Hilde en Christian Devos 2023

Reeds om 8 uur in de morgen krijgen we vanop ons terras een mooi plaatje familiegeluk gepresenteerd. Op een plank dan nog…

Elke zondag is er een markt van prularia, groenten en fruit in Granger, een wijk in de omgeving van het Waterfront. We trekken er (weeral) te voet naar toe. Onderweg valt er ook weer van alles te beleven.

Spijtig genoeg zijn de beelden die we voorgeschoteld krijgen niet altijd even fraai. Regelmatig bemerken we kleine nederzettingen van daklozen langs de grote baan.

Op dit punt hebben we een vijftal minuutjes halt gehouden. Wat zich daar afspeelde is zo pijnlijk, dat het niet onder woorden te brengen is.

Een paar honderd meter voordat we op de markt arriveren komen we aan een opvangcentrum voor honden.

Tientallen hondjes, van alle rang en stand, worden hier voorgesteld aan eventuele opvangouders.

Verschillende vrijwilligers helpen vol enthousiasme de toekomstige opvangouders om hun keuze te bepalen.

Deze meisjes zien het wel zitten om hen over Bobby te ontfermen.

Wij hadden er ook graag eentje uitgekozen (voor Caroline en Bert), maar dat lukt niet. De diertjes moeten op Afrikaanse bodem blijven. Spijtig!

Maar niet getreurd. We zijn op enkele passen van Granger market, en daar wachten reeds ander diertjes op ons. Die mogen wel het continent verlaten.

Groenten en fruit…

Meloenen en pompoenen… teveel om op te noemen.

De eetstalletjes mogen er ook wel wezen.

En ook mooie boetiekjes.

Zoals altijd tracht Hilde zich in te leven in het decor.

T-shirts met 1.001 maten en bedrukkingen. We twijfelen tussen STOUT GAT en BAKGAT.

Hals- en armbandjes voor elke leeftijd.

Tijd aangebroken voor een tour met een dubbeldekker, hop-on/hop-off genaamd. Een eerste bus is volgepropt, en vertrekkensklaar. Maar de tweede bus staat sinds meer dan een uur in panne. Volgens een officieel van de organisatie zou er een vervangbus op komst zijn. Hopen maar.

Intussen is de rij wachtenden maar aan het aandikken.

Intussen is de vervanger eraan gekomen, en kunnen we de weg op met een boemvolle bus. Iedereen krijgt een oortelefoontje, waarin we alle informatie ontvangen over het afgelegde parcours.

Vanuit het open dek vallen bijwijlen schitterende tafereeltjes te aanschouwen.

Na anderhalf uur bereiken we Hout Bay, en daar willen wij wel een afstapje maken. En samen met ons; bijna de helft van de bus.

Binnen de kortste keren komen wij op een plekje waar we super herinneringen hebben uit het verleden; de Mariners Wharf.

Het is intussen 15u30 en sinds vanmorgen hadden wij nog niets over de lippen. Normaal is het restaurant gesloten tussen 15 en 18 u, maar als de patron enkele van onze verhaaltjes aangehoord heeft, mogen wij ons toch installeren. Met een beperkte keuze uiteraard. Het flesje “Buitenverwachting – Buiten blanc” komt aangedraafd binnen de minuut.

We kiezen dan maar beiden hetzelfde; een linguine. Heel lekker. We nemen nog een choco-mousse als dessert, en gezien het namiddaguur hebben we nu al het gevoel dat we ons avondmaal kunnen overslaan.

Bij het verlaten van ons restaurant aan de haven worden we getrakteerd op een schitterend schouwspel van spelende jongens.

Aan de overkant enkele keuvelende meisjes.

Ons laatste stukje Hop-on/hop-off. We arriveren terug in Waterfront. Pas onze voeten op de begane grond, of daar botsen we weeral op een filmcrew. Efkes stil zijn, en luisteren welke taal ze spreken… jawel; Nederlands.

Het is een Hollandse ploeg die voor RTL 4 een reportage inblikt. Ik kan ze enkele informatie bezorgen over de omgeving, en daar zijn ze heel tevreden mee.

Moe maar tevreden zetten we rond 19u30 voet aan wal in ons hotel. Souperen zit er niet meer in, maar omdat het hier onze laatste avond is willen we toch nog een afscheidsdrankje nemen in het restaurant. We eindigen met een staatsieportret van Hilde, en al de rest is voor morgen.

