Hilde en Christian Devos 2023

Zonder ontbijt vertrekken we richting Knysna. Hilde kent daar nog een super bakkerij; “Mon petit pain”, en inderdaad, de naam dekt de lading. Heerlijke ovenverse croissants zoals je die alleen maar in Frankrijk … en in Knysna kan vinden.

Voor vandaag staat een boottocht met bezoek aan Featherbed op het programma. Met een veerboot worden de touristen naar  het natuurgebied van Faetherbed gevaren, alwaar ze plaats kunnen nemen op een treiler met tractor die hen naar de top van de berg brengt. Na een korte lunch kan iedereen te voet de afdaling maken tot aan de veerboot die hen terug naar Knysna brengt.

Op de boot krijgt men door de gids een pak informatie over Knysna en omgeving, en onderweg naar de berg krijgt men ook een boel wetenswaardigheden te horen en te zien over de dieren en de planten die men te zien krijgt. Hilde en ikzelf hebben in het verleden deze uitstap reeds twee maal gemaakt, en we besluiten Herman en Gilles eens een halve dag van ons te verlossen.

Wijzelf lopen wat winkeltjes en galerijtjes af in Knysna, en installeren ons achteraf op een gezellig terrasje met zicht op oneindig. Op de middag genieten we van een natje en een droogje en rond 15 u maken Herman en Gilles hun opwachting. We drinken een koffietje en ze vertellen enthousiast over hun uitstap.                                                                         Er resten nog een paar uurtjes om de ronde van Knysna te af te maken en we rijden naar The Heads, van waaruit we de lagoon zien die direct in contact staat met de zee.

We maken een wandeling in dit prachtig ongerept gebied en we lopen langs de paadjes boven de rotsen waartegen de golven te pletter klotsen.

Op een van de zitbanken is een meisje bezig met aan de hand van geplooide ijzerdraad een diertje te vervaardigen. We staan verstomd van haar vingervaardigheid en het zij vertelt ons dat het een leguaan moet worden. Wij zouden haar wel plezieren om het beestje te kopen, maar het moet nog meer dan een half uur duren voor het af is, en zo lang willen we niet wachten.

 

Iets later belanden we op Thesen Island en daar lopen we nog eens binnen in het boutiquehotel “La Turbine”, waar het verleden opgeslorpt werd door het heden. Het is een hotel-restaurant gebouwd in een vroegere stoomfabriek en waar een groot deel van de turbines en de buisleidingen geïntegreerd werden in de nieuwe bestemming.

Bij het buitenrijden van Knysna lopen we nog eens binnen in de Fine Art Gallery waar wij telkens verrast worden door de kwaliteit en de verscheidenheid van de gepresenteerde werken. We vernemen hier zelfs dat Marinda Combrinck, onze artieste van Calitzdorp, deel uitmaakt van de vaste exposanten van de galerij.

Vanavond mag het eens iets beter zijn, want Herman en Gilles zijn helaas reeds aan hun laatste avond toe.  Zodus kiezen wij voor Emily Moon, het neusje van de zalm in Plettenberg. We drinken de apéro buiten bij het open haardvuur aan het zwembad. Het dinner wordt ons geserveerd in het Oosters exotisch décor van het grote restaurant. Later op de avond komt de eigenaar van het complex kennis maken aan onze tafel, en hij vertelt ons een resem interessante wetenswaardigheden over zowel de architectuur als de inrichting van het restaurant. Dat weten we dan ook weeral bij.

 

Nogal wat gedroomd vannacht over de verloren dokumententas, hoe de autokoffer is kunnen opengaan en hoe die zak uit de koffer kon vallen. Maar zoals gewoonlijk brengen ook deze dromen geen oplossing. Na het ontbijt zetten we ons in beweging. We gaan eerst naar het politiecommissariaat aangifte doen van het verlies van de rode zak. Tot hiertoe werd hier ook nog niets binnengebracht. Enkele kilometer buiten Plettenberg maken wij een stop aan Old Nick Village.

Dit is een klein nagebootst-authentiek Afrikaans dorpje, een voormalige Kaapse handelspost. In een van de vele studio’s en galerijtjes vindt Gilles eindelijk nog een paar geschenkjes voor zijn dierbaren. Als eensklaps een grijs aapje zijn opwachting maakt is het wel eventjes schrikken.                                                                                               Terug de baan op rijden we langs 15 kilometers stranden die onderbroken worden door een rivieruitmonding. Keurboomstrand is de plaats en hier is een wandeling best op haar plaats. Vanop mooi aangelege passerelles genieten we van de baai en de stranden, de rotsformaties en de riviermonding.

We zitten midden op de Tuinroute en het is zondag. Ideale omstandigheden dus om het wijngoed Bramon te bezoeken. In deze Wine Estate waren waar we tussen de wijntakken kunnen lunchen waren we ook al met de Waregemse vrienden.

We krijgen van dezelfde juffrouw dezelfde tafel toegewezen, en ‘t is weer genieten… We plaatsen 8 kruisjes op het briefje van de hapjes en we volgen de sommelier die ons de Bramon Sauvignon Blanc voorstelt. Tussen de wijnranken genieten we van de prachtige Tsitsikammabergen, van het warme versgebakken brood, van de hapjes, van de zon die schittert in ons glas Sauvignon Blanc en uiteraard van elkander. Kortom; een middag plezier en genot.

In de late namiddag vervoegen we terug de prachtige accomodatie van ons Beacon Island; portier Aquil klakt weeral de hielen samen als Mister De Klerk passeert. Nog een paar uurtjes genieten van omgeving, zwembad, boekje, laptopje, en weeral komt de zonsondergang eraan. Wat vliegt alles hier toch veel sneller dan thuis…

Die hapjes van deze middag zijn reeds goed verteerd – ze waren immers superlicht – dus eindigen we onze dag in Lemmon Grass, een nederig restaurantje in de omgeving, en we houden het uiteraard op alleen hoofdschotel. Ruim voldoende om een zalige nacht in te gaan.

