Hilde en Christian Devos 2023

Vroeg uit de veren vanmorgen. Om 7 uur al op internet. Nog maar eens proberen de achterstand op de blog wat in te lopen.

 

Tussenin nog maar een blik op ons prachtig uitzicht, ditmaal met een panorama foto.

We gaan in de voormiddag terug naar ’t centrum. Hilde wil daar een naampje in een sleutelhanger laten graveren. Herman slurpt ergens een koffietje en ik loop enkele galerijtjes af.

Ik denk een Delvaux te ontdekken, maar bij nader toezien is het inderdaad gezichtsbedrog.

Doet mij ook aan een gekend kunstenaar denken, maar na de vorige dwaling wil ik geen naam meer vooropstellen.

Na die dwalingen tracht ik zelf iets zinnigs (?) te creëren.

Afspraak om 13 u bij SAVEUR, een sympathiek eethuisje in de hoofdstraat.

Hilde en Herman kiezen voor een salade. Ik voor cammenbert met nootjes en honing. Zeer lekker. We maken enkele grapjes met dienstertje Tarryn.

Het meisje zou wel te vinden zijn voor een vriendje in Europa. Liefst eentje met blond haar. Onze zoektocht op het internet levert echter niet veel op. Maar toch kan ze er om lachen.

Hilde en Herman toasten met water. Of is het misschien toch een heldere witte wijn?

Elke donderdagavond wordt op wijndomein “Cape Point” in Noordhoek een avondmarkt georganiseerd. We hebben afspraak met Jacqueline en haar buurvrouw Fran om daar onze avond te passeren. Wanneer we tegen 17 uur het domein bereiken is het er al tamelijk druk.

Het is zowel een buiten- als een overdekt gebeuren. We krijgen daar ook nog het gezelschap van Bernadette (Nenette) en haar echtgenoot Jean-Luc, de beste vrienden van Jacqueline.  En we kunnen beslag leggen op de laatste vrije tafel. Op de foto; Hilde, Jacqueline, Nenette en Fran.

Aan de buitenkanten staan tientallen eetstalletjes opgesteld. Spijs en drank… van alles wat. Je kunt het niet allemaal bedenken.

Herman ziet een oude (jonge) bekende terug. De juffrouw van het BRATWURST kraam.

Ze hebben nog herinneringen op te halen…

Alle soorten brood.

Reuze pizza’s naar ieders smaak.

En verse oestertjes…

Intussen is buiten de zon aan haar ondergang begonnen.

Aan elke tafel is het ambiance troef.

Spelevaren op de vijver… ook de kinderen genieten met volle teugen van deze donderdagavond market.

Voor wie nog een portie nootjes?

Een graptje met Nenette aan het ijsjes kraam.

Als dat niet lekker is.

De pret kan niet op…

Nog een paar souvenir foto’s, en de avond loopt ook alweer op z’n einde.

Alhoewel de hemel wat grijs kleurt staan we toch terug in bewondering voor het prachtig uitzicht vanuit onze living. Iets minder aangenaam is het feit dat alle elektriciteit van het appartement uitvalt bij het opstarten van de broodrooster. Eén telefoontje naar Anja van Roman Rock’s volstaat en minder dan 10 minuten later staat een technieker aan de deur. Binnen de kortste keren is de klus geklaard. De man toont me wat te doen moest dit in de volgende dagen nogmaals voorkomen.

Rond 10 uur komt Herman aangewandeld van bij Jacqueline. Hij heeft daar reeds ontbeten en drinkt hier nog een kopje koffie. We plannen onze dag en starten in de hoofdstraat van Simon’s Town.

In bijna elk winkeltje dat we betreden kent Herman de iemand. En als de mensen hem niet kennen, dan kennen ze zeker Jacqueline. Dit mondt telkens uit in een lang gesprek.

We springen ook eens binnen in de kunstgalerij met aanhorend kader fabriekje. Vier of vijf jaar geleden gaf ik de uitbater de tip om canvas schilderdoek van de firma Claessens uit Waregem te gebruiken. “The best in the world”. En dat doet hij nog steeds.

Dat verdient een statieportret van de artiest met zijn (?) echtgenote.

Nu rijden we een tiental kilometer door een sliert van haarspeldbochten richting Scarburough. Op verschillende plaatsen bemerken we de schade die de branden hier in de voorbije maanden hebben aangericht.

Bij het binnenrijden van Scarburough naderen we een township. Hier zijn verleden week twee huisjes en een deeltje van de kerk afgebrand. Drie mannen zijn druk in de weer om met planken en ijzeren platen terug  de gaten op te vullen. Ikzelf riskeer me om hem te benaderen, terwijl Herman en Hilde het wijselijker vinden om in da auto te wachten.

De drie mannen zij dolblij met een rennerspetje. We hebben een babbel over de oorzaak en de gevolgen van de brand. Eén van de drie mannen beweert de pastor van de kerk te zijn. We informeren naar de plaats van de kerk. Ongelofelijk maar waar; het is de kerk dat ze aan het herstellen zijn. Een kotje van amper 12 m2. Ze nodigen mij uit om een kijkje binnenin te nemen.

 Onvoorstelbaar. Het kastje rechts moet het altaar voorstellen.

Dit is het hoekje voor de zangers.

In de kerk willen de mannen ook nog een foto. De linkse man is de pastor.

Dit is de vrouw van de pastor die enkele kerkgewaden aan het wassen is.

Ik deponeer nog een cent in hun offerblokje en zij beloven mij dat de Heer mij altijd zal bijstaan. Genoteerd.

The  VILLAGE HUB café schijnt ons de ideale locatie om een middagbreak te nemen.

 Het begint hier weeral goed. We zijn nog niet binnen en vallen reeds in gesprek met een gepensioneerde zeebonk. Een echte filosoof en wereldverbeteraar.

Er volgt een vuurwerk van spreuken, moppen en drollen. En zoals je kan zien op de foto was het zeker niet leuk.

Hilde en ikzelf delen een pizza en Herman opteert voor een salade van de chef.

De keet zit afgeladen vol. Voor het grootste gedeelte met wielerliefhebbers die op training zijn.

Tussen al die sportievelingen zetten we dan ook maar een TREK rennerspetje op. Kwestie van in de toon te blijven.

En er nog enkele uitdelen ook…

En of ze er blij mee zijn.

