Hilde en Christian Devos 2023

Niet te geloven, maar vanmorgen om 7u30 zijn die waterpolo jongens- en meisjes hier weeral aan de slag. Intussen hebben we vernomen dat dit hier een jaarlijkse competitie is tussen een vijftiental scholen. Met zowel jongens- als meisjesploegen.

Derde dag op rij… petit déjeuner met zachtgekookt eitje en waterpolo balletjes.

Na het ontbijt plannen we om een dagje Knysna van nader bij te bekijken. We zijn nog maar aan de parking gekomen, of daar wordt Hilde al een kindje aangeboden. In feite moest de echte mama ergens dringend heen, en zo vroeg ze Hilde om het een minuutje te willen bijhouden. Dat minuutje werd echter al vlug vijf minuutjes, met als resultaat dat Liesie tegenspartelde om terug bij haar echte mama te komen.

Onze eerste bestemming is Thesen Islands, op een paar honderd meter van ons deur. Het is een meermaals bekroond jachthavenproject gelegen in de schilderachtige monding van Knysna aan de beroemde “Garden Route” van Zuid-Afrika. De jachthaven is verspreid over 90ha en bestaat uit 19 kunstmatige eilanden verbonden door 21 boogbruggen en omgeven door 25ha getijdenwateren. De jachthaven bestaat uit 512 individuele woningen en 56 appartementseenheden, de zogenaamde Dry Mill appartementen, gelegen op een eigen eiland binnen de jachthaven. Alle huizen zijn gebouwd in een koloniale maritieme bouwstijl, in overeenstemming met de lokale architectuur van Knysna en de historische maritieme en houten verbindingen.

Langs de straatkant tal van boetiekjes en restaurantjes. En langs de achterkant kan bijna elke huizengroep één of meerder bootjes aanleggen.

Vlak in het centrum is er een groot en luxueus hotel/restaurant neergepoot. Het is omgebouwd uit een oude stoomfabriek.

Binnenin staan de meeste tafeltjes en stoelen nog opgesteld tussen de gerestaureerde overblijfselen van de stoomfabriek.

In dit leuk decor willen we wel een cappuccino proeven. Aan het tafeltje naast ons is er weeral een vogeltje zijn gading aan het zoeken.

Hierna lopen we nog een paar galerijen binnen. En op wat botsen we daar? Een schilderij van Marinda Combrinckx, de artieste die 12 jaar geleden het “Hanengevecht” van Emile Claus voor ons heeft nageschilderd.

Kunstwerken naar ieders goesting of smaak.

Na die galerijen bereiken we “île de pain”. Dit is een bruisende bakkerij met annex restaurant in caféstijl . Hier krijgen we een warm welkom en een feest voor alle zintuigen. De onderscheidende ontbijten en lunches, authentieke broden en creatieve patisserie getuigen van artisanale klasse. Reeds meer dan tien jaar zijn we hier al over de vloer geweest.

Het is al over de middag, en we installeren ons voor een lichte lunch. Ik kies voor een geconfijte eend en Hilde heeft genoeg met een giraffesoep.

Willens nillens doet onze gastvrouw op een dame van Waregem denken. Ra, ra…

Bij het buitengaan nemen we nog een klassieke foto op het afscheidsbankje.

We maken nog een ander tochtje naar Leisure Island. We kunnen dit eilandje rondrijden, en genieten van fauna en flora.

De bebouwing is hier impressionant. Vanaf nu kunnen we weltevreden naar ons stekje. Avond passeren met badje, boekje, blogje, en… FaceTime met onze kinderen in België.

We openen de dag met hetzelfde ritueel van gisteren. Selfmade ontbijt met sportief spektakel voor ons neus.

Vandaag worden de festiviteiten afgesloten met een stoet van rond de 400 kinderen. En dit doorheen de hoofdstraten van Plett. Wij willen niets missen, en we begeven ons tegen de middag naar het verzamelpunt en de start van de stoet.

Om sterk te staan krijgt iedereen een lunchpakketje toebedeeld. We krijgen door de microfoon nog te horen dat er niemand, maar dan ook niemand aan de optocht mag deelnemen zonder blauwe T-shirt van B.I.A.

Mama en papa De Smul zijn er ook klaar voor.