 

Luis en Retief zorgen terug voor een compleet ontbijt met alles erop en eraan. Terwijl Retief met alles aandraaft vertelt Luis één en ander over de hoofdacticiteit van Soeterus, namelijk het kweken van luzerne. Deze vlindervormige plant is als ruwvoer zeer gezond voor paarden en rundvee. Terwijl Retief zich het meest onledig houdt met de B&B is Luis bijna de ganse dag in de weer op het land. Hij is danig fier op zijn kweek en hij troont ons na het ontbijt mee naar de landerijen. Immense velden luzerne, prachtig ingesloten door de uitlopers van de Rooiberg.

Luis is fier als een gieter en vraagt een portretje midden in zijn luzerne. Hilde mag naast hem poseren… het zou een mooie publciteit zijn voor “Boer zkt vrouw”, alhoewel we al bemerkt hebben dat Luis geen vrouwen zoekt.

Ons Chevroletje wordt propvol geladen want we hebben alle koffers bij.

Een laatste foto met en afscheid van Retief en Luis en nu de baan op naar de andere kant van Calitzdorp.

Daar hebben we een afspraak met Marinda Combrincks, de artieste die voor ons het schilderij “hanengevecht” van Emile Claus herwerkte.

Het eerste wat ons ditmaal opvalt is een klein schilderijtje van Jean Creil, de prieter-koster van Calitzdorp wiens recital we gisteren bijwoonden.

We vinden snel een akkoord voor een nieuwe opdracht, terug een Claus interpretatie. En uiteraard nog een groepsportret bij de foto van het “hanengevecht”.

 

We rijden nu richting Oudtshoorn en maken daar een stop bij Buffelsdrift, het reservaat van Andries, de man die we bij de start van onze reis hebben ontmoet in Caïro. Maar we hebben geen geluk; Andries is weeral op zakenreis. Maar de secretaresse belt hem toch even op. We weten niet wat ze vertelde, maar vanaf nu zijn we VIP’s. We passen niet in het tijdschema van de olifanten, maar voor VIP’s doen ze wel een specialleke. Met ons viertal worden we ontvangen in het camp van olifanten Jabaro, Bulflo en Mailaika. Het zijn stuk voor stuk wezen waarvan de moeders gedood werden door stropers op zoek naar ivoor. Uiteraard is dit niet zo opwindend als wilde olifanten. Het is een andere benadering maar toch een unieke gelegenheid om zonder gevaar zo dicht bij die dieren te komen.

We mogen ze een wortel in de muil steken, en met die wortel hun tong strelen. We mogen op hun knieën zitten en zelfs er bovenop gaan klauteren; Ze leggen hun slurf als een sjaal rond onze hals. We mogen er mee voetballen… leuk toch!

We nemen achteraf een lichte lunch in “Nostalgie”, een eenvoudig restootje in het centrum van Oudtshoorn. Over George en Knysna gaat het nu naar Plettenberg. Hier hebben we een reservatie lopen in een prachtig futuristisch hotelcomplex “Beacon Island” gelegen aan de Indische oceaan.

Dit wordt voor zeven dagen (voor Herman en Gilles slechts 3 dagen) onze thuishven. De portier aan het bareel springt in houding wanneer hij de naam Herman Declercq hoort. Hij legt verband met de voormalige geliefde President van Zuid-Afrika Frederik De Klerk. Binnen de kortste keren zijn we voor de ganse crew van het hotel de “De Klerk clan” met alle voordelen vandien.

Maar er is ook één minpunt… Wanneer we met ons Chevroletje aan de receptiepoort komen moet de koffer al gedeeltelijk geopend zijn geweest, want de bagageboy is reeds die valiezen aan het uitpakken, terwijl het kofferdeksel alleen maar met de kontaktsleutel kan geopend worden. Geen probleem zouden we zeggen tot Hilde bemerkt dat haar grote rode zak met alle dokumenten, reispapieren en afrekenigen nergens te bespeuren is. Grote consternatie… hoe is die zak kunnen verdwijnen? Door uit de koffer te vallen natuurlijk, maar hoe is de koffer kunnen opengaan? Die koffer zat wel proppensvol, maar daarom moet hij nog niet openspringen. We maken een testritje met kofferdeksel bijna dicht, maar juist niet volledig in het slot. Bij een matige snelheid duurt het geen 100 meter voor het kofferdeksel volledig naar boven slaat. Die rode zak kan er slechts de laatste tientallen meter uitgevallen zijn, maar sowieso zijn we hem kwijt. Navraag bij de politie levert ook niets op. Ondertussen zijn de waterlanders bij Hilde al aan het opdrogen en is ze enerzijds het verlies aan het relativeren, maar anderzijds aan het reconstrueren wat allemaal in die zak kan gezeten hebben. Reispassen (gelukkig maar copies), vliegtickets (ook opnieuw af te drukken langs internet), reservaties, afrekeningen, vouchers en noem maar op. Maar er zijn noch armen noch benen gebroken, dus zal de rest zich wel oplossen.                                                                                                                  Tegenover ons hotel ligt er een gloednieuw restaurant, de “Fat Fish”, en daar nemen we nog een lichte dinner.

En daarna naar onze kamers waar we weeral een prachtig zicht op de Oceaan hebben en ook op de rotsen en het strand onder onze voeten.

Inderdaad, ‘t vertellingske van Strand is uit, dus ontbijten we niet meer thuis maar op het benedenverdiep bij de 60-plussers. Herman gaat niet mee want zijn maag is nog aan het vechten tegen de koelkast die we gisteren leegdronken. Voor we de deur definitief toetrekken maak ik nog een statieportret van Herman en Gilles.

De foto van Herman zal wel ietsje moeten gefotoshopt worden want hij ziet bijna zo wit als de frigo die we leegden.

We willen voor 18 u vanavond in Calitzdorp zijn om daar het orgelrecital te kunnen bijwonen. Ons doel is rond de middag een halte in te lassen in Swellendam, een stadje dat ongeveer halfweg ligt. Onderweg moeten we over de ongeveer 30 kilometer lange Tradouwpas.  Tradouw betekent in het Khoi “het pad van de vrouwen”. Het verhaal over de Tradouwpas vertelt dat dit pad vooral door de Khoivrouwen werd gebruikt en dan vooral door vrouwen die na de geboorte hun kinderen moesten aangeven bij het magistraat dat in Swellendam gevestigd was. Met baby en al trokken zij de bergen over om deze formaliteit af te handelen. De pas werd rond 1870 door de befaamde Thomas Bains ontworpen en de bouwwerken werden hoofdzakelijk uitgevoerd door krijgsgevangenen.

