Hilde en Christian Devos 2023

De dag begint een beetje luguber. Er ligt een dode muis op het gras tegenover onze kamerdeur. Als dat maar geen ongeluk brengt. Het muisje doet me wel even terugdenken aan het gedichtje uit onze kinderjaren;

Er is een muisje gestorven,

het heeft van het snoepen zijn maagje bedorven,

Ooh muisje, ooh muisje,

had je van het snoepen je maagje niet bedorven

dan waar je zeker nooit gestorven

Vooraleer we ons richting Calitzdorp begeven wippen we eerst nog efkes binnen in de Vodacomwinkel. Ditmaal is het mijn airtime kaartje die elke dienst weigert. Het is weeral vlug opgelost want mijn 10 Tb zijn opgebruikt, en er zit niet anders op dan terug 399 Rand te betalen voor nogmaals 10 Tb. We rijden het dorp uit en een dertigtal kilometer verder komen we in de prachtige omgeving van Kruisrivier.

Eenmaal Kruisrivier voorbij rijden we langs verschillende struisvogelboerderijen. De ene nog uitgestrekter dan de andere. We zijn even nieuwsgierig als de vogels zelf, dus trakteren we ons op een korte stop.

Die beestjes blijven bekoren. Ze komen met hun lange nekken tot over de omheining.

Ik wil wel eens een super close-up nemen van mister Sruis. Maar net op dat eigenste schiet zijn bek vooruit en pikt hij pardoes in de zonnekap van mijn camera. Gelukkig is die kap vervaardigd uit harde kunststof en zeker niet eetbaar.

Ik kom er gelukkig vanaf met een verschot en een vette schram op mijn zonnekap. Maar ik houd er toch een mooie close-up aan over.

Wat verder moeten we afremmen voor een reuze schildpad die tergend traag de baan dwarst. Het beest is zeker 60 centimeter lang.

Goed twintig kilometer nog te gaan. We komen op een gravelbaan die langs de Swartbergpas tot in Calitzdorp loopt. Deze track is werkelijk een verborgen juweel. Net voorbij een kruising waar we moeten kiezen tussen de Cango Caves en Calitzdorp staat midden in het groen de galerij van Roger Young. “STUDIO”.

Roger is enerzijds een ervaren meubelmaker, en anderzijds een schitterend kunstfotograaf. Sinds een viertal jaren brengen we hem telkens een bezoek. Roger heeft indertijd ook eenmaal aan de Rociobedevaart deelgenomen in Zuid-Spanje. Het jaar daarop heb ik hem mijn film over die bedevaart opgestuurd, en sindsdien kan niets meer stuk.

Links een foto uit Roger’s prachtcollectie en rechts een ambachtelijke kast, ook van Roger’s hand. Veel meubelen staan er niet, want het meest werkt hij op bestelling.

Deze foto spreekt voor zichzelf. Er zijn twee kamers naast elkaar die gevuld zijn met aangrijpende Karoo foto’s, meestal in zwart-wit, en in enkele zonderlinge gevallen in kleur.

Roger troont ons mee naar zijn computerkamer. Fier als een gieter toont hij zijn laatste realisaties, en hij mag er inderdaad fier over zijn.

We nemen afscheid van Roger doch echter niet zonder eerst nog een paar kiekjes te nemen van enkele subtiele hoekjes uit de toonzaal of het atelier.

De eenvoud zelve maar toch mooi…

We zijn maar een paar kilometer van Roger’s Studio vandaan of daar passeren we een geitenboerderij.

Juist op dit eigenste moment moeten er 220 geiten opgeladen worden in een lange vrachtwagen met twee verdiepingen. Is met dat een evenement.

De baas wikt en de geiten beschikken in hun lot… op weg naar de slachterij.

Zelfs Hilde help een handje mee.

De meisjes van de boerderij zijn gelukkig met hun Lotto-petjes.

Wat een mooie omgeving…

Eindelijk rijden we Calitzdorp binnen. Het is al een eind na de middag. Dus gaan we eerst een kleinigheidje eten in “Die Handelshuis”. Voor elk een quiche en een frisdrank.

Aan de verbruiksaal van “Die Handelshuis” is er ook nog een kleine shop. Hier vallen onze ogen op “weeral” een laatste avondmaal. Met Marilyn in de rol van Christus en allemaal filmsterren in de rol van de apostelen. Maar genoeg gedraald nu; we moeten dringend verder naar onze vriendin en kunstenares Marinda Combrinck.

Marinda heeft juist bezoek van een buurvrouw. Maar ze is zo content van ook ons terug te zien. ’t Is tenslotte weeral een jaar geleden.

André, de man van Marinda (links op de foto) is buiten in de weer. Hij is kaders aan het maken om Marinda’s schilderijen in te kaderen. En ook hij heeft een vriend op bezoek. Wat zijn dat hier toch gelukkige mensen. Je ziet het zo van hen afdruipen.

Intussen heeft Marinda zich al ingenesteld in haar atelier, alwaar ze de laatste hand aan het leggen is aan een schilderij naar het idee van onze Belgische impressionist Emile Claus. Op onze vraag als zij niet aan kopiëren toe is verdedigt ze zich heftig door te stellen dat zowel de afmetingen als de verhoudingen van het schilderij volledig anders liggen.

Het ziet er inderdaad prachtig uit. Bravo Marinda!

We verlaten nooit Marinda’s atelier zonder een “specialleke” met de voetjes.

 

Na het afscheid aan Marinda en André rijden we terug door het idyllische landschap van de Swartbergen naar Oudtshoorn.

We maken nog een stopje bij een jong moedertje die met een baby van 4 weken over straat loopt.

En die jongeling met zijn fiets moet ook nog op de foto.

’t Is bijna 18 uur als we terug in Lhangana lodge aankomen. Nu een paar uurtjes uitblazen doet goed. Voor het souper gaan we terug naar “Nostalgie”, hetzelfde restaurant als eergisteren. Toen was de struisvogelsteak danig goed zodat we besluiten om hetzelfde bestellen. We hebben er geen seconde spijt van gehad.

Heerlijk, het ontbijt in Lhangana. We zouden er een brunch kunnen van maken. Je kan ook merken dat we lang geslapen hebben.De grote foto aan de muur heeft wel iets heel speciaals. Opvallen doet hij in ieder geval.

Na het ontbijt kuieren we een tijdje door de mooie tuin. Terug op de kamer sturen we verjaardagswensen naar m’n zus Luce die vandaag haar 76e levensjaar inzet. Ook even op internet zoeken naar een B&B voor het komende weekend. Liefst in de streek van Knysna. Daarna trekken we ’t stad in.

Inderdaad, we zitten in “de” struisvogelstad van Zuid-Afrika.

