’t Is zondag, dus lang uitslapen. En daarbij is het overtrokken en waait er een zeer strakke wind. Maar dat deert mij niet, want de dag kan nu al niet meer stuk. Ik kreeg vannacht en vanmorgen mailtjes binnen van vriendin Yvonne en van vriend Luc om me te feliciteren met mijn resultaat in het jaarlijkse filmfestival van de Waregemse cinéclub dat gisterenavond plaats vond. Ik behaalde een tweede plaats (op twaalf films) met mijn film over de grote en de kleine dieren in… Afrika. Ontbijt buiten zit er niet in, maar we vinden een plaatsje aan het venster met zicht op ’t zwembad. Vandaag moeten we onze Nissan Livina terug inleveren; we hadden hem langs internet gehuurd vanuit België, en dit tot vanmiddag. Wij moeten hem dus vandaag droppen in de airport van Kaapstad. Intussen hebben we een grotere Nissan gehuurd tegen de tijd dat ons volgend bezoek aankomt. Deze nieuwe Nissan X-trail mogen we tegen 14 uur afhalen aan het WESTIN hotel in Kaapstad. Rond 11 uur rijden we dus richting Kaapstad en een half uur later staan we al aan de drop-off van de airport.
Vanuit het bureau van Thrifty komt er een vriendelijke jongen mee om te controleren of we nergens een schrammetje gemaakt hebben. Na een summiere controle krijgen we inderdaad een bewijsje dat we de wagen vlekkeloos afgeleverd hebben.
Nu staan we wel te voet, maar niet geklaagd; om het half uur rijdt er een bus van de airport naar het centrum van Kaapstad.
Vanop een hoge bus heeft men een veel betere inkijk op de omgeving. Hier passeren we de township van Guguletho.
Gelukkig komt er nu snel evolutie in de townships. Hier zijn honderden nieuwe “Mandela” huisjes in aanbouw.
En jawel… een heuse moskee.
Wat we op de bus niet direct bemerkt hebben is dat er zo’n hevige wind staat. Bij het binnenrijden van Kaapstad valt het dan toch op, want de straten liggen er desolaat bij. Deze man loopt achteruit om niet weggeblazen te worden. Vanaf het busstation tot de WESTIN is slechts een vierhonderdtal meter. Dat zien we wel zitten. We trachten dicht bij de huizen te sluipen en we klampen ons aan elkaar vast. We zijn geen vijftig meter ver of komt daar een windstoot die ons letterlijk op de grond kiepert. Gelukkig lig ikzelf de onderste en Hilde bovenop mij. Op dat eigenste moment passeert daar een Afrikaanse zwarte familie in een overjaars volkswagentje Chicco. De man springt uit zijn auto, helpt ons recht en sleurt ons mee in zijn Chicco. In een mum zit Hilde op de achterbank bij een kolos van een mama en drie kinderen. En ikzelf vooraan met ook twee kinderen op mijn schoot. Voor we goed beseffen wat er gebeurd is parkeert het autootje aan de WESTIN en laat de lieve mijnheer ons uitstappen. Wij hebben nog net de tijd om een centje toe te stoppen, maar dat weigert de lieve man kategoriek. In laatste instantie kan ik het briefje in de hand van eentje van de kinderen stoppen. Ooh, ooh, ooh… hier moeten we toch echt even van bekomen.
In de WESTIN heerst er stilte voor de storm. Immers vanaf morgen start hier tegenover in het congrescentrum de grootste mijnbeurs van het Afrikaanse continent.
Iedereen van allover the world die maar iets met mijnbouw te zien heeft komt hierop af. Het hotel zit vanaf vanavond afgeladen vol, en ook Cobus, onze contactpersoon bij Europcar weet zijn hoofd niet meer staan. Hij vraagt begrip en een uurtje geduld om de wagen in ontvangst te nemen. Niet getreurd; wij eten een slaatje en drinken een glaasje chenin blanc om onze emoties van de windhoos door te spoelen.
Inderdaad, een dik uur later kan Cobus ons fier als een gieter melden dat hij het geflikt heeft om een nagelnieuwe car voor ons te versieren. Met enkele bijkomende accessoires en zonder verhoging van de contractprijs. Ditmaal moet er ook een tweede bestuurder ingeschreven worden. Immers, binnen een klein weekje komt vriend Luc eraan, en die wil ook wel graag eens achter het stuur. Luc en Dominique waren hier zowel verleden jaar als twee jaar geleden ook enkele weken samen met ons.
Oooh, oooh, oooh… wat een sjieke car!
Als we terug in Noordhoek aankomen springen we eerst nog eens binnen om een tafeltje te reserveren voor morgenavond bij wijnkasteel Cape Point. Uit vroegere ervaring weten we dat we hier beter een dagje vooraf reserveert. We hebben geluk… ze behouden ons een plaatsje op het buitenterras.
Vanavond kleurt het licht op ’t terras van onze “African Queen” nog mooier dan voorheen, en we besluiten hier de avond verder door te brengen. We hebben nog een pakje “petit-beurkes met vanille vulling”. Een kopje oploskoffie daarbij maakt ons zondagavond dineetje compleet. We hebben geluk dat we thuis zijn want rond 20 uur krijgen we een FaceTime oproep van het thuisfront. Op uitzondering van Léonie (die op de trein zit naar Leuven) passeert de ganse familie de revue. Zalig om zo te kunnen kletsen met elkaar terwijl je meer dan 8.000 km verwijderd bent. De avond kan niet meer stuk.