Wij krijgen hier immens mooie berglandschappen voorgeschoteld. Na de nieuwe haarspeldbocht nog indrukwekkender dan bij de vorige.

Spijts onze vele fotostops bereiken we toch al Swellendam tegen halftwaalf. Hier genieten we van een frisdrankje  op het terras van Old Mill, een etablissenment en tevens B&B waar we vroeger nog verbleven.

Het wordt uitgebaat door een Belgische dame Nicky. Voor de lunch rijden nog een stukje door tot Barrydale.

We parkeren ons Chevroletje toevallig tegenover een klein artisanaal weverijtje met bijhorend winkeltje.

Dat moeten we toch eens van naderbij bekijken. Er staan een drietal machines maar er is slechts één wever present, en gezien de machines nog manueel moeten bediend worden kan er ook maar één machine draaien. Die kerel gelooft me niet als ik hem vertel dat één wever in België wel tot 30 weefmachines bedient. Intussen is er een kettingdraad gebroken op zijn getouw en ik herstel die draad binnen de kortste keren; aanknopen, schranken, doorhalen door de hevel en doorhalen door het riet. Nu krijgt de man wel respect; als ik dat kan, dan zal dat ook wel waar zijn van die 30 machines…

We nemen een licht lunchke – voor Herman een uitgeklopte coca-cola – en we zetten onze tocht verder, ditmaal over Route 62. Vergelijkbaar met Route 66 in Amerika, maar natuurlijk niet zo lang. In vergelijking met de mooie natuur van deze voormiddag wel veel eenzamer. Na een half uurtje echter wordt die eenzaamheid doorbroken door RONNIE’S sex SHOP.

Oorspronkelijk was RONNIE’S SHOP een winkeltje dat zowel ijsjes, benzine, bier, de krant als halfzachte frieten en een boerewors verkoopt. Waar je puur uitstapt omdat je al een paar uur in de auto zit, het warm is, je even de benen wil strekken en wel zin hebt in een koud drankje. Maar verder is het een kwestie van snel weer doorrijden, vooral niet te lang blijven hangen. Dat was Ronnie’s sex shop ten voeten uit. Ronnie, een oudere grijsaard uit de buurt, vond het allemaal wel prima.

Totdat Ronnie een paar dagen weg was en vrienden van hem de zorg voor zijn winkeltje overnamen. Of het uit verveling of onder invloed van een paar biertjes teveel was vertelt het verhaal niet helemaal, maar weldra waren daar drie subtiele letters toegevoegd op de muur van Ronnie’s shop. Tussen Ronnie’s en shop stond daar ineens het magische woord – onderstreept nog wel – geschilderd, eveneens in keurig rood: SEX.

De heren keken tevreden naar hun nieuw geverfde uithangbord… en zagen dat het goed was. Want in een paar dagen tijd draaide Ronnie’s sex shop een omzet die een veelvoud was van de dagen, maanden, zo niet jaren voor de ‘restyling’. Letterlijk niets was anders, behalve de naam van het beestje. Sex doet verkopen, zo blijkt. Om het geheel in de afspanning  een wat meer erotische lading te geven, vind je vandaag de dag in Ronnie’s sex shop een plafond bezaaid met hangende beha’s in alle maten, kleuren en soorten.

Of het de bedoeling is dat vrouwelijke bezoekers zich ontkleden om hun beha als souvenir achter te kunnen laten is niet helemaal duidelijk, je wordt er als vrouw in ieder geval niet toe verplicht. En verder zijn de beha’s de enige ‘sexy’ items die je bij Ronnie’s tegenkomt. Want om nu te zeggen dat Ronnie zelf bijzonder sexy is…? Helaas.

Ik informeer bij Ronnie naar zijn Dalmatier, een prachtige hond waarvan ik vorig jaar enkele mooie foto’s nam. “Dalmatier dood mienheer” is het antwoord. Ik beloof Ronnie om hem die foto’s per mail toe te sturen. Van Gilles en van Hilde neem ik een foto aan de graffitiwand.

 

Herman poseert liever in open lucht.

Op dat buitenpleintje staat er ook sinds jaar en dag een wrak van een landbouwtraktor. Een Benidorm Bastard heeft er zijn Benidorm Gusta op geïnstalleerd en neemt er nu een mooie foto van. Amusant tafereeltje.

Ondertussen hebben we hier wel een half uur verloren, alhoewel… verloren kunnen we dit niet noemen.                                                                                                                    Tegen 17 uur zetten we voet aan wal bij Soeterus (Zoete rust) in Calitzdorp. Bij die twee heren verbleven we enkele weken geleden ook al. Calitzdorp is wereldvermaard voor zijn Port-wijnen en het welkomstdrankje bij Soeterus is dan ook een witte of rode port.

Nadat de koffers in de respectievelijke kamers zijn gedeponeerd spoeden we ons naar de centrumkerk van Calitzdorp. Immers elke weekdag om 18 uur zorgt koster Jean Creil hier voor een orgelrecital. Als we de kerk binnenstappen worden we door Jean Creil himself begroet. Hij schudt ons de hand en voegt er aan toe dat hij ons ooit al gezien heeft. Weeral herkend. We zijn vandaag met niet meer dan een tiental toehoorders, maar dit doet niets af van de kwaliteit van het recital. Gedurende meer dan één uur krijgen we werken van Bach, Händel en ook eigen composities van Jean Creil te horen. Een verademing in onze drukke dagen.

Terug aangekomen in “Soeterus” hebben de heren Luis en Retief ons een verzorgd tweegangendinner voorbereid. Gilles lust het lamsvlees niet echt, doch hij krijgt een dubbel dessert ter compensatie. Achteraf nog een babbel en dan wacht de bedstee.

In bijlage nog een drietal foto-aanvullingen.