De Baron Van Reede straat is de hoofdstraat. Met een overvloed aan winkeltjes, warenhuizen, galerijen, café’s en een paar hotels.

Op het pleintje naast de grote kerk hebben een viertal dames hun waren opengestald. Sweepers vervaardigd uit struisvogelvederen.

Als je een sweeper koopt mag je een foto van ze nemen. Zonder aankoop moet je vijf rand betalen voor de foto.

We worden aangesproken door twee zonderlinge mensen. Zij stellen zich voor als de sheriffs van de stad. Het is een echtpaar en zij zorgen 365 dagen per jaar voor de netheid en de veiligheid in Oudtshoorn. Ze zamelen alle wild weggeworpen afval in, en wijzen ons op de netheid hier in de straat. Zij zijn ooh zo fier op hun job. Gelukkige mensen.

We lopen binnen in Galery Bottega. Hier kennen we uitbaatster Alet ook reeds vele jaren. Elke keer we terugkomen informeert ze of we nog verliefd zijn op de beeldjes die we in 2006 bij haar hebben gekocht. En of!

Ditmaal heeft Alet wel enkele mooie etsen in collectie. Dit zou kunnen een laatste avondmaal voorstellen maar dan met vrouwelijke apostels.

En da peird is ook niet mis nie…

Na het afscheid van Alet gaan we op zoek naar een Vodacom winkel, want het belletje van mijn superklein Afrikaans telefoontje rinkelt niet meer. Voor een techniek van de winkel is het een fluitje van een cent… klik klik klikkerdeklik  en ’t is opgelost. Het manneke vraagt wel 100 Rand (6 €) voor minder dan 1 minuut werk. Enerzijds voel ik mij een beetje bekocht, maar anderzijds ben ik zo blij dat mijn belletje weer rinkelt. Verder in de straat worden we weeral geconfronteerd met de vindingrijkheid van de Afrikanen; van drie afgeleefde autobanden vervaardigen ze een comfortabel zittende zetel.

Intussen was er weeral protest in onze magen. Het is trouwens ook al bijna 13 uur. We rijden enkele kilometer buiten het centrum naar de game lodge “Buffelsdrift”. We weten dat ze hier een gezellig terras restaurant hebben, waar altijd wel iets valt te beleven.

Door de langdurige droogte is de poel bijna opgedroogd.

Het nijlpaard komt als het ware vanzelf boven water. Hilde geniet van een buffelcarpaccio, ikzelf van een toast met leverpastei en samen van de prachtige omgeving.

In het domein rijden game jeeps op en af met nieuwsgierige toeristen.

Op de terugweg rijden we langs een township. Hier en daar zien we toch zonderlinge tafereeltjes.

Deze heeft zijn tuinpoortje vervaardigd met een autoportier. Slim bedacht. En zijn huisnummer 103 is tamelijk goed zichtbaar.

De jeugd uit de township.

Die pet is wel een beetje te groot…

Eenmaal terug in Lhangana lodge genieten we van enkele uurtjes dolce farniente. Hilde leest in haar boek, en kattepoes wijkt van geen meter.

Vanavond genieten we van een struisvogelsteak in ’t gebuurte. Restaurant “Jemimas” is niet slecht, maar we hebben al betere plekjes bezocht.

Om  9 uur vanmorgen hebben we afspraak met Sophia en Bouley om samen te ontbijten en een en ander bij te praten. We krijgen een leuk plaatsje op het terras. Bouley heeft heel wat plannen in zijn blacksmith atelier. Hij is kunstsmid en heeft nog plannen in overvloed.

Hij is momenteel een boek aan het schrijven en hij toont ons enkele van zijn werken. Toeval wil dat hij de naamplaat van onze “The Olive Thrush Cottage” gemaakt heeft. Mooi!

En Sophia… die werkt verder in de shop en superviseert intussen de weverij. Wel met een beetje vrees voor de toekomst, want de eigenaar van de gebouwen wil deze te koop aanbieden. Misschien moeten ze wel een nieuwe locatie zoeken, maar dat zijn zorgen voor morgen.

Na het ontbijt nemen we afscheid van Booley en trekken mee met Sophia naar de weverij. Nog altijd dezelfde vijf dames die we al jaren kennen. Ze zien ons binnenkomen en direct beginnen ze hun repertoire van mooie gospels aan te spreken.

Alles gebeurt hier nog met de hand. Het schietspoelletje moet manueel door de kettinggaap getrokken worden.

Alle verwerkte grondstof is 100% mohair. De Karoo is immers gekend om zijn mohair schapen. Volgens Sophia komt 70% van alle mohairwol in de wereld uit de Karoo.

Deze strengen wol worden klaargemaakt voor het verfbad.

We blijven nog wat babbelen over koetjes en schaapjes. Hilde koopt nog wat hebbedingetjes in de shop, en we nemen afscheid. Saluu Sophia… tot een volgende.

Nog maar pas terug in de straat of botsen we terug op een oue getroue. De Ierse Mai, de eigenares van Mai’s B&B, waar we de vorige twee jaar overnachtten. Dit jaar was ze volboekt en had ze geen plaats voor ons. Maar we hebben toch een hartelijke babbel. Toffe madame!

En nu vlug de baan op richting Oudshoorn. Een laatste blik op het mooie kerkje en de evenementenhal “The Showroom”.

Enkele kilometer buiten Prince Albert hebben ze daar al, de mohairschapen. Prachtig zicht in het decor van de Swartbergen.

Leuke dieren zijn het. En vooral nieuwsgierig.

We rijden langs de prachtige bergen van de Meiringspoort Pass.

Spijtig genoeg zijn er verschillende gebieden geteisterd door de recente branden. De ganse streek smeekt hier om regen.

De Meiringpoort Pass loopt van Prince Albert tot De Rust. We worden om elke hoek getrakteerd op prachtige postkaart prenten. De bergen kleuren rood, geel, groen en blauw. We maken een halte om mijn GoPro cameraatje buiten op de venster te kleven. Want dit moet ook op film…

Een half uurtje later krijgen we het vredige dorpje De Rust in het vizier. Het is reeds ruim over de middag, dus verdient dit wel een korte stop. We smullen van een quiche in “De Trading Post”. We komen op het idee om misschien eens Jans Rautenbach te gaan opzoeken. Jans is de meest gelauwerde filmmaker van Zuid-Afrika.

