Maand: januari 2016

Wat een vreselijke nacht. Ziek, misselijk, walgelijk… noem maar op. Is dit een zonneslag of een indigestie… of beiden? Ik zou willen overgeven maar dat gaat ook niet. En eigenaardig; Hilde at zowel gisterenmiddag als ’s avonds juist hetzelfde als ik, en zij voelt zich kiplekker. Zou het dan toch een zonneslag zijn? Ontbijten zit er voor mij niet in, middagmalen evenmin… Hilde deed dit dan maar alleen en tussendoor maakte ze kleine wandelingetjes in de buurt van het hotel. Ik strompel om het kwartier naar het toilet in de hoop toch maar eens te kunnen overgeven, maar niets daarvan. Tot uiteindelijk rond 16 uur het verlossende restje zeevruchtenpasta van gisterenmiddag eruit komt gerold. Waarschijnlijk moet er iets mis geweest zijn met één of meerdere van de mosseltjes, de gamba’s of de calamars uit die pasta. Hilde nam stiekem deze foto van mij en mijne rode kop.

Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. Maar avondeten zit er vooralsnog niet in. In de vooravond kan ik wel een half uurtje aan de laptop; daarna terug het nestje in en hopen op een goede nacht. Hopelijk is morgen weer alles onder controle…

Een tour met de Hop-On Hop-Off bus is telkens een belevenis en het is ook wel goed dit in het begin van het verblijf in een stad te doen. Je weet maar nooit dat je hier of daar nog een tip krijgt over iets dat je nog niet kent. Tegen 9u30 trekken we te voet naar het bureau van de bussen. En waar valt mijn oog in dat bureel onmiddellijk op; omdat hun zomerseizoen sinds 15 januari is afgesloten geven ze nu een combi-ticket voor de bus en voor een helikoptertoer met 40% korting. Dat kan je toch niet laten liggen denk ik direct bij mijzelve. Hilde is niet onder de indruk van de deal, en stelt voor dat zij intussen een uurtje winkeltjes afloopt. En rond 11 uur kunnen we dan samen aan de bustour beginnen. Schitterend voorstel toch? Reeds na 10 minuten word ik opgehaald door een chauffeur die mij naar de helihaven aan het Waterfront voert. En binnen de kortste keren zit ik, samen met een Engels koppel netjes ingeriemd in een nagelnieuwe B206 Long Ranger; een zeven zitter.

 

Prachtige machine..

We krijgen een koptelefoon en een speakertje zodanig dat we ten alle tijde kunnen communiceren met de piloot. Een unieke belevenis; we vliegen over de oceaan, over het strand, over bergen en steden. Voor de lezers die de streek een beetje kennen; achtereenvolgens over het Waterfront, Sea-point, Clifton, Camps Bay, langs de Twaalf Apostelen bergketen, Hout Bay, Chapmans Peak, Noordhoek, Kalk Bay, Muizenberg, Constantia, rakelings voorbij de Tafelberg om langs de haven van Cape-Town terug naar het Waterfont te vliegen voor de landing. Jammer dat we dit allemaal in een half uurtje moeten consumeren. Het mocht gerust twee uur geduurd hebben.

Hout Bay

Zicht op Cape-Town met Waterfront, de haven, het nieuwe voetbalstadium, de Tafelberg en Signal Hill.

De universiteit van Cape-Town.

Ooh, ooh, wat was dat mooi. Blijvende herinnering en tientallen prachtige foto’s en filmpjes. Als de chauffeur me terug afzet aan het bureau is Hilde daar ook pas aangekomen. We beslissen om niet te talmen en maar vlug op de bus te springen, want we zouden graag een lunchke nemen in Camps Bay, en de bus doet daar wel anderhalf uur over. De Hop-ON Hop-Off is natuurlijk niet zo spectaculair als de helikopter. Maar toch horen we in onze oortelefoontje nog enkele nieuwtjes die we niet wisten. We zitten wel met een probleem; de 36° Celcius die voorspeld waren worden al met een paar graden overschreden; snik- snik- snikheet. We zitten wel op het open bovendek, en vangen gelukkig wat wind. Telkens de bus stopt wordt het binnen de kortste keren onuitstaanbaar heet. Het is bijna 14 u als we Camps-Bay bereiken en we spoeden ons naar “Blues”, een gekend café-restaurant. We krijgen een plaatsje op het overdekte buitenterras. We hebben zicht op het strand van Camps-Bay. Daar ook is het een drukke bedoening.Aan het strand is het ook behoorlijk druk.

