Hilde en Christian Devos 2023

Vanmorgen bij ons ontbijt ontdekken we dat het restaurant van ons hotel “La Sosta” is uitgeroepen als 34e beste van de wereld. BRAVO !

Het ontbijt is sober en verzorgd.

Voor mij een muesli met yoghurt en fruit. Na het ontbijt en het afscheid van Stan en Lut Verhaert zetten we rond 10 uur onze rit in naar Wilderness, ongeveer 250 km hier vandaan.

Rond de middag bereiken we George, ongeveer 40 kilometer van onze bestemming. We passeren een grote winkel mall, en daar wil Hilde wel enkele inkopen doen. Onze volgende bestemming is er immers eentje zonder ontbijt. Op haar manier kan ze een winkelkar op de kop tikken.

Tegen 15 u bereiken we onze bestemming voor de komende week.

“JustFor2” is de naam van de accommodatie, en bestaat uit een viertal chalets. Wij krijgen de chalet “Sunbird” toebedeeld.

De eigenaars Roger en Greta kennen we reeds een tiental jaren, en zijn onderhands goede vrienden geworden. Voor ons is het hier een beetje thuiskomen.

Vanop ons terras hebben we een prachtig zicht op een immense vlei. Je kan hier uren wegdromen in de fauna en de flora van de omgeving.

Onze kamer is er ook een om “U” tegen te zeggen.

Iets later in de namiddag komt Roger ons een heel leuk verhaal doen. Hij wil vanavond een barbecue versieren, en dit met alle bewoners die momenteel in “Just for 2” verblijven. Dat zijn er dan acht, en niet te geloven, allemaal Belgen. Zelfs op eentje na, allemaal Westvlamingen. Als dat geen surprise is. Wij moeten dus niet lang twijfelen om in te stemmen.

Een paar uurtjes later zitten wij aan het apéritief met Jan, met Michèle en met Alain…

Françine is ook een toffe dame. Na het eerste glaasje bubbles zitten we al aan de babbel, precies of kennen elkaar al jaren.

Intussen is Roger niet weg te slaan aan zijn barbecue. Hier bijgestaan door Alain.

We gaan aan tafel, maar eerst nog een kiekje van de ganse groep.

Nu kan Roger aan zijn rondgang beginnen. Na de vraag voor een tweede stukje stemt Michèle onmiddellijk in.

De spijs en de wijn… het mag er allemaal zijn.

Het dessert, een reuze kaastaart staat pas op tafel, of Roger krijgt een oproep op zijn GSM. De buur van “Just for 2” ergert hem in het veel te luide lawaai dat die Belgen maken. Roger lost dat onmiddellijk op,… en hoe? Hij nodigt die man en zijn dame uit om ook van de taart te komen proeven.

Geen minuut later schuiven Daan en Martine aan bij onsgezelschap. En wat dacht je; het zijn ook Belgen. Oost-Vlamingen uit Berlare. De avond kan niet meer stuk.

De taart loopt op haar einde…

Jan en Michèle genieten van de vele verhalen…

Alain en Daan hebben een en ander met elkaar uit te wisselen. Tegen 22u30 trekt iedereen welgemutst naar de bedstede. Tot morgen…

Om 9 uur zit iedereen aan het ontbijt. Valentijn is voorlopig nog niet ter sprake gekomen.

An is samen met haar boeken, haar kaarten en Thierry enkele routes aan het uitpluizen.

En ja, het moest er van komen. Het afscheid is nabij. De vrienden vertrekken richting Swartbergpas, terwijl wij de andere kant uitwaaien, richting Swellendam. Dit afscheid valt echter niet al te zwaar, in de wetenschap dat we elkaar terug treffen binnen een paar dagen in George.

In het centrum van Robertson houden we nog een korte stop om ons Vodacom internet wat bij te spijzen.