Nogmaals een paar liedjes zingen…

Daar gaan we… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien.

Véronique volgt met de bezemwagen. Binnenkort kan ze die inruilen voor een kinderwagen…

Binnen de kortste keren staat Plett bijna op zijn kop.

Een groepsfoto hoort er uiteraard ook bij.

Na de aankomst voor iedereen een gebakje en een drankje.

Vooraleer terug naar Knysna af te zakken hebben wij nog een gezellige babbel met Remi en Lieve De Backer, met John en Liliane Wembridge.

Ik mag ook nog even op de foto met een oud leerling van B.I.A., Alberto Wildskut. Intussen is die kerel financieel administrator. Toffe gast!

Aangekomen in Knysna bemerken we dat we weeral in een fase van load shedding zitten. Dit betekent een stroomonderbreking van minimum 2 uur. En dit tot soms drie à vier maal per dag. Hangt uiteraard af van zone tot zone, en van dag tot dag. Winkels en horeca hebben zich daartegen gewapend door het installeren van zonnepanelen en/of generatoren. Op ons stekje is er vandaag tot 22 u geen stroom, en dus ook geen internet. We besluiten dan maar rechtstreeks naar resto “The Bell” te gaan,

Chef Joseph kennen we meer dan 8 jaar, en hij herkent ons ook nog steeds. Hij is nog altijd apetrots op zijn gebit. Voor wij iets kunnen bestellen roept Joseph al; “vir die Belge ’n peperbiefstuk met patat”. Hoe kon hij het weten… Bij het thuiskomen hebben we gelukkig terug stroom en internet. Nog vlug een uurtje bloggen, en dan… dodo.

Vannacht en vanmorgen beterschap met de knie. Maar het is absoluut nog niet helemaal over. Rond 9 u ontbijt op ons terras, en wat bemerken wij? Een groepje jonge mannen zijn op het water voor onze neus een waterpolo veld aan het installeren. Misschien krijgen we hier nog iets te zien vandaag.

En inderdaad. Een poosje later zien we een trainster die aan haar damesploeg met hand en tand staat uit te leggen hoe er straks moet gespeeld worden.

Hop… en daar gaan ze dan. Wij hebben een gratis plaats op de ere tribune.

Hilde gaat terug een wandelingetje maken in de straatjes van het Waterfront. Ikzelf vind het geraadzamer om thuis te blijven, kwestie van mijn knie nog wat te sparen. Op haar tochtje heeft Hilde wel een verrassende ontmoeting meegemaakt.

Op haar wandeling botst Hilde toevallig op Daan en Martine, de Belgische vrienden die we enkele dagen geleden leerden kennen in Wilderness. Als dat geen toeval is. Hilde kan hen overtuigen om toch even mee te komen naar ons appartementje. We hebben een leuke babbel in het bijzijn van een glaasje wijn.

En vanaf deze namiddag tot morgenavond staat alles in het teken van Born in Africa. Born in Africa (BIA) is een kleinschalige Belgische organisatie in Plettenberg Bay, Zuid-Afrika, die probeert kansen voor kinderen te creëren in enkele van de vele townships van Zuid-Afrika. Born in Africa is opgezet en wordt geleid door de Belgische Isabelle De Smul-Brink. BIA staat los van enige politieke of religieuze banden. Het hoofddoel is het verdedigen van de kinderrechten, en de kinderen een eerlijke kans geven op onderwijs. Voor de dagelijkse running heeft BIA enkele gekwalificeerde maatschappelijke werkers, een coördinator, een co-coördinator, een project manager en een leerkracht voor de naschoolse activiteiten aangesteld. BIA werkt ook nauw samen met een team van gemotiveerde –hoofdzakelijk Belgische en Nederlandse- vrijwilligers. Zij komen, op eigen kosten, naar Zuid-Afrika om een handje toe te steken binnen BIA.
Het werk dat BIA doet is mogelijk dankzij de vele ‘peetouders’. Zij betalen een jaarlijks bedrag voor het onderwijs en de opvoeding van hun petekind.

