Hilde en Christian Devos 2023

Vanmorgen is het de beurt aan coco om rond onze tent te patrouilleren.

Door het muggenraam van onze tent bemerken we een grijze lucht en zelfs al enkele druppels. Dat zijn we sinds lang niet meer gewoon.

Onze “Kudu Rich Range” heeft inderdaad zijn naam niet gestolen. Niet ver van onze tent spotten we inderdaad een levende kudu die ons schuchter staat te bespieden.

We nemen nog een kiekje van Brian’s Jeep. Even nuttig als een visitekaartje.

Na het ontbijt willen we natuurlijk ook nog een afscheidsfoto. Met Brian en Jenny, maar uiteraard ook met onze trouwe vriend Pedro. We zullen hem missen in de komende dagen.We vertrekken op zijn Belgisch. Donkere wolkenhemel en striemende regen.

We hebben wel meer dan 300 kilometer te gaan, maar als er iets te beleven valt blijven we wel staan. Hier staat er al eentje te dansen van blijdschap met zijn nieuw petje.

Voilà se… Topsport Vlaanderen is hier ook al vertegenwoordigd.

De regen begint te milderen, en de huisjes van de townships krijgen stilaan weer kleur.

Bij het binnenrijden van Jeffreys Bay wil Hilde een ommetje maken om een B&B te gaan bekijken. Het koppel Oostenrijkers welke we ontmoetten in Schotia heeft haar die locatie aangeraden onder de noemer “super”. Een ommetje waard dus. En inderdaad… een prachtig huisnummer “14“. Maar voor de rest ziet het er niet zo top uit. We bellen aan om naar een folder te vragen, maar er komt geen respons. Niemand thuis… very strange… Ontgoocheld rijden we dan maar het stadje binnen op zoek naar een hapje. We vinden een Grieks tempeltje “El Greco”, waar we elk zes reuzenscampies op ons bord krijgen. Achteraf nog een koffietje, en we kunnen weeral de baan op voor nog 170 kilometer.

Terug een half uurtje verder krijgen we weeral een straattoneeltje voorgeschoteld. Een zestal jonge gasten wil voor ons wel een showke opvoeren. Als ze dan mijn camera zien verschijnen gaan ze helemaal uit de bol.

Beginnen ze daar een show op te voeren. Walter Van Beirendonk zou er moeten bij zijn, hij zou ze direct een contract voorleggen. Echt spijtig dat ik hier mijn filmpje niet kan tonen…

Wat een flair…

poseren met een air…

Spontaan komen ze elk om beurt hun nummertje opvoeren. Wij hebben jammer genoeg alleen maar een snoepje om ze in het riet te sturen, maar toch zijn ze dankbaar.

Bij het binnenrijden van Plett maken we een ommetje om even binnen te springen bij Sue van “Bitou River Lodge”. En te informeren naar de toestand van haar echtgenoot Paul. Gelukkig krijgen we daar alleen maar goed nieuws. Open hartoperatie goed geslaagd en wellicht mag hij binnen een vijftal dagen reeds naar huis komen. Sue is zo gelukkig en zelfs ontroerd door onze interesse naar haar man. Nog een laatste drukkie, veel geluk voor Paul, en tot volgend jaar Sue…

 

Een kwartiertje later landen we aan “Plett Beachfront” in Plettenberg. Een mooie B&B die, zoals zijn naam laat vermoeden, uitgeeft op de beach van Plettenberg. De B&B is onderdeel van een complex met nog verschillende winkels en restaurants. Maar het volledig eerste verdiep is ingenomen door “Plett Beachfront”.

Mooi zicht vanuit “Plett Beachfront”. Wijzelf hebben spijtig genoeg dit zicht alleen maar vanuit de receptieruimte. Onze kamer ligt immers op de achterkant van het gebouw.

Vanavond gaan we eten bij Mobys, een strandkeet op enkele stappen van onze B&B.

We laten ons beiden verleiden door de “fish of the day” en dat is vandaag Kingklip. Mooie witte vis met zachte smaak, en zonder graten. Een flesje Sauvignon blanc Neil Ellis past daar als gegoten bij.

 

 

Pedro vindt het weeral erg, heel erg, dat we plannen maken om zonder hem op uitstap te gaan.

Na het ontbijt gaan we wat rondtoeren in het kleine stadje Addo. We hebben de indruk dat de township groter is dan het stadje zelf. Zondag is gewoonlijk een veilige dag in de townships, dus rijden we er even binnen. We worden wel regelmatig bekeken alsof we van een andere planeet komen, maar de meeste mensen slaan toch een saluuke.

Ook de jeugd heeft wel ogen naar ons. Jammer genoeg kunnen we geen petjes meer uitdelen, want van de 120 stuks blijven er maar een paar meer over. Gelukkig hebben we altijd wat snoepjes bij, en daarmee zijn ze ook wel te verleiden.

Er loopt een dame met een bijbel onder de arm in het straatje. Of ze naar een misdienst gaat? Natuurlijk; met plezier springt ze achteraan in onze Kia, en ze wijst ons de weg naar de kerk. Kerk is veel gezegd… het lijkt meer op een bouwvallig hanghaartje. De dame neemt ons mee naar de dienst die al drie kwartier aan de gang is. Maar niet getreurd; hier duren die diensten altijd een paar uur. Langs de linkse kant (de kant van de heren) zijn er nog twee zitjes vrij.

Er wordt gezongen alsof er levens van afhangen.

Dan is het de beurt aan de Pastor. In zijn betoog mengt hij Khosa, Engels en Afrikaans door elkaar en daardoor is hij bijna onverstaanbaar. Hij roept en tiert; het doet ons denken aan een soort indoctrinatie. Bijna bangelijk. Intussen weten we dat we bij de “Living Waters Church”, de Kerk van het Levens Water. Uiteraard niet hetzelfde als Katholiek, maar wel Christelijk. Hun opdracht is om hun geloof aan ieder levend schepsel van deze wereld te prediken.

Zelfs de kleine kindjes blijven er rustig bij. En als ze dan toch wat onrustig worden, dan geeft men ze door naar een andere schoot waar ze weer iets anders te ontdekken hebben.

Na de dienst hebben we maar een klein uurtje over voor we in Addo Park verwacht zijn. Vlug nog een lichte hap in het centrum bij Lenmore, hetzelfde restaurantje van gisteren. In de tijd dat we er zitten zien we enkele zwarte kindjes die voor de tweede maal een ijsje of een frisdrankje kopen. Zou dit de reden zijn voor die dikke buikjes en ronde achterwerkjes?

Aangekomen bij “Addo National Park” bemerken we al direct dat we hier niet alleen zullen zijn. Meer dan tien auto’s moeten tergend traag aanschuiven.

