjes kleven aan elkaar, en zijn dus ideaal om met twee koppels te bewonen. Zeer goed gelegen in de eerste rij aan de Oceaan.

Nieuwview is de naam. Twee huisjes onder hetzelfde dak.

En wie is hier klusjes aan het uitvoeren? Jawel, onze vriend Franz uit Kroatië. Even pienter als gisteren.

We nemen afscheid van Noamie, in de hoop ons volgend jaar terug te ontmoeten.

We rijden nu naar het strand. Er is nog niet te veel beweging en we besluiten eerst nog een koffietje te gaan slurpen in Paternoster Hotel.

Om naar het toilet te gaan in het hotel moet je door de bar passeren. “ThePanty Bar”… wat is me dat?

Het plafond is hier bezaaid met tientallen, misschien wel honderden slipjes en  béha’s. Vele van die lingerietjes zijn met een viltstift genaamtekend. Na meer dan vijf minuten vind ik geen enkele bekende terug en geef ik het op.

En nu, op naar het strand. Het is hier al behoorlijk druk.

De vissers zijn verplicht hun volledige vangst te legaliseren. Er is immers een quota voor de kreeftenvangst in de Oceaan, en deze moet minutieus nageleefd worden.

Elke bak of zak kreeften dient naar een container gebracht. Daar wordt alles gewogen en ingeschreven.

Als we ze mogen geloven moet de vangst van vandaag superieur van kwaliteit zijn.

Maar tussen de enkele meters afstand van de bootjes tot de controle tiert de zwarte markt welig. Bewoners en restaurateurs uit dichte en verre omgeving komen hierop af om toch maar één of meerdere exemplaren persoonlijk te kunnen uitkiezen.

Eenmaal de deals met de vissers gemaakt is het inpakken en wegwezen geblazen.

Om de haverklap klampen ze me aan; “Hoy Oopa… jij nie crayfish koop?” Aan toeristen verkopen ze uiteraard heel graag. Die kennen er niets van en ze betalen het dubbele van de prijs of nog meer.

Plots komt Hilde me een schouderklopje geven met de melding dat iets verderop een cameraploeg aan het werk is. En dat ze bij een interview van een visser het woord “Wolfgat” hoorde vernoemen. Niet gewacht, niet gedraald… onmiddellijk daarop af. Het is inderdaad een ploeg van Reuters News die een reportage maakt over ’s werelds beste restaurant “Wolfgat”. En wie ben jij Meneer, en van waar bent u? Na drie zinnen vragen ze al of ze van mij ook een klein intervieuwke kunnen afnemen.

Daar gaan we… Ze vragen mijn gedacht over “Wolfgat” Mijn antwoord is kort en bondig; “The best restaurant of the world… OF THE WORLD!” Met die tweede “of the world” zijn ze heel tevreden. Intussen worden ze opgeroepen om naar “Wolfgat” te trekken, want daar heeft een tweede reporter de chef Kobus van der Merwe te pakken.

Hop… Statief en camera over de schouder, en weg zijn ze. Het rotsblokken en duin op tot aan het restaurant waar de chef klaar is voor een interview.

Met de telelens kan ik het terras wel in beeld brengen. Doch het interview wordt afgenomen binnen in het restaurant.

Na dit televisiegebeuren kuieren we nog wat rond tussen strand en zee.

Intussen zijn de laatste bootjes aan het binnenlopen. Bijna allemaal zien ze er gelukkig uit met de vangst van vandaag.

Kwaliteit goed… kwantiteit goed… wat wil je nog meer?

Op de weg naar onze auto worden we nog verschillende keren aangesproken om toch maar een paar van die kreeftjes te kopen. Ze steken de beestjes in de lucht om te tonen dat ze nog bewegen en dus nog levend zijn.

Op de dijk zitten een viertal illegale verkopers. Ze hebben hun kreeftenzakken zo goed en zo kwaad als mogelijk verstopt, want er zijn net twee agenten afgezakt naar het strand. En Hilde houdt hun wagen in het oog…

Het is reeds 13 uur voorbij en we zetten nu vlug koers naar onze volgende bestemming Riebeek-West. Ongeveer halfweg passeren we Langebaan, en we houden hier toch een korte food-stop.

In Restaurant Breeze kappen we een spaghetti naar binnen.

Een half uur later zijn we terug de baan op, en een nog uurtje later arriveren we aan onze eindbestemming B&B Church Hills in Riebeek-West. Amper de parking opgereden of onze gastheer Koen maakt al zijn verschijning aan het achterpoortje. Drie en twee jaar geleden waren we hier ook al. We zijn dus geen vreemden. Intussen zelfs vrienden.

Het voelt een beetje aan als terug thuis komen.

Koen en Véronique helpen ons installeren in onze knusse slaapkamer.

Véronique weet te vertellen welke restaurantjes we hier in de volgende dagen kunnen aandoen. Samen met Koen geeft ze ook een hoop aan informatie mee over deze streek.

Een beetje rusten, een internetje, een zwemmetje, en ’t is weeral avond. Rond 19 u trekken we naar een van de aangeraden adresjes, Mama Cucina, een Italiaans restaurantje in Riebeek Kasteel, een vijftal kilometer van onze Riebeek West.

Leuk interieur, maar omdat het vanavond zo zwoel is opteren we toch om buiten te zitten.

Hilde kiest voor een steak met lookboter, en ik houd het bij een Pizza.

Hilde kan en zal ook niet klagen over die steak.

De tafel naast ons zitten twee dames. Door één of andere opmerking geraken we in gesprek en binnen de kortste keren kennen we een deel van elkaars leven.

Het zijn moeder en dochter die in Sommerset West wonen, maar hier in Riebeek Kasteel een weekendje komen doorbrengen. Immers, dochter Tammy is sinds enkele dagen voor twee maand in verlof. Zij werkt op een Russisch yacht en na vier maand ononderbroken dienst heeft ze recht op twee maand vakantie. Misschien ontmoeten we elkaar wel eens in Zuid-Frankrijk, want in Juni-Juli vaart het schip die richting uit. De mama van Tammy is een Zuidafrikaanse, terwijl papa een Duitser is.

Van links naar rechts; Mama, Hilde en Tammy. Leuk gesprek, iedereen blij, en wie weet…

Na het ontbijt trekken we Paternoster binnen. Even informeren of de kreefenvissers deze nacht uitgevaren zijn. Alhoewel de Oceaan er nu tamelijk rustig bijligt zijn de vissers vannacht weeral niet uitgevaren. Spijtig. We bemerken langs de dijk een mooie gedenksteen voor de overleden kinderen van Paternoster.

We maken een mooie wandeling op het strand.

De bootjes liggen er werkloos bij.

Alhoewel… deze visserin is precies klaar om het zeesop te kiezen.