Het is nog maar elf uur als we in Swellendam arriveren. Te vroeg dus om onze B&B te gaan opzoeken. Dus gaan we eerst een beetje cultuur opsnuiven in het prachtig Drostdy museum. Het gebouw werd in 1747 gebouwd door de Nederlandse Oost-Indische Compagnie als residentie voor de Magistraat. Kort daarna verrezen een gevangenis, een huis voor de secretaris, een molen en verschillende bijgebouwen. Het werd gekocht door de Zuid-Afrikaanse regering en in 1939 ingericht als museum.

Er hangen tientallen prachtige schilderijen uit de 17e en 18e eeuw.

De bourgeoisie van Swellendam komt meermaals aan bod.

Architectonisch is het huis een harmonieuze mix van Kaap Hollandse en van Georgische stijl.

Na lang aandringen krijg ik van de museummeester toelating om voor vijf minuutjes mijn orgelkunsten bot te vieren.

Het recital loopt binnen de kortste keren in de honderd. Ik loop weg van schaamte, en ga buiten wwat achter lucht happen.

Intussen staat Hilde nog te pauseren bij haar sterrebeeld. Inderdaad, Hilde is een weegschaal.

Vanavond hebben we weeral een afspraak voor een etentje met vrienden. En het is nu reeds bijna 15 uur. We besluiten dan maar om een wafeltje te gaan eten, en dit in een schitterende bistrot, recht tegenover het museum.

En wat voor een wafeltje… Valentijn waardig !

Bij een wafel hoort ook een koffie. Weeral een Van-O koffie.

In de vooravond bereiken we onze B&B “La Sosta”.

Eigenaardig, maar de bouwtrant van “La Sosta” doet ons een beetje denken aan deze van het museum.

We krijgen kamer 2 toebedeeld. Onze vrienden zijn nog niet aangekomen, maar kamer 3 is voor hen voorbestemd.

Hilde gaat nog een uurtje in haar boekske lezen aan het mooie zwembad.

Onze vrienden zijn intussen aangekomen. Stan en Lut Verhaert zijn verre familie van Hilde. (Uit het achterste knoopsgat). Vorige Afrika reizen hebben we hen ook al verschillende malen ontmoet. We wisselen regelmatig informatie uit aan elkaar, en zo zitten we hier weeral eens samen op dezelfde locatie.

Het Valentines menu start met een hartige cannolo, in mascarpone gegaarde garnaal, en verse tomaat “passata”.

Op het einde van ons 3-gangen Valentijns menu komt de chef informeren naar onze bevindingen. Beter hadden we ons niet kunnen voorstellen, en we hebben weeral alle redens om welgezind naar bed te trekken.

Als naar gewoonte staan alle ingrediënten netjes naast elkaar gerangschikt, om de self service zo eenvoudig mogelijk te laten verlopen.

Intussen bereidt Hilde voor elkeen het eitje naar wens, en verzorgt Luc de bediening.

Vitamientjes om opnieuw een dagje Afrika te starten.

Sinds het begin van onze reis trachten we een huurwagen op de kop te tikken, maar zonder succes. Verschillende mensen hebben ons al willen helpen, maar niets lukte. Wij hebben het gisteren ook nog eens aan Luc voorgelegd, en wat dacht je? Een kwartier later komt hij met de melding dat hij voor ons een Toyota Corolla Cross kon vastzetten, en dit voor de ganse duur van onze reis, en… aan een zeer aantrekkelijke prijs. Wel, wel, die Luc toch. De wagen moet wel in Cape Town Airport afgehaald worden, en we zitten momenteel op 160 kilometer daar vandaan. Maar dat is ook in een mum van tijd geregeld. Hij contacteert terug zijn vriend Danny, en die is ook beschikbaar. Inderdaad, om 10 uur stipt staat staat Danny voor de poort van de Ballinderry.

Op onze weg naar Cape Town passeren we om de haverklap langs immense townships. Gevuld met duizenden metalen barakken van hoop en al 20 m2.

Na dik anderhalf uur kan Danny ons afleveren aan het ophaalpunt van AVIS. Maar hier zijn we helaas niet alleen. Het zal ruim drie kwartier duren vooraleer wij aan de beurt komen.