Eenmaal binnen rijden we naar de Wild Shop. Hier heerst er ook een kakofonie van jewelste. Gelukkig kan Hilde haar frustratie kwijt bij een jonge cheetah. We bemerken een bureel waar we kunnen inschrijven voor een geleide tour. En die vertrekken binnen een tiental minuutjes.

De keuze is vlug gemaakt. Op uitzondering dat de geleide tour een paar Randen kost heeft hij alleen maar voordelen. Je moet niet zelf rijden. De gids kent de plaatsen waar de meeste dieren te zien zijn. Hij mag in speciale situaties off-road, hetgeen met de eigen wagen streng verboden is. Reeds van bij zijn introductie blijkt dat Siké, onze gids, een super gedreven gids is die honderd procent voor zijn vak leeft. We zitten met zes in de Jeep. Twee Nederlanders, twee Fransen en twee Belgen. Die laatste, dat zijn wij. Een West-Europees gezelschap dus.

En daar gaan we dan. We zitten nog op het tarmac als daar al twee wrattenzwijntjes de baan kruisen.

We volgen de diertjes tot ze in het struikgewas naast de berm verdwijnen.

Iets verderop poseert een hartenbeest om zo mooi mogelijk op de foto te staan. En het lukt hem nog ook.

Mooi zicht hebben we vanuit de Jeep. En zo dichtbij…

Tot hiertoe doet de drive ons een beetje denken op die van gisteren. Maar dat deert ons allesbehalve, temeer daar de verhalen van de gidsen volledig verschillend zijn. We moeten plots afremmen voor twee liefkozende zebra’s en iets verderop slaat een struisvogel op de vlucht.

Iets later komt er een tweede koppeltje aanzetten. Het wordt een echte streepjessymphonie.

Ze maken er een dubbel zebrapad van. Als daar maar geen derde zebrapadje van komt…

En dan ineens… een opstopping van jewelste. Hoe kan het ook anders. Er is een ganse kudde olifanten die de weg oversteekt. Daar moeten wij toch ook iets dichterbij…

Is me dat hier een gekrioel. De privé wagens rijden tussen de kudde door. Dat is toch vragen om problemen…

Siké slaat een off-road baantje in, en binnen de kortste keren hebben we de Dumbo’s voor ons alleen.

De dieren trekken de savanne in op zoek naar water. Niet evident in deze abnormaal droge periode. Er is hier in maanden nog bijna geen druppel water gevallen.

Wat voor enkele maanden een waterpoel was is nu herschapen in een modderbad.

Toch maar eens proberen denkt Dumbo…

En warempel… Hij heeft dan nog gelijk ook. De schoonheidssalons van het mensdom gebruiken toch ook modderbaden.

Na zijn behandeling ziet hij er inderdaad nog niet zo slecht uit.

Een tiental minuten later bereiken we een poel waar wel nog een beetje water in staat. Er maakt zich een wrattenzwijn uit de voeten, maar wat zit er aan de overkant?

Een rooikat of caracal. Siké beweert dat het meer dan twee jaar geleden is dat hij een caracal bij dag heeft gezien. We zijn geluksvogels. Want de caracal is voornamelijk in de nacht actief. De dieren leven zoals de meeste katachtigen solitair. De mannetjes zijn territoriaal maar hun leefgebieden overlappen 1 tot 3 leefgebieden van vrouwtjes. Overdag verschuilt deze kat zich meestal tussen rotsen, in een holle boom, een grot of een verlaten hol. De caracal is een snel roofdier dat erom bekend staat sprongen te kunnen maken van enkele meters. Hiermee kan deze kat, veelal uit een hinderlaag en uit stilstand, bijvoorbeeld vogels uit de lucht slaan. Middelgrote zoogdieren vormen de belangrijkste prooi: hazen, kleinere apen, knaagdieren en zelfs kleine antilopen.

De caracal vangt soms ook geiten, schapen en pluimvee waardoor er een conflictsituatie met veehouders ontstaat. Verder kan de caracal ontzettend snel zijn en wordt deze kat als een van de snelste kleinere katachtigen gezien. We volgen onze zeldzame caracal tot hij het plots op een lopen zet en verdwijnt tussen de struiken.

Oef… dit was een hele belevenis, zowel voor Siké als voor ons. En wat een mooi verhaal wist hij over de rooilat ofte caracal te vertellen.

Even later komt een groepje olifanten aan dezelfde waterpartij. Dit lijkt hen nog wat beter dan die modderpoel.

Ze zullen nog een tijdje mogen spoelen om al die modder van daarnet te verwijderen.

En dan plots… De twee uur zijn voorbij. Dat kan toch niet… maar onze uurwerken zeggen van wel. Siké voert ons nog tot aan de receptie, en… game is over. Voorbijgevlogen!

Een half uurtje later zijn we terug in de ons vertrouwde Kudu Ridge. En warempel, Pedro ligt ons op te wachten op het velletje in onze tent.

We nemen Pedro mee naar de bar, en daar zitten Jade en Tom met Gemma, een van de grote honden. We wisselen onze belevenissen van deze namiddag uit. Zij hebben Addo bezocht met hun eigen wagen. Als ze onze verhalen horen zijn ze toch precies ietsje jaloers.

Andrew trakteert op biltong. (Gedroogd vlees van wild). Normaliter houden we niet van biltong omdat het veel te hard en te droog is. Maar dit is wel andere kost. Heerlijk!. Zijn eerste kommetje ziet nauwelijks het licht.

En aan de bar zorgen Jenny en Brian voor de nodige vloeistof bij de biltong.

Vanavond heeft Andrew kippenboutjes geroosterd op de braai. Kiplekker zou ik zeggen. En ik niet alleen.

En dan plots… Een Face Time oproep vanuit België. Zoon Mehdi en kleinzoon Julien vanop 9.000 kilometer. Leuk toch… Gelukkig alleen maar goed nieuws uit Waregem en Knokke. Houden zo! Onze avond kan niet meer stuk.

Je gelooft het niet, maar om 7 uur in de morgen zit Pedro ons al op te wachten aan onze tent. Hebben wem dan toch een beetje teveel verwend gisteren avond?

We zijn afgesproken om 12 uur aan de receptie, en Jane en Tom staan ons al op te wachten om te vertrekken. Zowel de omgeving als de outfit zijn al volledig afgestemd op de activiteiten van vandaag. Alhoewel…

met deze outfit is het nog beter aangepast. De Game drive is maar voorzien om 14 uur en we gaan nog in het stadje Addo een (halve) Pizza eten bij restaurant Lenmore. Kwestie dat we sterk staan om straks die wilde dieren op te vangen.

