Hilde en Christian Devos 2023

Als naar gewoonte ons ontbijt met zicht op Paarl. Uiteraard gaat de discussie van de dag over de gevolgen van onze vervroegde terugvlucht. Herman vliegt normaal maandag met Turkisch Airlines, doch sinds gisteren hebben die besloten om geen vluchten meer uit te voeren op Brussel. Nu zal hij proberen om een vlucht te boeken op onze vlucht van zaterdag met Ethiopian Airlines. Duimen maar. Gastvrouw Kristien is ook niet gerust in de toekomst, en denkt er zelfs aan om vanaf volgende week “Perle du Cap” te sluiten, en samen met Michael bij vrienden in te trekken op een paar honderd kilometer hier vandaan.

Deze voormiddag willen we de “Spice Route” bezoeken, een twintigtal kilometer hiervandaan, richting Franschhoek.

De Spice route is als het ware een coöperatieve waarin verschillende zorgvuldig uitgekozen ambachten zijn uitgenodigd. Het gaat van chocolade maken, bier brouwen tot glasblazen, en resulteert in een selectie van smaken uit alle hoeken van Zuid-Afrika. Het gedeelde doel is om het hele collectief een unieke kracht en een boost te geven om elkaars individuele handel te ondersteunen.

We trekken direct naar de glasblazerij. Immers de twee voorgaande keren dat we hier langs kwamen was die blazerij telkens om uiteenlopende redens gesloten.

Maar nu hebben we meer geluk. Het atelier is in werking.

Interessant om zien hoe men met vuur, zand en uitgeblazen lucht dergelijke mooie vormen kan bekomen.

Vanop meer dan drie meter voelen we de hitte van die vlam. Die blazer zal hier ook wel nooit koud hebben.

In het aanpalend atelier kunnen we de afgewerkte producten bekijken en/of kopen.

Vaasjes en figuurtjes naar ieders heug en meug.

In dit legertje zit een zwart en een wit schaap. Tracht die maar te vinden.

Hilde heeft het zwart schaap gevonden; dat ben ik…(grapje)

Vanuit deze hoek zijn zowel het witte als het zwarte schaap te vinden.

Het chocolade maken en bier brouwen laten we deze keer aan ons voorbijgaan. Liever een wandeling in de tuin.

Het terras is volledig vernieuwd…

… en in de tuin zelf zijn ook op verschillende plaatsen renovatiewerken aan gang.

Ook wielertoeristen houden van deze omgeving.

Zelfs eekhoorns vinden het hier fijn vertoeven.

Van deze wil ik toch nog een mooie foto…

… en hop… daar gaat hij.

Ik kan hem nog even meepikken op de stoep.

Genieten maar…

… ook voor mama met kleine zoon op de tractor.

We lopen nog even de grote shop binnen. Herman gaat op zoek naar een geschenkje voor het thuisfront.

Zal hij iets vinden? We zullen het nooit weten.

De juffrouw aan de kassa draagt een mondmasker. Inderdaad… het begint hier ook.

Mijn zus Lily is verzot op Rooibos thee. “Twee doosjies asseblief”. Het zijn er dan nog van Mandela!

Koffie en thee… à volonté!

In de verbruikzaal gaan we toch een cappuccino proeven…

… en net als verleden jaar; wat reclame maken voor koffie Van Overstraeten.

Als afscheid wil Herman nog een foto bij de kaart van de echte Spice Route.

Wij willen er ook eentje.

Hoogtijd nu om onze reservatie bij “Viande” in Grande Roche te gaan invullen. Een kwartiertje later rijden we onze Polo voor.

Herman krijgt het hakmes niet los uit het kapblok.

We krijgen een van de laatste tafeltjes op het terras.

Een dienster komt ons het menu brengen. Ze wordt echter onmiddellijk weggestuurd door de chef van de bedieners. Hij beweert dat hij het was die gisteren onze reservatie genoteerd heeft, en dus zijn wij klanten van hem.

Voilà se… dat is hem (haar?). We informeren naar zijn naam, en hij antwoordt doodserieus “Elle”. Hij ziet dat we moeite hebben om onze lach te onderdrukken, en hij verwijst naar zijn speldje op zijn schort… Er staan inderdaad twee woorden op dat speldje “Viande” en “Elle”.

Het eerste blad van het menu is terug een gans evangelie. Ditmaal niet over Corona, maar over het restaurant zelf. Intussen hebben we geleerd dat Viande uitgesproken wordt als “vee aand” en dat het de vertaling is van “Vlees”.

Zoals steeds blijft het uitzicht vanop dit terras betoverend.

Bij het flesje Lanzerac krijgen we leuke hapjes van het huis gepresenteerd. Lekker.

Hilde en Herman kiezen voor vis; kingklip.

Ik heb het op struisvogelsteak gemunt.

Herman laat Elle eens meeproeven van onze Lanzerac.

Eenmaal we aan onze cappuccino aan het nippen zijn passeert een koppel Belgen aan onze tafel. Zij waren gezeten aan een tafel naast de onze, en dus wisten al een en ander over ons. Het koppel woont zes maanden in Zuid-Afrika en zes maanden in België. Hij is dierenarts, gespecialiseerd voor Alpaca schapen, en dit over de ganse West Kaap. En zij is de schoonzus van Nathalie, ons buurmeisje in Waregem. De wereld is voor de zoveelste maal verkleind.

We verlaten Grande Roche, Viande en Elle. Nog een laatste foto van Hilde aan de fontein.

Deze namiddag gaat iedereen z’n eigen gang. Zwembad, laptop, schikkingen met thuisfront voor terugkomst. Foto’s onder elkaar uitwisselen. Onze toekomstige B&B’s annuleren, en noem maar op.

Vanavond rijden we naar centrum Paarl naar een eenvoudige bistro. “Back’s”

We houden het eenvoudig. Herman een salade van calamari, Hilde een sirloin en ik een pizza. Daarbij een flesje Sauvignon Bland Darling. We betalen de ronde som van 550 ZAR, zijnde 28,8 €. Minder dan 10 € per persoon. Voor de prijs moeten we het inderdaad niet laten.

Rond 22u verlaten we de bistro en rijden recht naar huis. Beetje internetten en facetimen in verband met onze vervroegde terugkeer, en beddeke binnen.

8u vanmorgen. Langs de voorkant van “Perle du Cap” een mooi zicht op het zwembad en op Paarl.

Maar op de achterkant is het een ander paar mouwen. Daar is het sinds gisteren in de bergen aan het branden. En het ziet er niet naar uit dat er beterschap op komst is.

Voor gastvrouw Kristien is dit geen leuke situatie. Enerzijds de Corona epidemie die hier ook stilaan zijn hoorns begint op te steken, en anderzijds die brand. Om het uur belt ze naar de politie om te weten hoe de toestand van die brand evolueert.

Na het ontbijt trekken we Paarl binnen. Om te beginnen zoeken we een bureau van DHL. Er moeten enkele documenten dringend naar België gestuurd.