Eenmaal alle formaliteiten (en het zijn er nog al wat) vervuld, trekt er een AVIS loopjongen mee tot aan de geparkeerde wagens. Samen met die kerel onderzoeken we de wagen op eventuele schade, en we krijgen ook nog wat technische inlichtingen.

In iets minder dan twee uur staan we met onze Toyota terug in Robertson. Het is al bijna 16 uur, en we hadden tot hiertoe nog niets over de lippen of achter de kiezen. Omdat ons vanavond terug een drie gangenmenu te wachten staat houden we het liever op een Van-O koffie en een gebakje.

Toch leuk om op meer dan 10.000 km van Waregem, de echte Van-O koffie kan degusteren.

Na de koffiepauze lopen we nog een drietal galerijen af, en tegen 18 uur trekken we terug naar onze Ballinderry.

De vrienden zijn ook blij dat ons vervoerprobleem opgelost is. Dat verdient wel een glaasje bubbels als apéritief.

Als naar gewoonte komt sterrenchef Hilde haar menu voor vanavond voorstellen.

Dergelijke bereiding van zalm hebben we nog nooit meegemaakt.

En na het doorspoelen met enkele glaasjes WELTEVREDE trekken we allemaal weltevreden naar onze bedstee. Tot morgen.

Een eitje in de morgen is een dag zonder zorgen.

Het is zondag, en we informeren bij gastheer Luc of er in de omgeving niet ergens een zondagsmis te versieren valt. Jawel, maar die begint binnen 10 minuten. Te ver om nog op tijd te zijn, maar dan roept Luc; “Kom, spring in mijn wagen, en we zijn weg…”

EK IS DIE LIG VIR DIE WÊRELD! – IK BEN HET LICHT VAN DE WERELD! Klokslag 10 uur kan Luc ons afleveren aan de kerk van Robertson.

De kerk zit afgeladen vol. De pastor is reeds alle aanwezigen (ons inbegrepen) aan het verwelkomen.

Nu komen de gezangen aan bod. Alle gelovigen zingen mee alsof hun leven ervan afhangt.

Het licht van God (in dit geval een halogeenlamp) schijnt over de wereld, en daar weet de Pastor wel een half uurtje over te prediken.

Op een bepaald moment worden ook de jarigen van de voorbije week in een hulde betrokken. Oma Babou is deze week 61 geworden, en is dus onderdeel van de gevierden. Kleinkind Ulla geniet mee.

Na iets meer dan twee uren is de dienst afgelopen. Bij het verlaten van de kerk nemen we afscheid van verschillende van die lieve mensen.

Van onze gastheer Luc kregen we de raad om deze middag een lunchke te gaan nemen in restaurant “Four cousins”. Maar we zijn te voet en het is wel twee kilometer verder. Onderweg ontmoeten we wel enkele zeer speciale situaties. Zoals hier; een boom waarin het ganse hebben en houden van een dakloze Afrikaan is genesteld.

De wandeling verloopt langer dan verwacht, en bijna nergens kunnen we in de schaduw lopen, terwijl de thermometer 32° aangeeft. Maar uiteindelijk bereiken we toch ons doel, en Hilde wil nog een kiekje bij die vier kozijnen.

De vermoeiende wandeling is hier al bijna vergeten.

We hebben zicht op de keuken, en eenmaal we het formaat van de pizza’s gezien hebben, besluiten we om er eentje te delen.

Onze buren van in de kerkdienst worden hier ook onze buren.

Bij de uitgang van de vier kozijnen staan er ook nog vier kiekens. Dat zijn Hilde haar lievelingsbeestjes, en daar wil ze ook mee op de foto.