Bijna in elke stad of dorp is er een schouwburg- of filmzaal die naar Jans genoemd is. Een viertal jaar geleden hebben we eens overnacht bij Jens en zijn echtgenote Almeria. Sinds de kinderen uithuizig waren hadden ze een paar kamers ingericht als B&B. Zalige ervaring was dat…

Het heeft wel nog wat voeten in de aarde om “Oulap”, het domein van Jans te vinden. Oooh, wat is hij gelukkig als hij ons terugziet. Maar ook een beetje ongelukkig. Omdat hij ons niet met alle honneurs kan ontvangen. En dit om twee redenen. Enerzijds is zijn echtgenote Almeria ziek, en ligt ze te rusten. En anderzijds moet hij binnen een tiental minuten vertrekken om een vriend te gaan bezoeken die terminaal ziek is. Wij willen dan ook direct vertrekken, maar daar is geen sprake van. Hij houdt mijn handen krampachtig vast. Er rolt zelfs een traantje als we hem gelukwensen voor zijn tachtigste verjaardag, die hij enkele weken geleden mocht vieren. Als we hem zeggen hoe goed hij er wel uitziet is hij ineens weer de ware Jens. Letterlijk herhaal ik hierbij zijn woorden; “Ik ben een modern, wandelend reclamebord voor de medische en farmaceutische wetenschap”.

De laatste film van Jans dateert van 25 jaar geleden. Maar om zijn carrière af te sluiten wilde hij in 2015 toch nog een slot breien aan zijn repertorium. Hij verfilmde “Abraham”, als kroon op zijn werk. De film is een studie van het leven van een kunstenaar die in de marge van de samenleving overleeft. Abraham is een dromer en zijn grote probleem is dat iedereen naar hem luistert, maar niemand hem hoort.

De film is opvallend rauw. Gespeeld met alleen maar amateurs, maar met echt zweet, echte tranen en echte pijn. Ik heb een DVD meegekregen en wie ooit de film wil zien kan hem gratis uitlenen bij CD-DVD.

Gezien de omstandigheden willen we Jans niet verder ophouden. Een laatste shake hands, en weg zijn we. Slechts enkele honderden meter van Oulap verwijderd lopen twee kindjes over de weg. Uiteraard maken we een stop en maken we ze blij met een Adecco petje. Ze leggen alle dagen zeven kilometer heen en zeven kilometer terug af van en naar school. Nu hebben ze nog vier kilometer te gaan. We nemen ze mee in de auto en brengen ze tot op een paar honderd meter van hun huisje.

De laatste paar honderd meter zijn niet bereikbaar met een normale auto. Maar zus en broer zijn al meer dan tevreden dat ze zo ver gevoerd werden. Op de terugweg  blijven we mijmeren over het lot van die brave kinderen; alle dagen veertien kilometer te voet om naar school te gaan… Vertel dat maar eens in België.

Wij zijn er beter aan toe. Een half uurtje later staan we in “Lhangana lodge” -(spreek uit “sjlangana lodge”)op een boogscheut van het centrum van Oudtshoorn. Een mooie locatie met alles erop en eraan. Zowel onze kamer, de tuin als het zwembad zijn top. Meer moet dat niet zijn.

Voor vanavond prijst de juffrouw van de receptie ons “Nostalgie” aan. Ze wil zelfs een reservatie voor ons maken, en we laten ze doen.  Inderdaad een leuk adresje. We proeven er een heerlijke struisvogelsteak. Kan ook niet anders, want we zitten in de struisvogelstad van Afrika.

 

“The Olive Thrust” is een self catering. Dit wil zeggen dat we zelf ons potje moeten koken; ook het ontbijt. Er zit wel een fles melk in de ijskast, er is een koffiemachine en oploskoffie. En Paul heeft ons gisterenavond een zestal sneden brood bezorgd, samen met enkele vlootjes boter. Het wordt dus een ontbijt in mineur, maar dit wordt ruimschoots goed gemaakt door de omgeving waar we zitten. Het aards paradijs kan niet veel mooier geweest zijn.

De nesten van de wevertjes weerspiegelen in het water van de vijver.

Rond 10 uur trekken we ’t stadje in. We passeren het college waar het juist “speeltijd” geblazen is.

Er springen twee haantjes de voorste over het muurtje om een klapje te maken. We informeren naar hun toekomstplannen; Marcus wil later kost wat kost burgerlijk ingenieur worden. En Ibrawn wil carrière maken als goalkeeper in het professioneel voetbal. Hij claimt nu al de beste keeper van de Karoo te zijn, en er hangt dag-in dag-uit krijt van de doellijn op zijn onderlip. Beide kereltjes lopen over van ambitie; dat verdient een petje van Topsport Vlaanderen. Vooraleer we afscheid nemen informeer ik nog naar de familienaam van Ibrawn; je kunt maar nooit weten dat zijn dromen uitkomen en dat hij internationaal furore maakt. Hij noemt Ibrawn Koopman. Met deze familienaam kan hij ook naar België komen.

Of ze alle dagen naar huis gaan? Degenen die dicht wonen wel, maar er zijn er ongeveer 300 die veel te ver wonen. En die worden opgevangen in een hostal/internaat op enkele meter hiervandaan. Intussen zijn er op de speelkoer ook andere gasten hun voetbaltalenten aan het demonstreren.

Naast de speelplaats van de groten hebben de kleuters ook een speelkoertje. Hier toch ook efkes kennis maken. Ze hebben één en al aandacht voor Hilde. Misschien heeft ze wel snoepjes bij…

Ongelofelijk hoe inventief de mensen hier zijn om van eenvoudige dingen de leukste speeltjes te maken.

Natuurlijk willen ze een liedje zingen voor Hilde. Jammer dat we geen klank kunnen meegeven met de blog. In de verte staan twee juffen ons glimlachend gade te slaan.

In de hoofdstraat is er plots een open ruimte met drie prachtige boomstronken. De mannen die op de stoep zitten maken het plaatje compleet.

Zelfs boven op het dak van hun winkeltjes trachten ze nog de aandacht te trekken.

Het slachthuis annex beenhouwerij is ook beschilderd met een voor onze normen uitzonderlijke tekening.

In de “Country Store” lopen we binnen voor een lichte lunch. We kiezen voor een slaatje met worst en kaas.

Mooi gepresenteerd. In de kaas zullen we ons zeker niet vergissen. Na deze lichte maaltijd gaan we een paar uurtjes rusten in onze mooie tuin. 

Rond 16 uur trekken we naar de shop en de weverij “Karoo Looms” van Sophia Pruim. We kennen Sophia en haar man Booley reeds een viertal jaar. Eind 2O14 waren ze zelfs een paar dagen op bezoek bij ons in België. Toeval wil dat Sophia op hetzelfde moment als wij aan de shop arriveert. Ze heeft zopas haar twee dochtertjes Aïscha en Iman naar de manège gevoerd. Dat klinkt ons in de oren en we stellen voor om ook naar de manège te rijden om de kinderen aan het werk te zien. Immers de weverij loopt niet weg, en morgenvoormiddag zijn we ook nog in Prince Albert.

