Wij ontbijten in de mooie living. De Sutterkes op hun kamer. Niet omdat we in ruzie liggen maar omdat het voor Nadine comfortabeler is. We hebben vandaag 360 kilometer te gaan waarvan bijna honderd over gravel. Geen makkie dus.
Ontbijt in de mooie living.
We rijden door een prachtig natuurgebied en reeds na een kwartiertje belanden we bij de Ebenezer Dam. Het loont wel de moeite om er eens rond te rijden. Op een bepaalde plaats ligt er een yacht-club, hetgeen in deze streek niet zo evident is.
De yacht-club bij de Ebenezer Dam.
Nu moet het achtereenvolgens over Polokwane, Mokopane en Modimolle. Allemaal moeilijke namen die niet veel zeggen, maar wel gevuld met overvloedig natuurschoon. Soms glijden (?) we als door een regenwoud, wat verder zien we een opeenvolging van meren. Afwisseling genoeg.
Soms regenwoud…
soms een aaneenrijging van meren.
Bij het naderen van het stadje Moria heerst er een drukte van jewelste. Immers binnen enkele dagen is het Pasen. Dan komen alle volgelingen van de ZCC, the Zion Christian Church, (De godsdienst waarmee Jeffrey gisteren zo hoog opliep) hier samen. Moria is hun Mekka, en met meer dan vier miljoen volgelingen willen ze er bij zijn. Ongeveer 5.000 bussen komen hier op af, en ze proppen ze vol met meer dan 150 personen per bus.
Moria, the place to be voor de miljoenen Zionisten.
En vandaag zijn de grote voorbereidingen reeds op gang gebracht. Ongeveer 3.000 prefab toiletten worden aangevoerd. Er zullen ook honderdduizenden Zionisten per trein, per auto, per ezelskar en zelfs per fiets of te voet komen. Er moet voeding en drank aangevoerd worden voor mens en dier. Men zegt ons dat binnen een paar dagen hier in kilometers in het rond geen doorkomen meer aan zal zijn.
Van kilometers ver is de ZCC ster reeds te zien.
Eén vrachtwagen doet het werk, en met dertig man staan ze te kijken…
De chaos begint nu al. De meesten dragen hun kepi met de zilveren ZCC ster.
Er staan wel wat wachters als we de heilige grond (?) oprijden, doch die laten ons zonder meer passeren. Als we na een tiental minuten dit terrein terug willen verlaten worden we tot de orde geroepen. We hebben foto’s gemaakt. Zij hebben het gezien, en dat mag niet. Ik maak de opmerking dat dit nergens aangeduid staat, maar daar hebben ze geen oren naar. Foto’s tonen en verwijderen. Ik toon dus mijn laatste foto, en moet die verwijderen. Als ze nu naar de voorlaatste foto vragen verplaats ik de foto’s in tegengestelde richting, zodat de eerste foto te voorschijn komt. Dat is er eentje van een week geleden; dus mogen we doorrijden. Saluu Zion!
Dit is een archieffoto van de samenkomst van Pasen 2014.
Voilà, weeral iets beleefd dat we niet vlug zullen vergeten. Ik ben wel een beetje ontgoocheld in Sutterke; hij heeft gewillig al zijn foto’s uitgeveegd. Iets verderop maken we een fotostop voor een groepje kinderen die spelen in de tuin van een nabijgelegen winkeltje. Op het moment dat we snoepjes uitdelen komt de uitbaatster van het winkeltje ons iets tonen; een minuscuul schildpadje van drie dagen oud.
Een snoepje lusten ze altijd…
Een schildpadje van drie dagen oud.
