Hilde en Christian Devos 2023

Voor één keer geen stralende zon bij het ontwaken. De hemel ziet pikzwart en het is al aan het regenen. Zelfs de tamme parelhoen loopt er triestig bij.

Het prachtig terras van “Von Abercron” kan vandaag geen dienst doen voor het ontbijt en we worden verplaatst naar de living van Petra.

Met alle zes de gasten aan één tafel. Het zijn allemaal Duitsers. Wij Vlamingen echter zijn polyglot; we passen ons direct aan en we hebben leuke gesprekjes in het Duits.             Na de afrekening en de intussen klassiek geworden afscheidsfoto, ditmaal met Petra, gaan we voor 120 kilometer de natte weg op naar Strand.

Aan een benzinestation maken we onze pompist dolgelukkig met een Radio Shack koerspetje, en daarna zijn we voor nog een luttele 100 kilometer meer dan drie uur onderweg.

Gutsende regen, zichtbaarheid praktisch nihil; plezant is anders.

 

Maar we bijten op ons sjiek, we doen het traag en voorzichtig en tegen 14 uur staan we aan de receptie van “Strandpaviljoen”, een mooi gebouw dat met de voeten in het water staat.

Hier beschikken we gedurende een volle week over een drie-slaapkamer appartement dat we zullen delen met vriend Herman Declercq en zijn kleinzoon Gilles. We kunnen slechts vanaf 16 uur over het appartement beschikken, maar na een paar grapjes en een Radio Schack petje wordt dit een uurtje vervroegd. Juist tijd genoeg dus om in het restaurant van het gelijkvloers letterlijk van een lunch voor gepensionneerden te genieten. Deze 3 gangen lunch kost normaal 55 Rand (= 5 Euro) en voor 60 plussers is dit 39 Rand (= 3,5 Euro). En het is nog lekker ook. Wie doet beter?                                                     Het appartement valt reuze mee, en we zijn nog maar pas binnen of Herman en kleinzoon Gilles maken ook hun opwachting. Het woord kleinzoon mag je niet te letterlijk nemen, want Gilles is een boom van ne vent en hij is 24 jaar. En net als het appartement valt ook hij geweldig mee. Bij de eerste kennismaking althans. (Grapje).

We installeren de verschillende kamers en beslissen dan om zo vlug mogelijk naar de airport van Kaapstad te rijden om de huurwagen van Herman terug in te leveren. Trouwens, Herman is op Johannesburg gevlogen, heeft daar een wagen gehuurd, en is dan samen met Gilles in 2,5 dagen naar Strand gereden. Ze hebben dus niet veel aan sightseeing moeten doen om dit te overbruggen. Vanaf nu kunnen ze dus uitrusten en zich laten vervoeren in een mooie witte Chevrolet met een uitstekende driver die op zijn beurt geleid wordt door GPS Ellen. Wel eerst nog met de twee wagens tot Kaapstad (55 km) en dat gaat zeer vlot. Gilles plakt letterlijk aan mijn gat. Het droppen van de wagen verloopt ook vlot, en omdat we dan toch in de omgeving van Kaapstad zijn beslissen we dan maar om daar de avond door te brengen op het gekende “Waterfront”.

We dretsen daar alles af en Gilles wil natuurlijk op de foto met de Nobelprijswinnaars. (Ken je ze nog?).

Als de maagjes beginnen te grollen trekken we binnen bij Ocean Basket, een horecaketen van het betere soort. Onze dienster noemt Viola, en we zingen haar in vier akkoorden een eigen interpretatie van “Violetta”. Viola is ontroerd van onze serenade, en ze dient ons een kingklipvis op om vingers en duimen af te lekken. Tussen haakjes wil ik vermelden dat mijn duim bijna genezen is.

Achteraf drinken we nog een Belgisch biertje in Den Anker, alwaar Gilles verschillende oogkontakten heeft met de nieuwe verantwoordelijke van de zaak. Als je ‘t mij vraagt; een toffe verschijning. We rijden nu terug naar Strand, en uiteraard doen we een beetje navraag bij Gilles over hetgeen we bemerkt hebben. En hier blijkt dat het initiatief van de juffrouw kwam en niet van Gilles. Wordt misschien nog vervolgd… Eenmaal terug in ons Strandpaviljoen appartement staan we nog een tijdje in vervoering voor het prachtig zicht op het stadje Strand.

Een sterrenhemel moeten we missen wegens de bewolking, maar de weersverwachtingen voor morgen zijn goed, dus… lekker slapen.

Marleen van “Ons Genot” helpt ons aan een adresje in Hermanus, en één telefoontje volstaat om een kamer te bemachtigen bij Petra van “Von Abercron”. Bij deze namen hoef ik niet te vertellen dat het om een Duitse B&B gaat.                                                     Onderweg passeren we niet zo ver van Elgin waar we met de Waregemse vrienden in het caravanpark “Old Mac Daddy” verbleven. Achteraf bleek daar door een misverstand een restaurantrekening niet vereffend te zijn. We maken dus een ommetje om dit probleempje uit de weg te helpen. Ellen van de GPS laat ons in de steek, en we moeten politiehulp inroepen om ons op het juiste pad te helpen.