Een kwartiertje voor tijd staan we aan de check-inn van Schotia. Het heeft nog wat voeten in de aarde om alles in goede banen te leiden, want er staan meer dan honderd mensen verzameld om hetzelfde te doen als wij. Maar we hebben (weeral) super veel geluk. Wij mogen in de laatste game landrover. Deze biedt plaats aan tien personen en we zijn maar met zeven. Samen met ons viertal komen nog drie Oostenrijkse toeristen onze wagen vervoegen.Op alle rijen van drie zitten we dus maar met twee, zodat er niemand in het midden moet zitten. De zevende persoon mag naast de driver; en het lot valt op CD.

Reeds na enkele minuten ondervinden we dat Nick uit het goede driverhout gesneden is. Hij weet voortdurend boeiende weetjes en anekdotes over de dieren te vertellen. En bij de minste gelegenheid verlaat hij de bereden paden om offroad te gaan.

De eerste confrontatie is er eentje met een groepje hartenbeesten. Hartenbeesten zijn van de familie van de antilopen. Indertijd kregen ze hun naam toebedeeld door de Boeren die vonden dat het dier gelijkt op een hert.

Iets verderop een groepje impala’s. De impala heeft een uitstekend gehoor en reukzin, waardoor hij vijanden al van ver kan waarnemen. Het zicht is echter vrij slecht ontwikkeld. Bij gevaar kunnen ze zeer snel wegvluchten, waarbij ze sprongen kunnen maken van elf meter lang en drie meter hoog. De impala leeft in kleine kudden van minstens 6 dieren.

Een giraffe komt ook nog van achter een bosje kijken. Een giraffe heeft een zeer goed en scherp gezichtsvermogen. Bovendien kunnen giraffen kleuren onderscheiden. Van alle dieren die op de savanne leven is de giraffe een van de dieren die het verst kan zien, mede doordat de ogen bij de giraffe aan de zijkant van de kop zitten en bij bijvoorbeeld leeuwen voor op de kop. Dit is handig om ook andere dieren te waarschuwen voor gevaar.

Als bescherming tegen de doorns van bomen en tegen stof, hebben giraffen oogleden met zeer lange wimpers. Giraffen kunnen net als mensen de ogen apart van elkaar sluiten. Dit is handig voor als er stof of zand van een bepaalde kant komt ze toch met het andere oog alles in de gaten kunnen blijven houden. Giraffen hebben een normale reukzin. Ze kunnen hun neusgaten sluiten met behulp van spiertjes.

Moeder wrattenzwijn en haar biggetjes komen ook in ons vizier. Het wrattenzwijn is een dagdier. Het leeft bij voorkeur  in een licht bebost landschap. Om aan de hitte, droogte en roofdieren te ontsnappen, schuilt het wrattenzwijn in holen. Voornamelijk verlaten aardvarkenholen, maar ook zelfgegraven en natuurlijke holen worden gebruikt. Evenals holen van stekelvarkens en verlaten termietenheuvels. Hele families slapen in deze holen.

Het wrattenzwijn eet vooral gras, maar ook bast, bladeren, insecten en larven, en zelfs uitwerpselen. In het droge seizoen eet het vooral knollen en wortelstokken, in het regenseizoen vooral kort gras. Om te eten laat het zich door zijn voorpoten zakken. De belangrijkste vijand van het wrattenzwijn is de leeuw. Het wrattenzwijn is een sociale soort. Meestal bestaat een groep uit een vrouwtje en haar vrouwelijke nakomelingen. Als groepen zich samenvoegen, zijn dat meestal ook nauwe verwanten, zoals zussen of moeders en dochters. Mannetjes blijven net zo lang bij de moeder totdat deze ze wegjaagt. Tot hun vierde jaar, wanneer de mannetjes volwassen worden, leven ze vaak met andere mannetjes in losse groepjes. Volwassen mannetjes leven solitair.

En dan plots… Dumbo, de olifant. Is me dat schrikken. De olifant behoort tot de grootste levende landdieren. De mannelijke olifanten kunnen een hoogte van 4 m en een gewicht van 7000 kg bereiken. De slurf van de olifant kan gebruikt worden voor vele doeleinden, maar vooral voor het grijpen van voorwerpen. Hun snijtanden groeien uit tot slagtanden en dienen als hulpmiddelen voor het verplaatsen van objecten, om te graven en als wapen tijdens gevechten. De grote oorflappen van de olifant worden gebruikt om de temperatuur van het lichaam te beheersen.

Plots komt Dumbo recht op ons af. Spanning alom… adem inhouden… en wat nu ???

Op het ijzigste moment draait Dumbo zich 45 graden en trampelt schrijlings langs onze landrover weg. O E F F F…

Hilde heeft een klein probleempje met haar Ipad. Of zit de doorstane emotie er voor iets tussen?

Struisvogels in het wild zijn toch nog net iets anders dan in een farm. De struisvogel leeft over het algemeen in paren of kleine groepen van gemiddeld vijf volwassen dieren. Grotere groepen leven samen als paartjes met een crèche jongen. Vaak zijn struisvogels tezamen met andere savannedieren als zebra’s en antilopen te vinden. Dergelijke groepen zien roofdieren eerder aankomen doordat zij elkaars zintuigen aanvullen: struisvogels hebben een beter zichtvermogen, terwijl de hoefdieren een sterk ontwikkelde reukzin hebben.Intussen heeft Nick (op eigen risico) al een paar keren de landrover verlaten om sporen te zoeken. Hij heeft het vermoeden dat hier in de laatste uren leeuwen moeten langs gekomen zijn.

Inderdaad, dit zijn geen leeuwen. Maar wel twee logge neushoorns. De neushoorn heeft een krom naar achteren groeiende hoorn net achter het beweeglijke deel van de neus.

De neushoorns worden in meerdere of mindere mate bedreig in hun voortbestaan, dit door de wereldwijde verhandeling van producten van de hoorns. Nick weet ons hier een en andere anekdote over te vertellen.

De neushoorn kan elke dag wel honderd liter water drinken en tientallen kilo’s vast voedsel naar binnen spelen.

Het wordt stilaan avond en Nick gaat rechtop de motorkap van zijn landrover staan om toch maar de leeuwen te ontdekken.

Allé Nick, waar zijn ze?… Ik ben er klaar voor hoor!

Uiteindelijk krijgen we de ultieme beloning voor ons geduld. Op een schaduwrijke plek liggen ze met z’n drieën te rusten. Nick rijdt ons tot op een tiental meter van de dieren vandaan. Machtig!!!

Moeder Liona ligt te slapen terwijl vader Lion alles aan het bespieden is. De leeuw staat in grote delen van de wereld bekend als de koning van de dieren. In Europa heeft hij deze rol overigens pas in de loop van de middeleeuwen overgenomen van de bruine beer.

De leeuw is vaak onderwerp van folklore en symboliek geweest. Zo staat de leeuw afgebeeld in de wapens van verscheidene landen, streken en steden, waaronder Nederland en België. Hoewel het mannetje Lion er met zijn manen heel indrukwekkend uitziet doen de vrouwtjes het meeste werk bij de jacht. Leeuwen leven in groepsverband (de enige katachtige die voornamelijk in sociale groepen leeft) en leeuwinnen gaan in de regel samen op jacht.