Vanavond is er in het strandrestaurant “GRAND” in Plettenberg een samenkomst en aansluitend diner voorzien voor de peetouders en -kinderen. Rond 16 uur vertrekken we van Knysna naar Plett, ongeveer 40 kilometer. Deze locatie vinden was niet moeilijk; een zandsculptuur bouwer had er een grote muur opgericht ter gelegenheid van de 20e verjaardag van Born in Afrika.

We zijn nog een beetje te vroeg, maar tijd dus om te genieten van de zandist.

Binnenin staan de tafels reeds prachtig gedekt voor ongeveer 200 personen.

Meer dan 6 jaar hadden we een peetkind Megan. Jammer genoeg stopte Megan verleden jaar haar studies, met als gevolg dat ze niet meer in het programma van B.I.A. kon blijven. Maar sinds kort kregen we een nieuw meisje toegewezen, Lanique. We hebben geluk; bij de eerste kindjes die hun opwachting maken is Lanique er bij. De eerste kennismaking… de eerste knuffel… een beetje onwennig nog, maar superlief. Dit belooft voor de toekomst.

Intussen is men gestart met het officiële gedeelte. Te beginnen met de speech van de burgemeester van Plettenberg Dhr Dave Swart.

Remi De Backer uit Oudenaarde was van bij de stichting chairman van B.I.A. Na 20 jaar geeft hij de scepter door aan de ondervoorzitter (rechts) Mss Janet Harding. Van Mss Ruby Shetty, voorzitter van Rotary Plettenberg (links) ontvangt hij de medaille “Paul Harris Fellow”. Een Paul Harris Fellow (PHF) is iemand die vanwege zijn/haar verdiensten beloond wordt met deze eretitel.

Intussen genieten zowel de kinderen als de peetouders met volle teugen van de gezelligheid, van spijs en van drank.

Belinda en Isabelle, samen met de papa van Isabelle, Georges De Smul, presenteren ook nog een actie.

Intussen is het restaurant omgetoverd in een ware danszaal… Dit betekent voor oudere mensen met pijnlijke knieën hoogtijd om af te druipen.

Echter niet vooraleer nog een officiële foto te nemen van de drie dames die het dagelijks bestuur uitmaken van B.I.A. Véronique, Belinda en Isabelle. Dank dames voor jullie onverwoestbare inzet.

Omdat ik gisterenavond te kennen gegeven had dat mijn kniepijn terug aan het verergeren was, kwam Greta deze morgen met een wandelstok voor gehandicapten aandraven. Een beetje later heeft Roger onze zware valiezen naar onze Toyota gesleept en in de koffer geladen. Van service gesproken.

Vannacht en vanmorgen heeft die kniepijn terug de kop opgestoken. Daarom stelt Greta voor om voor onze afreis nog efkes binnen te springen bij Dokter Vos. Zij belt voor een afspraak, en binnen het half uur mogen we ons aanmelden. De dokter stelt voor om een tweede ontstekingsremmer inspuiting te geven. In een kwartiertje is alles in kannen en kruiken, en wenst de dokter mij een spoedig herstel toe. Hopen maar…

En nu de baan op naar Knysna, ongeveer 50 kilometer. Maar onze benzinemeter staat in reserve, dus houden we halt aan het eerste benzinestation. Hier krijgen we een service op zijn Afrikaans.

Slechts een tiental kilometer de baan op, of passeren we Heritage Bakery. Wij hadden er van verschillende vrienden zeer positieve reacties over vernomen, en nu willen we daar wel eens een halte maken.

Heritage is een ambachtelijke christelijke gemeenschap. De levensstijl en cultuur benadrukt samenwerking, service en vakmanschap. In 2017 verhuisden verschillende families naar de Tuinroute om hier een christelijke gemeenschap te beginnen. Momenteel wordt de Bakery gerund door een Nederlander.

De kwaliteit van het brood is danig goed, dat ze zelfs klanten aanlokken uit de Voortrekkersroute. (Grapje)

In de verbruikszaal staat er een hand weefgetouw. Ik wil wel een paar centimeter verder weven. Oude liefde roest niet.

En in de tuin komt de jeugd aan hun trekken. Niet alleen verschillende speeltuigen, maar ook een afspanning met twee lama’s verdienen hun aandacht.

