Deze morgen dachten we een walvis te zien, maar na het uitwrijven van ons ogen bleken het enkele rotsblokken te zijn.
Vijf minuutjes later denken we een vijftal roeiers te spotten. We wrijven nogmaals ons ogen uit, maar dat blijken wel degelijk roeiers te zijn.
Nog iets later zien we twee zwarten op wandel met de honden van hun baasje. En dat is ook echt.
Jacqueline heeft ons gisteren een tip gegeven om eens het splinternieuw winkelcentrum van Simon’s Town te bezoeken. Het centrum is nog niet volledig afgewerkt, en om het met de auto te bereiken mag je niet te veel zenuwen hebben. Met de hulp van enkele wegenwachters geraken we uiteindelijk toch ter bestemming.
Een ganse dag blootgesteld staan aan de felle zon vergt wel enige voorzorgen.
In de grote mall van het complex kunnen we niet veel aanvangen. Voornamelijk levensmiddelen.. Maar rondom zijn er ook shops, en iets verderop bevindt zich het vermaarde Mineral world center. SCRATCH PATCH.
Alhoewel we niet veel brood hebben gegeten van mineralen en edelstenen is dit complex wel een ontdekking. Wat een assortiment…
Er zijn twee winkels, één met juwelen en geschenken en de andere met ruwe en gepolijste specimen.
Vele van die mineralen kan men sorteren, en er een zakje mee vullen. Je betaalt dan die steentjes per één of meerdere zakjes.
Deze Indische dame is mineraaltjes aan ’t sorteren en een zakje aan het vullen.
De kinderen kunnen hier ook hun hartje ophalen.
Als dat niet plezant is…
Herman tracht de verkoopster te vermurwen bij de prijsdiscussie over een halsketting.
Er is ook een tentoonstellingsgalerij met enkele prachtige voorbeelden van massieve geodes en van gebeeldhouwde juweeltjes.
We rijden nu een 15 tal kilometer verder naar Kalk Bay, een vissershaven in volle ontwikkeling.
We maken een wandeling in de haven. Er is juist een vissersboot aangemeerd met een volle lading.
Enkele meter daarvandaan worden de vissen direct versneden en klaargestoomd voor de consumptie.
Hilde en Herman zijn reporters van dienst.
De restaurateurs uit de omgeving staan hier als het ware in de rij om de verse zalm, kingklip of kabeljauw te komen ophalen.
En de zeehond… die klautert aan wal om de stukjes visafval te bemachtigen.
Eenmaal op het droge strompelt hij tot aan het stalletje waar de vis versneden werd.
Hij riskeert zich tot aan één van de versnijtafels om wat afval en ingewanden te bemachtigen.
Kauwend aan grote stukken ingewanden laat hij zich het hok terug uitglijden.
Na dit zeehond spektakel gaan we ook een beetje onze innerlijke mens verzorgen. Restaurant Live Bait is daar de perfecte locatie voor.
Aan dienster Barbara te zien zullen we hier niets tekort komen. Alleen vindt Herman dat die LIVE BAIT op de verkeerde plaats geborduurd staat.
Aan het tafeltje achter het onze zitten een vader en zijn zoon te schaken, dit tussen de soep en de patatten.
Eenmaal terug op straat maken we een leuk tafereeltje mee. Twee schooljuffers en een buschauffeur zijn een minibusje aan het volstouwen met een dertigtal kindjes. Hoe die daar allemaal zullen in geraken mag Joost weten.
Wij maken contact met de wachtende kindjes, en kunnen ze zo ver krijgen dat ze een liedje voor ons zingen.
Zowel de juffers als de chauffeur vinden dit zodanig leuk dat ze de kinderen nu zelf opjutten en aanzetten om om een dansje in te zetten. Diegene die al in het busje zaten worden er terug uitgehaald, en ’t spel is vertrokken.
Hilde laat zich ook niet onbetuigd in de actie. Dit tot grote hilariteit van de kindjes en de juffen. Het wordt een echte show-dance.
De opvoering wordt besloten met een afscheidsfoto. Ze zullen Hilde niet vlug vergeten…
Nu nog een slenter wandelingetje in het mooie stadje Kalk Bay. Herman gaat voor één keer alleen op stap. We maken afspraak in een Cubaans café/koffiehuis.
We lopen langs de hoofdstraat, maar elk zijstraatje heeft iets speciaals in zich.
Shopkes bij de vleet. Van leuke dameskledij tot…
de meest uiteenlopende prularia.
Een uurtje later bereiken we Cape to Cuba. Kijken of we Herman vinden.
Alles verwijst hier naar het exotische Cuba. Van het meubilair tot de kledij van het personeel.
We vinden Herman nogal vlug terug. Bij dergelijk mooie Cubaanse oldtimer hoeft toch een foto.
Het interieur is werkelijk fantastisch.
Leuke schommel-zitplaatsjes en de vloer in zand. Werkelijk exotisch.
De coctails kunnen niet vlug genoeg geshaked worden.
Wie staat daar tussen Hilde’s benen te gluren.
Vanavond gaan we in het centrum van Simon’s Town een kleinigheidje eten…
…en we sluiten de dag af met deze prachtige zonsondergang.