Het begint stilaan avond te worden. Nick heeft een plaatsje gevonden om een sanitaire stop in te lassen en ons de gelegenheid te geven om wat warmere kledij aan te trekken.

Nu allemaal wat beter ingeduffeld…

En inderdaad… een half uurtje later krijgen we een prachtige zonsondergang te zien.

Bij het licht van de ondergaande zon zien de dieren er al veel onschuldiger uit.

Na een drive van meer dan vier uur worden alle deelnemers verwacht aan een immens grote lapa. In het midden is er een groot vuur, en op de zijkanten staan er reuze buffetten op ons te wachten. Gedurende anderhalf uur kan hier nagekaart worden met drankjes en eten à gogo.

Met de zeven deelnemers uit onze landrover en samen met Nick hebben we een gereserveerde tafel. Prachtig georganiseerd allemaal. Hier leren we ook zowel de Oostenrijkse mensen, onze engelse dokters en ook Nick nog iets beter kennen.

Tegen 20 uur voert Nick ons terug naar de receptie waar onze eigen wagens staan. Hij kan echter niet laten om enkele ommetjes te maken en met zijn grote schijnwerper nog enkele dieren in het donker te spotten. In dat felle licht zien de dieren, hier drie zebra’s, er als het ware nog mooier uit.

En jawel, ook nog een paar  wildebeesten.

En om in schoonheid te eindigen, de kers op de taart; nog een paar olifanten. Was me dat een mooie dag! We nemen afscheid van Nick, en Tom voert ons zeer voorzichtig naar onze Kudu Ridge Lodge. Daar drinken we nog een glaasje aan de bar van Brian en Jenny. Immers, we moeten nog onze wedervaren van vandaag vertellen. En of we goed zullen slapen…

 

Afscheid van Bitou River Lodge.  Wat waren wij hier weer gelukkig op die wondermooie locatie. Sue is nog altijd in Port Elisabeth. Van een dienstmeisje vernemen wij dat de open hartoperatie van Paul vijf uur duurde, maar dat zijn toestand nu tamelijk goed is.

Sue is er niet, dus nemen we afscheid van Jack, haar lieve hond. Hij belooft ons de groeten over te maken aan Sue. En nu… de baan op.

Alhoewel we bijna 350  kilometer te gaan hebben houden we toch hier en daar een fotostop. Hier zijn enkele vrouwen op stap om bruikbare (?) zaken uit de vuilbakken te vissen. De buit zeulen ze mee in blauwe plastic zakken.

Middagpauze in de steenbakkerij. Wijzelf houden geen middagstop. We kochten enkele belegde broodjes bij het voltanken in een benzinestation. En als de goesting komt eten we er onderweg een hapje van.

Tegen 16u30 bereiken we vlekkeloos onze Kudu Ridge Lodge. Aan de grote poort hangt een bericht dat we moeten telefoneren naar de receptie. Dan zal de poort geopend worden. We nemen ons Afrikaans telefoontje, doch krijgen de melding “Geen bereik”. We proberen met de Belgische telefoon, en hier ook geen bereik. Wij staan hier nu wel voor schut.

We zitten hier besluiteloos in the middle of nowhere. We hopen nog dat een of andere klant zal binnen- of buitenrijden en dat we dan kunnen meeglippen. Maar niets is minder waar. Na een kwartier besluiten we de baan op te gaan, in de hoop zo vlug mogelijk een of ander winkeltje of restaurantje tegen te komen. En inderdaad… na een tiental kilometer komen we aan een andere B&B, ditmaal zonder hekken. We bellen aan bij de receptie. We leggen ons geval uit. Zij bellen met een vaste lijn naar onze Kudu Ridge Lodge, en klaar is Kees. We krijgen zelfs de kans niet om het telefoontje te betalen.

Onze tent ziet er niet zo extravagant uit maar is perfect afgeschermd en ligt midden een prachtige tuin. Binnenin zeer ruim, met een volledig uitgeruste badkamer. Uiteraard alles basic, maar in een tent kan dat ook niet anders.

Een half uurtje later is alles uitgepakt voor de drie volgende nachten, en kunnen we genieten van het welkomstdrankje aan de bar van Brian, de sympathieke baas van de lodge.

Brian’s echtgenote Jenny is ook een superlieve dame. Hier helpt ze Hilde bij het organiseren en inchecken voor ons bezoek aan Addo Park.

Dan rest er nog de zoon Andrew en vier honden. Drie grote; Gemma, Omall en Moma en één kleintje Pedro. Maar ook nog drie katten, waarvan we alleen maar Kitti’s naam kunnen onthouden. Om te eindigen met een papegaai; coco.

Coco zit alleen maar in z’n kooi om te eten en te drinken. De rest van de tijd brengt hij door in de nabije omgeving.

Alle vier de honden zijn beste maatjes met coco. Het is een waar spektakel om ze met elkander te zien stoeien.

Intussen voelt kleine Pedro zich reeds veilig geborgen in de armen van Hilde. Hoe kan het ook anders?

Tegen 19u30 is het aanschuiven geblazen voor het souper. Andrew heeft drie soorten vlees klaargemaakt op de braai, en er kan aangeschoven worden voor groentjes, aardappeltjes en sausjes. We delen een tafeltje met een jong Engels koppeltje; Jade en Tom. Ze zijn beiden dokter en ze werken sinds zes maand in een staatsziekenhuis in de streek van Transkei. Bijna uitsluitend, om niet te zeggen uitsluitend zwarte patiënten. Ze hebben het er niet onder de knie en vertellen ons schrijnende verhalen. Dermate erg, dat ze er aan twijfelen of ze hun contract van één jaar volledig gaan afwerken. Zijzelf wonen daar op een erf van het ziekenhuis in een plastieken container van enkele vierkante meter. Dit terwijl ze arts zijn. Nu hebben ze voor de eerste maal een weekje off kunnen nemen, en ze zijn zo blij om er eens een weekje van tussenuit te zijn. Ander onderwerp dus… onze dag van morgen.

Samen met Brian worden de afspraken gemaakt. Morgen zullen we een privé park bezoeken “Schotia Game Reserve”, palend aan Addo Park. Hier moeten bovenop de olifanten ook nog meer soorten wilde dieren te spotten zijn. Overmorgen, Zondag, kunnen we dan Addo Park aandoen. Brian stelt voor dat wij, samen met Jade en Tom in één auto tot “Schotia” rijden. Voilà; genoeg stof om vannacht reeds van de wilde dieren te dromen…

Vanmorgen zit er een ibis aan het vogel ontbijttafeltje in onze tuin. Omdat er geen andere gasten zijn in “Bitou River Lodge” blijft er heel wat brood over voor de vogels.

