Maand: januari 2014

Om 10 uur komt Maria naar ons “Dreamcatcher” huisje met de afrekening. Scheiden doet een beetje lijden, want we beleefden hier twee mooie dagen. Een uurtje later laten we onze Honda Civic los en sturen hem richting Clanwilliam. De wegen liggen er prachtig bij, en we mogen bijna overal 120 km/u rijden. Maar op een vijftigtal kilometer van ons doel is het feestje uit… wegeniswerken alom. Die laatst kilometers eisen meer dan anderhalf uur van ons geduld. Hilde heeft in haar kilo’s documentatie geen enkele deftige B&B gevonden, en dus opteren we maar voor het enige echte hotel aldaar; Hotel Clanwilliam. Maar wat blijkt… een echte ruïne. Vuil stinkend kot, restaurant en bar reeds meer dan een jaar gesloten. Geen airco terwijl Clanwilliam één van de warmste steden van de Kaapprovincie is. Voor morgen voorspelt men 38° C. Het dametje aan de receptie had reeds alles klaar om ons in te checken, maar die kans hebben we haar niet gegund. E weeral hebben we chance in onze onchance; rechtover het hotel bemerkt Hilde (alweer zij) een prachtig huis met een reuzepancarte “Guesthouse RECTORY”.

Esther, de gastvrouw, geeft ons een rondleiding in haar prachtige huis dat ze voor de fun uitbaat als B&B. Zijzelf woont met haar man, een dokter, in het huis ernaast. Ik vraag of eventuele medische zorgen inbegrepen zijn in ons verblijf, en daar stemt ze lachend mee in. Het oude herenhuis heeft ook een paradijselijke tuin met een mooi zwembadje.

Het is hier vandaag verschroeiend warm (om en bij de 38° C), en we zien het niet zitten om in deze temperatuur op stap te gaan. Daarom nemen we maar ons zalig gekoeld Hondatje om op verkenning te gaan.

Onze eerste halte wordt het toerismegebouwtje, waar we enkele interessante wetenswaardigheden vernemen.  We zitten hier midden in de rooiboswereld; de enige streek ter wereld waar rooibosthee groeit.

We zitten hier ook aan de voet van de Cederbergen; een gebergte van zacht gesteente met veel ijzeroxide waardoor zeer grillige vormen ontstaan die fel rood opkleuren. En in die rotsen zijn hier en daar prachtige rotstekeningen te vinden.

Clamwilliam gaat ook prat op zijn schoenfabriek. Hilde draagt vandaag toevallig de schoenen die ze daar twee jaar geleden kocht, en ze wil een nieuw paar, mogelijk juist dezelfde. Maar na 15 uur is er geen bezoek meer mogelijk, en dat verschuiven we dan maar naar morgenvoormiddag. We maken een tochtje tussen de sinaasappelboerderijen en die van de rooibosthee.

Vooraleer we ons opmaken voor de zoektocht naar een avondrestaurantje maken we nog een plons in het lauwe water van ons zwembadje.

 

 

Omdat we hier maar twee maal overnachten vinden wij het de moeite niet om allerhande proviand binnen te halen. Dus gaan we ontbijten op het mooie terras van Tulbagh Hotel. Het snoetje van ons dienstertje met een sprietje op de neus roept bij mij direct herinneringen op, alhoewel wij nog nooit in dit hotel waren. Ik informeer hoelang zij hier al werkt, en ze vertelt dat ze hier nog maar een maand in dienst is, en voordien in een restaurantje van Tulbagh werkte, de “Things I like” En inderdaad… verleden jaar hebben we in dat restaurantje geluncht, en was zij ons dienstertje. Toen heb ik een kiekje van haar genomen met de belofte dit per mail aan haar door te sturen. Maar zoals sommigen onder jullie zich nog zullen herinneren; Hilde verloor haar rode tas met alle documentatie… incluis het e-mail adres van Izelma. Bij deze kunnen wij dit goedmaken. Ik neem een nieuw kiekje van Izelma met de belofte dit vanavond nog naar haar door te mailen, samen met de foto van verleden jaar. Jawel, ik heb een schijfje bij met alle foto’s van Zuid-Afrika 2013.

