Hilde en Christian Devos 2023

Heerlijk ontwaken in Perle du Cap.

Als we op het gelijkvloer ons ontbijttafeltje gaan opzoeken ligt Herman al een half uurtje aan het zwembad te googelen.

En wie zit er reeds aan de ontbijttafel met een glaasje bubbels? Inderdaad, Ida. Ze heeft gisterenavond laat nog beslist om niet meer in het donker naar Cape Town terug te rijden. En is dan hier in Perle du Cap maar blijven overnachten. Nog een geluk dat gastvrouw Kristien altijd een reservekamertje in petto heeft.

Het is nog tamelijk vroeg in de morgen. Iedereen ziet er fris en pienter uit. Ideaal moment dus voor een officiële groepsfoto.

Hilde neemt de fotocamera over, zodanig dat ik er ook nog eens bij kan.

Voor wij afscheid nemen van Ida loopt Herman nog even naar zijn kamer om een visitekaartje te halen voor Ida. Hij wil ook zijn Ipad meenemen en nog enkele foto’s maken. Maar wat blijkt? Herman vindt zijn IPad  niet. Waar heeft hij hem het laatst gebruikt? Had hij hem gisterenavond mee in Restaurant Noop? Heeft hij hem niet achtergelaten in één van de winkeltjes in de Spice Route. Alle pistes worden bewandeld. wij bellen al  die locatie’s op. Herman’s bed en onze auto worden binnenste buiten gekeerd. Niets mag baten… Spijtig. Hopelijk komt hij in de volgende uren vooralsnog boven water.

Spijts die tegenslag dringt Herman toch aan om ons geplande programma te volgen. En dat is een bezoek aan het dorpje Blauwklippen, ongeveer 45 kilometer hiervandaan. Want daar wordt vandaag de wekelijkse zondagmarkt georganiseerd.

Het is bijna 12 uur als wij eraan komen. De stalletjes, tentjes en kraampjes staan netjes opgesteld.

De Blauwklippen Family Market wordt iedere zondag opgetuigd op de historische boerderij ‘Blauwklippen’. Niet bepaald kleinschalig of intiem, maar leuk voor het hele gezin – met een speeltuin, springkasteel en georganiseerde ponyritten is het prima toeven voor kinderen.

De ‘grote mensen’ kunnen zich tegoed doen aan het uiteenlopende culinaire assortiment en de vele wijnen en bieren die je er kunt proeven.

Afrikaanse kunst uit de duizend…

Prachtige boeketten protea’s; de nationale bloem van Zuid-Afrika.

Kindjes die zich amuseren…

Leuke gadget’s.

Iedereen voelt zich hier thuis.

Wij hebben ons genesteld aan een leuk Mondriaan tafeltje. Herman is onderweg om drie porties witte pens op te halen. Hij schijnt de persoon te kennen die dat pensenkraampje uitbaat.

Nu nog een tijdje brainstormen over de verloren Ipad.

In die grote ballon is een kindje aan het rondtollen. Als dat niet leuk is.

Tegen 16u30 terug aan het zwembad van Perle du Cap. Luilekker niksen, zonnebaden en/of slaapke doen.

In de vooravond een lange FaceTime met het thuisfront in Waregem. Na een kwartier zijn we weer mee met de activiteit in en rond Waregem.

Rond 18 uur genieten we van een coupke champagne of het terras. Kristien liet door de kamermeisjes een fles op ons bed zetten. Uit vriendschap en erkentelijkheid als trouwe klanten.

 Rond 20 uur gaan we nog langs in restaurant Cattle Baron.

Hilde bestelt een steak, ik een steak combo en Herman opteert voor calamars. Een grote fles spuitwater en een flesje DuToitskloof Sauvignon Blanc. We zullen weeral goed slapen.

 

Het is vandaag zaterdag, en dan is er geen kinderkribbe voor Princesse, de kleuter van Pretty. Maar op zaterdag en zondag mag Pretty de peuter  meebrengen op haar werk.

We krijgen zelfs een ganse uitleg hoe ze Princesse vastbindt op haar rug. En waarom de zwarte vrouwen een dikke poep hebben.

Martina komt juist binnen op het ogenblik van de fotoshoot. Ze is nog in fitnesskledij maar toch moet ze mee op de foto.

Hilde wil ook wel een poosje de kleine Princesse koesteren.

Na het ontbijt weet Pretty een lang verhaal te vertellen over de dame op de foto.

Zij was de echtgenote van eigenaar Mr Hagmann. Maar enkele maanden geleden (December 2017) is ze overleden. Maar volgens Pretty hangt de geest van die dame nog rond in dit huis.

Herman heeft zich dicht in de buurt van zonnebadende Martina geïnstalleerd, maar de scheper is alert.

Hij is ook een gedroomde babysit.

Nu is het moment aangebroken om afscheid te nemen van Villa La Paz. Van de ganse crew, van Martina en van Princesse. Tot een volgende keer…

Onderweg naar onze volgende B&B in Paarl passeren we het domein “Spice Route”.

Spice Route is ook een wijndomein, maar ze hebben meer te bieden dan wijn alleen. Er is een groot verzamelgebouw met daarin glasblazers, bierbrouwerij, een chocolade fabriek en een wijnproeverij.

De ongecultiveerde wijnranken worden niet van water voorzien en worden ook wel “bush wines” genoemd. De koele wind afkomstig van de koude Atlantische zee geeft voldoende afkoeling aan de druiven gedurende de hete droge zomers en de natte winters. De Spice Route Wine Farm heeft nu ongeveer 140 ha beplant. Alle wijnen worden naar het nabijgelegen Fairview Wine Estate vervoerd om gebotteld en gelabeld te worden.

In de brouwerij brouwt men zowel pils, witbier (amber), pale-ale, lager of triple. Keuze zat dus…

Elk bier wordt op de markt gebracht onder de eigen CBC naam. Dit staat voor Cape Brewing Company.

Herman laat zich bekoren tot een lager biertje. En schijnbaar smaakt het ook.

In de chocoladefabriek is er weinig activiteit wegens weekend. Dit sluit niet uit dat we enkele proevertjes meepikken.

In de glasblazerij is er door diezelfde weekend regel zelfs helemaal niets te beleven.

We kunnen wel naar hartelust rondneuzen in de grote winkel. Op gevaar af van hier of daar iets te breken.

Glas, glas en nog eens glas. In alle mogelijke vormen en kleuren.

Naast de glasblazerij is er een kinderhoekje. Over alles is nagedacht. Kleurpotloden, viltstiftjes, kleurboeken. En of die kleintjes zich daar amuseren.