Aan de wand hangt een heuse houten fiets. Dit is hier dus wel degelijk een afspanning voor sportievelingen.

De technische fiche en de geschiedenis van deze fiets ligt op een nabijgelegen bijzettafeltje. De uitbater weet te vertellen dat we gerust eens een dergelijke fiets kunnen uitproberen. Dat moet je mij en Herman natuurlijk geen twee maal zeggen…

Alhoewel mijn stijl veel beter is dan deze van Herman moet ik hier in de eindsprint toch de duimen leggen. We dringen aan bij Hilde om dit ook eens uit te proberen.

Hilde krijgt een Duitse kampioene als challenger, en toch wint ze moeiteloos de sprint. Later zou blijken dat ze haar trofee, een mooi  bloemenboeket vergeten is in de kleedkamer.

Op de weg naar Noordhoek passeren we het dorpje ’t Kommetjie. Hier heeft vriend Marc Alexander zijn Art Gallery. In een domein “Imhof Farm” genoemd. Het is inderdaad een oude boerderij waarvan de stallingen zijn omgebouwd tot leuke galerijtjes en winkeltjes.

Marc is gespecialiseerd in het haarscherp schilderen van dieren en mensen. We kennen hem ook al een vijftal jaren. Bij een van onze eerste ontmoetingen hebben we een “vossekopje” gekocht.

Archiefbeeld van Marc met de vos.

Marc is spijtig genoeg onderweg, maar zijn lieve dame staat ons te woord.  We nemen een kijkje in het recente werk van Marc. Er hangen ook een paar schitterende doeken van gast-artisten.

Ook één van Marc’s specialiteiten; werken met goudblaadjes. Met dit kunstwerk in wording zal Marc nog ettelijke uurtjes zoet zijn.

We verlaten de galerij en Marc’s echtgenote.

Ook nog even tijd nemen om door de andere winkeltjes van Imhof Farm te flaneren. Wat dit verkoopstertje hier aan Herman wil diets maken mag Joost weten.

We verlaten het domein en worden nog uitgenodigd om een kameeltochtje te maken. Wij zijn met drie, en die kamelen ook. Maar uiteindelijk laten we dat aan ons voorbijgaan.

Enkele kilometer verder arriveren we in Noordhoek Village. Hier hebben we voor vanavond een plaatsje gereserveerd in de Food Barn. Maar hiervoor zijn we nog een uurtje te vroeg.

We maken nog een wandeling door de village. Sommige huizen hier zijn volledig ingepakt door leuke muurschilderingen. Echt mooi.

In de boetiekjes is de manier van presenteren soms zeer modernistisch.

In de village mag men zomaar vrij te paard rijden.

Genoeg shopkes afgedretst. We gaan op het terras van Red Herring een apérootje bestellen.

Tegen 18u30 melden we ons dan aan bij The Foodbarn.

We krijgen een tafeltje recht tegenover een paard dat het restaurant komt binnen gesprongen.

Onze dienster echter weet ons te overtuigen dat er absoluut geen gevaar dreigt. Het gaat wel degelijk om een bronzen paard.

Vanavond genieten we van een heerlijk stukje schapenvlees. Zo mals…

We hebben wel nog een ritje van 15 kilometer tegoed naar Simon’s Town. In het pikdonker wordt het geen lachertje, maar in twintig minuutjes komen we goed en wel ter bestemming. We kunnen weeral op een goedgevulde dag terugkijken.

Laatste ontbijt in B&B Calais van Franschhoek. Tegen 9u30 koffers laden en wegwezen richting airport Cape Town. Rond 11 uur moet Herman Declercq daar landen. Herman wordt onze volgende compagnon voor de twee volgende weken.

We arriveren twintig minuutjes voor de landing, maar in de leuke airport van Cape Town is er altijd wel iets leuk te doen.

Her en der campagnes om het publiek attent te maken op het tekort aan water, wegens bijna duizend dagen zonder regen. Spaarzaam omgaan met water is de boodschap.

Bij een leuk gesprekje is het wachten minder erg…
Stipt op tijd komt Herman de arrival hall binnengestapt.

 

Leuk weerzien natuurlijk…

 

Toevallig hebben we nog een gesprekje met een heer die self catering appartementjes verhuurt in Cape Town. Vermits wij voor onze laatste vier dagen van deze reis nog op zoek zijn naar logement in Cape Town kan het naamkaartje van deze man misschien nog van pas komen.

Die vriendelijke heer stelt zelfs voor dat hij een foto neemt met onze IPhone, zodat we er alle drie op staan. Daarna vertrekken we richting Simon’s Town, onze volgende bestemming.

Aan het benzinestation worden weeral grapjes gemaakt en als naar gewoonte petjes uitgedeeld.

 

En of die kerels kontent zijn…

We rijden langs de “Oue Kaapse Weg”, en worden getrakteerd op schitterende vergezichten.

Tegen de middag arriveren we aan Villa Kijabe in Simon’s Town. Hier woont Jacqueline, een dame waarmee Herman reeds meer dan tien jaar en wij ook al een zestal jaren bevriend zijn. Vroeger deed deze villa Kijabe ook dienst als B&B, doch sinds Jacqueline’s echtgenoot André ziek  werd is deze uitbating stopgezet. Anderhalf jaar geleden is André dan overleden. Wat hebben wij mooie herinneringen aan deze immer guitige man.

Het wordt alweer een blij weerzien. Alhoewel dit niet was afgesproken vergast Jacqueline ons op een volledige maaltijd. Een apéritief met bubbeltjes. Verschillende pasteitjes met toast als voorschotel en lekkere kip als hoofdschotel.

Leuke toast op het weerzien.

Een foto met de Vosjes hoort er ook bij.

16 uur. Hoogtijd nu om op zoek te gaan naar onze locatie voor de volgende dagen. Roman Rocks Studios. Wij hebben daar een studio gehuurd, terwijl Herman in het huis van Jacqueline kan slapen. En we hebben geluk; onze studio ligt niet verder dan 500 meter daarvandaan.

Onze studio ligt op het tweede en bovenste verdiep van dit gebouw. Met zicht op zee.

Ons mooi balkonnetje.

Mooie living en 180° zeezicht. Wat wil je nog meer?