Als dat geen lieve beestjes zijn…

Nog een vijftal kilometer verder, in Sedgefield, maken we een volgend stopje. Sinds de eerste jaren dat we Zuid-Afrika bezochten maakten we hier telkens een stop aan de oldtimer garage.

Alleen al de manier om alles te presenteren loont al de moeite.

Nog een kwartiertje later arriveren we in Knysna. Aan de Clock Towers van het Waterfront worden we de sleutels van ons appartementje overhandigd door een supervriendelijke heer.

En het appartementje mag er best zijn. Alle comfort is aanwezig.

Van het uitzicht op ons terras kunnen we ook al niet klagen.

Intussen is het reeds 14 u voorbij, en er begint een en ander te rammelen. Mijn knie doet nog steeds veel pijn, en daarom besluiten we iets te gaan nuttigen in het dichtbij gelegen restaurant DRYDOCK. Juist het kleine brugje oversteken, en we zijn er.

We houden het beiden bij een voorgerecht. Voor Hilde een carpaccio en voor mij tonijncroquetjes. En dat is het.

Achteraf nog wat nagenieten van de prachtige omgeving.

Met de pijnlijke knie zie ik het niet zitten om verplaatsingen of wandelingen te maken. Ik blijf dus rustig genieten op ons terrasje, terwijl Hilde enkele inkopen gaat doen en de winkeltjes in de omgeving wat gaat afschuimen.

Vanavond genieten we vanop ons terras van de prachtige zonsondergang.

En Hilde schudt nog een verrassing uit haar mouw. Ze kocht onderweg wat mosseltjes en ingrediënten om twee lekkere pannetjes te vullen. Waaauuw…

Oef… rustige nacht achter de rug, en tegen vanmorgen is de pijn voor een groot gedeelte weggedeemsterd. En gewoon stappen gaat ook zo goed als voorheen. Danke Dokter Vos.

Vanmorgen is de temperatuur terug op zijn Afrikaans, en we kunnen ontbijten op ons terras. Om onze achterstand van gisteren in te lopen trekken we reeds om 9u30 het stad in. Eerste stop bij ART Gallery.

Hilde wil dit meisje wel eens als achtergrond van haar foto.

En daarna wil ze mij doen poseren bij een vos. Maar het is geen vos… het is wilde een wilde hond.

Milkwood Village herbergt tal van shopkes en galerijtjes, en dit zowel binnen als buiten.

Boekenwinkel met zowel nieuwe als tweedehandsboeken.

Kledij voor alle maten en gewichten.

Op een binnenkoertje is een artiest ijzervlechter Afrikaanse beeldjes aan ’t vlechten.

Zijn repertorium is onbegrensd.

In Turvey Gallery mag Hilde zelfs een retouchke doen.

Tegen de middag kunnen we onze uitgestelde lunch van gisteren inhalen in restaurant VIEWS.

Greta heeft er voor gezorgd dat we het tafeltje met het mooiste uitzicht krijgen.

De paragliders kunnen als het ware in ons bord kijken.

De steak au poivre met handgesneden frietjes is voortreffelijk.

Je zou zelfs denken dat ze verwateren van onze steak. Onze vriend Luc zal spijt hebben dat hij hier niet bij was.

Intussen is er wel eentje plat gevallen.

Met pijn in het hart verlaten we deze schitterende locatie.

In de hall van het Views Restaurant wil Greta nog een huwelijksverjaardagsportret van ons maken. 58 jaar en één dag na datum.

We arriveren aan onze chalet. En daar worden we aangesproken door onze Belgische buren Daan en Martine. Omdat het onze laatste avond in Wilderness is, willen ze ons vanavond persé nog eens uitnodigen op een apéro, samen met Roger en Greta. Dankbaar aanvaard.

En een paar uurtjes later is het zo ver. Apéritief op het mooie terras bij Daan en Martine.

Voor elk wat wils… champagne, witte wijn, gin tonic… kies maar.

Na een uurtje krijgt iedereen het gevoel dat het nogal frisjes aan het worden is op het terras. Martine en Daan stellen voor om dan maar naar binnen te trekken. Martine tovert binnen de kortste keren een ganse tafel hapjes tevoorschijn, en Daan is fier als een gieter om ons zijn MEERLUST Chardonnay te laten proeven.