Vooraleer te gaan ontbijten vragen we in de receptie van ons hotel om een taxi te reserveren, die ons naar Biscuit Mill in Woodstock kan brengen. Dit verloopt probleemloos, met de belofte dat de taxi ons om 10 uur zal afhalen.

Na ons ontbijt, en inderdaad stipt om 10 uur komt onze taximan Kay de inrit opgereden. En tien minuutjes later kan hij ons reeds afleveren aan de koekjesfabriek Biscuit Mill in Woodstock.

Biscuit Mill is alom gekend voor zijn wekelijkse zaterdagmarkt. Honderden winkeltjes, eetstalletjes, kunst- en kitsch hoekjes, teveel om op te noemen.

Her en der staan orkestjes hun kunsten te demonstreren.

Terwijl mama de winkeltjes afdretst neemt papa een Afrikaanse rustpauze.

Maar die rustpauze is van korte duur. Papa moet mee naar het pashokje van een kledingboetiekje. Hij mag mee helpen beslissen over het al dan niet aankopen van het witte kleedje. En wat werd er in gemeenschappelijk overleg beslist? …….

Eenmaal terug in de koopjesgalerie botsen we op de crew van een Duitse televisiezender. Ik blijf een beetje rond die mannen hangen, en nu kan Hilde een tijdje gaan zitten.

Er worden verschillende uitbaters van standjes geïnterviewd. Soms heel ernstig, soms heel leuk.

Iets later wordt Hilde aangezocht om een rolletje te vertolken in een stripverhaal.

Het verhaal speelt zich af in een decor van echte en gestripte oldtimers.

Ikzelf mag ook een paar seconden in beeld komen.

Plotseling blijkt dat ook een andere cameraploeg ons acteertalent aan het opnemen is. Ze willen zich nog verstoppen, maar… te laat. Het zijn wel onze Belgische vrienden zeker. Wanneer we even bekomen zijn van het verschot, spreken we af om deze middag samen van een lunchke te gaan genieten.

Vele van de eetstandjes promoten typisch Afrikaanse gerechten. Voor ons misschien iets te exotisch.

Alhoewel,… die brochette ziet er wel heel smakelijk uit.

zoals afgesproken ontmoeten we onze vrienden in Woodstock Brewery. En het mag eens lekker zijn!!!

Tot slot nog een zoet mondje…

We sluiten de namiddag af met dit mooie beeld, en iedereen trekt terug naar hun heimat.

Onder de brug kan ik nog even deelnemen aan “Spel zonder grenzen”.

Vanop ons balkon worden we ook nog getrakteerd op de waterpret van de surfers.

Tijdens ons souper hebben we een toevallig contact (hoe kan het ook anders?) met een groep Belgen van het reisagentschap “De blauwe vogel”. We hebben met verschillende onder hen een babbel, een knabbel en eindeloze uitwisselingen van reis- en andere verhalen. Hiermee zit onze dag er weeral op. Slaapwel.

We zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Om 8 uur donderdagmorgen geland in Johannesburg.

In dit tussenstation heeft Hilde een toevallig gesprek met een Belgische madame. Vera is haar naam. Ze woont meer dan 45 jaar in Z-Afrika, en had samen met haar echtgenoot een grote fietsenzaak in Stellenbosch. In 2008 hebben ze de zaak, die nu nog altijd bestaat, overgelaten en zijn ze op rust gegaan in Betty’s Bay. Tien jaar geleden is haar man getroffen door een blijvende verlamming, en sindsdien is Vera nooit meer in België geweest. Nu was het de eerste maal dat zij alleen een kort overstapje kon maken naar de heimat. Temeer omdat haar beide oudere broers in België levensbedreigend ziek zijn. Ze drong er op aan dat wij in de komende weken haar en haar verlamde echtgenoot eens kwamen opzoeken.

En nu nog een vlucht van een niemendalletje (anderhalf uur) naar Kaapstad. Verloopt ook vlekkeloos.

Rond 11 uur zetten we onze landing in naar Kaapstad. Prachtig zicht vanuit ons vliegtuigraampje.

Uit het vliegtuig stappen duurde eindeloos lang, maar toen begon het pas. Eindeloos rijen aanschuiven om de douaneformaliteiten te kunnen afhandelen. Bijna drie kwartier. Eenmaal dat afgehandeld lagen onze valiezen reeds rond te toeren en binnen de kortste keren stonden we met pak en zak in de inkomhal.