We gaan in ’t stad nog wat inkopen doen, want morgen moeten we zelf ons ontbijt klaarstomen. We genieten van de schoonheid van Simon’s Town. Hilde slaagt er in een panoramafoto te maken waar ik zowel rechts als links in voorkom… raar maar waar.

Simon’s Town is de stad die wereldwijd gekend is om zijn grote pinguïn kolonie.  Boulders Beach genaamd. Hilde wil persé een foto met die pinguïns. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel aan toevoegen dat dit decor was opgesteld in de airport van Cape Town. Voor de reuzegrote foto liggen enkele echte rotsblokken, en daar is Hilde gaan bijstaan.

In de vooravond gaan we nog wat bijkomende inkopen doen voor het ontbijt van morgenvroeg. Evenals een paar kleinigheidjes om vanavond op te peuzelen. Bij Vida e Caffé drinken we een apéritiefje en tegen 18u30 zitten we in négligé in onze mooie living. Een koekje, een snoepje, Belgisch televisienieuws (BVN), mailtjes doornemen en/of beantwoorden. Echte relax…

Leuk ontwaken met zicht op het hinterland van “Franschhoek”.

Na het ontbijt maken we een telefoontje naar Rob en Machteld, een Belgisch koppel dat hier in Franschhoek woont, en waarmee we al een paar jaar bevriend zijn. We hadden vernomen dat Rob ietwat op de sukkel was met zijn gezondheid, maar dat schijnt intussen weer allemaal onder controle te zijn. Goed nieuws dus. Ze dringen aan dat we rond 12 uur bij hen aankloppen voor een apéro en een hapje. We willen nog deze uitnodiging afslaan, maar niets help; we worden sowieso verwacht.

Tegen de middag maken we dan onze opwachting in de Dirkie Huys straat.

Enthousiast als altijd verschijnen Rob en Machteld op het portaal van de voordeur om ons te begroeten. Rob verontschuldigd zich omdat hij de tijd niet vond om de Belgische vlag aan de mast te hangen.

De champagneglaasjes staan al klaar op een wel heel speciale salontafel. Er wordt heen en weer verteld over verleden, heden en toekomst. Gezien Rob in zijn vorig leven restaurateur was (“De oude kaars” in Schilde) is hij zeer nieuwsgierig naar onze belevenissen van gisteren op het Piet Huysentruyt event.

En we hebben geluk. Hilde heeft nog het menu van gisteren in haar tas. Daar is Rob heel blij mee.

Rob en Machteld hebben heel wat mooie kunstwerken. Hier iets héél speciaals; een schilderij waarop een echt dagblad gekleefd is.

In de paar uurtjes tussen onze telefoon en nu heeft Ron toch wel een heuse maaltijd klaargestoomd zeker… Een heerlijk soepje. Lekkere kip met zelfgekweekte en zelfgerookte mini-tomaatjes. Exquise wijn en achteraf een koffie. Alhoewel we dat niet veel voor hebben voelen we ons nu toch wel een beetje gegeneerd.

De prachtige en geurende frangipani’s in Rob’s tuin.

Machteld weet nog te vertellen dat ze nog maar een tiental dagen terug is van India. Ze trekt daar bijna jaarlijks heen met een vriendin, Ida. Die vriendin is nu met pensioen, maar voorheen was ze Belgisch Consul in India. En daar trekt ze nu ook nog regelmatig naar toe. Veelal in gezelschap van Machteld. Volgende week zijn we uitgenodigd bij andere Belgische vrienden in Stellenbosch. En volgens Machteld is de kans reëel dat die Mevrouw Ida daar zal aanwezig zijn. We zien wel…

Rond 16 u nemen we afscheid. Eerst nog een souvenirfoto, daarna de afscheidsdrukkie’s en dan te voet naar onze Calais.

Op onze weg lopen we langs een terrasje waar een koppel onze naam scandeert. Het ongelofelijke wordt hier weeral waar… Stan en Lutgarde Verhaert, het koppel dat we verleden jaar in Robertson ontmoet hebben. Stan Verhaert is zelfs verre familie van Hilde. We drinken samen een glaasje, en hebben uiteraard heel wat bij te praten sinds onze ontmoeting van verleden jaar. Terwijl wij morgen versassen blijven zij nog een paar dagen in Franschhoek.

Eenmaal terug in onze “Calais” vereffenen we onze rekening. Hilde begint  reeds de koffers te herschikken en ik tracht een uurtje te bloggen. We plannen om het vanavond bij een gedeelde pizza te houden. we installeren ons op een gezellig terrasje. Als de ober met de kaart komt bemerken we dat ze hier geen pizza’s serveren. Op zoek dus naar een andere locatie.

Hilde weet zich te herinneren dat er gisteren in ALLOA een pizza oven stond. Daar moeten ze dus zeker pizza’s hebben. De patron herkent ons nog van gisteren, hij spreekt mij zelfs aan met Mister Foss. Ze hebben momenteel geen plaats, maar we kunnen ondertussen wel een tiental minuutjes boven aan de bar plaats nemen. Tegen dan komt er zeker een tafeltje vrij. We trekken naar boven en wie zien we daar zitten? Jawel, Stan en Lutgarde Verhaert. En ze zitten dan nog wel aan een 4 persoons tafel, waardoor we direct kunnen aanschuiven. Een mooie avond terug, goed gezelschap en een overheerlijke halve pizza. Wat wil je meer?

Ook hier in Calais (de naam van onze B&B wel te verstaan) is het ontbijt super verzorgd.

Voor elk wat wils.

Alles is hier kraaknet, en spijts de franse naam Calais doet het interieur toch een beetje Hollands, zelfs Duits aan. Wegens de drukke voorbije dagen houden we ons deze voormiddag een beetje gedeinsd. Er moeten nog heel wat mails beantwoord worden, en de blog is ook hopeloos achterop aan ’t geraken. Gelukkig heeft de laptop intussen zijn tweede adem teruggevonden, en marcheert alles weer zoals voorheen.

Lunchen doen we in ’t centrum bij “Sacred Ground”. Maar die gezegende grond is ons precies niet te goed gezind.

Wij bestellen lamsvlees met seignant bereiding. Krijgen we daar enkele schellen droog uitgebakken vlees op ons bord. Taai als karton. Omdat ons bord nog meer dan de helft gevuld is als we het laten afdienen durft het dienstertje bijna niet informeren of het ons gesmaakt heeft. Wij vermelden beleefd dat we het niet correct vonden, en binnen de kortste keren staat de eigenares aan ons tafel. Ze wringt zich in allerlei bochten om excuses te vinden, die we dan ook aanvaarden.