Sophia begeleidt ons een paar kilometer buiten het centrum. Prachtig gelegen in de natuur met in de verte het kerkje van Prince Albert en de Swartbergen.

Je ziet dat de kinderen er volledig in opgaan. Hier Iman als een volleerde amazone.

Bij nader toezien meent Hilde de lesgeefster te herkennen. En inderdaad… zij was het die ons gisterenavond serveerde in “Galery Café”. Duo banen zijn hier ook al een begrip.

Sophia blijft ook nog een beetje kijken, samen met nog een paar ouders of grootouders van de jonge amazones. Hier is ze in gesprek met een zeer bekende Afrikaanse zanger; Brian Finch. Waarschijnlijk grootvader van een van die amazones.

Aïscha zet ook haar beste beentje voor. Supergeconcentreerd.

Na de manège blijven we nog wat rondtoeren in het hinterland van Prince Albert. Ongelofelijk hoe inventief de mensen hier met de gewoonste dingen omgaan.

Muurschilderingen maken, dat zit hen in het bloed.

Ten alle kante staan er windmolens. In de meeste shops verkopen ze met ijzerdraad gevlochten mini molentjes. Die molens staan een beetje symbool voor de streek van de Karoo.Omdat het gisterenavond zo lekker was trekken we vanavond terug naar “Gallery Café”. We bestellen beiden kudu, maar die valt wel iets anders uit dan verwacht. Ze serveren ons een soort stoofvlees van kudu, verpakt in een deegtorentje. Maar al bij al smaakt het toch lekker.

Aan mooie liedjes komt ook een einde. Zo ook aan ons verblijf in “Ballinderry”. Tijd voor onze jaarlijkse afscheidsfoto.

Jan en Christiane blijven nog tot vanmiddag in “Ballinderry”. Ze vertrekken dan richting Kaapstad, want vanavond hebben ze hun vlucht terug naar België.

Wij hebben meer dan 350 km af te leggen, dus hoog tijd om te vertrekken. Wr rijden weeral door prachtige landschappen en spijts de blauwe lucht dwarrelen er prachtige wolkjes door de hemel.

We rijden door het stadje Worcester en genieten er van enkele mooie straattoneeltjes.

Volgende stop maken we in het dorpje “De Doorns”. Hier willen we nog even terug naar “Karoo 1”, een nederzetting midden de natuur.  Hotel, restaurant, feestzalen, kunstgalerij en nog veel meer.

Zelfs een kapel voor de huwelijksmissen.

In het domein krioelt het van de met de hand vervaardigde schaapjes. Honderden…

Hilde wil er zelfs eentje meenemen, maar dat mag natuurlijk niet. Het domein ziet er wel ietsjes verloederd uit. We drinken een koffietje in de open bar. Aan de serveuse informeren we naar de familie Woestyn uit het Belgische Knokke, de eigenaars van “Karoo 1”. De juffrouw vertelt ons dat het domein sinds meer dan een jaar van eigenaar veranderd is. Het zou nu in handen zijn van de franse wijnmaker van de Bergérac wijnen. Voilà, dat weten we nu ook weeral.

Niet alleen schapen maar ook een resem andere kunstwerken.

Deze man staat hier al een paar jaar in de natuur. Maar sinds dit jaar staat hij er wel deerlijk “bekakt” bij.

Onze volgende stop ligt slechts een tiental kilometer verderop. Het koloniale dorpje “Maatjiesfontein” is slechts een voorschoot groot, maar heeft toch wel een en ander te bieden. Het hotel “Lord Milner” kan direct dienen als decor voor een of andere film uit de vroege vorige eeuw.

En de outfit van de dienstmeisjes is ook reeds aangepast.

Zonder woorden…

In de bar van het hotel kunnen we een kleinigheid eten. Hilde eet een quiche  met spinazie en ik hou het bij een stuk appeltaart met een bolletje vanille-ijs.

Intussen is het bijna 14 uur en we hebben nog een dikke 300 kilometer te gaan. Vanaf nu niet te veel oponthoud meer. Maar we zitten op de vlotte N1 en er is zeer weinig verkeer. Dat maakt dat we tegen 17 uur gezwind Prince Albert binnenrijden. Danke chauffeur (zegt Hilde).

TomTom begeleidt ons foutloos tot voor de poort van van onze nieuwe thuis voor de drie volgende nachten, “The Olive Thrush” (De olijf lijster). De Nederlandse eigenaar Paul ontvangt ons zeer vriendelijk, en binnen de kortste keren kennen we de volledige open en den toe.

Prachtige ruime kamer, en…

…zeer mooie tuin. De tuin is voor ons alleen, want “The Olive Thrush” heeft maar één cottage. Wij zijn hier dus heer en meester. Zalig…

Alhoewel we Prince Albert redelijk kennen trekken we toch nog even op verkenning. De dorpskern van Prince Albert is als een kleine oase in de uitgestrekte leegte van de Kleine Karoo, die hier overgaat in de Grote Karoo. Riviertjes dwarrelen uit de Swartberg Bergen naar beneden en irrigeren de omliggende valleien en het stadje. Langs de hoofdstraat vind je een aaneenschakeling van kleine kunstgalerijen, restaurants, antiekwinkels, … We lopen langs het restaurant-cafeetje “Lazy Lizard” en herinneren ons dat Joe, de eigenaar van die keet, ons verleden jaar uit de nood hielp met een computerprobleem. We lopen binnen, bestellen een cappuccino en inderdaad, Joe herkent ons ook nog. “Ullie zijn toch van België?” informeert hij. Wij bevestigen, en daarop vertelt hij een verhaal van zeven Belgische studenten die hier in Prince Albert stage lopen. Ze wonen in enkele huisjes hierachter en omdat die huisjes tamelijk bekrompen zijn mogen de zes meisjes en één jongen alle dagen gebruik maken van Joe’s zwembad. En vraagt of we willen kennis maken… dat moet je ons natuurlijk geen twee maal vragen.

Er zijn er vier van de zeven aanwezig. Drie meisjes en één jongen. Zijn de meisjes wel alle drie van het Antwerpse zeker. Samen met Hilde maakt dit vier A’s op een rij. De studentes doen hier twee maand stage in verschillende scholen van Prince Albert. Ze geven voltijds les in ofwel lagere ofwel middelbare graad. En ze vinden het stuk voor stuk super aangenaam en leerrijk. We trakteren ze op een drankje en luisteren naar hun enthousiaste verhalen. Op het einde van hun twee maand kunnen ze ook nog een drietal weken rondtrekken in Zuid-Afrika. Gelukkige jeugd!

Als afscheid hoort daar natuurlijk ook nog een selfie bij.