 

 

 

Strand ligt maar een boogscheut van Sommerset-West, de thuishaven van het vermaarde wijnhuis “Vergelegen”. Eén van de attracties van Vergelegen is de pic-nick onder de prachtige bomen van het domein. Toen we twee weken geleden met de Waregemse vrienden aan die pic-nick wilden deelnemen was alles volboekt, en dat willen we geen tweede maal meemaken. Reeds gisterenavond hebben we ons plaatsje in de schaduw van de kamferbomen gereserveerd. Omdat we nog wat vroeg zijn nemen we eerst nog een afslag richting Gordon’s Bay met zijn bekende Bikini Beach. The place to be voor allerhande sporters, maar waar de fantastische golfslag aan de hagelwitte stranden vooral de surfers aantrekken.

 

Op één van die stranden hebben enkele schoolmeesters de ganse inhoud van hun klas losgelaten. Het is echt genieten om die grote bende snaken in het zand en het water te zien stoeien. Joost mag weten hoe de opzichters het klaar spelen om die kudde samen te houden.

We maken een korte halte op een uitkijkpunt, want van hieruit kunnen we spijts een lichte nevel ons flatje in Strand situeren, aan de overkant van deze baai.

Intussen hebben naast onze wagen drie mountainbikers een stop gemaakt om efkes uit te blazen. Twee dames en een heer, alle drie in dezelfde outfit. Een rode trui met de logo van ABSA en Cape Epic. Inderdaad, de zwaarste mountainbike race ter wereld start hier komende zondag voor de tiende maal. De Cape Epic wordt gereden in teams van twee, en die duo’s moeten ten alle prijze samen blijven tot aan de aankomst. Tijdens de acht dagen durende race moet twee keer de hoogte van de Mount Everest beklommen worden en er wordt voortdurend gekoerst over de ruwste baantjes die dit gebied rijk is. De twee dames ZeldaVan Wijk en Comine Claessen vormen duo en rijden onder het pseudoniem “Housewives”. De jonge heer Rudhy Trust heeft zijn ploegmaat niet bij. Alle drie zien ze er super afgepeigerd uit en vooral de dames staan zo scherp als een snee. We maken ze superblij met een Radio Shack petje van Noël en ze poseren uiteraard graag voor de foto. De kleur van de petjes is perfect assortie met de rest van hun outfit.

We beloven dat we hun  resultaten zullen volgen in de pers, waarna ze vrolijk terug de weg opgaan. Hun valhelm hebben ze bovenop die petjes gezet. Mijnheer Noël zal weeral kontent zijn.

Geen kilometer verder bemerken we een een groot bord met uitleg over de apekolonies die hier regelmatig opgemerkt worden. En waarempel, er hangt wel een klein aapje aan het bord zeker.

Enkele meter verder is er een ganse baboon familie kabaal aan het houden. Weeral spektakel.

Lang kunnen we het baboon-gebeuren niet gadeslaan want het zal nu al spannen om tijdig in “Vergelegen” te zijn. Klokstipt om 13 uur zijn we toch ter plaatse en mogen we het prestigieus wijngoed betreden in de voetsporen van Nelson Mandela, Margareth Thatcher, Bill Clinton, Guy Loosveldt, Erik Noreilde en zovele anderen der aarde die ons hier zijn voorgegaan op dit stukje achttiende-eeuwse Zuid-Afrikaanse historie.

 

We zijn nog op weg naar de refuge waar we de pic-nicks mogen afhalen, of daar roept een jonge freule vanuit de bibliotheek van het wijngoed; “Devos…Devos!!!”. Inderdaad,  Céline Baert die we zondag ontmoet hebben bij Delaire. Met haar zelfde gevolg.

Na een korte babbel gaan we uit elkaar met de afspraak dat de derde maal trakteren wordt. In het refugelokaaltje staat ons picnickmandje reeds klaar en we krijgen een ober toebedeeld die ons zal begeleiden naar ons tafeltje in het Aards Paradijs.

Daar spreidt ober Jacq ons tafelkleedje uit en hij haalt allerlei lekkers uit het mandje. Roodkapje zou het niet beter gedaan hebben.

Een groep pauwen loopt rond en onder de tafels door in de hoop hier en daar een kruimeltje mee te pikken.

Herman koos voor een Vergelegen Sauvignon Blanc die wondergoed past bij de heerlijke hapjes. Jacq komt ook nog aandraven met dessert taartjes. De koffie nemen we in “The Stable”, het restaurant waar we met de Waregemse vrienden lunchten. Omdat we daar met de receptioniste een discussie hadden over wel dan niet gereserveerd herkent de dame mij. Ze weet zelfs te vertellen aan welke tafel we zaten.

 

In de vooravond zijn we terug in Strand. Het wordt hier onze laatste avond en de valiezen worden stilaan van onder het bed gehaald. De rest van de avond wordt opgevuld met het klassiek geworden stramien.

Om 8 uur zit iedereen netjes gewassen en de drie mannen ook netjes geschoren aan de ontbijttafel. Terwijl Herman achteraf een beetje I-padt, ikzelf wat laptop en Hilde wastobt gaat Gilles een half uurtje zwemmen in het olympisch zwembad op ons gelijkvloers.   Tegen 10 uur rijden halen we het Chevroletje van stal en bij het buitenrijden uit de parking kunnen we jong en oud gelukkig maken met een Radio Shack petje.

GPS Ellen leidt ons nu naar Kaapstad om een dagje de Moederstad van Zuid-Afrika binnenste buiten en buitenste binnen te keren.                                                                  Het zou een gigantische taak zijn om alle bezienswaardigheden en attracties van deze kosmopolitische stad te bezichtigen moest er de Hop-onn Hop-off bus niet zijn. Met deze rode dubbeldekker komt elke toerist aan zijn trekken. De route omvat 17 stops en onderweg hoor je alle bijzonderheden door de de oortjes die je meekrijgt en kunt instellen op de gewenste taal. Jawel, ook in het Nederlands. Je stapt af waar je maar wil, je bezoekt de betreffende bezienswaardigheid, en je stapt op één van de volgende bussen, die om de twintig minuten passeren. Vandaar de naam Hop-onn Hop-off.

