Hilde en Christian Devos 2023

’t Is weeral van scheiden doet lijden. Na bijna vijf weken zullen onze wegen zich vannamiddag scheiden van die van Luc en Dominique.

We wandelen een beetje verweesd en verloren naar het centrum.

Met de wegwijzers boven de bekende zeemeerminnekes raken we terug op het rechte pad.

Beijing is slechts 12.895 kilometer, maar daar willen we niet naar toe, want daar zitten ze met het corona virus.

Dan maar terug naar onze vertrouwde Burgundy. Hier mogen we nog handen drukken en een knuffel geven.

Het weer is wel donker en bewolkt, maar dat laten we ook niet aan ons hart komen.

Na het afscheid aan Lucretia en haar Burgundy, volgt het afscheid aan The Vishuis en gastheer Marc. Telkens met de belofte volgend jaar terug te komen.

Intussen kennen we al stilaan de schikking van onze koffers.

Veel overschot is er niet…

Een klein uurtje rijden, en in padstal Peregrine hebben we afspraak met Leopold en Amanda Chanterie.

Peregrine is een soort pretpark annex restaurant. Als we eraan komen zijn Leopold en Amanda er nog niet.

Er is ook een grote grote oldtimer verzameling.

Een antieke stoomketelkar.

En er is een woordje uitleg bij.

Ook een winkeltje met allerlei hebbedingetjes.

Ditmaal geen metalen, , maar houten vogeltjes.

Rond 11U30 komen Leopold en Amanda eraan. Het koppel is afkomstig uit Oeselgem (streek van Waregem), maar woont sinds meer dan 50 jaar in Zuid-Afrika.

Direct na zijn ingenieurstudies trok Leopold de wereld in, om na enkele omzwervingen te blijven hangen in Zuid-Afrika. In een vluggertje kwam hij toch nog eens terug naar België. Om met zijn Amanda te huwen en haar mee te tronen naar Afrika. Na enkele jaren in dienstverband gewerkt te hebben startte hij in de Westkaap zijn eigen bedrijf. Wij leerden een vijftal jaar geleden het koppel kennen door een gemeenschappelijke vriend.

Vandaag zouden wij normaal naar Simon’s Town doorreizen, doch in dit stdje passeert vandaag de Argus Tour, misschien wel het grootste en mooiste fietsspektakel ter wereld! We kregen bericht van onze B&B dat hierdoor onze kamer slechts na 19 uur kan ingericht worden. Leopold had ons ondertussen ook gebeld dat we die dag zeker niet in Simon’s Town zouden kunnen geraken. En hij deed direct het voorstel dat wij gerust bij hem zouden kunnen overnachten. Met dank aanvaard.

Gelukkig dat we binnen zitten voor onze lunch. Opeens en onverwacht valt daar een oorverdovende donderslag uit de hemel, gevolgd door een wolkbreuk om kletsnat tegen te zeggen. Na de koffie en de regenvlaag is het afscheid van Luc en Dominique dan aangebroken. Na vijf weken scheiden hier onze wegen. Luc en Dominique hebben 70 kilometer verderop afspraak met vrienden in Constantia, terwijl wij meerijden met Leopold en Amanda. Het waren onvergegtelijke weken en het afscheid doet wel wat pijn…

Wijzelf hebben ook nog een uurtje te rijden tot huize Leopold in Durbanville. Daar begroeten we ook Marie-Claire; een Belgische vriendin van Leopold en Amanda. Zij komt twee maal per jaar voor enkele weken vanuit het verre België bij hen op bezoek.

Intussen is Leopold reeds stiekem zijn barbecue aan het opwarmen.

Dochter Nathalie is intussen ook binnengelopen. Ze valt onmiddellijk in om haar papa bij te staan aan het barbecue gebeuren.

Alles komt kits… het rookt goed en het ruikt goed.

Heerlijke koteletjes en lapjes geringeld spek. Bravo Leopold.

En nu… genieten maar!

Koteletje, speklapje en ribbetje. Wie zegt beter? Na het souper nog een gezellige babbel. En dan richting onze mooie slaapkamer. Met dank voor de gastvrijheid van Leopold en Amanda.

We gaan terug ontbijten naar onze gekende stek “Burgundy”. Het weer is wat overtrokken en daarom besluiten we om ons op het binnenterras te installeren.

Lucretia en haar manager lopen er weeral opgewekt bij.

Elke zaterdag organiseert men in Hermanus een boeremarkt. Daar willen we wel eens naar toe. Veel producten van de locale ambachtslieden, leuke eetkraampjes, voor elk wat wils.

Dominique komt onder de indruk van die mooe metalen siervogels.

Daar hoort een foto bij.

Eetstalletjes waar de plaatjes heel mooi en speciaal gepresenteerd zijn.

Hilde haar ogen vallen op een vosje.

En alsof ze met één vosje nog niet genoeg heeft, koopt ze er hier nog eentje bij.

Kunstwerkjes vervaardigd met steentjes en keitjes.

Een standje met alleen maar lampekappen.

Het meisje met de barbecue. Vervaardigd uit een gasfles.

Mutsjes, mutsjes, mutsjes…

Belgische chocolade… de beste!

Aangezichtjes beschilderen.

Dat zal mooi worden…

…inderdaad, zeer mooi!

Die bloempotten zijn ook wel mooi gemaakt.

Zeer veel volk en leuke sfeer. Een aanrader…

Tegen 15 u terug thuis. Rest van de namiddag aan de laptop…

… of aan het zwembadje. Rond 19 uur genieten we op ons terrasje van een toastje met kippelever, nootjes en een glaasje wit.

Vanavond hebben we afspraak in de Italiaanse keet Paradiso.

Het is ons laatste avondmaal met Luc en Dominique. We houden het eenvoudig met pizza voor iedereen. En tegen 22 u naar ons nestje.

>Vannacht heeft het tamelijk veel geregend, en vanmorgen is het nog steeds overtrokken. We starten de dag met een gelukwensmailtje naar onze kinderen Bert en Caroline voor hun huwelijksverjaardag. Voor het ontbijt gaan we naar Burgundy, een restaurant waar we bij vorige bezoeken aan Hermanus dagelijks gingen ontbijten. We passeren een kapper “Hair.dot.com”, waar midden in het voetpad een gat er vervaarlijk en onafgedekt bij ligt. Hoe lang duurt het voor hier ongelukken van komen?

