Hilde en Christian Devos 2023

Zoals Paulette gisteren al vertelde heeft ze inderdaad wat te vertellen. We zijn 31 maart en ze werkt haar laatste dag voor Burgundy. Potverdorie… Lucretia is hier al weg, en nu Paulette ook nog. Jammer!

We maken zelfs een soort afscheidsplechtigheid aan Paulette mee. Van haar collega’s krijgt ze bloemen en geschenkjes.

Bij al deze belangstelling is ze volledig van haar melk. Wij kunnen alleen maar zeggen; het ga je goed Paulette.

Intussen is er in de straat een heen- en weergeloop met een soort totempalen. We informeren naar de reden, maar de gasten hebben wel veel plezier, maar ze weten helemaal niet met wat ze bezig zijn.

Op de dijk zijn ze aan de wegwijzer betonnen kubussen aan het opstellen. Hier krijgen we iets meer uitleg.

Twee pientere heren verlossen ons uit onze nieuwsgierigheid. In Juni is hier in Hermanus een groots kunstevenement gepland. Nu reeds wil de stad hiervoor de aandacht trekken en wil men op enkele strategische plaatsen een eye-catcher opstellen. De twee heren die ons te woord staan blijken de kunstenaars van die werken te zijn.

Vandaag plannen we bezoekjes aan Stanford (25 km) en Gansbaai (nogmaals 25 km)

Stanford is een piepklein stadje, maar zeer pittoresk.

Er staat er eentje naartjes te verkopen. Naartjes zijn appelsienen. Dat wisten we ook niet.

Deze zit te nietsen…

We maken een stop in YUM coffee.

We bestellen alle twee een guiche.

Aanpalend aan Yum is er ook een plezant winkeltje.

Hier kan je 29 verschillende soorten thee kopen. We wisten zelfs niet dat er zoveel soorten bestaan.

Nu onze weg voortzetten naar Gansbaai. Een boogscheut ver maar.

Op een voetpad van het stadje Gansbaai ligt er wasgoed te drogen. Precies een modern kunstwerk. Wie legt er nu wasgoed op het voetpad? Bij nader toezien blijken het kuisvodden van een schildersbedrijf te zijn die hier te drogen liggen.

Het golven van de zee spatten tot ver over de golfbrekers. Daar trekken deze vissers zich echter niets van aan.

Het water hier is extreem rijk aan vis. De koude golfstroom van Antarctica zorgt voor veel plankton, dat veel zeedieren aantrekt. Aan het haventje van Gansbaai is het precies een drukke bedoening. Een kijkje nemen dus…

Er is inderdaad een vissersboot binnengelopen en ze zijn met man en macht aan het lossen.

Het is serieus werken, maar het gaat er toch gezellig aan toe.

Deze boot heeft uitsluitend op pilchars gevist. De visjes worden in plastic bakken gekieperd.

Niet te tellen hoeveel miljoenen van die visjes op één nacht uit de zee gehaald worden.

Aan de zijlijn zitten er wat mensen die hopen op het einde van de werkzaamheden enkele graantjes -in dit geval visjes- mee te pikken.

Hopelijk blijft er voor deze stakker ook wel hier of daar een visje rondslingeren.

De bakken worden gewogen. Er komt nog een laagje ijsblokjes boven de visjes. En dan gaan de bakken met de heftruck de vrachtwagen binnen. Enkele kilometer verder worden de vissen verwerkt in de visfabriek.

Een paar dagen later verlaten de visjes het fabriek onder deze vorm. Die doosjes herinner ik mij nog maar al te goed uit de soldatentijd en de Chirojeugd kampen.

We rijden nog wat door langs de strandlijn, in de hoop B&B Cliff Lodge te vinden. Deze B&B ligt langs de oceaan in een randdorp van Gansbaai; De Kelders genaamd. Daar verbleven onze Duitse kennissen Yvet en Paul voor een paar dagen. Ze waren danig enthousiast en tipten ons om deze B&B zeker eens te gaan bekijken.

Inderdaad, een prachtige B&B.  We riskeren ons om aan te bellen en een folder te vragen. Misschien kunnen we hier volgend jaar een paar dagen komen. De baas is supervriendelijk, en hadden we deze voormiddag aangeklopt, dan hadden we Yvet en Paul nog kunnen gedag zeggen. Hij troont ons mee naar een paar kamers die op dit moment nog niet ingenomen zijn. Schitterend, maar… niet goedkoop!

Veel dichter bij de oceaan kan dit zwembad niet liggen.

We hebben de terugtocht aangevat en een koffietje in “Coffee on the Rocks” zal ons deugd doen.

Vanop dit terras hebben we ook schitterende zichten op de zee en de rotsen.

Op onze terugweg blijven we in vervoering door de prachtige landschappen.

Aan de bushalte van Stanford kunnen we een afslag nemen naar de plaatselijke township. Even een kijkje nemen.

Hier weer overal blijdschap troef.

Zalige expressies toch?

De jeugd ziet het ook wel zitten.

Een paar kilometer voor het binnenrijden van Hermanus passeren we nog een zeetong, en hier is zopas een kolonie flamingo’s neergestreken. Pech dat ik geen telelens bij heb, maar ook met een gewone 85mm loont dit ook een kiekje.

We komen in Hermanus aan onze “Burgundy”. Groot is onze verwondering als we de wegwijzer bemerken waar vanmorgen steenblokken werden geïnstalleerd. Op elk blok zweeft nu een vrouwenfiguur. Een schitterende installatie als promotie voor het “Hermanus Fine Art” evenement dat hier in juni georganiseerd doorgaat.

Recht tegenover de installatie, in de Burgundy, zit de kunstenaar van de beelden de reacties te volgen van de mensen die voor het eerst met de installatie geconfronteerd worden. Boeiend.