Omdat ik met Hilde deze tour verleden week al gemaakt heb, verkies ik om op het Waterfront enkele uren op een terrasje met WiFi te blijven. Voor degenen die het niet zouden doorhebben is WiFi niet een of ander hondje, maar het staat voor Wireless Fidelity of in het Nederlands Draadloss Internet. Misschien kan ik in die uurtjes een beetje van de achterstand op mijn blog goedmaken.  Over de rondrit zelf kan ik dus niet veel vertellen. Alleen enkele beeldjes van de start aangevuld met nog enkele foto’s uit het archief van vorige week… en vorig jaar.

Als het drietal goed en welgezind vertrokken zijn ga ik dan maar op zoek naar een terras met “WiFi” embleem. Niet zo makkelijk als verwacht. Na een eindje lopen val ik in de omgeving van de Alfred Mall op Il Paninaro. Een groot Italiaans restaurant-koffiehuis met een mooi terras.

Bij mijn koffie krijg ik inderdaad een briefje met het internetpaswoord. Na een tijdje zit ik wat rond te staren nadenkend over wat voor onzin ik nu nog kan bedenken als mijn aandacht getrokken wordt door een man die in de deuropening tussen het restaurant en het terras staat. Heb ik die kerel nog gezien, en zo ja, waar heb ik hem dan gezien. Jawel, ik heb hem nog gezien. Zal ik het hem vragen? Ik begeef mij naar het toilet en als ik de man kruis vraag ik discreet (?) of hij mij kent. Natuurlijk kent hij mij niet. Ik riskeer mij aan een tweede vraag; “Ben je een Zuid-Afrikaan?” Natuurlijk is hij Zuid-Afrikaan. Met rode kaken (?) druip ik af naar het toilet waar ik eigenlijk niets te doen heb, maar waar ik doe alsof. Bij mijn terugtocht naar mijn tafeltje loop ik nog even langsheen de man en stel hem de ultieme vraag of hij ooit in België was. Jawel, in 2006 volgde hij het WK voetbal in Duitsland en toen zakte hij voor een viertal dagen naar België af alwaar hij verbleef bij Herman Declercq in Brussel. Inderdaad was ik in die periode ook één avond bij Herman, en hebben wij daar samen getafeld. En nu herkent hij me ook. Hij is Joe, de schoonzoon van Jacqueline. En het restaurant waar we nu zitten neemt hij in handen vanaf 1 april. Hij gaat onmiddellijk zijn echtgenote Nathalie, de dochter van Jacqueline roepen. Zij weet dat we gisteren bij haar mama en papa waren en ze vertelt zelfs dat we afhaalpizza’s gesmuld hebben. Inderdaad, het zijn slechts de bomen die elkaar niet ontmoeten, of hoogstens één keer… in de zagerij.

Rond twee uur in de namiddag zet ik Laptop toch even opzij en begeef mij aan waarschijnlijk de beste spaghetti ooit… hoe groot hij ook was, hij was nog te klein.

Intussen zijn op het pleintje voor het terras al een drietal groepjes muzikanten bijna onopgemerkt voorbijgekomen, maar nu speelt er een Marimba combo de ziel uit het lijf. Bijna het ganse terras animeert. Maar ik moet mij terug op Laptop concentreren. Een uurtje later wordt ik gewekt door de Hop-on Hop-off fanaten. Ze hebben lange verhalen over hun belevenissen maar luisteren ook ongeloofwaardig naar het verhaal over mijn ontmoeting met Joe en Nathalie. We drinken hier nog samen een echt Italiaans capuccinootje en slaan dan weeral richting Strand in.

Hilde tovert ons vanavond een heerlijk koud schoteltje voor en we maken er een gezellige bedoening van.

Na het ontbijt wordt er een strandwandelingetje gemaakt, kort of lang naargelang de physick. Op het einde van de voormiddag zetten we koers naar Simon’s Town. Dit is het stadje waar de pinguins huizen op het strand van Boulders Beach. Herman heeft in dit stadje een optrekje, en in de late namiddag heeft hij een afspraak gemaakt met zijn huurder. We houden een eerste halte aan het strand van Fishhoek, een stranddorpje dat door de jaren heen niets van zijn oorspronkelijke uitstraling heeft verloren.  De grootste aantrekkingskracht van het dorp is het prachtige uitzicht op de baai en het lange witte strand wat uitnodigt tot zwemmen, snorkelen, zonnebaden en surfen.

Er is zopas een vissersbootje, de FISH EAGLE binnengelopen, en met een crew van minstens twaalf man is men de netten aan het ledigen en terug aan het opvouwen. De vangst van vandaag, welgeteld twee roggen, is ondermaats en de eigenaar van de boot zit er mistroostig bij. Je zou voor minder.

In Kalk Bay, het stadje met de gekleurde strandkabientjes, staan we meer dan een half uur stil door wegenwerken.

We genieten van een lichte lunch in de Yacht Club van False Bay. Het koffietje nemen we in de “Meeting Place”.

Ondertussen hebben we Simon’s Town bereikt. Het stadje vervult reeds meer dan 200 jaar de functie van marinebasis, eerst voor de Britse Marine en later voor de Zuid-Afrikaanse.

Op het jubileumpleintje staat het standbeeld van de hond Just Nuisance. De hond was de allerbeste vriend van de zeelieden in de periode rond de Tweede Wereldoorlog. Na zijn dood kreeg het dier zelfs een heuse militaire begrafenis en dit bronzen standbeeld.

Maar de grootste attractie van het stadje Simon’s Town is op het strand gevestigd, bij Boulders Beach. Op een stuk strand van enkele honderden meters leven duizenden pinguïns hier bij elkaar. Het gaat om de zogenaamde Afrikaanse Pinguïn, ook wel Jackass Pinguïn genoemd.

Vooraleer we de kolonie gaan bekijken deponeren wij Herman bij Jacqueline, de dame die zijn belangen behartigt in verband de verhuur van zijn eigendom.  Met zijn drieën trekken we daarna naar de pinguïns. Weeral een leuke bedoening.