Lucretia, de chef-ober van Burgundy herkent ons direct. Ze is geen haar veranderd, en ze zegt van ons hetzelfde.We bestellen een ontbijt met croissant, een eitje en fruitslaatje.

Lucretia verwijst naar het opschrift boven de deur van het restaurant. Wij maken deel uit van die fabriek.

Luc gaat tegen 10u30 naar het centrum om onze gids Willy af te halen. Willy zelf heeft geen auto, we moeten dus zelf rijden, met Willy tussen ons.

We rijden langs de oude haven, en binnen de tien minuten bereiken de township ZWELIHLE, de leefwereld van Willie.

Nadat we onze auto in de garage (?) van Willie mochten parkeren begeven we ons naar zijn woning.

Het huisje zelf, hoe klein ook, is netjes en verzorgd.

Moemoe Willy is thuis met eentje van de twaalf kleinkinderen.

Een pienter baasje, die kleinzoon van Willie.

Willy toont ons in het keukentje het vuur waarop een viertal potten staan te pruttelen. Dit moet een volledig afrikaans menu worden voor een zestal personen. Nu pas komt aan het licht dat wij verondersteld zijn om hier vanmiddag te blijven lunchen.

Wanneer Willie dan van één van de potten het deksel opheft flapt Luc er direct uit dat we vanmiddag zijn afgesproken met vrienden. Tot zijn grote spijt(?)

Tijd nu om onze wandeling in de township te starten. Wily weet over elk hoekje, straatje of huisje iets te vertellen.

En hij kent precies iedereen.

Bijwijlen artistiek…

… soms zielig…

… maar altijd met de glimlach.

Wassen…

… en plassen

Zowel ondergoed…

…als kleden voor de zondagsmis.

Nu loodst Willy ons een schooltje binnen. Lukhanyo primary school. Voor leerlingen van 8 tot 12 jaar.

De directeur is een zeer joviale man. Hij stelt voor om met ons een rondgang te maken. Dat slaan we uiteraard niet af.

De school telt meer dan 1300 leerlingen. Gemiddeld zitten er 52 kinderen in een klas. Soms zelfs meer, en dan moeten ze met drie plaats nemen op een bank van twee.

Met een knipoog naar de meester krijg ik toelating om enkele minuutjes zijn taak over te nemen. Tot groot jolijt van de kinderen.

Binnen de kortste keren hebben ze Broeder Jacob onder de knie. De ganse klas zingt uit volle borst mee.

Het afscheid is heftig…

Bij het butengaan teken ik nog in een vluggertje een Wiske op het blad van een der kinderen.

Nu willen ze allemaal dat ik nog efkes langs kom.

Maar willen of niet; we moeten verder. Saluu allemaal!

Op de speelkoer worden we wel even geschokkeerd bij het zien van enkele dames die zich daar installeren tegen dat de schoolbel rinkelt. Met tafels snoep, frisdranken, chips, bubble gum en noem maar op. Jong geleerd… en later maar klagen dat ze veel te dik zijn, en niet weten hoe dat komt.

Met een kleine attentie nemen we afscheid van de directeur en zijn school.

We lopen terug tussen de blikken huisjes van drie meter op drie. Soms is er maar één toilet voor twaalf huisjes.

En waar er dan toiletten zijn, daar is dan gewoonlijk ook de openbare wasplaats gelegen. Tientallen elektriciteitsdraden hangen er als serpentines te bengelen.

Volgens Willie wonen hier ongeveer 500.000 mensen.

Sommige van de huisjes hebben een huisnummer. Dit zijn de barakken waar de officieel getelde en geregistreerde personen wonen.

Veel huisjes hebben echter geen nummer. Deze zijn dan meestal bevolkt door illegalen.

Willie is hier werkelijk een patriarch in de township. Iedereen kent hem en hij heeft altijd een goed woordje voor ieder van hen.

Luc wil die baby ook wel eens aaien.

Willie brengt ons ook nog binnen bij SEEDS, een crèche waar kindjes van 6 tot 12 jaar worden opgevangen.

We krijgen er wat uitleg over de werking van de crèche. Kleine Samuel maakt zich hier al vlug vriend van ons gezelschap. Dominique start met de high five.

Na mijn high five stel ik Samuel voor om mijn zotte uitdrukkingen te imiteren voor de foto…

… en ik zal van elk smoeltje een foto nemen…

… met deze resultaten tot gevolg…

…smoeltje Nr 2…

…smoeltje Nr 3…

…smoeltje Nr 4… en zo zijn we nog een tijdje bezig geweest. We verlaten de crèche met de belofte dat we die smoelenfoto’s van Samuel vanavond per mail doorsturen. Samuel roept ons nog na dat hij wel eens naar België wil komen. Bij deze is dit genoteerd.

Onze townshiptour is al meer dan een half uur aan het uitlopen. We trekken terug naar Huize Willie. Daar zit Moemoe Willie ons op te wachten, ditmaal met een grote sombrero op het hoofd.

Het afscheid komt eraan. Met wederzijdse toekomstwensen verlaten we elkaar. Willie begeleidt ons wel nog een paar straten door de woonwijk, en dit tot op een punt waar niets meer kan mislopen.

Eenmaal terug aan onze “The Vishuis” trekken we te voet naar het centrum op zoek naar een laat lunchske. Onderweg trekt een speciaal manneke onze aandacht. Hij zit op de stoep en tracht allerlei spulletjes aan de man te brengen.

Ik verdenk de kerel ervan travestiet te zijn, maar Hilde lacht die veronderstelling weg.

Traverstiet of niet… we hebben honger, en springen binnen bij restaurant Fusion.

De gemengde visschotel met scampis is niet mis.

Wanneer we het restaurant verlaten zien we dat raar manneke van daarnet met pak en zak naar de haven trekken.

Hij loopt daar tot aan een bootje, legt zijn spullen op de grond, en begint zich uit te kleden. En waarempel; de kerel draagt een bikini. Had ik het niet gedacht?

Iets verderop zit een verdwaasde kerel zijn drugs te verteren. We haasten ons naar huis voor een paar uurtjes zon-, zwem- of blog plezier.

Om 17 uur start het laatste hoogtepunt van deze drukke dag. De Art walk tour van Hermanus.

Inderdaad; elke eerste vrijdag van de maand openen 20 kunstgalerijen de deuren tot 20 uur.

Over een traject van een tweetal kilometer kan je in een twintigtal galerijen vrij in- en uitwandelen.

