Hilde met I-Pad aan de ingang van NATANJA.
Esther had ons verplicht om ten laatste om 8 uur te ontbijten. Om 5 voor 8 maken we dus maar ook onze opwachting. Vooraleer we mogen gaan zitten wil Esther alle deksels van potjes en pannetjes opheffen om ons diets te maken waarvan we allemaal kunen genieten in Natanja. We bemerken dat alle worstjes aan weerszijden van hun topje zijn ontdaan, maar het is inderdaad ook een klein pannetje waarin ze gegaard zijn. Voor de rest is er een overvloed aan mueslie, yohourt, warme en koude melk, halfvolle en volle, konfituren in alle soorten en kleuren, witte bonen in tomatensaus, koffie en thee, fruitsappen allerhande, een drietal soorten brood, aangevuld met sandwiches en andere droge koekjes. We dachten nu onze plaats te kunnen innemen, maar moeten eerst nog de opsomming aanhoren van de verschillende soorten ei-bereidingen die Esthers keukenpiet voor ons kan prepareren. Zitten we dan toch in een “Geschenk van God”? Intussen is het wel al 5 na 8. Maar al bij al smaakt het ontbijt super. We maken kennis met twee Deutsche Mädeln aan de tafel naast de onze. Ze zijn ook nog maar een drietal dagen geleden aangekomen in Zuid-Afrika. Ze vertellen ons dat ze beiden een sabbatjaar inlassen tussen twee studierichtingen door. De komende vier dagen bewandelen ze ongeveer hetzelfde pad als wij. Na het ontbijt gaan we vlug ons klein ééndagskoffertje pakken, want we hebben zopas vernomen dat onze contactpersoon Johan, de zoon van Esther is aangekomen. We hebben het liefst met hem te regelen, want onze afrekenig is nogal ingewikkeld door veranderingen van data, en door het feit dat Herman’s kamer niet ingenomen werd, Maar met deze lieve Johan verloopt de ganse afrekening als een fluitje van twee centen. 
Bij ons afscheid wil Johan nog persé een foto met Hilde, en dat gunt ze hem dan ook gewillig. Achteraf weet Johan ons ook nog te vertellen dat hij de zoon is van de Pastor uit deze parochie. Zijn Mama, Esther, was dus de echtgenote van de Pastor. Maar Zijne Hoogheid heeft al 15 jaar het tijdelijke ingewisseld voor het eeuwige. Ter verduidelijking wil ik hier wel aan toevoegen dat hij Pastor was van een afdeling van de Gereformeerde Kerk waar de pastors mogen huwen. Als we het domein Natanja uitrijden bemerken we de twee Hamburgse freules die schijnbaar op iets of iemand aan het wachten zijn. Bij navraag vertellen ze ons dat ze wachten op een autoverhuurbedrijf die met een huurwagen zal komen, maar dat schijnt absoluut nog geen zekerheid te zijn. Immers, vannacht hebben ze een berichtje ontvangen van de verhuurder dat de bankkaart die ze hebben doorgegeven waarschijnlijk gekraakt of vervalst is. Op dit moment kunnen ze de maatschappij niet bereiken, en ze weten dus niet of de wagen eraan komt of niet. Plezant is anders natuurlijk. Vrijdag de dertiende speelt hen waarschijnlijk parten. Wij vangen onze 300 km weg aan naar Phalconglenn. Een vakantieoord met een twintigtal huisjes. Herman heeft hier met zijn time-sharing punten een huisje vastgelegd voor één week. De folder van Falcon Glen beschrijft de ligging als Schoenmanskloof, maar onze GPS weigert deze locatie omdat dit geen officiële stads- of gemeentenaam is. Tweede optie zijn de GPS coördinaten, maar nergens in de folder is hiervan maar iets te bespeuren. Derde mogelijkheid is de uitleg te volgen die op de routebeschrijving staat. Ongelofelijk maar waar; op die uitleg staat een afslag volledig verkeerd aangeduid. Hierdoor belanden we op een zijspoor, een baan van 70 kilometer, die volledig bezaaid is met diepe, superdiepe putten. Potholes noemen ze dat hier. En dit op veel plaatsen over de ganse breedte van de weg.
Potholes noemen ze dat hier…
Over de ganse breedte van de weg.