Zeer vriendelijke ontvangst, en geloof het of niet… op donderdagmorgen 9 uur waren die documenten in België op hun bestemming.

Intussen is Herman de tijd aan het doden in het gezelschap van een zebra.

Een loketjuffer heeft onze fotosessie opgemerkt, en ze stelt voor om een foto te maken van ons ganse gezelschap.

Onze volgende post is een Apotheek/drogisterij. We willen enkele mondmaskers kopen en een flesje ontsmettings product. Alles reeds meer dan twee dagen uitverkocht. In een reisagentschap lopen we ook nog even binnen om te proberen onze terugvlucht te vervroegen. Daar vangen we ook bot. Onze schoonzoon Bert is specialist in al deze zaken. We zullen hem vragen of hij dat niet kan flikken met ons ticketten.

We rijden naar het Fairview kaas- en wijndomein. Dit domein wordt beschouwd als een van de meest populaire bestemmingen in de wijnlanden rond Paarl.

Een van de attracties hier is de beroemde geitentoren.

Hier huizen wel een tiental geiten.

Allemaal lieve beestjes. Ze staan in voor de melkproductie om de beroemde geitenkaas van Fairview te vervaardigen.

In de grote tuin kan je ontspannen, tot rust komen en genieten.

Dat doen deze lieve geiten ook.

Deze komt wel op de foto!

Deze is een beetje moe, en ze trekt naar haar slaapkamer op het tweede verdiep.

We trekken even naar de delicatessenwinkel. Hier kan men de kazen en wijnen proeven, maar ook aankopen om thuis te bewaren. De Fairview Vineyard Cheesery produceert een assortiment van meer dan 20 ambachtelijke koeiemelk en geitenmelkkazen.

Maar weeral worden met de Corona geconfronteerd. De proeverij is voor onbepaalde tijd gesloten. Meer en meer krijgen we het gevoel dat we toch vroeger naar huis moeten…

We trekken dan maar naar het Goatshed Fairview restaurant. Hier mogen we wel nog aanzitten.

Terwijl we genieten van de mediterrane stijl van het restaurant genieten we reeds van een glaasje Fairview Darling.

Op het menu staat ganzenlever met ambachtelijk versgebakken brood. Alhoewel als starter bedoeld heb ik daar meer dan genoeg aan. Ik heb altijd geleerd dat men met de beste lekkernijen niet te gulzig mag omgaan.Herman kiest voor een bruschetta met kip en Hilde bestelt een quiche met forel. Dienster Nosipha komt ons alles vlekkeloos serveren.

Bij het verlaten van het restaurant kunnen we eventueel een ritje maken met een retro moto. Geen van ons drie is in het bezit van een geldig moto-rijbewijs. We moeten dus passen. Spijtig!

Onderweg passeren we nog een pic&pay. Hilde gaat hier nog eens snuisteren naar mondmaskertjes en/of handreinigers.

In dat warenhuis is er een hoekje voor de knutselaar. Staat daar een paar toestellen waarmee iedereen een schilderdoek kan snijden op maat. Je kan er zelfs een aangepast frame maken.

Rechtover is er een coiffure salon. Met dezelfde naam als een Waregems kappersalon; “Tosca”.

Ik kan het toch niet laten om even mijne kop binnen te steken. De juffrouw is zeer verbaasd. “Jy toch nie moe gekap syn… jou haar is soo mooi en nie lang nie”. Als ik de juffrouw vertel dat er op meer dan 10.000 km van hier een kappersalon is met dezelfde naam is ze zo fier als een gieter.

Nu nog een laatste omwegje langs het Hotel Grande Roche. Jaarlijks trachten we hier een lunch te versieren in het hotelrestaurant “Bosman’s”. Niet alleen voor het lekker eten, maar ook voor het schitterend uitzicht.

Tot onze verbijstering bestaat “Bosman’s” niet meer. Maar wat blijkt; het bestaat nog wel, maar dan met een andere naam; “Viande” noemt het nu. Het zouden nieuwe eigenaars zijn die de naam veranderd hebben.

En het lukt om een reservatie te boeken voor morgenmiddag.

Voor we wegrijden wil Hilde zich nog even assorteren met die mooie bloemetjes in de tuin.

Eenmaal terug in Perle de Cap heeft Herman al vlug zijn favoriete zeteltje teruggevonden.

Gastvrouw Kristien wil vanavond een apérootje versieren. Dit ter ere van haar vriendin, Ida. Die heeft daar een flesje bubbles in de frigo laten zitten tot op het ogenblik dat Kristien deze kan openen met lieve mensen. En volgens Kristien zijn wij lieve mensen, en we zijn ook vrienden van Ida. Dus moet die fles er nu aan geloven. Herman en ik krimpen een beetje in elkaar van al die mooie lofwoorden.

We toasten op de gezondheid van Ida. Ze krijgt zelfs een kus van mij…

Allez, santé Ida. Op uw gezondheid. We hebben een lange babbel met Kristien. Gelukkig zijn de branden in de bergen zo goed als bedwongen. Maar het Corona virus schijnt sinds enkele dagen ook zijn intrede gedaan te hebben in Zuid-Afrika. Kristien is echt bang voor alles wat in de toekomst op haar kan afkomen. Als alleenstaande vrouw met een schoolgaand kind runt ze hier deze B&B Perle du Cap. En wat zal nu die Corona toekomst brengen?

Gelukkig komt de kleine Michael ons wat verstrooiing brengen.

Michael heeft een gebroken pistool terug volledig kunnen herstellen met plaklint. Hij is zo fier als een gieter.

Hoog tijd nu om naar Blacksmiths-Kitchen te trekken, ons restaurantje voor vanavond.

We krijgen een tafeltje toebedeeld op het buitenterras.

Alras blijkt dat het buiten toch iets te koud aan het worden is. We krijgen toelating om op te schuiven naar binnen.

Hier ook alweer een kaart op elke tafel. De maatregelen die het restaurant neemt in verband met het Corona virus.

Hilde en ik krijgen toelating om een steak te delen. Herman kiest voor een pizza.

Een koppel passeert ons tafel en hoort dat we Vlaams spreken. Een woordje hier, een zinnetje daar; het duurt niet lang voor we elkaar kennen. De vriendelijke mensen zijn van Brakel, bijna geburen dus.

Tegen 22 u zijn we terug in onze Perle du Cap. Eenmaal op de kamer hebben we nog een facetime gesprek met Bert en Caroline. Het zou gelukt zijn om onze terugvlucht van 2 april te vervroegen naar nu zaterdag 21 Maart. Morgen een beetje administratie en telefoontjes om één toekomstige locatie in te korten, en drie andere te cancelen. Weeral stof om dromen.

Laatste ontbijtje hier bij onze struisvogel van Somer Place.

We ontbijten op het terras, maar de bediening gebeurt binnen.

Er is altijd wel iemand die ons in de gaten heeft.