Intussen is het reeds bijna 20 uur geworden, en de innerlijke mens begint hem weeral eens te manifesteren. De “Gallery Café” ziet er een gezellige doeninge uit en we hebben geluk; er is nog één tafeltje vrij. De naam “Gallery Café” liegt er niet om, want we moeten drie expozaaltjes en evenveel gangen door voor we de consumptiezaal bereiken. We bemerken zelfs een heuse “Degloire”, of zou het een “Jackson Pollock” zijn?

De ober sleurt een stoel bij aan onze tafel en poot er een reuzegroot bord op met “the specials of the day”.

We houden het bij de lamsschouder met verse groentjes en puree aardappeltjes. De ober dringt aan op een dessertje, maar dat kan er echt niet meer bij.

Nu nog een uurtje bloggen en ’t beddeken in. Slaapwel en tot morgen.

 

Vandaag 10 maart. Onze kinderen Caroline en Bert vieren vandaag hun huwelijksverjaardag. We zijn er vroeg bij en trachten hen een originele foto te sturen om te tonen dat we hen niet vergeten zijn. Toevallig hangen er twee hartjes boven ons bed. Hilde poseert op bed onder die twee hartjes en in mijn mooiste calligrafieschrift schilder ik de namen Bert en Caroline op de muur.  Als dat niet origineel is!

 Het restaurant van “Ballinderry” heeft sinds verleden jaar een nieuwe facelift ondergaan. Boven het buffet hangt nu een reuzegrote zwartwit foto met olifanten. Je kan er niet naast kijken. We ontbijten samen met Jan en Christiane en bespreken onze planning voor de komende dag.

Na het ontbijt zijn we nog steeds niet klaar met de planning en wordt er verder gediscussieerd tussen de schapen in de tuin.

Intussen ben ikzelf nog steeds hopelijk op zoek naar een cheetah voor kleinzoon Julien.

Voila, het is beslist. We trekken naar Montagu voor een ganse dag. We worden uitgewuifd door Sjackie, de vader van Youkie. Sjackie schijnt 17 jaar oud te zijn en heeft waarschijnlijk niet lang meer te gaan.

Bij het rond punt aan het buitenzijden van Robertson vangen wij nog een glimp van de zondagse eredienst van de Zionisten. De Zionistische Zuid-Afrikaanse kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Afrikaanse spiritualiteit en gebedsgenezing staan in deze kerk centraal. Hier op deze openluchtplek hebben ze elke zondag hun dienst. Deze vangt aan om 10 uur in de voormiddag en kan soms duren tot 16 uur in de namiddag. We houden hier een halte. Op het ogenblik dat we iets te dichtbij komen stappen onmiddellijk twee dienaren op ons af, en die komen ons de les spellen. Vanaf dit punt blootsvoets, op een grote afstand blijven om toe te kijken, en zeker niet fotograferen noch filmen. Voor mij is dat net ietsje teveel gevraagd en we kuisen dan maar onze schop af.

Iets verderop passeren we dan een soort parochiezaaltje waar een grote groep mensen naar buiten trekt. De zondagsdienst is hier net afgelopen. Spijtig… We hebben nog een babbel met een paar gelovigen en ook met drie jonge rakkers. Eén blanke en twee zwarte. Ze beweren boezemvrienden te zijn. Dat verdient natuurlijk een petje.

En zoals gewoonlijk hoort bij elk petje een foto.

Enkele kilometer buiten Robertson maken we onze eerste stop. Bij Mo & Rose at Soekershof. In deze guesthouse hebben Jan en Christiane nog gelogeerd, en ze willen deze persé eens laten zien. De sympathieke Italiaanse uitbaatster Monica brengt ons een apéritiefje en we nestelen ons op het terras aan de pool.

Mo & Rose geniet mee van de aanpalende cactuskwekerij. Een prachtige tuin met tientallen prachtige exemplaren geven inderdaad een grote meerwaarde aan dit boutique guesthouse.

Jan is één en al oor (en oog) voor de Italiaanse Monica

We zetten onze tocht naar Montagu verder. We rijden door de prachtige rotsen van de Du Toits Kloof Pass. En dan plots… begint het te regenen. De eerste druppels in weken. Maar het blijft bij druppels. Tien minuten later is het zonnetje alweer van de partij.

Enkele kilometer voor Montagu is er een stop van 10 minuten wegens één rijvlak afgesloten door wegenwerken. Voor ons staat een gesloten bakkie met een ganse familie achterin. Waarschijnlijk op terugweg van één of andere kerkdienst. Wederkerig zitten we saluukes uit te wisselen en gekke smoelen te trekken. Uiteindelijk spring ik uit de wagen met twee Lotto petjes. En als ze welkom zijn…

Het is zondag en de straten in Montagu zijn leger dan leeg. Geen kat… Op uitzondering van de ibissen in de grote boom aan het marktplein. Die blijven maar doordoen… De stoep onder de boom is wit en de geur krijg je er van honderd meter ver nog bij.

Gelukkig is er nog “Die kloof padstal”, een afspanning met winkeltjes, en waar elke zondagmiddag een zanger zijn ganse repertorium laat horen.

Aanpalend is er ook een grote shop met allerlei leuke dingen. Hier een afbeelding van kwallen.  Ik mocht er een foto van nemen omdat ik de juffrouw van de shop vertelde over een mijn vriend Luc, een befaamd kwallenkenner.

Hilde is ook van geen grapje vervaard.

In de tuin van de padstal hebben we een tafeltje niet te ver van de vedette van deze middag; André Dozi. Omdat we vanavond weeral bij Luc en Hilde te gast zijn houden we het alle vier bij een croque monsieur.

Intussen genieten we van het zang- en gitaartalent van André Dozi. Hij zingt songs uit de 60’s, 70’s en 80’s zowel in het Engels als het Afrikaans. Van “Streets of London” tot “Red, red wine” en in ’t Afrikaans “As jy slaap”. Maar nu hij in het Afrikaans zingt vinden wij dat de stem van dienen André geweldig goed lijkt op een Brugse BV die sinds een paar jaar ergens op onze aardbol ondergedoken is. Als hij “Teddy bear” inzet, dan zijn we er alle vier bijna zeker van… dit moet hem zijn.

Wij zijn danig enthousiast over zijn performance en hijzelf vindt het super dat we zo goed meeleven. Na zijn song van “teddy bear” nodigt hij Jan uit als tweede gitaar en onze dames Hilde en Christiane om backstage mee te neuriën. Daar gaan ze dan met “Let it be”. Ongelofelijk… Het voltallig publiek (nog vier tafeltjes) gaat uit de bol.