Na het ontbijt maken we nu nog een grote wandeling in dit koloniaal stadje met zijn prachtig gerestaureerde Kaaps-Hollandse huizen. We hebben het gevoel terug in de tijd te wandelen. In één en dezelfde straat bevinden zich meer dan 30 huizen die geklasseerd staan onder Afrikaans erfgoed.

Toevallig stappen we het museum van Christo Coetzee binnen en vernemen daar van een vriendelijke Madam dat Coetzee één van de grootste Zuidafrikaans artiesten ooit was. En in het huis waar we ons nu bevinden heeft de man de laatste 15 jaar van zijn leven, en dit tot april 2000 gewoond. De dame overstelpt ons met weetjes over het leven en het werk van Coetzee. Ze confronteert ons met werken die zowel aan Picasso als aan onze Waregemse artiest Denis Degloire doen denken…

In de late namiddag maken we een ritje van een twintigtal kilometer naar het piepklein dorpje Wolseley. We rijden dwars door de Tulbagh vallei, Rondom ons zien we majestueuze bergen waarvan er sommige tot meer dan 2000 meter boven de zeespiegel liggen. Prachtige plaatjes levert dit op, als de zon in het dal schijnt over de verkleurende wijnvelden met besneeuwde bergen in de achtergrond.

Terug in Tulbagh is het reeds bijna acht uur in de avond, en dat is in Afrikaanse normen al ruimschoots laat voor het avondmaal. Op onze wandeling deze voormiddag ontdekten we een Belgisch restaurant, eveneens in een prachtig Kaap-Hollands huis; de Paddagang Resto. Zonder dralen dus daarop af.

Het eerste wat opvalt is dat er naast de wijnkaart ook een bierkaart voorgesteld wordt. Meer dan 30 Belgische bieren sieren die kaart, en ik laat mij verleiden door een Liefmans Fruitesse. Hilde houdt het bij een wit wijntje.

Het duurt niet lang, of we zijn aan de praat met De Zuidafrikaanse patron, en als hij verneemt dat wij Belgen zijn tovert hij direct zijn echtgenote uit de keuken tevoorschijn; want zij is Elise en ze is van Antwerpen. Een hartelijke babbel in het Bevers-Antwerps, babbel die jammerlijk genoeg abrupt afgebroken wordt als plotseling de geur van aangebrande groenten uit de keuken opstijgt. Wij houden het vanavond sober; voor Hilde een halve portie mosseltjes en voor mij twee garnaalkroketjes. Heerlijk Belgisch…

 

 

 

Inderdaad, vandaag begint het grote werk. Met de wagen op verplaatsing op Afrikaans territorium. Niet zo eenvoudig… Links van de baan rijden, stuur langs de rechterkant, en een auto die we niet kennen. Eenvoudig is anders. Omdat we stilaan de herfst van onze jaren bereikt hebben besloten we dan ook maar de eerste verplaatsing binnen de straal van 100 km te houden. 100 km noordwaarts, naar een klein stadje Tulbagh. We kregen een goed adresje van onze Belgisch-Afrikaanse vrienden Roger en Greta. Tegen 11 uur mogen we de auto in ontvangst nemen, een spiksplinternieuwe Honda Cicic met minder dan 10.000 km op de teller.

In den beginne weigert mijn zo geroemde Garmin GPS alle dienst, maar gelukkig neemt de ingebouwde GPS van Hilde die taak over, en raken we zonder kleerscheuren Cape Town buiten, recht in de richting van Tulbagh.                                                                      Ongeveer halverwege bereiken we Riebeek Kasteel, ook al een postkaart stadje. Het is nog maar twee uur in de namiddag, we hebben maar een klein beetje honger, en voor de rest tijd zat. Dus maken we halt. En binnen de kortste keren zijn we weeral onder de indruk van de levensstijl van de Zuidafrikanen. Alles kan…niets moet. We worden geconfronteerd  met het ene stilleven na het andere.

