Hilde en Christian Devos 2023

Voorlopig ons laatste ontbijt in “Ballinderry”. Dit betekent rekening vereffenen. Als naar gewoonte klopt het als een bus. Daarna hebben we nog een vervolg op   ons gesprek van gisteren met Stany Verhaert en wisselen onderling onze naamkaartjes uit.

Nog een babbel met Stany Verhaert en Lut.

Terwijl Paris nog steeds op zoek is naar zonnecrème.

Het zal toch nog 10u30 worden voor we de weg naar onze volgende bestemming aanvatten. Gelukkig ligt Tulbagh op slechts 110 kilometer hiervandaan. Na een half uurtje rijden we door het stadje Worchester, en passeren een pompoenhuisje. “DIE POMPOENSTALLETJIE”.

Dit loont zeker een stop. Ontelbare pompoenen in alle kleuren en maten liggen hier gestapeld van op de grond tot in het dak. Met honderden, misschien wel duizenden. Dit zou een ideale locatie zijn voor een kinderfilm.

Je moet bijna over de pompoenen lopen om binnen te geraken.

Binnenin de pompoenshop verkoopt men alle soorten spulletjes, souvenirs, speeltjes, maar ook snoepjes en drankjes. Er staat zelfs een bak met echte ouderwetse schietlappen. Had vriend Xavier V. hierbij geweest had hij er zeker zo eentje gekocht. Ik durf het niet, want in België staat dergelijk speeltje sinds kort gekatalogeerd onder wapens. Afblijven dus.

Dit zien er toch wel goede sprieten uit. (Spriet = Waregems voor schietlap).

We kopen wat snoepjes en een paar drankjes voor in de wagen en zetten onze weg verder. We rijden door de prachtige decors van de wijnlanden. Op veel plaatsen is men duchtig aan het plukken. We lassen hier dan ook een paar kleine fotostops in. We krijgen intussen ook een mail binnen van Luc en Dominique. Ze hadden een feilloze nachtvlucht en ze wachten nu op hun verbinding naar Brussel. Goed nieuws dus.

De wijnpluk is volop aan de gang.

Tegen 13 u rijden we Tulbagh binnen. Te vroeg om nu al naar onze nieuwe B&B te gaan. Dan maar naar het leuke winkel-restaurantje “Things I love” voor een licht hapje. Hilde bestelt een pasta en voor mij een pannekoek. Deze laatste valt niet zo licht uit als gedacht, maar is wel superlekker.

Hilde’s pasta…

… en mijn pannenkoek.

Foto genomen in de spiegel tegenover ons tafeltje. Voorloper van de selfie.

Na deze mini lunch wippen we nog even binnen in de aanpalende winkeltjes en galerijen. Niet mis, maar alles begint toch stilaan een beetje op elkaar te gelijken.

Lienkie Gallery.

Dit schilderijtje in uit de Linkie Gallery doet ons gelijktijdig aan kleindochter Léonie denken.

Sophie’s Choice. Ook wel enkele mooie spulletjes.

Tegen 15 u trekken we naar “Rijk’s Country House”, onze locatie voor de drie volgende dagen. Een paar kilometer buiten het centrum genesteld in de prachtige Tulbagh vallei.

Bij de receptie worden we ontvangen alsof we sinds lang kind aan huis zijn. We krijgen ook wat informative over het domein. Het werd vroeger uitgebaat door de vrouw van het Rijks wijndomein maar daarna overgelaten aan gedreven heren die het volledig restaureerden en in 2008 openden als Country house. De gebouwen zijn nog in Kaap-Hollandse stijl en dat is best gezellig. De kamers zijn mooi ingericht, met oog voor detail. Elke kamer is voorzien van een terrasje. Van hieruit hebben we zicht op het mooie zwembad, de achterliggende wijngaarden en de Winterhoekbergen. Een waar paradijs.

De twee gebouwen rechts zijn de gastenkamers. Elke kamer voorzien van een mooi terrasje.

Wij werden dit adresje aangeraden door Jan en Christiane Harinck. De vrienden met wie we op 21 Februari al een avondje doorbrachten in Paarl. Wij zijn textielcollega’s van weleer en sinds enkele jaren echte vrienden geworden. Vooral door ons beider Zuid-Afrika-passie. Jan en Christiane zijn sinds gisteren ook hier bij “Rijk’s” gekazeneerd. We doen navraag bij het onthaal welke kamer ze bezetten. Volgt uiteraard een hartelijke begroeting en uitwisseling van onze recente Afrikaanse belevenissen.

Het mooie zwembad van “Rijk’s”.

We maken afspraak aan het zwembad. Voor een zwemmeke en voortzetting van onze wederzijdse verhalen. Deze namiddag, bij het uitladen van onze koffers bemerkte ik dat er nog een karton met drie flesjes Antaraxia ergens in een verloren hoekje verborgen zat. Eén flesje heb ik eruit genomen en te koelen gezet in ons ijskastje op de kamer. En dit flesje is een aangename verfrissing aan de tafel bij het zwembad. We maken de fles soldaat op onze gezondheid maar ook op deze van Guy, Luc en Dominique die de lekkere Chardonnay mee hielpen betalen. Santé!

Het water verandert in Antaraxia wijn.

Santé Jan!

Terug naar de kamer om ons op te maken voor het souper.

Hilde is er al klaar voor.

Om 19u30 begeven we ons volledig opgedirkt naar het mooie terras van “Rijk’s”. Als naar gewoonte houden we het bij één schotel. (2x lamsvlees en 2 x steak). En we raken nog altijd niet uitgebabbeld.