Eindigen doen we hier in de koffiebranderij. Er is ook een verbruikzaal bij met heel vriendelijk personeel.

Volgens onze dienster is de commentaarwand verleden week gans opgeschoond, en nu staat er bijna niets op. Maar daar zal vlug verandering in komen. Net als verleden jaar maak ik in de kortste keren een “Koffie Van Overstraeten” publiciteit.

Voila se Pierre Van Overstraten. Gratis publiciteit in Afrika. En je moet er mij niet voor vergoeden.Eenmaal terug op het terras laten we ons gaan aan een wine + charcuterie tasting.

Vier proevertjes wijn en vier hapjes charcuterie. ’t Is eens iets anders.

En nu naar onze B&B “Perle du Cap”. Vier gastenkamers en vier parkingplaatsen.

Kristien de Kinder, de eigenares, kennen we al een vijftal jaar. Ze is momenteel op weg naar school om haar zoontje af te halen. Het overloop zwembad ligt te stralen in de zon. Vanop de boord heb je een prachtig zicht op Paarl. Perle de Cap heeft inderdaad zijn naam niet gestolen.

En wat een fantastische kamer. Met een enorm groot bed voor de King en de Queen.

En wie is hier vanavond ook op logement. Je ziet het al; Ida, de Belgische consul.  We zijn reeds afgesproken om vanavond samen een stukje te gaan eten bij restaurant “Noop” in het centrum van Paarl. Maar in afwachting kan er reeds een coupke bubbels of een glaasje rosé vanaf.

Onze gastvrouw Kristien heeft vanavond enkele koppels op bezoek. Samen met haar vriend is ze reeds de barbecue aan het voorbereiden. En ’t zal lekker zijn…

Intussen zijn enkele van die genodigden al aan het landen. Ook Belgen. Gemakkelijke verbroedering dus.

Nog vrienden; dit zijn dan wel Zuid-Afrikanen, maar ook zeer toffe mensen.

Santé!

Kristien straalt van geluk.

Intussen zijn de invités van Kristien voltallig. Voor ons het moment dus om de stad in te trekken naar restaurant Noop. We mogen kiezen voor een tafeltje binnen of eentje buiten. We houden het maar op binnen, want het is tamelijk frisjes aan ’t worden.

Een geweldige ober met Europese roots stelde met veel enthousiasme de specialiteiten voor.

Hilde en Ida hebben Kingklip gekozen terwijl Herman en ikzelf voor lam opteerden. Zeer lekker.

Het was weeral een super geslaagde avond.

Aan de ballustrade van onze living heeft Hilde zicht op het gelijkvloers waar Herman zit te mediteren vooraleer aan de ontbijttafel te gaan.

Deze morgen zijn we slechts met ons drieën plus de Duitse Martina. We vernemen nog één en ander bij van Martina. Als we de schikkingen van onze dag aan het invullen zijn hoort Martina dat we eventueel de gekende Vrijdagavond Market van Hout Bay zouden bezoeken. En of ze eventueel zou mee mogen met onze wagen. Uiteraard mag ze dat en we spreken af dat we ze om 17 uur zullen afhalen.

Deze voormiddag terug een paar uurtjes zorgeloos genieten.

Zou het kunnen dat Hilde hier Herman’s les aan het spellen is? En als het dat niet is, wat is ze dan wel aan het zeggen?…

Op een boogscheut van de haven liggen op een bepaalde straathoek drie kunstgalerijen naast of tegenover elkaar. De moeite om eens een kijkje te gaan nemen. De rode hond aan de ingang van Houtbay Art Gallery verwelkomt ons. Deze vermaarde galerij herbergt een grote groep artiesten. In het verleden zelfs onze Belgische kunstenaar Herman Van Nazareth.

Werk van Richard Scott, sinds jaren kind aan huis in deze Houtbay Art Gallery.

Vlak nevenaan ligt Gallery Ghuba. Deze wordt gerund door een Hollandse dame.

Hier is één van de toppers Jimmy Law.

Aan de overkant van de straat vinden we S/ART. In een groot gebouw met een prachtige architectuur.

Hier zijn verschillende kopjes te bewonderen van een kunstenaar uit Zimbabwe. Speciaal aan deze schilderijtjes is dat ze geschilderd zijn op dierenhuiden.

Nog een foto met de galerijhouder van S/Art.

Minder dan drie kilometer van die galerijen vandaan rijden we langs de township van Hout Bay; IMIZANU YETA.

Tussen de groene, welvarende blanke wijken heeft zich als dissonant de zwarte township Imizamo Yethu genesteld.

Toevallig staat er een gids bij de ingang van de township. Kenny Tokwa is zijn naam en hij heeft momenteel geen toeristen om te begeleiden. Met een groot hart en een kleine vergoeding wil hij ons met veel plezier een half uurtje door de sloppenwijk loodsen.

Er wonen hier zo’n 30.000 mensen, die veelal Xhosa spreken. Van oorsprong komen de meesten vanuit de Oost Kaap en hebben zij zich samen met andere Afrikaanse immigranten in Imizamo Yethu gevestigd.

Ondanks dat er al veel ontwikkelingen hebben plaatsgevonden in de township, zijn de leefomstandigheden er nog steeds niet zoals ze zouden moeten.

De meeste mensen wonen geforceerd in de zogeheten ‘shacks’. Er zijn nauwelijks faciliteiten met stromend water en sanitaire voorzieningen. Dit leidt tot grote gezondheidsproblemen bij een groot deel van de inwoners van Imizamo Yethu.

Daarnaast ligt Imizamo Yethu in een gebied dat kwetsbaar is voor branden (‘high-risk fire area’) en zijn er vrijwel geen hulpdiensten in de nabije omgeving. Verleden jaar zijn hier op één nacht ongeveer 300 huisjes afgebrand.

Samen met de hoge mate van werkloosheid leidt dit tot drank- en drugsverslavingen, gewelddadige gangs en kinder- en vrouwenmisbruik.

Kapper op straat.

En albino’s; dat bestaat hier ook.

Toevallig lopen we hier op Maya, de gids waarmee we hier verleden jaar een tour maakten.

We sluiten onze rondleiding af met een grapje te maken met drie schoolmeisjes die pas door de schoolbus in de wijk werden afgezet.

Voor de lunch hebben we een reservatie geboekt bij Bungalow, een strandbar in Clifton, ongeveer 15 kilometer van Hout Bay.

Bungalow ligt aan de kust met aan de overkant een zicht op de bergketting “de twaalf apostels”.

De juffrouw aan de receptie raadt ons aan om vlug het laatste tafeltje van het overdekt terras in te nemen. Want voor het open terras is er momenteel veel te veel wind.

