Zondag 19 januari. Een dagje rustig Tulbaghen…

Omdat we hier maar twee maal overnachten vinden wij het de moeite niet om allerhande proviand binnen te halen. Dus gaan we ontbijten op het mooie terras van Tulbagh Hotel. Het snoetje van ons dienstertje met een sprietje op de neus roept bij mij direct herinneringen op, alhoewel wij nog nooit in dit hotel waren. Ik informeer hoelang zij hier al werkt, en ze vertelt dat ze hier nog maar een maand in dienst is, en voordien in een restaurantje van Tulbagh werkte, de “Things I like” En inderdaad… verleden jaar hebben we in dat restaurantje geluncht, en was zij ons dienstertje. Toen heb ik een kiekje van haar genomen met de belofte dit per mail aan haar door te sturen. Maar zoals sommigen onder jullie zich nog zullen herinneren; Hilde verloor haar rode tas met alle documentatie… incluis het e-mail adres van Izelma. Bij deze kunnen wij dit goedmaken. Ik neem een nieuw kiekje van Izelma met de belofte dit vanavond nog naar haar door te mailen, samen met de foto van verleden jaar. Jawel, ik heb een schijfje bij met alle foto’s van Zuid-Afrika 2013.

Na het ontbijt maken we nu nog een grote wandeling in dit koloniaal stadje met zijn prachtig gerestaureerde Kaaps-Hollandse huizen. We hebben het gevoel terug in de tijd te wandelen. In één en dezelfde straat bevinden zich meer dan 30 huizen die geklasseerd staan onder Afrikaans erfgoed.

Toevallig stappen we het museum van Christo Coetzee binnen en vernemen daar van een vriendelijke Madam dat Coetzee één van de grootste Zuidafrikaans artiesten ooit was. En in het huis waar we ons nu bevinden heeft de man de laatste 15 jaar van zijn leven, en dit tot april 2000 gewoond. De dame overstelpt ons met weetjes over het leven en het werk van Coetzee. Ze confronteert ons met werken die zowel aan Picasso als aan onze Waregemse artiest Denis Degloire doen denken…

In de late namiddag maken we een ritje van een twintigtal kilometer naar het piepklein dorpje Wolseley. We rijden dwars door de Tulbagh vallei, Rondom ons zien we majestueuze bergen waarvan er sommige tot meer dan 2000 meter boven de zeespiegel liggen. Prachtige plaatjes levert dit op, als de zon in het dal schijnt over de verkleurende wijnvelden met besneeuwde bergen in de achtergrond.

Terug in Tulbagh is het reeds bijna acht uur in de avond, en dat is in Afrikaanse normen al ruimschoots laat voor het avondmaal. Op onze wandeling deze voormiddag ontdekten we een Belgisch restaurant, eveneens in een prachtig Kaap-Hollands huis; de Paddagang Resto. Zonder dralen dus daarop af.

Het eerste wat opvalt is dat er naast de wijnkaart ook een bierkaart voorgesteld wordt. Meer dan 30 Belgische bieren sieren die kaart, en ik laat mij verleiden door een Liefmans Fruitesse. Hilde houdt het bij een wit wijntje.

Het duurt niet lang, of we zijn aan de praat met De Zuidafrikaanse patron, en als hij verneemt dat wij Belgen zijn tovert hij direct zijn echtgenote uit de keuken tevoorschijn; want zij is Elise en ze is van Antwerpen. Een hartelijke babbel in het Bevers-Antwerps, babbel die jammerlijk genoeg abrupt afgebroken wordt als plotseling de geur van aangebrande groenten uit de keuken opstijgt. Wij houden het vanavond sober; voor Hilde een halve portie mosseltjes en voor mij twee garnaalkroketjes. Heerlijk Belgisch…