Om 22u trekken we naar onze supersjieke kamer. Slaapwel.

 

Als wij aan het ontbijt aanschuiven is Hilde weeral druk in de weer met haar menu voor deze avond. Haar gedrevenheid als keukenprinses kent werkelijk geen grenzen.

Hilde is al druk in de weer met haar coq au vin…

…die boutjes zien er echt super uit

Na het ontbijt gaan Luc en Dominique hun koffers pakken. Ikzelf ga een half uurtje bloggen terwijl Hilde haar geliefkoosd plekje aan het zwembad opzoekt.

Hilde zit op haar geliefde plaatsje in de zon en bij het zwembad.

En Paris, het hondje van “Ballinderry”is nooit veraf. Hij is immers verzot op…

…zonnecrème. Overal waar crème gesmeerd is wil hij die aflikken.

Voor de halve dag die ons nog rest met Luc en Dominique willen we toch nog één en ander inbouwen. Niets meer doen zou hen en ons alleen maar weemoedig maken. Maar eerst en vooral willen we toch nog een fotosessie inlassen.

Met de crew van de “Ballinderry”… Elisabeth is gelukkig dat ze ook op de foto mag.

… en ik mag er ook wel eens bij.

Het is zondag, dus is er misschien wel hier of daar een dienst bij te wonen van een of andere godsdienstige strekking. Waarom zouden we niet een kijkje gaan nemen naar de openluchtservice van de witte nonnen (dixit Hilde Ballenderry). Dit zijn de Zionisten, Een afgescheurde groep volgelingen van de Joden. Ze komen elke zondag samen om een openluchtdienst op te voeren. Hier in Robertson in een grote weide op een paar honderd meter van de invalswegen. Ze zijn allemaal gekleed in lange witte gewaden, en hun dienst duurt van 9 u in de morgen tot 15 uur in de namiddag (Amaai!). Als we rond 10 uur de plaats van het gebeuren bereiken komt er net nog een laatkomer aandraven. Op een vijftigtal meter van de groep maakt hij halt. Hij haalt een wit kleed uit witte zak en ontdoet zich van zijn schoenen. Eenmaal aangekleed schuift hij nu voorzichtig tot bij de groep.

Blootsvoets tot bij de groep.

Wij hebben op een respectabele afstand halt gehouden, en we verstoppen onze camera’s zo goed en zo kwaad als mogelijk. Van vorige jaren weten we dat ze geen pottenkijkers dulden. Zelfs van hieruit kunnen we het gebeuren tamelijk opvangen.

Er staat er één vooraan, waarschijnlijk een soort priester. Alle mannen staan rechts van hem en de vrouwen zijn neergezeten langs zijn linkerzijde.

Regelmatig komt er eentje uit het gezelschap naar voor; hij brabbelt iets, en de ganse groep begint te zingen.

Intussen zijn de mannen ook gaan zitten en ze zingen mee uit volle borst mee. Zo blijft dat maar doorgaan. Ze zijn goed voor een vijftal uren. Na twintig minuutjes houden wij het toch voor bekeken. Maar wat blijkt nu? Hoe verder we ons van het gebeuren verwijderen, hoe luider we de gezangen horen. Je gelooft het niet; tweehonderd meter verder zit nog zo’n groep. We lopen een eind langs de spoorwegbedding en na een paar honderd meter zitten we terug midden in een gelijkaardige groep. Misschien iets minder discipline; er lopen er verschillende tussen zonder een wit nonnenkleed.

Bij deze groep is er duidelijk iets minder discipline.

Er komt een priester op ons afgestapt. Hij vertelt ons dat het hier allemaal mensen van Zimbabwe zijn. Zij pratikeren de Apostolic religion. De man weet ons te vertellen dat die andere groep ook van hun sekte zijn. Met de enige uitzondering dat het Zuidafrikanen waren. Besluit; we hebben allemaal dezelfde God. Daarom nodigt de priester ons uit om dichterbij te komen, en hier mogen we alles fotograferen wat er te fotograferen valt. En dat is heel wat…

We worden uitgenodigd om mee te dansen in de groep, maar voor ons is dit net iets van het goede te veel. We zijn al heel blij dat we de gelegenheid krijgen om exclusieve stukjes film te kunnen schieten. En de foto’s mogen er ook best zijn.

Ook deze groep is zoet tot een stuk in de namiddag. Na een half uurtje rollen we beleefd en in alle stilte onze matten op. We moeten ook nog de township passeren en hier wil Luc ook nog zijn laatste beeldjes voor “Afrika 2017” schieten.

Een spelletje met enkele kindjes uit de township.

Waarschijnlijk bijna evenveel honden als mensen in de township.

Gelukkig komen er meer en meer stenen huisjes.

We hebben nog juist de tijd om een half uurtje binnen te wippen in wijndomein “Graham Beck”, een vijftal kilometer buiten het centrum van Robertson.

“Graham Beck” – De Graham Beck Wines behalen regelmatig Zuid-Afrikaanse en internationale Awards. In de John Platter Wine Guide 2010 South Africa zijn er 7 GB-wijnen die 4,5 op 5 scoren, en 11 GB-wijnen met 4 op 5. De vonkelwijn Graham Beck Brut NV was de schuimwijn die Nelson Mandela aan zijn gasten schonk toen hij op 10 mei 1994 ingehuldigd werd als eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Volgens sommige bronnen waren de buitenlandse ambassadeurs in Zuid-Afrika zo beïndrukt door de kwaliteit van de Graham Beck Brut NV dat het wijndomein de volgende dag tientallen bestellingen kreeg. Eén van de meest recente waarderingen kreeg Graham Beck van de Amerikaanse president Obama: op 4 juni 2008, de dag dat Obama zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen won, kraakte de familie Obama ‘s avonds enkele flessen Graham Beck.