We eten hier een pasta van zeevruchten. Zeer lekker, maar achteraf gezien moet er toch iets mis geweest zijn met die zeevruchten…             We vervolgen de Hop-On en die maakt een halte van 10 minuten in het haventje van Hout-Bay. Vlug efkes de benen strekken dus. We blijven wellicht iets te lang belangstelling hebben in de relatieproblemen van een koppel zeehonden met als gevolg dat de bus ervandoor is. Twintig minuten wachten dus op de volgende.We hadden iets te lang belangstelling in de zeehonden, en weg was ’t busje…

Twintig minuten zijn zo voorbij. Ditmaal zit er op de rij voor ons een zwarte jongen uit Malawi. Hij heeft juist dezelfde I-Phone als de mijne. Zijn toestelletje zit gemonteerd op een selfie stick en hij neemt aan één stuk door foto’s en films. We zijn uiteraard nogal vlug in een gesprek verwikkeld en de man, Malumbo Simwaka heeft mij heel wat zaken bijgebracht over de I-Phone.Malumbo and me… on the selfie!

Het luxe hotel “The twelve Apostels” genaamd naar de bergketen achterop.

Een zielig straattafereeltje onderweg.

Tegen de klok van vijf stappen we van de bus in de omgeving van de Westin. We voelen nu al een gloeiende gloed op al onze onbedekte lichaamsdelen. De grote boulevard naast het hotel is volledig verkeersvrij gemaakt. Wat mag hier gaande zijn?… Bij nader toezicht schijnt een Franse filmcrew hier een publiciteitsfilm in te blikken voor een nieuw model van Peugeot. Indrukwekkend wat daar allemaal bij komt kijken. Als iemand van de crew bemerkt dat ik aanstalten maak om een kiekje te nemen van die nieuwe (half overdekte) Peugeot, komt hij dreigend afgelopen met de melding dat het niet toegelaten is te fotograferen, en dat ze mij goed zullen in de gaten houden. ’t Was natuurlijk te laat…Hierbij krijgen jullie de primeur van een nieuw model Peugeot dat binnen een zestal maanden op de markt komt.

Voor vanavond hebben we gereserveerd in “Den Anker” en we zien het wel niet goed zitten. Ik zeker niet. Moe, verbrand van de zon, futloos… Maar afspraak is afspraak; dus trekken we naar het “Den Anker” in het “Waterfront”. We houden het bij een echte Vlaamse steak tartaar ofte filet americain. Alhoewel hij zeer lekker is laat ik een groot deel onberoerd. Ik voel mij echt niet lekker; hopelijk gaat het morgen beter…

Gisterenavond bij het slapengaan lag er op ons nachtkastje een briefje waarmee je gans België jaloers kan maken.Op 17 januari zal het in Kaapstad volle zon zijn en een temperatuur van 36°C

Het is 9 uur in de morgen en bij het ontwaken ziet het er inderdaad naar uit dat die weersvoorspellingen zullen uitkomen. De Tafelberg ligt al te blaken in de zon. We zijn nog steeds wat lui, en het draait rond 10 u voordat we aanschuiven aan het ontbijt. Tegen de middag maken we een grote wandeling naar het centrum en de Green Market. Wegens zondag is het kalm in de straten en er zijn maar de helft van de winkeltjes open. Als we dan toch in een snuisterijenwinkeltje binnenlopen horen wij een jong koppeltje Vlaams spreken. Natuurlijk moeten we weten van waar ze zijn; van Kortrijk… Zij noemt Olivia Saverys en is hier voor een jaar op stage in Cape-Town. Ze is de kleindochter van de gekende architect uit Deinze, Willy Saverys en de achterkleindochter van de alomgekende kunstschilder Saverys. De jongeman is Jan Willem Billiet, en hij woont momenteel in Johannesburg. Als ze horen dat wij een blog hebben en dat ze er kunnen in voorkomen poseren ze gewillig voor een fotootje.

Wij voelen alras dat we de temperatuur hebben onderschat… het is inderdaad snikkend heet. We willen wat luwte zoeken in de grote St George Cathedral, maar die is gesloten. Op een zondag dan nog. Begrijpe wie kan… Er hangt wel een papier dat ze morgen open zijn. We maken er dan maar een zondag van met korte wandelingetjes en lange terrasjes.

Zelfs de meeuwen liggen te fladderen in het water om wat verfrissing te zoeken.