Nu terug een wandeling van anderhalve kilometer. Nu passeren we wel regelmatig een winkeltje en een boetiekje…

Zelfs een snuffelhoekje…

Moe maar tevreden en uitgedroogd arriveren we terug aan onze guest house Ballinderry. Op het terras laten we ons op een stoeltje ploffen, en we halen onmiddellijk een grote literfles spuitwater om ons te verfrissen. Het merk van het mineraal water noemt hier “La vie de Luc”, maar dat schijnt niets met onze huisbaas Luc te maken te hebben. Maar plotseling krijgen we daar het verschot van ons leven; staat daar een andere Luc aan ons tafeltje. Inderdaad, onze Belgische vrienden Luc en Dominique, samen met hun vrienden Thierry en An. De verassing is danig groot, dat ik zelfs vergeet een foto te maken van het gezelschap.

“Wij schrikken voor niets”, maar nu waren we toch wel serieus geschrokken. Even bekomen, en dan spreken we af om vanavond samen te souperen.

En inderdaad, als naar aloude gewoonte heeft gastrouw en super kokkin Hilde voor ons een menu bereid om “U” tegen te zeggen. Zeker een ster waardig!

Gastheer Luc verzorgt de bediening en is tevens sommelier. Na het souper trekken we het niet te lang meer, want iedereen is vermoeid na deze lange hete dag. Slaapwel !

Morgenstond (6u30) geeft een droge mond.

Bijna de ganse morgen staat in het teken van afscheid. Te beginnen met de lieve Chips.

Kamermeisje Juliette en eigenaars Claire en Peter.

Omdat ik braaf ben mag ik er ook eens bij.

Van onze eigenaar Peter vernemen we nog dat de potloodtekening die op onze kamer hangt, een afbeelding is van Claire in haar kinderjaren.

Wij verblijven reeds meer dan een week in Z-Afrika, maar nog steeds zonder eigen vervoer. Alle verhuurmaatschappijen zijn volgeboekt. Zodoende is de kans om een wagen te kunnen huren praktisch nihil. We hebben ons dan maar met Uber taxi verplaatst, en dat viel al bij al betrekkelijk goed mee. Maar vanaf vandaag komen er langere ritten in onze planning, en dat is niet meer zo evident. Gisteren hebben we ons aangemeld bij onze volgende B&B Ballinderry in Robertson. Wij waren daar vorige jaren reeds verschillende keren. De eigenaars, Luc en Hilde Uyttenhove zijn Belgen, die sinds achttien jaar hun B&B uitbaten. Ik legde mijn verplaatsing probleem voor aan Luc, en hij beloofde me zo vlug mogelijk een oplossing te zoeken. En je kan het al raden; geen tien minuten later is Luc daar al terug. Een vriend van hem, Danny, zou ons vandaag om 10 uur ons komen ophalen. Een rit van een 200 tal kilometer, en dit voor een super voordelig prijsje. En stipt om 10 uur… Danny, Danny, tuut, tuut; we vertrekken.

We rijden over N1 van Cape-Town, Paarl langs de Hugenoten tunnel en Du Toit kloof tot Worscester. Bovenstaande foto is een zicht vanuit onze wagen op die Du Toit kloof.

Na dik twee uur onderweg bereiken we de Ballinderry in Robertson voor ons verblijf van de drie volgende dagen.

We worden direct door Hilde en Luc opgevangen. Ze zien er beiden drie jaar jonger uit dan drie jaar geleden.

In een wip en een draai zitten we aan het zwembad te genieten van een welkomstdrankje.

We krijgen ook weer een mooie slaapkamer met dito badkamer.

Op uitzondering van woensdag en zaterdag tovert superkokkin Hilde een gans souper uit haar koksmuts. Maar gezien het vandaag zaterdag is, gaat dat niet door. En vragen ze ons of we geen goesting hebben om met hen een soupeetje te gaan doen. Moeten ze uiteraard geen twee maal vragen. En weg zijn we…

We belanden in wijnhuis met annex restaurant “Weltevrede”.

Midden in de natuur.

Voor de liefhebbers; een oestertje met een bubbeltje.

Intussen is de zon bijna volledig onder.

WELTEVREDE trekken we rond 23 uur terug naar onze BALLINDERRY. Lekker slaap.