Het opgedroogde zeewier en de resten van schelpen van schelpen vormen een abstract schilderij op het strand.

We kunnen het niet laten om nog maar eens het hinterland in te trekken.

Leuke kindjes die we blij maken met een snoepje.

De vissers zijn weeral niet uitgevaren. Zalig nietsen dan maar…

… en met een nieuwe pet worden ze nog wat blijer.

Intussen is er nog eentje komen bij staan. Die krijgt (een ander) petje van Hilde.

Ik mag er toch ook eens bij op de foto…

Deze kerel is een vorm aan het maken om een nieuwe romp te gieten. Zo fier als een gieter.

Oetieman is ook niet uitgevaren.

Wasmachine aan de voordeur. Moet kunnen…

Er rijden hier zelfs auto’s zonder wielen…

… en deze zal ook niet ver meer rijden.

Sommigen hebben heel wat fantasie bij het opfleuren van huis en tuin.

Rond de middag gaan we in een winkeltje wat ingrediënten halen voor de lunch, want we willen het eenvoudig houden. Vanaf dat winkeltje kom ik met de wagen naar huis, en Hilde doet het liever terug te voet.

Eenmaal thuis hoor ik slijpen, kloppen en hameren dat het een lieve lust is. Ik ga een kijkje nemen, en bemerk dat de geluiden uit de garage naast de onze komen. De garage van eigenaar Ben dus. Daar is een man aan het werk om een viertal kapotte kruiwagens terug in bruikbare toestand te herstellen.

Een sympathieke knuist die allerlei karweien opknapt in dienst van onze eigenaar. Hij spreekt een beetje Afrikaans, slecht Engels (nog slechter dan mijn Engels), en ook een beetje Frans. Hij informeert van waar ik ben. Ooohh… van België! Dan spreek je waarschijnlijk wel Frans of Duits.

Nu zijn we vertrokken. Franz is Kroatiër, maar woont reeds 25 jaar in Zuid-Afrika. Hij is nu 85 jaar. Bijna niet te geloven. In de tweede wereldoorlog is hij samen met zijn ouders gedurende vier jaar gedeporteerd. Na de oorlog heeft hij gewerkt in Italië, in Frankrijk, en jawel in België. Bij Degussa en bij General Motors. De man loopt over van enthousiasme, en is nog steeds fulltime in de weer voor een viertal opdrachtgevers. Waaronder voor Ben, de eigenaar van onze B&B “17”. Intussen is Hilde komen zeggen dat ons lunchke klaar staat. Een toast met kippenlever en zuiver water. Moet ook eens kunnen.

Vannamiddag platte rust, internet time en ook nog een wandelingetje in de buurt.

Omdat het vanmiddag zo sober was, gaan we er vanavond iets vroeger tegenaan gaan. Gisteren kregen we een flesje Chenin Blanc van Ben, onze huiseigenaar. We nemen dus al een apéritiefje ten huize “17”. Nog altijd een beetje in de sfeer van onze verjaardag van gisteren.

Tegen 19 u trekken we dan naar onze afspraak in de luie oester “The noisy oyster”. Gelukkig dat we reserveerden, want er staat een bord aan de entree “Sorry – Fully booked”.

Fully booked; en we zitten alleen. Maar dat zal niet lang duren. Een half uurtje later zit de keet afgeladen vol.

 Aan de wand een boodschap in niet mis te verstane bewoordingen in verband met kinderen in het restaurant.

Dat van die sirloin is niet zo makkelijk te vertalen. Daarom een uittrekseltje uit het menu. 185 Rand = 11,5 €. Betaalbaar zou ik zeggen voor dergelijke malse steak.

Afrekenen kan alleen aan de receptie. Er staat wel een gewapende soldaat op de kaartlezer. Wie een verkeerde code intikt gaat eraan… Ik pas dus dubbel op als ik 1-3-2-4 intik. Gelukt!

Inderdaad, vandaag is het een speciale dag. Bij het wakker worden liggen of staan er al kaartjes op bed, op tafel en op de laptop.

Om 9 uur (8 uur Belgische tijd) krijgen we zelfs al een Face Time met dochter Caroline.

Na 54 jaar kunnen we gelukkig nog grapjes maken. “Sandy toys… salty kisses”.  Alhoewel; onze kusjes zijn in aantal en in hevigheid veel verminderd, maar ze smaken nog altijd zoet. Bij ons intiem ontbijt in de “17” speelt de film van die fameuze 20 februari 1965 terug af. Zéér geslaagd, maar toch één negatieve noot; hoeveel familie en vrienden van toen zijn er nu niet meer…

In de late voormiddag trekken we Paternoster in. Vandaag op onze verjaardag een lunch of dinner kunnen versieren bij Wolfgat zou wel de max zijn. Ditmaal is de deur niet op slot.

We vallen letterlijk de open keuken binnen. Met z’n tweeën zijn ze daar al druk in de weer om plaatselijke kruiden, groenten, visjes, mosseltjes en kreeftjes te kuisen en te versnipperen.

Op het terras dat uitgeeft op de Oceaan staan een vijftal tafeltjes gedekt.

Er dient zich een soort chef aan, en ik kan beginnen mijn litanie afsteken. Gedurende mijn ganse betoog staat de man te glimlachen. Ik denk dat ik mijn strijd aan het winnen ben, en om te eindigen haal ik het argument van onze trouwdag naar boven. Maar het is allemaal boter aan de galg. Ze zijn volzet, en daar valt niet aan te tornen. En morgen eventueel?… Ze zijn de volgende drie maanden volzet. Eerste mogelijkheid is 25 mei. Op mijn verjaardag dan nog wel! Maar dan zijn we al lang terug in België. We verlaten Wolfgat met de belofte van de chef dat hij ons bij een eventuele annulatie opbelt. Djuu…spijtig!

“De luidruchtige oester” is ook een klasse restaurant, en daar zijn we vroeger nog geweest. Vandaag geen enkele plaats meer, maar morgenavond kunnen we een tafeltje krijgen. Direct vastleggen dus.

Honderd meter verder is er een schooltje. Augustinus laëre skool. Augustius lagere school. De speeltijd is pas afgelopen en het hekken is toe.

Speeltijd voorbij. Proberen mooie rij te maken om terug naar de klas te gaan.

Nog efkes binnenwippen bij Oep ve Koep in die winkel op Paternoster.

Nog ietsje verder komen we in de wijk van de kreeftenvissers. De meeste bootjes liggen nog voor de deur. Vannacht zijn ze niet uitgevaren wegens te ruwe zee.

Aan een van de huisjes zitten twee vissersvrienden op de stoep. Ze kunnen vandaag niet werken en hebben dus tijd zat voor een babbel. Als we ze alle twee een BMC wielerpetje schenken is het hek helemaal van de dam.