Het zogezegd apéritiefje loopt uit tot 22u, en dan zakken we af naar huisje weltevree.

In de vroege morgen krijgen we reeds een filmpje doorgestuurd van Roger en Greta, om ons een leuke huwelijksverjaardag toe te wensen.

Vannacht zeer slecht geslapen door die kniepijn, en deze morgen zit er absoluut nog geen beterschap in… integendeel. Het zal dus waarschijnlijk een verjaardag in mineur worden.

Rond 11 uur springt Greta efjes binnen om te informeren naar mijn toestand. Zij stelt voor om niet meer te talmen, maar onmiddellijk een dokter op te zoeken. Wij stemmen in, en Greta kan onmiddellijk een afspraak vastleggen voor direct. En dan nog bij dokter Vos, in het centrum van Wilderness. Tien minuutjes later zitten we in het kabinet van Dr Vos. Na de nodige onderzoeken besluit de vriendelijke dame om me een injectie te geven. Daarbovenop schrijft ze nog twee medicaties voor, ook pijnplakkers en ijscompressen.

Rechtover het dokterskabinet is er een apotheek, en daar kan Hilde alles ophalen. We keren nu vlug huiswaarts. Eerste pilletjes nemen, compressen leggen, en rustig een paar uurtjes op bed.

Om de medicaties niet te verstoren blijven de verjaardagsflesjes afgesloten. Het is ook al de ganse namiddag winderig met ferme regenbuien.

Onderavond krijgen we vanop ons terras toch nog de kans om 20 februari warm en gezellig af ts sluiten.

Het is inderdaad zondag, en de planning is om er een rustige dag van te maken.

Genieten van al het moois datg ons huisje te bieden heeft. En dat is heel wat

Rond 10 uur starten we voor een wandeling. We zijn pas op de begane grond, of daar roepen Roger en Greta ons toe met de vraag om deze middag bij hen van een lunch te komen genieten. De vrienden Daan en Martine zijn ook al uitgenodigd. Roger is immers ossobuco van lam aan het bereiden, en hij beweert dat die bereiding voor twee personen of voor zes personen niet veel verschil uitmaakt. Wij moeten dus niet twijfelen om toe te stemmen.

We wandelen anderhalf uur, en hebben lange tijd zicht op de Indische oceaan.

Tegen 13 u bellen we aan bij Roger en Greta.

Gezellige verhalen en uitwisselen van informatie met Daan en Martine.

De ossobuco is er eentje uit sterrenrestaurant Roger.

Het dessert “Surprise Roger” maakt onze lunch compleet.

In de vooravond trekken we terug naar de kust, in de hoop te kunnen genieten van een mooie zonsondergang.

We vinden snel een ideale uitkijkpost.

En een kwartiertje later is het zo ver; een prachtige zonsondergang.

Hier is er wel iets fout gelopen. Door van mijn uitkijkpost in het zand te springen heb ik een verkeerde wrong gegeven aan mijn kniegewricht. Gevolg; zeer veel pijn in die knie en sukkelen om tot bij onze auto te komen.

In het centrum passeren we een Italiaan “Ilali”, en we kunnen onze Toyota op 10 meter van de deur parkeren.

We bestellen één pizza voor ons tweetjes. En dat is meer dan voldoende.

Bij het betalen van de rekening beweert onze dienster Isa dat haar haartooi volledig naturel is. Moeilijk te geloven. Hierna keren we zo vlug mogelijk huiswaarts. En met een Dafalgan het bedje binnen. Hopelijk morgen beter.

Vier van onze vrienden reizen deze morgen door naar andere oorden.

Het zal wel koffertje vol worden…

Roger en Greta zijn er ook bijgekomen om Alain, Françine, Jan en Michèle uit te wuiven.

Sedgefield is een stadje op ongeveer 20 km. Elke zaterdag organiseren ze hier een ambachtelijke markt. Daar willen we vandaag wel eens naar toe.

We worden direct overstelpt door de honderden kraampjes, zowel in open lucht als overdekt.

Van alles en nog wat…

Nieuw of gebruikt… je kunt het niet snel genoeg bedenken.

Paarden gemaakt uit allerlei overschotjes van ijzer.

Intussen zit Hilde op een plekje voor de vogels.