Moest je het hebben afgesproken, het zou niet beter lukken. In een tijdspanne van tien minuten ontmoeten we in de aankomsthall drie koppels vrienden en/of kennissen. De ene vertrekken binnen enkele uren, de andere zaten ook op ons vliegtuig, en het laatste koppel verblijft hier al enkele weken. Met de blijvers maken we vlug enkele afspraken, en de vertrekkers wensen we een veilige terugvlucht. Maar niet vooraleer we een toevallige voorbijganger hebben aangeklampt om een groepsportretje van ons te maken. Intussen stond onze taxi driver Talip al een tiental minuutjes met zijn bordje “Mr & Mss DEVOS” te zwaaien, maar hij neemt het ons niet ten kwade dat we hem niet vroeger opgemerkt hebben.

Hij brengt ons veilig naar ons hotel “Harbour Bridge” in het centrum van Kaapstad, en op enkele honderden meter van “Het Waterfront”; the place to be. Binnen de kortste keren is door de vriendelijke receptioniste alles geregeld, en kunnen we onze ruime kamer innemen.

Ons uitzicht vanop het balkon.

Alles uitgepakt, alles op zijn plaats. Tijd rijp voor een wandeling naar het Waterfront. Ongeveer anderhalve kilometer. Onderweg prachtig zicht op de Tafelberg.

Om elke hoek van elke straat en op elk plein valt wel iets te beleven. Afrika op zijn best.

We eindigen onze namiddag in “Den Anker”. Een vermaard café/restaurant dat sinds jaar en dag wordt uitgebaat door Belgische eigenaars. We genieten er van een gouter/souper met lekkere Belgische gerechtjes. Toevallig hebben we er ook een lang gesprek met een Hollandse dame. Wat die ons allemaal vertelt grenst aan het ongelofelijke. Maar we moeten het wel geloven, want ze kan alles staven aan de hand van haar foto’s op de IPad. Tegen 20 uur trekken we voldaan weer naar ons hotel, in de hoop van een beetje achterstallige slaap te kunnen inhalen.

Vrijdag 3 februari. Dagje rustig op adem komen in Afrika.

Het werd inderdaad een nacht(je) van 13 uur, maar nu voelen we ons fris en pienter om onze eerste volle Afrikadag aan te vatten. Starten doen we in CANAL CAFE, het restaurant van ons hotel.

Het ontbijt met keuze uit 101 soortjes staat aanstekelijk gerangschikt op mooie kasttafels.

Hilde gaat resoluut in de aanval. Met fruit kom je in de ganse dag vooruit.

Ik houd het bij een roereitje met spek en kippenlevertjes. Smaakt duizend maal beter dan het eruit ziet.

Eerst nog efkes verfrissen op de kamer, en tegen 10u30 nemen we, vlak aan ons hotel, de shuttle boot. Het is een hop-on/hop-off; willekeurig in- en uitstappen aan elke halte. Het Waterfront is gisteren danig meegevallen zodat we ons tot daar laten meeglijden voor onze eerste stop van de dag.

We worden gedropt in de haven van Waterfront, met een mooi uitzicht op de Tafelberg.

Na een paar honderd meter worden we geconfronteerd met enkele spelende en/of ruzieënde zeehonden. Mooi spektakel.

Een eindje verder kan ik een leuk filmpje snappen van een kleine jongen die xylofoon probeert te spelen. En het lukt nog ook.

Inventief zijn ze wel die Afrikanen. Van onder tot boven.

In het Victoria Wharf Shopping Centre zijn er meer dan honderd standjes waar zowel kunst, mode als prularia voorgesteld worden.

Voor een belachelijk laag prijsje wil ik een prachtig neonlicht kunstwerkje kopen, doch dat is zonder een zekere Hilde gerekend.

Aan de uitgang van het shopping centre horen we drie dames plat Westvloams klappen. Wulder klappen ook een beetse luider, en het contact is rap gemaakt. De drie madams wonen aan onze Belgische kust. Eentje van hen woont echter in Kongo, en daarom hebben ze besloten om elkaar een paar weekjes in Zuid-Afrika te ontmoeten. Maar de klap op de vuurpijl moet nog komen. Eigenlijk zijn ze met vier, maar een kwartiertje geleden zijn ze er eentje kwijtgespeeld. Ik stel dan voor om toch een groepsfoto te nemen, en Hilde mag voor stiefzus spelen.

De fotosessie is nog niet af, of daar verschijnt zus nummer 4. Dat verdient dus nog een fotootje. De zus die in Kongo woont is deze met het witte kleed. We krijgen nog een paar verhaaltjes te horen. Misschien zit er hier wel een scenario in voor een film. Of een boek “DE VIER ZUSSEN”.