In elke galerij kan je vrijblijvend een hapje en een drankje krijgen.

Het is wel degelijk een boeiende organisatie.

Hilde is hier druk in de weer om beeldjes te schieten met haar I-Phone.

Kunst met grote K…

… soms ook met kleinere k

Maar altijd de moeite om er even bij stil te staan. Luc wordt een paar keer aangesproken met de vraag of zijn hemd ook een kunstwerk is…

Als we de laatste galerij verlaten is het reeds goed donker. We gaan een terrasje opzoeken aan de kust om wat uit te blazen van onze lange artistieke slentergang. Het is intussen gelukkig iets frisser aan het worden. Aan een groot toeristisch bord zijn enkele jonge snaken precies een verlengstuk aan het bouwen aan de Art-tour. Laatste drankje, en op naar het bedje.

Er zijn er die vannacht niet zo lekker geslapen hebben wegens “te warm”. Voor ons ontbijt werden we een etablissement aangeprezen, en dit willen we dan ook wel eens uitproberen. Alhoewel; de naam laat niet veel goeds vermoeden.

De muesli met fruit kan er nog enigzins door…

Maar die broodjes met spek; dat is een ander paar mouwen.

Nu een wandelingetje door Hermanus richting reservatie voor onze bustoer.

Op het walvisplein worden we plots geconfronteerd met een… walvis!

Het diertje is braver dan het eruit ziet.

In het “Sculpture Park” staan prachtige beelden. Elk jaar komen er één of twee beelden bij.

Ik geloof dat er dit jaar zelfs drie beelden bijgekomen zijn.

Indrukwekkend…

Hier wil Hilde ook wel eens bij…

… en ik wil een vuiltje uit z’n neus halen.

Intussen hebben we het kraampje bereikt waar we onze busrit kunnen boeken.

Janie regelt alles tot in de kleinste details, zodat we straks om 11 uur aan onze tocht kunnen beginnen.

Het is Zeker niet goedkoop. 150 ZAR voor een bustoer van twee uurtjes. (Iets minder dan 9 €). Maar we hebben het er voor over. Vanavond een slokje Sauvignon blanc minder, en ’t is vergeten.

En stipt om 11 uur komt de bus voorgereden. Er zijn nog twee Duitsers en twee Hollanders van de partij.

We zijn dus met acht, plus de chauffeur, plus gids Kurt. Een zeer goede gids trouwens.

We maken een korte stop aan de oude haven…

.. we krijgen tekst en uitleg aan de nieuwe haven.

De township rijden we stapvoets door.

Hier valt wel altijd “iets” te beleven.

Zelfs “veel” te beleven.

Bijna overal hangt de was uit, en overal vind je een schotelantenne.

Een gasfles voor de barbecue.

Die barbecue vind je om elke hoek. Ze doen het niet alleen voor eigen gebruik, maar meestal kan je ook een stukje vlees kopen.

Bij middag hoort pauze…

Ja, zelfs platte rust.

We rijden nu nog naar de top van de berg, van waaruit we een mooi ansicht hebben op Hermanus. Bij nader toezicht vinden we ook de “vallei van Hemel en Aarde”. De place to be voor de wijnkastelen.

Tot in de kleinste details weet Kurt ons in te wijden in de Hermanuskennis.

Immens grote kerkhoven.

Op deze pancarte krijgen we een (ingewikkelde) uitleg over de zeespiegelstijging.

Kurt vindt dat het nu lang genoeg heeft geduurd. Laat ons dus aan de retour beginnen.

Allé… allemaal terug naar ons busje.

Twintig minuutjes later staan we weer in het centrum van Hermanus.

Onze busrit is danig in de smaak gevallen, en we willen onmiddellijk inschrijven voor een rondleiding met gids in de township Zwelihle. Morgen om 10u30 hebben we afspraak met gids Willie Kompela, een man die zelf met zijn familie in die township woont. We zien er al naar uit.

Na de bustoer kunnen we bij “The Wine Glass” van een consumptie genieten, en dit met 25% korting. Dat laten we zeker niet liggen. Hier kunnen onze madams ook hun achtergebleven mails ophalen.

Een glaasje Newton Johnson met 25% korting smaakt nog lekkerder.

Onze dames krijgen hier precies een verschijning…

… maar het is de plafondverlichting waarvoor ze zo in verwondering staan. De lichtarmatuur bestaat uit een dertigtal wijnglazen. Door elke voet van de glazen schijnt een lampje. Je moet er maar aan denken.

Op zoek naar een restaurantje passeren we een Tsonga winkel. Tsonga zijn mijn lievelingsschoenen. Alsof mijn voeten voor model hebben gediend.

Ze passen als gegoten aan mijn voeten.

Het is bijna 14u30 en we hebben nog niet geluncht. We springen binnen in het Belgisch wafelkot naast de schoenwinkel.

Vroeger werd dit wafelhuis gerund door Patricia, een Gentse dame. Maar momenteel is het kleindochter Danisha die voor de bediening zorgt. Da wafels zijn lekker Belgisch.

We willen na onze wafel nog een wandeling maken. Maar de regen gooit roet in het eten. We druipen af naar huis. Onderweg echter passeren we een coiffuresalon; “The LAB”. De ganse crew zit er op werk te wachten.

Ik laat me dan maar direct onder handen nemen. Hilde komt na twintig minuutjes kijken hoe het zit. Zij is danig enthousiast over mijn resultaat. Per direct laat ze zich ook opnemen voor een behandeling.

Vanavond houden we het dicht bij huis. Italiaans restaurant Paradiso. We kiezen voor Spaghetti di mare ofwel voor scampis. Weeral een mooie dag die op zijn einde loopt.

Onze laatste zwoele nacht in Karoo sun zit er op.

Hermine heeft weeral een prachtige ontbijttafel voor ons opgezet.

Scheiden doet lijden. Maar na het ontbijt blijven we toch nog wat nakaarten met Hermine en Rheinhart.

Een afscheid-groepsfoto hoort er uiteraard ook bij.

En ook eentje van ons sympathiek gastkoppel Hermine en Rheinhart.

Bij het afscheid weten ze in laatste instantie nog te vertellen dat zowel hun woning, als de B&B Karoo Sun te koop staan. Rheinhart is burgerlijk ingenieur, maar sinds de vele hervormingen in Zuid-Afrika kan hij geen aangepast werk vinden. De zwarten krijgen voorrang, zelfs al zijn ze veel minder onderlegd. En voor hun twee zonen zal er hier dus ook geen toekomst weggelegd zijn. Het koppel wil, samen met de kinderen, uitwijken naar Nieuw-Zeeland, Australië, of eender welk ander Engels sprekend land. Wij kunnen hen alleen maar veel moed toewensen.