We bevinden ons hier midden een mijngebied, waar ertsen ontgonnen worden. Tientallen camions met dubbele bakwagens rijden op en af deze weg. Zij zijn ook de oorzaak van die potholes. Waar wij 50 à 60 km per uur al supersnel vinden, laveren zij gezwind aan 80/90 km tussen en door die putten heen. Bangelijk. Het vervolg kan je misschien al raden; plotseling vlamt er zo een gedrocht pardoes in ons achterste. Hij was juist aan zijn inhaalmaneuver ingezet, maar moet plots nog voor een diepe put uitwijken in onze richting. Hij vlamt in ons g.., wij krijgen een zwiep voorwaarts, maar ik kan gelukkig mijn VWtje in de hand houden. Gelukkig was de aanrijding op de uiterste linkse kant van onze VW, anders had hij ons misschien verpletterd. De chauffeur vlamt ons toch voorbij alsof er niets gebeurd is. Gelukkig is onze auto nog rijvaardig en hunnen we het gedrocht volgen. Als na een paar kilometer de camiondriver merkt dat wij nog altijd volgen steekt hij zijn hazard lichten aan en parkeert hij in de zijberm.
Ons VWeetje na de clash. De foto kan bij sommigen misschien vragen opwerpen, maar vergeet niet dat we in Zuid-Afrika links moeten rijden.
De man komt woedend uit zijn cabine gesprongen en begint te roepen dat ik gans op het einde van zijn inhaalmaneuver ben uitgeweken. Zwart op witte leugen, maar de kerel blijft roepen en tieren. Als ik hem uitleg dat ik naar de politie zal bellen snapt hij naar zijn GSM, want hij zal dat wel doen. Intussen zijn er reeds twee dergelijke camions van de gelijknamige vervoermaatschappij gestopt en tien minuten later staan er zes in een lange rij. En dus ook zes bonken van chauffeurs die alle schuld op mij steken. Plezant is anders… maar zegt Hilde… wij zijn ongedeerd, en dat is het belangrijkste. Zou Hilde dan toch koelbloediger zijn?
De pothole weg en onze mastodont.
De chauffeur Dumsani uit Swaziland.
Een twintigtal minuten later, en nog steeds geen politie in zicht, doet Dumsani alsof hij opnieuw de politie opbelt, en na zijn telefoontje zegt hij doodleuk dat ze onderweg zijn. Gelukkig verschijnt er plots uit het niets een reddende engel. Een dame met een Toyota bakkie vertraagt, en bij het zien van onze wanhopige blikken houdt ze halt. Wij vertellen ons wedervaren; zij belt onmiddellijk de politie op. Ze vraagt naar de hoofdcommissaris en smeekt hem dat hij zelf direct ter plaatse zou afstappen. Ze verneemt dat er nog geen enkele oproep geweest is om naar het ongeval te komen. Mevrouw Adèle belooft ons om te blijven wachten tot de politie ter plaatse is. En inderdaad… binnen de vijf minuten komt een Politiejeep aangereden. Mevrouw Adèle schudt ons de hand, en verdwijnt onmiddellijk van het gebeuren. Hilde kan nog nipt naar haar e-mailadres informeren.
De commissaris ondervraagt mij eerst, en nu is het de beurt aan Dumsani. Deze blijft hardnekkig bij zijn standpunt dat die blanke man met de VW hem op het einde van zijn inhaalmaneuver achteraan heeft aangereden. De commissaris zoekt aan de achterbumper van de camion of er maar hier of daar een schrammetje te zien is … niets. Dumsani begint nu de commissaris te overtuigen dat bij een dergelijke camion met reuzebumpers het normaal is dat er niet het minste spoor kan zijn van een aanrijding door een lichte personenwagen. De commissaris maakt dan rustig de toer van de 25 meter lange vrachtwagen. En aan de voorkant van de vrachtwagen gekomen roept hij plots Dumsani bij zich.”En wat is dit hier?” vraagt hij wijzend op de plaats van het voorlicht van de camion. Ligt daar geen stuk rood plastiek, afkomstig van mijn rood achterlicht.
Het reddende rode stukje plastiek van mijn VW achterlicht.
En zelfs de lasnaden van de bumper zijn gescheurd door de schok.
Na deze vaststellingen zegt de commissaris dat hij genoeg weet, en vraagt al onze papieren en 20 minuten tijd om het dossier op te stellen. Dumsani gaat in de berm van de weg zitten, en zijn zes collega’s druipen één voor één af, zonder hem nog een blik te gunnen. Intussen hebben wij langs een telefoontje naar onze verhuurmaatschappij vernomen dat, gezien ons voertuig nog rijvaardig is, er verder kunnen mee rijden tot maandag. Maandagvoormiddag zouden we ons dan moeten aanmelden in hun bureel van Nelspruit (ong. 60 km) om daar nogmaals een verklaring af te leggen, en het formulier met het dossiernummer te overhandigen.