We verslenteren enkele boetiekjes, galerietjes en zelfs een eetstalletje waar we ons -spijts onze goede voornemens om deze middag niet te eten- toch laten verleiden tot een mandje met 4 warme tappa’s. Samen met een glaasje wijn betalen we welgeteld 11 Euro voor ons beiden… wie doet beter?                                                                                                    Op weg  naar de auto  valt mijn oog op een chocoladewinkeltje en alleen de naam al dwingt ons (mij) ernaartoe.

Eenmaal binnen moeten we vaststellen dat de naam niet helemaal de lading dekt, want de monokini’s verwijzen naar pralientjes. En de madam van het stalletje is fier als een gieter als ze ons vertelt dat die monokinitjes vervaardigd zijn van Belgische Callebaut chocolade. In de hoek van het winkeltje staat er een antieke ijskar. Het praliné ijsje geserveerd door een blanke Afrikaanse smaakt heerlijk.

Van hieruit is het slechts een boogscheut naar Tulbach, en alhoewel de fameuze GPS nog steeds weigert mijn bevelen te volgen vinden we binnen de kortste keren ons huisje voor de volgende twee nachten. Bij de eerste aanblik schijnen het precies drie huizen te zijn. De buurvrouw Maria die verantwoordelijk is voor het beheer, heeft ons zien oprijden en komt ons al direct ingeleide doen. Het is inderdaad maar één huis, maar wel groot genoeg om met drie koppels te verblijven.

Met uitzondering van de onwillige WiFi internetverbinding is alles piccobello. Ikzelf trek me  in een klein hoekje terug met mijn frusterende onwillige GPS, en wat dacht je?  Binnen de kortste keren krijg ik haar (het is een meisje – Ellen is haar naam) aan de praat. Voor vanavond kan er dus niets meer stuk… We zoeken en vinden een knus terrasje waar WiFi  internetverbinding voorhanden is, en onder ons drietjes (Hilde, ikzelf en de laptop) beleven we een gezellige avond. In onze mailbox zitten alleen maar positieve berichten…

 

 

 

We zijn nog steeds wat lui door de lange reis, en het wordt 9u30 als we ons aanmelden voor het ontbijt. Een ganse voetbalploeg is aan het aanschuiven aan het buffet, en we denken natuurlijk dat het over de Nationale ploeg van Zuid-Afrika ofwel deze van Mali gaat, de ploegen die gisteren hier in Cape-Town gelijk speelden (1-1) voor de Afrikaanse beker. Maar niets is minder waar. Het is de mannschaft van Stuttgart die hier op winterstage is. We hadden inderdaad beter moeten weten, want op de truien dragen ze publiciteit voor de ster van Mercedez-Benz.

Tegen de middag trekken te voet het stad in. Er vallen nog enkele technische details te regelen voor ons lang verblijf alhier. Te beginnen met de telefoon- en internet perikelen. We schaffen ons betaalkaartjes aan voor de Afrikaanse providers. En zodoende hebben we op ons reserve gé-es-emmeke een Afrikaans telefoonnummer, waardoor onze plaatselijke gesprekken hier spotgoedkoop worden. Daarna trekken wij naar het nabijgelegen verhuur-agentschap waar wij nog enkele saldo’s dienen te betalen. De vriendelijke Sherry-Lee verzekert ons dat dat wij super tevreden zullen zijn met de door ons gehuurde locaties.