De verantwoordelijke van “Ols Mac Daddy” wordt er bij geroepen, en de man is ons zeer dankbaar, temeer omdat de fout bij hen lag. Zij waren vergeten die ene restaurantrekening aan te rekenen in de totaalfaktuur.

Reeds tegen de middag rijden we het mooie kuststadje Hermanus binnen maar we gaan eerst onze bagage deponeren bij “Von Abercron”.

In het centrum van Hermanus eten we enkele tappa’s bij “Tappa’s” en genieten op het terras van het prachtig zicht op zee.

 

Normaal zijn van hieruit walvissen te spotten, maar het is nu nog te vroeg op het jaar; ze arriveren maar vanaf einde mei. Ik neem dan maar een foto van een walvisfoto die in het restaurant hangt.

In de hoofdstraat lopen we binnen bij Hemingway’s Bookshop, en dat wordt weer een verrassing van formaat. De excentrieke eigenaars Noël en Beth Hunt runnen hier een boekhandel met zowel nieuwe als tweedehandsboeken.

 

De rekken waarin de boeken per onderwerp zijn opgesteld bevatten ook nog veel andere spullen en bric-à-brac. Er zijn wel vijf verschillende kamers die volgestouwd zitten, en hier en daar staan stoeltjes of zeteltjes waar de bezoeker gezellig in de boeken kan bladeren.

Ik vertel aan eigenaar Noël over Margaux Casteur die een studie maakt over de verschillende religie’s in Zuid-Afrika en direct troont hij mij mee naar zijn religieus rek, waaruit hij blindelings een boek tevoorschijn haalt; “Bisshops & Prophets in a black city”. Als Margaux hier haar gading niet kan vinden, dan zal ze het nergens vinden. Ik neem ook nog een tweede boekje mee, een kinderbijbel, waar misschien ook nog één en ander uit te rapen valt over de manier waarop de kleintjes in Afrika hun religie beleven.

Ondertussen is Hilde zich ook al met veel belangstelling in een boek aan ‘t verdiepen. Bij nader toezicht vertoefden wij meer dan een uur in Hemingway’s boekenshop. Maar ‘t was zeker geen verloren tijd. Pal naast de bookshop belanden we in Gallery Rossow, een kunstatelier waar we verleden jaar twee werkjes kochten van Glenn Cox, een jonge blanke Zuidafrikaansse artiest. Eigenaar en uitbater Joshua Rossouw herkent ons nog en hij glundert als we vertellen dat wij onze werkjes van Glenn Cox nog steeds koesteren.

Ondertussen zijn we wel een beetje lui geworden en we verlangen naar wat rust in onze B&B “Von Abercron”.

We laten ons weeral gaan aan onze gebruikelijke bezigheidjes en om 19u30 trekken we nogmaals het stadje in.

We gaan er genieten van een struisvogelsteak van superieure kwaliteit, en dit in het Restaurant Burgundy, een eethuis waar we verleden jaar eveneens vertoefden. Tegen de klok van tienen  zitten we in ons nestje.

Gisterenavond hadden we aan Marleen gevraagd om nog een dagje bij te boeken, en het was geen enkel probleem. We mogen zelfs onze zelfde honeymoonsuite behouden.

We ontbijten samen met Lieve en Remi De Backer, en zij vertellen honderduit over hun geesteskind “Born in Africa”. Gisteren hebben ze een paar van hun studenten bezocht die in Kaapstad universiteit of hogeschool lopen.                                                             Vandaag voor ons dus geen verplaatsing. Zo kunnen we ons wat dieper inleven in Stellenbosch en omgeving. We parkeren de wagen aan De Braak, toevallig tegenover het museum van de universiteit. We lopen er eens binnen en zijn aangenaam verrast door de originaliteit van de werken, zowel beelden als schilderijen. Het is een tijdelijke tentoonstelling met werken van dertien jonge kunstenaars.

Van hieruit gaat het wandelend naar de indrukwekkende Moederkerk, het icoon van Stellenbosch. Dit was het eerste volwaardig kerkgebouw in Zuid-Afrika en dateert van 1687. In 1710 wordt de kerk verwoest door een brand, en het zal meer dan tien jaar duren voor men aan de heropbouw begint. De kerk is in neo-gotische stijl ontworpen en is vooral bekend om haar prachtige glasramen .

In het Dorpsmuseum krijgen we nog een tourtje geschiedenis. Het museum bestaat uit vier volledig gerestaureerde huizen met bijpassend interieur uit de verschillende belangrijke periodes van de stad. Het Schreuderhuis (1709)  is het oudste van de vier en meteen een van de eerste grote gebouwen van de stad. Wonder boven wonder heeft dit huis een grote brand overleefd. Het jongste exemplaar (1850) is volledig  opgetrokken in Victoriaanse stijl en geeft ons een glimp van het florerende Stellenbosch uit die tijd.