De kinderen komen hier ook aan hun trekken.

Als dat niet plezant is.

Ook verschillende kunstgalerijen.

Hey, kleine meid met je kinderfiets…

Ongelofelijk maar waar; boven onze hoofden is een familie aapjes zich aan het amuseren.

Hier was een draadartiest aan het werk.

The big five op één vierkante meter.

Heel speciaal…

Tegen 15 u zijn we terug aan onze chalet. Een paar uurtjes niksen, lezen en computeren. Om 20 uur hebben we gereserveerd in “the Girls”, een leuk restaurant in Wilderness. Het is reeds een tijdje geleden dat we een avondje alleen met ons tweetjes doorbrachten. We hebben deze middag slechts een gebakje met koffie genuttigd. We genieten des te meer van de struisvogelfilet welke we hier voorgeschoteld krijgen.

Bij het verlaten van “the Girls” wil Hilde nog een kiekje met één van die girls, namelijk onze dienster Carla Koch. Een kwartuurtje later zijn we terug thuis, en het duurt niet lang voor we in ons nestje zitten.

Om 8 uur ontbijt op ons terras. Maar na een tiental minuutjes mogen we alles terug naar binnen moven, want er beginnen dikke druppels op ons neer te dalen.

Vandaag willen we een uitstapje maken naar Mossel Bay. Het is slechts 70 kilometer ver, en er moet wel één en ander te beleven vallen. Aangenomen wordt dat de naam van Mosselbaai is afgeleid van een Nederlandse zeevaarder, die de naam in het begin van de 17e eeuw hernoemde, nadat hij ontdekt had dat mosselen een welkome aanvulling waren op het dieet van zijn bemanning. Tegenwoordig worden de mosselen van Mossel Bay gerekend tot de beste ter wereld.

In de motregen rijden we voorbij de St Blaize grot. Er is een profiel van een aangezicht uitgehouwen in de rotsen, een aangezicht dat uitkijkt over de oceaan. Dit is er op volledig natuurlijke wijze gekomen. Boven op de grot staat een historische vuurtoren met een groot uitkijkplatform. In deze penibele weersomstandigheden heeft het echter geen zin om dit te gaan opzoeken.

Dan maar naar het Barthlomeus Diaz museum. Alhoewel we dit een viertal jaar geleden al eens bezocht hadden willen we dat nog wel eens overdoen. Maar wat dacht je? Vandaag wegens onvoorziene omstandigheden gesloten voor het publiek.

Op mijn harde schijf vind ik nog een foto van ons vorig bezoek aan het museum.

Ten einde raad besluiten we om in het centrum enkele winkeltjes, galerijen en/of warenhuizen te doorlopen. In het eerste magazijn denken we direct dat we in de ACTION van België zitten.

Dit zijn geen echte wagens, maar wel kinderwagentjes. Wel héél speciaal.

En nog specialer… Hier hangen wapens zomaar in de rekken, en iedereen kan ze aankopen. Bij navraag blijkt echter dat het alarmwapens zijn.

Een standje met duizenden CéDé’s. Mooie volksliedjes van “Suikerbossie” tot “Sarie Marais”.

En in boeken is er ook keuze zat. Tot en met “De vette mossel”.

We passeren een kunstgalerijtje met aanpalend een leuke bistrot. MARGUERITE Coffee & Art. Het is reeds 13 u, dus vleien we ons daar neer aan een van de weinig leegstaande tafeltjes.

We bestellen beide een lichte maaltijd, zijnde een Dippy Egg Soldier. Lekker ! Het tafeltje naast ons zitten twee dames die al vier/vijf foto’s van elkaar genomen hebben. Ze proberen om een selfie van samen te maken, maar het lukt niet. Na hen zo te zien prutsen, kan ik me niet meer inhouden, en stel ik voor dat ik die foto van hen zal maken. Direct akkoord natuurlijk. Nadat ik een drietal foto’s gemaakt heb, vraagt er een van die dames of ik niet even naast haar wil poseren. Ik krijg toelating van Hilde, en daar gaan we…

En dit is dan het resultaat. Einde verhaal. Hierna rijden we terug naar Wilderness. En de rest van de namiddag wordt opgevuld met zalig nietsdoen, boekje lezen en tukje doen.