Het zal inderdaad de laatste dag worden dat de Belgische vlag hier wappert. Hilde wil deze voormiddag nog even naar de winkelgalerijtjes, terwijl ikzelf het liever rustig hou op ons gezellig terras. Dat boekje over “op pensioen gaan” ligt nog op de bovenste plank, en ik neem het dan maar mee naar buiten. Er staan niet alleen veel raadgevingen in, maar het is ook ideaal om het Afrikaans (nog) beter onder de knie te krijgen. Oordeel zelf maar;

JY EN JOU MAAT SE GELDSAKE

Het geld van u en uw partner is belangrijk

TOE JY EN JOU WEDERHELF NOG ALBEI GEWERK HET, HET JULLE MOONTLIK ELKEEN ‘N MATE VAN FINANSIELE VRYHEID GEHAD. DALK KON JY TOE ‘N DEEL VAN JOU INKOMSTE NA GOEDDUNKE GEBRUIK, MAAR NOUDAT JULLE AFTREE, LYK SAKE WAARSKYNLIK ANDERS.

Wanneer jij en uw wederhelft beiden werkten, hadden jullie mogelijks elk wat financiële vrijheid. Misschien kon jij toen een deel van uw inkomen naar eigen goeddunken gebruiken, maar nu u met pensioen bent, ligt dat waarschijnlijk anders.

Zo zie je maar dat Afrikaans toch niet zo moeilijk is hé! In de komende dagen deel ik nog wel een paar alinea’s.

Na anderhalf uur komt Hilde terug aan van haar wandeling. Ze trok door het havengebied, en ze is dol-enthousiast over een koppel zeehonden die ze op een kaderand zag luieren.

Deze middag wandelen we terug naar het centrum. Die gedeelde pizza van maandag in Restaurant Satori ligt nog danig positief in ons geheugen, zodat we beslissen om nogmaals hetzelfde te doen. En het smaakt even lekker.

Hilde was en is nog altijd danig enthousiast over haar zeehonden zodat we besluiten om het samen nog ees over te doen. Dit zijn uiteraard geen twee zeehonden, maar we worden wel verwelkomd door een prachtige meeuw.

We lopen iets verderop, en wat dacht je?… Hilde haar twee vriendjes zijn hier nog steeds aan het spelevaren.

Op onze terugweg heerst er een drukte van jewelste. Op verschillende sloepen worden de netten terug binnengehaald.

De kapitein geeft zijn laatste instructies. En nu…sleuren maar.

Nu nog lange wandeling huiswaarts…

…maar in dergelijk panorama vermoeien de stappen niet.

In het postkantoor onze Belgische verjaardagskaartjes posten.

Om te eindigen in enkele boekenwinkeltjes.

Zo zit ons dagje er ook al weer (bijna) op.

Met excuses voor deze moeilijke naam.

Onze Uber chaufeur heeft ons vandaag voor een prikje ons rondgeleid naar de moiste plekjes van het schiereiland.

Als naar gewoonte zijn we weeral niet alleen op stap.

Intussen is de school (14 u) ook reeds afgelopen.

Noordhoek Farm Village

Intussen lunchtime…

Aan de tafel naast ons valt er iets te vieren. Santé dames!

Een digestiefke aan de rietse…

Amaai dienen boom…

??? Tattoo shop …

Inderdaad… klein maar fijn…

We eindigen onze trip met enkele kunstgalerijtjes.

aRT mat een kleine a.

Onderweg een prachtig zicht op Simon’s Town.

Afscheid aan onze Uber chauffeur en Mandela vriend Vuyani. We zien elkaar zeker nog terug. Hij blij… wij blij…. allemaal blij!

Reeds deze morgen krijgen we Chips op bezoek. Hij voelt zich langsom meer aangetrokken naar Hilde.

Maar uiteindelijk is het nog altijd Peter, de echtgenoot van Claire, die de bovenhand haalt.

Intussen zal ik het wel redden met Jumbo. Geen paniek; die twee agenten hebben niets met mij, noch met Jumbo te maken.