Na het ontbijt hebben we nog een babbeltje met gastheer Armin en Rien. Rien en Johan, het koppel van Herentals komt ons ook nog even uitwuiven. Zij geven ons de tip om even een omwegje te maken langs strand. En daar even binnen te lopen bij Pajamas en Jam. Een heel speciale afspanning. We hebben tijd genoeg, dus gaan we dat dan maar even bekijken.

Langs de Treurniet straat rijden we richting Strand.

Vanop de N2 is Pajamas en Jam zeer gemakkelijk te vinden. Van ver zie je al de oude Navy helicopter op het dak staan. We zitten midden in een industriezone, en die helicopter is wel voor de hangaar ernaast bedoeld.

Wat pajamas betekent zal ons een zorg wezen. We willen het zien…

Op het eerste zicht een leuk eetcafé…

… maar bij nader toezicht zoveel meer. Zitplaatsen zijn willekeurig, kleine tafels voor 2/3 of grote lange tafels, waar verschillende groepen kunnen zitten.

Alleen al de presentatie van de tientallen stolpen gebakjes, cakes en taartjes…

… je zou er duizelachtig van worden.

Wat deze plek totaal anders maakt, is de eclectische mix van verzamelobjecten. Van glazen potten en oude carrosserieën tot oude meubels en koffers.

Herinneringen…

… aan die veel mooie dingen.

We krijgen een tafeltje en een lieve dienster.

Fadihla ishaar naam. Ze komt uit Zimbabwe. En niet alleen zij… alle diensters hier komen uit Zimbabwe.

De meisjes hebben hier allemaal dezelfde witte strik in het haar.

We laten ons twee cappuccino’s, één thé en één cake bezorgen.

Na de koffiepauze lopen we nog wat rond in de grote hangaar.

Ongelofelijk wat hier allemaal ligt, hangt of staat.

Carnavalkledij en maskers…

… ook gewone tweedehandskledij. Soms wanen we ons in een kringloopwinkel.

Vossenhandschoenen… wat kan dat zijn?

Dit zijn vossenhandschoenen.

En dit zijn vedertopjes.

Mooie vintage schrijfmachines.

We verlaten Pajamas & Jam. Nog een kijkje nemen naar de omliggende hangaars.

Iets verderop bemerken we een publiciteitsbord voor een decoratiewinkel.

Ooh… ze hebben hier ook meubel- en gordijnstoffen in aanbod. Zelfs een afdeling waar ze kaders maken. Mijn oude stiel… daar moet ik toch eens binnen.

Meubelstof collecties van leveranciers die ik nog gekend heb.

Het verleden borrelt terug op.

Het design is nog niet zoveel veranderd.

Ik loop ook even binnen in het ateier waar de kaders gemaakt worden. Ook zeer herkenbaar.

Van hieruit willen we nog een ommetje maken. Guido en Erna hebben danig veel reclame gemaakt met het domein van kunstsmid Dylan Lewis in Paradijskloof, niet zo ver van Stellenbosch. Alleen al de foto die we te zien kregen was al genoeg om ons te overtuigen.

Wij komen eraan, maar moeten tot ons spijt vaststellen dat de tuin op maandag gesloten is voor het publiek. Spijtig…

We rijden noodgedwongen verder richting Paarl. Als we naderen passeren we SIT café.

We houden het eenvoudig met kip roti of kipsalade. Op minder dan een half uurtje zijn we hier weg.

We rijden door richting Paarl, en een paar kilometer verder bemerken we het uitstalraam van een firma die gespecialiseerd is in laser en cutting designs. Dat moet ongeveer hetzelfde zijn van wat we verleden week bij Nathalie Chanterie gezien hebben.

We lopen even binnen, en inderdaad; er staan hier twee van die laser machines, waarvan er eentje volledig dezelfde is als die bij Nathalie.

De afgewerkte producten vertonen ook veel gelijkenis.

Enkele kilometer verder rijden we de stijle oprit op naar de “Perle du Cap” van de Belgische Madame Kristien De Kinder.

Kristien is druk bezig in haar bureel. Een ganse resem administratie door annulatie’s wegens het oprukkende Corona virus in Europa. Verschillende klanten willen vroeger naar huis, en toekomstige klanten bellen af.

We bestoken Kristien met een groot rozenboeket. Bij het zien van ons en van die bloemen is ze direct de meeste van haar zorgen vergeten. Ze beseft (nog) niet dat we die bloemen hebben meegepikt uit de hall.

Een paar uurtjes uitrusten op het terras of aan het prachtig overloop zwembad zal deugd doen.

Van hieruit hebben we een prachtig uitzicht op de stad Paarl.

Tegen 19 uur heeft Kristien een reservatie voor ons geboekt bij restaurant NOOP.

Als wij eraan komen zitten een paar kelners ons al op te wachten op de “stoep van Noop”.

Hilde ziet het al zitten.

Op het eerste blad van het menu boeje staat er een prachtige tekst. Vrij vertaald komt het hierop neer; “Welkom bij Noop. We hopen dat jullie zich hier thuis voelen. Ons prachtige monumentale gebouw ademt warmte en gastvrijheid uit. Wij kennen veel van onze klanten bij hun naam. Sommigen zijn zelfs echte vrienden”.

Onze dienster Tabeth komt ook al uit Zimbabwe. Nadat ze ons een glaasje Dutoitskloof heeft ingeschonken vragen we dat ze een fotootje neemt met onze I-Pad.

Tabeth weet ook te vertellen dat Noop vanaf morgen sluit voor (voorlopig) acht dagen. Zij willen de Zuid-Afrikaase maatregelen voor zijn. Dit begint hier dus ook serieuze vormen aan te nemen.

De pork belly wordt prachtig gepresenteerd en smaakt ook délicieus.

Vijf minuutjes na ons souper zijn we terug in “Perle du Cap”. Het uitzicht op de stad is in het donker als het ware nog mooier.

Eenmaal op onze kamer hebben we nog een facetime gesprek met dochter Caroline. Of wij toch niet zouden overwegen om toch te proberen wat vroeger naar huis te komen. Want onze normale afreisdatum, 3 april, is toch nog bijna 20 dagen verwijderd. In die tijd kan er weeral veel veranderd zijn aan de Corona regels. We weten dus van wat gedroomd vannacht.

Terug een leuk ontbijtje op ons open terras aan het zwembad.

We zijn maar om 12 uur verwacht op het verjaardagsfeest van Leopold Chanterie. Tijd genoeg dus om nog een plonsje te nemen met de canard in het zwembad.

Herman heeft het soms wel wat lastig met die canard.

Tegen 11u30 staan we opgedirkt en vertrekkensklaar in het deurgat van Somer Place.

Het restaurant “Somerbosch”,waar het verjaardagsfeest plaats vindt, ligt in het gelijknamig wijndomein.

Hier moet straks alles uit zijn voegen barsten. Maar we zitten onder een overdekt terras, dus zijn er geen voegen.

Een orchideetje voor gastvrouw Amanda.