Maar hovenier Julius blijft ook present. Heeft hij onder de morgen wel onze auto gewassen zeker. Dat verdient een centje en een petje van Topsport Vlaanderen. En zie welke mooie glimlach we terugkrijgen. De rest van de voormiddag blijven we genieten van alles wat “Bitou River Lodge” te bieden heeft.

Tegen 12 uur hebben we afspraak met Remi De Backer en zijn echtgenote Lieve. Het buitenterras van strandrestaurant Enrico is het meeting point.

De uitbater Enrico Lampedini is een pure Italiaanse kapoen. Alleen al door zijn manier van optreden valt hij in de smaak van onze dames.

Zowel Hilde als Lieve zijn betoverd door Enrico’s machtsvertoon. Dat kan je alleen van een Italiaan verwachten. Later zal blijken dat hij in de keuken ook een heer is. De slaatjes en de Pizza’s zijn meer dan lekker.

We moeten onze aangename lunch met Remi en Lieve redelijk abrupt afbreken, want om 13u30 stipt hebben we afspraak met Megan en haar mentor Catherine in het schooltje van de township “The Crags”. Reeds bij het binnenkomen van ’t schooltje worden we getroffen door de mooie missie die het schooltje meegeeft aan het lerarenkorps.”DOOR AAN ALLE LEERLINGEN DE GELEGENHEID TE GEVEN OM HUN VOLLE POTENTIEEL TE BEREIKEN ONDER LEIDING VAN TOEGEWIJDE OPVOEDERS”

Oooh, wat zijn we blij om Megan terug te zien. En wat is ze gegroeid!

Mentor Catherine heeft een half uurtje uitgetrokken om het samen met ons en met Megan over haar huidige situatie en over haar toekomst te hebben.

Haar huidig studieniveau, haar plannen voor de volgende jaren, de toestand in de familie, haar ontspanning en haar sport; het komt allemaal aan bod.

We overlopen samen de verschillende vakken… amaai… niet eenvoudig.

Er is wel een klein gezondheidsprobleempje. Sinds een paar dagen heeft Megan een huidontsteking tussen haar neus en haar bovenlip. Ze zou gisteren naar de plaatselijke kliniek geweest zijn, maar daar hadden ze het te druk.

Is er dan geen andere oplossing om dit probleem te verhelpen. Catherine ziet voorlopig alleen maar heil in medicatie en/of zalfjes van de apotheek. Maar de dichtste apotheek is in Plettenberg centrum en dat is 18 kilometer hiervandaan.

Zowel Hilde als ikzelf vinden het wel nodig dat er dringend iets gebeurt. We nemen afscheid van Catherine en we nemen Megan mee in de wagen richting Plettenberg. In de apotheek aldaar vinden ze Megan’s probleem een niemendalletje en met het gepaste zalfje drie maal per dag in te smeren is alles binnen een drietal dagen vergeten. Megan en wijzelf dus superblij, en terug richting The Crags.

Een paar kilometer voor de township ligt er nog een mooi domeintje “Kurland”. Een cafetaria, een weide met mohairschapen, een winkel waar ze mohair kledij en allerhande andere artikels verkopen. Zelfs een ceramiek atelier. Alhoewel onze koffer gevuld zit met kledij voor Megan en voedingswaren voor haar mama willen we hier toch nog even halt houden. We laten haar hier nog drie geschenkjes kiezen. Eentje voor haarzelf, eentje voor haar gehandicapt broertje en eentje voor kleine zus.

Intussen loop ikzelf even door het ceramiek atelier. Mooie zaken zijn die mensen hier aan ’t vervaardigen.

Echte vakmannen met gouden handen.

Wanneer ik uit het atelier terugkom staan Hilde en Megan al tussen de mohairschapen. Hilde is er precies niet honderd procent gerust in.

Vooraleer bij mama aan te kloppen kan er nog een warme chocolademelk bij. Laat er ons nog een beetje van genieten; het zijn immers onze laatste momenten samen. Voor dit jaar althans. Megan beweert dat het zalfje waarschijnlijk al zijn werk aan het doen is. Het brandend gevoel is reeds heel wat verzacht.

En nu op weg naar Simonkistraat 598 in The Crags. Eenmaal in de township gekomen valt er wel elke honderd meter iets te beleven.

Weeral eentje die blij is met een rennerspetje.

Zus komt ook tot aan het hekken om een petje bedelen. Bij haar zitten de duifjes nogal dicht bij de draad…

En dan komen we aan Megan’s huis. Mama komt direct naar buiten met kleine zus Poppie. Nadat alle voeding en kleding is uitgeladen moet er natuurlijk een kleine fotosessie volgen. Met het grote pakket kleren dat we meekregen van onze kleindochter Léonie is Megan in de hoogte hemel. En de voedingswaren zullen voor mama een goede buffer zijn om de aankomende herfst door te komen.

Poppie wil al direct beginnen kleuren in haar nieuw kleurboekje.

Nog een afscheidskiekje, en dan… tot volgend jaar!

Op de terugweg zijn er nog heel wat leuke tafereeltjes te fotograferen. Te beginnen met de “Obama Shop”.

Op weg van school naar huis willen deze gasten wel een liedje zingen voor ons.

Moeder, dochter en twee zonen.

Ravotten op straat…

en met weinig tevreden zijn.

Deze madame is een ganse namiddag op toernee geweest om borstels te verkopen.

Na een paar uurtjes uitblazen in onze “Bitou River” gaan we vanavond nog maar eens naar Emily Moon voor ons souper. Ik hou het bij een kippetje op natuurlijke wijze en Hilde kiest terug voor de kudu steak.

Als  je dit een kippetje kunt noemen…

Kaiser, onze sommelier van dienst serveert ons een Chardonnay “Jezebelle 2010”. Uit de streek van “Tussen hemel en aarde”. Dat kan niet slecht zijn hé!

Laat er ons nog maar een keer op tikken. Want morgen zitten we bij de wilde beesten, en wie weet hebben ze daar zulke goede dingen. Die kudu van Hilde zit in een vestje van spek. Als ze dat allemaal op krijgt zal het mogen een harde winter zijn…

Het ontbijt is even uitgebreid en keurig als de vorige jaren, maar het doet wel iets desolater aan om hier gans alleen te moeten van genieten. We vernemen van de twee dienstdoende meisjes dat Sue en Paul deze morgen vroeg reeds zijn afgereisd naar Port Elisabeth.

Tegen 19 uur hebben we afspraak met de staff van “Born in Africa”. Wat een hartelijk weerzien met Isabelle, de motor achter “Born in Africa”.