Hilde houdt het liever wat rustig deze voormiddag. In de living vind ik een Afrikaans tijdschriftje over pensionering. Er staan zeer interessante artikeltjes in voor mensen als (gij en) wij. En je kan nog wat Afrikaans leren ook. AFTREDE betekent “op pensioen gaan”. DIE GROOT GIDS VIR JOU GOUE JARE betekent “De grote gids voor uw gouden jaren”.

Toen ik gisteren avond moeilijk de slaap kon vatten heb ik beslist een verandering te maken in de samenstelling van deze blog. In de toekomst blijf ik per dag publiceren, maar hou geen rekening meer met de chronologie. Dit zal waarschijnlijk een hoopje tijd besparen. We zien wel wat het brengt.

De Belgische vlag in onze tuin blijft hier wapperen, en dit tot en met de dag van ons vertrek.

Wandeling door de straten van Simon’s Town

Van alles wat…

Een beetje contradictorisch; Venetiaanse maskers in Zuid-Afrika.

Just Nuisance, een Deense dog, is de enige hond die ooit officieel is ingeschreven bij de Royal Navy. Tijdens de Tweede Wereldoorlog tussen 1939 en 1944 diende hij bij HMS Afrikander, een marinebasis van de Royal Navy in Simon’s Town, In 1939 werd hij als pup naar Simon’s Town gebracht door zijn eigenaar, Benjamin Chaney, die het United Service Institute leidde, een favoriete ontmoetingsplaats voor matrozen van de Royal Navy. Hij was een zeer vriendelijke hond en werd al snel een bekende figuur in de stad, uitgelaten voor wandelingen en getrakteerd op taarten, koekjes en zelfs bier door de matrozen, voor wie hij een soort mascotte werd. Natuurlijk raakte de hond op zijn beurt dol op zeelieden – allemaal zeelieden – en volgde ze overal, naar de marinebasis, de scheepswerven en zelfs naar de schepen. Geen kleine hond – hij was zelfs groot voor een Deense dog – toen hij begon te luieren op de top van de loopplank, blokkeerde hij de weg en zo kreeg hij zijn naam ‘Overlast’.

Leuke ontmoeting tussen Hilde en haar overlast “Just Nuisance”.

Enkele meter voorbij het monument ligt nog een authentieke kazerne. Met authentieke dril oefeningen.

Het is op de middag, en Hilde wil kost wat kost frietjes.

In de namiddag nemen we een taxi om ongeveer vijf kilometer verder BouldersB Beach te bezoeken.

Boulders Beach is een populaire toeristische plek vanwege een kolonie Afrikaanse pinguïns einde de jaren tachtig van de vorige eeuw gevestigd hebben. Deze Afrikaanse pinguïns staan momenteel op de rand van het uitsterven. Hoewel het zich in een woonwijk bevindt, is het een van de weinige locaties waar deze kwetsbare vogel kan worden waargenomen, vrij rondwandelend in een beschermde natuurlijke omgeving. Van slechts twee broedparen in 1982 is de kolonie de afgelopen jaren terug uitgegroeid tot zo’n 3.000 vogels.

Schitterend toch die leuke diertjes.

Deze taferelen zullen we niet vlug vergeten…

Op onze terugweg, een vijftal kilometer vooraleer we in Simon’s Town aankomen rijden we nog door Glencairn met een supergroot shopping center Harbour Bay. We maken er een stop, want daar heeft onze vriend Marc Alexander een prachtige kunstwinkel met atelier. Twee namiddagen per week organiseert hij teken- en schilderlessen. We hebben geluk; er is juist een sessie aan gang. Marc is kleur instructies aan het geven aan een vijftal dames. Zonder mij voor te stellen ben ik binnengeslopen en begin ik die dames aan te spreken. Ik vertel hen hoe ik een vijftal jaar geleden Marc leerde kennen. En hoe ik hem zijn verhuis naar dit huidige pand een beetje mee hielp organiseren. Als dank kon ik toen een schilderij van een vossenkop op de kop tikken met een reductie van vijftig procent.