Als Roger (pardon, André) een pauze inlast om efkes uit te blazen en zijn CD’s aan de man te brengen kan ik hem ook even strikken zonder bril… maar ja, dat is hem. Nu al zijn zorgen voorbij zijn en hij ook zijn baard liet groeien heeft hij wel een verjongingskuur ondergaan.

Als hij dan met de CD’s tevoorschijn komt zijn we het helemaal zeker.  We hebben hem gevonden! Als hij verneemt dat we Belgen zijn is hij één en al interesse. Hij weet nog niet dat Eddy Wally gestorven is. Bij het horen van dat nieuws vraagt hij of we hem de tekst “Als marktkramer ben ik geboren” niet kunnen bezorgen. Hij zou er een Afrikaense versie van maken.

Wel, wel, was me dat een belevenis. We rijden rustig terug naar Robertson waar Luc al een kleine studie zit te maken over de wijn die hij ons vanavond zou kunnen aanbieden.

En Hilde; zoals altijd weeral in de weer.

Vanavond krijgen we een overheerlijke kingklip op ons bord met mi-cuit groetjes.Daar moet op getoast worden hé Christiane!

Het dessert is ook niet te versmaden.

Na deze exquise maaltijd komen Luc en Hilde nog een beetje bijzitten aan onze tafel. Na hetgeen ze vanavond gepresteerd hebben zien ze er nog jeugdig en fris uit. Het ligt er wel vingerdik op dat ze zich “jeunen” in Zuid-Afrika. Hopelijk kunnen we hier nog regelmatig eens terugkomen.

Jan en Christiane bezegelen bovenstaande bedenking met een klinkende mondkus.

 

We genieten van het super ontbijt in “Ballinderry”.  En plannen dan een bezoek aan Mc Gregor, een piepklein dorpje. Vanaf Robertson loopt een mooie weg naar Mc Gregor. Maar aan het einde van het dorp loopt die weg dood. Ooit was het de bedoeling dat McGregor een stop zou worden op de weg Robertson -Kaapstad, maar zover is het nooit gekomen. Dat betekent zeker niet dat er in McGregor niets valt te beleven. Het is een dorp met mooie historische gebouwen. In de verte steken de Langebergen de kop op en zorgen voor een lieflijke achtergrond.

Het dorp eindigt met het kerkje, en verderop zit je in the middle of nowhere.

Zoals overal in Zuid-Afrika vormt (het tekort aan) water in McGregor een belangrijk onderwerp. Het dorp krijgt haar water rechtstreeks uit de bergen. Voor irrigatie doeleinden zijn er cementen kanalen gebouwd die op bepaalde dagen van de week van water worden voorzien.Zoals wel meer kleinere plaatsjes in Zuid-Afrika, heeft mcGregor aantrekkingskracht op kunstenaars. Het is een plaats vol witte, met riet gedekte cottages en zandwegen die leiden naar altijd weer iets nieuws…een galerij, snuisterijen winkeltje, olijven of een wijnboerderij.

Wij opteren voor de pottenbakkerij Mill Stone Pottery. Paul de Jongh is hier zeven dagen op zeven aan het werk om aardewerk en terracotta te boetseren en om te toveren tot hoogstaande porseleinen kunstwerkjes.

Dit is hem; Paul de Jongh, de porseleinen kunstenaar. Hij geeft op al onze vragen een antwoord en weet dit telkens in te kleden in een boeiend verhaal.

Met behulp van kleine beiteltjes en met vaste hand trekt Paul de streepjes in deze beker. Dit terwijl hij almaardoor aan het spreken is.

Paul staat bekend om zijn zeer delicaat en fijn porselein werk, met behulp van de traditionele kobalt blauw en wit van de klei als decoratie. Hij onderneemt veel opdrachten met behulp van het volledige spectrum van klei en glazuren.

Finishing touch is Paul’s handtekening, en dit op elk stuk.

Hij is gespecialiseerd in met de hand geboetseerde vormen, in het bijzonder dozen, zeepschaaltjes, bekers, kannetjes, vazen en zelfs sushi schalen.

Een bezoek aan McGregor zou onvolledig zijn zonder een bezoek aan de Mill Stone Pottery.

Naast de Mill Stone Pottery staat dit mooie huis. Hier woont Paul, samen met zijn vrouw Nina en dochter Sarah.

Na het bezoek aan onze pottenbakker slenteren we nog wat verder door het mooie McGregor. Naast de vele winkeltjes zijn er tal van galerijtjes want hier wonen ook tal van bekende als minder bekende schilders. Mooie olieverf- en acrylschilderijen wisselen af met pastel-, potlood- en krijttekeningen.

Bijna alle huisjes hebben een prachtig tuintje met weelderige planten en bloemen.

Ook soms mooie vijvertjes met koi’s en waterlelies.

 

Op onze terugweg en bij het binnenrijden van Robertson passeren we Van Loveren wijndomein. Midden in het domein is er een gezellig Restaurant, “Christina’s”. Daar willen we wel een hapje meenemen. Maar wat blijkt; alles volboekt. Zowel de zaal als de terrassen zitten overvol. Van babyborrels tot broekverbrandingen. En binnen een half uurtje moeten ze allemaal naar buiten, want daarna is het ganse domein afgehuurd voor een huwelijksfeest.

Iets verderop vinden we een gezellig straatterrasje. Een broodje ham en kaas met een cappuccino zal ruim voldoende zijn gezien we vanavond weer rond de dis van Hilde en Luc aanschuiven.

Tegen 16 uur komen we terug aan bij “Ballinderry” en daar staat de jongste van Uyttenhove ons al op te wachten. Zo’n lief hondje… (maar we vergeten altijd zijn naam, en we noemen hem dan maar Youkie)

En in de mooie tuin zit ons nog iemand op te wachten… Jan en Christiane Harinck, eveneens uit Waregem. Jan is ook textielien, en we ontmoetten elkaar reeds een drietal keren in Zuid-Afrika. Onze eerste ontmoeting kwam toevallig door niemand minder dan… je gelooft het niet… Luc Uyttenhove. En nu zitten we hier terug samen. Althans voor twee dagen.

Terwijl wij aan een welkomstwijntje nippen is Hilde weeral druk in de weer met het souper van vanavond. Je kan zo zien dat ze er plezier aan beleeft.

Een sommelier diploma zit er voor deze man voorlopig nog niet in.

Hilde heeft voor vanavond weer het allerfijnste op onze borden getoverd. Beginnen doen we met groene asperges met zalm. Als hoofdschotel krijgen we een kudu bereiding en eindigen doen we een crême van passievruchten. Wie zegt beter?

Samen met Jan en Christiane beleven we een super avond. De lange verhalen, de anekdotes en de mopjes zijn niet uit de lucht. We kunnen onze mooie dag nog besluiten met een goede daad… we maken een leuke tachtigjarige Ierse dame supergelukkig met een petje van Panasonic. Hierbij stuurt die madame haar dank aan Noël, de milde schenker van de petjes.