Iets verderop in de stad hebben in verschillende straten en op een paar pleinen een soort amateur-muziekfestival plaats gevonden. Elk groepje of bandje mocht naar believen zijn nummertje(s) opvoeren. Jammergenoeg eindigde dit evenement op 15 uur. Maar we hebben toch nog kunnen genieten van enkele uitlopertjes van dit festivalletje. Een muziekgroepje speelde meeslepende tango muziek en verschillende toeschouwers gingen aan de dans. Wij hebben ons gelukkig kunnen bedwingen. Alhoewel… Hilde was bijna vertrokken. 

Een groepje amateur-artiesten.  

Hilde had graag met die zwarte boy een dansje gemaakt…

Afgemat van de hitte en van het wandelen (14.700 stappen volgens mijn I-Phone) bereiken we rond 6 uur terug de Westin. Juist tijd voor een douchke en een glaasje cola-whisky (voor Hilde een Afrikaans bubbelke) in de happy hour bar. We zien het zelfs niet meer zitten om ons nog te verplaatsen voor een kort etentje. We blijven dan maar in het restaurant naast de bar een hapje eten. Lijnfisch van de dag met een glaasje wijn. Om 21 uur zijn we al op ons kamer. Nog een uurtje internetten of bloggen en de zondag zit erop. Moe maar tevreden kruipen we onder de lakens.

Tegen 0 u 30 worden we in ordeloze rijen en zonder enige vorm van controle naar het vliegtuig geleid. De machine zit afgeladen vol en de handbagage puilt bijna overal uit de voorziene ruimtes. Het zal dan ook meer dan een uur in beslag nemen voor iedereen geïnstalleerd raakt. De stewards en stewardessen hebben meer dan handen vol om alles in goede banen te leiden. De veiligheidsinstructies worden opgevoerd door een mooie stewardess, maar ’t is er wel eentje op ons TV schermpje. Mooie hostess, maar ’t is er wel een virtuele.

Na meer dan twee uur vliegen en nadat bijna iedereen ligt te slapen komt men ons wekken om het avondmaal te serveren. Het is dan iets over 3 uur in de morgen. Begrijpe wie kan. Gelukkig wordt het een rustige vlucht zonder al te veel turbulenties of andere oneffenheden. We slapen beiden in stukjes van een paar uurtjes en dan nog als de muizen in ’t meel. Wat een opluchting als we na meer dan tien uur de Tafelberg in het vizier krijgen.Wie zien we daar?… Jawel; de Tafelberg.

Zoals voorzien zetten we om 13 u stipt voet aan wal in de Moederstad Cape-Town. Wat hebben wij geluk… onze koffers rollen bij de eerste van de band, en die achtergebleven labels hebben we dus niet vandoen. Bij die rolband maken we toevallig (weeral) kennis met een zeer goede vriend van Bernard Devos. Herman Heyvaert was advocaat in Dendermonde, maar is nu gepensioneerd en woont in Knokke. We wisselen snel onze telefoonnummers uit, en misschien treffen we ons een dezer dagen eens in Cape-Town.Herman Heyvaert en zijn dame. We hebben tientallen gemeenschappelijke kennissen.

Onze car ophalen bij Thrifty loopt als een trein. Net zoals verleden jaar een witte Nissan Livina, ons toegeleverd door zwarte Jack.

Hilde met Jack van Thrifty.

Alhoewel Hilde blindelings de weg kent van de airport naar ons Westin hotel experimenteren we toch al een beetje met de TomTom app en de Afrikaanse kaarten die ik verleden week op mijn spiksplinternieuwe  I-Phone heb opgeladen. Dat verloopt niet zo vlot en met wisselend succes, maar ook dat zal weeral iets te maken hebben met de jaren. Met de dagen komt dat ook wel kits. Op goed een half uurtje bereiken we de Westin, waar schoonzoon Bert weeral alles voor ons heeft voorbereid. We hebben geluk, want het is vriendelijke Lisa die achter de balie staat. Het is reeds het vierde jaar dat die vriendelijke juffrouw ons van dienst is. Ze begroet ons met een smile alsof we elkaar al alzeleven kennen.Lisa met haar hartelijke smile.

Binnen de kortste keren kunnen we ons kamer innemen. Oef… een pak stress valt van ons af. Drie maand Afrika… waaauuw. Koffers uitpakken en een paar uurtjes uitblazen op onze ruime mooie kamer. Ook van hieruit hebben we een prachtig zicht op de Tafelberg.Het mooi aanzicht vanuit ons kamer op de Tafelberg.