Intussen is het bijna 13 u geworden, en we zijn op een paar honderd meter van “Den Anker”. Het vervolg laat zich raden. We kiezen beiden voor tempura prawns. Heerlijk!

Na deze lekkere lichte lunch vervolgen we onze wandeling in het zog van enkele Afrikaanse schonen.

Iets verderop word ik uitgenodigd door vier tijdgenoten om efkes mee te poseren, kwestie van de foto volledig gevuld te krijgen.

Aan de overkant heeft Hilde zich verstopt achter Mandela om stiekem een foto te nemen van die vier oudere heren.

En inderdaad, intussen staan we op het Alfred Basin, waar vier grootheden uit de Afrikaanse geschiedenis, waaronder Nelson Mandela, uitgebeeld staan. Impressionant.

Ik wil toch ook een klein souvenir tussen De Klerk en Mandela.

Intussen is de tijd rijp voor onze terugtocht naar ons hotelletje. We nestelen ons op de kamer. Rond 20 uur gaan we nog een snackje proeven in het restaurant, en om 21 uur sluiten we de mooie dag af met B-B-B. (Blog – Bad – Bed)

Vliegen op 1 met aankomst op 2 februari. Onze laatste Waregemdag is er eentje van vallen en opstaan. Organisatorisch loopt één en ander in de war, maar dat wordt ruimschoots vergoed door de laatste afscheidsbezoekjes en telefoontjes van vrienden en familie. Stipt om 14u45 komt Taxi Luc voorgereden, en een dik uur later genieten we reeds van een koffietje in Brussels airport.

In Bistrot Airport komen we reeds in stemming voor wat ons de volgende 16 uur te wachten staat.

Op weg naar onze Gate B 11 komen we langs een piano Maene die bespeeld wordt door een jonge pianiste. Binnen de kortste keren schaart Hilde zich naast die juffrouw, en samen maken ze er prachtige “quatre mains” van. Je mag dan wel 57 jaar gehuwd zijn, om nu pas te ontdekken welke verdoken talenten vrouwlief heeft.

Stipt om 20 u zitten we ingeriemd in onze Boeing A330, en dit voor een vluchtje van bijna 12 u. We zijn (weeral) bij de geluksvogels, want we beschikken over vier zetels voor ons tweetjes. Voordeel van met een helm geboren te zijn. Op uitzondering van enkele turbulenties verloopt alles vlekkeloos.

Nu nog vier maal slapen. Pakken en zakken groeien elke dag. En intussen heb ik beslist om een verpleegstertje mee te nemen op die lange verre reis.

Inderdaad, nog 10 maal slapen en het is weer zo ver. Een nieuw bezoek aan ons tweede vaderland Zuid-Afrika. Net zoals drie jaar terug trachten we dagelijks een overzicht van onze belevenissen en enkele foto’s te posten op deze blog. En iedereen is uitgenodigd om bemerkingen en/of commentaren in te lassen. We zien er al naar uit. Dit kan je doen door onderaan het verslag van de dag het vakje “reactie” aan te klikken.

We zitten hier een paar uur vast in totale chaos. Iets kopen lukt niet, want de shops aanvaarden alleen maar plaatselijke munt. Een stoel, bank of tafeltje bemachtigen lukt ook al niet.

Her en der staan borden met alle voorzorgsmaatregelen voor de Corona. We ontmoeten hier ook het koppel van Brakel. De mensen die we verleden dinsdagavond ontmoet hebben in Blacksmith’s Kitschen. Zij zitten ook op onze vlucht. Ze hebben intussen al onze blog gevolgd, en eenmaal terug in België zullen ze wel eens contact opnemen. Zij hebben geen naamkaartjes bij. Wij kunnen wel een visitekaartje aan hen geven. Misschien horen wij nog wel eens iets van elkaar.

We zijn blij dat we mogen aanschuiven voor de incheck van Addis naar Brussel. Echter niet vooraleer door een koortsscanner gepasseerd te hebben.

In het vliegtuig zitten we op een verschillende rij, maar we beschikken beiden over twee zetels. Als dat geen luxe is. Bijna de ganse nacht geslapen als de muizen in het meel.

Na deze tweede vlucht van zes uur zetten we voet aan wal op Zaventemse bodem. Bijna drie weken vroeger dan voorzien, maar heel gelukkig en blij.

