Weeral stipt om 8u30 ontbijten we, terug in het gezelschap van onze Hollandse vrienden Jolanda en Theo. Gisteren deed ik een beknopt levensverhaal, en vandaag is het de beurt aan Theo. Harstikke boeiend! We zitten meer dan een uur aan de ontbijttafel. In een palmboom aan het zwembad is sinds gisteren een Afrikaans wevertje begonnen aan de bouw van een nestje voor één van zijn 5 à 6 poppetjes.
Van onze gastheren vernemen we dat de bouw van het nestje ongeveer een dag tot anderhalve dag in beslag neemt. De manier waarop het diertje de takjes en stengeltjes tot een huisje verweeft grenst aan het ongelofelijke. Temeer dat hij dit moet doen met alleen maar zijn bekje…
Eenmaal dat de woning bijna afgewerkt is komt een poppetje het nest goedkeuren. Bij de minste onnauwkeurigheid wordt de woning afgekeurd, en kan manlief volledig herbeginnen.
Elk mannetje bouwt zo meerdere nesten, en diverse poppen komen inspecteren als de grove bouw klaar is. Als een pop het nest goedkeurt zal zij zelf nog het interieur wat verder afwerken met fijnere grassen en veertjes. Wondere dierenwereld… Zo zie je maar dat het niet altijd alleen maar over wilde dieren moet gaan in Afrika. Het observeren, fotograferen en filmen van deze vogeltjeswereld heeft intussen bijna twee uur in beslag genomen, en is is al tegen elven als we ons zondagstochtje naar Riebeek Kasteel (ongeveer 40 km) aanvatten. We rijden weeral door weidse wijnlandschappen en we maken uiteraard een paar fotostops.
In Riebeek Kasteel bezoeken we eerst nog de kunstgalerij “Gallery”. We hebben daar begin deze week een betaalbaar kunstwerkje gezien dat ook zou kunnen dienen als trofee. En omdat ik in april zo’n soort trofee mag uitreiken vond zowel Hilde als ikzelf dat dit wel iets zeer geschikt was. Het moet niet altijd een beker of een plaket zijn… Een foto van het werkje zelf wil ik hier niet publiceren, want misschien zit de gelukkige winnaar van die trofee ook op deze blog.
Vandaar gaat het naar “The Royal Hotel” een der oudste koloniale hotels van Zuid-Afrika. Het voelt aan alsof de geest van Livingstone hier nog ronddwaalt.
We genieten hier van een belegd toastje, en maken een wandeling door het stadje. Mooi soms om zien hoe inventief die Afrikanen zijn, en hoe ze met enkele goedkope spulletjes toch iets aantrekkelijks kunnen voorstellen. Soms komt het wat kitscherig over, maar de aandacht trekken doet het altijd.
Op de terugweg slaan we nog enkele leuke straattafereeltjes gade, en we kunnen ook nog 2 kindjes amuseren met een petje.
Terug in “Ons Stee” vragen Jolanda en Theo of het niet zou storen dat ze naar hetzelfde restaurant gaan waar wij al gereserveerd hebben voor vanavond. Natuurlijk niet… met veel genoegen zelfs. Wij doen aan carpooling om ons tegen 20 u naar “Oud Wellington” te begeven. We genieten er op het buitenterras van een heerlijke steak, een goed glaasje wijn en vooral het aangename gezelschap van onze Hollandse vrienden. Theo diept zijn carrièregeschiedenis nog iets dieper uit, en het wordt steeds boeiender. De avond is veel te vlug voorbij…