Al bij al is alles nog op zijn beste verlopen, en zoals het te zeggen met de woorden van die Duitse mädeln van deze morgen; “Es könnte schlimmer sein”. Normaal moesten we ons voor 17 uur aanmelden in vakantiedorp “Falconglen”, maar een telefoontje met de receptie stelt ons gerust dat we ons niet moeten opjutten en rustig tot 19 u de tijd hebben om ons aan te melden. Voor de geïnteresseerde toekomstige Afrikareizigers geven we hierbij de raadgeving om bij aankomst in Afrika onmiddellijk een reserve GSM in gang te zetten met een Afrikaans telefoonkaartje. In elke airport zijn er shops van MTN of van Vodacom.
Tegen 18 uur (bijna zonsondergang) maken we onze opwachting aan de receptie van Falcon Glen. Moe en uitgeput worden we ontvangen door een superlieve Bonita, die samen met haar man Nicky dit vakantiedomein beheert. Na ons hachelijk verhaal smeekt Bonita ons om een tweede welkomstdrankje te nuttigen. Wij mogen onze intrek nemen in Chalet N° 11. Met alles erop en eraan, en paradijselijk ingeplant in de natuur. Vanuit ons livingraam kijken we op de hof van Eden. Hier zullen we wel de rust terugvinden na het hachelijk avontuur van “Vrijdag de dertiende”. En vanavond zetten we voor geen geld ter wereld nog geen stap naar buiten, ook al hebben we maar een ietsje-pietsje proviand mee van onderweg.
Onze Chalet N° 11. Drie slaapkamers en drie badkamers. Wie goesting heeft kan nog achterkomen voor een vijftal dagen.
Het sublieme zicht vanuit onze living.
De berg staat in brand, maar dat schijnen ze hier gewoon te zijn.
Op weg naar de horse show falls. met nu en dan een stopje.
De Horseshoe Falls worden zo genoemd omdat ze in de vorm van een hoefijzer zijn gevormd. Juist door deze speciale vorm zijn ze uitgeroepen tot nationaal monument.
We zijn er (bijna) gans alleen…
En nu een paar kilometer verder op weg naar onze volgende cascades, de Lone Creek Falls. Het is een hobbelige baantje en we worden zelfs aangeraden onze gordels aan te spannen en ons gebit uit te nemen. Gelukkig is dit laatste voor ons (nog) niet van toepassing.
Een impressionant zicht. Het water stort met een donderend geluid tachtig meter in de diepte.
Er loopt een pad van ongeveer 200 meter vanaf de verharde weg naar de waterval.
Wat kan de natuur toch mooi zijn.
Het is reeds 13 uur, en de wandelingen hebben ons doen verlangen naar een kleinigheidje om achter de kiezen te stoppen. Wij rijden naar het naburige stadje, Sabie. Onderweg passeren we nog een houtzagerij die indertijd een paar keer bezocht werd door onze vriend Leon Ide.
Het stadje Sabie doet ons een beetje denken aan een cowboy filmdecor. Tussen de piepkleine winkeltjes ontdekken we een Vodaphone Shop. Vlug wat datakrediet bijvullen, want de foto’s op deze blog zijn echte slokkoppen. Zoals veelal in Zuid-Afrika is deze telefoonshop uitgebaat door Indiërs. Ditmaal echter met een zeer technische, accurate en vriendelijke bediening.
In een mum van tijd hebben deze twee heren terug wat datakrediet op mijn kaartje getoverd. Ze laten me niet gaan vooraleer ze mij het bewijs voorleggen dat het krediet werkelijk op mijn kaartje is bijgevoegd.
Een beetje verderop vallen we op een treinstel dat omgebouwd is tot restaurant. De Pancake World. Gelukkig bedienen ze meer dan alleen maar pannenkoeken. Hilde bestelt een Pizza seafood en ikzelf een pizza margharita. Met één glaasje wijn smaakt dit overheerlijk. Alhoewel we een “medium” genomen hebben krijgen we ze absoluut niet gans op. Veel te groot.
Onze dichtste tafelgenoot is Stoffel, de papegaai van het huis. Telkens wanneer wij uitverteld zijn begint hij met een verhaal. Schijnbaar boeiend, maar voor ons Westerlingen moeilijk te begrijpen.
Wanneer het gekwebbel van Stoffel wat te gortig wordt komt onze lieve dienster Eunice de grote vogel kalmeren. En binnen de kortste keren is het diertje gekalmeerd. Maar wie zou er nu niet kalmeren bij die zachte fluisterwoordjes van Eunice? Jij toch ook!
