Om 8 uur zit iedereen netjes gewassen en de drie mannen ook netjes geschoren aan de ontbijttafel. Terwijl Herman achteraf een beetje I-padt, ikzelf wat laptop en Hilde wastobt gaat Gilles een half uurtje zwemmen in het olympisch zwembad op ons gelijkvloers. Tegen 10 uur rijden halen we het Chevroletje van stal en bij het buitenrijden uit de parking kunnen we jong en oud gelukkig maken met een Radio Shack petje.
GPS Ellen leidt ons nu naar Kaapstad om een dagje de Moederstad van Zuid-Afrika binnenste buiten en buitenste binnen te keren. Het zou een gigantische taak zijn om alle bezienswaardigheden en attracties van deze kosmopolitische stad te bezichtigen moest er de Hop-onn Hop-off bus niet zijn. Met deze rode dubbeldekker komt elke toerist aan zijn trekken. De route omvat 17 stops en onderweg hoor je alle bijzonderheden door de de oortjes die je meekrijgt en kunt instellen op de gewenste taal. Jawel, ook in het Nederlands. Je stapt af waar je maar wil, je bezoekt de betreffende bezienswaardigheid, en je stapt op één van de volgende bussen, die om de twintig minuten passeren. Vandaar de naam Hop-onn Hop-off.
Omdat ik met Hilde deze tour verleden week al gemaakt heb, verkies ik om op het Waterfront enkele uren op een terrasje met WiFi te blijven. Voor degenen die het niet zouden doorhebben is WiFi niet een of ander hondje, maar het staat voor Wireless Fidelity of in het Nederlands Draadloss Internet. Misschien kan ik in die uurtjes een beetje van de achterstand op mijn blog goedmaken. Over de rondrit zelf kan ik dus niet veel vertellen. Alleen enkele beeldjes van de start aangevuld met nog enkele foto’s uit het archief van vorige week… en vorig jaar.
Als het drietal goed en welgezind vertrokken zijn ga ik dan maar op zoek naar een terras met “WiFi” embleem. Niet zo makkelijk als verwacht. Na een eindje lopen val ik in de omgeving van de Alfred Mall op Il Paninaro. Een groot Italiaans restaurant-koffiehuis met een mooi terras.
Bij mijn koffie krijg ik inderdaad een briefje met het internetpaswoord. Na een tijdje zit ik wat rond te staren nadenkend over wat voor onzin ik nu nog kan bedenken als mijn aandacht getrokken wordt door een man die in de deuropening tussen het restaurant en het terras staat. Heb ik die kerel nog gezien, en zo ja, waar heb ik hem dan gezien. Jawel, ik heb hem nog gezien. Zal ik het hem vragen? Ik begeef mij naar het toilet en als ik de man kruis vraag ik discreet (?) of hij mij kent. Natuurlijk kent hij mij niet. Ik riskeer mij aan een tweede vraag; “Ben je een Zuid-Afrikaan?” Natuurlijk is hij Zuid-Afrikaan. Met rode kaken (?) druip ik af naar het toilet waar ik eigenlijk niets te doen heb, maar waar ik doe alsof. Bij mijn terugtocht naar mijn tafeltje loop ik nog even langsheen de man en stel hem de ultieme vraag of hij ooit in België was. Jawel, in 2006 volgde hij het WK voetbal in Duitsland en toen zakte hij voor een viertal dagen naar België af alwaar hij verbleef bij Herman Declercq in Brussel. Inderdaad was ik in die periode ook één avond bij Herman, en hebben wij daar samen getafeld. En nu herkent hij me ook. Hij is Joe, de schoonzoon van Jacqueline. En het restaurant waar we nu zitten neemt hij in handen vanaf 1 april. Hij gaat onmiddellijk zijn echtgenote Nathalie, de dochter van Jacqueline roepen. Zij weet dat we gisteren bij haar mama en papa waren en ze vertelt zelfs dat we afhaalpizza’s gesmuld hebben. Inderdaad, het zijn slechts de bomen die elkaar niet ontmoeten, of hoogstens één keer… in de zagerij.
Rond twee uur in de namiddag zet ik Laptop toch even opzij en begeef mij aan waarschijnlijk de beste spaghetti ooit… hoe groot hij ook was, hij was nog te klein.
Intussen zijn op het pleintje voor het terras al een drietal groepjes muzikanten bijna onopgemerkt voorbijgekomen, maar nu speelt er een Marimba combo de ziel uit het lijf. Bijna het ganse terras animeert. Maar ik moet mij terug op Laptop concentreren. Een uurtje later wordt ik gewekt door de Hop-on Hop-off fanaten. Ze hebben lange verhalen over hun belevenissen maar luisteren ook ongeloofwaardig naar het verhaal over mijn ontmoeting met Joe en Nathalie. We drinken hier nog samen een echt Italiaans capuccinootje en slaan dan weeral richting Strand in.
Hilde tovert ons vanavond een heerlijk koud schoteltje voor en we maken er een gezellige bedoening van.