Ik ben nog aan het vertellen, of Marc heeft daar al een kleine reproductie van mijn originele schilderij uit zijn archief naar boven gehaald. Tot groot jolijt van die dames, temeer dat ze intussen weten dat mijn naam Devos is.

We willen de cursus niet langer onderbreken, en druipen nu zo vlug mogelijk af. Niet vooraleer echter nog een foto genomen is van Marc met Hilde, en de belofte gedaan van die foto door te sturen. Vanavond zal ik dat dus zeker nog doen.

Aan de uitgang van het centrum bevindt zich nog een grote Woolworth Food winkelmagazijn. Hilde wou al enkele dagen eens voor een maaltijdje zorgen. Met wat ze nu allemaal bij heeft moet dat wel lukken.

Intussen was ik aan de overkant de toeristenkraampjes wat aan het afsnoepen. Uiteraard alleen met mijn ogen.

De verkoopster van dit kraampje heb ik wel heel speciaal afgesnoept. Haar borsten bedekt ze met een grote klever. Op die klever beschrijft ze dat ze drie kanten heeft. De rustige kant, de geestige kant en de kant die we nooit willen zien…

Gepakt en gezakt staan we in de receptie, en stipt op het afgesproken uur 10u30 komt onze driver Jacq aangereden. Voordat wij het goed beseffen heeft hij reeds al onze bagage in de koffer geladen.

Een klein uurtje later arriveren we aan hotel “The Hermitage” in Kalk Bay. Ziet er zeer mooi uit, maar wel zeer klein voor een hotel.

We worden verwelkomd van Clare en haar vondeling Chip. En wat blijkt alras; dit leuke villa-hotel heeft slechts twee kamers. Binnen de kortste keren krijgen we inzicht in de indeling van het villa-hotel.

Als we naar buiten kijken informeren we bij Clare waarom er een Belgische vlag in de tuin hangt. Dit heeft ze speciaal gedaan om ons te verwelkomen. Hier komen we toch wel een beetje week van.

Aansluitend op onze super slaapkamer mogen we ook ten alle tijde gebruik maken van een mooie living. Wat kun je nog meer verlangen?

Ons privé terrasje valt toch ook niet te versmaden. Misschien staan ons hier leuke momenten te wachten.

Eenmaal uitgepakt riskeren we ons aan een bezoekje aan Kalk Bay. Links van de weg leuke boetiekjes…

Langs de rechterkant; False Bay.

Iets verder op onze wandeling een Cubaans restaurant. “Cape to Cuba”. Alleen al voor de mooie voorstellingen zou je binnenglippen. Hetgeen we dan ook doen…

In dergelijk interieur smaakt zowel een double expresso als een caipirinha.

Inderdaad… geen gewoon decor.

Lange wandeling terug naar onze “Hermitage”. Hilde zoekt heil aan het zwembad, terwijl ik een beetje de achterstand van mijn blog tracht goed te maken. Voor de rest van de namiddag houden we het rustig. In de vooravond hebben we een babbel met onze hoteluitbaters Clare en Peter. En hier komt ook Vanessa zich bijvoegen. Zij is de gast van de tweede hotelkamer, en sinds jaren komt ze hier. Zij is een Engelse dame en fervente golfspeelster Qua golffaciliteiten kan niets boven Zuid-Afrika.

Tegen 20 uur wandelen we tot het dicht bijgelegen restaurant “Harbour House”. Het is hier gezellig druk. We zitten naast een gezelschap Duitsers, die één en ander te vieren hebben. Af en toe laten ze ons meegenieten van de ambiance.

We genieten van een bordje calamares, die we mengen met een slokje Durbanville Sauvignon blanc. Tegen 22 u trekken we terug naar ons hotel, maar hoewel het slechts 400 meter ver is, komt het toch wat bangelijk over. Sinds een half uur is het loadshedding; dit betekent dat op bepaalde momenten voor een paar uur de stroom uitgeschakeld wordt. Het is dus pik-pik donker, en het voelt toch wat akelig aan. Maar een kwartiertje later zitten we gelukkig goed en wel op onze kamer.