Ze nodigen ons uit in hun huisje dat beschilderd is met Geloof – Hoop en Liefde.

Na een lichte aarzeling riskeren we ons…

Eenmaal binnen blijkt het dat ze niet alleen vrienden zijn; het zijn broers. En vader is ook thuis.

Vader verdient ook een BMC petje. Hij staat er nog goed mee ook.

Eén van de broers vertelt over zijn grote hobby. Met de schelpjes die ze telkens van tussen de kreeften halen maakt hij allerlei kunstige akkefietjes. Hartjes, kruisjes, kadertjes en noem maar op.

Uit dankbaarheid voor die petjes ben ik willens nillens verplicht om zo’n hartje in ontvangst te nemen. Ik twijfel om te aanvaarden, maar de man dringt danig aan… en het hartje past wel volledig in hetgeen we vandaag vieren.

Afscheid aan Papa, afscheid aan de broers, en wie weet… tot nog eens.

’t Is middag en we gaan een hapje nemen in strand restaurant “Voorstrandt”. Mijn combo van calmars en prawns is veel te consistent. Hilde is heel tevreden met haar broccoli soep en ze kan mij nog wat bijstaan.

 

Vanop ons plaatsje op het terras hebben we een mooi zicht op de rotsen, het strand en de zee.

Na de lunch rijden we naar de “17”, maar Hilde wil de laatste kilometer liever afstappen, en met haar blote voetjes in de zee lopen. Ze beseft dat dit deugd zal doen aan de pijnlijke voet waarmee ze reeds enkele weken sukkelt. Gelukkig is daar de laatste dagen veel beterschap in gekomen.

Terwijl hier tegenover de meeuwen kot houden komt Hilde terug thuis. Het wandelingetje heeft haar blijkbaar deugd gedaan. En het koffietje doet ook deugd. Nu een paar uurtjes relaxen.

Voor vanavond hebben we gereserveerd waar er wel plaats was. In Abalone House. Hadden wij er niet geweest moesten ze niet opengemaakt hebben. Alhoewel; een dik half uur na ons zijn er nog vier klanten komen opdagen.

Het is nochtans een sfeervol hotel/restaurant. Alles cosy en knus ingericht.

Hilde voelt haar in haar nopjes in die luie zetel tussen die mooie kussens.

De tonijn voor Hilde is voortreffelijk…

… en ik zal me ook niet beklagen over mijn pork belly. Onze chef (Pisa is z’n naam) vertikt het om iets van bijstand te verlenen. Zelfs de wijn moeten we zelf bijschenken. 54 jaar geleden ging dat wel iets anders… Op het ogenblik dat wij het restaurant verlaten komt er een koppel hotelgasten binnengestapt. Eén van die drie Hollandse koppels van gisteren avond. We maken nog een korte babbel, en hopen tot later eens in Arnhem of in Waregem.

 

Vanmorgen iets vroeger opstaan. Immers, we moeten vandaag ons Leeuwendal achterlaten. Als ontbijt verorberen we onze restjes, en alles wat nu nog overblijft verzamelen we in een buideltje om onderweg een of andere sukkel gelukkig mee te maken. We trachten alles zo ordentelijk mogelijk achter te laten. Klokslag 10 u klingelt Karen aan de deur. Overdracht van het huis en de sleutels. Geen enkel probleem. We hebben nog een aangenaam gesprekje, en nemen dan de aftrap… richting Paternoster.

Onze belofte aan Hettie en aan haar Mama indachtig besluiten we om toch maar de omweg langs Bloubergstrand te maken. Bij het binnenrijden van het kuststadje komen we echter plotseling in een politiepatrouille terecht. Schijnt een oefening van de politie te zijn voor een grootse airshow die hier volgend weekend doorgaat. Immers, enkele kilometer hiervandaan ligt een grote luchtmachtbasis, en jaarlijks wordt hier een grote show opgevoerd.

Voor we het goed en wel beseffen zoeven er al enkele exemplaren boven onze hoofden. Ze zijn al aan het oefenen voor komende zondag.

We parkeren aan “On the Rocks”, recht tegenover Studio 46 om discreet binnen te sluipen.

Maar binnen de kortste keren zijn we verraden. Op het eigenste moment komt Mama met een van haar schilderles leerlingen uit haar atelier, en we zijn te laat om ons nog te verstoppen.

Prettig elkaar terug te ontmoeten. Er volgen ongelofelijke verhalen over de kleine Felix. Hij kan reeds tot tien tellen en hij kent reeds alle kleuren. We zullen de knaap spijtig genoeg niet te zien krijgen, want hij is momenteel in de crèche, en dit tot 17 u.

Maar we krijgen toch enkele mooie foto’s van kleine Felix te zien.

                                 Nog eentje.

Hettie troont ons mee naar haar atelier, en toont met grote fierheid het resultaat van haar werk. Ze werkt graag met heel speciale edelstenen.

Niet alleen ringen. Ook mooie halskettingen…

Ja, zelfs manchetknopen.

Deze oorringetjes ziet Hilde wel héél graag. En vermits het morgen onze huwelijksverjaardag is… Een goede verstaander heeft maar één woord nodig.

Als afscheid nog vlug een foto. De man in het midden is Hettie’s Papa. En nu vlug wegwezen, want het is reeds bijna 12 uur.

Nog een laatste blik op het mooie zeelandschap van Bloubergstrand en het profiel van de Tafelberg.

Anderhalf uur later en 130 kilometer verder bereiken we al een ander liefelijk stadje aan de Oceaan; Paternoster. Het stadje werd genoemd naar de problemen van een Portugees schip dat hier op de klippen liep. Alle opvarenden konden gered worden en uit dankbaarheid daarvoor noemde men het plaatsje “Onze Vader”.

Ons adres; Korhaanstraat, 17, is niet te vinden door TomTom. Logisch, want het is een nieuw aangelegde verkaveling, en de straat bestaat slechts anderhalf jaar. Maar we plooien niet, en doen een paar keer navraag bij voorbijgangers. Met succes. Want vijf minuten later parkeren we onze Toyota onder één van de carports van N° 17.

Op het eigenste moment komt Juffrouw Cheron aangereden, en ze parkeert haar wagen in de tweede carport. Zij is de verantwoordelijke van het agentschap die instaat voor de boekingen van Booking.com. Ze overhandigt ons de sleutels van “17” en komt mee naar binnen om een en ander verder te verklaren.

Mooie slaapkamer, mooie living en dito keuken.

Alles splinternieuw.

De bad- en douchekamer mag er ook best wezen.

Het is reeds 15 uur. Veel te laat voor een lunch. We trekken Paternoster binnen en bij de eerste gelegenheid gaan we van een cappuccino en een gebakje genieten.