Wijzelf gaan de beelden ook eens van dichterbij bekijken. Zowel de kleur als de materie van de dames doet ons denken aan de naakte vrouwen welke we een vijftal dagen geleden in Stellenbosch hebben gezien.

Het bordje op een van de sokkels bevestigt onze gevoelens. Die beelden waren ook van Anton Smit.

Uiteraard wil Hilde ook nu eens bij deze dames poseren. Ditmaal is het wel moeilijk om dezelfde pose als die dames aan te nemen.

De chef van Restaurant Burgundy komt er juist aan om de avondshift voor te bereiden. Ideaal moment dus om een tafeltje voor twee personen vast te leggen voor vanavond.

Na het diner kunnen we de installatie bij kunstlicht bewonderen. Ziet er nu nog anders uit… bevreemdend.

De lucht zit nog niet zuiver, maar het regent toch niet. We zijn dus tevreden.

 

Het is weeral Paulette die ons ontvangt bij het ontbijt. Ze wil wel eens op de foto met Hilde en ze verklapt dat ze voor morgen iets in petto heeft.

Deze voormiddag willen we eens het ganse centrum uitkeren. Hervalt inderdaad wel een en ander te beleven.

Bij een grote bloemist krijgen we wat meer inzicht over de Afrikaanse bloemen in ’t algemeen en de protea in het bijzonder. Deze protea is tevens de Nationale bloem. Bijna elke belangrijke stad in Zuid-Afrika heeft een Protea Hotel.

Bij de winkels met Afrikaanse toestanden staat alles meestal overvol. Niet makkelijk dus om het kaf van het koren te scheiden.

Piepkleine restaurantjes. Inderdaad, amper een “voorskoot” groot.

We zijn hier aan de Indische Oceaan. De watersporters komen hier goed aan hun trekken en de winkels spelen daar ook op in.

Hier hebben we de tandpasta en de scheerzeep aangevuld.

In één van de kunstgalerijen staan verschillende prachtige bronzen. Zeer mooi. Het is waarschijnlijk best dat ze niet geprijsd staan.

Terwijl bij deze beeldjes wel een prijskaartje ligt…

In dezelfde galerij is een artiest aan het werk. Hij is de laatste figuurtjes aan het invullen van een groep. Op mijn vraag hoeveel figuurtjes op het schilderij staan kan hij niet antwoorden.

Een fotowinkel kan ik natuurlijk niet vorbijlopen. Niet veel zaaks ware het niet van een glazen kast met oldtimer camera’s. Staat daar een mini camera, maar dan ook mini. 5,9 centimeter lang. Kiku 16 Model II. Ik informeer of het toestelletje te koop is. Jawel, voor 250 Rand. Alles werkt nog perfect en er zit zelfs een onbelicht filmrolletje in. Maar de filmpjes zelf zijn niet meer in de handel. Voor iets minder dan 15 € is mijn verzameling terug een item rijker.Mijn dag kan niet meer stuk.

Vanmiddag een kleinigheidje eten. We willen dit doen bij Betty Blue, want we vernamen dat het precies daar is waar Lucretia nu werkt.

Inderdaad, we ontmoeten Lucretia terug. Hier samen met haar nieuwe werkgeefster Celia. Een drietal maand geleden heeft zij dit nieuwe eethuisje opgestart. Alles hypermodern en superclean.

Niet alleen het Betty Blue logo, maar ook andere tekens zijn wel héél modern opgevat. Zoals deze richtingwijze naar heren en damestoilet.

En wat dacht je van dit klachtenbord?

Hilde eet hier een slaatje met feta, gourgettes en tomaatjes.Ze boft!

Ik kies voor een spinazie pannenkoek. Overgoten met een ondefinieerbaar doch zeer lekker sausje. Ook zeer lekker. We komen nog terug Lucretia. Beloofd!

In een shop hebben we wat aandacht voor een Zuid-Afrika kaart. Maar in feite is het een reclame voor de BAZ BUS. Dit is een soort hop-on hop-off bus die door het ganse land dretst. Uiteraard zien wij dit niet zitten. Meer bedoeld voor backpackers.  Voor eventuele jongere lezers van ons blog, toch wat verdere uitleg. Baz Bus is de populaire hop-on hop-off buspas voor backpackers in Zuid-Afrika. Het concept is simpel: koop vooraf een buspas naar je eindbestemming en stap in en uit zo vaak je wilt langs de route. Er zijn meer dan 180 backpacker hostels en lodges om uit te kiezen en meer dan 40 steden en dorpen waar je onderweg kunt uitstappen. Je wordt opgehaald en afgezet voor de deur van je hostel. Zolang je maar in één richting blijft reizen, mag je zo vaak als je wilt in en uitstappen. Er zijn verschillende buspassen voor backpackers van alle leeftijden. De meeste reizigers aan boord zijn jong en onderweg is het vaak erg gezellig. Het is tevens een prima optie als je niet zelf door Zuid-Afrika wilt gaan rijden met een huurauto. En veilig.

Vanavond een lams koteletje in Restaurant Paradiso.

Na het ontbijt nog een afscheidsfoto met Yves. Een echt afscheid is het eigenlijk niet, want op 3 april komen wij hier nog voor een tweetal dagen terug. We hebben ook nog een gesprek met een koppel Duitse gasten. Ze reizen voor de vierde keer door Zuid-Afrika met als hoofddoel het maken van foto’s en het schrijven van teksten voor hun fotoboeken en blogs. We krijgen een paar interessante tips en wisselen ook onze wederkerige blog informatie uit. De blog van Yvet en Paul is www.yp-travel-photography.be

We gaan de baan op, en reeds na een paar honderd meter houden we even halt bij een nieuwbouw. We kennen niet veel van het bouwvakkersvak, maar we hebben toch de indruk dat hier goede stielmannen bezig zijn.

Aan zijn muts zou je het niet zeggen, maar deze plamuurder geeft toch de indruk zijn stiel onder de knie te hebben.