“Born in Africa” vangt kinderen op uit een lager schooltje van een township nabij Plettenberg. Voor de kinderen die bekwaam geacht worden om middelbare studies te doen, maar waarvan de familie dit financieel niet aankan worden peetouders gezocht. Sinds een drietal jaren hebben wij hier ook een peetkindje; Megan Vaaltyn is haar naam. En sindsdien hebben we nog een paar vrienden die zich hebben opgegeven als peetouder. Van twee onder kregen we een omslagje mee om te overhandigen aan hun peetkindje.

Van links naar rechts. Isabelle, hierboven al vernoemd. Belinda (zij is de mentor van Lee Curtis, het peetkind van een Waregems nichtje van mij). Derde in de rij is Marita (zij is mentor van Demi J,  peetkind van vrienden) Vierde in de rij is Jef, een Belgische oud-leraar en zich inzet voor het fietsproject van Born in Africa. Hij verblijft hier reeds de tweede maal voor een viertal weken.

Vanuit België komt de grote steun van Remi De Backer uit Oudenaarde. Remi verblijft hier in Plettenberg twee maal per jaar voor een tiental weken. Samen met zijn vriend Georges De Smul (de vader van Isabelle) hebben zij het initiatief genomen om B.I.A. (Born in Africa) op te richten.

Wat een mooi logo heeft Born in Africa!

Demi J zit in een andere school, en daar kunnen we spijtig genoeg niet op bezoek. We overhandigen de omslag van onze Belgische vrienden dan maar aan haar Mentor Marita. Zij belooft dat ze dit morgen aan Demi zal bezorgen.

Lee Curtis, het peetkind van mijn nichtje doet momenteel stage bij Woolworths. Hij moet daar de verschillende stadia van de bevoorrading doorlopen. Hij zit nu nog in de beginfase; de ganse dag de rekken bijvullen. Maar hij krijgt ook een theoretische opleiding in het bedrijf.

Remi De Backer belt op met de vraag of we hem een kort bezoekje mogen brengen bij Woolworths. Hij moet het wel eerst even vragen aan zijn chef. Reeds na vijf minuutjes belt Lee terug dat we mogen afkomen. Hij is super tevreden met de omslag.

Fier als een gieter voert Lee ons mee naar zijn werkterrein. Met glinsterende oogjes geeft hij wat uitleg over zijn werk en de verdere plannen voor zijn toekomst. Lang mag hij natuurlijk zijn werk niet verletten en na een vijftal minuutjes nemen we wijselijk afscheid van de jonge man. Hilde geeft hem nog een drukkie in naam van zijn peetmoeder uit Waregem. Het ga je goed Lee! We nemen ook afscheid van Remi, want hij heeft nog een drukke agenda voor deze namiddag.

Omdat we nu toch aan Woolworths zijn besluiten we om hier enkele voedselaankopen te doen voor de mama van Megan, ons peetkindje.  Eenvoudige basic eetwaren in grote verpakkingen. Vijf kilo bloem, vijf kilo suiker, vijf kilo rijst, tien flessen melk van anderhalve liter, enkele grote potten confituur, en uiteraard ook wat snoep. En Pasen nadert, er kunnen dus ook nog wat paaseitjes bij. Morgen hebben we afspraak met de mentor van Megan, en daarna willen we tot bij haar mama gaan met die eetwaren.

We hebben afspraak gemaakt om 13u30 bij het wijndomein Bramon. Daar kan men eenvoudige hapjes eten tussen de wijngaarden. We zijn al een half uur over tijd, maar toch nog welkom.

Net als vorige jaren genieten we hier weer tussen de wijnstronken van de lekkere eenvoudige hapjes. Meloen met parmaham, kippenleverpastei, een geitekaasje met vijgenhoning en nootjes en een carpaccio van kudu. Dit alles met een warm zelfgebakken brood en een glaasje Chenin Blanc Bramon. Meer moet dat zeker niet zijn.

Het is bijna 16 uur als we Bramon verlaten, en we vinden het genoeg voor vandaag. We rijden naar onze “Bitou River Lodge” en nestelen ons  in het prachtig domein. Hilde aan het zwembad en ikzelf op het terras met uitzicht op de prachtige waterpartijen.

Zalig genieten van deze prachtige omgeving. Boekje lezen of blogje bijwerken. Na een paar uurtjes zijn we danig lui en besluiten we om de rest van de dag ter plaatse te blijven. Voor het avondeten warmen we ons een tasje soep op. Goeie broccoli soep gepikt uit de ijskast van Sue. Bij het eerstvolgend kerkbezoek gaan we dit zeker biechten. Hoe gaan we dat uitleggen in ’t Afrikaans? “Ek het ’n halwe liter sop gesteel”

 

 

Voor de afwisseling gaan we weeral eens elders ontbijten. Op een binnenpleintje dat gevuld is met winkeltjes. De Afrikaanse verkopers zijn om 8u30 reeds hun spullen aan het uitstallen.

Ontbijten doen we in een sympathiek chocoladewinkeltje met bijhorende verbruikzaal. Het wordt gerund door een Belgische dame die sinds jaar en dag in Afrika woont. We zijn voorlopig de enige gasten en tegen het einde van ons ontbijt kennen we de helft van haar leven. Ze belooft ons volgend jaar de andere helft te vertellen.

Op het pleintje schieten intussen de Afrikaanse beeldjes als paddestoelen uit de grond.

Hoe inventief zijn die Afrikanen toch. Ze vervaardigen schommels en schommelpaarden uit afgedankte autobanden.

Een blanke Afrikaan met een drieling; ook niet alledaags.

We moeten weeral afscheid nemen. Ditmaal van onze prachtige garden suite en van Véronique, de stand-in van Rita. Rita is de Duitse eigenares, maar verblijft voor een weekje in Kaapstad, en Véronique heeft haar op een waardige wijze vervangen.

Vandaag is onze verplaatsing een niemendalletje, dus profiteren we ervan om onderweg nog een en ander mee te pikken. Te beginnen met het pleintje aan het “Views” hotel van waaruit de paragliders hun aanloop nemen om de lucht op te zoeken.

Schitterend om te zien hoe mobiel die gasten met hun soort parachute kunnen omgaan. Tot op minder dan één meter durven ze langs gebouwen of andere obstakels scheren.

Twee hangen er in de lucht. Eentje staat er klaar om het luchtruim te kiezen.

Die wil ik ook nog op de foto.

Van hieruit rijden we ook nog even naar het uitkijkpunt van waaruit we de brug over de Kaaimansrivier kunnen bekijken. Prachtig zicht. En zeggen dat hier tot in 2009 dagelijks een stoomtreintje over tjoekte. Het noemde de Choo Tjoe trein en het maakte de verbinding tussen Knysna en George. Door een grondverzakking is in 2009 het treintje uit dienst genomen. Jammer!

Ik kon zelfs een postkaart bemachtigen van de Choo Tjoe die over de brug stoomt.

Van hieruit is de Indische Oceaan ook adembenemend mooi.

Hilde is ook een en al aandacht voor al dat moois.