Deze morgen kreeg ik toevallig tot tweemaal toe een mailtje van Belgische vrienden waarin ze verwezen naar het feit dat deze week een piepklein restaurant (20 couverts) in Zuid Afrika is uitgeroepen tot beste restaurant van de WERELD. Voor mij was dat als een “fait divers” voorbijgegaan. Maar wanneer ik in het koffiehuis naar het toilet ga, valt mijn oog op een artikel in een openliggend dagblad. “GROTE EER VOOR RESTAURANT IN PATERNOSTER – WOLFGAT IS BESTE EETPLEK TER WERELD” . Op de mail van de kameraden had ik niet gemerkt dat het restaurantje “WOLFGAT” in Paternoster gelegen is. Daar moeten we dus onmiddellijk dieper op ingaan.

Wolfgat ligt niet verder dan 300 meter van onze cafetaria. Het is vandaag sluitingsdag, en het kleine ingangsdeurtje is potdicht. Toch wel een foto maken van Hilde aan de deur van Wolfgat. Foto die we vanavond willen doorsturen naar de vrienden die ons het mailtje stuurden.

Maak dat maar aan iemand wijs dat dit huisje het beste restaurant van de wereld is. Zo’n minuscuul kotje. Morgenvroeg trachten we hier zeker een tafeltje te versieren voor morgenavond of voor de lunch van overmorgen. Maar bij het nogmaals aandachtig lezen van de mail die ik van de vrienden kreeg zal de kans wel heel erg klein zijn. Het feit dat we morgen onze 54e huwelijksverjaardag herdenken kan de kans misschien wel iets vergroten. Hierbij een resumé van het artikel in kwestie;

KLEIN ZUID-AFRIKAANS RESTAURANT VERKOZEN TOT HET BESTE VAN DE WERELD! Wolfgat in Paternoster! Proficiat aan chef Kobus! Op de World Restaurant Awards in Parijs ging restaurant Wolfgat uit Paternoster, zo’n 150 kilometer ten noorden van Kaapstad) met de hoofdprijs lopen. Wolfgat opende in 2016. in het restaurant is plaats voor twintig mensen.Een degustatiemenu met 7 gangen kost 53 euro… Chef Kobus van der Merwe serveert dagelijks verse ingrediënten uit de kustregio. Zijn filosofie is: ‘zo weinig mogelijk tussenkomen in de producten, om ze puur, rauw en onbehandeld te houden’. ‘We serveren een klein seizoensgebonden degustatiemenu met zo’n zeven gangen, voornamelijk zeevruchten en dat verbeteren we met wilde kruiden en sappige zeewieren’. Momenteel is drie maand vooraf reserveren de boodschap. In de jury zat onder anderen René Redzepit van het Deense restaurant Noma en de Israëlisch-Britse kok Yotam Ottolenghi.

We maken nog een wandelingetje langs en op het strand van Paternoster.

Het schilderachtige dorpje is inderdaad bekend om zijn prachtige witte strand en zijn idyllische witgekalkte huisjes.

De rotsige kusten, de prachtige stroken strand en de Oceaan nodigen voortdurend uit om gefotografeerd te worden.

We trekken nu maar stilaan terug naar onze “17”. Immers, Hilde wil haar coiffure nog even onder handen nemen vooraleer we gaan souperen.

Intussen maak ik een stapje in de omgeving. Bijna recht tegenover onze “17” zijn een groep metsers de ruwbouw van een nieuwbouwwoning aan het bepleisteren.

Niet te geloven met welke ingesteldheid deze mannen hier bezig zijn. Het ene lachsalvo is nog luidruchtiger dan het andere. Schreeuwen, roepen, zingen en lachen… En het bezoek van een leuke blanke fotograaf maakt het feestje nog leuker. Ik beloof hen dagelijks een bezoekje te brengen, en daar zijn ze zeer blij mee.

Deze middag hebben we, op uitzondering van een gebakje, niet geluncht, Dus trekken we nog wat vroeger dan naar gewoonte op zoek naar een restaurantje. Onze ogen vallen op “The Hungry Monk”, en ze hebben daar nog heel wat tafeltjes vrij. We krijgen een tafeltje in het midden van het bijna lege restaurant.

Paternoster is het stadje van de crayfisch (kreeften). En waarvoor kiezen wij?… Inderdaad. Intussen is een koppel komen aanschuiven aan het tafeltje naast ons. Hollanders. Leuk. We krijgen onze kreeften opgediend, en het zijn er twee (kleine) per persoon. Intussen is er nog een ander tafeltje ingenomen door… jawel. En geloof het of niet; een kwartier later zijn er drie van de zes tafeltjes ingenomen door Hollanders. En wij daar middenin. Er volgen leuke gesprekjes heen en weer. Wanneer we onze rekening aangeboden krijgen begrijpen we beter het succes van bij de Hollanders; in totaal betalen we 560 Rand (35 €). Hetgeen neerkomt op 450 Rand (28 €) voor onze kreeften en 110 Rand (7€) voor onze fles Chenin Blanc. Tegen 21 uur trekken we naar onze “17”.

8u30. De lucht boven Leeuwendal kleurt nog grijs, maar daar komt wel verandering in. Tegen 10u30 belt Jean-Paul taximan aan om ons naar hotel WESTIN te brengen. In de receptie van het hotel huren wij sinds jaar en dag (8 jaar nvdr) een wagen aan Kobus. Kobus is een manager bij Europcar en hij beheert een bureeltje in de Westin.

Als wij eraan komen is Kobus nog in de weer met twee andere klanten, maar hij komt ons vlug in het oor fluisteren dat hij terug een zeer goede deal voor ons kon versieren.Door de mooie gladiolen door merkt de Westin receptioniste Lisa dat we in de hall zitten. Prompt verlaat ze haar desk en komt tot bij ons gelopen.

Ze vindt het toch maar jammer dat we de twee laatste jaren niet meer in de Westin logeren. Maar als we een wagen komen huren bij Kobus zien we elkaar toch ook nog eens terug. En daar is ze ook al blij mee. Spontane juffer, die Lisa!

Intussen is Kobus klaar met de andere klanten. Ons dossier is in de kortste keren klaar. Van paspoort en rijbewijs heeft hij nog kopieën van vorige jaren. Terwijl we de waarborg regelen heeft hij al aan een medewerker opdracht gegeven om de wagen voor te rijden. Terug een Toyota, maar omdat we de komende weken maar met z’n tweeën zijn hebben we uiteraard voor een kleiner model ge-opteerd. Een spiksplinternieuwe witte Toyota Corolla. Kobus is fier als een gieter dat hij dit voor ons arrangeren. Het feit dat de wagen nieuw is neemt de controle op schade ook bijna een tijd in beslag. En weg zijn we…

Als voorzichtige proefrit hebben we besloten om een ritje naar Bloubergstrand te maken. Daar hebben we door de jaren heen een vriendschap opgebouwd met een mevrouw van een kunst- en juwelenwinkeltje, Studio 46. Hettie Wainwright is haar naam. Een groot gedeelte van de juweeltjes ontwerpt en fabriceert ze zelf. Sinds december 2016 is ze fiere Mama geworden van Felix. Het is al 12 uur voorbij als we aan Studio 46 aankomen en we besluiten 200 meter door te rijden naar “Ons Huisie”.

