Maandag 11 Maart. Verkenning van Strand en bezoek aan MOYO.

 

We wonen al voor de derde dag in Strand, en in feite hebben we het stadje nog niet bezocht. Het is niet groot, dus wandelen we het te voet af. We nemen de kustlijn en wandelen deels op het strand, deels op de dijk. We hebben kontakt met enkele plaatselijken, hier en daar een leuk babbeltje en genieten van zon en zee.

 

Als wij ons dan op een bankje neerstrijken is Gilles niet te houden; hij spurt zonder omzien het ruime sop van de Atlantische Oceaam in. Hij bewingt de golven als een triathleet, alhoewel hij het niet zo lang uithoudt. Door de grote stroming is het water hier niet meer dan 14°, en dit terwijl de buitentemperatuur rond de 28 à 30° schommelt.

We laten Gilles de tijd om bibberend op te drogen en nippen intussen een koffietje op een mooi terrasje. We snappen nog wat beeldjes van het strand- en dijkgebeuren. Achteraf wandelen we nog wat door en we staan toch versteld van de mooie architectuur van sommige van de nieuwe gebouwen. Zelfs in Dubai zouden ze niet misstaan.

Omdat het niet alle dagen kermis kan zijn nemen we de lunch terug op het gelijkvloersrestaurant van ons Strandpaviljoen. Gilles wordt niet aanvaard als gepensionneerd, en hij kost aan de gemeenschapskas 5€ terwijl de drie anderen die kas slechts met 3,5€  lichter maken. Geveld door die zware lunch gaan we op onze flat of aan het zwembad een middagdutje doen. Het wordt nogal een lange dut waardoor het bijna 16 uur is voor we de baan opgaan, richting Stellenbosch. Daar bevindt zich één van de vele, en waarschijnlijk de grootste MOYO nederzetting van Zuid-Afrika. Herman kent die plek van oudsher, maar hij wil dat Gilles dit ook eens meemaakt. Moyo definiëren is niet eenvoudig; het is het midden tussen restaurant, loungeclub en boutiekhotel.

De gasten worden hier op een zeer speciale, bijna mysterieuze wijze ontvangen. Van bij het betreden van het domein worden we als het ware bij de hand genomen door het ontvangscomité die ons het voorstel doet om ons gelaat te beschilderen met witte stippelfiguurtjes.

 

Van nu af aan zijn we ook Moyo’s en kunnen we  naar believen laveren over het ganse domein. Hier in Stellenbosch is de ganse installatie gevestigd op een wijndomein. Omdat we vroeg zijn maken we op dit Spiers domein nog een grote wandeling. We lopen door een magische omgeving, een klein bamboebos, over pleintjes waar de ibissen genieten van de laatste zonnestralen van deze mooie dag, over brugjes waaronder de koïs spartelen als vissen in het water.

Tegen 19 u komen we terug bij de Moyo installatie. Een grote kraal, omgeven door dikke eikenbomen is gedeeltelijk overdekt door drie grote Bedouïnetenten en buiten die tenten staan ook her en der dikke canvaszetels.

 

Een kleine tent doet dienst als Moyo-shop, en die lopen we eerst nog even binnen. Er ontbreekt ons nog heel wat aan cadeautjes voor het thuisfront, dus… De shop is Afrikaanser dan Afrikaans maar toch anders dan anders. Moyo heeft zelfs een eigen muzieklabel, en de CD’s die ze uitbrengen zijn uiteraard hier te koop. Gilles tikt er eentje op de kop, en zo is het probleem voor Papa opgelost. Nu nog kiezen waar we ons gaan installeren voor de avond. Binnen onder de tent, buiten onder de sterren of… onze gastvrouw met pluimendiadeem stelt ons zelfs de boomhut voor.

We stemmen met drie tegen één voor de sterrenhemel. De maaltijd wordt gepresenteerd in buffetstijl met keuze uit alle gerechten van de wereld.

We kunnen naar believen terug aanschuiven aan het buffet; again and again and again. De impala en de springbok hebben het meest aantrok, maar de gelackeerde kippeboutjes met de typisch Afrikaanse dressing zijn ook niet te versmaden. Gedurende de maaltijd worden we regelmatig getrakteerd op zang-, dans- en andere performances. Soms voor alle bezoekers, een andere keer voor onze tafel privé. Wij krijgen een viertal aan ons tafel die super hilarisch uit de hoek komt. Zij houden het midden tussen zingen, fluiten en spreken. Zeer origineel!

Intussen slaat de klok 22 en ruimen wij stilaan ons matten op. Gelukkig hebben we maar 25 kilometer af te leggen en een half uurtje later maken we weeral onze blijde intrede in Strandpaviljoen. Nog een korte babbel en…dodo!