Om 19 u zijn we verwacht met ons tienledige compagnie in Joplins, een steakhouse aan de rand van Wilderness.

Er worden van in het begin e-mail adressen en foto’s uitgewisseld.

Alain neemt het heft in handen om het menu voor te stellen.

Daan neemt een pano foto van de ganse groep. Van links naar rechts; Martine, Greta, Roger, Hilde, Christian, Jan, Michèle, Françine en Alain.

Morgen kan de carnaval van start.

Jan en Michèle zijn er ook klaar voor…

Carnaval in Wil… der… ness… De avond kan niet meer stuk.

Lang geslapen deze morgen. Om 8u30 snuiven we (in pyjama) een buitenluchtje op. Prachtig uitzicht vanop ons terras. En we genieten ook van een selfmade ontbijtje.

Beneden staan onze vier nieuwe Belgische vrienden te wachten op Roger en Greta, om een daguitstap te maken naar Plettenberg. Nog een beetje wachten op Roger en Greta.

Daar komen ze… we roepen ze nog een mooie uitstap toe.

Een half uurtje later starten wij met onze Toyota naar George. We hebben slechts een dertigtal kilometer te gaan, en dit langs de tuinroute. George is gekend om zijn verschillende uitstekend golfbanen. De stad telt niet minder dan vier verschillende 18-holes golfbanen.

De bedoeling van ons bezoek ligt op een gans ander gebied. Hilde had zeer graag eens de potterie Wonki Ware bezocht.

Wonki Ware is de leider op gebied van handgemaakte aardewerken serviezen, waarbij elk stuk van begin tot eind door 14 paar handen gaat. De pottenbakkers zijn allemaal getrainde ambachtslieden in de kunst van aardewerk en produceren dagelijks een eclectische verscheidenheid aan patronen, vormen en kleuren. Wonki Ware is zowel nationaal als internationaal verkrijgbaar en is te zien geweest bij onder meer Nigella Lawson en Jamie Oliver.

Potjes, borden, kommetjes, tegeltjes, serviezen groot en klein. Je kunt het niet allemaal bedenken. Regelmatig gepresenteerd in een artistieke omgeving. Een servies of een aantal borden verschepen naar Europa zit er niet in. Daarvoor verwijzen ze naar de BeNeLux invoerder.

De letters D E V O en S zouden we wel kunnen meenemen. Maar in de pot met meer dan 200 letters is er geen enkele E te vinden.

Aanpalend aan de verschillende ateliers en winkelruimtes is er ook een bistrot gevestigd “The Pottery”.

We vleien ons hier neer, en bestellen een drankje en een pizza.

Schitterende pizza oven trouwens. Ook volledig bezet in tegeltjes van Wonki Ware.

Terwijl we nog wachten op de pizza ontvangen we plotseling alle twee tegelijk een airdrop op onze telefoon. En we beseffen niet onmiddellijk dat wij zelf op die foto staan.

Wat dacht je? Luc en Dominique hebben ons (weeral) toevallig zien zitten, en hebben in het geniep een foto van ons genomen en doorgestuurd.

We hebben een korte babbel, en dan… tuut, tuut… weg zijn ze.

Het is reeds over 15 u. We sluiten ons bezoek af en nemen onze retourvlucht naar Wilderness.

We zijn pas thuis gekomen, of we krijgen een telefoontje van gastvrouw Greta. Ze vertelt dat de ganse groep Westvlaamse Belgen deze namiddag in Plettenberg een super groot assortiment sushi’s gekocht hebben. En ze zouden ons ook meegerekend hebben. Dus zijn we om 19 uur verwacht ten huize Roger en Greta.

Om 19 u starten we met het apéritief.

En een half uurtje later komen de sushi’s al boven water.

Per koppel krijgen we een schaal met dertig sushi’s, verdeeld over vier verschillende soorten.

We moeten ook van elke soort de naam proberen uit te spreken en te onthouden. Bovenstaand filmpje toont dat dit niet zo eenvoudig is…

Tegen het einde van onze gezellige avond is Greta’s poes ook nog de groep komen vervoegen. En rond 22 uur trekt iedereen blijgezind naar de bedstede.