Laatste ontbijtje hier bij onze struisvogel van Somer Place.
We ontbijten op het terras, maar de bediening gebeurt binnen.
Er is altijd wel iemand die ons in de gaten heeft.
Na het ontbijt hebben we nog een babbeltje met gastheer Armin en Rien. Rien en Johan, het koppel van Herentals komt ons ook nog even uitwuiven. Zij geven ons de tip om even een omwegje te maken langs strand. En daar even binnen te lopen bij Pajamas en Jam. Een heel speciale afspanning. We hebben tijd genoeg, dus gaan we dat dan maar even bekijken.
Langs de Treurniet straat rijden we richting Strand.
Vanop de N2 is Pajamas en Jam zeer gemakkelijk te vinden. Van ver zie je al de oude Navy helicopter op het dak staan. We zitten midden in een industriezone, en die helicopter is wel voor de hangaar ernaast bedoeld.
Wat pajamas betekent zal ons een zorg wezen. We willen het zien…
Op het eerste zicht een leuk eetcafé…
… maar bij nader toezicht zoveel meer. Zitplaatsen zijn willekeurig, kleine tafels voor 2/3 of grote lange tafels, waar verschillende groepen kunnen zitten.
Alleen al de presentatie van de tientallen stolpen gebakjes, cakes en taartjes…
… je zou er duizelachtig van worden.
Wat deze plek totaal anders maakt, is de eclectische mix van verzamelobjecten. Van glazen potten en oude carrosserieën tot oude meubels en koffers.
We krijgen een tafeltje en een lieve dienster.
Fadihla ishaar naam. Ze komt uit Zimbabwe. En niet alleen zij… alle diensters hier komen uit Zimbabwe.
De meisjes hebben hier allemaal dezelfde witte strik in het haar.
We laten ons twee cappuccino’s, één thé en één cake bezorgen.
Na de koffiepauze lopen we nog wat rond in de grote hangaar.
Ongelofelijk wat hier allemaal ligt, hangt of staat.
… ook gewone tweedehandskledij. Soms wanen we ons in een kringloopwinkel.
Vossenhandschoenen… wat kan dat zijn?
Mooie vintage schrijfmachines.
We verlaten Pajamas & Jam. Nog een kijkje nemen naar de omliggende hangaars.
Iets verderop bemerken we een publiciteitsbord voor een decoratiewinkel.
Ooh… ze hebben hier ook meubel- en gordijnstoffen in aanbod. Zelfs een afdeling waar ze kaders maken. Mijn oude stiel… daar moet ik toch eens binnen.
Meubelstof collecties van leveranciers die ik nog gekend heb.
Het verleden borrelt terug op.
Het design is nog niet zoveel veranderd.
Ik loop ook even binnen in het ateier waar de kaders gemaakt worden. Ook zeer herkenbaar.
Van hieruit willen we nog een ommetje maken. Guido en Erna hebben danig veel reclame gemaakt met het domein van kunstsmid Dylan Lewis in Paradijskloof, niet zo ver van Stellenbosch. Alleen al de foto die we te zien kregen was al genoeg om ons te overtuigen.
Wij komen eraan, maar moeten tot ons spijt vaststellen dat de tuin op maandag gesloten is voor het publiek. Spijtig…
We rijden noodgedwongen verder richting Paarl. Als we naderen passeren we SIT café.
We houden het eenvoudig met kip roti of kipsalade. Op minder dan een half uurtje zijn we hier weg.
We rijden door richting Paarl, en een paar kilometer verder bemerken we het uitstalraam van een firma die gespecialiseerd is in laser en cutting designs. Dat moet ongeveer hetzelfde zijn van wat we verleden week bij Nathalie Chanterie gezien hebben.
We lopen even binnen, en inderdaad; er staan hier twee van die laser machines, waarvan er eentje volledig dezelfde is als die bij Nathalie.
De afgewerkte producten vertonen ook veel gelijkenis.
Enkele kilometer verder rijden we de stijle oprit op naar de “Perle du Cap” van de Belgische Madame Kristien De Kinder.
Kristien is druk bezig in haar bureel. Een ganse resem administratie door annulatie’s wegens het oprukkende Corona virus in Europa. Verschillende klanten willen vroeger naar huis, en toekomstige klanten bellen af.
We bestoken Kristien met een groot rozenboeket. Bij het zien van ons en van die bloemen is ze direct de meeste van haar zorgen vergeten. Ze beseft (nog) niet dat we die bloemen hebben meegepikt uit de hall.
Een paar uurtjes uitrusten op het terras of aan het prachtig overloop zwembad zal deugd doen.
Van hieruit hebben we een prachtig uitzicht op de stad Paarl.
Tegen 19 uur heeft Kristien een reservatie voor ons geboekt bij restaurant NOOP.
Als wij eraan komen zitten een paar kelners ons al op te wachten op de “stoep van Noop”.
Op het eerste blad van het menu boeje staat er een prachtige tekst. Vrij vertaald komt het hierop neer; “Welkom bij Noop. We hopen dat jullie zich hier thuis voelen. Ons prachtige monumentale gebouw ademt warmte en gastvrijheid uit. Wij kennen veel van onze klanten bij hun naam. Sommigen zijn zelfs echte vrienden”.
Onze dienster Tabeth komt ook al uit Zimbabwe. Nadat ze ons een glaasje Dutoitskloof heeft ingeschonken vragen we dat ze een fotootje neemt met onze I-Pad.
Tabeth weet ook te vertellen dat Noop vanaf morgen sluit voor (voorlopig) acht dagen. Zij willen de Zuid-Afrikaase maatregelen voor zijn. Dit begint hier dus ook serieuze vormen aan te nemen.
De pork belly wordt prachtig gepresenteerd en smaakt ook délicieus.
Vijf minuutjes na ons souper zijn we terug in “Perle du Cap”. Het uitzicht op de stad is in het donker als het ware nog mooier.
Eenmaal op onze kamer hebben we nog een facetime gesprek met dochter Caroline. Of wij toch niet zouden overwegen om toch te proberen wat vroeger naar huis te komen. Want onze normale afreisdatum, 3 april, is toch nog bijna 20 dagen verwijderd. In die tijd kan er weeral veel veranderd zijn aan de Corona regels. We weten dus van wat gedroomd vannacht.
Een mooie reportage over Zuid- Afrika en een verrassing dat ik op de photo’s een gebuur en schoolvriendin heb teruggevonden (65jaar geleden ,onze schooltijd) Hilde Verhaert! Herineringen van vroeger.
Wie van het grote gezin Dupont ben jij ???
f
Fijn dat jullie toch de moeite gedaan hebben om even langs
Pajamas & Jam gegaan zijn. Tof hé …
Inderdaad Rien. Echt de moeite!