In elk van die huizen worden we ontvangen door een dame in klederdracht van de periode van het huis. Deze dames overstelpen ons met een regen aan informatie en geschiedenis.

We leren onder andere dat Stellenbosch genoemd werd naar Simon van der Stel, die in 1679 het gebied verkende dat toen nog Wildenbosch geheten werd.

De huizen op zich doen een beetje Bokrijkachtig aan, en toevallig krijgen we allebei de gedachte op dat één van deze huizen wel eens de schuilplaats kon zijn van onze vorige Bisschop. Met huishoudster, toilettafel, bureeltje, slaapkamer met hemelbed en bijhorend kinderbedje. Uiteraard trachten we ons vlug van deze gedachte te ontdoen.

Na een snakje en een beetje lopen we nu binnen op een tijdelijke tentoonstelling “Zivaglo”, een interaktieve lig- woord en kunstbelevenis. Wat het liggen erbij komt doen hebben we niet begrepen, maar voor de rest is het wel een heel speciale performance. We komen in een sfeerruimte terecht van kledij en schoenen die tot kunst zijn verheven, en rond elk van die stukken hangt een verhaal.

 

Er wordt afwisselend muziek, woord en licht op ons afgevuurd.

Als we na een twintigtal minuutjes terug op straat staan moeten wij nog wat bekomen, en dat doen we dan ook bij een heerlijke capuccino.                                                           Later lopen wij nog de Art-Gallery van Greg Lourens binnen, een potloodkunstenaar (ook houtskool) die portretten maakt als zouden het foto’s zijn. Schitterend werk met navenante prijzen. In dezelfde galerij heeft zoon Vincent Lourens een klein atelier van juwelen met bijhorende uitstalling. Vriendin Yvonne Dhondt zou haar gelijke vinden in vader Greg en kunstjuwelier Hein Vera zou kunnen opschieten met zoon Vincent.

Nu is het genoeg geweest. Moe en voldaan trekken we naar onze honeymoonsuite in “Ons Genot”. In het restaurant genieten we nog van lekkere calamari in tempura bereid, en hiermee is het bobijntje voor vandaag af.

Laatste ontbijt, afrekening en afscheid bij Pieter en Anja.

Vandaag zit er slechts een heel kleine verplaatsing (ongeveer 50 kilometer) in, en we hebben dus tijd zat om alles van dicht te bekijken. Bij het buitenrijden van Wellington nemen we nog een foto van de mooie kerk.

Een kwartiertje later rijden we reeds door Paarl, en maken we een halte, toevallig recht tegenover “Oom Danie se winkel”.Niet te verwarren met de gekende “Ome Samie se winkel” in Stellenbosch, maar toch bijna even extravagant. Het krioelt hier ook van rariteiten, antiquiteiten en brocante. We ontdekken zelfs een ogenschijnlijk echte “Van Gogh”, maar bij nader toezicht bemerken we dat het schilderij de naam kreeg “Vincent 1899” maar geschilderd werd door Bertris in 1999.

 

Onze volgende stop is de opvallende kerk van de Nederduitse Gereformeerde Kerk. Een prachtige kerk, gebouwd in 1969.

Op een vijftigtal meter van de kerk staat een prachtige villa, en dat schijnt de pastorie te zijn. We vernemen langs officieuze weg dat de gelovigen van deze NG Kerk gevraagd worden om maandelijks 10% van hun inkomen af te staan aan de kerk, dan hebben wij toch onze bedenkingen bij deze pastorie-villa. Maar bij zulke zaken blijven we niet al te lang stilstaan, en we zijn weeral onderweg.

We rijden langs een grote wijngaard en eindelijk zien we eens plukkers aan het werk. Niet getreuzeld; we rijden de wijngaard binnen, tot heel dicht bij de plukkers. De voorname heer die op ons afstapt en achteraf ook de eigenaar schijnt te zijn, is heel blij dat we zijn wijngaard willen vereeuwigen en verleent ons alle faciliteiten.

Hij weet ons ook te vertellen dat hij maar een kleine speler is in dit grote wijnland. De meeste van zijn wijnen gaan naar een coöperatieve, maar de Cabernet verkoopt hij aan de gekende huizen Koelenhof en Simonsig. We maken een babbeltje met verschillende pluksters.

Onze aanwezigheid lijkt een aangename afleiding in hun toch wel eentonige arbeid. De eigenaar geeft ons nog de raad mee om één van de parels van Paarl te bezoeken, het gekende huis FAIRVIEW.

 Een tiental minuutjes later worden we verwelkomd aan de poort van Fairview Wine Estate: een familiebedrijf waar generatie drie tegenwoordig de scepter zwaait. Omringd door de heuvelachtige, uitgestrekte wijnvelden en met zicht op de Paarlberg. Op een weelderig, kleurrijk landgoed waar koeien vredig grazen en spierwitte geitjes vrolijk ronddartelen wanneer ze niet in hun geitentorentje zitten.