We steken onmiddellijk van wal met een staatsieportret. Vooraan Gastvrouw Amanda en jarige Leopold. In het midden dochter Nousjka, dochter Pascaline en dochter Nathalie. Bovenaan kleinzoon Luc.

Ook een verticale foto.

Nog eentje van de jonge generatie.

Intussen is Ida ook aangekomen. Ida is er ook telkenjare bij. Zij is een vriendin des huizes. Nu gepensioneerd, maar vroeger was ze Belgisch consul in Zuid-Afrika.

Een koppel Belgische vrienden. Jan en Christine Vermeiren wonen halftijds in de streek van Antwerpen, en halftijds in Zuid-Afrika. Jan is een gerenomeerd kunstschilder. Hij maakte nog een kunstwerk voor wijlen Nelson Mandela.

Nog een Belgische vriendin; Marie-Claire is reeds jaren bevriend met de familie Chanterie, en ook met Ida.

We worden uitgenodigd om aan te zitten aan tafel. De naamkaartjes op tafel zijn heel speciaal. Dat zal waarschijnlijk ook al weer het werk zijn van dochter Nathalie.

We worden ingedeeld in twee tafels. Een zeer lange tafel voor de seniors…

… en een kortere tafel voor de juniores.

Voor zowel voorschotel, hoofdschotel of desser hebben we telkens drie mogelijkheden. Geen gemakkelijke keuzes.

Als starter kies ik voor het Summer Trio. Niet te doen hoe lekker dat dat is…

… voor de hoofdschotel valt mijn keuze op crispy geroosterde canard. Ook niet te versmaden.

Een desser is er voor mij te veel aan. Ik vraag een koffietje. Herman proeft het huisbereid aardbei-ijs en hij beweert dat het ook super is.

De ambiance blijft de ganse namiddag te snijden.

Amanda toont zich als een echte zonnebloem.

Een babbel alhier…

… een schnabbel aldaar.

Geen compromitterende foto’s maken hé!

Hilde heeft nog een en ander te vertellen aan Marie-Claire. Of is het omgekeerd?

Amanda en Nousjka.

Zit mijn hoed nog goed?

Twee zussen…

Twee sjieke dames met de jarige Leopold tussenin.

Amanda tussen twee Zuid-Afrikaanse buren.

Me and Nathalie. Excuseer… Nathalie and me.

Leo and his daughter.

Nathalie met haar vriend.

Zoon en moeder; Luc en Pascaline.

Die kaartersvriend van Leopold is ook gene gewonen…

… hij kan alle dieren imiteren. Dit zou moeten een eekhoorn zijn.

En deze Jenny is ook geen gewone madam. Ze wordt morgen 66 jaar en vraagt dat wij in België volgend huwelijks zoekertje zouden plaatsen. “Jenny – 66 jaar. Baie aktief. In goeie conditie. Sexueel bieke beperkt, maar fysisch baie goed. Is vollig vrij. Zoekt man met liefst bieke geld. De ganse tafel ligt bijna plat van het lachen.

Een warme zoen van Mama.

Het blijft er leuk aan toegaan. Maar stilaan loopt het feest naar z’n einde, en de eerste vrienden beginnen af te druipen.

Een tijd van komen en een tijd van gaan.

…en het mooie feest is hierbij gedaan.

Om 18 uur zijn we terug in onze Somer Place. Anderhalf uurtje platte rust zal deugd doen.

Een paar overschotjes van gisteren is vanavond meer dan voldoende voor ons diner.

Achteraf nog wat foto’s uitwisselen en tegen 22 u naar ons kamer.

Op de kamer nog een face time gesprekje met zoon Mehdi en kleinzoon Julien. Het gaat bijna uitsluitend over de Corona problemen.

Pas toegelegd, of daar is dochter Caroline op die face time. En ook met hetzelfde probleem. Hier in Afrika is die Corona nog een beetje ver-van-mijn-bed show. Onze kinderen maken ons toch wat bang voor de toekomst. Gaan wij wel tot 3 april kunnen blijven in Zuid-Afrika. Vannacht zullen die dromen niet zo zoet zijn.

Ontbijt op het terras van onze Somer Place. De presentatie van het ontbijt is super. Na het ontbijt maken we ons op om deze voormiddag naar Stellenbosch te gaan.

We rijden door het mooie landschap van Helderberg.

In Stellenbosch organiseert men elke zaterdag een Slow Market, terug zo’n markt met allerlei ambachten.

Een van de eerste standjes die we ontmoeten is een Belgische friturist….

… met niet alleen frieten, maar ook oliebollen, crocquetten en bitterballen. Maar het is nog maar 11 uur in de voormiddag. Veel te vroeg dus om hier al aan te schuiven.

Alhoewel er reeds op verschillende plaatsen mensen aan het proeven zijn. Deze hier hebben hun schoothondje meegebracht.

Vandaag staat de markt in het teken van Japan. En dat is langs alle kanten zichtbaar.

Dit is de echte Fuji berg niet, maar wel een reuzegrote foto.

Het Corona virus komt hier ook meer en meer ter sprake. En soms al in beeld.

Er worden ook demonstraties van judo gegeven.

Een lief Japaneeske…en is het geen Japaneeske, het staat toch in een Japans decor…

… met haar twee vriendinnen.

Dat is ook geen Japaneeske…

… en dat ook niet.

Armin en Elke, Duitse pannekoekebakkers. De baas van onze B&B noemt ook Armin, en is ook Duitser.

Massa’s postuurtjes…

… ook schilderijen.

Misschien een idee voor onze Waregemse vriend kunstenaar Denis de Gloire.

Kunst in overvloed. Met grote K of met kleine k.

Zij willen ook wel een foto in dat mooie decor.

Intussen is het al heel druk bij onze Belgische friet marchand.

Een kaasmaker serveert zijn producten op allemaal verschillende bordjes. Het is een gewiekste commerçant, want je kan ook de bordjes kopen.

Ons plan is om deze middag een lunchke te nemen in “Post Card Café”, het restaurant in het wijndomein van Stark Condé.

Het zijn hier ook commerçanten, en ze trachten ons een wijndegustatie aan te praten. Maar we laten die kelk aan ons voorbijgaan, temeer dat het bijna 14 u is.

Dienster Zenobia serveert voor de enen lamsvlees, en voor de andere varkensgebraad.

Uiteraard besprenkeld met een glaasje Sauvignon Blanc van dit Stark Condé wijnhuis.

Eensklaps bemerkt Hilde een gezelschap dat enkele meter verder aanzit; onze vrienden Guido en Erna. Met dan nog een gemeenschappelijke kennis; Nikki. Die dame had vroeger een B&B in Swellendam, en we hebben daar in het verleden verschillende keren gelogeerd. Zelfs in het grote Afrika kan de wereld klein zijn.

Zenobia serveert ons nog een cake en een tiramisu voor de snoepertjes onder ons.

De tiramisu smaakt.