Dooreen geschokt en getjokt van de 80 km gravelweg bereiken we rond 16 uur het centrum van Thabazimbi, de stad van onze B&B. Op grote spandoeken staat vermeld dat gisteren een spiksplinternieuw verkoop center werd geopend. Mooie architectuur en zeer verzorgde winkels. Alles ruikt nog naar nieuw. We strijken er neer in een winkeltje dat half souvenirshop en half cafétaria is. Omdat ze nog maar pas geopend zijn proberen ze alles te doen om het ons naar onze zin te maken. Hilde vraagt naar iets dat zij nu niet verkopen (een gommetje) en de winkeljuffer Christell loopt naar een andere shop. Binnen de kortste keren is ze daar terug met een potlood met gommetje bovenop. Cadeau voor Hilde. Er volgt een leuk onderonsje en een koffieklets. Deze wordt uiteraard besloten met enkele foto’s.
V.l.n.r. Kathleen, Hilde, Christell, Nadine en Paul. 
Paul wil een prentje met Christell.
En Christell wil een prentje met Christian.
Nog een tiental kilometer te gaan. De lucht kleur wat onweerachtig en steekt schril af tegen de omliggende bergen. Tegen 18 uur kloppen wij aan bij Maroela Guest House. Weeral een prachtige locatie. Midden in de bomen.
De lucht steekt schril af tegen de bergen.
Maroela Guest House. Wat een mooie locatie weeral!
Deze kerk zien we vanop ons terrasje.
Het avondritueel is niet anders dan de vorige dagen. Apéritiefje op terrasje en een diner in het restaurant van onze B&B. Vandaag noemt dit “Ons Plek”.
31 maart 2015. – Ontbijt reeds om 7u30 want we hebben een drukke excursiedag voor de boeg. Een uurtje later zijn we al de baan op naar het Marakele National Park. Het park werd enkele jaren geleden door UNESCO uitgeroepen tot een beschermd biosfeerreservaat. Aan de ingangspoort is heel wat papperasserie te vervullen, maar dat zijn we nu al gewoon.
Marakele National Park. Door Unesco erkend als biosfeerreservaat.
Nog een documentje te ondertekenen, en nog een, en nog een…
Het Marakele National Park ligt in het hart van het Waterberg gebergte. Zoals de Tswana-naam al doet vermoeden is het park uitgegroeid tot een ‘plaats van heligdom’ door de indrukwekkende verscheidenheid aan wilde dieren. Dit komt vanwege de ligging in de overgangszone tussen het droge westen en de vochtigere oostelijke regio’s van Zuid-Afrika. De gemiddelde hoogte van het gebergte is 600 meter, maar er zijn bergtoppen met een hoogte tot 1400 meter van waar we een schitterend uitzicht hebben.
Prachtige vergezichten.
Het is hier zo mooi en het landschap is zo gevarieerd. Marakele wordt wel eens het best bewaarde geheim van Zuid-Afrika genoemd.
Ondanks het droge klimaat is dit een vrij groen stukje natuur met lange stukken bushvelden, savanne, en veel verschillende grassen, plantensoorten en lavendelstruiken. Meerdere rivieren doorkruisen het gebied en stromen dan over in de Limpopo rivier. De rivierbeddingen hebben een groenere vegetatie en trekken ook andere diersoorten.
Gravel- en aardewegen laten sporen na…
Een klipspringer; hadden we tot hiertoe nog niet gezien.
En dit is een prachtig koppeltje klipspringers.
Ook zebra’s.
Alle grote wildsoorten hebben zich hier gevestigd zoals de olifant, de neushoorn, de katachtige en een verbazingwekkende verscheidenheid aan vogels, met inbegrip van de kapgier. Hier huist waarschijnlijk de grootste kolonie ter wereld van die bedreigde Kapgieren.
De Kapgier.
De kapgier heeft net als andere gieren dons in zijn nek en op zijn kop, hierdoor lijkt het net of hij een kapje op heeft. Doordat de kapgier alleen maar wat dons op zijn kop heeft kan hij goed in karkassen komen, zonder dat zijn verenkleed smerig wordt. Kapgieren zijn aaseters, net als alle andere gieren. Ze eten voornamelijk vlees van karkassen van dode dieren en andere vleesresten. Omdat deze gier zelf te zwak is om karkassen open te maken, moet hij wachten met eten tot andere gieren bij het prooidier aangekomen zijn om het karkas te breken. De kapgier is teven vaak te vinden in dorpen waar hij het vleesafval opeet. Het meest ongebruikelijke is wel dat hij ook mest eet, waaronder zelfs menselijke uitwerpselen. Om de hoek ontdekken we ook klipdassen bij de vleet.