Fairview’s beroemdste wijnlabel verdient een aparte vermelding: Goats do Roam. Een briljante vondst, met zowel een knipoog naar de dartelende geitjes als naar de Cote du Rhone-achtige blend waarvan de wijn is gemaakt. Tijdens het proeven werd ons verteld dat de lancering van het label voor veel opschudding zorgde. Bij de makers van Cote du Rhone én in de pers. Het bracht Fairview niet alleen wereldwijde faam, maar ook een rechtszaak, waarbij Cote du Rhone het onderspit moest delven. Inmiddels heeft Fairview vele smakelijke wijnsoorten onder dit label op de markt gebracht.                          Bovendien produceren zij ook nog een ganse gamma kazen. Ze hebben een vervanger voor bijna elke Franse kaas. Klevere kerels die mannen van Fairview!

In de namiddag verwelkomen de Belgen Eric en Marleen Bovijn ons in hun mooie B&B “Ons Genot”.

We hebben veel geluk gehad dat we hier gisteren reeds reserveerden, want alles is volzet. Zodanig zelfs dat wij de enige nog resterende kamer, de veel duurdere bruidsuite dienden te nemen. Maar omdat we geen bruidspaar (meer) zijn krijgen we die aan de gewone prijs aangeboden.

De slogan van het huis “Waar gasten vrienden worden” wordt hier meer dan bewaarheid; zonder dat wij maar iets van elkaar afweten worden twee van de negen kamers ingenomen door vrienden. Op het terras naast het onze zitten Marie-Anne van Besien met dochter Julie te verpozen. Wat een toeval… Een half uurtje later bemerkt Hilde dat Lieve De Backer, de echtgenote van Remi De Backer (Born in Africa) een plonsje in het zwembad maakt. Wat kan de wereld toch klein zijn in een immens land als Zuid-Afrika! Samen met Marie-Anne en Julie nemen we het avonddinner in het restaurant van “Ons Genot”. Op het buitenterras genieten we er van een aangename babbel, het uitzicht op de feeërieke verlichting van de tuin en de lekkere maaltijd.

 

De ontbijttafel staat gedekt onder de zonnetent aan het zwembad; dit betekent dus uitstekend weer vandaag.

Na een babbel met en enkele raadgevingen van Pieter vertrekken we naar Tulbagh, een stadje op ongeveer 60 kilometer hier vandaan. Het is gelegen in een vruchtbare vallei die gevoed wordt door de Breede Rivier.

Helemaal authentiek is het stadje niet meer, want op 29 september 1969 werd het plaatsje verwoest door een aardbeving. Maar intussen is het compleet in de oude staat hersteld en het is nu nog mooier dan voorheen.

 

Sinds een tiental jaar werd het ook erkend als Werelderfgoed. In de Kerkstraat staan 32 geklasseerde huizen die het verleden laten herleven.

Hier zijn ondermeer het dorpsmuseum en de oude kerk gevestigd.

 

De bouwmaterialen voor dit kerkje zijn ingevoerd uit Nederland, de stenen voor de vloer uit Batavia. Lunchen doen we bij “Things I Love”.

Een klein zaakje waar je niet alleen kan lunchen, maar ook mooie spulletjes kopen. Hilde laat zich verleiden door een mooie kamerjas en een tiental prachtige postkaarten. Achteraan is een tuin waar men vers de kruiden en groente plukt die men nodig heeft voor de maaltijd die de sympathieke Izelma ons zal opdienen. Izelma vertelt een en ander over haarzelf en haar familie. Ik moet wel beloven de foto die ik van Izelma neem naar haar te zullen doormailen. Wat intussen is gebeurd.

Terwijl we in de schaduw zitten uit te kijken naar de bergen op de achtergrond, genieten we van het lekkere weer. Maar ook van de lekkere lunch en de toffe ambiance die doet denken aan een schilderachtig dorpje in Frankrijk.

Terugkomen doen we langs Wolseley en de 18 kilometer lange en 700 meter hoge Bainskloofpass. Op deze pass passeren we enkele oefenende renners, juist op het moment dat ze de zogenaamde “preekstoel” passeren. Dit is een uitstekende rots die slechts een drietal meter boven de grond hangt. Dat is ook de reden waarom er geen vrachtwagens over de Bainskloofpass mogen. Die renners waren aan het oefenen voor de grote Cape Argus wielerwedstrijd van volgende zondag. Dit is de grootste eendagse wielerwedstrijd ter wereld waar 35.000 wielerfanaten aan deelnemen.

De inschrijving voor deze race opent meestal een half jaar voor de race (omstreeks september het jaar ervoor) en sluit zodra de magische grens van 35.000 inschrijvingen bereikt is. En dat is meestal behoorlijk snel! Vanop deze Bainskloofpass maken we nog een tweetal stops om de prachtige landschappen te bewonderen.

Adembenemend mooi. Eenmaal terug in “Ons Stee” geven we ons weer over aan het gekende stramien. Om halfacht lopen we nog even langs in een steakhuisje op wandelafstand van “Ons Stee” en hiermee zijn we vandaag ook al meer dan tevree…

Alain vergast ons voor het afscheid nog op een liefdes-eitje bij het ontbijt. Schattig.