Ons Huisie is een leuk restaurant, aan de Atlantische Oceaan gelegen. Het huis heeft een geschiedenis van bijna tweehonderd jaar achter zich.

Onze nieuwe Toyota Corolla voor het terras van “Ons Huisie”.

“Ons Huisie” vanuit een andere hoek.

Het terras zit stampvol maar we worden toch vlot bediend van een mosselpotje (voor Hilde) en een combo van vis en calamares (voor mij). Lekker!

Binnen in het restaurant verwijst bijna alles naar de lange geschiedenis van van het vissershuis “Ons Huisie”. Bemerk de Tafelberg op de achtergrond van deze foto.

Ook de brievenbus die tegen de muur gemonteerd is liegt er niet om.

We vinden het nog wat vroeg om naar Hettie en Studio 46 te trekken en maken eerst nog een wandeling langs een strandpad. Hier ook weer de Tafelberg in volle glorie.

Idyllische rustbank…

Mooi herdenkingskruis op de rotsen. Het kruis heeft een relatie met het gestrande schip welke we zagen op die oude foto in “Ons Huisie”.

De ijsjesman van Bloubergstrand.

De meeuw overschouwt de Atlantische Oceaan…

En dat doet deze leuke hond ook.

Komen daar eensklaps twee Bloubergse schonen uit het niets… Als ik ze opmerkzaam maak dat ze samen de Belgische vlag dragen proesten ze het uit.

Uiteraard hoeft hier ook een foto bij. En een tweede foto met Hilde. Voor een derde foto zijn ze een beetje twijfelachtig, en ik dring niet aan.

Het is nu hoogtijd om naar Hettie te trekken. De Studio 46 is gemakkelijk te vinden daar sinds jaar en dag een schilderij van de Oceaan gemaakt is op de muur van de ingang. Immers, de Mama van Hettie is schilderartieste en verzorgt twee halve dagen per week teken- en schilderlessen aan jong en oud.

Maar wat een tegenslag; Hettie is vandaag heel uitzonderlijk een dag afwezig. Mama zou er bijna om huilen. Waarom hebben jullie niet vooraf gebeld? Soit, gedane zaken nemen geen keer…  We maken een kleine rondgang in de studio en nemen afscheid. We stoppen Mama nog het geschenkje voor kleine Felix toe. Ze wil het slechts aannemen op voorwaarde dat we beloven het onmogelijke te doen om morgen, op de weg naar onze volgende bestemming, Paternoster, een kleine omweg te maken, en nog even terug binnen te wippen. Beloofd Mama.

Onze Toyota doet het goed, de chauffeur tot hiertoe ook. De TomTom vraagt of hij een omweg mag maken langs de Devos straat. Ik geloof TomTom niet , maar wat dacht je… Jawel, we rijden door de Devos straat. Ook dat verdient een foto.

Vanavond willen we ten volle genieten van Leeuwendal, want het is onze laatste avond hier. Hilde maakt nog een proviand wandelingetje en komt met lekkere hapjes naar huis. Leuke, rustige, gezellige avond. We krijgen nog een oproep van Hettie. Zij vindt het doodjammer dat we elkaar gemist hebben, en dringt ook aan dat we morgen zeker het omwegje langs Bloubergstrand maken. We zien wel…

Ontbijt en rustige voormiddag ten huize Leeuwendal. Planning was om een ganse zondag te niksen. Maar een gesprekje met een man in Biscuit Mill bracht daar verandering in.

Die man prees ons aan om zeker de kunsttentoonstelling in het Convention Centrum te bezoeken. Hij was danig enthousiast en hij stopte ons zelfs een folder in de hand. Het is vandaag de laatste dag van dit driedaags event en we besluiten om er vanmiddag een paar uurtjes te gaan rondneuzen. Maar deze voormiddag houden we het verder rustig. Hilde trekt wel nog naar de Melissa winkel in de Kloofstraat om wat eetwaren voor deze middag in te slaan.

Een lunchke op het eigen terras is eens wat anders dan altijd dat restaurant gedoe.

En of het smaakt. Een quiche, kaasstokjes, tomaatjes, zalm; meer moet dat niet zijn. Of toch wel; een glaasje Chardonnay daarbij.

Rond 15 u deponeert Jean-Paul ons bij het Convention Centre, rechtover Hotel Westin. Het is behoorlijk druk aan de balie. Eenmaal wij aan de beurt zijn krijgen we zomaar het “pensioners” tarief. Hoe kan dat nu?

We spreken een rendez-vous punt en uur af, voor het geval we ons eventueel zouden verliezen.

Bezoekers van allover the world. Jong, jonger, oud, ouder…

Zoals de cataloog aangeeft krijgen we hier een diversiteit aan werk te zien, dat de voorhoede vormt van hedendaagse kunst uit Afrika en uit de gehele wereld. Dit werk doet ons denken aan onze Waregemse kunstenaar Karel Duthoy.

Belangstelling voor alle vormen van kunst…

Achteraf een leuk gesprekje met de kunstenaar.

Hilde wil dit ook wel eens van wat dichterbij bestuderen.

De boog moet niet altijd gespannen zijn…

De ganse wereld is hier vertegenwoordigd. . En het is ook hier dat kopers van over de hele wereld interacteren met de exposanten.

Fotografische kunst komt ook opvallend veel aan bod.

Kunst kopen is ook kunst…

Een selfie met een kunstwerk kan hier ook.

Lucifers kunnen ook kunst zijn.

Zowel gevestigde artiesten als opkomende talenten proberen hier belangrijke netwerken te creëren.

En dit werk doet aan Denis de Gloire denken…

Mooi werk uit Centraal Afrika.

Italië…

Nee, dit is geen montage… de persoon is echt.

Tapijt in de kunst… of kunst in tapijt?

Zonder woorden.

Nog drie kunstwerken.

Intussen zijn we hier meer dan twee uur op toer, en is het stilaan genoeg geweest. We roepen taxi JP op. Bij de uitgang mogen we zelf nog een finishing touch geven aan een soort graffiti muurschildering.

Een paar uurtjes Leeuwendal, en dan terug stapvoets richting Kloofstreet. Op een tweetal plaatsjes krijgen we een prachtig zicht op Kaapstad en de omgevende bergen.