We passeren ook de township van Franschhoek. Dinsdagvoormiddag is een kalme dag, temeer daar het ook nog Paasvakantie is. waardoor veel kinderen de steegjes helpen vullen. Een veiliger moment om zonder begeleiding de township in te rijden bestaat er niet. Dus doen we het…

Voetballende kinderen, kleine huisjes, scharrelende geiten en kippen, geitenkoppen en geplukte kippen op de lokale markt, kleine bars en barbecues op straat.

Twee kapoenen…

Bijna aan elk huisje hangt de was uit…

Op het eerste gezicht roept een township misschien een gevoel van medelijden op. Maar als je verder kijkt dan de façade van golfplaten, zie je veel levensvreugde, trots en ubuntu, verbondenheid.

Aan levensvreugde ontbreekt het inderdaad niet…

De eentonige golfplaten worden soms opgefrist met prachtige motieven. Motieven die veelal verwijzen naar de strijd voor de mensenrechten.

Toekomstig rugby kampioen.

Prikkeldraad met lief snoetje.

Kleurrijk, zowel de mensen als de huisjes.

Zelfs een heuse interieurshop.

Hoewel zeer kleurrijk, ligt het kleuterschooltje er toch wat verlaten bij. Immers, deze week is het immers nog vakantie.

Ook zo voor het kerkhof. Verlaten maar niettemin zeer kleurrijk.

Het logo van de lagere school bevat een gezegde dat overal van toepassing moest zijn; “WERK OVERWINT ALLES”.

Het wordt nu wel hoogtijd  om onze weg te vervolgen, want het is weeral bijna middag. In Theewaterskloof hangt er een bevreemdende mist over het water. Het lijkt wel opwaaiend zand. Of is het de combinatie van de twee? Terug een fotostop natuurlijk.

Intussen is Hilde weeral in de weer met haar Ipad.

In de buurt van Grabouw willen we bij Harris Bros wel eens de pizza proeven.

Plezant familiebedrijfje. Moeder, dochter en zoon…

Een glaasje wijn en een psalm uit de bijbel verlicht het wachten.

De pizza is inderdaad ovenvers. Afgaande op het formaat besluiten we om er samen ééntje te delen. Alhoewel zeer lekker krijgen we met z’n tweeën die pizza niet helemaal op.

Hilde’s maag was weeral kleiner dan haar hart…

De pizza-jongen vertelt ons dat hij van Botrivier afkomstig is, en dat we daar zeker nog een stop moeten inlassen. Naast het Botrivier hotel moet een leuke keet liggen. Een soort bruin café.

Het is inderdaad een authentiek bruin café. Bruiner dan bruin…

We bestellen twee capuccino’s en vragen om deze op het buitenterras te serveren.

Intussen ga ik toch nog even op verkenning. Naast het café is er ook nog een dameskroeg, een feestzaaltje en een biljartkamer.

Ook nog een restaurantje. Hier trekt de menu van de dag wel mijn aandacht. Wat willen ze in godsnaam bedoelen met “Afval”? Intussen kregen we het antwoord van Greta uit Wilderness als reactie op deze blog. ‘Afval’ kan zeer lekker zijn. d.i. ingewanden en/of orgaanvlees – smakelijk !”.

Door al ons oponthoud zal het toch 16 uur worden voor we de walvisstad Hermanus bereiken. Onze B&B, Auberge Burgundy, vinden we moeiteloos, want twee jaar geleden waren we hier ook al.

Anne-Marie verzorgt de receptie, en ze doet dat uitstekend. We slapen op het eerste verdiep maar zij zorgt er voor dat onze koffers daar afgeleverd worden. Het ontbijt ’s morgens moeten we aan de overkant van de straat nemen in een restaurant dat ook Burgundy noemt.  Anne-Marie bezorgt ons de vouchers. Omdat ze zo behulpzaam is zing ik voor haar één van mijn jeugdliedjes “Zeg Annemarieke waar gaat gij naartoe?” En of ze er kan om lachen… ze informeert zelfs naar de integrale tekst, en ik beloof haar die tegen morgen te bezorgen.

We glippen vlug nog efkes de aanpalende straatjes binnen. Ook hier een opeenstapeling van leuke boetiekjes, galerijtjes en snuisterijenwinkeltjes.

In een van de winkeltjes ontdekt Hilde een tafereel uit haar jeugdjaren. De drie meisjes zouden Liliane, Danielle en Hilde voorstellen. De dame uiterst rechts kan als Mama Paula doorgaan, en op het achterliggend schilderij zou schoonzus Monique afgebeeld staan. Met veel goede wil kan ik er zelfs ook inkomen.

Dit beeld stelt Hilde voor (bovenaan) met een vriendin (onderaan). Na lang aandringen verklapt ze mij de naam, maar slechts op voorwaarde dat ik die naam niet op de blog zal zetten. Ik houd mij hier uiteraard aan mijn belofte.

Omdat we morgenvroeg het ontbijt nemen in Restaurant Burgundy kunnen we het vanavond evengoed al eens uitproberen. En ’t is gemakkelijk… we moeten maar de straat oversteken. We hopen serveuse Lucretia hier terug te ontmoeten. Lucretia was een zeer lieve dame, en ze begroette ons altijd met “Mienier Dievosch”. Maar Lucretia is intussen uitgeweken naar een ander restaurant in Hermanus. Spijtig! Maar vandaag is Paulette onze dienster. Ze heeft Lucretia nog gekend en ze belooft ons even goed te bedienen als Lucretia indertijd deed. En ze houdt woord. We eten elk zes grote scampies en likken duimen en vingers af.

Nog geen twee minuten op ons kamer als we daar een Face Time geklingel ontvangen. Kleinzoon Julien met Bompa. Ze zijn met de ganse familie op wintersport. Enthousiasme alom. Als we het mogen geloven zijn ze alle twee ski kampioen. En we geloven het nog ook!