De diertjes zijn parmantig maar klein. Het is een mooi gezicht om ze uit het water te zien komen en al waggelend naar hun slaapplaats of nest te zien gaan. Her en der peddelen er ook al een paar kuikentjes rond. Elders zitten toekomstige mamma pinguïns te broeden. En éénmaal zelfs zit een pappa bovenop een mamma. Waarschijnlijk hebben ze het zeer koud, want pappa beeft geweldig. Al bij al een groots spektakel. Die honderden diertjes op het strand, op de rotsen en in het water. Je kan er blijven op staren.

Intussen heeft Herman ons opgebeld met de vraag een zestal pizza’s te gaan kopen in ‘t stadje, en deze mee te brengen naar het huis van Jacqueline. We proberen in het Italiaans restaurantje ook enkele flessen wijn te versieren, maar dat is zonder de waard gerekend. Alle wijn die daar verkocht wordt moet ook ter plaatse genuttigd te worden. De bottlestore (drankenwinkel) is reeds gesloten, dus trekken we met alleen maar pizza’s naat het huis van Jacqueline. Maar André, de man van Jacqueline lost dat probleem vlug op. We beleven een gezellige avond bij deze gastvrije en symphatieke mensen.

Hilde en ikzelf kennen Jacqueline en André ook al een drietal jaren en we hebben dus aan weerszijden heel wat te vertellen. Jacqueline vertelt honderduit over haar kinderen en kleinkinderen, over haar dochter Nathalie en schoonzoon Joe die binnenkort een groot koffiehuis overnemen op Waterfront in Kaapstad. En over koetjes en kalfjes. Intussen is het bijna 22 uur geworden, dus tijd om de matjes op te rollen en richting Strand in te slaan.

De terugrit verloopt vlekkeloos en tegen 23 uur zitten we goed en wel op ons appartementje in Strand. Nog een half uurtje bloggen en ‘t nestje in.

 

We wonen al voor de derde dag in Strand, en in feite hebben we het stadje nog niet bezocht. Het is niet groot, dus wandelen we het te voet af. We nemen de kustlijn en wandelen deels op het strand, deels op de dijk. We hebben kontakt met enkele plaatselijken, hier en daar een leuk babbeltje en genieten van zon en zee.

 

Als wij ons dan op een bankje neerstrijken is Gilles niet te houden; hij spurt zonder omzien het ruime sop van de Atlantische Oceaam in. Hij bewingt de golven als een triathleet, alhoewel hij het niet zo lang uithoudt. Door de grote stroming is het water hier niet meer dan 14°, en dit terwijl de buitentemperatuur rond de 28 à 30° schommelt.

We laten Gilles de tijd om bibberend op te drogen en nippen intussen een koffietje op een mooi terrasje. We snappen nog wat beeldjes van het strand- en dijkgebeuren. Achteraf wandelen we nog wat door en we staan toch versteld van de mooie architectuur van sommige van de nieuwe gebouwen. Zelfs in Dubai zouden ze niet misstaan.

Omdat het niet alle dagen kermis kan zijn nemen we de lunch terug op het gelijkvloersrestaurant van ons Strandpaviljoen. Gilles wordt niet aanvaard als gepensionneerd, en hij kost aan de gemeenschapskas 5€ terwijl de drie anderen die kas slechts met 3,5€  lichter maken. Geveld door die zware lunch gaan we op onze flat of aan het zwembad een middagdutje doen. Het wordt nogal een lange dut waardoor het bijna 16 uur is voor we de baan opgaan, richting Stellenbosch. Daar bevindt zich één van de vele, en waarschijnlijk de grootste MOYO nederzetting van Zuid-Afrika. Herman kent die plek van oudsher, maar hij wil dat Gilles dit ook eens meemaakt. Moyo definiëren is niet eenvoudig; het is het midden tussen restaurant, loungeclub en boutiekhotel.

De gasten worden hier op een zeer speciale, bijna mysterieuze wijze ontvangen. Van bij het betreden van het domein worden we als het ware bij de hand genomen door het ontvangscomité die ons het voorstel doet om ons gelaat te beschilderen met witte stippelfiguurtjes.

 

Van nu af aan zijn we ook Moyo’s en kunnen we  naar believen laveren over het ganse domein. Hier in Stellenbosch is de ganse installatie gevestigd op een wijndomein. Omdat we vroeg zijn maken we op dit Spiers domein nog een grote wandeling. We lopen door een magische omgeving, een klein bamboebos, over pleintjes waar de ibissen genieten van de laatste zonnestralen van deze mooie dag, over brugjes waaronder de koïs spartelen als vissen in het water.

Tegen 19 u komen we terug bij de Moyo installatie. Een grote kraal, omgeven door dikke eikenbomen is gedeeltelijk overdekt door drie grote Bedouïnetenten en buiten die tenten staan ook her en der dikke canvaszetels.

 

Een kleine tent doet dienst als Moyo-shop, en die lopen we eerst nog even binnen. Er ontbreekt ons nog heel wat aan cadeautjes voor het thuisfront, dus… De shop is Afrikaanser dan Afrikaans maar toch anders dan anders. Moyo heeft zelfs een eigen muzieklabel, en de CD’s die ze uitbrengen zijn uiteraard hier te koop. Gilles tikt er eentje op de kop, en zo is het probleem voor Papa opgelost. Nu nog kiezen waar we ons gaan installeren voor de avond. Binnen onder de tent, buiten onder de sterren of… onze gastvrouw met pluimendiadeem stelt ons zelfs de boomhut voor.

We stemmen met drie tegen één voor de sterrenhemel. De maaltijd wordt gepresenteerd in buffetstijl met keuze uit alle gerechten van de wereld.

We kunnen naar believen terug aanschuiven aan het buffet; again and again and again. De impala en de springbok hebben het meest aantrok, maar de gelackeerde kippeboutjes met de typisch Afrikaanse dressing zijn ook niet te versmaden. Gedurende de maaltijd worden we regelmatig getrakteerd op zang-, dans- en andere performances. Soms voor alle bezoekers, een andere keer voor onze tafel privé. Wij krijgen een viertal aan ons tafel die super hilarisch uit de hoek komt. Zij houden het midden tussen zingen, fluiten en spreken. Zeer origineel!