Dochter Caroline, die samen mat Bert alles hebben geregeld voor onze thuiskomst wacht ons op in de arrival hall van Zaventem. Hartelijk terugzien, maar uiteraard mogen we niet kussen of knuffelen. De autostrade tussen Brussel en Waregem is desolaat. Soms tot vijf minuten zonder een andere wagen te zien.

We maken nog een kleine omweg over de markt van Waregem. Nooit gezien… geen enkele auto.

Eenmaal thuis aangekomen zijn we alweer aangenaam verrast. Ons huisje is aangenaam verwarmd, er staat een mooie tuil witte tulpen in de living, en onze frigo is opgevuld met proviand voor de volgende dagen. Danke Caroline!

Vanavond hebben we nog een Houseparty onderonsje met de ganse familie. Wat heeft internet toch van mogelijkheden. Met elkaar kunnen spreken en elkaar zien vanuit vijf verschillende locatie. Omdat het de eerste keer is dat we zoiets doen, heb ik wel wat problemen om de boel aan de praat te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch.

Hiermee valt het doek over onze weeral prachtige Zuid-Afrika reis. Hopelijk voor de veertiende maal te herdoen in 2021. Als Corona er niet anders over beslist. Dank aan iedereen die de moed hadden om nu en dan een stukje te bekijken en te lezen van deze blog.

Waar we drie maal zouden ontwaken zal het hier bij die ene keer blijven. En het is dan nog ontwaken met de wekker, en dit om 6u30.

Deze keer moet alles exact op zijn juiste plaats. Immers we vliegen vandaag.

Koen en Véronique zijn ook vroeg opgestaan, en hebben ons reeds allerlei lekkers klaar gemaakt voor ons ontbijt.

Herman zal met ons meerijden naar de airport. Daar heeft hij twee opties. Ofwel tracht hij daar een ticket te boeken, eventueel met dezelfde vlucht als de onze, ofwel neemt hij vandaar de taxi naar Simon’s Town. Daar kan hij ten alle tijde verblijven bij Jacqueline. Koen geeft ons nog een routebeschrijving waardoor we de ring rond Kaapstad kunnen vermijden. We moeten hier nu spijtig genoeg vervroegd afscheid nemen van Koen en Véronique. Dat alles door de schuld van die Corona.

De Polo terug ingeven verloopt heel vlot. Eerst is er nog wat discussie over een pietluttig schrammetje dat eventueel door mij zou veroorzaakt zijn. Maar ik kan de man overtuigen dat het schrammetje in kwestie er al was bij het aannemen van de auto. En dat is ook zo.

Met al die bagage hebben we geluk van een officiële porteur te vinden die alles voor ons op de kar sjouwt en ons begeleidt naar de departure hall. ’t Is wel een tiental minuten stappen en regelmatig serieus klimmend. De kerel transpireert er van.

We zijn er bijna… maar nog niet helemaal.

We arriveren in een desolaat lege vertrekhal.

De bedienden aan de incheck liggen letterlijk te slapen. Door al die speciale toestanden hebben we een ruime marge ingerekend. We hebben nu nog vier uur de tijd voor onze vlucht naar Adis Abeba vertrekt.

Nu reedsiInchecken lukt wel. We kunnen er maar vanaf zijn. Herman gaat naar een andere counter om eventueel een ticket te boeken. Voor vandaag of voor met onze maatschappij Ethiopian, of voor één van de komende dagen met een andere maatschappij.

Vier statige bronzen heren wijzen ons de weg.

We worden verwittigd dat er binnenkort een nieuwe trend aan het komen is.

Dit moeten dan de heren van de nieuwe trend zijn…

Misschien zou ik ook niet misstaan in die nieuwe trend?

Intussen heeft Herman een nieuwe vlucht kunnen boeken met Emirates over Quatar, en dit voor donderdag 26 maart. Die vluchten schijnen (voorlopig) nog gegarandeerd te zijn.

Een Afrikaans dagblad brengt ook al geen positief nieuws over de toestand alhier. Deze moet in een paar dagen drastisch verslecht zijn.

We vinden een tafeltje in een Ocean Basket Resto. Herman bestelt een Calamari bowl. Hilde en ikzelf nemen een bruschetta met prawns.

Binnen de vijf minuten komt Asanda met onze bordjes aangedraafd.

Njamnjam… lekker!