Vooraleer we wegrijden wil hij nogmaals de garagepoort openen voor een foto van hem, zijn hond en zijn mooie Rolls. Clic-clac en weg zijn we…

Het is zondag, dus kerkdag, en in Robertson wordt onze aandacht getrokken door een speciaal spektakel. Op een braakliggend stuk grond zitten een groep mannen in witte gewaden. Recht tegenover, maar op een tiental meter afstand een groep vrouwen en kinderen. Je kunt er niet naast kijken.

Zoiets moeten we uiteraard eens van dichter gaan bekijken. De Chevrolet is nog maar pas geparkeerd, of komt daar nog een dame met kind op de arm langs lopen die ook naar het gebeuren stapt. Zij weet ons te vertellen dat dit een religieuze viering is van de JOHANE MASOWE gemeenschap, een groep volgelingen uit Zimbabwe (het vroegere Rhodesië). In de dertiger jaren van vorige eeuw leefde een jonge leerling schrijnwerker Johane in een klein dorpje in Rhodesië, toen hij plotseling ziek werd. Hij werd overmand door verschrikkelijke hoofdpijnen. Het werd erger en erger; hij werd verlamd en verloor zijn spraak. Maar hij bleef zich voortdurend vasklampen aan de Bijbel. Op een gegeven moment droomde hij dat hij gestorven was. In deze droom hoorde hij een stem die hem toefluisterde dat hij nu Afrika’s Johannes de Doper was, en de boodschap van Christus moest uitdragen over gans Rhodesië en Afrika. Hij genas, en trok voor veertig dagen naar een heuvel om dag en nacht tot God te bidden. Met als enig voedsel wilde honing. Hij had hem nu vanuit de hemel geroepen om zijn boodschap over te dragen aan de inboorlingen. Geneeskundige kruiden dienden vervangen door het geloof in God, verkrachtingen en overspel diende verbannen. De dienst die wij hier te zien krijgen wordt hoofdzakelijk gevolgd door inwijkelingen uit Zimbabwe. Iedereen is blootvoets en in witte doeken gewikkeld. De mannen gebruiken een ander weggetje om het plein te bereiken als de vrouwen. Hilde wordt door de dame een witte doek aangeboden, en ik moet een omwegje maken om dichter bij de dienst te komen.

Ikzelf heb geen witte sluier, dus blijf ik op een vijftigtal meter van het gebeuren vandaan. De dame had ook verteld dat de dienst duurde van 10 u in de voormiddag tot 15 u in de namiddag. Er wordt gezongen, gepredikt, gebeden en gemediteerd.

Na een kwartiertje houden wij het hier dan ook als bekeken en druipen eerbiedig af. In het doorkruisen van Villiersdorp maken we een halte bij de kunstgalerij van vader en zoon Dale en Mel Elliot. Zowel in de tuin als in de galerij worden we hier wel met mooie zaken geconfronteerd; anders dan anders.

In Franschoek gaan we natuurlijk langs in de Ruebben’s, al was het maar om ons aan Knokke te herinneren.

 

Het spaghettieke carbonara mag er best wezen. Een wandelingetje in de “quartier français” van dit gezellig stadje doet dienst als digestief.

 

Het wordt 18 uur als we terug in Wellington en “Ons Stee” arriveren. Pieter vangt ons weeral goed op, en we genieten nog een uurtje van de mooie omgeving. Voor het avonddinner willen we een adresje van Pieter en Anja aandoen, maar wat blijkt; de grote schuifpoort van het domein wil niet openen. Eénmaal, tweemaal, driemaal op die afstandsbediening drukken; niets baat. Pieter en Anja zijn vanavond ook uit eten. Onderzoeken of er manueel niet kan geopend worden. Zonder resultaat. Ten einde raad bellen we naar de Pieter’s GSM, en op een tiental minuutjes is hij ter plaatse. Hijzelf moet over de muur klauteren om binnen te komen. De lessen van Paul De Sutter indachtig, heffen we nude poort uit haar getande rails om ze daarna manueel open te schuiven. Gezien de zware poort nergens meer vastgehouden wordt is dit wel een gevaarlijke bedoening, maar met twee sterke mannen kan dit ook geen probleem zijn. Aan een gezellige buitentafel van “oud Wellington” genieten we van een glasje wijn.

De menukaart staat op een bord geschreven maar het is al danig donker dat wij dit bord niet kunnen lezen. Dan maar de olielamp erbij gehaald, doch binnen de kortste keren wordt deze gedoofd door een windstootje. Als ik die lamp terug op tafel wil plaatsen, en waarschijnlijk door een onhandige beweging, valt het glas van de lamp. Ik wil het opvangen en klem met drie vingers in het gloeiende glas. Gevolg; een serieuze brandwonde aan de duim en lichtere wondjes aan wijs- en middelvinger. De rest van de avond mag mijn rechterhand in de ijsemmer.