Intussen slaat de klok 22 en ruimen wij stilaan ons matten op. Gelukkig hebben we maar 25 kilometer af te leggen en een half uurtje later maken we weeral onze blijde intrede in Strandpaviljoen. Nog een korte babbel en…dodo!

We ontbijten op het appartement met zicht op de zee en de meeuwen. Het gekregen brood smaakt nog atijd supervers.

We vertrekken richting Stellenbosch, maar eerst nog een sms-je naar zus Lulu die vandaag jarig is. We willen naar het gekende wijnhuis Delaire, maar we rijden toch efkes Stellenbosch binnen om “Oom Samie se winkel” te tonen aan Gilles. Na onze vertellingen over deze extravagante winkel had de jongen gehoopt om hier de cadeau’s voor Mama, Tante en Papa te vinden, maar dit schijnt niet te lukken.

We lopen even langs bij de buur, en worden daar door een groepje jonge zwartjes vergast op dans en muziek. Een mooie performance!

Om Delaire te bereiken rijden we langs de indrukwekkende landschappen en wijnlanden van de Helshoogtepas. Deze piek diende ooit als uitkijkpost over de haven van Kaapstad. Bij aankomst van een schip maakte de uitkijk de bewoners van Franschhoek erop attent dat zij met hun koopwaar naar de stad konden afdalen. Een half uurtje later bereiken we de lange oprijlaan van Delaire. Hier begint het al… prachtige beelden staan her en der tussen de statige bomen.

Op het einde van de laan zitten twee bronzen chitta’s die de Delaire wijngaarden overschouwen.

Net als twee weken geleden met de Waregemse vrienden zijn Herman en Gilles ook geïmpressioneerd van zoveel pure schoonheid. Het moderne hoofdgebouw is een architectonische parel. De glazen wanden die ons scheiden van de opslagplaats van de wijnvaten, de lange gangen met waterpartijen, de tientallen prachtige beelden en schilderijen; alles is uitgekiend en afgewerkt tot in de puntjes. Er is ook een prachtige boetiek en een sublieme juwelenpresentatie.

Inderdaad, Delaire is volledig in handen van Laurence Graff, de grote baas van Graff Diamonds International.

In 2003 kocht hij Delaire “van de lucht” met als enig doel er een van de beste wijnbedrijven van Zuid-Afrika én het summum van gastvrijheid van te maken. Begin 2009, zes jaar na de aankoop, had Laurence Graff de helft van zijn 44 hectare tellende landgoed beplant met nieuwe druivenstokken en alle tuinen volledig heringericht. Daarnaast wist hij een spektaculair mooi en veelbelovend restaurant en proeflokaal op te zetten waar bovendien de beroemdste contemporaine Zuid-Afrikaanse kunstenaars hun werken tentoon kunnen stellen.

Op onze wandeling door al dat moois wordt onze aandacht getrokken door Vlaamse klanken, ja zelfs Westvlaamse. Een groep van drie dames, één juffrouw en één heer kruisen onze wegen en een kennismaking dringt zich uiteraard op. De juffrouw is Céline Baert uit Zwevegem die hier in Zuid-Afrika een drietal maand stage loopt als vastgoedconsulente. Ze logeert bij haar tante, Mevrouw Woestyn, jawel van Karoo 1, het domein waar we met de Waregemse vrienden op bezoek waren. De twee andere dames zijn twee zussen, vriendinnen van Mevrouw Woestyn, en de enige heer van het gezelschap is de echtgenoot van één van de vriendinnen.

 

Binnen de kortste keren hebben we danig veel gemeenschappelijke kennis- en andere aanknopingspunten. Het wordt een lange babbel door en over “Vlamingen in Afrika”.

Op het buitenteraas van het Graff Restaurant genieten wij van een geweldig uitzicht, van een heerlijk stukje springbokfilet en uiteraard van de Sauvignon Blanc Delaire ons met liefde geserveerd door Andrew en Laurinda. Het is dus genieten geblazen.

Na al dat mooie van Delaire kunnen we het toch niet nalaten toch nog eens binnen te springen bij de buur van Delaire, het gekende wijnhuis Tokara. Misschien hadden we dit eerst moeten bezoeken, want met Delaire nog in het frisse geheugen is deze Tokara een kleine tegenvaller.

We wandelen er een kwartiertje rond om dan richting Franschoek in te slaan. Omdat dit een meer op toeristen afgestemde stad is blijven hier bijna alle zaken op zondag open. Het is hier dat Gilles zijn chiekste paar schoenen ooit kan kopen, uiteraard in een Tsonga schoenwinkel.

We genieten van een koffie en dan gaan Hilde en Gilles wat inkopen doen in een nabijgelegen “Pic and Pay”. Onderwijl rijd ik met Herman naar het benzinestation om ons Chevroletje bij te tanken. Aan de luchtcompressor naast ons staan drie jonge kornuiten hun rugbybal bij te blazen. Plotseling worden we opgeschrikt door een harde knal, en jawel… rugbybal aan flarden. In hun ontgoocheling kunnen ze er toch nog om lachen, en één voor één probeert de flarden van de bal als hoofddeksel.

 

Als ik informeer waar men een rugbybal kan kopen tronen ze me onmiddellijk mee naar de tegenoverliggende bazaar. Binnen de kortste keren staan ze terug op straat met hun nieuwe bal, en mede uit dank poseren ze graag nog eens voor een fotootje.