 Na deze tegenvallende lunch dweilen we de twee hoofdstraten af. Mooie dameswinkels. Hilde kan zich moeilijk bedwingen…

… tot ze achter slot en grendel zit.

Maar ze kan er nog steeds om lachen.

Een heel speciaal bronzen beeldje in een van de vele galerijen.

Dat Franschhoek een luxestad is komt ook tot uiting in het wagenpark.

Het moeten niet altijd olifanten zijn…

Prachtige Kaaps-Hollandse gebouwen met op de achtergrond de door de zon overgoten bergen.

Na deze lange wandeling gaan we een paar uurtjes genieten van onze “Calais” en zijn omgeving. Zalig nietsdoen. Maar in die hangmat dierf ik mij toch niet riskeren.

In de leefruimte is een volledige wand bekleed met borden, spiegels en foto’s. Geen slecht idee… Op één van die foto’s meen ik mezelf te herkennen.

Vanavond gaan we een spaghettieke eten in het Italiaans restaurant “Allora”. Tegen 21 u trekken we al terug naar B&B Calais, want het is zondagavond. Dat betekent face-time avond met de familie.

Op onze terugweg passeren we het restaurant van deze middag, de Sacred Ground. Laten ze wel al hun parasol-voeten op straat staan zeker… Als er daar vannacht maar niemand over valt…

Het face-timen lukt wonderwel. Goede wifi verbinding. Bij zoon Mehdi zit er een jonge giraffe in de omgeving. Als die giraffe haar kop opsteekt schijnt het kleinzoon Julien te zijn.

Daarna is het de beurt aan kleindochter Léonie en haar mama Caroline. Papa Bert schijnt een beetje ziekjes te zijn. Belgisch griepje. Na een vijftal minuutjes zijn we weer helemaal uptodate in de Waregemse- en de familiale weetjes.

Voilà se… de avond kan niet meer stuk. En nu badje… boekje… bedje.

Vanmorgen bemerken we toevallig in de hall van onze Burgundy een dagbladartikel over het pop-up gebeuren van Piet Huysentruyt in Fransschoek. Nu pas valt onze frank (€) dat die madam van de reservatie eergisteren niet terug gebeld heeft. Niet correct hé van de organisatie. Maar we zien wel hoe we toch nog ons plaatsje bemachtigen.

Bij het ontbijt in het restaurant van Burgundy is Lucretia na twee dagen verlof terug van weggeweest. Die Lucretia kennen we zeker al een vijftal jaren, en het is dan ook zeer leuk  om ons terug te zien. Zonder aarzelen spreekt ze me aan met “mienier difosh”.

Yufa, het dienstertje met het mooie kapsel is ook weer van de partij. Daar wil Hilde nu wel eens op de foto.

En Dieksie Kompany is ook weeral van de partij. We zullen dus niets tekort komen. Na het ontbijt maken we onze afrekening en nemen we afscheid van Anne-Marie. Maar niet vooraleer een laatste keer “Anne-Marieke waar gaat gij naar toe?” gezongen te hebben.

Van insiders hoorden we vertellen dat we op zaterdag in Hermanus zeker eens de Farmer & Art Market moeten bezoeken. Een reuze markt met tientallen eetstalletjes, maar ook met allerhande eet- kunst- en artisanale kraampjes. Met allerhande animaties, zowel voor jong als oud. Gezien onze verplaatsing naar Franschhoek slechts een honderdtal kilometer bedraagt, hebben we ruimschoots de tijd om deze markt eens van dichterbij te gaan bekijken.

Inderdaad, de kinderen komen hier ruimschoots aan hun trekken.

Mooie hebbedingetjes vervaardigd uit schelpjes, keitjes en houtstokjes.

Ze zijn ook zeer sterk in spreuken en gezegden. Als hier bijvoorbeeld; “het huisreglement van Oma en Opa.

Deze olijkerd verkoopt schoenen, hoedjes en strikjes die bezaaid zijn met knopen.

Een triplexplaat waarin tientallen deeltjes zijn voorgestanst. Met al die stukjes kan een legerjeep gebouwd worden. Wie zouden we daarmee kunnen plezieren. (LD misschien?)

Ietsje verderop zit een kerel op een synthesizer te tokkelen en mee te kwelen. Ik neem een foto van de kerel, waarop hij onmiddellijk van lied verandert. Begint hij daar nu in half Afrikaans, half Nederlands het lied “Tulpen uit Amsterdam” te zingen. Hilarisch.

“Tulpen uit Amsterdam”, gezongen door Sethi Ben Tal.

Nog een paar stalletjes verder vind ik eindelijk eens een hoed die bij mij past. Maar Hilde denkt daar anders over…

Grote broer en kleine zus…

Na ons marktbezoek hernemen we onze weg richting Franschhoek. We passeren de bijna uitgedroogde dam van Villiersdorp. Desolaat maar fotografisch zeer mooi.

Nog enkele kilometer verder komen we in het centrum van Villiersdorp. We stoppen bij de eerste de gereedste padstal voor een kleinigheidje achter de kiezen. Veel willen we niet eten, want wie wee zitten we vanavond niet bij Piet Huysentruyt.

We beperken ons tot een chicken pie (kippepasteitje) en een glaasje wit. Vers gemaakt en dus zeer lekker.

Tegen 15 u naderen we Franschhoek. Wat een prachtig zicht op de stad vanuit de hoogte. We besluiten om niet rechtstreeks naar onze B&B te gaan, want ze verwachten ons daar maar rond 17 u.

We gaan op zoek naar “The Conservatory”, de plaats waar Piet Huysentruyt een tiental dagen zijn pop-up gebeuren runt. We ontmoeten er een dame aan wie wij het ganse verhaal doen van onze inspanningen om hier vanavond binnen te raken. Van die madam die zou terugbellen en dit niet gedaan heeft. Van onze vrienden wereldreizigers die ons persé mee aan tafel willen; Van onze vriendschapsbanden met Piet toen hij indertijd “De Bistronoom” in Wortegem-Petegem runde. Maar het brengt allemaal niet veel aarde aan de dijk. Ik wil echter niet plooien (hoe kan dat nu?), en uiteindelijk gaat die juffrouw hulp zoeken.