Voilà, onze laatste nacht in “Westin” zit er voorlopig op. Na het ontbijt volgt de ceremonie van koffers pakken. Rekening vereffenen, die zoals altijd in de “Westin” klopt als een bus. Nu nog onze wagen afhalen bij Cobus van Europcar. De beloofde Nissan Livina is niet beschikbaar en in plaats daarvan staat er een KIA op ons te wachten. Een blauwe dan nog wel. Cobus bemerkt alras dat dit niet volledig naar mijn zin is, maar hij komt direct met een paar positieve argumenten over de brug. Voor hetzelfde bedrag krijg ik nu een automaat, er is een doorschijnend dak en bovenop krijg ik ook een volledige verzekeringsdekking in plaats van een vrijstelling. Ik ga overstag bij al die argumenten, en de toekomst zal uitwijzen als ik inderdaad evengoed bediend ben.

We rijden richting Paarl over de N1 door de Du Toits Kloof Pass (een mondje vol). Omdat ik de KIA nog niet gewoon ben doen we het kalmpjes aan, en we nemen ook de tijd om te genieten van het mooie landschap. Omdat dit een betalende route is kunnen we door een 4 kilometer lange tunnel. Onze totaalafstand vermindert hierdoor van 11 kilometer.

We laten Paarl aan ons voorbijgaan, want daar komen we nog terug rond Pasen. Doorrijden dus tot Worcester. Het is al dik 14 uur als we dit stadje bereiken. Hoogtijd dus om ook de innerlijke mens iets te gunnen. Alhoewel… honger hebben we in feite nog niet. In het centrum lopen we op  “Die Dros”, een gezellige afspanning (padstal noemen ze dit hier). We hebben geluk; we mogen een Pizza Regina delen. We krijgen twee bestekken en twee borden. Op elk bord ligt een halve pizza met de stukjes mooi in stervorm. Dit alles zonder één rand supplement. Ook dat is (weeral) Zuid-Afrika. Samen met twee frisdranken betalen we iets minder dan 7 €.

Aan de overkant van het plein ligt een prachtig kerkje. Na onze pizza maaltijd maken we de oversteek van het pleintje naar het kerkje. Maar voor de zoveelste maal staan we voor een gesloten deur. Op een bordje lezen we dat er slechts om de 14 dagen op zaterdag een dienst is. Ze hebben hier precies ook al een gebrek aan priesters.

Dan slaan we maar terug onze weg in richting Robertson. Daar aangekomen springen we eerst nog even binnen in “Robertson Art Gallery”. Indertijd kochten we hier een werkje, en sindsdien lopen we hier elk jaar eens langs. Er hangen werken van een hoop nieuwe artiesten. Mooie, hele mooie en minder mooie. Ons oog valt op een schilderij van sprintende wielrenners. De uitbater heeft al direct fits dat wij meer dan eenmaal ons oog op dit schilderij richten. Hij is een vlugge commerçant en komt vertellen dat hij volgende week een schilderij naar België moet sturen. Ongeveer dezelfde afmetingen als die wielrenners.

Ik mag nog een foto nemen van Pat, de uitbater van de Gallery, samen met zijn secretaresse, met Hilde en met het schilderij dat bijna verzendingsklaar is voor België. We hebben hier wel een stuk tijd langer doorgebracht dan verwacht, en crossen nu in volle spoed naar “Ballinderry” de Guest House van de Belgen Luc en Hilde Uyttenhove.

Dit zijn ze dan. Luc en Hilde Uyttenhove met één van hun trouwe medewerksters Liesbeth. In lang vervlogen dagen (2004) emigreerden Luc en Hilde naar Zuid-Afrika. De gastvrije dienstverlening en het weelderig verblijf in Ballinderry zijn intussen een begrip geworden.

Het intieme zwembad met daarachter de glooiende tuin zorgen voor een pure verademing.

Onze kamer is weeral tot in de puntjes verzorgd, met alle modern comfort en oog voor detail. Ook de badkamer met douche en bad mag er best wezen.

 

We genieten nog een uurtje van de tuin, en dan wordt het tijd om aan te schuiven voor het avonddiner. Immers elke avond presenteert Hilde een menu die haar passie meedraagt in elk gerecht. Vanavond is het nog warm en zwoel en daarom staan de tafeltjes gedekt op het buitenterras. Als starter serveert Hilde ons een salade van gerookte eendeborst met mango.

Als hoofdschotel krijgen we een waterzooi van kip. Hilde is er hier weeral in geslaagd om een schitterende creatie in ons bord te toveren.

Als afsluiter een tiramisou met amarulla. Zaaalig !!! Achteraf nog een babbel met Luc en Hilde en met een glaasje wijn… ’t moest maar zo goed niet zijn!

 

 

 

Als we ons vanmorgen aan het opmaken zijn doen we ineens de schrik van ons leven op. Spijts we op het achtste verdiep wonen komt daar toch ineens iemand aan ons venster gluren zeker.  Is me dat schrikken! Het is een glazenwasser die, opgehangen aan stalen kabels, voor ons raam bengelt.

Eenmaal op verdiep 19 voor het ontbijt hebben we een inkijk op het dak van de eerste tien verdiepingen. En wat bemerken we daar???

De man die de staalkabels van de glazenwassers moet aanpassen en ophalen ligt te slapen op het dak. Ook dat is Afrika!

Voor de rest verloopt het ontbijt bijna sprakeloos. Het is alsof we terug moeten wennen aan het alleen zijn met twee. We plannen onze dag en we vallen terug op een publiciteitsfolder over een fototentoonstelling.

Inderdaad, op het “Waterfront” (weeral daar) loopt er een tentoonstelling “The wildlife pfotografeer of the year 2015”. Dat willen we zeker wel zien.

De tentoonstelling start elk jaar in Londen, en waait daarna uit over meer dan 60 steden over de gehele wereld.

Een driehonderdtal bekroonde foto’s van deze prestigieuze wedstrijd worden hier opgehangen. De ene al exotischer of extravaganter dan de andere.

We maken van naderbij kennis met het talent en de visie van fotografen vanover de hele wereld. Raar maar waar; er hangen slechts een paar foto’s van Belgische deelnemers.

Misschien was dit wel van een Belg?

Na het bezoek blijven we nog wat ronddwarrelen rond de vuurtoren van “Waterfront”. Dit is inderdaad een omgeving waar we niet zo vlug komen.

Hier ook hebben de meeuwen het voor het zeggen.

Hilde is een beetje bang van een kleine kip, maar absoluut niet bang van een grote krokodil…

…terwijl ikzelf het liever bij de fiets hou.