Het wordt vanavond terug diner-chez-soi. De voorgebraden kip “Pic and Pay”, de abrikoosjes “conserve” en het brood “gratuit Bromwel” smaken heerlijk. Wat was het weer een mooie dag…

 

 

Inderdaad, het zonnetje is terug van de partij. We hebben nog geen proviand in ons appartement, dus gaan we ontbijten in het restaurant op het gelijkvloers. De drie 60 plussers betalen 20 Rand (1,8 Euro) en Gilles 32 rand (2,9 Euro) voor een volledig ontbijt. Spiegeleitje met spek incluis.                                                                                         Omdat Herman de markt van Bisquit Mill op Woodstock nog nooit bezocht heeft, en deze alleen plaats vindt op zaterdag besluiten we om vandaag terug naar Kaapstad te trekken. Het valt niet mee om een parkplaatsje te bemachtigen maar uiteindelijk vallen we op parkwachter George die ons een honderdtal meter voorloopt in een zijstraatje. We staan daar goed verdoken en George zal ons Chevroletje bewaken tot we terug zijn. Het is immers “zijn” straatje. We houden nog een paar keer halt voor jonge straatmuzikantjes. Ze zingen uitbundig en tokkelen onderwijl met hun stokken op potten, emmers, ja zelfs op een afgedankte TV kast. Het rithme en volume stijgt naargelang de centjes in hun potje vallen.

Op de markt van Bisquit Mill zelf is het als naar gewoonte koppen lopen. We zoeken een beetje de rustigste plekjes uit en we lopen van pleintje naar tentje, van winkeltje naar terrasje. Gilles is enorm geboeid door het grote magazijn waar megaposters gedrukt worden met inktjet- en transfert drukmachines. Hij heeft immers een grafische opleiding gevolgd, en zodoende…

Midden in die drukkerijtoestanden hebben we zelfs een discussie over fotokaders die aan een wand hangen. Zou dit behangpapier zijn met afbeeldingen van kaders, of zijn het echte kaders? Ze zien er danig 3-dimensioneel uit dat we het bij echte kaders houden, en het duurt tot wij ze kunnen aanraken voordat we geloven dat het inderdaad behangpapier is. De techniek staat niet stil… en wij ook niet, want Herman is ondertussen al de wijnen aan nippen in de nabijgelegen wine-store. In dit magazijn zijn er een twintigtal wijnproducenten die hier hun standje hebben om hun producten voor te stellen. Elk op zijn manier.

 

Zowel Herman als Gilles zitten (of staan) in de horeca wat maakt dat ze zich hier goed thuis voelen. Alhoewel nog geen elf en twintig laten ze zich toch al door enkele proevertjes verleiden. Alhoewel de hangaar van de voeding een heksenketel is proberen wij toch een glimp op te vangen van dit werelderfgoed van de voeding. Van de A van aalbessen tot de Z van zandwafeltjes, je kunt het niet vlug genoeg bedenken.

Niet alleen de eet- en drinkwaren lonen de moeite, ook diegenen die ze verkopen zijn het observeren meer dan waard. Alle landen, alle types, alle kleuren en genres komen hier aan bod. Sommigen moeten het halen van hun kledij, anderen van hun hoofddeksel, maar de meesten toch van de presentatie en de kwaliteit van hun product. Leerling verkopers zouden hier veel kunnen opsteken.

We genieten van een broodje in de Bromwel, een zaak net buiten het drukke gedoe van de Bisquit Mill. We zitten op het buitenterras en op enkele meter van ons staat een zwarte pseudo-zondagsschilder met zijn ezel en twee zwartwitte zebra’s (op het canvas). Wij dachten dat het schilderij zo goed als afgewerkt was, maar die kerel begint daar de witte streepjes in te  kleuren. Hij maakt er waarempel regenboog-zebra’s van. In de tijd dat wij ons broodje verorberen zijn de zebra’s af en klaar voor verkoop. Dat laatste wordt volgens ons het moeilijkste.

Wanneer de dienster de rekening brengt overhandigt ze ons een bruine zak gevuld met een brood en een tiental kleine broodjes. Als we om uitleg vragen vertelt ze dat de zaak om 16 uur sluit, en dit tot maandagmiddag. Dus geven ze vanaf nu het onverkochtte brood mee met de goede klanten, en vermits wij hier veertien dagen geleden ook al langs kwamen met zes personen zijn wij goede klanten. Ook dat is Afrika…                             Van hieruit gaat het naar de Bo-Kaap, de Maleisische wijk met de gekleurde huisjes. We bezoeken het kleine museum waar toevallig een Afrikaanse omroep een TV reportage inblikt over deze Bo-Kaap. Een tip dus voor onze Afrikaanse vrienden; aandachtig TV kijken en misschien krijg je Chris of Hilde, Herman of Gilles eerstdaags te zien.

Voor de terugweg nemen we de kustbaan over Camps Bay waar we een koffiestop inlassen in de gekende Blues. Spijts het zonnig en snikhete weer is er nogal wat wind en een zeer ontstuimige zee. Dit levert dan weer mooie prentjes op, zowel voor het oog als voor de lens.

Bij het binnenrijden van Strand wippen we binnen in de Spar voor enkele elementaire voedingswaren. We zijn nu immers voor een tijdje op appartement, en het doet wel goed om ook eens “thuis” te eten.                                                                                       Eenmaal aangekomen kan Hilde niet vlug genoeg het soupeetje bereiden en kunnen de mannen niet vlug genoeg het flesje “Poncraz”, ontkurken. Volgens Herman is dit veruit de beste Afrikaanse Champagne die zijn grote voet mag plaatsen naast om het even welke Franse Champagne.

Het apéritief is dus supergeslaagd. En de dinner moet niet onderdoen; lekkere tomaatjes met mozarellakaas, rauwe en gekookte ham, gekookte eitjes en supervers gratis gekregen brood. Enig minpunt van de avond is de afwas-les. Om hier toch nog een vrolijke noot aan te geven en om vriend Noël in België te plezieren zetten de afwassers een Armstrong-petje op, en inderdaad; ‘t wordt leuk… of is het de Poncraz die zijn werk begint te doen?

Geen geluk; het is Gilles die deze foto nam met zijn I-Phone; hij stuurde hem door per mail, en mijn blog wil die foto nu niet aanvaarden… om veiligheidsredenen? Betreffen deze veiligheidsredenen de inhoud van de foto of worden ze verstuurd in een andere norm? Joost mag het weten… Maar ik kan je dus die foto niet tonen.                                   Ondertussen is Gilles al terug thuis en kan hij het misschien eens onder een andere norm doorsturen. Gedurende de afwas genieten we in ieder geval nog van prachtige beelden die geprojecteerd worden op de grote vensters van onze flat.