Dit is nu eens een avondje “in mineur”, en tien dagen na datum is de wonde aan m’n duim nog steeds niet gans hersteld. Maar we overleven dit ook weeral… Terug thuis in “Ons Stee” kan Anja nog bijstand en verzorging aanbieden met Flamazine en opsteekvingertjes. ‘t Is eens iets anders om te gaan slapen.

Bij het ontbijt hebben we een lange babbel met gastvrouw Anja. We hadden hier graag een dagje langer verbleven, maar vanavond zijn ze volgeboekt. Er komen veel sportievelingen uit alle uithoeken van de wereld naar deze streek om te oefenen voor de mega wielerkoers van volgend weekend, de Cape Argus race. Dit jaar is men aan het tienjarig jubileum toe en men verwacht tussen de 30 en de 40.000 deelnemers. Jawel, u leest goed… 40.000 mensen die veelal begeleiding of familie meebrengen; leg die maar te slapen! Maar Anja zou Anja niet zijn moest zij hier geen oplossing kunnen aan geven. Het mooie stadje Montagu staat nog op ons lijstje, en daar kent zij een Belgisch koppel die nog maar sinds 8 dagen een B&B gestart zijn. Dus nog tamelijk onbekend, en jawel, daar hebben we plaats. Maar Anja is ook een commerçante en voegt er direct aan toe dat zij vanaf zondagavod terug plaats is. We boeken dus alvast een nacht bij op zondag. Maar nu vlug de baan op naar Montagu. Want uit vroegere tijden weten we dat er daar op zaterdagvoormiddag een leuk artisanaal marktje is, en dat willen we niet missen. Onze weg loopt over een viervaks tolbaan en we passeren gezwind Worcester, Robertson en Ashton om tegen dik elf uur in Montagu aan te komen. Het eerste wat we opmerken is een boom met verschillende mooie ibis vogels.

Het logement ligt toch vast en we kunnen dus direct naar het marktje.                            Kaas en wijn, worsten, paté, konfituur en honing, tweedehandskledij en brocante, fotokaders en speelgoed; je kunt het niet bedenken.

 

Tussen al die brol door vindt Hilde dan toch hier of daar een leuk hebbedingetje. We ontmoeten ook Suzanne Wenz, een jongedame die fotokaders verkoopt. Vorig jaar hadden we gedacht met haar produkt wat business te kunnen doen in België, maar dat is intussen mislukt. Maar Suzanne blijft vrolijk en vriendelijk.

Tegenover het marktpleintje, in de kleine schat (Piccolo Tresauro) genieten we van een kleine pizza.                                                                                                                          Nu trekken we naar de “Mountain View Lodge” van de Belgen Alain en Maud Somerlinck.

We beschikken over één van de pas gebouwde kamers. Er mankeert niets; een minikluis, een Kingsize bed, een dressing en voor Hilde een haardroger. Op het boven- en zwembaddeck genieten we van een uniek en exclusief uitzicht over het stadje Montagu en de ganse vallei.

 

We kiezen weer voor hetzelfde stramien –zwemmeke en laptopje- doch van dat laatste komt niet veel in huis. Alain komt mij een welkostwijntje serveren, en hij begint honderduit te vertellen over zijn vorig leven van begrafenisondernemer in het Gentse, over zijn uitwijk naar Zuid-Afrika, over zijn liefde voor de keuken en voor oldtimers. Hij heeft hier zelfs een Rolls Royce van 1969 staan (met Belgische nummerplaat) waarmee hij aan zijn gasten de mogelijkheid biedt om de wijnlanden te verkennen. A strange man!

In zijn restaurant serveert hij zowel traditionele Belgische als Zuid-Afrikaanse gerechten. Een container met Belgische bieren is onderweg.

De filet Americain die we geserveerd krijgen is inderdaad top. Vooraf presenteert Alain de prachtige steack waaruit hij de Americain handmatig zal versnijden. Geprepareerd met Gentse Tierenteyn mosterd en aangevuld met (eveneens handgesneden) frietjes in een puntzak

.

 

Oesje… we zijn al Maart; de tijd vliegt hier nogal. Deze morgen worden we in de watten gelegd door de huishoudsters van “The Gregorian”, die toeval of niet moeder en dochter zijn. Ook de mooie hond van de baas is van de partij, en die speelt voor schouwgarnituur.

 

 

Het kussentje onder ons poep kan niet zacht genoeg zijn, de toastjes kunnen niet goed genoeg gebruind zijn; wij worden gepamperd als prinsen. Ook wel eens leuk! We hebben slechts een zestigtal kilometer te gaan, dus maken we nog een wandeling-stopje aan Blauwbergstrand. Van hieruit hebben we weeral een uniek zicht op de Tafelberg, en we worden ook afgeleid door een groepje ge-uniformde surfers die de zee gaan opzoeken.