Wij hebben de raad van die juffrouw gevolgd, en maar best ook.

Onze garçon Sam (van Samuel) laat ons kiezen tussen tuna, kingklip of kabeljouw. En we kiezen ze alle drie. Hilde beweert dat haar tuna zeer lekker is, Herman is zeer blij met zijn kingklip en mijn kabeljouw mag er ook best wezen.

“The Bungalow”; jammer dat we niet aan het strand konden zitten.

Rond 16 u terug in Villa La Paz. Een uurtje genieten van de mooie tuin en het zwembad.

 Zoals afgesproken nemen we om 17 u Martina op, en we trekken allen samen naar de haven waar drie maal per week (vrijdag, zaterdag, zondag) de artisanale markt doorgaat. Voordat we het eigenlijke havengebouw binnentrekken zijn er op verschillende binnenkoertjes kunstsmeden aan het werk. Je mag overal vrij rondneuzen.

Uit allerlei metalen weten die mannen kunstige beelden te toveren.

Het is wel boeiend om die lasser aan het werk te zien.

zijn afgewerkt product liegt er niet om.

Dit moet een hand worden…

Na de randanimatie buiten trekken we nu de binnenmarkt in. Deze markt, gevestigd in een oude visfabriek, heeft de meest uiteenlopende zaken in petto.

Het aanbod is heel gevarieerd. Denk Belgische chocolade, dim-sum, sushi, paella, soepen, oesters, sushi, Zuid-Afrikaanse potjies, versgebakken taartjes en steak rolls. Heerlijk en vers eten, een geweldige sfeer en leuke kraampjes met curiosa, accessoires, originele souvenirs en zelfs ook mooie kledij.

Voor souvenirs en andere spulletjes slaag je hier zeker.

Voeg bij al dat lekkere eten nog een glas wijn, een koud biertje, het uitzicht op Chapman’s Peak en de vaak aanwezige live muziek toe, en je hebt wat ons betreft een perfecte avond. Martina geniet er ook van. Het publiek van de Hout Bay Market is net zo gevarieerd als de etenswaren. Jongeren, gezinnen, toeristen, locals, het komt hier allemaal voorbij gewandeld.

Er komt een type slungel/artiest voorbij gewandeld. Hij installeert zich ongevraagd recht tegenover Herman, en hij begint enkele poltloodlijnen te schetsen.

In een mum van tijd tovert hij een kop op papier. Dat zou moeten Herman voorstellen.

Dit zou dan Herman moeten zijn… Wij hebben toch onze bedenkingen, en Herman ook.

Wij zijn nog de tekening van Herman aan het commentariëren als ik daar ook al mijn verschijning maak.

Ook redelijk ver te zoeken… We geven de man toch een beetje geld en hij verlaat ons met een gulle lach. Onze twee (kunst)werken geven nog een bijkomend pigment aan deze geslaagde avond.

In zo’n kamertje ontwaken. Zalig toch?

Vanop het balkon van onze grote living heb ik zicht op het gelijkvloers. De volledige crew is ons ontbijt aan het voorbereiden.

Eén van de gasten, de Duitse Martina is reeds gestart met haar dagelijkse fitness training. En dit voor anderhalf uur. Je moet het maar doen hé!

Hellen, de vriendin van Mr Hagmann, de eigenaar van onze Villa La Paz, woont hier op een boogscheut vandaan. Maar deze morgen heeft ze thuis electriciteitspanne, en daardoor schuift ze bij ons aan voor het ontbijt.

Herman maakt even later ook zijn opwachting, direct gevolgd door de fel transpirerende Martina, de fitnessmadam. In het gesprek wordt één en ander duidelijk over de toestand en de onderlinge relaties in Villa La Paz. Hellen is de tweede pluk van een scheepsreder, die verschillende schepen heeft varen over de hele wereld. Meestal voor suikertransport. Hij is het die ook eigenaar is van onze Villa La Paz. En Martina is agente van die man in Duitsland. Eigenlijk is ze hier een week zakelijk op bezoek, maar ze heeft het nuttige aan het aangename gepaard, en een tweede week vakantie bijgenomen.

Pretty, de chef van de diensters, heeft haar naam zeker niet gestolen. Het wordt vanmorgen een opeenstapeling van grapjes.

We eindigen het ontbijt met een groepsfoto, samen met de crew. Herman, Someni, ikzelf, Bongami en Pretty.

Tot 11 uur blijven we nu genieten van alles wat onze La Paz te bieden heeft. En dat is heel wat… De twee schepers vragen niet beter dat we om beurten hun stokjes weggooien. Ze zijn bijna vlugger terug dan wij ze kunnen gooien.

Duitse Martina kiest intussen voor de zon.

Van Herman zijn die schepers ook nooit ver vandaan.

Rond 11 uur rijden we naar het “Mainstram” shoppingcenter. Hilde kent daar een coiffuresalon, en ze vindt dat ze daar dringend heen moet.

We laten Hilde er in goede handen achter, en nu mogen Herman en ikzelf voor een paar uurtjes alleen op stap. Drie huizen voorbij het salon bemerken we een manicure/pedicure salon, en daar is het precies opendeurdag. De klanten zitten open en bloot naar de venster gekeerd. Wij doen een beetje onnozel voor die venster en binnen de kortste keren staat de ganse keet op stelten.

Als dat niet plezant is…

Wachtend op Hilde’s terugkeer gaan wij nu een wandelingetje maken aan de haven.

De meeuwen zijn ongeveer dezelfde als bij ons.

Hier ook al weer standjes waar de pas aangevoerde vis met vrouw, man en macht gekuist en versneden wordt.

De afval wordt weggeworpen en de meeuwen kuisen de boel op.

De grootste stukken worden tot in het water geworpen, en daar zijn de zeehonden dan gelukkig mee.

Twee zeehonden (broer en zus) in afwachting op een lekkere hap.

De wand van een oude zeemijn. De Afrikanen toveren die oude vuile muur om tot een waar kunstwerk. Inventief zijn ze wel…

Tegen 13 uur trekken we naar de plaats waar we afspraak hebben met Hilde. Koffiehuis – café – restaurant Allegria. Kennen we ook al lang. Zowel de serveuse Maureen als de bazin Natasha herkennen ons direct.

Bazin Natasha aan telefoon.

Intussen is Hilde ook binnen gekomen. Is haar coiffure nie mooi???  We eten hier een spaghetti of een lekkere pizza met een glaasje wijn.