En wie verschijnt er ten tonele? Piet himself. Hij herkent Hilde nog vlugger dan mijzelf. Mijn argwaan wordt echter vlug gesust doordat hij vertelt dat Hilde nog kookles bij hem heeft gevolgd. Iets wat ik vergeten was.

Maar het probleem blijft bestaan. Vol is vol. Niet wegens het gebrek aan  plaats, maar wel wegens de organisatie in de keuken. Hij vraagt wel ons Afrikaans telefoonnummer. Moest er in de loop van de namiddag nog een annulatie komen, dan zijn wij gegarandeerd de eerste invallers.

Nu vlug op zoek naar  guesthouse “Calais” in Franschhoek. Lang hoeven we niet te zoeken want het ligt in dezelfde Van Wijk straat waar we in de drie vorige jaren logeerden.

Gastvrouw Ané ontvangt ons met de nodige egards. Binnen de kortste keren zijn we geïnstalleerd en voelen we ons hier thuis.

Om 18u30 krijgen we dan toch nog een telefoontje dat we al niet meer verwacht hadden. Piet Huysentruyt himself weet ons te vertellen dat er vier personen hebben afgebeld en dat we meer dan welkom zijn.  De ceremonie begint om 19 u; we moeten ons dus vliegensvlug op ons piekkebest Afrikaans omkleden en de verplaatsing maken.

 Als we enkele minuutjes na 19 u het domein van “The Conservatory” oprijden bemerken we al direct de Jeep van onze vrienden wereldreizigers Dirk en Lieve de Witte.

We krijgen een plaatsje toebedeeld aan dezelfde tafel van Dirk en Lieve.

De tafels zijn wijd uitgespreid in de grote ruimte van The Conservatory.

Aan een lange tafel worden de borden minutieus geschikt en gevuld.

Piet laveert tussen zijn personeel en de genodigden. Als een ware chef weet hij het ganse gebeuren te orchestreren.

De eerste schilderijtjes worden geserveerd…

De tweede naam van Piet is entertainer en ook dat talent bewijst hij hier meesterlijk. Hij vertelt ons op een ludieke manier hoe je een hedendaagse tomaat mozzarella maakt.

Tomaat mozzarella op z’n Piet’s.

Bij elk gerechtje hoort een aangepaste wijn.

Nee nee… dit zijn geen glasscherven. Een vervroren bal waarin bepaalde smaak ingrediënten zitten. Deze bal komt Piet eigenhandig kapot slaan in ons bord.

Maar de eerste naam van Piet Huysentruyt is nog altijd chef-kok. Hij weet ons hier op magistrale gerechtjes te vergasten.

Het ene nog exclusiever dan het andere…

De medewerkers lopen in het spoor van de meester.

Entertainen is hem ook niet vreemd.

Het dessert mag er ook best wezen…

Bij de koffie is hij wat gegeneerd om te vertellen hoe weinig wij voor dit alles zullen betalen.

De afrekening zelf gebeurt bij Véronique, Piet’s echtgenote. Bij deze nemen we afscheid van Piet en Véronique, van Dirk en Lieve en van het ganse team. We zullen steeds kunnen terugblikken op een super gezellige en onvergetelijke avond.

8u30 ontbijt. Vouchers voor ontbijt afhalen in receptie. En wie is er van dienst?… jawel, Anne-Marie. Wat is ze blij als ik weer het lied aanhef “Zeg Anne-Marieke waar ga jij naar toe?” Zij haalt onmiddellijk het briefje boven met de tekst van het liedje. Tekst die ze twee jaar geleden van mij kreeg toegestuurd.

In het restaurant worden we het ontbijt opgediend door Dieksie. Als ik de jongen de opmerking maak dat hij gelijkenis vertoont met Denzel Washington repliceert hij direct dat de meest mensen hem vergelijken met onze Belgische voetballer Vincent Kompany. In ’t echt gelijkt hij er inderdaad nog veel meer op dan op deze foto.

Na het ontbijt maken we een ritje naar het nabije Stanford (15 kilometer). Zoals in zoveel andere plaatsen is de kerk potdicht. Onmogelijk binnen te geraken.

The Victoria House daarentegen is wel open. Hier belanden we in een mix van antiek, kunst en rommel.

Inventief zijn ze wel, de Afrikanen. Van een oud fietswiel en wat ijzerdraad weten ze mooie kunstwerkjes te maken.

Nee, dit is geen echte fietser; ’t is een kunstwerkje.

Dit is dan wel echt…

We slenteren van het ene galerijtje in het andere winkeltje.

In deze galerij ontdekken we een viertal schilderijen van onze vriend Marc Alexander (de schilder van dieren en vosjes).

Lunchen doen we bij YUM. We houden het rustig bij een tasje soep met een broodje hesp en kaas. En voor dessert een heerlijk kopje Yum koffie.

Het leuk interieur staat in het teken van het konijn.

Ook al met een bril op…

Leuk om zien wat je met oude tafeltjes en stoelen kan aanvangen.

In de namiddag houden we het rustig. Ook al omdat we grote verwachtingen hebben in de kunstwandeling van deze avond.

Rustige namiddag aan ons zwembadje.

First Fridays ‘in Hermanus is onderdeel van een wereldwijd initiatief om kunst- en kunstgalerijen toegankelijker te maken voor het publiek. Elke eerste vrijdag van de maand blijven kunstgalerijen in het centrum van Hermanus open tot 20.00 uur. Pak een kaart in een willekeurige galerij, wandel door het dorp, geniet van een glas wijn uit een van onze lokale wijngaarden en geniet van het verbazingwekkende aanbod van kunst en aanverwanten. De vele kunstwerken die beschikbaar zijn in de deelnemende galeries, zorgen voor iets voor iedereen. Als u 50 000 Rand wilt uitgeven aan een investeringsstuk van een beroemde Zuid-Afrikaanse meester, zult u het vinden. Als je op zoek bent naar een delicaat porseleinen kommetje van 10 Rand, dan staat het voor je klaar. Als u een kunstenaar aan het werk wilt zien, weet dan dat verschillende galerijen ook de thuisstudio’s zijn van schilders en beeldhouwers. Keramiek, bronzen, glaswerk, juwelen, aquarellen, Afrikaanse artefacten; meer dan genoeg om een ​​uur of twee te vullen met genot en verwennerij.