De geschiedenis van Graham Beck in tekeningen en schilderijtjes. In het midden Graham Beck zelf. Graham Beck, een icoon van de Afrikaanse wijnen is in 2010 op tachtigjarige leeftijd overleden aan longkanker.

Ook de vonkelwijnen (schuimwijnen) van Graham Beck behoren tot de toppers.

Ze verkopen hier héél speciale barstoelen.

Nu nog een laatste hapje voor het definitieve afscheid. En omdat we onderweg onze eettempel van eergisteren “Four Cousins” passeren besluiten we om daar een kleinigheid te gaan proeven. Nu bemerken wij maar eerst dat hier ook een kleine bierbrouwerij ondergebracht is.

Tasting van bier is niet aan ons besteed… en zeker nu niet.

Zeer verzorgde toonzalen toch…

We houden het bij een starter; ofwel een slaatje, ofwel colamars. Wij hebben terug Blessed als kelner, en de grappen zijn weeral aan het rollen.

Blessed… wat een leuke kerel.

’t Is weer plezant…

En nu de laatste rit naar de “Ballinderry”. Koffers inladen – Laatste drukkie aan Hilde en Luc van de Ballinderry, laatste drukkie aan ons… Afscheid nemen is niet plezant, en na meer dan vier weken is het dat zeker niet.
De eerste uurtjes hebben in niets veel zin. Dan maar wat rusten en nietsdoen. Tegen 18u 30 wagen we ons toch op het terras voor een apérootje. We hebben een praatje met één van de andere gasten. Die man is afkomstig van Lillo. Hilde’s grootouders waren ook afkomstig van Lillo. Die man noemt Verhaert… en hoe noemt Hilde?… Jawel! Die man noemt Stany Verhaert. Hilde heeft een broer Stany Verhaert en een oom Stany Verhaert. We hebben dus weeral gespreksvoer voor een tijdje.

Stany Verhaert met echtgenote Lut.

Vanavond zal Hilde ons vergasten op die coq au vin die we haar vanmorgen zagen bereiden. Voor dessert krijgen we een rood hartspotje warm fruit met een bolletje zelfgemaakt vanille-ijs. Reden genoeg dus om goed te slapen. Als we het alleenzijn maar gewoon zullen worden…

 

Weeral heerlijk ontbijt bij Luc en Hilde in de Ballinderry. Daarna een half uurtje naar de kamer om ons klaar te maken voor onze excursie van vandaag. Als we rond 10 uur vertrekken zijn Luc en Hilde nog aan het ontbijten. Luc geeft ons nog enkele aanwijzingen mee voor onze rit naar Montagu.

Omdat we toevallig een identieke wagen gehuurd hebben kregen we een aanvraag van Europcar om een Toyota Corolla publiciteitsfoto te maken van onze beide wagens. Als ze maar genoeg sponsoren, waarom zouden we dat niet doen?

Misschien staat deze foto binnenkort op de folders van Toyota.

… of misschien deze; iets meer sexy(?)

Voor we de baan naar Montagu opgaan maken we nog een halte aan de hoofdkerk van Robertson. Vandaag organiseert men hier een “plaatselyke produktemark”. Die markt willen we toch eens van dichter bekijken.

Van druiven tot tomaten, van mielies tot butternut.

En van spruitjes krijg je grote oortjes…

Een plaatselijke duivenmelker.  Geloof het of niet; de man heeft verschillende duiven met een Belgische stamboom in zijn tillen. Indien we het niet  zouden geloven mogen we de stamboompapieren komen inkijken.

Er zijn ook enkele tweedehands boekenstandjes. Luc ziet het wel zitten om eens met de woonwagen op vakantie te trekken.

De kinderen mogen op papa’s tractor…

Je zou voor min tevreden zijn.

Hoe kom ik tot bij dat stuurwiel?…

Met z’n vieren in een bakkie… ook plezant.

Je kan er zelfs ontbijten… en lekker dat het is.

Ik moet dringend mijn haar laten knippen, maar deze kapster bevalt me niet…

Uit de Hoofd Kerk komen een paar mensen buitengestapt. Het zijn enkele achterblijvers van een begrafenisdienst die enkele minuten geleden is afgelopen.

De laatste mensen hebben zopas de kerk verlaten.

Een Christelijke boodschap die ook voor ons begrijpelijk overkomt.

Spijts de dienst afgelopen is komt de koster op ons afgestapt. Van welk land wij wel komen? België? Waarschijnlijk nog nooit geen Belgen in deze kerk gezien. Of  we iets in het gastenboek willen schrijven?  En zeker vermelden dat we uit België komen. En indien het ons interesseert; deze namiddag om 14 u is er een huwelijksmis. We zijn er hartelijk welkom…

Of we iets in het gastenboek willen schrijven? Uiteraard willen we dat.

Eenmaal buiten de kerk hebben we ook nog een leuke ontmoeting met een drietal plaatselijke dames. Het geluk stroomt van hun aangezichten. En de baby… die ziet het ook wel zitten.