Verschillende façades onderweg lonen de moeite voor een foto. Misschien mocht deze montage vannamiddag op de kunsttentoonstelling gehangen hebben.

Aan Nr 83 wil Hilde ook nog eens op de foto.

Vanavond is MANNA EPICURE  ons opvanghuisje.

We krijgen een tafeltje aan het open venster.

De botertjes bij het brood zijn verpakt als karamellen. Leuk!

We bestellen een steak tartaar.  De ingrediënten worden een paar minuutjes later reeds aangevoerd.

Dienstertje Alina heeft dat nog gedaan. Op professionele wijze bereidt ze voor onze ogen een tartaar om u tegen te zeggen.

Rond 20 uur zijn we voldaan, en we trekken terug te voet naar huis. Het is nog niet gans donker als we “the dark horse” passeren, en we raken veilig aan ons Leeuwendal. Het is zondagavond, dit wil zeggen Face Time met de familie. Rond 21 uur krijgen we onze beide kinderen en (bijna) alle kleinkinderen in klank en beeld voor ons schermpje. Blij te horen dat in België ook alles naar wens verloopt. Nu zullen we zeker goed slapen.

De dag start met een eenvoudig ontbijt ten huize Leeuwendal.

Het is wel wat bewolkt vandaag Maar de meteo belooft beterschap.

We bellen onze taxivriend Jean-Paul op om ons naar Woodstock te brengen, een wijk van Cape-Town. Elke zaterdag vindt hier een grote markt plaats in de biscuit Mill, een oude koekjesfabriek.

Een half uurtje later deponeert Taxi JP ons voor de deur van WOODSTOCK BREWERY, een brouwerij met op de bovenverdieping  een restaurant. We spreken af  met Jean-Paul dat hij ons om 16 u aan dit restaurant terug komt ophalen.

We zijn hier slechts een 500 tal meter van onze bestemming Biscuit Mill verwijderd. En de straat ernaartoe is bezaaid met kleurige, fleurige restaurantjes, cafeetjes en leuke shops. Er is zelfs een Fox Hole.

Enkele jaren terug zag het er niet al te best uit voor de toekomst van deze oude koekjesfabriek. De Woodstock buurt was verpauperd; er waren zelfs plannen om de fabriek af te breken. Tot in 2005 een duo ondernemende vrienden daar verandering in bracht. Ze kwamen op het idee om in de halfopen opslagplaats van de Biscuit Mill een zaterdagse markt te organiseren.

Het duo nodigde kleinhandelaars uit met fijne biowaren en landbouwproducten.  Ze trokken ook jonge creatieve designers aan om hun werk te komen presenteren.

Wat startte als een klein zaterdags marktje is de jongste jaren uitgegroeid tot een heus bio-event, waar elke zaterdag honderden mensen komen genieten van een eenvoudig ontbijt tot een exclusieve brunch met versgebakken pizza’s, sushi, oesters…

en jawel… zelfs Belgische wafels…

Het zijn wel Afrikanen die de wafels bakken. Maar ze bakken 100% naar het Belgisch recept.

Chinese gerechtjes…

… en Spaanse paëlla.

De Zuidafrikaanse Champagne (bubbles noemt men ze hier) zijn ook niet te versmaden. En je kan kiezen tussen Pierre Jourdan, Haute Cabrière, of Cap Classique. 100 Rand per glas (ongeveer 6 €) en je krijgt 50 Rand terug als je het lege glas terugbrengt.

Deze Marokkaanse dame verkoopt hier al tien jaar groenten en fruit. En ze ziet het nog steeds zitten.

Boven op de toren van de oude koekjesfabriek bevindt zich een van de beste restaurants van Afrika “The Test Kitchen”. Hier worden gerechten geserveerd volgens een exclusief concept. Maar waarschijnlijk geen spek voor onze bek.

Het is dik 13u, en we zakken maar terug af naar ons restaurant in de brouwerij. Maar onderweg is er om de haverklap een moderne shop, een schrijnwerkerijtje, een kunstgalerij of een leerfabriekje waar we wel eens willen binnenlopen.

Dit is een café-restaurant. Tussen de oude bolides staan caféspelen, biljarten en eettafeltjes opgesteld. Op de achterste muur is een halfdoorgesneden auto aan de muur bevestigd.

Schrijnwerkerijtjes waar kaders, spiegels en kleine meubeltjes vervaardigd worden uit recuperatie planchetten.

Alles vervaardigd uit recuperatie hout.

Tussen de winkeltjes door ook wel regelmatig confrontatie met de armoede.

We lopen een kunstatelier binnen en krijgen er van een vriendelijke dame uitleg bij haar werk. Niet geschilderd maar gemaakt met uitgesneden lapjes leer. Om dit nog beter aan te tonen heeft ze op deze triptiek Nog enkele lapjes niet volledig vastgehecht.

De dame troont ons mee naar haar werktafel, om alles in detail te demonstreren.

Deze tekening is volledig in leer gemaakt… Geloof je het niet?

… ziehier een detail. Overtuigd nu?

Bij ons afscheid van de lieve kunstenares hoort nog een foto. En een uitwisseling van wederzijdse e-mail- en blog adressen

Een atelier van leerbewerking met bijhorende winkel. Alles zeer mooi voorgesteld.

In de brouwerij laten we het brouwproces opzij liggen om ons zo vlug mogelijk naar het restaurant te begeven.

In het restaurant is er een broekverbranding aan gang. Leuke bedoening.

Dit is de jonge man die volgende week in het huwelijk mag treden. Hij ligt schijnbaar nu al aan de ketting.

Wij van onze kant genieten van een Grill&Tap. Met (zoete) frietjes. en een glaasje rosé. Stipt om 16u30 rijdt Jean-Paul zijn taxi voor.

Rustig namiddagje ten huize Leeuwendal.

Vanavond trekken we terug naar de Kloofstraat, de straat met de tientallen restaurantjes. In café Paradiso kunnen we een tafeltje versieren binnen in het restaurant. Wel aan een open venster dat op het terras uitgeeft.

We kiezen alle twee voor struisvogelfilet. Ditmaal niet met frietjes, maar met bolletjes kroketjes. Als apéro bestellen we een flesje Chardonnay, dat we verder soldaat maken bij ons diner.

Tegen 20 uur kunnen we huiswaarts. Maar het is al een beetje aan het verduisteren, en de omgeving ziet er niet zo veilig uit. Dan maar een taxi. Het restaurant roept een taxi op. Duurt wel twintig minuten voor een gure kerel zijn gammele taxi voorrijdt. Hadden we misschien toch beter te voet huiswaarts gekeerd. We moeten 60 Rand, maar de man kan niet teruggeven op 100 Rand. Dat is niet erg, replikeert de kerel; je roept me in de komende dagen op voor een nieuwe rit, en dan betaal je 40 rand minder. Prompt stopt hij mij zijn naamkaartje toe, en weg is hij…

8u30. Ontbijt in het pompeus interieur van Restaurant Vivaldi.