Nog maar pas afgesloten met Julien, of daar hangen Caroline en Bert aan de Face Time lijn. Weeral een lange babbel. Het nieuws van België en van Waregem overspoelt ons.  Gelukkig ditmaal alleen maar goed nieuws. Toch plezant dat we zo ver van elkaar ook zo dicht bij elkaar kunnen zijn. We kruipen met goede gevoelens in bed…

Oef, het zonnetje schijnt weer vandaag. Ontbijt buiten dus. en Yves heeft woord gehouden; het potje confituur van Rob werd stiekem op onze tafel gezet. Lekker hoor Rob!

Vandaag maken we er een rustig dagje van. Zalig niksen, wandelingske in ’t stad, genieten van tuin en zwembad. Zelfs een middagdutje. Da’s lang geleden.

Ja santé… Alle dagen die mannekes binnen en buiten dragen.

Nog een schilderij van Yves.

Dit manneke doet ons aan iemand denken.

Zelfs een dagblad lezen in ’t Afrikaens… moet ook kunnen vandaag.

 

Vanavond gaan we hapje eten bij “Allora”. Steak tartaar met frietjes.

Lemusia is weeral onze serveuse, ditmaal bijgestaan door Simon. We zijn een uurtje vroeger dan naar gewoonte op de kamer; zo kunnen we nog eens het Belgische televisienieuws meepikken op BVN.

 

Inderdaad, ’t is Pasen! Aan familie, vrienden en alle lezers van deze blog wensen we een zalig Paasfeest.

Er liggen geen paaseieren in de tuin, want het regent pijpenstelen. Maar Yves stelt ons gerust; er komen paaseitjes op de ontbijttafel en binnen een uurtje schijnt de zon. Als dat maar waar kon zijn…

Tegen 8u30 begeven we ons naar de kerkdienst van de Verenigde Gereformeerde kerk. Rob had ons gisteren gewaarschuwd dat we beter iets te vroeg gaan. Dan hebben we de gelegenheid om ons kenbaar te maken. De dienst begint in feite maar om 9 uur, maar de kerk zit toch al bijna vol. Er komt een soort Kerkmeester op ons af om ons welkom te heten. Hij informeert naar onze nationaliteit en of hij onze namen mag kennen. We mogen plaatsnemen waar we zelf verkiezen. Bij de aanvang van de dienst worden tientallen liederen en gospels gezongen. Soms door een vrouwenkoor, soms door een mannenkoor en ook en vooral door de ganse gemeenschap.

Het duurt bijna een vol uur voor we aan de preek toe zijn. Vanop een soort kansel vangt de predikant aan met Christian en Hilda De Vos welkom te heten. De tekst van die verwelkoming verschijnt op het scherm boven de kansel. Er komt zelfs een verwijzing naar de vreselijke gebeurtenissen die zich deze week in Brussel afspeelden. Kippevelmoment…

Na de dienst die bijna twee uur in beslag heeft genomen zijn er nog enkele kerkgangers die op de foto willen met Hilde. Allemaal lieve mensen.

Er komt zelfs een bus aan te pas die een deel van de kerkgangers naar hun huizen terugbrengt.

Zoals afgesproken gaan we terug aanbellen bij Rob en Machteld Meeusen. Net zoals gisteren worden we hier weer als echte vrienden ontvangen. Binnen de kortste keren staat de gekoelde champagne op tafel. Meesterkok Rob heeft voor hapjes gezorgd, en het zijn er om duimen en vingers af te likken. Topper is een groentesoepje van zelfgekweekte groentjes.

Het is niet voor niks dat Rob in 2001 tot Bocuse d’Or benoemd werd. Tussen zijn culinaire uitspatjes door vertelt hij met een aanstekelijk enthousiasme over zijn vorig leven in de horeca.

Het is al een stuk na de middag als we kunnen afscheid nemen. Echter niet zonder dat we een pot confituur willen meenemen voor Yves. Den Yves van onze Alchimist. Uiteraard zelfgemaakte confituur. Intussen hebben we ook een afspraak vastgelegd om vanavond samen met Rob en Machteld in de Reuben’s te gaan souperen. Want we zijn bijlange nog niet uitverteld.

In de Alchimist zijn we uiteraard welkom met onze confituur. Yves zal ze morgenvroeg  zeker nog niet bij het gastenbuffet plaatsen, want dan is ze dezelfde dag nog foetsie. Maar hij belooft wel dat wij er morgenvroeg zullen kunnen van proeven. Nadien hebben terug een lange babbel over de schilderkunsten van Yves. In het vuur van zijn verhaal haalt hij nog een paar van zijn eerste werken tevoorschijn,

Het schilderij van Megan komt ook nog eens naar boven. Yves dringt aan dat ik daar ook eens mee poseer. En waarom niet.

Het is niet omdat het Pasen is dat er niet moet gewerkt worden. De kamermeisjes zijn tot een stuk in de middag in de weer om alles pico bello in orde te brengen.

Als we een paar minuten na 19 u arriveren bij Reuben’s zitten Rob en Machteld al knusjes geïnstalleerd. Doordat Rob uit de horeca komt weet hij een en ander te vertellen over Reuben, de meester kok van Reuben’s. De man is gekend over gans Zuid-Afrika. In een viertal steden heeft hij een restaurant naar zijn naam.

 

Zijn inventiviteit gaat nog veel verder dan het culinaire. Hier in Reuben’s Franschhoek is de bar vervaardigd uit een vleugel van een vliegtuig. Je moet er maar aan denken. Beuben laveert het ganse jaar door van de ene stad naar de andere. Van zijn ene restaurant naar het andere. En wat meer is; hij is een honderd procent self-made cooker. De keuken van zijn mama en de feeling van Reuben.