Eindigen doen we met een super cappuccino. Specialiteit van het huis. Ik heb intussen opgemerkt dat de kid art-wall van verleden jaar er nog altijd is. Daar mogen de kinderen hun tekeningen op spelden. Vorig jaar heeft vriend Luc daar een mooie tekening achtergelaten. Bazin Natasha weet te vertellen dat die tekening van Luc nog maar maximum een drietal weken verwijderd is.

In een wip en een draai staat Wiske op een servet getekend en de voltallige jury geeft toelating om het kunstwerk aan de wall of fame op te hangen.

Voilà se… vereeuwigd in Allegria.

Nu een tiental kilometer verder naar wijndomein Constantia Glen.

Constantia Glen… weeral een prachtig domein.

Constantia Glen is een vrij nieuwe wine estate in de Constantia Vallei. De wijnen zijn van hoge kwaliteit en op een paar na allemaal open voor tasting. Echt heerlijk om op een zonnige dag te vertoeven.

Eindelijk nog eens tussen de wilde dieren.

In de tasting room zijn op verschillende plaatsen mooie bloem arrangementen opgesteld.

Je kunt direct zien dat Hilde nog cursus volgde in bloemschikken.  Samen met haar nieuwe coiffure vormt dit hier het mooiste arrangement.

Exclusieve combinatie…

In de vooravond nog een paar uurtjes genieten van alles wat onze Villa La Paz te bieden heeft.

Tegen 20 uur hebben we gereserveerd in Kitima, een Aziatisch restaurant in Kronendal, juist naast Hout Bay gelegen.

Ook weer een mooi huis in Kaap-Hollandse stijl. De drie vorige jaren zijn  we hier ook elke keer eens afgezakt.

In de receptie staat een model gedekte en bediende tafel voor twee personen. Dat is dan geen bloemschikken maar culinair schikken. Dagelijks worden die gerechtjes vervangen.

Op en top Aziatisch.  Het pand is goed ingedeeld met niet te grote zalen en daardoor een prettige sfeer. Het is klassiek ingericht. De bediening is attent, vriendelijk en professioneel. De wijnkaart is groot en dik. Ze is nauwelijks op te tillen maar ze bevat wel heel betaalbare pareltjes. Ook in het menu is veel te kiezen en voor wie het spoor bijster raakt is er een set-menu met verschillende keuzen.

Wij trachtten ons ook wat Aziatisch op te maken, maar zijn daar slechts ten dele in geslaagd.

Telkens opnieuw een goed en vertrouwd adres.

Onder invloed van deze mooie avond kunnen we ons rond 22 uur onderdompelen in Aziatische dromen.

Van vroeg in de morgen zitten er al twee dolfijnen in het zwembad.

We rekenen af bij Armin en zetten koers naar alweer een wijnkasteel. Groot Constantia, een tachtigtal kilometer hiervandaan.

Groot Constantia is een van de oudste wijndomeinen van Zuid-Afrika, opgericht in 1685.

Het wijnhuis en de wijngaarden zijn prachtig gelegen op de heuvels van False Bay nabij Cape Town.

In dit natuurlijke amfitheater, grenzend aan de Oceaan, genieten de wijngaarden van een uniek microklimaat. Groot Constantia staat bekend voor zijn hoogwaardige wijnen met veel fruit expressie en fraîcheur in de afdronk.

Het domein is vrij toegankelijk.

Het gebouw, dat in Kaaps-Hollandse stijl is gebouwd, is niet alleen een toeristische attractie, maar ook een nationaal monument.

Op Groot Constantia werden in het begin van de negentiende eeuw al geweldige wijnen gemaakt. Dat was dus voordat ooit iemand van een Grand Cru uit Bordeaux had gehoord, want  die bestaan pas sinds 1855. Niemand minder dan Napoleon Bonaparte liet de wijnen van Groot Constantia tussen 1815 en 1821 naar St. Helena, zijn verbanningsoord, verschepen. Zo’n nieuw wijnland is Zuid-Afrika dus niet, ook niet als het om kwaliteit gaat!

In de tuin staan prachtige eikenbomen. Sommigen onder hen herbergen echte kunstwerkjes.

Deze zwammen lijken wel puur porselein.

Met een visitekaartje in de pijpzak zetten we onze weg verder, richting Hout Bay.

Na enkele kilometer worden we bijgehaald door Trees. Heeft niets met Trees te maken, maar wel met bomen.

Van uitzonderlijk vervoer gesproken…

Als dat maar goed afloopt…

Onze gemeenschappelijke vriend Jean-Pierre Maes had ons voor onze afreis een tip gegeven; wanneer je in de omgeving van Hout Bay komt, ga dan eens de B&B Mooi Baai opzoeken. Misschien wel een goede locatie voor een volgend bezoek aan Zuid-Afrika.

Het is inderdaad wat zoeken, maar met de GPS op stal kom je overal. We krijgen te doen met Patricia, een zwarte medewerkster van Mooi Baai. Ze belt haar boss op, en een vijftal minuutjes later komt Valérie opgereden. Ze vertelt dat ze tot voor anderhalf jaar werkzaam was bij ING bank in België. Vandaar haar verwantschap met Jean-Pierre Maes. Twee jaar geleden hield ze haar job voor bekeken en ze sloeg een totaal andere richting in.

MooiBaai in Hout Bay heeft een Kaap-Nederlandse architectuur en ligt naast World of Birds. Vanaf het terras heeft u uitzicht op de bergen. De haven en het strand van Hout Bay liggen op 15 minuten rijden en het schilderachtige Chapman’s Peak Drive ligt op slechts 5 km afstand.

Mooi Baai beschikt over vijf kamers. Valérie laat ons het ganse huis zien, en inderdaad… hier willen we wel terugkomen. Met de belofte de groeten over te maken aan haar oud collega Jean-Pierre nemen we afscheid van Valérie en haar prachtige B&B Mooi Baai.

Nu moeten we wel op zoek naar onze B&B Villa La Paz, ons verblijf voor de drie volgende nachten. En weeral brengt onze GPS er ons binnen de kortste keren tot aan de inrijpoort van de villa.

We worden zeer hartelijk verwelkomd door directeur Bongami, zijn twee leuke diensters en twee duitse schepers. Meer moet dat niet zijn.

We krijgen niet alleen een mooie comfortabele kamer toebedeeld, maar tevens het exclusieve gebruik van de ganse bovenverdieping. Aan een resem details is te voelen dat hier geschiedenis rondhangt in dit gebouw. We hebben drie dagen om dit uit te pluizen.

Vanavond plannen we een bezoekje aan de haven van Hout Bay met zijn leuk restaurant Marine Wharf.  Eén van onze geliefkoosde plekjes in deze streek.