Tegen 14 uur maken we onze opwachting aan “Ons Stee” in Wellington. Ellen van de GPS stuurt ons feilloos naar de automatische inrijpoort. Pieter en Anja Daelman hebben België achtergelaten om naar Zuid-Afrika te trekken. Ze zijn intussen de trotse eigenaars van een magnifieke B&B in dit mooie stadje Wellington, gelegen aan de Wijnroute. Naar aanleiding van een rugoperatie van Pieter, werd zijn optiekzaak en het kapsalon van Anja overgelaten en werd dit huis gekocht in Wellington. Gastheer en gastvrouw verwelkomen ons op een glaasje witte wijn, en onder de schaduw van de twee prachtige palmbomen aan het zwembad zitten we een uur te keuvelen alsof we elkaar al jaren kennen.

We voelen ons hier niet thuis, we zijn hier thuis. Hilde laat zich verleiden aan een zonnebadje en enkele dartele schoolslagsteekjes in het zwembad, en wat zou ik ondertussen doen?… Jawel! Als Pieter hoort dat we deze middag niets gegeten hebben, dan is er voor ons vanavond maar één plaats goed genoeg, het wijngoed “Welbedacht”. Dit is het domein van een twee generaties rugbyspelers. Schalk Burger senior werd verscheidene malen geselecteerd voor de Springboks: het nationale rugbyteam van Zuid-Afrika. Vandaag de dag kennen mensen nog steeds de naam Schalk Burger – maar dan verwarren ze hem veelal met zijn zoon Schalk Burger junior. In navolging van zijn vader trad de zoon van senior, Schalk Burger junior in zijn vaders voetsporen.

En net als zijn vader, is junior ook een grote rugbylegende in Zuid-Afrika. Momenteel speelt hij voor het rugbyteam van de Stormers in Kaapstad, en komt ook hij uit voor het nationale rugbyteam van de Springboks, dat men hier liefkozend ‘de Springbokkies’ noemt.

Na zijn rugbycarrière hing Burger Senior zijn maat 48 rugbyschoenen aan de wilgen en sloeg hij met het openen van zijn eigen wine estate Welbedacht in Wellington een nieuwe weg in zijn levenspad in. Zodoende wist hij zijn voorliefde voor sport optimaal te combineren met zijn liefde voor wijn. En alsof dit nog niet genoeg was opende hij naast het domein een restaurant dat dezelfde naam kreeg als de topper onder zijn wijnen, namelijk “N° 6”. Dit cijfer 6 verwijst dan weer naar het nummer waarmee Burger junior steeds speelde.

Vanavond zijn wij dan de gasten in dit prachtig restaurant dat vol hang met rugby trofeeën. Wat zou kleinzoon Emile hier ogen getrokken hebben. En van onze sprinboksteack trekken wij ook grote ogen. Een dessertje kan er zelfs niet meer bij.

Voorlopig ons laatste ontbijt in de Westin. Vooraf gaan wij al een afschrift van onze rekening opvragen en gedurende het ontbijt wordt die al eens nagecheckt. Zoals gewoonlijk klopt alles als een bus. Hetgeen later het uitboeken ook vlotter laat verlopen. Aan het afhaalbureeltje van onze nieuwe huurwagen verloopt het niet zo vlot. Onze wagen is zogezegd nog onderweg, maar een half uur later blijkt dat hij reeds van gisterenavond in de parking van de Westin staat. Maar niet gezaagd of getreurd, want de fonkelnieuwe witte Chevrolet Automtic ziet er onberispelijk uit. Nu maar duimen dat het bakkie ons gedurende de nog resterende vier weken gewillig, gedienstig en trouw  over en door de Afrikaanse wegen leidt. Kruisje gemaakt, en weg zijn we…

Bij het uitrijden van de Westin-parking worden wij opgehouden door een soort carnavalorkest, en die groep brengt ons een hele serenade. Zoveel eer hadden we nu echt niet verwacht, maar iets later bleek dat het een repetitie was voor een groep buitenlandse zakenmensen die straks zouden aankomen.

Amper enkele kilometer buiten Kaapstad op de hoogte van Milnerton bemerken wij een grote horde flamingo’s in een waterplas langszij de weg. Maar we rijden op een expressweg, en het zou dus onverantwoord zijn hier halt te houden. Echt spijtig!

Het is bijna middag als we Blaubergstrand bereiken, en we parkeren onze wagen toevallig recht tegenover “Studio 46”, een kunstwinkeltje waar we verleden jaar enkele geschenkjes kochten. We herkennen de lieve Mama van verleden jaar, en zij schijnt ons ook nog te herinneren. Ditmaal zijn de twee dochters ook thuis, en eentje is er ‘n mooi schilderwerkje aan het afwerken.

We hebben er een gezellige babbel, en de dames doen ons drie adresjes aan de hand waar we vanavond eventueel kunnen overnachten. We laten ons nu ook weeral verleiden door enkele prullaria.                                                                                                         Even verderop ligt “Ons Huisie”, een eethuisje tegenover het strand, waar je kan neerstrijken op een bank aan een lange tafel en waar men heerlijke kleine hapjes opdient. We vertoeven hier een uurtje om te genieten van al het goede en het mooie dat deze streek te bieden heeft.