Reuben heeft zelfs meerdere kookboeken op zijn actief. Sommigen zijn al aan de twaalfde herdruk toe. We beleven hier een boeiende avond met duizend en één verhalen. Uiteraard ook met culinaire hoogstandjes. De canard à l’orange is onverbeterlijk. Intussen doet Machteld ook een verhaal uit de doeken over iets geheel anders. Op enkele kilometer van Franschhoek moet er een gevangenis zijn waar Mandela twee jaar heeft doorgebracht. Heeft niets te zien met Robbeneiland. Dit zou een gevangenis zijn die nog steeds in dienst is. Machteld kent daar de directeur, en ze wil voor ons een geleid bezoek organiseren. Natuurlijk dat we daar mee instemmen. Machteld probeert een afspraak te maken voor Maandag 4 april, want dan zijn we weeral voor een tweetal dagen in Franschhoek. Met dit vooruitzicht in mind hunnen we nog een Irish coffee verteren en daarna is het afscheid alweer aangebroken.

’t Is inderdaad al na 22 uur als we afscheid nemen van Machteld, Rob en hun mooie Jaguar oldtimer. Tot maandag 4 april!

Wat een prachtige wagen…

 

 

 

 

 

’t Is Paaszaterdag. Vanmorgen mag er dus een lievelingsbloem mee op de foto. We informeren bij Yves waar we morgen eventueel een Paasdienst zouden kunnen bijwonen. Yves kan wel een kerk aanduiden, maar de uren van de dienst kent hij niet, en volgens hem zijn die ook niet vermeld aan de kerk. Maar naast de kerk woont er een Belg; die weet alles. Indien je iets moet te weten komen; bel daar maar aan.

We vertrekken – weeral onder een grijs wolkendek – richting die kerk. Het kleine tuinpoortje staat open, maar de deuren van de kerk zijn potdicht. Enige informatie is een koperen plaat met daarop “Vereenigde Gereformeerde Kerk”

Tegenover de kerk het huis van de Belg dan maar proberen. Lang hoeven we niet te zoeken, zelfs helemaal niet, want er hangt een Belgische vlag aan het voorterras. Ze hangt halfstok, waarschijnlijk verwijzend naar de aanslagen van deze week in Brussel. We bellen aan, maar zonder resultaat. Er is niemand thuis. Voor wat onze kerkdienst van morgen betreft blijven we dus voorlopig op onze honger zitten.

We vatten dan maar onze geplande uitstap naar Stellenbosch aan. Een half uurtje rijden van hier. Bij het binnenkomen van de stad bemerken we een prachtig kunstwerk. We zijn er beiden zeker van dat dit daar vroeger niet stond, en we gaan dus een kijkje nemen.

Het zijn zeven naakte vrouwen, vervaardigd in een soort kunststof. De kunstenaar is een Afrikaan, Anton Smit (°1954)

Hilde wil doorgaan als achtste vrouw, maar ze is niet geslaagd… ze is te klein.

We lopen de universiteitsstad Stellenbosch binnen en ontdekken nog heel wat veranderingen. Een paar nieuwe kunstgalerijen en een hoop nieuwe shops en restaurants.

Er lopen er hier zelfs nog een paar in carnavalskledij.

Op een bepaald moment lopen we vier jonge kerels tegen het lijf, allen met een Belgisch embleem. Belgen? Ja, natuurlijk! En wat spoken jullie hier uit? Het antwoord dat we nu krijgen nagelt ons aan de grond. Zij nemen deel aan het wereldkampioenschap…. onderwaterhockey. Bestaat dat echt? Toch nog te vroeg voor 1 april…

Zij geven ons een resem weetjes mee over die sport in het algemeen, en het wereldkampioenschap in het bijzonder. Het wereldkampioenschap gaat door hier in Stellenbosch van 25 maart tot 2 april. Onze Belgische ploeg speelde deze morgen een match tegen Canada. Match welke ze verloren, maar de jongens zeggen liever niet met hoeveel ze die verloren. Deze namiddag moeten ze aantreden tegen de U.S.A. Als er nog kaarten te verkrijgen zijn. Nee, want er zijn geen kaarten. En als er nog plaatsen zouden vrij zijn? Jawel, want als jullie komen zijn jullie supporter numero uno en supporter numero due van België. Wij beloven die toffe gasten om ons uiterste best te doen tegen 16 u aanwezig te zijn in de sportaccommodatie van de universiteit van Stellenbosch. Plaats van het gebeuren.

We hebben onze Nationale elite nog geen vijf minuten verlaten, of daar worden we inderdaad geconfronteerd met een grote affiche over dit event.

Intussen voelen we enkele kronkeltjes aan onze maag(jes). We zijn op een paar stappen van de “Big Easy” en we willen deze topper dan ook niet zomaar voorbijgaan. Pluspunt in Zuid-Afrika is dat je in een sterrenrestaurant ook van een eenvoudige maaltijd kunt genieten.

Big Easy is inderdaad een top restaurant, en is eigendom van een zekere Ernie Els. Ernie is een succesvolle Zuid-Afrikaanse golfprofessional. Hij staat in golfkringen bekend als “The Big Easy”, een bijnaam die voortkomt uit het feit dat hij voor een golfer groot en stevig is, terwijl hij een vloeiende, ogenschijnlijk moeiteloze swing heeft. En deze naam heeft hij ook aan zijn restaurant gegeven. Ernie behoort tot de beste golfers van het einde van de twintigste eeuw. Het interieur straalt inderdaad klasse uit. Hilde wil ook wel eens de kingklip proeven in een toprestaurant.

Ikzelf hou het bij een struisvogelsteak. Heerlijk…

Hier hoort natuurlijk een Sauvignon Blanc bij van het huis. En hij mag er wezen. Achteraf drinken we nog een cappuccino als dessert en we betalen 580 Rand. Omgerekend 34 Euro.