Eenmaal kingklip, eenmaal krabcoctail en eenmaal een combo van drie vissoorten. Alles zeer lekker maar… veel te veel.

Ook de rekening valt in de (Afrikaanse) normen.

Als afscheid nog een foto met twee van de lieve serveuses.

 

Hilde heeft van ’s morgens vroeg reeds de spiegelende form te pakken.

Na het ontbijt een beetje opzoeken, wikken en wegen om de planning voor vandaag op te maken. Uiteindelijk komt er terug een wijnhuis uit de bus; Rust en Vrede.

Rust en Vrede ligt slechts een boogscheut van onze B&B Somer Place. Tegen 11 uur bereiken we het domein.

Ook hier is de pluk nog volop bezig. We hebben geluk; we krijgen toelating van de chef om mee te trekken met de plukkers.

Tientallen vrouwen zowel als mannen trekken de wijngaard in.

De dames zijn veelal ingesmeerd met een roestachtige crême tegen de zonnebrand.

Ze worden betaald per aantal volle bakken die ze plukken.

Rust en vrede cultiveert uitsluitend blauwe druiven.

Eenmaal de bak gevuld wordt hij door een sterke man in de traktorbak gekieperd.

We hebben stilaan genoeg geplukt en we begeven ons naar de tasting room.

Hier krijgen we tekst en uitleg van… jawel, een Belg. Louis Sas komt uit Mechelen. Hij is in Leuven afgestudeerd als Doctor in de Rechten, en dit jaar volgt hij een Master aan de universiteit van Stellenbosch. Zijn optreden hier is dus een studentenjob. Bravo Louis; je zal er komen!

Al meer dan 300 jaar staat Rust en Vrede rustig tussen de wijngaarden van Stellenbosch. Vroeger met een wijd assortiment, maar sinds een dertigtal jaar hebben ze zich gespecialiseerd in de productie van uitsluitend rode wijn, met de focus op Shiraz, Cabernet en Merlot.

Vele onderscheidingen zijn verleend aan de estate.  Een van de meer memorabele was toen Rust en Vrede werd gekozen door president Nelson Mandela om te worden geserveerd bij het “Nobelprijs voor de Vrede” diner.

Rust en Vrede werd genomineerd als de eerste Zuid-Afrikaanse rode wijn in de Top 100 wijnen van de wereld en herhaalde dit resultaat gedurende vier opeenvolgende jaren. Vandaag is Rust en Vrede nog steeds een mooi voorbeeld van wat Stellenbosch allemaal voorstelt.

 We moeten hierbij afscheid nemen van Rust en Vrede en van Louis. We hebben gisteren immers een reservatie geboekt bij de concurrentie, Ernie Els.

Sinds gisteren kennen we hier al de weg.

Hilde en ikzelf hebben gekozen voor kingklip vis met Belgische frietjes.

En Herman… die kiest voor een Hamburgerke. Zo te zien is hij er wel héél kontent mee.

Na die sobere maaltijd doorlopen we ook nog even de kunstgalerij.

Van alle strekkingen en stijlen…

Vandaag heeft “the one hole ” meer succes dan gisteren.

Deze kerel speelt op de one hole een hole in one. Bravo!

We druipen stilaan af met de bedoeling om nog een paar uurtjes Stellenbosch stad te bezoeken.

 

We willen parkeren op het grote dorpsplein, en zoals bijna overal krijgen we direct een parkwachter op onze nek. Met de vraag of hij bovenop zijn parking fee ook nog iets extra kan krijgen. We maken de man gelukkig met een petje.

Dat rode petje werkt wel als een rode lap op een stier. Komt direct een tweede kerel aangelopen…

… en daarna twee madammen. Allen parkwachters.

Op ’t einde van ’t spel zijn ze met z’n vijven. Onze auto zal nog nooit zo goed bewaakt geweest zijn.

Hilde heeft het ganse toneeltje afgelet vanop een zitje bij de boeredochter.

Wie Stellenbosch zegt, zegt “Oom Samie se winkel”. We kunnen bijna niet passeren door twee toeristen die de ingang versperren.

Het is de bekendste winkel van Stellenbosch en misschien zelfs wel van Zuid-Afrika. Oom Samie Se Winkel is een mix van museum en winkel. De winkel is sinds haar oprichting zo’n 200 jaar geleden amper veranderd. Talloze antieke gebruiksvoorwerpen uit een ver verleden dienen als achtergrond voor kleding, wijnen en vers fruit. Je kijkt je ogen uit.

Het winkeltje kende vroeger veel ruilhandel, maar tegenwoordig kun je alles gewoon kopen. Werkelijk alles, maar dan ook alles is hier te krijgen.

Het ganse verhaal van Oom Samie. Links in ’t Afrikaans en rechts in ’t Engels.

Op de binnenkoer van een winkelcentrum staan we een beeld van onze Belgische kunstenaar Herman Van Nazareth te commentariëren. Zit daar een jonge man in koersuniform een kopje koffie te slurpen. Hij spreekt ons aan met de vraag of we misschien van de streek rond Waregem komen? En we zijn dus weeral voor een tijdje zoet…

We beginnen al met Hans Comyn uit Machelen (Deinze) een petje te schenken. Vanaf zaterdag neemt hij voor de tweede maal deel aan de fameuze Absa Cape EPIC race die hier ieder jaar plaats vindt tussen Cape Town en de wijnroute.

Deze vijftiende editie van deze mountain bike Absa Cape Epic ziet er uitdagender uit dan alle vorige edities. Het epos van deze achtdaagse wordt uitsluitend verreden door tweepersoonsteams.

Er zijn maximum 650 teams toegestaan. De route verandert elk jaar en leidt amateur- en professionele mountainbikers van over de hele wereld door een parcours van ongeveer 700 kilometer door ongerepte landschappen.

De Absa Cape Epic is de meest door televisie uitgezonden moutain bike race ter wereld. Door de UCI opgenomen hors catégorie.

De wedstrijd staat ook open voor dames, die uiteraard een apart klassement toebedeeld krijgen. De race is een ideale gelegenheid voor amateurs om hun mogelijkheden te testen  tegenover de profs. Het is een full-service race, wat betekent dat alles wordt verzorgd door de organisatie.

We wensen Hans Comyn en zijn ploegmaat alle succes toe voor de komende race.

Er neemt ook nog een andere Belgische vriend van mij deel aan de race, namelijk Peter Caset. Hopelijk kunnen we vanaf zaterdag langs televisie, pers of misschien ook life een glimp opvangen van zowel Hans Comyn als Peter Caset.

Dat was het dan voor ons venster op de Absa Cape Epic. Nu nog een lange wandeling door het mooie Stellenbosch.