 

En nu maar vlug op zoek naar logement voor deze avond. Twee van onze drie adresjes liggen op redelijke wandelafstand hier vandaan, en we gaan ze dan maar te voet opzoeken. Maar wat dacht je; alle twee hebben ze geen plaats voor ons. Het derde adresje ligt op een tiental kilometer, en daarvan hebben we een telefoonnummer. Dan maar gebeld, en in “The Gregorian” hebben we gelukkig wel plaats. Dit is een B&B die ook aan de kust ligt, zelfs direct aan het strand. We rijden dan maar direct naar Melkbosstrand, en binnen de kortste keren zijn we geïnstalleerd in onze keurige kamer.

Achteraf maken we daar nog een wandeling aan het strand, maar we vinden dat Blaubergstrand toch heel wat meer te bieden heeft en veel meer charme uitstraalt. Dan maar ons Chevroletje ingestapt en terug daarheen.

We maken hier nog een grote wandeling en belanden ‘s avonds “On the rock’s” waar Hilde geniet van een heerlijk stukje Kingklip-vis. Ikzelf heb voor éénmaal minder geluk; mijn eendeborstje is taai en droog. Waarschijnlijk de eerste maal in anderhalve maand dat een schotel tegenvalt. Dus, zeker niet geklaagd. Eenmaal terug in ons logement reserveren wij nog een B&B in Wellington, en daar heeft men gelukkig ook een kamertje vrij. Dus, alle reden om goed te slapen… en dat doen we ook.

 

We zijn inderdaad nog aan het afkicken, want we ontwaken slechts om 9 uur. Een half uurtje later dienen we ons aan voor het ontbijt, en we zijn absoluut nog niet de laatsten. We bemerken zelfs verschillende tafels met zakenmensen aan het ontbijt, en die zijn blijkbaar nog het minst gehaast. Daar heb ik toch mijn bedenkingen bij, maar ja… ‘t zijn nu andere tijden hé!                                                                                                                              Het wordt 11 uur voor we aan de halte van de Hop-on Hop-off staan, en binnen de 10 minuutjes zijn we opgepakt en zitten we genesteld op het bovendek, aandachtig te kijken en te luisteren naar alles wat Kaapstad te bieden heeft.

Alhoewel we het niet van plan waren laten we ons toch voor de zoveelste maal verleiden aan een afstap aan de township in Hout Bay. Bij de halte staat gids Patrick ons reeds op te wachten, en we zijn met 6 toeristen om het bezoek te maken. Vanals Patrick onze nationaliteit kent noemt kij ons “Manneke Pies”.

De township Imizamo Yethu ligt geklemd tussen verschillende villawijken. Hier wonen  armen rijk dus pal naast elkaar. In deze township wonen ongeveer 35.000 mensen, en dit in veelal provisorisch gebouwde hutjesGeweld, criminaliteit, drugs- en alcoholmisbruik zijn aan de orde van de dag. De schatting is dat het grootste deel van de kinderen uit één-ouder-gezinnen komen of geen ouders hebben. Vergeleken met andere townships in en rond Kaapstad is Imizamo Yethu misschien iets kleiner  en veiliger, maar de armoede is er niet minder groot om. De meeste barakjes beschikken niet over lopend water. Elektriciteit wordt veelal illegaal afgetapt.

Het is de township waar regelmatig nieuwe gelukszoekers hun ‘shack’ tegen de heuvel opbouwen en waar de situatie voor velen uitzichtloos blijkt. Onder leiding van Patrick stappen we ook nog even één van de vele kerkjes binnen.

De zondag wordt hier mis gevierd en in de weekdagen doet de kerk dienst voor tal van andere activiteiten. Jonge moedertjes krijgen hier aanwijzingen over baby- en kleuterverzorging, er is een peutertuin en er zijn ook een paar standjes waar toeristen als wij alle soorten prullaria kunnen kopen.

Intussen is het tijd geworden om afscheid te nemen van Patrick, en het duurt niet lang of er maakt al een nieuwe Hop-on Hop-off zijn opwachting. Ditmaal laten we ons meetronen tot in Camps Bay waar we in de “Blues” een spaghettieke gaan versieren. Het valt ons op dat we meer en meer de reeds gekende stekken gaan bezoeken in plaats van nieuwe oorden te verkennen. Zou dit misschien verwijzen naar de eerste symptonen van ouder worden? We trekken het ons in ieder geval niet aan, en gezeten op het buitenterras genieten we volop van het sublieme uitzicht, van de lekkere spaghetti en het zalig glaasje Chenin Blanc.

De terugrit, alhoewel ook reeds meermalen gedaan, blijft boeien, vooral door de vele wetenswaardigheden en verhaaltjes die we (in het Nederlands) door onze koptelefoontjes toegespeeld krijgen.                                                                                                        Tegen 17 uur zijn we terug aan de Westin en we geven ons voor een paar uurtjes over aan onze geliefde bezigheden; wasje slaan en op laptopje tokkelen.                                          In de vooravond maken we nog een wandeling op Waterfront en genieten we nog van een filet-américain met frietjes in Den Anker.