Rond 18 uur stijgen we een uurtje naar verdiep 19, alwaar de bar gevestigd is en we rustig kunnen genieten van de zonsondergang en een hapje met een drankje aan het happy hour tarief. Zalig. Ook hier raken we weer aan de praat. Een Nederlandse dame, gehuwd met een Duitse heer en sinds meer dan vijf-en-twintig jaar in Munchen wonend. Zij gaf les Nederlands in een Europese school in Munchen. En wie heeft ze als leerlingen gekend? Inderdaad; Kelly, Lindsey en Debbie Pfaff, de drie dochters van onze Nationale Jean-Marie in de periode dat hij bij Bayern Munchen speelde. De dame had ook regelmatig Westvlaamse kinderen in haar klas en ze moest er steeds om lachen als die kinderen vroegen om het bord te mogen “afkuisen”. Na die gezellige babbel gaan we nog een kleine verplaatsing maken; met het busje van het hotel naar het “Waterfront”. Daar zijn massa’s shops waaronder ook verschillende telefoonproviders. Een Zuid-afrikaans telefoonkaartje “Vodacom” kan hier wel dienst doen in een reservetelefoon. Zodoende kunnen we goedkoop bellen allover zuid-Afrika en kunnen we vanuit Zuid-Afrika ook goedkoop opgebeld worden. Voor de vrienden die hier al zijn of kortelings naar hier komen; ons nummer is:   +27 76 806 92 83 of vanuit Zuid-Afrika: 076 806 92 83. Intussen ook nog een kaartje gekocht voor internet airtime. Zo kunnen we in noodgevallen ook surfen op plaatsen waar geen WiFi beschikbaar is. En nu naar het Belgisch restaurant “Den Anker”. Maar dat valt wel tegen; alles volzet tot 22 uur. Dat zien we uiteraard niet zitten na een nacht vliegtuig. We informeren enkele meter verder bij “Hildebrand”, en als ik aangeef dat mijn vrouwtje Hilde noemt krijgen we direct een super tafeltje. Het “Waterfront”

We laten ons bekoren door gefriteerde calamares en drinken daarbij een flesje  Sauvignon Blanc “Buitenverwachting 2013”. Voor ons tweetjes spijs en drank betalen we 327 Rand, zijnde (aan de koers van vandaag) 18,6 €. Valt mee zou ik zeggen. Tegen de klok van tienen zijn we terug in de Westin en het zal niet lang duren voor we in dromenland arriveren.

Een ganse voormiddag zijn we overtuigd dat we vanalles en nog wat zullen vergeten zijn. Komen we dan toch een dagje ouder? Tegen 14 uur komt Jurgen van Hurry-express ons ophalen en welgeteld één uurtje later staan we in Zaventem. Véél te vroeg, maar dat schijnt ook eigen te zijn aan ouder worden… alle marges vergroten. We vliegen met Turkish Airlines, en omdat er maandag een zelfmoordaanslag was in Istanbul hebben we ons wel aan strengere veiligheidsmaatregelen verwacht. Maar alles verloopt supervlot, en na de handbagage- en paspoortcontrole hebben we nog ruim anderhalf uur tijd om in te checken. We doden die tijd met onze sociale netwerken, wat shopkes bezoeken en een koffietje slurpen. Alles verloopt volgens schema en de zitjes 24e en 24f blijken inderdaad voor Hilde en Christian Devos voorbestemd. Hilde’s buurdame op 24g informeert als wij wel op de juiste plaats zitten. Bij het nazien van onze instapkaarten bemerken we dat aan de incheckbalie een deeltje van de instapkaarten is afgescheurd. Maar juist op dat deeltje waren de twee labels van onze koffers gekleefd. Grote paniek; we lopen naar een steward, en die wuift onmiddellijk onze vrees weg. Hij komt ons na enkele minuten meedelen dat zijn chef alles geregeld heeft. Als dat maar waar is…  Door dit toeval zijn we met Hilde’s buurdame in gesprek gekomen, en geloof het of niet… haar echtgenoot Dirk Dewitte is in Waregem geboren. En zijzelf, Lieve Gosseye, was meer dan 50 jaar geleden de beste schoolvriendin van Andrée Van Laere, de zus van Fientje Van Laere. En Fientje was toendertijd de beste vriendin van Hilde en tevens oorzaak dat Hilde en ikzelf elkaar leerden kennen. Gesprekken alom dus, en de vlucht van drie- en een half uur was zo voorbij. Wij onthouden wel dat Lieve en Dirk geweldige wereldreizigers zijn. Zij vliegen vannacht nog door van Istanbul naar Kathmandu, alwaar ze enkele maanden geleden hun Toyota Jeep achterlieten. En nu willen ze hun reis vervolgen. Wegens de problemen tussen India en Nepal zijn er momenteel in Kathmandu enorme problemen met de bevoorrading van brandstoffen, en zelfs de elektriciteit is er heel schaars. Om die reden hebben Dirk en Lieve een zonnepaneel van 30 kilogram mee in hun bagage. Dit paneel willen ze ginds op hun Toyota monteren om toch maar over wat stroom te beschikken. Dit om maar te zeggen welke avonturiers Dirk en Lieve zijn. Zij houden er ook een blog op na; www.worldtravellers.be. In Istanbul lopen onze wegen uit elkaar, maar niet zonder de belofte dat wij ons ooit zullen terugzien. Intussen zijn we ook FaceBook vriend met zowel Lieve als Dirk. En hebben ze ook al een reactie geplaatst op onze blog. Lieve en Dirk Dewitte; ongelofelijk interessante mensen. Wij zien ons zeker nog terug.