Leuke terrassen in de Dorp street.

Prachtige huizen in Kaap-Holandse stijl.

Ook veel kunstgalerijen.

Op het dorpsplein is het wachten geblazen op een busje.

Er blijven nog twee parkingwachters over met een petje. Ze hebben het precies een beetje moeilijk maar ze kunnen toch nog stamelen dat ze onze wagen goed in de gaten hebben gehouden. En inderdaad… hij staat er nog

Eenmaal terug in Somer Place nog een uurtje genieten aan het zwembad.

Vanavond terug naar  “Brasserie” in Strand.

Had het donderdag geweest, dan hadden we 25% afslag gekregen hebben op alle Belgische schotel. We eten dan maar geen Belgische schotel. Herman en ik opteren voor scampi’s en Hilde voor een bouillabaise.

Chef Tondii zit niet verlegen om een grapje. Hiermede eindigen we deze weeral drukke dag.

Wat een mooie couvert krijgen we voorgeschoteld bij Somer Place. Met verse bloemen dan nog!

Hilde heeft haar bloem reeds binnen wanneer ik nog aan het bloggen en Herman nog aan het zwemmen is.

Deze Hadada ibis is ook op zoek naar zijn ontbijt.

We besluiten om vandaag het nabijgelegen Ernie Els wijngoed met een bezoek te vereren.

Als een belangrijk ambassadeur van Zuid Afrika en een van de meest bekende gezichten in de sportwereld heeft Ernie Els al jaren zijn passie voor perfectie laten zien. Focus, discipline en betrokkenheid hebben geleid tot enorme successen in de golfsport. Dezelfde kwaliteiten komen naar voren in de Ernie Els wijnen, een continue streven naar perfectie in wijnen, gestart in 1999. Inmiddels worden de Ernie Els wijnen alom geroemd en erkend als topwijnen.

De oogst voor jaargang 2018 is volop aan gang.

Plukkers worden gerekruteerd tot ver buiten Stellenbosch.Naast excelleren in golf, wil Ernie Els ook exceleren in wijn. Het idee om topwijnen te maken, werd geboren uit een jarenlange vriendschap tussen Ernie en Jean Engelbracht, eigenaar van Rust en Vrede.

In 1999 startten Ernie Els en Jean Engelbracht hun wijndomein in Stellenbosch en openden in 2004 de Ernie Els Winery op de hellingen van de Helderberg. De druiven zijn afkomstig van de wijngaarden met een totale oppervlakte van 72ha gelegen rond het domein.

Een panorama van het domein Ernie Els.

Op de meest onverwachte momenten worden we ook met kunst geconfronteerd.

En de kinderen kunnen er zich ook zalig ontspannen. Zijn golfsport indachtig heeft Ernie ook een mini golfterrein aangelegd met één hole.

Spijtig dat we golf-analfabeten zijn.

Na het buitengebeuren wagen we ons de tastingroom binnen. Hier ook worden we verblind door het perfectionisme van het domein.

We krijgen een glaasje Chenin Blanc aangeboden en informeren om hier vanmiddag te lunchen. Maar wat dacht je… geen lunch op maandag. Om onze ontgoocheling te verzachten moeten we het wijntje niet betalen. Bij het verlaten van het proeflokaal botsen we daar nog op Lieve Vlieghe, een dame die we vier jaar geleden ontmoet hebben hier in Stellenbosch. En het jaar daarna in Knokke. Leuk weerzien.

Gezien we hier niet kunnen lunchen riskeren we ons enkele kilometer verder en 620 meter hoger naar het berg-wijndomein UVA MIRA.

Schitterend gelegen op de Helderberg bergflank troont het wijnhuis boven de wijngaarden uit. We hadden even moeite om het te vinden maar het was het driedubbel waard.

Met hun Sauvignon Blanc viel Uva Mira bijna jaarlijks in de prijzen. De awards en de medailles zijn bijna niet tellen.

Uva Mira serveert geen echte lunch maar houdt het bij verschillende soorten kaasplanken. We zijn een beetje sceptisch, maar achteraf hebben we er geen spijt van. 

 Herman heeft precies toch zijn bedenkingen bij die kaas- en charcuterie schotel.

De klok wijst al 16 u als we het prachtig domein verlaten. We maken nog een kleine omweg langs het shoppingcenter om wat Vodacom airtime te tanken. De rest van de namiddag wordt zalig genieten. Later op de avond hebben we nog enkele FaceTime gesprekjes met de leden van de JOK. Een beleggingsclub waar zowel Herman als ikzelf lid van zijn.

Ook nog een video gesprekje met kleinzoon Emile. Hij was zo behulpzaam om met mijn wagen naar de autokeuring te gaan. Danke Emile.

 

Ontbijt aan de boord van het zwembad.

Gedurende ons ontbijt komt Armin tot tweemaal toe informeren of hij eventueel iets voor ons kan doen. Hij kan ons alle toeristische informatie over de streek doorspelen, of eventueel reservaties voor ons versieren. Maar vandaag zal dat niet nodig zijn gezien we naar het verjaardagsfeest van Leopold Chanterie uitgenodigd zijn.

Herman schijnt te weten dat hier dichtbij in het wijndomein Laurensford een zondagsmarkt plaats vindt. Misschien kunnen we daar nog een paar uurtjes heen vooraleer we naar het verjaardagsfeest gaan.

Een prachtig domein met vele kunstwerken.

Het stijlvolle en tikkeltje ‘excentrieke’ maakt Lourensford zo bijzonder.

Ook de kinderen komen in de prachtige tuinen aan hun trekken.

Het hele wine estate oogt als een dorp op zich.

In de kunstgalerij kan men dan weer gaan wegdromen.

Kunst in al zijn vormen.

Naast de wijnmakerij, de kaasmakerij, de chocolaterie en de kunstgalerij beschikt Lourensford ook over een exotisch restaurant.

Wijn, chocolade, kaas, koffie… noem maar op. Lourensford kan het aanbieden.

Intussen is het hoogtijd geworden om ons naar een ander wijndomein te begeven.  We zijn immers uitgenodigd naar het verjaardagsfeest van Leopold Chanterie. Dit heeft plaats in de bistro van Somerbosch wines in Stellenbosch.

Leopold wordt vandaag immers 75. En daar hoort een feest bij.

Als pas afgestudeerd technisch ingenieur trok Dentergemnaar Leopold indertijd de wijde wereld in. Na enkele maanden rondzwerven bleef hij plakken in de streek van Kaapstad. Nog enkele maanden later keerde hij naar Belgenland terug. Om in het huwelijk te treden met Amanda, een jonge freule, eveneens uit Dentergem. Het koppel trok terug naar Zuid Afrika, waar Leopold werkzaam was in een metaalverwerkend bedrijf.