Herman blijft de actualiteit volgen. De Belgische toestanden komen halsoverkop ook hier aan bod. Als je nu denkt dat we veertien dagen geleden nog opteerden om eventueel onze reis te verlengen in plaats van te verkorten. Intussen is ons ook ingevallen dat we de twee pakjes rooibosthee voor mijn zus Emily in de Polo lieten liggen. De volgende huurder van die Polo kan er maar goed mee varen. En misschien vinden we in België ook wel ergens Rooibos thee.

13u45. Nu moeten we dringend naar onze gate 13 in Hall 1. Afscheid aan Herman. En onderweg nog een hapje voor de laatste giraf.

De Boeing staat al op ons te wachten.

Hier nog een half uurtje wachten, en we worden ingeladen. Nog een half uurtje later (15u45) hangen we in de lucht. Rond 23 u landen we, en dit na een rustige vlucht, in Addis Abeba. (Ethiopië)

Herman is ons enkele minuten voor bij het ontbijt. Hij heeft intussen al een tafelgenoot gekregen…

Minou, de kattin des huizes.

Als ik aan een van de diensters informeer naar haar gezinstoestand, en verneem dat ze één zoontje heeft, dan schenk ik haar een rennerspetje voor die jongen. Zet ze dit wel pardoes op haar eigen hoofd.

Binnen de kortste keren staan beide andere diensters ook in de rij voor zo’n petje. Graag gedaan. Onze tip nemen ze er uiteraard graag bij. Ze hebben ons ten andere zeer goed verzorgd. Een paar dagen geleden presenteerden ze op eigen initiatief om een pakje linnen te wassen en te strijken. Danke Dolores, Sandra en Loryn. Dolores weet nog te vertellen dat haar vader altijd het lied zong van “I love the kisses of Dolores”. Maar in deze Corona tijden wordt er niet meer gekust.

Echt lieve mensen.

Intussen komt Kristien ook haar opwachting maken.

Uiteraard de flinke Michael ook. Sinds eergisteren moet hij niet meer naar school wegens Corona virus.

Terug ons VW-Polootje opstoppen.

We mogen niet meer kussen of knuffelen. Dus… saluu van verre!

De achterbank zit ook poefende vol.

Ongeveer 60 kilometer haspelen af in een klein uurtje. Tegen 12 uur maken doen we onze intrede in B&B Church Hills van de sympathieke Belgen Koen en Véronique.

Koen en Véronique ontvangen ons met alle honneurs en begeleiden ons naar ons kamer bij het zwembad.

Als dat geen mooie kamer is. We wanen ons op het strand. We herinneren ons dat we twee jaar geleden dezelfde kamer hadden.

Geloof het of niet… dit is een foto van twee jaar geleden.

Koen wijst ons op het probleem om vanavond een restaurant te vinden. Sinds gisteren blijven een groot gedeelte van die restaurants ’s avonds dicht. Hij stelt voor om er zelf enkele te contacteren. Voor deze middag zou er geen probleem mogen zijn.

Wij trekken dan maar vlug het stad in. De eerste keet die we binnenstappen “Brasserie Bouchon Rouge” heeft een tafeltje voor ons. Chance!

Mooie art-deco aankleding.

We bestellen voor de mannen gamba’s en voor Hilde steak tartare.

Gelukkig is het nu nog 10 minuten voor 13 uur. Vanaf 13 uur mag er geen alcohol meer besteld worden. Weeral Corona maatregel. Vlug een flesje Ataraxia. En een foto van het etiket.

Voilà se… voor den album.

Volgens Hilde is de tartare délicieux.

En de gamba’s mogen er ook best wezen.

De tafel naast ons is bezet door Nederlanders. Een gesprekje leert ons dat de eigenaar van deze brasserie ook een Hollander is.

Wat ons ook opvalt zijn die ongelofelijk mooi afgelijnde wolken. Magritte wolken noem ik dat. Je kunt er naar kijken en blijven kijken…

…en kijken, en kijken.

Een koffietje voor dessert, en we kunnen weer verder.

Op straat valt ook een en ander te beleven.

Een Afrikaans gezinnetje. Gewapend tegen de zon.

Daar gaan ze…

Leuke, knusse, schilderachtige hoekjes.

Antiekstalletjes.

Tuincentra.

Wijnshops.

Kunstgalerijen.

Nog antiek, of zou ik beter zeggen; oud ijzer.

We lopen ook nog even binnen bij Eve’s, een combinatie van koffiehuis en rariteitenshop.

De grootste rariteit echter is de bazin. Ze is stomdronken, beweert Française te zijn, en de beste mossels van Afrika te serveren.