We willen onze belofte nakomen en trekken nu naar de universiteitsgebouwen waar de wereldkampioenschappen onderwaterhockey plaatsvinden. We worden van Riefke naar Rafke gestuurd, maar komen uiteindelijk toch terecht in de hitte van de strijd. De damesploeg van Singapore is zich net aan het opwarmen. Als je dat opwarmen kunt noemen. Hilde kiest voor nummer 9 terwijl ik eerder voor de 7 zou kiezen.

We krijgen hier aan de hand van wandfoto’s meer inzicht in het onderwaterhockey. Foto’s zijn natuurlijk gewillig, maar om dat in real time te volgen is het niet zo evident.

De dames van Singapore zijn nog bezig aan hun match als onze Belgen hun opwachting maken voor de volgende match. Men’s Belgium tegen men’s USA. Wat hebben onze Belgen mooie slipjes…

Eerst een beetje voelen naar de temperatuur van ’t water.

Dat is onze Belgische trainer. Ik ken de man natuurlijk niet, maar ik heb toch het gevoel dat hij zijn spelers niet al te best weet op te peppen. Maar wie ben ik om daarover te oordelen?

Dit zijn de accessoires voor onderwaterhockey. Very strange!

Intussen is de Franse ploeg ook al aan het briefen. Hilde volgt alles nauwgezet op de voet.

Wat hebben ze een mooi embleem, de Fransen, die haantjes…

Onze Belgen trekken onderwijl nog een paar rondjes om op te warmen.

En dan plots… start van de match België – USA. En wij zijn inderdaad de enige Belgische supporters. Op een wereldkampioenschap dan nog wel.

Boeiend kan je het niet noemen. Enerzijds omdat je onderwater, zelfs met de camera’s, bijna niet kunt volgen wat er gebeurt. En anderzijds zie je boven water onmogelijk waar het balletje (in dit geval een soort schijfje) zich bevind.

Een uurtje later weten we wel dat België met 1-5 verloren heeft van Amerika. Meer dan normaal, want in Amerika wonen er veel meer dan vijf maal zoveel mensen dan in België.

We rijden een beetje ontgoocheld terug naar Franschhoek. We maken toch nog een ommetje langs het huis van die Belgen die naast de kerk van Franschhoek wonen. En we hebben geluk; vanavond zijn ze wel thuis. Wat een vriendelijke mensen. Rob en Machteld Meeusen. We krijgen direct alle info in verband met de Paasmis van morgen. Naarmate het gesprek vordert komen zelfs bepaalde connecties naar boven. Rob is soldaat geweest met Bruno Leunis, een kozijn van Hilde. En in lang verleden dagen heeft hij de catering verzorgd bij communie- en andere feesten bij Louis Rombouts, een oom van Hilde. De wereld is voor de zoveelste keer te klein. We mogen geen afscheid nemen zonder te beloven aan Rob en Machteld dat we morgen na de mis een apéritiefje komen nemen. Een belofte die we met veel plezier aannemen. Tot morgen dan!

 

Vanmorgen kunnen we terug buiten ontbijten in “De Alchimist”. Altijd gezellig.

Eitjes naar keuze bij het ontbijt, vandaag 21° Celcius en het wordt een goede dag. “Goede Vrijdag”.  Hij start met koffie en met “U”.

In een tijdspanne van een kwartiertje lijken de wolken een tafeldoek uit te spreiden over de bergen van de Franschhoekpas. Wat kan de natuur hier toch mooie kronkels maken.

Op een paar kamers staan de deuren open wegens wissel van bewoners. We kunnen niet nalaten eens ons hoofd binnen te steken, al was het maar om nog enkele schilderijen van Yves te zien.

Wie zou die jongedame moeten voorstellen?

Pasen nadert. Voor de gelegenheid heeft Hilde reeds haar Paasleeuw aangetrokken.

En ook al omdat het Goede Vrijdag is zijn we blij eindelijk nog eens een kerk te vinden zonder gesloten deuren. Het is een kerk van de Dutch Reformed Church, maar dat doet er niet toe; voor ons is er maar één God. Misschien veel verschillende kerken maar allemaal dezelfde God. Wellicht zeer simplistisch uitgedrukt, maar wij voelen ons daar goed bij. Kaarsjes kunnen we hier wel niet branden. In plaats daarvan ligt er een notebook blad. Als we op dat blad een intentie invullen en we deponeren een centje in een soort spaarpot, dan zal iemand voor die intentie bidden. Hoe groter de cent, hoe langer het gebed. Ik wil duizend Rand steken maar Hilde heeft me tegengehouden.

Voor middagmaal houden we het bij een “Goede Vrijdag Pannenkoek” zonder vulling noch suiker”. Tegen 15 uur trekken we naar onze “Alchemist”. Het tafelkleed op de bergen is intussen verwijderd, maar ze zijn het precies nog aan het uitschudden. Enkele uurtjes lezen en ontspannen; daar kunnen en mogen we ook eens van genieten.

Vanavond gaan we naar onze vertrouwde stel, de “Rueben’s”. Eenvoudig maar heerlijk. Lamsboutjes met verse groentjes en puree aardappeltjes. Belgischer kan niet…

We worden terug bediend door lieve Benita. Wat is ze blij om met Hilde op de foto te mogen. Goed adresje toch, die “Rueben’s”. Danig goed dat we al een tafeltje bestellen voor zondag. Want op Pasen zal het superdruk zijn.

Ola… geen geluk vanmorgen. ’t Is met de paraplu dat we naar het ontbijt trekken.