Leopold en Amanda. Zie ze stralen.

Na een tiental jaren zag Leopold de kans schoon om zelfstandig een bedrijfje uit de grond te stampen. Het koppel trok hiervoor naar de andere kant van Zuid-Afrika. Namelijk de streek van Kaapstad. Alles liep letterlijk en figuurlijk op wieltjes; het bedrijf van Leopold fabriceerde immers roltransportbanden.

 Fiere Leopold in één van zijn roltransport constructiehuizen.

Intussen heeft Leopold drie dergelijke bedrijven uit de grond gestampt. Hij levert transportbanden, voornamelijk voor flessentransport in brouwerijen, water- en frisdrank bedrijven. En dit niet alleen in Zuid-Afrika, maar over het volledig Afrikaans continent.

Amanda en Leopold hebben drie dochters en één kleinzoon. Elk van de dochters leidt één van de firma’s, en dit nog steeds onder het superviserend oog van papa Leopold.

We zijn met een dertigtal genodigden, en binnen de kortste keren kent iedereen dan ook iedereen en is het hek van de dam.

Leopold springt overvloedig om met de heerlijke Somerbosch wijnen. Hij krijgt hiervoor zelfs een aaike van één van de genodigden.

Als dat niet leuk is… Links een Nederlander Herman. Rechts, het koppel Christine en Jan Vermeiren. Christine is afkomstig uit Maldegem en Jan uit Bornem. Maar ze verblijven sinds jaar en dag hier in Constantia. Jan is een internationaal gerenommeerd kunstenaar.

Er werd zelfs een boek uitgegeven over het werk van Jan Vermeiren.

Een schilderij van Jan.

Eén van de andere genodigden is Ida Verlinden, de voormalige Belgische consul van India. Sinds haar pensioen verblijft Ida in Zuid-Afrika. Toeval of niet, maar we hebben drie koppels gemeenschappelijke vrienden. Rob en Machteld in Franschhoek, Leopold en Amanda in Stellenbosch en Jacqueline in Simon’s Town. Onderwerpen genoeg dus om over te discuteren.

Het menu liegt er ook niet om. We zullen zeker niet met honger van tafel gaan.

 

Die eendelever op appelschijfjes mag er best wezen. Maar als voorgerecht wel veel te copieus voor 70-plussers.

Herman weet de lekkere wijn ook best te appreciëren.

Amanda is één en al luisterend oor naar een vriend des huizes.

Kleinzoon Luc met zijn tante.

Gelukkige mensen.

Voor Ida mag er nog een glaasje rosé bij.  De dame die Ida inschenkt is Marie-Claire, een gemeenschappelijke Belgische vriendin van Leopold en Amanda en ook van Ida.

De line fish is ook zeer lekker.

Drie op een rij; Hilde, Ida en Marie-Claire. Met daarachter een leuke kapoen.

Ambiance ten top.

Verbroedering België, India en Zuid-Afrika.

Schone liedjes blijven niet duren… het uur van afscheid is aangebroken. Hartelijk dank aan Leopold, Amanda en de ganse familie.

Rond 18 u zijn we terug in onze B&B.  Veel meer dan een slaapje of een zwemmeke zit er niet meer in. Een paar uurtjes later echter slaat die luiheid toch weer over en maakt plaats voor een flesje bubbels.

De herinneringen van deze mooie namiddag komen terug naar boven, en daarop mag inderdaad nog eens getoast worden.

Dit was dan onze laatste nacht in onze leuke studio. Vanmorgen eerste werk een “Vossekaartje” sturen naar mijn zus Luce. Ze verjaart immers vandaag. Proficiat Luske!

Tegen 9 u 30 komt Herman ons vervoegen. Hij heeft gemerkt dat er op straat recht tegenover ons appartement een verkleedpartij aan de gang is.  Deze voormiddag start hier een zwemmarathon, en de eerste deelnemers zijn zich op straat aan het omkleden.

Anja van het verhuurbureel Roman Rock komt zoals afgesproken de eindafrekening van de studio maken. Ze geeft ons nog enkele tips mee voor het geval we volgend jaar terug zouden komen. Ze heeft onder andere een leuke villa in korte termijn verhuur. Drie slaapkamers en evenveel badkamers. Ideaal dus voor het geval me met drie koppels zijn. Anja kan Hilde overtuigen om vlug eens een kijkje te gaan nemen. Op een twintigtal minuutjes zijn ze heen en weer. En Hilde is inderdaad enthousiast.

Tegen 11 uur gaan we Herman’s bagage ophalen en afscheid nemen van Jacqueline. Herman en Hilde beloven een groot paasei aan Jacqueline. De brave dame is in blijde verwachting, maar…

Groot is de ontgoocheling als het paasei tevoorschijn komt. Ze moet zelfs een beetje getroost worden.

Patsch, Jacqueline’s hondje komt ons ook nog een likje geven, en we kunnen de baan op. Een omwegje langs Fishhoek, want daar is een Vodacom winkel, en Herman wil wat telefoonkrediet bijladen. Nu nog een dertigtal kilometer om langs Muizenberg het kuststadje Strand te bereiken.

In Strand is Restaurant “De Brasserie” the place to be. Dit leuk restaurant ligt langs de zeedijk en is eigendom van Joop Van Almenkerk. Een Belg die ook eigenaar is van het wijndomein Almenkerk.

Het interieur is zeer aantrekkelijk. Leuke bar en (bijna) alle Belgische bieren zijn hier te verkrijgen. Sinds verleden jaar heeft Joop de Brasserie overgedragen aan dochter Annelies. Dit om zich volledig op het wijndomein “Almenkerk” te concentreren.

Met twee van de drie gaan we dan ook voor een echte Vlaamse schotel. Steak tartare ofte américain. We kunnen hier ook een waardebon bestellen. Een geschenk dat we morgen willen afgeven op het verjaardagsfeest waar we zijn uitgenodigd.

Aan bepaalde uitdrukkingen te zien kan je besluiten dat de Sauvignon Blanc van het eigen domein Almenkerk er ook best mag wezen.

Sauvignon Blanc van Joop Almenkerk. Zaaaalig!

Nog een specialleke bij Brasserie; een toilet met een soort afstandsbediening. Waarvoor die zeven knopjes allemaal dienen?… Er hangt zelfs een handleiding aan de wand.

Ik heb het niet aangedurfd het systeem uit te proberen.

 

Een kwartiertje rijden en we staan aan de deur van Somer Place, onze B&B voor de vier volgende dagen. Patron Armin ontvangt ons zeer hartelijk en maakt een volledige rondgang.