Iets na vijven stappen we onze eerste van de negentien galerijen binnen. Prachtige werken zijn hier opgesteld. Zowel beelden als schilderijen. Het bijhorend hapje en drankje laten we voorlopig aan ons voorbijgaan.

Een soort Bentley engel…

Glenn Cockx; van deze schilder hebben we een zestal jaar geleden een werkje gekocht.

Hilde bij een mooie dame.

Ik mag ook even bij die madam.

Deze galerijhouder kennen we ook al jaren.

In sommige galerijen loopt er bijna niemand. In andere kan je bijna niet binnen. Heeft misschien iets te maken met de hapjes en de drankjes…

Jawel, dit is een schaakbord.

Een levensgroot beeld van een VIP.

Er zit ook een boekenwinkel tussen de art galeries. Maar zij verkopen wel kunstboeken en oude litho’s.

We hebben een paar vrienden die olifantjes sparen, en dit onder alle vormen; tekeningen, schilderijtjes, beeldjes.  In één van de galerijen valt ons oog op twee olifantjes… betaalbaar?… jawel… verkocht. Hilde mag van de galerijhouder eigenhandig de rode klevertjes aanbrengen. Maar op het eigenste moment komt een koppel aandraven, en ze fulmineren dat zij een kwartiertje geleden die werkjes kochten. Er ontstaat een ganse discussie tot de heer in kwestie een rood klevertje bovenhaalt en op Hilde’s voorhoofd kleeft. Zeggend dat hij vanop afstand de aankoopdiscussie volgde, en nu een grapje wilde uithalen. Oef…

Achteraf hebben we een lang gesprek met het koppel. Al vlug blijkt dat we gemeenschappelijke kennissen hebben. Ann De Clerck en haar echtgenoot Stefaan Colle zijn Beaulieu telgen. Sinds meer dan twintig jaar runnen zij Belgatex, de Zuid-Afrikapoot van Beaulieu. En dit in Pietermaritzburg. Het koppel is van Pietermaritzburg, en Andrew Macdonald werkt daar bij de Nedbank als commercieel verantwoordelijke. Hij heeft Belgatex in zijn klantenportefeuille. Zodoende heeft hij regelmatig contact met Stefaan en ook soms met Ann. En Catherine Macdonald kent ook zowel Ann als Stefaan. De wereld is weeral een stukje verkleind, en daar toasten we een paar keer op.

Het laatste kiekje van onze Art Walk. Met een soort Degloire schilderij op de achtergrond.

Na al die hapjes, drankjes en snoepjes kan het souper voor vanavond afgelast worden. Tegen 21 uur op de kamer met boekje en blogje.

Vandaag plannen we een rustig dagje. Het begint al goed; we gaan een half uur later ontbijten als naar gewoonte. We mogen ons ontbijt nemen in de vriendenfabriek. Leuk toch hé!

Zoals de vorige jaren is het ontbijt weer zeer verzorgd. We worden bediend door Yufa, een meisje dat we niet kennen van vroeger. We informeren naar haar coiffure, en ze vertelt dat het dik twee uur duurt om met haar kopje klaar te komen. Maar het is dan goed voor 4 à 5 weken. Er kan ook nog een grapje af.

Om 11 uur hebben we een afspraak, en voordien gaan we wat rondslenteren in de stad. Een kunstgalerijtje, een winkeltje, een steegje…

Deze stakkerd smeekt om wat etensrestjes.

Deze eland heeft de nieuwste designbril opgezet.

En deze madam is het uithangbord van Gallery Ruben.

Om 11 u hebben we een afspraak met Celesté van Beek in de “Hornbill House Gallery”.

Celesté hebben we een paar jaar geleden leren kennen. En verleden jaar kochten we een klein schilderijtje aan haar. Sindsdien zijn we ook facebook vrienden. Langs die weg hebben we ook de afspraak van vandaag geregeld.

“Meisje in blauw”. Het werkje dat we verleden jaar kochten aan Celesté.

Vandaag wil Celesté onze vriendschap bezegelen door ons een nieuw werkje cadeau te doen. Ook weer typisch Afrikaans. We willen het bijna niet aannemen, maar ze blijft aandringen. Danke Celesté.

In het atelier waar ze nu werkt is een keramiek atelier ondergebracht. Er werken een zestal artiesten. Stuk voor stuk laten ze de plakken klei door hun handen glijden. Al dan niet op een draaischijf.

Hun handen boetseren echte kunstwerkjes.

Na het bakken worden nog verschillende glazuurtechnieken toegepast op figuurtjes.

Celesté controleert het ganse gebeuren.

Uiterste concentratie…

Mens en dier… ze komen hier ter wereld uit een plak klei. Boeiend.

Na een uurtje nemen we afscheid. Nogmaals dank voor het schilderijtje en hopelijk tot volgend jaar.

De galerij van Celesté is gelegen in “the village”.  In die village zijn tal van winkeltjes, cafeetjes en restaurantjes.

Eén van die eethuisjes noemt “EAT” en omdat het reeds na de middag is willen we dat ook wel doen.

We houden het klein maar fijn. Gamba’s in tempura. Lekker.

Nu een kleine siësta op ons Burgundy bedje. Val ik wel in een diepe slaap zeker. Hilde heeft me niet willen wekken en is het stad ingetrokken.

Op haar wandeltocht komt ze aan het Belgisch wafelhuis. Ze besluit om hier een koffietje te drinken. Maar wie zit daar op het terras?

Onze Belgische wereldreizigers Dirk en Lieve de Witte met de uitbaatster van het wafelhuis, de Belgische Patricia Van Belle.

De Toyota Jeep van Lieve en Dirk staat ook voor de deur. Op de deuren staat het parcours afgebeeld dat ze tussen 2008 en 2018 hebben afgelegd. Indrukwekkend.

Dirk en Lieve hebben voor overmorgen een plaatsje kunnen versieren bij “Piet Huysentruyt on Tour”.  In Franschhoek is Piet begonnen aan het laatste hoofdstuk van zijn “Likoké On Tour”.  En misschien zouden wij dit ook wel willen meemaken? Maar voor overmorgen 3 maart is alles volzet.  Toch geven zowel Patricia als Dirk en Lieve een paar tips mee en enkele  trucs om misschien vooralsnog een plaatsje te versieren.