Nu maar vlug de auto laden, want we zijn al wat achter op ons schema. We hebben immers bijna 400 kilometer af te leggen vandaag.

We vertrekken richting George. De thermometer in de wagen geeft nu al een buitentemperatuur aan van 34°C.

In George houden we een korte benzinestop. De pompist neemt ook onze ruiten eens onder handen.

Als tegenprestatie krijgt de kerel een GB petje. De leuren zijn perfect aangepast aan de rest van zijn uniform.

Hierna richting Swellendam, waar we rond 14 u aankomen.

Mooie kerk hebben ze hier. Maar weeral alle deuren potdicht.

We gaan dan maar een korte lunch nemen in een leuke afspanning “Old Goal”.

Dominique is pal voor een schilderij van Banksy gezeten. Hopelijk gaat deze schilderij niet versnipperen gedurende onze lunch.

We genieten van een quiche, frietjes en een milkshake of een cappuccino.

Raar maar waar; dit is een kerkje onderweg…

… en dit is de naald punttoren van de kerk van Bredasdorp.

Een industriezone met graansilo’s…

… en andere opslagtorens.

We nemen nog een laatste rustpauze onderweg. Op die parking staan een groep renners en een busje van een ploeg die volgende zondag aan de Argus tour zullen deelnemen.

Die mannen zijn hier inderdaad aan het oefenen voor de jaarlijkse Argus-tour. Dit is een wielerwedstrijd die 35.000 deelnemers op een 109 km lange autovrije route brengt, vertrekkend vanuit Kaapstad. Deze koers staat sinds jaar en dag bekend als het mooiste fietsspektakel ter wereld.

Onze mannen wisselen met plezier hun fietshelm in voor een rennerspetje. Ze beloven dat ze zondag met dit petje zullen rijden; uiteraard met hun helm er bovenop.

Daar mag nog een foto bij, ditmaal met BIORACER beter zichtbaar.

En dan eindelijk… de kanonnen van Hermanus. We hebben er toch 410 kilometer opzitten vandaag (30 kilometer omwegen incluus). Danke chauffeur Luc; je zal goed slapen vannacht.

“The Vishuis”, onze woning voor de volgende dagen, ligt in een paralelle straat van de Hoofdstraat. Niet ver van het centrum dus, en super rustig.

Marc Moser, de vriendelijke eigenaar van “The Vishuis” staat ons al op te wachten bij onze aankomst.

We krijgen een rondleiding in de volledige accomodatie van deze self catering.

We beschikken over een mooie leefruimte met aanpalend een slaapkamer.

En mijn bureeltje is ook handig.

Rond 19 u gaan we op zoek naar restaurant. Het wordt ” THE WINE GLASs”.

De muren hangen vol met wijnen die in het restaurant te proeven zijn.

Er zitten zelfs flessen ingebouwd in een piano. Je moet er maar aan denken.

We krijgen een steak met met pepersaus en superfijne frietjes voorgeschoteld. Samen met een flesje Newton Johnson laat zich dat uitstekend smaken.

Morgen vieren onze kinderen Bert en Caroline hun 28e huwelijksverjaardag. We maken van de gelegenheid gebruik om een foto te maken van een toast op hun verjaardag. We kunnen die foto dan morgenvroeg doorsturen.

Onze zwarte ober Siyabulela spreekt de Xhosa taal, en we moeten hem nog niet te lang pramen om een verhaaltje te doen in zijn Xhosa kliktaaltje. Prachtig.

Vooraleer de verplaatsing naar onze slaapstede te maken wil ik toch eerst nog een slaapdeuntje spelen op die wijnpiano.

Onze terugweg naar “The Vishuis” is slechts een driehonderd meter, maar het is wel pikdonker.

We zijn dan ook heel blij als we veilig thuis arriveren.

Om 8u30 toont de thermometer al 30°C. Er is er eentje dat al een half uurtje van de zon heeft genoten.

Na hetv ontbijt stomen (het is intussen al 34°C) we ons klaar om aan onze expeditie te beginnen.

Ons eerste doel van vandaag is de Meiringspoort. Deze pas staat bekend om de bijzondere plooien in de Tafelbergzandsteen aan weerskanten van de weg.

Volgens kenners behoort deze route tot de mooiste van Zuid-Afrika.

De Meiringspoort is vernoemd naar Petrus Johannes Meiring (1799 – 1876), een lokale boer uit De Rust. Hij voerde onvermoeibaar campagne om een weg te bouwen door de poort om de handel voor de inwoners van De Rust te vergemakkelijken. Zijn inspanningen resulteerden uiteindelijk in de eerste officiële weg die voor het publiek werd geopend via de poort op 3 maart 1858.

We rijden weeral door irrealistisch gekleurde kloven, en na 16 kilometer bereiken we een parking. Daar staan een paar rondavels, waarvan er eentje dienst doet als info.

In de tweede ruimte is een soort museumpje ingericht. Met een hoop muurschilderingen en wetenswaardigheden over de Meiringspoort.

Wij hoeven niet te betalen, en ze geven geen reden op. Wij gissen dan maar zelf; ofwel zijn we te oud om nog te moeten betalen? Ofwel is er geen water in de waterval? We zien wel. We beginnen sowieso aan de steile klim.

Een klim langs steile betonnen trappen navigeren ons naar de waterval… die inderdaad bijna droog staat.

Het is inderdaad met een fijn straaltje dat het water naar beneden komt.

Dit neemt niet weg dat er vanuit bepaalde hoeken mooie foto’s te maken zijn.

Luc heeft ook zijn objectief op het waterstraaltje gericht.

Vanuit de hoogte kijken onze dames op een grote zoetwaterput.

De legende vertelt dat in dit water een “Karoo zeemeermin” haar onderkomen gevonden heeft. Luc is ernaar op zoek, maar tot hiertoe ziet hij alleen zijn eigen schaduw.

De versteende boomwortels en de weerspiegelingen in het water zijn spectaculair.

Terug afdalen gaat veel gemakkelijker dan klimmen. De logica zelve…

We raken maar niet uitgekeken…

… tot een zwarte kever er ons aan herinnert dan we ook nog ergens anders heen willen.