Alles ziet er piccobello uit. Duitser dan Duits, net zoals Armin.

Leuke tuin en groot zwembad.

We trekken nog even naar shoppingcenter Woolworth. Een flesje wijn hier, een snoepje daar… En niet te vergeten; een boeketje bloemen voor onze jarige van morgen.

We lezen hier ook bijna dagelijks op internet over het vleesschandaal dat momenteel Belgenland teistert. Daardoor gaat onze belangstelling des te meer naar de manier waarop hier het vlees verpakt en gepresenteerd wordt. We kunnen alleen maar constateren dat alles er heel netjes en hiegiënisch uitziet. Uiteraard zijn wij geen specialisten terzake om hierover te oordelen.

Vanavond gaan we nog een kleinigheidje eten in Turn ’n Tender steakhouse. We houden het rustig.

Nog een specialleke om dit dagverslag af te sluiten. Enkele dagen geleden kregen we een mailtje van onze vrienden Roger en Greta uit Wilderness. (B&B Just for two). Ze hadden een koppeltje uit Malta op logement in hun B&B. De dame noemde Caroline (zoals ons dochter) en haar echtgenoot ging door het leven als Mehdi (zoals onze zoon). Als dat geen toeval is…

Toen Roger en Greta over ons vertelden aan het koppel uit Malta kregen ze direct toestemming om een foto en zelfs een naamkaartje door te sturen.

 

Deze morgen dachten we een walvis te zien, maar na het uitwrijven van ons ogen bleken het enkele rotsblokken te zijn.

Vijf minuutjes later denken we een vijftal roeiers te spotten. We wrijven nogmaals ons ogen uit, maar dat blijken wel degelijk roeiers te zijn.

Nog iets later zien we twee zwarten op wandel met de honden van hun baasje. En dat is ook echt.

Jacqueline heeft ons gisteren een tip gegeven om eens het splinternieuw winkelcentrum van Simon’s Town te bezoeken. Het centrum is nog niet volledig afgewerkt, en om het met de auto te bereiken mag je niet te veel zenuwen hebben. Met de hulp van enkele wegenwachters geraken we uiteindelijk toch ter bestemming.

Een ganse dag blootgesteld staan aan de felle zon vergt wel enige voorzorgen.

In de grote mall van het complex kunnen we niet veel aanvangen. Voornamelijk levensmiddelen.. Maar rondom zijn er ook shops, en iets verderop bevindt zich het vermaarde Mineral world center. SCRATCH PATCH.

Alhoewel we niet veel brood hebben gegeten van mineralen en edelstenen is dit complex wel een ontdekking. Wat een assortiment…

Er zijn twee winkels, één met juwelen en geschenken en de andere met ruwe en gepolijste specimen.

Vele van die mineralen kan men sorteren, en er een zakje mee vullen. Je betaalt dan die steentjes per één of meerdere zakjes.

Deze Indische dame is mineraaltjes aan ’t sorteren en een zakje aan het vullen.

 De kinderen kunnen hier ook hun hartje ophalen.

Als dat niet plezant is…

Herman tracht de verkoopster te vermurwen bij de prijsdiscussie over een halsketting.

Er is ook een tentoonstellingsgalerij met enkele prachtige voorbeelden van massieve geodes en van gebeeldhouwde juweeltjes.

We rijden nu een 15 tal kilometer verder naar Kalk Bay, een vissershaven in volle ontwikkeling.

We maken een wandeling in de haven. Er is juist een vissersboot aangemeerd met een volle lading.

Enkele meter daarvandaan worden de vissen direct versneden en klaargestoomd voor de consumptie.

Hilde en Herman zijn reporters van dienst.

De restaurateurs uit de omgeving staan hier als het ware in de rij om de verse zalm, kingklip of kabeljauw te komen ophalen.

En de zeehond… die klautert aan wal om de stukjes visafval te bemachtigen.

Eenmaal op het droge strompelt hij tot aan het stalletje waar de vis versneden werd.

Hij riskeert zich tot aan één van de versnijtafels om wat afval en ingewanden te bemachtigen.

Kauwend aan grote stukken ingewanden laat hij zich het hok terug uitglijden.

Na dit zeehond spektakel gaan we ook een beetje onze innerlijke mens verzorgen. Restaurant Live Bait is daar de perfecte locatie voor.

Aan dienster Barbara te zien zullen we hier niets tekort komen. Alleen vindt Herman dat die LIVE BAIT op de verkeerde plaats geborduurd staat.

Aan het tafeltje achter het onze zitten een vader en zijn zoon te schaken, dit tussen de soep en de patatten.

Eenmaal terug op straat maken we een leuk tafereeltje mee. Twee schooljuffers en een buschauffeur zijn een minibusje aan het volstouwen met een dertigtal kindjes. Hoe die daar allemaal zullen in geraken mag Joost weten.

Wij maken contact met de wachtende kindjes, en kunnen ze zo ver krijgen dat ze een liedje voor ons zingen.

Zowel de juffers als de chauffeur vinden dit zodanig leuk dat ze de kinderen nu zelf opjutten en aanzetten om om een dansje in te zetten. Diegene die al in het busje zaten worden er terug uitgehaald, en ’t spel is vertrokken.

Hilde laat zich ook niet onbetuigd in de actie. Dit tot grote hilariteit van de kindjes en de juffen. Het wordt een echte show-dance.

De opvoering wordt besloten met een afscheidsfoto. Ze zullen Hilde niet vlug vergeten…

Nu nog een slenter wandelingetje in het mooie stadje Kalk Bay. Herman gaat voor één keer alleen op stap. We maken afspraak in een Cubaans café/koffiehuis.

We lopen langs de hoofdstraat, maar elk zijstraatje heeft iets speciaals in zich.

Shopkes bij de vleet. Van leuke dameskledij tot…

de meest uiteenlopende prularia.

Een uurtje later bereiken we Cape to Cuba. Kijken of we Herman vinden.

Alles verwijst hier naar het exotische Cuba. Van het meubilair tot de kledij van het personeel.

We vinden Herman nogal vlug terug. Bij dergelijk mooie Cubaanse oldtimer hoeft toch een foto.

Het interieur is werkelijk fantastisch.

Leuke schommel-zitplaatsjes en de vloer in zand. Werkelijk exotisch.

De coctails kunnen niet vlug genoeg geshaked worden.

Wie staat daar tussen Hilde’s benen te gluren.

Vanavond gaan we in het centrum van Simon’s Town een kleinigheidje eten…

…en we sluiten de dag af met deze prachtige zonsondergang.