 Met dit laatste nieuws komt Hilde mij uit mijn lange siësta wekken. En met de opdracht om direct naar een reserveringsnummer van “Piet Huysentruyt on Tour” te bellen. Ik krijg daar een madam aan de telefoon die zich verontschuldigt wegens in gesprek met een andere lijn. Maar met de belofte mij binnen het uur terug te bellen.

 We maken nog een wandeling in Hermanus. Eindigen doen we in het Italiaans restaurant Paradiso. Hilde had hier deze namiddag al een reservatie gemaakt. Gelukkig, want de keet zit tot de nok gevuld.

We krijgen een heerlijke, echte Italiaanse spaghetti Alfredo geserveerd. Meer moet dat echt niet zijn. Tot morgen.

 

 

Na een resem problemen heb ik mijn laptop terug aan de klap gekregen. Intussen heb ik wel een achterstand van 9 dagen opgelopen. Ik probeer nu die achterstand ietsje in te lopen of toch zeker niet meer te vergroten.

Deze morgen zit de ontbijtruimte propvol. Gisteren is er hier een groep aangekomen voor een driedaagse conferentie. Bij het aanschuiven aan de ontbijttafel tracht ik te weten te komen in welk verband deze groep hier is. En wat  dacht je… het zijn pastors van de Nieuw Gereformeerde Kerk. In een straal van vijftig kilometer zijn ze hier allemaal verantwoordelijk voor een parochie. Nu verblijven ze hier voor een driedaagse; een soort retraite en/of bijscholing. Binnen de kortste keren zijn het mijn vrienden; wij vereren immers allemaal dezelfde Lord. Hadden we vandaag niet afgereisd mocht ik gerust enkele van hun conferenties bijgewoond hebben. Ze dringen aan op een groepsfoto met hun katholieke vriend.

Mijn vrienden Pastors van de Nieuw Gereformeerde Kerk. Bemerk dat er ook dames in de groep zijn, maar in deze Kerk mogen de Pastors huwen. Hetgeen ze dan ook bijna allemaal doen.

Eenmaal de Pastors naar hun conferentiezaaltje vertrokken zijn heb ik voor de tweede opeenvolgende dag een afspraak met dienster Lula. Die dame heeft een danig mooie stem en ze vraagt niet beter dan haar zangtalenten aan mijn camera toe te vertrouwen. Het zijn een soort godsdienstige gospels, zowel in Het Engels als het Afrikaans.  Jammer dat ik geen filmpje kan posten op deze blog.

Na een viertal dagen is het wel met een beetje weemoed dat we dit stekje verlaten. We hebben vandaag een kleine verplaatsing voor de boeg, dus genieten we nog een paar uurtjes van deze lokatie.

Voor Hilde betekent dat de zon aan het zwembad.

De weg naar Hermanus leidt over Caledon. Bij het naderen van deze stad ligt een kleine township.

De township ligt dicht bij de grote baan. We riskeren ons om er effen voorzichtig doorheen te rijden. Een kort babbeltje hier, een fotootje daar en een petje ginder; het leven zoals het is in deze buurt.

Bij het binnenrijden van een straatje worden we opgeschrikt door een speciaal tafereel. Mensen zingen, roepen, dansen. Een ware kakafonie. En wat blijkt? We zitten midden in een begrafenis ritueel. In een kleine gesloten vrachtwagen wordt een lijkkist neergezet. Iedereen laat op zijn manier zijn gevoelens blijken. Very strange!

Eenmaal terug de grote baan op passeren we een grote begraafplaats. Toeval? Toch maar een kijkje nemen.

Een begraafplaats met alleen maar houten kruisjes. Geen grafzerken.

Zeer sober, maar de meeste van de graven liggen bedolven onder een bloemenbed.

Ondernemer of gewone arbeider; iedereen gelijk voor de dood.

De weg die ons over de laatste twintig kilometer naar Hermanus voert noemt officieel “Hemel en aarde”. De hellingen zijn hier begroeid met zeer gewaardeerde druiven die elk jaar opnieuw voor de meest bewonderenswaardige wijnen zorgen. Opnieuw een bijzonder mooi stukje natuur in de West-Kaap.Het is een pad wat leidt naar bijzondere wijnestates en restaurants waar kwaliteit en uitzicht beiden zeer belangrijk en bijzonder zijn.

Tussen al de wijndomeinen ook een schapenfokkerij.

Het is iets na 13 uur. We nemen de afslag voor één van de wijndomeinen, “SUMARIDGE”.

Voor 320 Zuidafrikaanse Rand (22 €) krijgen we hier “The Waterside Platter” voor twee personen voorgeschoteld. Met daarbij twee glazen Sumaridge Sauvignon Blanc.

Sumaridge Sauvignon Blanc.

Eigenlijk hadden we liever op het buitenterras gezeten, maar dat was volboekt. We krijgen wel een plaatsje aan het venster van dit terras.

Wat een heerlijk uitzicht…

Het interieur is ook zeer verfijnd.

Met prachtige koi’s. Ter aller duidelijkheid; dit is wel een schilderij aan één van de wanden.

We vervolgen onze weg en de prachtige wijndomeinen glijden ons voorbij. Hamilton Russel, Bouchard Finlayson, Newton Johnson, en La Vierge om er maar enkele te noemen.

Elke stop zorgt voor nieuwe verrassingen.

Tegen 16 uur bereiken we de walvisstad Hermanus. Alles staat hier in het teken van dit dier. Jammer genoeg in deze periode van het jaar niet te spotten.

Zoeken naar ons gasthuis “Burgundy” hoeft niet, want het is het zesde jaar op rij dat we hier enkele dagen logeren.

Christina is blij ons terug te zien. Alles werd piccobello geregeld om ons verblijf alhier zo aangenaam mogelijk te laten verlopen.

Van de twintigtal kamers waarover “Burgundy” beschikt liggen er slechts drie aan het zwembad.  Eentje ervan is voor ons. En of Hilde daar blij mee  is…

Nu gaan we nog een paar uurtjes de lucht van Hermanus opsnuiven. We blijven die zwevende dames een prachtig kunstwerk vinden. Niet alleen door zijn ligging aan de Indische oceaan, maar ook omdat we het vier jaar geleden hebben zien installeren. Toen hebben we ook kennis gemaakt met de kunstenaar.

Ook hier weer; leuke straattafereeltjes.