Inderdaad. Op onze terugweg naar Oudtshoorn passeren we “Buffels Drift”. Diverse soorten vetplanten en een 5 hectare grote waterplas bieden hier een uitstekend leefgebied aan diverse soorten wild, waaronder 3 van de Big 5, namelijk de olifant, nijlpaard en buffel.

We nestelen ons op een terrasje om een lichte snack te nuttigen. Struisvogel levertjes, met daarna een appeltaartje.

Als toemaatje bij het dessert krijgen we in de verte drie olifanten voorgeschoteld.

Bij nader toezien ontdekken we dat er een driver bij die olifanten meeloopt. Dit komt bij ons toch een beetje zoo-achtig over. Later vernemen we dat we ook zelf de olifanten kunnen benaderen, en ze zelfs helpen voederen. Dit is niet helemaal ons ding, en we druipen dan maar in stilte af.

Een oude verroeste wagen langs de kant van de baan is misschien ook nog een fotostop waard.

Wat is me dat voor iets. Volgens de man die erbij staat is het niet de bedoeling om te restaureren. Dergelijke wrakken kunnen alleen nog dienen als nostalgische versiering.

Aan de overkant heeft de kerel nog verschillende van die karossen staan.

We naderen Oudtshoorn en doorkruisen postkaart landschappen.

Een struisvogelboerderij loont ook nog een stop.

De diertjes komen op ons af, alsof ze ons sinds jaar en dag kennen. Maar die uiterst linkse herken ik precies ook nog van verleden jaar.

Aangekomen in Karoo Sun hebben we een uurtje rustpauze aan het zwembad of op de kamer.

Om 19u30 rijdt de taxi al voor, om ons naar een Italiaans restaurantje te brengen; Bello Cibo (lekkere maaltijd). Zowel taxi als restaurant werden door onze lieve gastvrouw Hermine geregeld.

En wat eten we in een Italiaans restaurant? Spaghetti fruti di mare of Pizza al Parma. Bij onze terugweg weet onze taxidriver te melden dat er voor morgen een temperatuur van 42°C te verwachten valt. Oudtshoorn schijnt één van de warmste steden van Zuid-Afrika te zijn. We zien er al naar uit…

9uur. Alhoewel Hermne buiten een tafel heeft opgesteld, verkiezen we toch binnen het ontbijt te nemen. Croissant,fruitsalade, muesli, yoghourt, eitje met spek; meer moet dat niet zijn. Om 10 uur zijn we klaar voor onze rit naar de Swartbergpas.

We kiezen voor de R407, maar wanneer Hilde de eerste struisvogeld bemerkt weet ze dat we op de verkeerde baan zitten. Rechtsomkeer terug naar Oudtshoorn, en dan de juiste weg, de R328 op.

De bergketen Swartberg vormt een natuurlijke scheiding tussen de weelderige valleien van de Klein Karoo en de droge vlaktes van de Groot Karoo.

Lange tijd reisde men met een boog om de ruige bergen heen. Totdat de briljante Zuid-Afrikaanse ingenieur Thomas Baine een eeuw geleden besloot om dwars door de keten een pas te maken: de Swartberg Pass.

De 27 kilometer lange grindweg loopt via steile haarspeldbochten naar ‘Die Top’ van 1.583 meter. We komen langs adembenemende uitzichten, diverse landschappen, beekjes en bloemenzeeën.

De golvende pieken van de Swartbergen versieren de horizon. Langzaam verandert de verharde weg in grind en rijden we steil naar boven de berg op. Na elke haarspeldbocht verbazen we ons opnieuw over het uitzicht op de Kleine Karoo, de dorpen en landbouwgronden.

Eenmaal “Die Top” bereikt en genoeg kiekjes gemaakt, gaan we te voet het plateau van de berg op. Hier neemt de Swartberg Pass ons mee langs enorme bergpieken en rotswanden, exotische bloemen en planten.

Op die top ontmoeten we een Vlaming die al 29 jaar officiële gids is, en die in Oudtshoorn woont. Roeland is zijn naam.

Vandaag is hij op schok met een sympathiek koppel uit La Reunion. In feite zijn het Parijzenaars die al tien jaar hun stad zijn ontvlucht. Beu van de politiek, de stakingen en, en, en…

Roeland geeft ons een paar tips over hoogtepunten die we hier zeker niet mogen missen.

Hij deinst er zelfs niet voor terug om recht op een bank te gaan staan, opdat we toch maar zijn uitleg goed zouden begrijpen.

En inderdaad… we vallen van de ene verbazing in de andere.

Bijwijlen klimmen en klauteren,…

…soms met de voeten door het water.

Met mijn open schoenen is dat niet zo erg.

Anderen hebben daar meer moeite mee.

Hier zijn waarschijnlijk jagers gepasseerd.

Voor we terug vertrekken laat ik nog een boodschap achter voor de volgende generatie.

Nu beginnen we aan de afdaling en wordt het landschap steeds weelderiger.

De man met deze mooie ezelkar maakt een stop, en dat doen wij dan ook maar.

Die kar loont inderdaad een fotostop.

Een portretje van onszelf in zo’n mooi landschap kan er ook wel af.

En het blijft maar mooie landschappen regenen.

Uiteindelijk komen we aan bij Prince Albert, een authentiek plaatsje met oud-Hollandse invloeden.

Buiten de hoofdstraat is hier niet veel te bespeuren. We gaan toch even onze dorst lessen op het terras van Swartberg Hotel.

We zijn nog niet neergezeten, of de Roeland en zijn gezelschap komen er ook aan. En Roeland is precies goed bevriend met onze serveuze.

Dominique en Hilde sharen een sandwich…

… Luc en ik houden het bij een milkshake.

We zijn hier vlug rond in Prince Albert, moest het niet zijn… Inderdaad, we kennen hier een koppel in dit stadje, Sophia en Booley. En daar willen we wel eens naar toe. Zij waren drie jaar geleden bij ons op bezoek in België. Booley heeft hier een mooie metaalconstructie atelier, alhoewel hij dat gewoon smisse noemt.

Booley is de echte kunstsmid avant la lettre. Hoe ingewikkelder het ontwerp, hoe liever hij het uitvoert. Momenteel is hij een verdiep aan het optrekken in zijn atelier. En daar hoort een wenteltrap bij.

Van die trap heeft hij een maquette gemaakt, en trots als iets toont hij ons elk detail.