Het is genoeg geweest voor deze namiddag. We gaan ons klassiek uurtje rusten, dimaal rond het zwembad van Church Hill.

Ik heb hier bij het zwembad nog een leuk kontakt met een koppel Hollanders; Ruud en Sjouke. Ruud geeft mij informatie over het blogsysteem waarmee hij werkt. “Pindat” is de naam, en het is zeer eenvoudig en praktisch om mee te werken. En bovendien gratis. Verder vertellen ze dat ze hier al een vijftal jaar komen bij Koen en Véronique. Ze hebben hier een speciale klik met één van de dienstmeisjes. Dat dienstmeisje heeft twee zoontjes; Ruud en Sjouke hebben nu besloten deze twee jongens voor de komenden jaren te ondersteunen in hun onderwijs. Zij willen dit gaan doen in de vorm van een financiële bijdrage dat die door Koen en Véronique zal beheerd worden. Mooie geste!

Dolce farniente.

Tegen de klok van 18 u komen Koen en Véeonique een apérootje drinken op ons terrasje.

Voordat Koen en Véronique naar hier uitweken hadden ze een grote sportwinkel in Knokke. Zodoende hebben we wel hier en daar stof tot discussie.

Na een half uurtje kunnen we reeds uitleggen aan Véronique war het “flessegeluk” betekent. Ogen toe, hard blazen in de lege fles, en je mag een wens doen… die altijd uitkomt. Maar je mag uw wens aan niemand kenbaar maken.

“Ik zal het zeker aan niemand zeggen” schijnt Véronique hier te zeggen.

Ze is nu al gelukkig met die wens die zal uitkomen.

Tegen 19u30 heeft Koen voor ons gereserveerd bij Félix. Dringend daarheen dus.

Het is hier zeer donker, en na enkele minuten valt de lamp boven ons tafel ook nog uit.

We kiezen alle drie voor porc belli met pommes Anna. Wat die pommes Anna betekent mag Joost weten, en serveuse Claudia kan er ook niet op antwoorden. Een flesje wijn bestellen zit er ook al niet in. Vanaf ’s middags mogen ze wegens Corona geen wijn meer serveren. We trekken vanavond niet met de beste gevoelens huiswaarts. Jammer voor onze laatste avond op Zuid-Afrikaanse bodem.

Vanmorgen zitten we met een bezoeker op de kamer. Pluto.

Pluto is de hond van Kristien, en sinds vanmorgen de vriend van Hilde.

Vandaag hebben we een bezoek aan Babylonstoren gepland.

Het is slechts een twintigtal minuutjes rijden. Maar onze benzine nadert het reservepeil, en voor alle zekerheid gaan we toch tanken. Dit is de eerste keer met onze Polo. Ruiten en brilglazen wassen hoort er uiteraard ook bij.

Bovenop de service geef ik de pompist ook een rennerspetje. En kontent dat hij is.

Hij heeft uiteraard ook enkele collega’s, en die willen ook wel een petje.

Tien minuutjes later staan we aan de ingang. We betalen 40 ZAR (ongeveer 2 €) om het terrein op te mogen.

Vanaf nu kunnen we slenteren…

… en ons ontspannen in de prachtige tuinen. Herman tracht hier al de vogelverschrikker na te bootsen.

Alle, meer dan 300 variëteiten, planten in de tuin zijn eetbaar of hebben een medicinale waarde. Alles van bloedsinaasappelen tot asperges, van paddenstoelen tot salades bevoorraden de twee restaurants van de boerderij.

De acht hectare grote tuinen zijn verdeeld in meer dan twintig verschillende secties en zijn een inspiratie voor zelfs de meest bedreven tuinier, en de afgelegen paden en majestueuze bomen zorgen voor heerlijke verkenningen.

De plantentuinen wisselen af met grote waterpartijen.

De jeugd komt hier ook aan zijn trekken.

Als dat niet plezant is…

Om elke hoek kan een verrassing schuilen.

Een ritje met een triporteur. Het bakkie is gevuld met dagverse savooien.

Iets verderop een immense serre. Ook bombastisch gevuld met fruit, groenten, bloemen en planten. Ja, zelfs met druiven.

Naast die serre ligt een leuk openlucht restaurant.

Een plaatsje bemachtigen zit er spijtig genoeg niet in. Corona reglementering heeft hier ook reeds haar intrede gedaan. Daardoor hebben ze tafels en stoelen veel verder uit elkaar moeten plaatsen, en zijn de zitplaatsen gehalveerd. Daarbij hebben de hotelgasten nog voorrang. Inderdaad, Babylonstoren heeft ook een hotelaccomodatie.