De overkant van de straat van ons guesthouse “Burgundy” ligt het restaurant “Burgundy”. Vroeger moeten beide etablissementen van dezelfde eigenaar geweest zijn. We maken het niet moeilijk en besluiten daar te gaan souperen. We kiezen beiden voor een lamsschouder. Niet slecht, maar nogal vettig. Het kan niet alle dagen kermis zijn. Het bijhorend glaasje wijn maakt veel goed. Tegen 21u30 moeten we maar de straat kruisen om naar onze knusse kamer te trekken.

Ons eerste ontbijt alleen. We voelen ons toch wel een beetje verweesd. Vandaag hebben we afspraak met onze Desselgemse vrienden Jan en Christiane Harinck.

Plaats van afspraak is het wijndomein “Spioenkop” in Elgin. Slechts een 50tal kilometer hiervandaan.

Het prachtige domein is eigendom van Roeselarenaars Koen en Laure Roose. Het koppel vestigde zich hier een tiental jaar geleden. Oorspronkelijk werden hier appels gekweekt. Koen heeft alle appelbomen verwijderd en is toen begonnen met wijn aan te planten. Met intussen fantastisch goede resultaten. Bij alle grote wijnboeren uit de streek dwing hij intussen groot respect af.  En met zijn wijnen valt hij regelmatig in de prijzen.

Collega’s hier noemen Koen “the crazy Belgian winemaker”

Intussen zijn Jan en Christiane ook aangekomen. Zij hadden een beetje vertraging door een wegomlegging. Maar uiteindelijk zijn ze hier toch geraakt. Jan en Christiane kennen Koen al sinds vele jaren. We poseren aan een bord dat allusie maakt naar het watertekort in de streek. En die ook een oplossing biedt.

Dan kan Koen starten met zijn boeiend wijnverhaal. Niet vooraleer echter zijn vrouwtje Laure te verontschuldigen die er vandaag niet kan bijzijn. Zij is de baan op om ergens de Spioenkop wijnen te promoten.

Deze voormiddag zijn het de laatste loodjes van de oogst 2018. Binnen een paar uurtjes moet zowat alles binnen zijn.

Voor ons zien die druiven er allemaal dezelfde uit. Voor Koen echter heeft elke druif haar eigen specifiek karakter.

Koen koestert zijn druiven als waren het zijn kindjes.

Met de regelmaat van een klok vliegt er een helikopter boven die sproeistof laat dwarrelen over het gebied. Dit is echter niet bestemd voor de Spioenkop wijnranken, maar wel voor de aanpalende appelkwekerij.

De druiven worden van hun steeltjes ontdaan. Daarna worden ze gekneusd , en de hieruit ontstane most wordt overgebracht in een roestvrij stalen gistvat.

De most blijft enkele dagen gisten in de kuip. Daarna wordt de wijn van de vaste stoffen gescheiden door hem af te laten lopen in houten vaten.

De wijn moet regelmatig en op tijd worden overgestoken op een schoon vat om niet te lang met zijn oude bezinksel contact te hebben. Vervolgens kunnen de verschillende vaten – waarin eventueel ook verschillende druivenrassen – gemengd worden door de keldermeester of oenoloog.

Onvoorstelbaar met welk enthousiasme Koen ons dit alles weet uit te leggen. Wij worden er een beetje stil van…

Op het einde van het wijnverhaal van Spioenkop breit Koen nu nog een tweede hoofdstuk, namelijk de uitbreiding van zijn accomodatie. Sinds een jaar is hij aan het verbouwen en bijbouwen dat het een lieve lust is.

Koen zou Koen niet zijn moest hij niet het ganse gebeuren in eigen handen nemen. Hij is z’n eigen architect en hij volgt alle werken op tot in de kleinste details.

Een nieuw hoofdstuk in het Spioenkop verhaal.

Bedoeling van de nieuwbouw is om hier een sterrenrestaurant te kunnen binnenkrijgen.

Aan het ontbreken van een mooi uitzicht zal het zeker niet liggen…

Wie denkt dat dit een schilderij is heeft het volledig mis voor…

Het schilderij is gewoon een venster op de natuur.

Nu is het hoofdstuk van de proeving aangebroken. Met uiteraard weeral de nodige uitleg.

Koen gelooft in de kracht van de natuur, en als je de natuur goed behandelt dat je dan het resultaat kan merken in het glas. Een glas Spioenkop wijn drinken moet dan ook de ganse filosofie van de “Spioenkop experience” kunnen tonen.

We proeven achtereenvolgens Spioenkop sauvignon 2015, Spioenkop riesling 2016 om te eindigen met Johanna Brant chenin blanc 2016. 

We eindigen ons bezoek met nog een close-up van de handen van de meester…

… een afscheidsfoto met de dames…

… een publiciteit voor de waterbesparing…

… een foto van één van de drie Spioenkop honden…

en een pano van de Spioenkop omgeving.

Het wordt bijna 14 u als we samen met Jan en Christiane bij het restaurant “South Hill” bereiken.

South Hill, een restaurant maar ook een wijndomein.

Leuk restaurant. De muren zijn volledig bezaaid met schilderijen die te koop zijn.

Spijts we binnen zitten heeft Hilde toch wel de zon pal in de ogen.

Ook al omdat we zo laat zijn kiezen we allemaal hetzelfde. We krijgen een heerlijk seignante steak op ons plank. Met gefrituurde aardappeltjes, verse groentjes en een lekkere béarnaise.

Dit alles onder het toeziend oog van Yumo.

Rond 16 uur verlaten we “South Hill”, en gaan onze wegen terug scheiden. Tot we ons binnen een paar maand nog eens ontmoeten in Waregem of Desselgem. Saluu Jan en Christiane.

Van hieruit terug naar onze thuishaven in Greyton. Nog eens een paar uurtjes niksen, zonnen en bloggen.

Zalig niksen in de Greyton Lodge.

Vanavond nog eens terug naar de goede ervaring van gisteren, de  “Hungry Monk”. We delen er een pizza met een glaasje wijn.

Hilde zit als het ware aan de etalage.

Met de patron heb ik nogmaals een discussie over de pseudo-Botero. Na een kwartiertje discuteren zijn we de gelukkige eigenaars van dit dik dansend koppeltje.

Zowel de koper als de verkoper zijn gelukkig. Zo moet het zijn.