In Istanbul hoeven we drie uur te wachten op onze verbindingsvlucht naar Kaapstad. Wat we hier in de luchthaven meemaken grenst aan het ongelofelijke. Een onoverzichtelijke chaos van vele duizenden mensen. Afkomstig uit alle mogelijke hoeken van de wereld. Het doet ons denken aan Babel. Een zitje bemachtigen is zo goed als uitgesloten. Als we dan uiteindelijk toch een barstoeltje aan een buffet kunnen versieren betalen we eventjes 20 € voor twee glaasjes lauwe witte wijn. 800 Belgische frank. (Dit schijnt ook eigen te zijn aan oudere mensen;  steeds omzetten naar Belgische frank). Intussen is het bijna middernacht maar de kakafonie houdt niet op. Politie- of veiligheidsagent vallen nergens te bespeuren. Niet één…  En dit vier dagen nadat hier een zelfmoordaanslag is gepleegd. Bij het inchecken voor de vlucht naar Kaapstad volgt er ook geen enkele controle op onze bagage. Als dat maar allemaal goed afloopt…

Oeieoei, wat valt er nog allemaal te regelen?…. Ineens is onze afreis zoooo dichtbij. Gisterenavond hadden we nog een etentje met Léonie; onze kleindochter die een paar dagen geleden terug voet aan wal zette in België, na zes maanden Erasmus in Zweden. Prettige ervaring om als grootouders de kleinkinderen zo te zien evolueren.

Léonie zette maandagavond terug voet aan wal in België. WELKOM!

En vandaag nog 1001 dingen te regelen. Koersen van de Carrefour naar Alfa-Solution en van Maryleen naar de ING. Afscheid aan de buren links en rechts, koffers schikken, nogmaals schikken en herschikken. Tussenin komt beste vriend Xavier nog afscheid nemen en de dag zoeft voorbij als een wervelwind. De rest is voor morgen…Vriend Xavier en Liane komen afscheid nemen…

Pakken, herpakken, schikken, herschikken… Afscheid nemen van vrienden en familie. Het wordt en het is reeds een beetje hectisch. Maar we houden de moed er in, want de verwachtingen zijn weeral hoog gespannen. Ware het echter niet dat er deze morgen een zelfmoordaanslag plaats vond in Istanboel (Turkije) en dat wij vrijdag met Turkish Airlines naar Zuid-Afrika vliegen.  We maken een tussenlanding in….. jawel; Istanboel. Hopelijk komt alles in orde en kunnen we zaterdagmiddag opgelucht voet aan wal zetten in ons geliefde Cape-Town.

             Deze voormiddag was er een zelfmoordaanslag in Istanboel.

We vliegen met Turkish Airlines en maken een tussenlanding in Istanboel.

Inderdaad, de grote esbattementen van de Kerst- en Nieuwjaarsfeesten liggen al enkele dagen achter de rug, alhoewel hier en daar zijn nog wat naschokken voelbaar zijn. Onder de vorm van recepties, dineetjes en/of soupeetjes allerhande. Met tussendoor nog een pak ultieme voorbereidingen voor ons nieuw avontuur. Het wordt dus stilaan een beetje stressie. Gelukkig blijven er toch nog wat momenten over om in alle rust de fotoalbums van de vorige edities te doorbladeren en ons reeds wat in te leven in Afrika 2016. Hopelijk kunnen we binnen een tweetal weken op deze plaats onze eerste fotootjes en vrolijke verslagjes downloaden. Tot dan…