We zetten onze wandeling dan maar verder. Hier door een prachtige pompoenenboog.

Hilde zou wel eentje van die langwerpige pompoentjes willen plukken.

Ik heb het meer gemunt op deze dikke pompoen.

De citroenen zijn bijna rijp.

We naderen de Babylonstoren shop. Daar willen we ook wel eens binnenlopen.

We worden verwelkomd bij de oude steekpomp.

Deze prachtige schenkels, biefstukken en entrecôten wil Herman wel eens in beeld brengen.

Dit kunnen gerust reeds de vijgen zijn uit die triporteur van daarnet.

De kippetjes leggen hier elke dag een ei met een kleur volgens de dag van de week.

Gedroogde biltong, worsten en salami bij de vleet.

En met welke machine worden de schelletjes gesneden? Met een Berkel natuurlijk!

Aan de presentatie zouden ze zelfs bij ons in België een puntje kunnen zuigen.

Alles wat hier verkocht wordt komt uit de eigen boerderij.

Een leuke publiciteit voor een alcoholvrij frisdrankje dat hier ook geproduceerd wordt.

Nie Alkoholiese Aptytwekker… Leuk toch, dat Afrikaans.

In het restaurant worden de schotels op de faience muren geschreven.

We laten ons inspireren door een “Wijnmaker” plateau. Een grote schotel om te delen met drie personen. Charcuterie, kaas en toast met nog wat fruit en sausjes.

Bij derelijke schotel past uiteraard een kleine wijnproeving van de Babylontoren wijnen. Het logo op de flessen bestaat uit een pijp (symboliseert de boer), een bloem (vertegenwoordigt de tuin) en een vogel (de natuur). Zodoende is het ganse domein vertegenwoordigd op het etiket.

De kurken worden op een speciale manier opgeslagen.

We lopen ook nog even de shop binnen waar tapijtjes, gordijnen, kleedjes, zonnehoeden en beautyproducten verkocht worden.

De tijd is aangebroken om het liefelijke Babylonstoren domein te verlaten.

We worden uitgewuifd door kalkoen Koen…

… en door de ezels ” i ” en ” a “.

Nu nog efkes Paarl binnen om een paar hapjes in te kopen voor vanavond. Immers, we willen onze laatste avond bij Perle du Cap doorbrengen op ons terras.

We lopen door de winkelstraat op zoek naar wat food.

We worden hier wel geconfronteerd met een schrijnend tafereel.

We doen hier ook navraag in een drogisterij voor mondmaskers en handspray. Alhoewel de verkoper zelf een masker draagt heeft hij er geen enkele meer in aanbieding. Handspray ook al niet.

Toiletpapier is er precies wel nog voorradig. Ze weten hier ook al wat hamsteren is.

Hilde vindt hier wel een Spaanse windmaker mat haar lievelingsdiertje op. Ik wil het kopen, maar mag niet. Ik heb het dan maar stiekem gekocht voor haar verjaardag in oktober.(ssssuuuttt!)

Een dame in de pharmacy geeft Hilde de raad eens het etablissement hier tegenover te bezoeken. De heren kunnen intussen ergens een koffietje drinken.

Wat is me dat? Een ladies bar… ze is niet lang weggeweest.

Na deze wantoestand proberen we nog even een kerkje. Hilde wil persé ook hier nog even binnenlopen. Maar geen geluk; alles hermetisch afgesloten.

Eenmaal terug in Perle de Cap genieten we als naar gewoonte van een paar uurtjes iedereen zijn goesting doen.

Tegen 20 u installeren we ons allemaal samen op het grote terras. We toasten op de mooie voorbije dagen, en vooral op hoop dat we de volgende dagen/weken of maanden zoveel mogelijk mogen bespaard worden van die Corona toestanden.

Kristien nodigt ons zelfs uit om samen een ingetogen gebed te doen. Aangrijpend…

Kapoen Michael is er ook komen bijzitten. Hij vertelt een ganse story over zijn judo kwaliteiten.

Hij wil wel eens een demonstratie geven. Ik word direct verkozen tot sparring partner.

In het begin kan ik soms de bovenhand halen…

Maar uiteindelijk moet ik toch het onderspit delven. Shame!

Iets later verschijnt ook nog Spider-Man te tonele. Maar intussen is het bedtijd voor zowel Michel als voor ons.