Aan ons tafeltje hebben we een prachtig uitzicht op de tuin, de vijver en het Japans paviljoentje.

En ook op de majestueuze bergen.

Dat kasteel is ook niet mis gelegen.

Dienster Zenobia brengt de rekening. We nemen nog een souveniertje.

De afrekening klopt en ze krijgt bovenop de service nog een Wiske cadeau.
We hebben ook nog een gesprekje met een kloosterzuster die hier ook kwam lunchen. Ze komt uit een congregatie die in Stellenbosch gehuisvest is.

Waarschijnlijk is dit de wagen van die zuster.

We trekken huiswaarts, doch niet zonder afscheid te nemen van onze vrienden Guido, Erna en Nikki.

Op weg naar onze Polo wordt Herman nog aangeklampt om een foto te nemen met de IPhone van een groepje toeristen.

Rond 16 u zijn we terug in Somer Place. Een beetje niksen, facebooken of bloggen.

Kaartjes sturen naar thuisfront.

In de vooravond tekken we nog even naar een Woolworth grootwarenhuis in het centrum. We willen vanavond aan self-cooking in onze tuin. We kopen wat ingrediënten voor een basic souper. Batterijtjes voor mijn computermuis hebben ze hier ook.

Een bloemetje voor Amanda, onze gastvrouw van morgen, vinden we hier ook.

’t Is eens wat anders. Maar wel heel leuk.

Als het gans donker geworden is ziet ons zwembad er feeëriek uit. We zullen weeral goed slapen vannacht.

Na het ontbijt komen Guido en Erna nog even binnenwippen om afscheid te nemen. Zij blijven hier nog twee dagen in hun studio. Herman komt er ook aan met pak en zak. En verantwoordelijke Ilse van Roman Rock Studio’s komt nog voor de eindafrekening. Het kot vol dus. Een half uurtje later zit de koffer van onze Polo ook goed vol.

Inpakken en wegwezen. Beetje problemen om de TomTom aan de venster te bevestigen, maar met goede techniekers aan boord raakt dat vlug opgelost.

Langs de R310 rijden we richting Somerset. We zitten goed op ons tijdschema en beslissen om vanmiddag een lunchstop te houden in Strand.

We rijden langs de kust in Mitchells plane. De vissers zijn druk in de weer, en dat loont uiteraard ook een stop.

Er is juist een bootje binnengelopen. Moeten we dus wel eens van dichterbij bekijken.

Bij dit bootje is de vis reeds binnengehaald. De vissers zijn niet zeer gelukkig met de grootte van de vangst.

De kwaliteit daarentegen is wel voldoende.

Dit zien er inderdaad mooie kastaars uit.

De netten worden een voor een naar binnen gehaald.

Ik wil ook wel een handje toesteken. Maar bij nader toezicht zijn het geen netten maar wel zeewier stengels. Er zitten exemplaren bij van meer dan 3 meter lengte.

Een mooi tafereeltje als afsluiter bij de vissers.

Herman geniet nog van een pseudo-oester

We reizen verder richting Strand. We passeren de kilometer lange township Khayelitsha. Hier wonen niet minder dan 400.000 mensen. Laat hier maar nooit het Corona virus uitbreken…

Rond de middag bereiken we Strand. We rijden direct naar “De Brasserie”, het restaurant van de alomgekende wijnbouwer Joop Almenkerke. Sinds verleden jaar wordt het restaurant gerund door dochter Annelies.

We nestelen ons op het buitenterras. Bij navraag naar Annelies vernemen we dat ze momenteel bij de familie in België op vakantie is.

Een beetje reclame mken met het wijndomein van de familie moet ook wel kunnen.

Kelner Joseph serveert ons steak tartaar, ofwel scampi’s…

…met daarbij een lekkere Sauvignon Blanc van… hoe kan het anders; ALMENKERK.

Vanop het terras hebben we zicht op de Oceaan. Een grote groep schoolkinderen zijn aan het spelen op het strand.

Hier is nog geens sprake van scholen die moeten sluiten wegens het Corona virus. Gelukkig maar!

In het gangetje naar het toilet is een grote reclame van DUVEL bier op de muur geschilderd. Duvel drinkers zijn blijkbaar betere minnaars… Zou men dat in België ook al weten?

Onze fles wijn is maae voor twee derde geledigd, en kelner Joseph stelt voor dat we de fles gerust kunnen meenemen.

Een beetje eer raar zicht? Alhoewel; we zijn in Afrika.

Tegen 16u30 komen we aan in Somerset West. Onze TomTom begeleidt ons vlekkeloos tot aan de deur van B&B Somer Place, onze bestemming voor de volgende dagen.

De Duitse eigenaar Armin verwelkomt ons met een kopje koffie.

Leuk terras…

… prachtige bloemen…

… en mooi zwembad. Wat wil je nog meer? Onder avond hebben we op het buitenterras een lang en leuk gesprek met een koppel uit Herentals. Johan en Rien. We steken wederzijds enkele tips over Zuid-Afrika op.

Tegen 19u30 heeft Armin ons een tafeltje besproken bij Henry’s. Een leuk restaurant waar we vroeger ook al eens waren.

In de hall hangt een reuzegroot schilderij met honderden gekende wereldfiguren. Van Einstein tot Keizer Karel en van Napoleon tot Kroetsjov. We krijgen hier voor Hilde en Herman kingklip vis, en voor mij een lasagne mushroom. Lekker.

Wanneer we naar onze Somer Place vertrekken wil Herman plaats nemen in een vreemde wagen. Staat daar niet krak dezelfde Polo als de onze naast ons. Je zou je voor minder vergissen. Met dit leuk incident sluiten we de avond af.

Vanmorgen ontbijten we een half uurtje vroeger. Immers om 9 u heeft hilde afgesproken met Guido en Erna om een paar uurtjes het centrum van Simonstown te gaan afdwijlen. Ikzelf blijf liever in de studio om mijn blog achterstand wat op te halen. Ik neem vanop ons terras een foto een foto van het drietal.

En weg zijn ze. Ze hebben ook afgesproken om Herman onderweg op te pikken. Ze zijn pas vertrokken als er terug een stroomonderbreking van twee uur komt. Gelukkig is zowel mijn I-Phone als mijn laptop voor 100% geladen.

Tegen 11u30 ga ik het gezelschap achterna in het centrum. Ze zien er allemaal heel gelukkig uit.

Herman is zelfs naar de kapper geweest. Schone jongen… De kapper heeft wel een paar vlekjes gemaakt op zijn T-shirt.
We rijden nu met twee wagens naar Noordhoek Farm Village. Een shop, eethuis- en ontspanningscentrum aan de uitkant van Noordhoek.

We spreken af in Café Roux, voor het geval we elkaar zouden verliezen. Ze verwachten hier de zoveelste stroomonderbreking van een tweetal uur. Maar in dit café blijven ze, zelfs dan, toch nog spijs en drank serveren.

Waar hebben we dit nog al gezien?