Keuze genoeg van broodjes, koekjes, charcuterie. Vanaf morgen meten we (Hilde)  zelf het ontbijt verzorgen. We laten ons nog eens gaan…

Eenmaal uitgecheckt in het hotel belt de receptie een taxi op. Een goedlachse man Jean-Paul staat twee minuten later voor de deur. Bagage laden en wegwezen. Jean-Paul is afkomstig uit Ruanda en spreekt perfect Frans.

“Waarheen?” vraagt Jean-Paul. Het antwoord hierop is niet evident. Voor de volgende vier dagen verblijven we in de villa van een kennis van een vriend. Maar het adres welke we kregen is wat onduidelijk. Tamboerskloof – Leeuwendal crescent- Gardens. Welk woord staat voor de gemeente, welk woord staat voor de straat? Wij weten ook dat het aan de voet van de tafelberg ligt, dicht bij de plaats die naar de kabelbaan leidt. Met deze uitleg gaat Jean-Paul zijn IPhone te lijf en binnen de minuut roept hij triomfantelijk “Trouvé!” Wij bellen nu de contactpersoon op, Mevrouw Karen, die ons de sleutel zal overhandigen.

Op het einde van de rit wordt het toch nog een kluwen door kronkelende en steile straatjes, maar iets voor elven poseert Jean-Paul ons aan het ingangspoortje van de villa.

Leeuwendal 2. Dit wordt ons verblijf voor de vier volgende dagen.

Jean-Paul poseert nog efkes voor de foto, overhandigt zijn visitekaartje, en zegt dat we hem om het even wanneer mogen oproepen. Wij maken alvast een afspraak voor maandag 18 februari om 10u30. Dan moeten we immers naar het Europcar bureau gevoerd worden om een huurauto af te halen.

Intussen is Juf Karen ook aangekomen. Een heel vriendelijk juffrouw, die ons de sleutels met de nodige uitleg overhandigt. Immers, elke deur hier is dubbel; eenmaal de gewone deur en eenmaal een traliedeur. Kwestie van de veiligheid.

We krijgen het volledige gelijkvloers ter beschikking. Alles super ruim. Een modern uitgeruste keuken, mooie douchekamer…

…en een leuke slaapkamer. Juffrouw Karen overstelpt ons nog met een pak weetjes over zowel de villa als over de wijk Tamboerskloof. 

Rustige, stijl omhooglopende straten met chique, oude Victoriaanse huizen vormen het straatbeeld van Tamboerskloof, de oudste woonwijk van Kaapstad. Wat je bij de eerste aanblik niet zou vermoeden; er valt hier best heel wat te beleven. In zoverre Karen. We hopen dat we dit in de komende dagen zullen ondervinden.

Ik installeer mij voor een paar uurtjes in een hoekje van de living. De WiFi werkt uitstekend, dus kan er à volonté geblogd worden. Intussen gaat Hilde van het milde zonnetje genieten in het piepklein tuintje. Rond 16 uur wil Hilde wat koffie, melk, koekjes en weet ik veel gaan kopen naar het nabijgelegen winkeltje, maar owee… dat valt niet mee. Met geen enkele van de vier sleutels is het slot van de traliepoort langs de straatkant ook maar één millimeter te bewegen. Na minutenlang proberen zit er niets anders op dan Juffrouw Karen terug op te bellen. Binnen de vijf minuten staat Karen aan de deur met een reservesleutel en met een spuitbusje smeersel/ontroester (WD40). Tweemaal spuiten… klein beetje wachten, en yoep… de sleutel draait in het slot als in de boter. Danke Karen! Hilde kan nu naar het winkeltje en binnen de kortste keren is ze terug en staat de koffie gezet op ons terrasje. Omdat we vanmiddag niets verorberd hebben opteren we om vanavond vroeg te gaan dineren. Restaurant Bacini werd ons door Karen als excellent aangewezen. Het ligt op ongeveer één kilometer van hier, en we besluiten om te voet door te gaan, en vanavond in het donker voor alle veiligheid met de taxi terug te keren. En één kilometer is niet zo ver, ware het niet dat het ongelofelijk stijl klimt. In een klimrit van de Tour de France zeker 1ste categorie. Gelukkig kunnen we ongeveer halfweg wat uitblazen om een tekst te ontcijferen die aan een elektriciteitspaal is vastgemaakt. Op die plaats moet een hond iets “walglik” gedaan hebben en er wordt gevraagd dit op te kuisen.

Iets verder kunnen we nog een stopje inlassen, maar hier begrijpen we niet wat men met deze tekst bedoelt. Hoe kan een haarsnit nu uw leven redden?

Tegen dik 18 u kunnen we aanschuiven op het overdekt buitenterras van Bacini’s. We zitten hier bij een Italiaan, dus bestellen we Italiaans. Spaghetti frutti di mare en pizza margarita. Lekker en leuke ambiance.

Recht tegenover onze Bacini’s ligt de Bicycling Club, ook een restaurant. Die studentenkeet zit afgeladen vol. De tafeltjes staan opgesteld tot over het volledige trottoir. Er staat er zelfs eentje tussen de geparkeerde wagens.

Tegen 19u30 hebben we afgerekend. Het is absoluut nog niet donker, en we beslissen om toch maar te voet terug te keren. We passeren nog een voedingsshop (7 eleven) die 7 dagen op 7 open is van 8 uur ’s morgens tot 23 u ’s avonds. Dat zou in België niet mogelijk zijn. Hilde loopt er nog vlug binnen om wat proviand bij te halen voor ons ontbijt van morgenvroeg. Het is  bijna volledig  donker voor we ons huisje bereiken, en we zijn dus blij dat we zonder kleerscheuren aankomen. Nog een uurtje napraten, internetten, bloggen, en… beddeke binnen. Slaapwel.

 

Bij een nachtelijk toiletstondje heb ik terloops gemerkt dat alle filmbestanden volledig zijn gekopieerd. En om 7 uur zien we door ons vensterraam dat het al behoorlijk druk is in Kaapstad.

Na de Valentijn plichtplegingen met de wederzijdse uitwisseling van geschenkjes is het tijd om over te gaan naar de Valentijn fotosessie. Titel van deze bekroonde foto; “Alleen de viool kan dit koppeltje tegenhouden”.

Valentijn blijft nazinderen…

Om 10u30 trekken we Kaapstad in. We willen in het centrum een expositie van Foto Jones uit Knokke gaan bekijken. Spijts Luc over het juiste adres beschikt is het een puzzel om op het juiste adres te komen. Eenmaal ter plaatse vernemen wij dat die expositie al een paar weken tot het verleden behoort.Dan maar richting Green Market. Onderweg staan we toch wel even stil bij het aanschouwen van de glazenwassers op een grote building. Je moet die acrobaten zien slingeren. Spijtig dat het niet mogelijk is een filmpje te posten op de blog.