Het is vandaag zaterdag, en daarbij nog de laatste zaterdag van de maand. Dit wil zeggen; gisteren werd iedereen uitbetaald. Aan de apotheek is het dus in de rij staan. En niet alleen aan de apotheek. Aan bijna alle winkels, zonder nog maar van de bankkantoren te spreken.

Nu moeten we wel dringend door naar Montagu, want de artisanale zaterdagmarkt stopt daar rond 13 u. Achteraf zal blijken dat een uurtje rondslenteren op dit marktje inderdaad voldoende is.

De township van Robertson.

Bij het buitenrijden van Robertson stoppen we toch nog even aan de township. Ze kappen er juist een camion met zwarten af. Er is er eentje bij die stomdronken rondzwalpt. Het scheelt bijna niets of hij strompelt onder een andere vrachtwagen.

Er loopt er eentje bijna onder een andere vrachtwagen.

In de grote tuin in het centrum van Montagu organiseert men elke zaterdag een artisanale markt. Je kunt je niets indenken wat hier niet te verkrijgen is.

Dominique en Hilde zijn tamelijk sceptisch.

Deze twee vrienden verkopen oude postzegels. Zou het kunnen dat die linkse nogal wat gelijkenis vertoont met Jerommeke uit de “Suske en Wiske” albums?

Niet ver van het marktje vandaan staan twee bomen die als thuisbasis dienen  voor een kolonie ibissen. Prachtige vogels. Spijtig dat ze de omgeving verpesten met hun uitwerpselen.

Toch wel mooie vogels, die ibissen.

Hoogtijd nu om de terugweg (ongeveer 28 kilometer) aan te vatten naar Robertson. Met toch nog een kleine tussenstop bij B&B Mo en Rose. Hilde en ikzelf hebben Mo en Rose verleden jaar voor de eerste keer leren kennen, en we willen wel eens zien hoe het evolueerde.

Mo en Rose; een B&B met een prachtige tuin.

Enorme cactusplanten.

Mooi gelegen in een prachtige tuin met enorme cactussen. Enige nadeel : ver van alles afgelegen. We doen navraag om hier een lichte lunch te gebruiken. maar ’s middags koken ze niet. En vanavond terugkomen heeft ook geen zin, want alles is reeds volboekt. We rijden dan maar door en bereiken Robertson tegen 14u30. Vlug iets tussen de kiezen stoppen in Coffee Shop STRICTLY COFFEE. We moeten het hier stellen met een croissant of een brownie, want hier zijn ze ook al aan sluiten toe.

Juist op tijd voor een croissant of een brownie.

In de mum van tijd zijn we hier buiten, en hierdoor kunnen we nog juist een glimp opvangen van de huwelijksplechtigheid waarvoor de koster ons deze voormiddag uitgenodigd had. Het trouwkoppel en de suite hebben net de kerk verlaten. Samen met Luc vermengen we ons tussen de familie, vrienden en fotografen van het koppel. We worden zeer vriendelijk gedoogd.

Het jonge echtpaar met een deel van de suite.

Het kersverse echtpaartje. In de juiste volgorde.

Het geluk stroomt er af…

Twee bruidsmeisjes. Men beweert dat er een bruidsjongen tussen zit.

The father of the bride.

Drie kleine bruidsmeisjes; schattig.

Fier als een gieter.

Wegens zaterdagnamiddag is het dorp intussen bijna leeg gelopen. We snellen nu maar vlug naar de Ballinderry. Daar zijn Luc en Hilde nog aan het nagenieten van hun lunch. Terug tijd om foto- en video gegevens uit te wisselen, want morgen vertrekken Dominique en Luc. En Hilde; die zoekt de rand van het zwembad op, samen met haar vriend Sudoku

Hilde met Sudoku.

 

Apéro time.

Om 19 u afspraak voor het apéritief. Op zaterdag neemt Hilde vrijaf in haar keuken. We gaan dus op zoek naar Robertson Small Hotel, een betrekkelijk nieuwe eettempel. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om de locatie te vinden, maar uiteindelijk lukt het.

Uiteindelijk toch gevonden.

Robertson Small Hotel. Al bij al niet zo small.

We krijgen een tafeltje toebedeeld op het buitenterras. Niet zo erg ware het niet dat er vanavond nogal een stevige en betrekkelijk koele wind waait. Onze tegenstrubbelingen worden weggewuifd, want er liggen dekentjes op de stoelen.  We kunnen dus niets anders dan instemmen met het terrastafeltje. Met twee bestellen we sirloin steak en de anderen houden het bij kingklip. Spijts het aflatend windje smaakt het heerlijk. De Irish coffee mogen we in de bar nemen. Het is daar toch iets warmer.

In de bar kunnen we de bereidingsceremonie van de Irish coffee meemaken. Nu begrijpen we veel beter waarom de Irish in Afrika niet zo lekker smaakt als bij ons. Hier voegen ze geen suiker bij, en ze flamberen zelfs de whisky niet.

Alhoewel… hij schijnt toch inde smaak te vallen. Zeker bij Dominique.

De toffe barman wuift ons uit.

Tegen de klok van tienen sluiten we af. En een half uurtje later zijn we op de kamer. Tot morgen.

Reeds van ’s morgens komt Paris, het nieuwe hondje van “Ballinderry” naar liefkozing zoeken.

Ontbijt op het gewone uur. Als naar vroegere gewoonte in de Ballenderry met alles erop en eraan, Luc komt ons zelfs een glaasje bubbles voorstellen, maar daar passen we voor.

Hilde is reeds druk in de weer voor het dinner van deze avond.

Gedurende het ontbijt belt Luc naar Viljoensdrift om voor ons een boottochtje te reserveren. Gelukt!