Her en der valt hier wel wat leuks te beleven.

Deze Afrikaanse ervaring willen we wel eens delen.

Een wandelstok met ingebouwd whisky flesje, fietsbel en achteruitkijkspiegel zou wel iets voor Guido zijn.

Guido klaagt regelmatig over het feit dat hij een beetje klein is…

Herman en ikzelf toveren een truuk uit onze mouw om Guido van zijn complex af te helpen. En of hij content is…

We vinden hier ook een paar mooie decors voor een fotosessie.

Eentje om door te sturen naar de familie in België.

Iedereen is stipt op de afspraak in Café Roux. We nemen hier ons apéritiefje.

Tegen 13 u hebben we onze afspraak in Restaurant Mariner’s Warf in Hout Bay. Om Hout Bay te bereiken moeten we over de 9 kilometer lange Chapman’s Peak. Wat een ervaring…

Deze bergpas behoort tot de toppers van de Westkust.

We komen in Hout Bay aan op hetzelfde ogenblik van de hop-on hop-off.

Trossen meeuwen overvleugelen de oceaan.

Aan het strand is een zandkunstenaar druk in de weer met een sculptuur van een zeemeermin.

Het corona virus begint hier ook meer en meer in beeld te komen. Hopelijk breekt het hier in Zuid-Afrika niet te vlug uit.

In Mariner’s Warf krijgen we een vijf-persoonstafel toebedeeld op het boven- en buitenterras.

Als die van in de keuken ons zien aankomen schieten ze reeds in gang… zonder dat we al besteld hebben.

Maar ze zullen het geweten hebben. Hier kan je toch niets anders dan hun specialiteit, zijnde kreeft, te bestellen.

Prachtexemplaren…

Herman ziet het best zitten…

Guido is zijn beestjes nog aan het aanschouwen.

Een glasje ijsgekoelde Boschendal smaakt hier heerlijk bij.

Onder ons op de straat zitten een pak groene arbeiders van hun middagrust te genieten.

Er speelt ook een xylofoon orkestje. Ze tokkelen er op los alsof hun leven ervan af hangt.

Als het op betalen aankomt, komt onze ober, mede onder indruk van de xylofoon klanken, zingend zijn kaartlezer presenteren. Erna trekt hem bij de arm, alsof ze een danspasje met hem wil uitvoeren.

Het spel zit op de wagen. Met ons gezelschap beginnen we aan een soort Afrikaanse Marie-Louise.

De xylofoners hebben ons al vlug in de gaten, en ze beginnen als het ware nog heviger te spelen.

Nu is het hek helemaal van de dam…

Verschillende klanten van andere tafels beginnen ook mee te dansen.

Intussen doet de leider van de band een teken met knipoog naar mij; hij heeft momenteel enkele xylofoonstokjes in de aanbieding. Dat moeten ze met mij uiteraard geen twee maal doen…

Voor de volgende tien minuten ben ik de leader van de band… en met succes, al zeg ik het zelf.

Intussen is ons gezelschap ook al beneden aangekomen, en doen ze daar dansen ze onverdroten verder.

Oei… een vals nootje. Maar daar trekken de dansers zich niets van aan.

Hierop komt Herman een beetje dirigeren. Verschillende mensen komen een centje werpen in de money-box die bij ons orkest opgesteld is.

We willen in de vooravond naar Cape Point voor een avondmarkt. Het is nog wat vroeg, en daarom rijden we eerst nog even naar centrum Hout Bay. Daar kennen we een koffie barretje “Allegria”, waar we een drietal jaar geleden een ganse week gingen ontbijten.

Natasha, de eigenares ziet ons uit de auto stappen en herkent ons direct. Ze komt de verbruikzaal uitgelopen om ons te begroeten. We hebben vlug ergens een bloempot kunnen tjoepen om haar cadeau te doen. Ze herkent de bloemen, want ze komen van haar eigen terras. Maar ze kan er toch hartelijk om lachten. Een cappuccino serveren zal echter niet lukken, want ze kampen hier weeral met stroomuitval. Reeds voor de tweede maal vandaag, en telkens meer dan twee uur.

Ik sluip toch eventjes naar binnen, om de “wall of fame” te bekijken. Misschien hangt mijn tekening of die van Luc Wilms hier nog tussen. Geen geluk echter… er hangt geen enkele van beide er nog bij. Ik mag het boek van de recent verwijderde tekeningen ook nog inkijken, maar daarin ook niets.

Nu zetten we koers naar de avondmarkt in Cape Point. We moeten terug over Chapman’s Peak. We krijgen schrikkelijk mooie tegenlicht beelden in het vizier. Die lonen wel een stop.

Onze silhouetten zijn ook niet mis.

Rond 18 u arriveren we op die avondmarkt in Cape Point.

Hier zijn terug van alle soorten dingetjes te koop. Artistieke en andere. Ook spijs en drank. Zowel om mee te nemen als om hier ter plaatse te nuttigen.

Al die huisjes zijn vervaardigd uit bier-, limonade- en colablikjes.

Op het ogenblik dat we een tafeltje willen veroveren botsen we op die vrienden van Herman; Jean-Luc en Bernadette. Het was Bernadette die gisteren onder ons balkon stopte om Herman toe te wuiven. Jean-Luc drinkt geen gewoon bier, maar brengt overal waar hij gaat een surrogaat mee. Een soort alcoholarm bier. Erna wil dit wel eens ruiken.

Intussen is Herman aan het flikflooien met Bernadette La Rousse.

Rond 20 u trekken wij, samen met Guido en Erna naar huis. Herman blijft achter met Jean-Luc en Bernadette. Zij zullen hem naar huis brengen.

Her en der zitten of liggen nog mensen te genieten van de zwoele avondzon.

Eenmaal terug thuis in onze studio komen Guido en Erna nog een uurtje bij ons langs. We genieten van een glaasje Poncraz, en wisselen een pak foto’s uit van de laatste dagen. Hiermee wordt de dag bezegeld.

Vanmorgen gestart met goed en met slecht nieuws uit Belgenland. Het goede is dat vriend Noël Demeulenaere praktisch zonder kleerscheuren (letterlijk) uit zijn waterduik gekomen is. Daaetegenover echter komen er meer en meer alarmerende berichten over het Coronavirus, en de maatregelen die in België en in Europa genomen worden. We willen niet doemdenken, maar we hopen dat we, zoals gepland, op 2 april kunnen thuis geraken.

Deze morgen vliegen zwermen vogels in tientallen colonnes vogels over de baai. Zijn ze misschien op de vlucht voor het virus?

Rond 9u30 is Herman te voet bij ons aangekomen. Hij overbrugt de afstand in exact tien minuten. We nemen de tijd voor een mini ontbijt, en wisselen ook wat Afrikaanse telefoonnummers uit.