Echtgenote Sophia had een mooie shop met annex een weverijtje in het centrum van Prince Albert. De eigenaar van het gebouw echter kreeg andere plannen, en Sophia moest noodgewongen naar een andere locatie uitkijken.

Uiteindelijk besliste het koppel om zowel de shop als de weverij te verhuizen naar de industriezone waar Booley zijn Striking Metal heeft.

Die omschakeling zit momenteel in de eindfase.

Er zijn reeds een paar handweefmachines terug in productie.

Daar hoort wel een woordje technische uitleg bij.

De afgewerkte producten zijn handgeweven tapijten in echte mohairwol.

Deze dame kennen we ook al meer dan vijf jaar. Zij werkt de boorden van de tapijten af.

En ze kan heel goed zingen. Kerkelijke liederen. Ze bemerkt mijn vragende blik, en heft hierop direct haar eerst lied aan.

De inpaksters vallen onmiddellijk in. Als we nu de ogen sluiten zouden we kunnen in een kerk zitten.

De productie van die mohairtapijten is voor meer dan de helft voor Amerika bestemd. Wij hebben nog een hartelijk gesprek met Sophia. Intussen is het echter wel hoogtijd tijd om onze weg te vervolgen.

We verlaten Prince Albert met goede gevoelens.

Weeral enkele kilometer verder passeren we een klein dorpje; Kaarstroom. Loont ook de moeite voor een korte stop.

De township van het dorp is vele malen groter dan het dorp zelf.

Hier denken we ineens dat we nog een pak rennerspetjes in voorraad hebben.

Het is dus “het” moment.

Het werkt ook weer aanstekelijk. Van langs alle kanten komen ze uitgekropen.

Als ze maar gelukkig zijn.

We nemen afscheid van het dorpje en de leuke pagadders.

Nog een uurtje huiswaarts. Maar er zit wel nog een struisvogelstop tussen.

Nieuwsgierig als ze zijn komen ze tot aan de prikkeldraad.

We zijn amper één uurtje thuis, en daar staat de taxi alweer. Ditmaal om ons naar restaurant “Nostalgie” te voeren.

We eten bijna allemaal verschillend. Ofwel spaghetti…

… met z’n tweeên lamsbout…

… en dan nog eenmaal struisvogel filet.

De dames nemen een koffie voor dessert, en de heren kiezen voor een Dom Pedro Amarula of een Dom Pedro Wiskky. Voor ons vieren betalen we hier omgerekend 56 €, of omgerekend 16 € per persoon. Betaalbaar zou ik zeggen.
Tot morgen…

Deze morgen een uurtje vroeger uit bed. Het is immers zondag, en de mannen willen naar de mis.

Onze “Ile de pain” heeft sluitingsdag op zondag. Zo trekken Luc en ik naar “La turbine” in het gebuurte. De dames blijven wat langer slapen.Ze zullen deze voormiddag de koffers pakken en na het ontbijt nog een wandeling maken.

Ook niet mis als je het mij vraagt. Keuze zat.

Pal naast één van de ontbijttafels hangt een pin-up van onze vriendin Marinda Combrinck uit Calitzdorp. Leuk!

Om 9u20 arriveren we aan het kerkje van Hornlee. The Christian Faith Mission.

Iedereen wordt hier met open armen ontvangen. Wij zijn hier wel de enige blanken, maar we zijn graag geziene gasten.

We worden nog gevraagd om onze namen in een logboek te schrijven. Zo kan de priester bij het begin van de preek, ons officieel verwelkomen.

Stipt om 9u30 vangt de ceremonie aan. Het orkest maakt een oorverdovend lawaai, en de hallelouia’s vliegen rond ons oren.

De liederen volgen elkaar in snel tempo op, en tussenin wordt er geroepen en getierd om The Lord.

De hysterie bereikt stilaan haar hoogtepunt, en de armen vliegen in versneld tempo de lucht in.

Een beamer projecteert de teksten, opdat wij ook zouden kunnen meezingen. Hetgeen we dan ook luidkeels doen.

Intussen werden wij officieel verwelkomd door de priester.

Na de preek van 35 minuten komt dan “le moment suprème”. We worden allemaal een stukje brood en een plastic bekertje wijn (?) toegestopt. Ik fluister de dienaar die dit rondeelt toe dat ik dit niet durf aannemen. Maar de man toont expliciet dat ik dat gerust kan aannemen.Ik neem dus zowel het broodje als het bekertje aan.

Wanneer een tijdje later één van de priesters het brood begint te eten en de wijn begint te drinken is bij mij reeds alles binnen. Shame on me.

Zelfs de kindjes hebben een bekertje wijn gekregen.

Nu gaat de andere priester nog maar eens een lange preek houden. Ditmaal over de huwelijksrelatie. Schijnbaar bestaat overspel ook in Afrika. Iedereen die zich aan één of andere overtreding heeft schuldig gemaakt kan dit eventueel direct komen biechten.

En waarempel; trekt daar een man naar voor, en begint hij tamelijk luid zijn zonden te belijden aan de priester. Intussen speelt het orkest weer vollen bak, zodat de andere kerkgangers niets horen van de belijdenis.

Deze kleine meid trekt er zich niets van aan, en ze loopt ononderbroken rondjes.

Na meer dan twee uur loopt de mis op haar einde. Maar alle gehuwde paren en alle kinderen worden verzocht om nog even te blijven voor een soort namis.

Service is out. Maar wegens de zittenblijvers zijn ze met weinigen om naar buiten te komen.

Iedereen terug naar zijn huisje in de township. En wij gaan onze vrouwtjes oppikken op Thesen Island.

We hebben hen wel heel wat te vertellen over alles wat we bijgeleerd hebben.

We laden onze koffers in en verlaten onze nostalgische locatie. Richting Oudtshoorn. In de auto genieten we van onze lunch; koekjes en spuitwater. Is eens iets anders. Intussen is de buitentemperatuur opgelopen tot 36 graden.

Aangekomen in struisvogelstad Oudtshoorn hebben we wel een probleempje om onze B&B Karoo Sun te vinden. Spijts we er reeds vorige jaren verbleven.

We rijden de oprit op, en daar staat gastvrouw Hermine ons reeds met open deuren op te wachten. Leuk weerzien.

Intussen sleurt echtgenoot Rheinhart onze koffers naar de respectievelijke kamers. En willen of niet… we moeten een welkomstdrankje aannemen.Intussen informeert Rheinhardt of ik nog steeds consul ben. Ofwel zit hij volledig op het verkeerde spoor, of… zou ik hem indertijd misschien iets wijs gemaakt hebben?