 Rond 11u vertrekken we richting Viljoensdrift. Slechts 13 kilometer verwijderd van Robertson. Bij aankomst moeten we inschrijven en 240 ZAR betalen (plusminus 17 €) voor vier personen. Betaalbaar dus.

Inschrijven voor de boottocht op de Breede rivier; betaalbaar.

Inhoud picknick mandje betalen.

In het nabijgelegen supermarktje moeten we nu nog ons picknickmandje weten te vullen. We zijn niet te geweldig en kiezen voor elk een broodje. Daarbij een potje kippenpaté, een potje zalmpastei, een vlootjeboter en wat gedroogde worstjes. Ik hoor de mensen die achter mij staan in de rij Vlaams spreken, zelfs Westvlaams. Inderdaad… ze zijn van Gistel. De dame noemt Christine Devos. En mijnheer Dirk is een vurig supporter van voetbalclub Oostende. Zij zijn goede vrienden van Guy Tailieu, en Dirk heeft een paar maand geleden onze fotoalbums “Vosjes in Afrika” mogen inkijken bij Guy. Kleine wereld alweer. Wij wisselen wederzijdse adressen uit en vernemen nog dat Christine en Dirk een B&B uit in Mossel Bay, Dune View. Daar moeten we misschien in de toekomst nog eens naar toe.

Christine Devos en Dirk.

Intussen mogen we inschepen op een soort klein Missisippi-schip, de Uncle Ben. Het wordt een beetje wringen en duwen voor een plaatsje in de schaduw, en dat lukt. Alhoewel… we bemerken alras dat iedereen in de schaduw zit. Het is nu ook alweer 37°, maar op het water zal dat wel best meevallen.

De kapitein van Uncle Ben.

Het afmeren verloopt niet vlotjes, want één van de schroeven zit volledig verstrengd in de algen. Deels met de hand, deels met een soort spinnewebborstel kan het vieze goedje verwijderd worden, en we zijn vertrokken.

Schroef zit volledig verstrengeld in de algen.

En weg zijn we…

We varen op de Breede rivier. Deze vormt een belangrijke levensader voor de streek. De kalm stromende rivier zakt vanaf hier zuidwaarts richting de kust.

Na een tiental minuutjes komen de picknickmandjes boven water. Kartonnen borden en een houten bestek. A la mer comme à la guerre… We zouden deze picknick niet inwisselen voor een chique diner. Zaaaalig…

Af en toe mindert Uncle Ben vaart, want er werd ergens aan de oever een kingfischer of een aalscholver gespot. Verrekijkers en fototoestellen in aanslag.

Foto- en filmtoestellen in aanslag.

Zelfs een kingfisher.

Al bij al zal het een uurtje zalig genieten worden van het water, de natuur, de picknick en het gezelschap. En dat uurtje is dan ook veel te vlug voorbij gevaren…

Eén en al belangstelling voor de foto’s van Dirk.

Bij het aanmeren bemerkt Luc dat onze kapitein (?) een veel te moeilijke knoop maakt om aan te leggen aan het ponton. Als volleerde schipper toont hij tot twee maal toe hoe het veel eenvoudiger kan. Hij bedankt Luc, maar of hij het begrepen heeft?

Christian Devos en Christine Devos.

Dominique en Luc terug aan wal.

Van hieruit willen we nog een rit maken naar Mc Gregor. We nemen afscheid van Christine en Dirk uit Gistel.

Het heeft nogal wat voeten in de aarde (letterlijk, want we zitten op een gravelweg) om het dorpje Mc Gregor te bereiken. De verschillende GPS’en en GSM’en geven tegenstrijdige richtingen aan. In feite niet zo erg, want we rijden door een prachtig landschap.

De baan naar Mc Gregor… prachtig landschap.

Na een uurtje tjoolen geraken we toch ter bestemming, maar wat blijkt… de wijnplukkers voor wie we gekomen zijn hebben er al mee opgehouden en zitten langs de kant van de weg op vervoer te wachten. Dan maar een koffietje nemen in het nabijgelegen cafeetje Temenos.

De gezellige koffiemadame van Temenos.

De terugweg naar Robertson verloopt veel vlotter. Aangekomen in Ballinderry hebben we nu een break van enkele uurtjes. Het is nog steeds 34° en Hilde zoekt de luwte van het zalige zwembad. Ikzelf ben aan een slaapke toe. Luc vult zijn dagboek bij en Dominique klasseert haar honderden foto’s.

Vanavond willen we passen voor het uitgebreide driegangenmenu van Hilde. We opteren voor één enkel gerecht en gaan daarvoor naar “Four Cousins”. Een volledig nieuwe architeturele tempel, eigendom van het wijnhuis Van Looveren.

Hand in hand met de “Four cousins”.

Jawel, ze hebben nog een tafeltje voor ons.

De gastronomie is een beetje McDonald-achtig en staat zeker niet in verhouding tot de architectuur. Het personeel daarentegen is super vriendelijk. Ze begrijpen zelfs onze grapjes.

Ze begrijpen zelfs onze grapjes…

…en ze kunnen er nog om lachen ook.

Aan een tafel in ons omgeving zijn zes dames aangemeerd. Komt daar een kelner met een grote verjaardagstaart. Ik zoek in mijn repertorium en vind onmiddellijk het toepasselijke “Happy Birthday” . Tot groot jolijt van de feesttafel.

Ons sober avondmaal wordt nog bezegeld met een gratis plakkerig afterdinnerdrink.