Als Herman aan de balustrade van ons terras naar de overvliegende vogels staat te turen, stopt er plots een wagen en spring daar een dame uit. Is dat wel een kennis van Herman zeker… Bernadette la rousse. Wat is de wereld toch klein. Bernadette heeft geen tijd om naar boven te komen, maar vanop het verdiep roepen ze elkaar een afspraak toe. Morgenavond treffen we elkaar op een avondmarkt in de buurt.

Deze voormiddag willen we wel eens naar Cape Point ostrich farm. Een struisvogelboerderij, en geloof het of niet; daar heeft Herman ook een vriendin. Nancy is haar naam.

Een prachtig domein in een majestueuze omgeving.

De eerste dieren die we te zien krijgen zijn geen struisvogels, maar wel nijlpaarden. Bij nader toezicht schijnen dit echter stenen dieren te zijn.

Dit is ook geen struisvogel…

…en dit ook al niet.

En dan… eindelijk. Het eerste dier maakt zijn verschijning.

Nu komen er meer en meer.

We gaan ons inschrijven voor een anderhalf uur durende tour in het domein. Hier vallen we in de handen van Nancy. Herman krijgt al direct een schildpad in de hand gestopt.

Leuk diertje.

Nancy troont ons mee naar een soort struisvogelmuseum. Ze vertelt allerlei wetenswaardigheden over die vogels.

Van de eieren…

… tot het leder.

Hoe sterk is een struisvogelei?

Jawel, Nancy kan bovenop een ei gaan staan.

En wie is de zwaarste van ons gezelschap? Die mag ook op een ei gaan plaats vatten. Een struisvogelei kan inderdaad tot 160 kilogram dragen.

Eenmaal we alles uitgelegd zijn over huiden, pluimen en beenderen van de struisvogel mogen we zelf eens met die ingrediënten poseren.

Na dit leuk intermezzo verplaatsen we ons naar de afdeling van de jonge vogels. Te beginnen met de dierjes die in de broedmachine uit het ei komen…

… tot de vogeltjes van een drietal weken.

Leuke baby.

Deze zijn al enkele maanden.

We zijn één en al belangstelling.

Nu neemt Nancy ons mee naar de afdeling reptielen.

Een mooie mole snake…

… Dit zou moeten een Afrikaanse python zijn.

Een mooie groene mamba…

… en een gele anaconda.

Nu nog even langs de krokodillen langs lopen.

Hilde ziet hier al een saccoche in kroko.

We eindigen onze tour bij de schildpadden. Nancy vraagt om heel stil te zijn en de diertjes niet te storen in hun activiteit.

Als afsluiter lopen we nog even het aanpalende winkeltje binnen. Hier worden tientallen spulletjes verkocht die van ver of van nabij iets te zien hebben met de struisvogel. We hebben hier een aangenaam gesprekje met een Duitse juffrouw, die hier een drietal maanden stage loopt.

Hilde heeft hier ook al vlug een vriendinnetje gevonden.

Als afscheid maakt die juffer nog een laatste struisvogelfoto van ons drieën.

Met een blik op dit prachtig schilderij nemen we afscheid van deze prachtige Ostrich Farm.

Eenmaal bij de uitgang wil ik ook nog een kiekje met een struisvogelkiekje.

Vanaf de Ostrich farm rijden we nu twintig minuutjes verder naar het piepklein maar leuk stadje Kalk Bay.

De Main Street is wel een leuk straatje.

Hier zijn winkeltjes naar ieders meug en zeug. We spreken af om hier iedereen zijn eigen weg te laten gaan, met afspraak om 17 u in de Cape to Cuba Club.

Hier vallen ook her en der leuke foto’s te maken.

Heel speciale shops. Van artistiek tot exentriek.

Die Cuba Club kunnen we niet missen. De omgeving liegt er niet om.

En binnenin zitten we heel en al in Cuba.

Deze barman kan zijn identiteit ook niet verloochenen.

We genieten hier van een wijntje en poetsen dan de plaat richting onze studio in Simons Town.

We trekken vanavond naar de Yacht Club in het centrum van Simons Town. We zijn vanavond met z’n vijven.

Onze Belgische vrienden Guido en Erna Thomas zijn aangekomen, en ze logeren in dezelfde locatie als wij.

Hilde met Erna. Ze hebben elkaar veel te vertellen.

We genieten van mosselen of pizza, en achteraf kan er nog een don pedro af. Om goed te slapen

>Deze morgen krijgen we vanuit het thuisfront een vreselijk dagbladartikel toegestuurd. Vriend Noël Demeulenaere zou gisteren met zijn wagen in een vijver terecht gekomen zijn. Bij het doornemen van het ganse artikel moet het ongeval nog al bij al meegevallen zijn, en is Noël er zelfs heelhuids uitgekomen. Niet plooien Noël!!!

Ontbijt in onze Roman Rock Studio met zicht op False Bay. Echt gezellig.

Na het ontbijt trekken we naar de grote shopping mall van Simon’s Town. We doen wat inkopen van spijs en drank om een hapje en apéritiefje te kunnen presenteren in onze studio. Vanaf deze middag komt vriend Herman Declercq eraan; we moeten hem toch een beetje in stijl kunnen ontvangen.

In deze grote mall valt het op dat hier ook, net zoals in België heel veel winkels en magazijnen opgesloten staan.

Leegstand alom.

Wat zeker niet leeg staat is de kunstwinkel van vriend-artiest Marc Alexander. Sinds een tweetal jaren heeft Marc, samen met zijn echtgenote, zijn kunstatelier overgebracht naar deze mall.

En sinds dit jaar organiseert hij op maandag en dinsdag teken- en schilderklassen. In theorie is de galerij gedurende die sessie’s gesloten.

Maar voor ons wordt met plezier een uitzondering gemaakt.

Die lessen zien er wel super interessant en boeiend uit. Elke cursist werkt aan een eigen gekozen onderwerp.

Dit is een leeuwenkop van de hand van Marc zelf. Vijf jaar geleden, toe Marc nog zijn galerij had in Kalk Bay, hebben we een vossekopje gekocht. We zijn er nog altijd heel blij mee… Vooral Hilde.

Marc heeft engelengeduld om alles tot in de stipjes uit te leggen.

We gaan nu samen een koffietje drinken in de “Cattle Baron”, een koffiehuis in dezelfde mall. Je zou het doen alleen al voor het uitzicht.

Het is 11 u. Vanaf nu kunnen we een telefoontje krijgen van Herman dat hij geland is. We trekken dus vlug naar onze studio. En wat kan je doen als je moet wachten? Lekker zonnebadje nemen op ons terras.

Er is een misverstand geslopen in onze afspraak met Herman. Wij hebben hem een mailtje gestuurd om bij zijn aankomst in Kaapstad met een taxi tot hier te komen. Maar door wisseling van Europese naar Afrikaanse telefoonkaartjes is er één en ander niet doorgekomen. Uiteindelijk komt Herman er toch aan, al is het met een uurtje vertraging. Einde goed… alles goed. We drinken een verfrissend glaasje Poncraz. Daarna begeven we ons met Herman’s bagage ten huize Jacqueline, het onderkomen van Herman voor de volgende dagen. Slechts op een tweehonderdtal meter van onze studio.