Niet te geloven welke toeren die mannen uithalen.

Het is intussen snikheet geworden (37° C). We zoeken een terrasje in de schaduw, en van hieruit hebben we een mooi uitzicht op het reilen en zeilen op die typisch Afrikaanse markt.

De kraampjes zijn als het ware aan elkaar gekleefd. Zeven dagen op zeven moet ’s morgens alles opgebouwd en ’s avonds alles terug afgebroken worden.

Beschilderde canvas, tassen, kledij, maskers, juweeltjes, postuurtjes… te veel om op te noemen.

En regelmatig enkele zangers of muzikanten die net als deze twee “Wonderful world” komen zingen.

Deze dames kwetteren in het Swahili.

Met volle overgave kwelen ze er op los. Het blijkt dat de linkse dame op de foto volledig blind is.

Deze pyjama kerel schijnt de baas te zijn van een vijftal kraampjes. Vanuit zijn bureaustoel superviseert hij nauwlettend zijn personeel terwijl hij op de IPhone zijn omzet kan bijhouden. De moderne Afrikaanse manager dus.

Na dit intermezzo trekken we naar de Long Street, de Rue Neuve van Kaapstad. Aan een coiffure salon mogen we een Valentijn kapsel kiezen voor onze dames. Als we de keuze gemaakt hebben steekt er wel een onverwacht probleem de kop op; het duurt minimum vier uur om een dergelijk kapsel te arrangeren. En zoveel tijd hebben onze dames niet.

We passeren een gespecialiseerde fotowinkel. Twee jaar geleden heb ik er een telelens gekocht voor mijn Panasonic fototoestel. Luc is reeds een tijdje op zoek naar een beschermhoesje voor zijn GoPro toestelletje. Hier hebben ze dat; in blauw rubber. Chique.

Als ik de verkoper opmerkzaam maak op mijn lens doet hij alsof hij mij nog herinnert. Of zou het toch kunnen?

Iets verder ligt het “Grand Daddy” hotel.
Op het dak van dit hotel staan een viertal antieke airstream caravans. Ze zijn alle vier gepersonaliseerd en ze doen dienst als hotelkamer.

Het hotel heeft ook een restaurant; THIRTY ATE. De naam staat evengoed voor het huisnummer (38) als voor eten. Knap gevonden!

De menu kaart dient ook als onderlegger.

Voor onze laatste lunch eten we alle vier iets anders. Moet kunnen…

 Het urinoir is ook een specialleke. Wanneer je voor het urinoir staat kijk je in een aquarium. Je moet er maar aan denken…

We wandelen nu terug naar ons Signature Hotel. Immers, binnen een uurtje moeten Luc en Dominique vertrekken naar de airport. Zij moeten er ook nog de Toyota Fortuner die ons een ganse maand rondvoerde inleveren. En daarvoor  verdient Luc een dikke pluim. Meer dan vierduizend kilometer stuurde hij ons feilloos over harde en zachte wegen, over grint en over zand, door rustige steegjes en door druk stadsverkeer. Alsof het niets was. Danke Luc, volgend jaar mag je meedoen in de DAKAR.

Pijnlijk moment. Na een ganse maand samen op stap geweest te zijn, gaan onze wegen nu uit elkaar. Scheiden doet lijden. Dank voor alles Luc en Dominique. Hopelijk kunnen wij dit in de toekomst nogmaals herhalen. Snif snif…………….. Goede reis verder en tot wederziens in April in België. Snif snif……..

We blijven ietwat verweesd achter. Om vanavond die leegte te doorbreken beslissen we om toch maar deel te nemen aan het Valentijn event. Daarvoor hebben we geen taxi vandoen, want alles speelt zich af in het restaurant VIVALDI van ons hotel. Maar eerst trekken we ons een paar uurtjes terug op de kamer.

Het is nog een beetje worstelen geworden om aan een mooi plaatsje te veroveren in het restaurant. Naar het schijnt waren wij de laatsten die er nog bij mochten. Pas neergeploft in onze siège longue of daar komt een super sympathieke ober ons elk een glaasje rosé bubbels aanbieden. Geste van het huis voor Valentijn.

Het appelsien schilfertje  moest er niet in liggen, maar ’t is toch lekker.

Als starter een prawn cocktail. Super lekker.

Conrad, intussen kennen we zijn naam, komt onze Chardonnay openen, en weet ons intussen te vertellen hoe het scenario van vanavond in elkaar steekt.

Conrad’s verhaal is nog niet uit, of komt daar een chanteuse van de trappen gegleden. Oooh, wat heeft die dame een mooie stem. Zij zingt “When you believe” van Withney Houston. Moest je niet weten dat Withney Houston reeds gestorven is, en moest je de dame niet zien, dan zwzze je dat Withney aan het zingen is.

Dat moet ik uiteraard gaan filmen… wat wil je?

Kom ik naar mijn plaats terug, en wat zie ik?… Zit die duivelse Conrad wel bij Hilde in de zetel zeker. En dat op Valentijn. Awel merci!

Bij het genieten van de hoofdschotel (Spiced sirloin on the bone, grilled and served with madagascar pepper sauce, tempura onion and fries) wordt het misstapje van Hilde met de mantel der liefde afgedekt.

Maar wie verschijnt er nu van achter de trappen… Inderdaad, Conrad. Ook een prachtige stem. Hij mag naast Phil Collins lopen. Na dit te horen ben ik al veel minder kwaad. Er zit een familie Japanners in de zaal. Die schijnen met kinderen en kleinkinderen overgevlogen te zijn om de 90 jaar van Opa te vieren. En Opa is ook mee. Flinke kerel nog. Doet ons beiden denken aan Mijnheer Hobo zaliger. Maar wat blijkt? Een kleindochter is reeds een half uur in slaap gevallen. Zelfs de mooie stem van Conrad beroert haar niet. Misschien is het de jetlag die haar parten speelt.

Intussen gaat Conrad maar door met zijn performance.

Ik ontmoet Papa Hobo bij het handen wassen in het toilet. We beginnen te babbelen, en in een mum van tijd hebben we alle twee de helft van ons leven verteld. Hij heeft me intussen meegetroond tot aan de grote familietafel. Zijn kinderen vinden dit danig sympathiek. Ze vragen of ze een foto mogen maken van Papa Hobo op zijn 90e verjaardag, in gezelschap van een Belg in Zuid-Afrika.

We betalen onze rekening aan de kassa naast de saxofoon biertappen en we trekken naar de kamer met het besef dat we deze Valentijnsdag niet vlug zullen vergeten.