Zelfs de rekening klopt.

Het is bijna 22u en we zoeken terug onze Ballinderry op.

Lichten uit om 22u30

8u30 ontbijt met muesli, youghurt, croissants en nog veertien andere accessoires. Keuze zat dus. Jammer genoeg is het hier ook alweer ons laatste ontbijt bij Kristien en haar Perle du Cap.

Het laatste ontbijt bij Perle du Cap.

In Perle du Cap hangen heel wat schilderijen. Iemand vraagt zich af of dit misschien een zelfportret van Kristien zou kunnen zijn.

Tegen 10 u verlaten we het domein onder een thermometerstand van 34° C. Wat zal dat dan deze middag worden. We plannen er een gezappig ritje van te maken, zonder ons op te jutten of af te matten.

Ons eerste doel is “Spice Route”. Dit domein ligt een tiental kilometer van Paarl, midden de wijngaarden. Het bestaat uit enkele kleine fabriekjes, waaronder een glasblazerij, een eigen bierbrouwerij, een koffiebranderij en zelfs een chocoladefabriek.

Een domein met tientallen huisjes, fabriekjes en winkeltjes.

Hier kunnen we ons, en zeker onze dames wel een paar uurtjes zoet houden. Enkele shopkes die veel interessanter zijn dan de klassieke souvenirstalletjes.

Ooh, ooh, wat is hier allemaal te vinden?… Van mooie tafelonderleggers tot…

… hoedjes van papier.

Leuke ideeën voor verlichtingsarmaturen.

In de Spice Route van Paarl krijgen we een beeld van de Spice Route in de wereld

Bij De Villiers Chocolatier ligt de productie stil wegens “te warm”. Spijtig. En in de glasblazerij hebben we al evenmin geluk. Hier zijn renovatiewerken aan de gang. Maar we krijgen toch een inzicht hoe het er normaal overal aan toe gaat.

De afgewerkte producten uit de glasblazerij krijgen we wel te zien. Jammer genoeg ligt de productie stil.

Renovatie en herschikking van alle accessoires.

Met man en macht aan het renoveren.

Het vuur aanwakkeren met de blaasbalg hoeft nu ook niet.

Prachtig kunstwerk, verleden week vervaardigd in de glasblazerij.

Glas met zicht op de wijnvelden rond “Spice Route”.

Inderdaad, een schitterende omgeving.

In de koffiebranderij is het ook niet veel zaaks. Gelukkig is er in het nabijgelegen degustatiecafé wel één en ander loos.

De koffiebranderij… geen handwerk… alles automatisch.

In het DV caffee naast de branderij drinken we een overheerlijke ijskoffie. Ons oog valt daar op een tekstje dat op het berichtenbord staat; “VAN OVERSTRAETEN – BEST COFFEE IN BELGIUM”. Als dat geen compliment is voor onze Waregemse vriend Pierre Van Overstraeten.

DV CAFE; de gastenmuur met commentaar.

Wat zijn we hier fier om vriend te zijn van Pierre Van Overstraeten.

In DV Cafee ontmoeten we ook een drietal flower power ladies. Ze bemerken direct dat ik een professioneel fotograaf ben, en bij het verlaten van het café vragen ze of ik met hun toestel een kiekje wil nemen. Graag gedaan natuurlijk, en ik neem er ook eentje met mijn toestel. Drie lades aan de totempaal.

En of ze tevreden zijn met het resultaat…

Deze kerel dronk zichtbaar andere koffie dan Van Overstraeten…

Onze volgende stop ligt slechts 15 kilometer verderop. Het domein Babylonstoren in Simondium. Een lustoord met fantastische tuinen en schitterende vergezichten.

Het domein Babylonstoren… hectaren en hectaren groenten en fruit. Maar ook eetwinkeltjes, restaurants en zelfs woonaccommodatie.

Hilde betast een verboden vrucht…

Wij wandelen hier meer dan een half uur rond, en er komt precies geen einde aan. Je kan waarschijnlijk geen groente- of fruitsoort opnoemen die hier niet te vinden is. Het landgoed moet ooit gesticht zijn om zeevaarders te bevoorraden met verse groenten.

Na anderhalve maand ontmoeten wij onze eerste Afrikaanse ezels… of hadden we er toch al eerder gezien?

De enorme serre naast het buiten-restaurant.

Het is dik 13 u als we aan het open restaurant voorbijkomen. Momenteel geen enkel tafeltje vrij. Een vriendelijke receptioniste wijst ons een bank aan waar we enkele minuutjes kunnen wachten. Nog niet volledig gezeten of komt ze ons al ophalen om ons te begeleiden naar een tafeltje naast de grote serre. Met drie opteren ze voor de specialiteit van de dag; koude tomatensoep. Ikzelf zie het meer zitten in een sandwich hesp en kaas. En wat drinken we vandaag? Sparkling water… Sinds Guy er niet meer bij is zijn onze drankgewoontes serieus afgezwakt.

Ons tafeltje aan de ingang van de serre.

Een koffie zit er ook al niet meer in, want intussen is de electriciteit in de keuken voor onbepaalde tijd uitgevallen. Dan maar nog eventjes naar de eetwinkeltjes.

Indrukwekkend mooi gepresenteerd.

Zo mooi…

Marktkramer Luc.

We rijden nogmaals enkele kilometer verderop tot aan het schitterende 
 “Vrede en Lust”. Het is een voorbeeld van de Kaaps-Hollandse bouwstijl. Hier kunnen we in de Bistro genieten van ons welverdiend koffietje.