Weeral een tiental kilometer verder rijden we door het piepkleine stadje Sedgefield. Telkenjare maken we hier een stop bij een oldtimer garage.

Deze Wolseley moet van ongeveer 1960 zijn en is verschrikkelijk goed bewaard.

En deze Buick uit de vijftiger jaren mag er ook best wezen.

Knysna ligt ook op onze weg, en dat loont natuurlijk altijd een stop. Hier een zicht op Thesen eiland.

Iets verderop lopen we de gekende kunstgalerij Thesen House binnen. Hier valt altijd wel iets speciaals te zien.

De galerij loopt over een vijftal verschillende zalen en er zijn altijd meer dan twintig gast-exposanten met zowel schilderijen als beelden.

Ik denk dat dit communicanten zijn en Hilde heeft het meer gezien op vijf jonge bruiden.

Ook een mooi bronzen beeldje met tien figuurtjes.

De mooie shop vlakbij wil Hilde ook nog eens aandoen, want ze weet dat hier altijd mooie spulletjes te vinden zijn. En we zijn nog niet rond met alle cadeautjes voor de thuishaven, zodus…

Niet alleen mooie spulletjes; de winkeljuffrouwen mogen er ook best wezen.

Als we aan onze auto komen zit daar een gehandicapte arme stakker. Als we informeren naar zijn handicap begint hij een Zielig verhaal op te dissen. Onvoorstelbaar en dramatisch. We hebben nog ergens een omslagje zitten van een milde weldoener. De Randen die hij overhield aan een trip in Zuid-Afrika gaf hij ons mee, om eens iemand die het nodig heeft een plezier te doen. Alhoewel men hier altijd afraadt om geld te geven aan de mensen, vinden we dat het hier wel eens mag.  De dankbare man weent van geluk. Danke Luc!

Een half uurtje later rijden we het domein van Sue op. De “Bitou River Lodge” en uiteraard ook Sue kennen we van jaren.

Sue troont ons onmiddellijk mee naar Room 5, de kamer die we gewoonlijk bewonen. En de drie volgende nachten zal dit ook ons bedje zijn.

Wat is Sue toch een lieve dame.  Maar ditmaal heeft ze wel héél wat minder goed nieuws. Haar echtgenoot Paul heeft de laatste maanden twee infarcten doorstaan, en hij moet overmorgen in Port-Elisabeth een open hartoperatie ondergaan. Dat wil zeggen dat Sue en Paul morgenvroeg afreizen naar Port-Elisabeth, en dat we hier ook de enige gasten zijn. Zij heeft iedereen afgezegd, maar voor ons durfde ze dit niet. We beloven haar te duimen voor Paul en bij gelegenheid ook een kaarsje te branden.

Souperen doen we vanavond bij Emily Moon, een topper die we ook al jaren kennen.

Het restaurant heeft een fantastische look. Zowel buiten als binnenin straalt de warmte en intimiteit.

 

De baas vangt ons op en hij wil ons persé eerst even de nieuwe realisatie van Emily Moon tonen; een Pizza restaurant “Simons” op de verdieping. Hetgeen mij daar het meest opvalt is de wandversiering. Vijf buitenboordmotoren zijn opgehangen aan de wand. Als dat niet origineel is…

Alle twee genieten we van een kudu steak zoals ze alleen maar bij Emily Moon kunnen opdienen. Een echte opsteker!

 

Reeds om 8 uur is de hemel helblauw gekleurd. Er lopen zelfs al wandelaars over het strand. Hopelijk was die vieze regendag van gisteren maar een eenmalig feit.

Vanmorgen ontbijten bij Flava, ook niet ver van onze woonst.

Daarna een wandelingske in het kleine center van Wilderness.

En dan vlug terug naar “Haus am Strand”, want Hilde heeft nog het een en het ander goed te maken van gisteren.

We willen het deze middag licht verteerbaar houden. Van vorige jaren kennen we nog een keet (en dat is dan letterlijk een keet) waar twee jonge dames zich specialiseerden in het serveren van oesters. “Oysters R Us”. Voor wat die “R Us” staat mag Joost weten.

Als wij er aankomen zijn de dames al druk in de weer met het openen van de oestertjes.

Maar als ze Hilde zien komen kan er al direct een tabasco glimlach af.

Ikzelf mag geen oesters, maar daar hebben de dames alternatieven voor. De toast met kippenleverpastei mag er best zijn. Voor Hilde worden zes reuze oesters aangevoerd, met een assortiment van vijf verschillende sausjes, van citroen, en van hoe kan het anders… TABASCO.

Bij die vijf sausjes hoort natuurlijk ook een en ander van uitleg.

Hilde heeft ook nog een verrassing gekregen; een tweeling oester. Na het eten van de ene zijde komt één van de dames de andere kant openen.

In het toilet van “Oysters R Us” moeten we toch wel even glimlachen bij een tekst over het spaarzaam omgaan met water.

In de namiddag willen we wel even naar George. Deze stad ligt slechts twaalf kilometer hiervandaan. Bij het binnenrijden ontmoeten we een groepje studenten die reeds huiswaarts keren. We stoppen om te informeren of ze soms van de Outeniqua Hoërschool zijn. Outeniqua is een bergpas hier in George en hoërschool is hogere school. Inderdaad, ze zijn van Outeniqua. Het is met deze school dat het Hemelvaartinstituut van Waregem jaarlijks een uitwisselingsproject organiseert. In oktober komen een tiental studenten van George voor twee weken naar Waregem, en in februari bezoeken tien studenten van Waregem de school in George.

In het groepje zit er eentje bij waarvan zijn vader een grote vedette is bij de nationale rugbyploeg van Zuid-Afrika, de Springbocks. We hebben een lang gesprek met die leuke groep studenten. We willen nog binnenwippen in de school, maar dat zit er niet meer in, want om 14u30 zitten de lessen er op. Zij starten ’s morgens al om 7u30, zodoende…

In het centrum van de stad vinden we precies onze draai niet, en we besluiten dan maar om naar de grote mall te gaan in het binnenrijden van George. Het was trouwens daar dat we verleden jaar alle twee ons haar lieten knippen. We lopen het warenhuis in, de boetiekjes uit en de winkeltjes weer in.

Alles wordt heel verzorgd gepresenteerd.

Bij deze juwelier zijn ze welgeteld één maand na datum nog de Valentijns hartjes aan het weghalen.

Passeren we daar toch datzelfde coiffuresalon van verleden jaar zeker. Hilde vindt dat het hoogtijd is om een beetje bij te knippen.

En mijne grijze kop kan ook niet wachten tot we terug in Waregem zijn. We gaan dus alle twee onder de schaar. En drie kwartiertjes later staan we gewassen, gedroogd en geknipt terug op straat.