Een beetje verkennen van de accommodatie…

Het is inderdaad een mooi complex.

We hebben een mooi terrasje…

… met mooi uitzicht op de tuin.

En onze kamer mag er ook best wezen.

Gastvrouw Hermine beveelt ons “The black swan” aan als uitstekend restaurantje. Ze reserveert niet alleen het restaurant, maar ook een taxi die ons om 19 uur zal afhalen. Het is zelfs een gratis shuttle van het restaurant zelf.

Er zijn er die kiezen voor stuisvogel. We zitten immers in de struisvogelstad…

… anderen kiezen voor de specialiteit van het huis;lamsschouder…

…en nog anderen houden het bij roze zalm. Iedereen is blij met zijn keuze. Om 21u30 staat de shuttle opgewarmd om ons naar onze heimstee terug te brengen.

Het is zondagavond. Dus nog een Face time met de familie in België. En om 22u30 liggen we weeral in bed. Voorbeeldig hé!

Terug ontbijt op onze vaste stek; Ile de pain.We krijgen een (onverwachte) babbel met een dame die komt vragen of alles naar wens verloopt. En we komen al vlug te weten dat zij, samen met haar man, hier 18 jaar geleden op kleine schaal gestart zijn.

Alles wat hier geserveerd en/of verkocht wordt is ter plaatse klaargemaakt.

Vier jaar geleden sloeg het noodlot toe, en is de ganse bakkerij en ook de verbruikzaal volledig afgebrand.De broer van onze dame is architect; binnen de kortste keren heeft hij een nieuw ontwerp gemaakt, en acht maand later kon “Ile de pain” terug heropenen.

Madame weet ook nog te vertellen dat ze hier niet minder dan 45 personen in dienst hebben. Onze lieve dienster Nafeza is daar eentje van.

Nadien een stevige wandeling tot aan het Waterfront.

Het is wel een tijdje stappen, maar in dergelijk landschap is dat niet erg.

Als we het “Waterfront” bereiken worden we overstelpt door zwermen jonge gasten in zwemkledij.

En wat blijkt? Er is vandaag een interscholen kampioenschap waterpolo aan gang.

Tientallen hogescholen (hoërskool in het Afrikaans) en honderden leerlingen zijn met busjes naar hier afgereisd.

Heeft daar een kapoen de twee umlautpuntjes wel overschilderd zeker…

De magen beginnen te zagen. Maar oesters zien we met drie van ons vier wel niet zitten…

Het is intussen middag. De honger is nog niet verschroeiend, maar een glaasje water, milkshake, koffie of milkshake is nu misschien wel een goede keuze.

Zo’n milkshake is eten en drinken…

… en kij smaakt nog ook! Er komt zelfs een handje in beeld om een beetje mee te helpen.

Een lange wandeling terug naar huis. Op verschillende plaatsen zijn amateur vissers actief hun hobby aan het uitoefenen.

Luc legt alles vast op film…

En dan terug stappen, stappen en stappen.

Uiteindelijk bereiken we terug het vasteland.

Nu nog de loopbrug over, en we zijn (bijna) aan ons optrekje.

Op de laatste loopbrug is een soort photoshoot aan de gang. Met een regenboogkleurig zwart model.

Dicht bij onze deur staat een kanariegele Porsche. Hier ontdekken we voor het eerst dat gepersonaliseerde nummerplaten in Zuid-Afrika ook kunnen.

Na een lange wandeling terug thuis. Nu efkes uitblazen op ons terrasje.

Hilde is nog steeds onder de indruk van de photoshoot van daarnet. Zij wil ook een shoot maken, maar dan van de architectuur van ons gebouw. Op een haartje na ontsnapt ze aan een nat pak en dito I-Phone.

Het is al bijna 13 u, en we besluiten zelf onze lunch samen te stellen. Deze foto is ook het resultaat van Hilde’s photoshoot van daarnet.

In een mum van tijd wordt van alles aangevoerd. Chips, yoghourt, koffie, water. Ja, zelfs een flesje wijn.

’t Is eens iets anders.

Het wordt een namiddagje genieten, niksen, bloggen, … voor elk wat wils. Luc stuurt nog een mail naar Isabelle, met het relaas van het bezoek aan haar huisje in de township. Ikzelf constateer dat ik al langsom verder achterop loop met mijn verslagen. Maar we zijn in vakantie, dus… niets van aantrekken.

Voor vanavond hebben we een reservatie lopen in restaurant NGUNI in Plettenberg. We moeten dus weeral 30 km heen en evenveel terug. Maar Luc lacht dit weg als een niemendalletje.

We genieten met z’n tweeën van een heerlijke kingklip vis…

… en voor de anderen een lekkere struisvogel steak.

En dan terug naar ons huisje op T42 Thesen Island. Slaapwel iedereen.

Wat vliegt de tijd. We zijn weeral 28 februari. Gelukkig zijn er dit jaar 29 dagen in februari.

Op stap naar onze ontbijtstel “Ile de pain”. De hemel is wel wat overtrokken en er vallen zelfs enkele druppeltjes.

Bij deze bewolking ziet alles er precies veel somberder uit.

In ons vertrouwd adresje is het ontbijt weeral top. En door de diensters worden we reeds als habitués beschouwd.

Als we een serveerster attent maken dat wij het een beetje eigenaardig vinden dat de was uithangt in een verbruikerzaal krijgen we als antwoord dat dit een kunstwerk is.

We durven niet vragen of dit dan ook een kunstwerk is.

Spijts het mindere weer maken we toch nog een lange wandeling in de winkelstraaten van onze wijk Thesen Island.

Het is inderdaad iets koeler vandaag, maar aan alles is een oplossing.

Om 13 u hebben we afspraak met Isabelle aan het bureel van BIA in Plettenberg. Er dienen nog enkele praktische probleempjes opgelost, en we krijgen ook de uitleg waar we onze peetkinderen kunnen ophalen.Om 13u45 kunnen we Meghan en Meshay oppikken in Plettenberg Secundary School.

De klassen eindigen normaal om 14 uur, maar wij mochten ze een kwartiertje vroeger afhalen om niet in het gewoel te zitten na de schoolbel.

In afwachting dat onze kinderen uit de klas worden gehaald kunnen we wat rondneuzen in alle foto’s …

… en eveneens in de trofeeën die de laatste jaren door de leerlingen van de school veroverd werden.