Vrede en Lust… wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Leuke terrasjes…

Weeral een schitterende omgeving.

Hilde verliest hier zelfs haar schrik voor de kip.

Spijts we reeds ruim een halve dag onderweg zijn hebben we nog bijna 110 kilometer van de 130 af te leggen. Vanaf nu dus zonder omwegen richting Robertson.

In de “Ballinderry” aankomen is een beetje als thuiskomen.

Als we dan tegen 17u30 aan de oprit van onze Ballinderry aankomen is het alsof Luc ons staat op te wachten. Hartelijk weerzien, en Hilde (Luc’s echtenote) komt ons ook begroeten. We krijgen onze twee kamers toebedeeld, en worden op het terras verwacht voor de welkomstdrink. In de Ballinderry aankomen voelt altijd een beetje als “thuiskomen”.

Tegen 19u30 worden we verwacht voor het dinner. Hilde profileert zich weeral  als een volmaakte sterrenchef. Starten doen we met een soep van bloemkool, ajuin en look. Gegarneerd met rolletjes gerookte zalm. Mooi voor het oog en delicious voor de maag.

Mooi voor het oog en lekker voor de maag.

Als hoofdschotel krijgen we een stukje filet dat gegaard is in de “egg”. Daarbij aardappeltjes, groentjes en béarnaisesaus. Voor dessert een panacotta met karnemelk en appelsientjes. Meer moet dat inderdaad niet zijn. Dit menu kan gerust zijn voetje plaatsen naast deze van elke gerenommeerde kok.

Rond 11 u sluiten we deze goedgevulde dag af. Tot morgen.

Om 8u30 een lekker ontbijt. Kristien’s kat is nooit ver weg.

Uitgebreide keuze aan ’t ontbijt.

We maken er vandaag een luie dag van. Het is zeer warm en we voelen ons zo lekker in “Perle du Cap” dat de goesting ontbreekt om ons te verplaatsen.

Een dagje zalig nietsen dus. Zonnen, zwemmen, rusten, bloggen, lezen en zelfs een Face Time met zoon Mehdi en kleinzoon Julien. We hebben ook een babbel met Kristien van Perle du Cap.

Zwemmen met zicht op Paarl.

Face Time met Mehdi en Julien.

Tegen 16 u verwachten we Luc en Dominique terug van weggeweest. Rond 17 u en juist op het moment dat we stilaan ongerust werden maken ze hun verschijning. Ze moeten inderdaad ook wat getjoold hebben om de juiste weg te vinden tussen de vlieghaven van Kaapstad en Paarl. Maar ze zijn hier heel en al terug, en dat is het bijzonderste.

Oef… onze vrienden zijn terug.

Aan hun enthousiasme te horen hebben ze een prachtige driedaagse achter de rug. Ze vertoefden met een groep vrienden en kennissen drie dagen in een lodge in de nabijheid van Skukuza. Elke dag hebben ze kunnen deelnemen aan twee game drives. Zelfs deze morgen voor hun vertrek naar de vlieghaven hadden ze nog een drive. Als kers op de taart kregen ze een troepje leeuwinnen te zien in gezelschap van vijf welpjes.

Foto uit Dominique’s archief;  een groep leeuwinnen met hun welpjes.

Met onze goede ervaring van gisteren hebben we ook voor vanavond een plaatsje besteld in “Noop”. Tegen 19 uur worden we verwacht. Ook onze taxirit ernaartoe was een goede ervaring. Dus bellen we Salmin terug op.

Onze mooi opgedirkte dames staan reeds op wacht naar taxi Salmin.

In “Noop” worden we weeral zeer hartelijk ontvangen door Imke en kelner Cameron.

Kingklip… lekker!

Vandaag staan er kingklip en duc à l’orange bij de suggesties. We maken het dus niet moeilijk. Een flesje Sauvignon Blanc “La Motte” vult het geheel aan, en eindigen doen we met een koffietje.

Canard à l’orange. Zeer lekker maar veel te grote portie.

Tegen 22 u brengt Taxi Salmin ons veilig terug naar “Perle du Cap”.

Wegens die rustige dag van gisteren ben ik deze morgen om 5u30 al klaar wakker. Spijts het vroege uur zit de ring van Kaapstad al overvol.

Om 5u30 in de morgen is het reeds file rijden op de ring van Kaapstad.

Op ons gewone uur gaan we ontbijten op het negentiende. Na het ontbijt gaan we afrekenen aan de balie op ‘t gelijkvloer. Alles klopt als een bus. We laten ook nog eens nachecken of onze reservatie voor begin april (het einde van onze reis) ook geboekt staat en dat is ook al in orde. Nogmaals bedankt Bert om alles zo fijn te regelen voor ons. Van hieruit gaat het naar Kobus, onze man van Europcar. Hier nog wat papierwerk, en Kobus verzekert ons dat onze Toyota Corolla tegen 10 uur aan de deur van de Westin staat.

Nu naar de kamer om alle koffers te pakken. In de voorbije dagen zijn ze precies weeral wat zwaarder geworden. Gelukkig hebben we een paar spulletjes met Guy kunnen meegeven naar België. Na anderhalve maand moeten we weeral constateren dat we veel te veel meezeulen.

Om 10u30 staan we in de startblokken richting Paarl en onze nieuwe B&B “Perle du Cap” – Parel van de Kaap.