Grote kolonies klipdassen.
We ontdekken toevallig een oryx. Het dier ligt rustig te genieten in de savanne. Oryxen zijn te herkennen aan de lange, dunne rechte hoorns, de vrij korte manen, de bult op de schouder en grote hoeven. De dunne vacht is wit van kleur met zwarte, grijze en/of bruine markeringen. Beide geslachten dragen hoorns
Rustende oryx in de savanne.
Waarnemingen van oryxen liggen waarschijnlijk aan de oorsprong van de eenhoorn. Als een oryx van de zijkant gezien wordt, lijkt het alsof het dier slechts één hoorn heeft. Dit is misschien de oorsprong van die mythe.
Een koppeltje oryxen; beide geslachten dragen hoorns. En het vrouwtje heeft precies maar één hoorn. Vandaar (misschien) de mythe over de eenhoorn.
Het wordt al een stuk in de namiddag vooraleer we Marakele buiten rijden. En er is ook al iets aan het rammelen. Gelukkig zijn in Thabazimbi wel wat eetgelegenheden, en de “Oceam Basket” lijkt ons de ideale locatie voor een vluggertje. We proeven bijna allemaal iets anders, gaande van sushi’s over mosseltjes tot reuze garnalen.
Heerlijke sushi’s.
Mosseltjes op Afrikaanse wijze.
En lekkere reuze garnalen met frietjes en… rijst.
Voor de rest van de namiddag trachten wij nog een en ander op te vangen van de mijnen in Thabazimbi. Het stadje is sinds de jaren dertig van de 20e eeuw vooral gegroeid door de ijzermijnindustrie. De naam Thabazimbi is gerelateerd aan de mijnindustrie. Thaba is het Sotho-woord voor berg, terwijl zimbi een samentrekking is van het Sotho-woord tshipi en Zulu-woord ntsimbi; beide woorden zijn te vertalen met ijzer. Maar de samentrekking zimbi heeft in het Zulu echter een geheel eigen, minder populaire betekenis – namelijk duivels. Ironisch genoeg lijkt de duivelse benaming nu meer te duiden op de werkomstandigheden tijden het ijzererts delven. Op de berg waar het ijzererts gemijnd wordt, kan het ongelofelijk heet worden. ‘Zo heet als in de hel, maar dan mooier’, luidt zelfs een slagzin van het bedrijfsleven in Thabazimbi.
De ertsen worden per kilometer lange treinen afgevoerd.
De ijzermijnen van Thabazimbi.
Speciaal gebouwde wagons om de ertsen te stapelen.
Heel veel valt er niet te bekijken aan die mijnen. We toeren nog wat rond in het stadje en trekken dan rustig naar onze Maroela lodge voor een rustige avond.
Twee winkelende dames in Thabazimbi.
Nadine en Paul zijn klaar voor de nieuwe dag.
De ingang van Pilanesberg National Park.
Twee leeuwen in het bush…
en een zestal op pad.
Eén exemplaar heel dichtbij.
Grazende wildebeesten langs de oever van het meer.
Dit wildebeest is aan rusten toe…
De rest van de kudde wildebeesten.
Prachtige waterlelies en een waterbok.
Een Walberg’s arend.
Een grijze kingfisher.
Springbokken bij de lunch…
en een mooie groep zebra’s.
Twee statige giraffen.
Mama nijlpaard.
Nogmaals impala’s…
en neushoorns.
Nog een mooie nyala.
Berrit Country House. Eén en al kapel.
Dit zijn de gastenkamers. Netjes en goed verzorgd.
Dit is de Mama… Suzan.
En dat is dochterlief. Hazy.