En dan plots doet Meshay haar verschijning. Meshay is niet het peetkind van Luc en Dominique, maar wel van Olivier, hun kleinzoon. Toen Olivier hier verleden jaar drie maand vrijwilligerswerk deed, heeft hij Meshay aangenomen als peetkind.

Luc probeert Olivier op te roepen, en het lukt nog ook. Volgt een lang en leuk facetime gesprek tussen Meshay in Plettenberg en Olivier in Londen. Meer dan 10.000 km verwijderd en life elkaar zien en met elkaar converseren.

De techniek kent geen grenzen.

En dan plots…maakt onze Megan ook haar opwachting.

Vertederend moment. Traantjes van geluk.

Wat ziet onze Megan er goed uit… een heuse juffrouw geworden. Ze straalt.

Megan heeft nog wel een probleempje vooraleer we de school verlaten. Ze moet een paar dagen geleden haar GSM gebruikt hebben op een moment dat het niet mocht. De telefoon werd door iemand van de directie in beslag genomen. En hij is slechts terug te krijgen tegen betaling van 100 ZAR. (ongeveer 7 €). En dat heeft meghan niet. Wij helpen Megan uit de pech, maar moeten daarvoor naar het bureel van de directie om alles te officialiseren. Ik geef 100 ZAR. Meghan ontvangt een reçu, en aan de hand van dat document kan ze volgende week haar GSM afhalen.Misschien een goed voorbeeld om toe te passen in de Belgische scholen? Of ben ik een beetje te streng?

Van hieruit moeten we nu vlug naar Wittedrift High School. Dit is een internaat waar Exonia, de peetdochter van Luc en Dominique verblijft. Exonia staat al gepakt en gezakt op ons te wachten. Weeral een aandoenlijke begroeting.

Het is het einde van de week, en alle studenten mogen naar huis.

Wat een heerlijk weerzien…

Exonia en Megan kunnen erbij in de wagen. Onze Isuzu is een 4×4, en achteraan in de koffer zitten er twee vouwzeteltjes.Ideale zitjes voor de twee juffrouwen.

De rest van de namiddag staat in het teken van onze twee meisjes. Zij beslissen dus wat we doen en waarheen we gaan.Eerst de hongerige maagjes vullen is de boodschap. In het groot winkelcentrum van Plettenberg is er een KFC. Doet een beetje denken aan onze Mac Donald.

Lekkere goed gepeperde kippeboutjes en een coca-cola. Voor de meisjes is het feest.

En wij mogen eens drollige grapjes maken…

Hoe zotter, hoe leuker.

Nu schakelen we over naar de serieuze zaken. In hetzelfde centrum is er ook een Pic & Pay, en daar mogen ze elk een winkelkar eetwaren vullen. Bij haar keuze houdt Megan wel rekening met Papa, Mama, broertje Marcellio en zusje Poppie.

En nu ons laatste station; Mr Price. Een textielschop met kledij voor meisjes en jongens, voor dames en heren, voor jong en od, vor dik en dun.

Eerst nog een beetje vleien en vertellen wat ze in feite allemaal tekort komt…

Dit mooie jeans vestje past als gegoten… en Megan is er nog mooi mee ook. Dus; in de zak…

Misschien hier nog iets wat past bij dit mooie vestje.

Of iets dat past voor onder dat vestje.

En of ze content is… Nu nog op zoek naar één en ander voor kleine broer en zus.

Aan de kas alles afrekenen. We gaan alles deponeren in onze car. Vervolgens naar onze afspraak op een nabijgelegen terras.Wij zijn nof de eersten om ons daar neer te vleien.

Tijdens het genieten van een frisdrank of een koffie probeer ik een paar mooie hoekjes uit te zoeken om Megan in beeld te brengen.

Nog maar pas begonnen of Luc, Dominique en Exonia komen eraan. Exonia heeft er ogenschijnlijk ook wel bij gevaren.

Iedereen gelukkig…

Er worden zelfs wat grapjes gemaakt.

Het vieruurtje is voorbij. NWe gaan de meisjes nu naar hun respectievelijke thuis brengen.

Ze wonen allebei in een township.

Luc helpt pak en zak binnensleuren in het schamele huisje van Exonia.De ouders van Exonia zijn naar een andere stad verhuisd. Wegens haar school kon zij onmogelijk mee verhuizen. Dat maakt dat ze de weekends hier alleen doorbrengt.

Het afscheid aan Luc en Dominique doet uiteraard wat pijn.

Nu nog de afscheidsfoto.

25 kilometer verderop. Een township in de Crags, het huisje van Megan. Jammer, want Mama en kleine zus zijn niet thus.

Papa is buiten aan het klussen, en broer Marcelio ligt in de zetel. Het elfjarig knaapje is gehandicapt en kan niet zitten, noch rechtstaan of lopen. Als Hilde het truitje toont die Megan deze middag voor hem heeft uitgekozen begint de jongen warempel te glimlachen.

Wat doet dit deugd. De eerste keer dat we Marcelio zien glimlachen. Vertederend…

Intussen is hier ook het uur van afscheid aangebroken. Een laatste “drukkie”, en “tot volgend jaar”…

We rijden de township buiten. Aanvankelijk is het wel stil in de wagen.

Maar dan komen de verhalen los. Wat Luc en Dominique gezien hebben in het huisje van Exonia, en wat wij beleefden bij Megan. En we zijn blij dat we een klein beetje kunnen meehelpen om die kinderen te laten studeren, waardoor ze later waarschijnlijk in betere omstandigheden door het leven kunnen.

We rijden nu terug naar Plettenberg. Daar hebben we afspraakvoor een apero met vriend Remy en Lieve De Backer in hotel Quartet. Remy is een van de medestichters van “Born in Afrika”.

Na het aangenaam gesprekje bij Lieve en Remy rijden we terug naar onze thuisbasis in Knysna. Een kwartiertje opknapbeurt, en daan gaan we te voet naar “La Turbine”, een hotel/restaurant met een heel speciale uitstraling.

Het restaurant is volledig gebouwd in een oude stoomfabriek en elektriciteitscentrale. Een groot gedeelte van de machines werden ingewerkt in de verbruikzaal. Op sommige plaatsen staan de tafeltjes letterlijk tussen de machines. We kiezen voor de enen king klip, en voor de anderen scampis. Na deze drukke dag zijn we heel tevreden om rond 22 u naar bed te kunnen.