Later maken we een lange wandeling naar “De Waterkant”, de volledig gerenoveerde wijk van Cape-Town. Deze hippe wijk herbergt een mix van warenhuizen, boetiekjes, kunstgalerijen en terrasjes. Niet moeilijk om hier een paar uurtjes te flaneren. We zijn wel afgepeigerd als we terug in de WESTIN arriveren. Maar een badje maken veel goed, en een uurtje later nemen we het hotelbusje naar “Waterfront” waar we naar ” Den Anker” willen, het Belgisch restaurant aldaar… kwestie van wat sneller af te kicken. We houden het bij één schotel; voor Hilde Filet Américain en voor mij konijn. Op de kaart staan ludieke onderschriften bij de verschillende gerechten, maar ik verdenk “Den Anker” dat bij mijn konijn op zijn Vlaams het bijhorend onderschrift wel letterlijk mag geïnterpreteerd worden. Onze ober is mijn twijfels gaan overdragen naar “de chef”. Hij kwam terug met de vraag mijn naam, adres en internetgegevens op een kaartje te schrijven, hetgeen ik dan ook correct heb gedaan. Nu maar afwachten of hier nog reactie op komt… tot hiertoe nog niet!

Na een vlekkeloze nacht maakten we om 10 uur weeral onze opwachting om Cape-Town te veroveren. Recht naar de “Hop on-hop off”. Voor de niet kenners; dit heeft niets te maken met de voorbije nacht, maar is gewoon een dubbeldekker waarmee men ’t stad kan verkennen en op- of afwippen waar men maar wil. Wij lieten veel haltes aan ons voorbijgaan, maar Houtbaai wilden we toch niet links laten liggen. Want de calamares-ringetjes gefritteerd in Houtbaaivet zijn een niet te evenaren delicatesse. Peter Goossens zou er een puntje kunnen aan zuigen. Alhoewel calamares waarschijnlijk niet op zijn kaart staat. We genieten op het overdekte terras van de beweging in de haven, en de zeehondjes komen op enkele meter van ons hun kunstjes verkopen.

Enkele kilometer langs de prachtige stranden van de Atlantische Oceaan en twee haltes verder men we weeral een afstap; ditmaal in het mondaine Camps Bay. Het is intussen vier uur in de middag en broeiend heet. In de hovingen van de poepchieke hotels liggen bruine lijven te bakken en op het strand aan de overkant krioelt het van uitbundige kinderen die met hun uitbundigheid geen blijf weten.

Op het terras van “Blues” genieten we van een heerlijke caipirinha en van het schouwspel van het strand aan de overkant. Voor we het beseffen zitten we daar bijna anderhalf uur.

De hop on geeft ons een hop off aan de ingang van de WESTIN, alwaar we een paar uurtjes naar onze kamer trekken; boekje lezen, laptopje tokkelen, tukje doen.                     We hebben de moed niet om er vanavond nog op uit te trekken, en daarom terug naar het negentiende verdiep van de WESTIN.

De catch of the day – linefish – smaakt overheerlijk. Onze tafeldienster Faith herinnert ons nog van eergisteren en vertelt ons een stukje van haar leven. Het vertellingske eindigt met een positieve noot, want ze is drie maand zwanger. Tegen dat we in maart terugkomen belooft ze dat het al goed zichtbaar zal zijn. Tegen de klok van tien uur trekken we naar ons nestje. ’t Is wel een grote nest, want ons bed is 2,20 meter breed.

 

wordt vanavond aangevuld…

 

Hier de eerste Afrikaanse impressie’s van een bejaard en vermoeid stel Vosjes. Alhoewel de vluchten zeer stipt en vlekkeloos verliepen hebben we er voorlopig toch alle twee een koppel gezwollen voeten aan overgehouden. Maar dat zal ook wel verdwijnen. De lange vlucht (11 uur) was tot het laatste zitje volboekt. Alhoewel wij van de eersten waren om in te checken, was het al niet meer mogelijk om een seat naast elkaar te krijgen. De oorzaak hiervan zou liggen bij het feit dat de meeste reizigers reeds enkele dagen voor de vlucht online inchecken, met het gekende gevolg. Stiekem had ik dan nog gehoopt een mooie verschijning als gezelschap te krijgen, en misschien zelfs twee, want zowel Hilde als ikzelf zaten gevangen in het midden van drie stoelen. Maar wat dacht je; twee vieze vuile bromberen, die gedurende de maaltijd bijna met hun ellebogen in mijn bord zaten… In zulke omstandigheden viel er dan ook niet veel, of zelfs bijna helemaal niet te slapen.