Hierna gaan we een wandeling maken in Boulders Beach. Niet alleen voor de pinguins, maar ook voor de prachtige omgeving.

We zullen proberen het volledig parcours af te leggen.

Bijna over het volledige parcours ligt er een loopplatform, hetgeen de moeilijkheidsgraad uiteraard ten goede komt.

Een prachtig uitzicht op False Bay.

De boulders (rotsen) liggen te pronken in het mooie licht.

Op deze rots zitten er misschien wel een honderdtal van die pinguins. In de wereld van die diertjes heeft het corona virus precies nog zijn intrede niet gedaan.

Er is er eentje weggelopen…

Dit groepje heeft ook een mooi verscholen plaatsje gevonden.

Nog een eenzaat…

Op elk plaatsje kan je halt houden voor een foto.

Weeral iets gezien…

Hier zwemmen de toeristen tussen de pinguin’s.

In de bermen ontdekken we ook een kleine das… lief beestje.

Onderweg staan hier en daar ook souvenirkraampjes opgesteld.

Kent Herman daar wel één van die verkoopsters zeker. Een ronde leuke dame.

Dit wordt dan ons voorlopig afscheid aan de pinguinkolonie.

En we wandelen terug naar onze auto. We maken nu een ommetje richting centrum.

Een cappuccinostopje aan de haven van Simons Town hebben we nu wel verdiend.

Intussen hebben deze jonge mannen onze VW Polo goed bewaakt.

Vanavond trekken we terug naar de haven van Simons Town. We hebben restaurant “Saveur” uitgekozen voor ons avondhapje.

Chef Webster, een heel vriendelijke man, weet ons danig te overtuigen zodat we alle drie twijfelen om voor hetzelfde kiezen. De visvangst van de dag; Cob.

Cob is een typisch Zuidafrikaanse witte vis. Volwassen kan die vis tot 35 kilogram wegen.

De beslissing valt; voor iedereen cob en daarbij een flesje Sauvignon Hartenberg.

Gelukkig krijgen we geen ganse cob op ons bord. Webster komt regelmatig aan onze tafel voorbij om naar onze bevindingen te informeren. We sluiten hier onze dag af. Op onze terugweg zetten we Herman af bij “Villa Jacqueline”. Hij stelt voor om morgenvroeg te voet tot bij ons te wandelen. Als wij op onze studio arriveren zitten we weeral zonder elektriciteit, en dit voor nog maar eens twee uur. Slaapwel in het donker.

Marie-Claire is vannacht bij Nathalie thuis gaan slapen, en dit omdat wij haar kamer voor één nacht hebben ingenomen. Om 8 uur maken Nathalie en Marie-Claire reeds hun opwachting. In een speciale outfit die verwijst naar de Argus Tour van gisteren.

Na het ontbijt trekt Leopold met mij het stad in. Onze Europecar tussenpersoon heeft na verschillende oproepen niets meer van zich laten horen. Ik moet dan maar op zoek naar een huurwagen voor de volgende 24 dagen.En Leopold is zo vriendelijk om mij te begeleiden in die zoektocht. De deskdame die ons bij AVIS ontvangt moet ons in eerste instantie een beetje ontgoochelen. Waarschijnlijk zijn alle Aviswagens van kantoor Durbanville verhuurd. Maar ze vraagt toch tien minuutjes geduld om misschien toch nog iets uit haar mouw te toveren.

Alhoewel de dame geen mauwen draagt kan ze ons na enkele minuten toch een wagen voorstellen. Een Volkswagen Polo handgeschakeld. Het is aanvaarden of geen auto hebben; aanvaarden dus maar. De papierslag wordt volledig vervangen door de computer, en in een mum van tijd staat huurcontract, verzekering en nog een boel gegevens op mijn IPhone. Ik zal elke dag een verslag krijgen over mijn rijgedrag. Gelukkig alleen maar over dit gedrag… Enkele minuten later kan ik in mijn Polootje de Mercedes van Leopold volgen tot aan diens woning.

Aangekomen ten huize Leopold en Amanda komt de elektronische snij- en printmachine van dochter Nathalie ter sprake. Dat zou ik wel eens willen zien…

Binnen de tien minuten is een afspraak met Nathalie geregeld, en staan we in haar atelier; “Unique cut”.

Met deze laserprinter kan Nathalie een enorme variëteit aan dessins ontwerpen. Met een laserstraler worden deze dan uitgesneden.

Dit kan zowel op papier, karton, hout of PVC.

Achteraf kunnen aan de hand van deze figuurtjes allerhande kunstwerkjes en/of scrapbooks gemaakt worden. Nathalie organiseert zelfs groepslessen waarin ze dit allemaal aan de man of vrouw kan brengen.

Ze is niet weinig fier als ze ons enkele van die kunstige stukken kan presenteren.

Heel mooi allemaal.

Met dank aan Nathalie rijden we langs het stadje Drbanville terug naar Home Leopold en Amanda. Daar nemen we ook afscheid, maar voor niet lang. Immers, volgende zondag viert Leopold zijn verjaardag, en daar zijn we voor het derde opeenvolgende jaar op uitgenodigd. Tot zondag dus…

Nu voor ongeveer 70 kilometer de baan op richting onze volgende woning in Simon’s Town, de pinguinstad. Tot hiertoe was Luc altijd chauffeur. Het in nu wel efkes wennen; links rijden en dan nog zonder automatische versnellingsbak. Hopelijk ben ik niet gebuisd op die geheime controle van AVIS.

Simon’s town blijft er mooi en aantrekkelijk uitzien.

We parkeren onze Polo op een voorbehouden plaatsje voor appartement 1 van Roman Rock Studio’s.

We waren hier al twee maal. Dus we kennen al een beetje het gebouw.

Minder dan vijf minuten na ons telefoontje naar Ilse, de agente van het gebous, is ze al ter plaatse.

De overdracht van het appartement is een formaliteit, want we kennen de open en de toe. Mooi uitzicht op de False Bay hebben we hier wel.

False Bay, het woord zegt het zelf, is een valse baai, die in feite een verbinding maakt tussen de Indische en de Atlantische Oceaan.

Leuke kamer met groot bed…

Hilde is dol op die kussens met vogeltjes. We zullen ons hier weeral thuis voelen.

Vanavond maken we een kleine verplaatsing naar het centrum. Vlug ergens wat proviand inkopen voor een drietal dagen ontbijt. Onze “Roman Rock Studio” is immers geen B&B, maar wel een self catering. We kopen dus wat koffie, melk, brood, suiker, confituur, muesli, en yoghourt. Daarna springen we binnen in restaurant “The Lighthouse” voor een vluggertje.

Hilde bestelt een steak tartaar en ik hou het bij een toast met kippenlevertjes. Daarna nog een beetje TV kijken in onze nieuwe thuis, en bedje binnen.