Vanavond nemen we genoegen met een spaghetti in de Pomodoro. Nog maar pas terug thuis of we krijgen een Face Time oproep. Onze beleggingsclub JOK uit Waregem vergadert iedere tweede maandag van de maand, en ze geven de indruk dat ze mij beginnen te missen. Daarom dus die oproep. Eén voor een komen ze wat vertellen. Hier Herman Declercq.

Paul Sabbe en Jan Taveirne komen ook in beeld. Ongelofelijk toch hoe we op 9.000 kilometer afstand elkander life kunnen zien en met elkander praten. Gratis dan nog wel. Ze beloven dat ze de portefeuille van de club als een goede huisvader verder beheren, en zo kan ik ook weer goed slapen.

 

 

Ooh, ooh, ooh… wat een fiasco. We ontwaken onder een gitzwarte hemel en een druilerige regen. Ontbijt is er bij “Haus am Strand” niet bij, en we lopen met onze regenjekker tot aan Restaurant Pomodoro.

Mijn “ontbijtje gezond” heeft meer mee van een crême-à-la-glace, maar uiteindelijk blijkt het toch nog gezond te zijn. Muesli, fruit en yoghurt.

Eenmaal terug in “Haus am strand” zit er niets anders op dan rustig wat te internetten en te lezen op de kamer. Het blijft immers regenen en afgaande op de zwarte lucht zal er nog niet vlug verandering komen. Maat toch bemerken we enkele zwemmers in zee. Bij nader toezicht blijken het Moslima’s te zijn, en die zwemmen met al hun kleren aan.

We hebben bemerkt dat Restaurant Salinas over prachtig overdekte terrassen beschikt die uitgeven op de zee. We reserveren telefonisch en ze beloven ons het laatste tafeltje. Het zit inderdaad stampvol. We delen een gevarieerde visschotel. Met een glaasje rosé erbij en met het zicht op de grauwe woeste Indische Oceaan zijn we toch nog content.

In de late namiddag trekt de regen toch eventjes weg. Hilde wil haar voornemen om vandaag van de tuin en de zee te genieten toch nog enigszins waar maken. Al is het zonder bikini.

En vanavond gaan we terug naar… hoe kan het anders; “The Girls”. Het moest gisteren maar zo lekker niet geweest zijn. En nu kiezen we alle twee voor de gamba’s.

Met een beetje spijt in ons hart nemen we vanmorgen afscheid van Oudtshoorn en van Lhangana Lodge. Maar we moeten verder. Vandaag naar Wilderness.

Van andere gasten in onze lodge hebben we danig veel lof gehoord over een wildlife ranch hier in de geburen waardoor we besloten hebben er ook eens naartoe te trekken. We hebben vandaag toch niet veel kilometers af te haspelen.

Op het eerste zicht schijnt “Cango Wildlife Ranch” inderdaad een mooie realisatie. Het zal niet moeilijk zijn om hier een paar uurtjes door te brengen.

Beginnen doen we bij de reptielen, en het zijn er heel wat.

In alle formaten, maar ook in alle kleuren.

Een aalvlugge otter… schichtig diertje.

Deze krokodiel is ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Alhoewel Ed, onze gids, dat wel tracht te doen.

Als het meerkatje ons ziet gaat het meteen poseren. Een fotomodel zou het niet beter doen.

Nu naderen we de parken waar de grote katachtigen huizen. Ed vertelt eerst één en ander over de specifieke eigenschappen van elk van die dieren. De leeuw, de cheetah, de tijger de caracal en de wilde katten.

Een tijger in de lommer van een boom. Mooi toch dat we zo dichtbij kunnen komen.

Iets verderop ligt er een nijlpaard te soezen aan de rand van een waterplas.

En wat dacht je van die vijf jonge cheeta’s.  Precies knuffeltjes zou kleinzoon Julien zeggen.

Met dit lemur aapje wil Hilde ook wel eens knuffelen.

En nu nadert het grote moment, “le moment suprème”.  Als we geen zonnebril dragen, als we handen en schoenen ontsmet hebben, als we beloven van de dieren alleen maar langs achteren te benaderen en als we ook niet zullen roepen of schaterlachen, dan mogen we onder begeleiding van drie bewakers binnen in het park van de cheeta’s.

Hilde voldoet aan alle bovenvermelde eisen, en zij mag als eerste cheetah Tachee gaan strelen. Bang van een kip, maar een cheetah kan haar niet deren. En ze kan er nog bij glimlachen ook.

Ikzelf durf niet alleen, maar samen met Hilde zie ik het wel zitten. En Tachee laat het hem allemaal maar welgevallen.

Hilde is intussen ook al beste vriendin van Jany, één van de drie bewakers.

Intussen liggen de twee zussen van Tachee ons te beloeren. We vragen aan Jany om ze ook eens te mogen aaien, maar dat mag nu net niet. Al bij al is dit niet zo erg; we hebben Tachee mogen aaien, en onze dag kan niet meer stuk. Maar nu moeten we wel vlug de baan op naar andere oorden.

Anderhalf uur later rijden we door George.  ’t Is al een stuk na de middag en dus maken we een kort oponthoud bij een Italiaan “Primi Piatti”. Op de parking valt het verschrikkelijk mooi fietsenrek op. Een echt kunstwerk.

We bestellen één pizza Régina om te delen, en dat is nog te veel. Het laatste stukje krijgen we niet op.

Nu zetten we koers naar Wilderness. Slechts 12 kilometer voorbij George. Volgens bovenstaande publiciteit ” the place to be “. We zien wel…

Onze B&B “Haus am Strand” heeft zijn naam niet gestolen; hij ligt letterlijk aan het strand.

Mooi huis, prachtige tuin die direct uitmondt op het strand. Wij wonen op de middelste kamer van het gelijkvloer. Ons deurtje staat al open…

Onze ruime kamer is ook zeer verzorgd.

Van de tuin rechtstreeks op ’t strand.  We zijn bijna twee maand onderweg en morgen willen we er onze eerste luie dag van maken. Een ganse dag dolce farniente – zalig nietsdoen. Hilde ziet het al zitten, en ik natuurlijk ook.

“The Girls” staat overal aangestipt als eentje van de topdrie in Wilderness.  We spreken dan wel over restaurants. Het ligt maar tweehonderd meter van “Haus am Strand”. Ideaal voor vanavond dus.

Het is een gezellige keet, maar girls vallen hier vooralsnog niet te bespeuren. De kaart vermeldt voornamelijk visspecialiteiten. Hilde vraagt haar geliefde vissoort, een kingklip. En ikzelf kies voor gamba’s.

Daarbij een flesje wijn, en meer moet dat weeral ziet zijn. Een Chenin Blanc “Carpe Diem”

Die gamba’s met een assortiment sausjes zijn overheerlijk, en Hilde’s kingklip mag er ook best zijn. Weeral een aangename en goede ervaring. Viva the Girls.