Maar spijts de regen is Nikki’s tuinman al onze blauwen Kia aan het wassen. Wat men hier al niet zou doen voor een beetje drinkgeld…

Na het ontbijt, de afrekening en de laatste babbel met Nikki trekken we nog even naar de overkant van de straat. Een shop die uitsluitend tafellopers en sjaals verkoopt. Allemaal ter plaatse geweven. De vriendelijke dame, die tevens de weef-ster is vertelt ons vol enthousiasme over haar producten en over haar handweefgetouwtje. Haar producten zijn allemaal geweven met draden die gesponnen zijn van bamboevezels. Back to the nature!

En nu de baan op. Bij een vieze regen en een donkere lucht zou men welhaast denken denken dat men in België aan het rondtoeren is. Met dien verstande dat we hier op het linkervak moeten rijden.

Bij dit vieze weer zitten er ook niet veel fotostops in. In Vielliersdorp maken we toch een kleine halte. De Theewaterkloofdam waar we ons hier bevinden is zeer fotogeniek. Spijtig genoeg nu iets minder met dat slechte weer.

We naderen onze bestemming en de laatste vijftien kilometer beklimmen we de kronkelende Franschhoekpas. En wat zien we in de verte liggen? Mag ik het zeggen Walter?… Franschhoek!

Als we aankomen op onze vertrouwde stek “De Alchimist” zijn de kamermeisjes juist aan de rustpauze toe. Er is er zelfs eentje die er platte rust van maakt.

We zijn hier nu voor vijf nachten. De eerste drie krijgen we een voor ons nog onbekende kamer 2 en de laatste twee nachten verhuizen we naar onze vertrouwde kamer 6.

Bij het binnenrijden van Fransschoek hebben we bemerkt dat de stad overvol zit en de terrassen uitpuilen. Het is Witte Donderdag, en vanaf vanavond ligt alles stil in Zuid-Afrika, en dit tot en met volgende week dinsdag. We hebben deze middag niets gegeten, en Hilde wil het risico niet lopen om ook vanavond op onze honger te blijven zitten. Ze trekt dus het stadje in om een restaurant te bespreken voor vanavond, en wie weet om een beetje de mooie winkeltjes af te lopen. Achteraf blijkt het geen ongegronde vrees te zijn, want het was slechts in het vierde eethuis “Dutch East” dat er nog een tafeltje vrij was.

Intussen drentel ik wat rond in de tuin. Ik ontmoet Yves, en we geraken aan  de klap. Hij vertelt vol enthousiasme over zijn amper éénjarige hobby; schilderen. Sinds verleden jaar april is hij gestart met schilderijen maken, en dit zonder ook maar enige vorm van opleiding. Intussen hangen er bijna op elke kamer één of meerdere doeken van de meester himself. En wat nog meer is; één van zijn eerste schilderijen heeft hij gemaakt naar een van de foto’s van mijn blog. Een foto van… jawel… Megan, onze peetdochter. Hij bemerkt mijn ongeloof en loopt zijn werkkamer binnen om het schilderij te gaan halen. Fier als een gieter poseert hij met Megan. En ze gelijkt er nog op ook!

In de Dutch East beleven we een gezellige avond met een eend op Afrikaanse wijze en een steak op z’n Belgisch.

Het is pikdonker als we terug in de “Alchimist” arriveren. De tuin is feeëriek verlicht. Bijna onherkenbaar.

We hebben de wekker gezet om zeker het Belgische nieuws niet te missen op BVN. Zo kunnen we het ganse verloop volgen van de dramatische dag van gisteren. Erg…    erg…         Na die vreselijke beelden te hebben aanschouwd is het zeker niet met het beste moraal dat we aan een nieuwe dag beginnen.

Ontbijten doen we in de nabijgelegen “Spur”.

Ook van hieruit hebben we een mooi zicht op “Beacon Island” met de weerspiegeling van de opkomende zon.

We verlaten Plettenberg met gemengde gevoelens. De gebeurtenissen in Brussel blijven door ons hoofd spoken. Na een half uurtje bereiken we Wilderness. We willen hier wel nog eens gedag zeggen aan een paar mensen.  Een tiental dagen geleden waren we hier gasten bij “Haus am Strand”. Eigenares Rita was die dagen in Kaapstad, en nu willen we haar wel even treffen. Maar het is terug Véronique, de vervangster van Rita die ons ontvangt. Zij weet alleen maar te vertellen dat Miss Rita nog altijd in Kaapstad is. Spijtig. Nu nog een omwegje naar de B&B “Just For 2” van onze Belgische vrienden Greta en Roger Vandewiele. Maar die zijn jammer genoeg ook niet thuis. Spijtig. We stoppen nog een briefje in de mooie brievenbus.

Rond 14 uur bereiken we Heidelberg (Jawel, Zuid-Afrika heeft ook een Heidelberg), en daar maken we een stopje voor een snackje.

Ook hier valt het weer op hoe inventief die Zuidafrikanen kunnen omgaan met oude spullen.

Op de parking staat een bakkie met aanhangwagen waarin een vijftiental kalfjes gevangen zitten. Het jochie heeft medelijden met de diertjes en tracht er een paar te strelen.Enkele kilometer voor Swellendam bemerk ik ineens dat er een rood lampje brandt bij één van de wijzertjes op mijn daschbord. Oei,… ’t is de benzinewijzer. Hopelijk is dat lampje nog niet te lang aangegaan. Gelukkig vinden we een tiental kilometer verder een pompstation. Op de parking ontmoeten we terug enkele leuke mensen.

En of ze content zijn met een petje… zo te zien wel!

Deze twee rakkers gaan ook Verzekeringen MERCATOR promoten in Afrika.

Tegen 17 uur bereiken we de mooie kerk van Swellendam. Hier hadden we weeral graag wat kaarsjes gebrand, onder andere voor de slachtoffers van Brussel. Maar ook deze kerk is weeral op slot. Het is echt moeilijk geworden om nog ergens in Zuid-Afrika nog een kerk te vinden waar men vrij kan binnenlopen.