Gelukkig werd deze horribele nacht grotendeels goedgemaakt bij onze aankomst woensdagmorgen om 8 uur in het ons vertrouwde WESTIN hotel; de kamer die normaal slechts vanaf 14 u ter beschikking komt stond nu al op ons te wachten. We zijn dan maar onmiddellijk het kingsize bed ingedoken, en dit tot op de middag. In de namiddag maakten we een lange footing in het centrum van Cape Town. Het liep hier vol met massa’s mannen met de Zuidafrikaanse vlag op hun rug of rond hun middel. En daarbij liepen ze  bijna allemaal te blazen op plastieken vuvuzela’s (of hoe noemen die trompetten alweer?). Algauw kwam aan het licht dat uitgerekend vanavond hier een voetbalmatch gespeeld wordt voor de Afrikaanse beker, namelijk Mali tegen het plaatselijke Zuid-Afrika. Rond 16 uur liepen er ook een paar scholen leeg met vrolijke studenten in prachtig verzorgde uniformen. Want ook vandaag, 15 januari hebben ze er hier hun eerste dag van het nieuwe schooljaar opzitten. Vandaar de nog vlekkeloos verzorgde uniformen. Wat hier ook opvalt is dat de onlangs overleden Mandela absoluut nog niet uit het straatbeeld verdwenen is… aan veel grote gebouwen hangen reuzenfoto’s van Madiba, zoals ze hem zo graag noemden. En in tal van prularia, souvenirkraampjes en tijdschriften zijn foto’s en tekeningen van de in Afrika meest geliefde man ooit terug te vinden.

De avond wordt er eentje van een rustig dineetje zonder al te veel poespas. Maar we kunnen toch niet nalaten om naar het restaurant op de 19e verdieping te trekken. Want van hieruit hebben we een prachtig panorama op Cape Town.

En vanavond zal het supermooie wereldbekerstadion wegens de Afrikaanse voetbalclash tegen Mali nog uitbundiger belicht en verlicht uitzien dan op andere dagen.                      De Sauvignon Blanc “Kleine Zalze” en de licht gebakken struisvogelsteak smaken precies nog beter dan verleden jaar. Wij zitten al terug onder de dons wanneer de uitslag van de match bekend is, en bij het ontbijt donderdagmorgen vernemen we dat het op een gelijkspel uitdraaide; 1 tegen 1.

 

Inderdaad, binnen enkele dagen is het weeral prijs. Dan zetten we terug koers naar ons tweede vaderland, Zuid-Afrika. Het doet natuurlijk wel een beetje pijn om hier familie en vrienden te verlaten, maar voor zo lang is het nu ook weer niet.                                          En als we landen in Kaapstad zullen we ook een beetje verweesd zijn, want nu moet het daar zonder Papa Madiba. (Mandela). Maar we zien wel…  In ieder geval hopen wij weer mooie avontuurtjes te beleven, lieve mensen te ontmoeten en terug met volle teugjes te genieten van al het moois dat Afrika te bieden heeft. En voor de thuisblijvers trachten we regelmatig deze blog aan te vullen. Hopelijk mogen we jullie regelmatig een beetje jaloers maken…                                                                                                                             Jullie moeten zeker niet nalaten om regelmatig ook eens een berichtje of een reactie op deze blog te plaatsen. Op het einde van elk bericht hoef je maar de rode letters “Geef een reactie” aan te klikken, en je zit op deze blog. Tot dan….