Iets verderop zitten een paar dames puntjes te tatoeëren.

Het zijn geen echte tatoo’s. Het zijn kleine verfstippeltjes. Het resultaat is echt leuk, en… ze zijn verwijderbaar.

Intussen roept onze innerlijke mens weeral om hulp. Maar we willen die mens niet overlasten. We vleien ons op het terras van “Vovo telo” en bestellen een bordje kippeleverpastei met een ovenvers ciabatta broodje. Een aanrader!

Voor éénmaal verlaten we “Waterfront” langs een andere weg. Zodoende moeten we langs deze prachtige trap naar beneden.

En langs deze weg lopen we ook de toonzaal van Mc Laren voorbij.

Hier toch ook even binnenlopen. Al was het maar om kleinzoon Emile plezier te doen. Emile is verzot op al wat speciale auto’s aangaat. Hier zal ik dan wel enkele fotootjes kunnen maken voor hem.

De man aan de balie wijst mij een bolide aan die ontdaan is van zijn schelp. Dit moet iets gans speciaal zijn, maar Joost mag weten wat voor speciaal. Hopelijk zal Emile het wel weten.

Nergens geen prijskaartje te vinden. Hoeft ook niet…

Het is bijna 19 u als we terug de “Westin” binnenwandelen. Nog net op tijd om een drankje mee te pikken aan het “happy hour” tarief. Eenmaal gezeten en genietend van de roze lucht aan de horizon besluiten we om hier ook te blijven voor het avonddinner.

We zijn hier intussen al goed gekend, en de obers zijn “top”. Ze serveren ons vanavond een kingklip om duimen en vingers af te likken.

Bij kingklip hoort een goed wijntje. De Chardonnay Glen Carlou uit Paarl mag er best wezen.

Bij het buitengaan hebben we nog een babbel met receptioniste Lisa. Ik vraag om een souvenirfoto te nemen. Natuurlijk mag dat. Fier als een gieter poseert ze voor “WESTIN EXECUTIVE CLUB”. Achteraf wil ze ook van ons een foto nemen op dezelfde locatie.

We moeten toegeven; de foto van Lisa is beter. Na de fotoshoot trekken we naar onze bedstee voor onze voorlopig laatste “Westin” nacht.

We ontbijten als naar gewoonte op het negentiende verdiep. Van hieruit hebben we al tientallen keren Kaapstad en zijn Tafelberg gezien, maar toch blijft het impressionant. We voelen al een beetje het afscheid in de lucht hangen.

Om ons toch wat af te leiden haalt Luc het plan uit met de weg die we in deze 16 dagen hebben afgelegd. Het liedje “herinneringen” speelt door onze hoofden.Op het kleine grasperkje naast ons hotel bemerken we dat men hier drie koeien losgelaten heeft. Zomaar midden in ’t stad tussen torenhoge buildings. Wat heeft dat te betekenen? Het antwoord zullen we nooit kennen want tegen de middag zijn ze verdwenen.

Voor vandaag hebben we geen programma uitgewerkt. Maar gisteren zagen we een sandwichman met een publiciteitsbord “tentoonstelling Titanic is nu open”. Misschien is dat wel een bezoek waard.

De publiciteit heeft ons gestrikt.

We besluiten de Titanic te bezoeken. Met het shuttlebusje van het hotel staan we binnen de kortste keren op “Waterfront”.

Op 10 april 1912 begint RMS Titanic, het grootste schip ooit gebouwd, aan zijn eerste reis. Het schip werd “onzinkbaar” genoemd.

De tentoonstelling levert een aangrijpende getuigenis van de levens die overhoop gehaald werden door de befaamste zeeramp ooit.

Van de 2.228 passagiers en bemanningsleden aan boord van de Titanic hebben slechts 687 mensen het overleefd. Ook zeven Belgen.

 

Waarom gingen zij aan boord van de legendarische oceaanstomer? Wat waren hun dromen? En wie van hen overleefde deze tragische nacht?

Stuk voor stuk ontroerende en onvergetelijke geschiedenissen van deze legendarische reis.

Bij het verlaten van de tentoonstelling en nog in de ban van de Titanic worden we nogal vlug met onze neus op de werkelijkheid gedrukt. Op het schip tegenover het Titanic gebouw poseren drie jeugdige modellen voor een badpakken fotoshoot. We ontdekken voor het eerst een Belgische vlag op het Waterfront. Als het ware om onze vrienden uit te wuiven.

Zelfs de meeuwen komen uitwuiven.

Vlug nog wat rondneuzen en misschien nog een laatste souvenir oppikken. Een beeldje van een olifant… of een struisvogelei?

Waarom hebben we dit niet vroeger opgemerkt? Een opvangcentrum voor huisvaders zodat de moeders kunnen relaxen of shoppen.

Jammer dat we geen tijd meer over hebben. Anders lieten we ons eens opvangen in dit dagcentrum.

In plaats van dat opvangcentrum gaan we bij “Alfredo” een crockske eten. Het is al dik twee uur in de namiddag en het keukenpersoneel zit zelf al aan de maaltijd. Ze springen wel direct in actie om onze bestelling af te werken.

Recht tegenover het terras van “Alfredo” is er wel altijd een Afrikaans bandje muziek aan het maken. Ditmaal is het een a-cappella groep en die kerels zingen verdomd goed. Luc kan niet nalaten om een CéDétje van de groep te kopen. Vanaf morgen is hij terug thuis en dan zal de Afrikaanse muziek hem helpen afkicken. En die muziek kan ook dienen om zijn films te synchroniseren.

Tegen 15 uur nemen we de retourshuttle naar de “Westin”. Daar genieten we nog een paar uurtjes van een lange afscheidsbabbel, en tegen 17 uur is het dan zo ver. De koffers laden en we rijden richting airport. In feite is het bijna twee uur te vroeg, maar wegens spitsuur gaat het verkeer bijna trager dan stapvoets. We zijn dan ook blij dat we een veel te grote marge ingebouwd hebben.

Op een twaalftal kilometer van de airport kunnen we dan ineens toch vlotter doorrijden, en komen we toch nog veel te vroeg aan de airport. Al bij al beter twee uur te vroeg dan twee minuten te laat. Met een traantje in de ogen geven we een laatste knuffel. En dan verdwijnen onze vrienden in die grote vertrekhall. Saluukes… wat hadden we een fijne tijd samen.

Wat is het stil op de terugweg naar Kaapstad en de “Westin”. Eenmaal aangekomen hebben we de moed niet meer om nog ergens heen te gaan. We eten nog een hapje op het gelijkvloers restaurant en tegen 21 uur gaan we naar ons kamer.  Met een boekje in het hoekje. We hebben een mooie tijd beleefd met Dominique en Luc.