Dan maar doorrijden naar “Old Mill”, bij Nicky van de oude molen. Nikki is een Belgische madam uit het Leuvense. Ruim vijftien jaar geleden is ze naar hier uitgeweken.

Wij kennen Nikki al een achttal jaren, en het is altijd een hartelijk weerzien. Zij is over gans Swellendam gekend, niet alleen voor haar arsenaal Belgische bieren, maar vooral voor haar jovialiteit. Zij draagt het hart op de juiste plaats, maar ze is niet vervaard om bij de gepaste gelegenheid haar gal eens uit te spuwen. Het zou een goede politica zijn.

We krijgen dezelfde kamer toebedeeld die we in het verleden reeds verschillende malen ingenomen hebben.

Nikki weet dat we van Waregem zijn. dus staat er een paardenkop boven het bad.

Veel goesting om ons nog te verplaatsen hebben we niet. Integendeel; we zijn zeer tevreden dat Nikki ook een restaurant heeft. Hilde laat haar nog maar eens bekoren door oestertjes…

…terwijl ikzelf heel wat gulziger ben. Een trio van wildsteaks als daar zijn; impala, kudu en springbok. Heerlijk mals en alle drie hebben ze een fantastische smaak. Meer moet dat niet zijn!

Vanmorgen komen we tot een minder aangename constatatie; er is er van een soortje te weinig. Gelukkig zijn hier ten alle kante tankstations te vinden.

De mannen van de souvenirstalletjes zijn reeds druk in de weer om hun merchandise uit te stallen.

Deze marktkramer zorgt wel degelijk voor zijn imago. Je zal er niet vlug naast kijken. En naast zijn spullen ook niet.

Hier is het deze week al Paasvakantie. Er is dus al enige beweging op het strand.

Zelfs vakantie sportkampen kennen ze hier ook. Dit groepje kinderen volgt een surfkamp.

Ideaal zeetje om op te surfen…

Genieten maar…

Deze groep trekt de zee in op zoek naar dolfijnen.

Omdat we tegen 13u30 tussen de wijngaarden van Bramon een tafeltje geboekt hebben gaan we nog efkes wat spullen ophalen op ons kamer. Ik open vlug even het internet… oooh, oooh, oooh… wat krijgen we nu te zien? Twee aanslagen in Brussel!

Wat een drama! Hoe verder we het “breaking news” induiken, hoe hallucinanter. Hopelijk geen familie, vrienden of kennissen bij de slachtoffers…

Wat nu? Wat morgen? Tientallen vragen spoken door onze hoofden. Wij zitten zo veraf, maar voelen ons toch zo dichtbij.

Door het doornemen van al die dramatische gebeurtenissen komen we met meer dan een half uur vertraging aan bij Bramon.

Door onze vertraging was het tafeltje tussen de wijnranken reeds door andere klanten ingenomen. Maar we krijgen toch nog een leuk buitentafeltje.

Mede door de gebeurtenissen in Brussel hebben we zelfs geen honger. In plaats van twee of drie tappa’s nemen wij er elk maar ééntje. Hilde een camembert kaasje met geplette nootjes in honingjus en ik een toastje met kippenleverpastei. Blackie, het hondje van Bramon wijkt van geen meter van ons tafeltje. Zijn trieste blik verwijst onze gedachten voortdurend naar het drama van Brussel. Ditmaal is Bramon niet zoals het voorheen was…

Bij het verlaten van Bramon kan er toch nog een glimlachje af bij het bemerken van een melding aan de wijnranken.

We zijn hier maar op twee kilometer van “The Crags”, de wijk waar Peetkindje Megan woont. Toen we Megan een week geleden verlaten hebben  had ze veel last van een infectie tussen haar lippen en haar neus. We willen nu wel eens weten of het toverzalfje van die apotheker inderdaad zijn werk gedaan heeft. In de township gekomen valt er weer elke honderd meter een foto te schieten.

Aan de Obama Shop is het ditmaal rustig.

We kloppen aan bij Megan, en Mama komt naar buiten. Megan achter haar aan met haar rug naar ons gekeerd. Oei, ze durft of wil ons niet aankijken…

Ze moet zich omdraaien van haar mama. Oeioeioei… we herkennen haar bijna niet. Nu is haar ganse aangezicht ontstoken. Het wenen staat haar nader dan het lachen. Ocharme… We vragen of we haar eventueel kunnen meenemen naar een dokter in Plettenberg. Volgens Mama heeft dit niet veel zin gezien ze morgenvroeg naar de kliniek mag. We kunnen haar alleen maar spoedige beterschap wensen. Is me dat een zielige dag vandaag…

We druipen ontgoocheld af en rijden terug richting Plettenberg. We stoppen nog even bij “Old Nick”, een open marktplaatsje met rondom winkeltjes. Er is zelfs een oud weverijtje met mechanische weefgetouwen. Hier wil ik toch zeker eens binnenlopen. Er staan zelfs twee getouwen zoals ikzelf nog in dienst had in 1965. Nostalgie alom.

Ook nog een oude scheermolen om de kettingbomen te vervaardigen.

In de tuin staan twee afgedankte weefmachines die ze hebben omgebouwd tot zitbank. Je moet er maar aan denken.

En ze zitten nog comfortabel ook.

In het winkeltje naast de weverij verkopen ze uitsluitend textiel die in het weverijtje geweven is. En weeral mooi gepresenteerd.

De aanpalende shopkes zijn ook zeer verzorgd.

Hilde kan hier rustig een uurtje vertoeven.

Vanavond staan we geprogrammeerd in resto “The fat fish”. We zijn niet echt in stemming, maar afspraak is afspraak.

Ikzelf hou het bij een slaatje met scampi…

en Hilde kiest weeral voor haar geliefde vis; de kingklip. Ditmaal omwikkeld met een speklaagje. Zeer eigenaardig als je ’t mij vraagt. Hiermee beëindigen we deze terrible day!