Een uurtje en 55 kilometer later rijden we Paarl binnen. Spijts ons TomTommeke hebben we toch enkele probleempjes om “Perle du Cap” te bereiken. Het domein ligt helemaal boven op een heuvel, en je moet een wirwar van straatjes nemen om het te bereiken. De laatste 200 meter lopen dan nog vervaarlijk steil en eng naar boven. Maar we brengen het er uiteindelijk heelhuids van af. En we worden beloond met een schitterend domein.

Inderdaad; een parel in de Kaap.

Aan het zwembad hebben we een geweldig zicht op Paarl.

Onze splinternieuwe Toyota Corrola op de parking van “Perle du Cap”.

We zijn danig enthousiast met deze paradijselijke parel en we besluiten om hier ter plaatse op het terras te lunchen. We moeten wel het stad in om een snack en een beet te gaan kopen. Intussen maken we kennis met het mooie stadje en profiteren er ook van om even bij onze locatie voor ons avonddinner, restaurant “Noop”, binnen te wippen. Eergisteren hebben we hier telefonisch gereserveerd en we willen ons toch vergewissen dat alles in orde is. En alles is in orde; we mogen zelfs het tafeltje zien waar we vanavond met onze Waregemse vrienden Jan en Christiane Harinck zullen aanschuiven.

Eenmaal terug in Perle du Cap is de eigenares Kristien de Kinder intussen ook thuis gekomen. Aangenaam om de dame terug te ontmoeten. Twee jaar geleden hebben we Kristien toevallig ontmoet in Wellington. Aan de hand van het visitekaartje van toen hebben we enkele maanden geleden ons verblijf van vandaag geboekt.

Onze supersympathieke gastvrouw Kristien De Kinder.

Aan het mooie zwembad met zicht op Paarl nemen we onze selfmade lunch. De rest van de middag genieten we van al het mooie wat Perle du Cap te bieden heeft. Tegen 18 uur maken onze vrienden Jan en Christiane hier hun opwachting.

Met Jan en Christiane Harinck.

Wij hebben een flesje bubbels gekoeld en vanmiddag ook een paar soorten nootjes en zoute koekjes gekocht. Zalig apéritief op het terras. Onze gasten hebben een kookschort voor Hilde en voor mij een exquise fles rode wijn meegebracht. “Floréal” van het wijnhuis Marianne uit Stellenbosch. De vertellingen en nieuwsjes van onze wederzijdse Afrikaanse belevenissen zijn absoluut nog niet afgerond als we tegen 19u30 moeten versassen naar restaurant “Noop”.

“Noop”. The place to be in Paarl.

De klasse druipt er af.

De Gerante Imke ontvangt ons met de nodige honneurs, en met onze kelner Cameron klikt het ook direct. De grapjes zijn niet uit de lucht en intussen worden we een lekkere tartaar van tonijn en een sirloin opgediend.

Zonder het te beseffen en ver voordat we uitverteld zijn merken we plots dat we ei zo na de laatste klanten zijn in het restaurant. We nemen afscheid van Jan en Christiane die nu naar hun B&B in Stellenbosch rijden. Maar begin volgende week kunnen we verder vertellen, want dan hebben we een dagje dezelfde B&B in Tulbagh. Wij van onze kant laten een taxi aanrukken om ons terug naar Perle du Cap te voeren.

Onze mooie kamer.

Om 23 u gooien we de lakens over de voorbije dag…

Sinds één dag zijn we alleen met z’n tweetjes in Zuid-Afrika. En wat hebben we vandaag te vieren?… Iets héél aparts… Genieten dus maar…

Bedankt iedereen voor de leuke wensen.

Vandaag zal een heel speciale dag worden. Luc en Dominique vertrekken voor een drietal dagen op vriendenbezoek naar Skukuza. Ze zullen daar aan een paar game drives deelnemen. En in de late namiddag vertrekt Guy terug naar Belgenland en zijn Lilianneke. En wij… wij zullen verweesd achterblijven. Om 7u30; klopklop op onze kamerdeur. Een loopjongen brengt een paar koffers van Luc en Dominique. Bagage die ze in Skukuza niet nodig hebben. Omdat ze met een klein vliegtuigje (37 passagiers) vliegen, is hun toegelaten bagagegewicht zeer beperkt, en woensdag vervoegen ze ons sowieso terug.

Als naar gewoonte afspraak voor ontbijt op “The 19^th”. Ditmaal zijn we slechts met z’n drietjes meer. Gedurende het ontbijt overlopen we met melancholie de voorbije vier weken die we hier in Afrika beleefden. Wat was het weer fijn om met vrienden samen te zijn.

Ons mooie zicht op de haven en de Tafelberg vanop “The 19th”.

Na het ontbijt gaan Guy aan de balie om zijn eindafrekening te betalen. En wij gaan bij Kobus van Europcar om een wagen te reserveren vanaf morgenvroeg. Kobus belooft ons een spliksplinternieuwe Toyota Corolla met 39 kilometer op de teller. Tegen 10u30 starten we met een grote wandeling naar Long Street en Green Market. Niet zo spectaculair als we gewoon zijn. Het is immers zondag; alle shops zijn potdicht en animatie zoals op gewone weekdagen is er ook al niet.

Guy’s ogen vallen plotseling op een dubbel riooldeksel, waarvan de helft van het deksel weggehaald is. Het gat is zeker 4 à 5 meter diep, en er is geen enkele afsluiting aangebracht. Wie hier midden op de stoep loopt zonder naar de grond te kijken moet wel prijs hebben. Levensgevaarlijk. Een paar honderd meter verder bemerken we een politiestalletje dat bevolkt is met twee politiemannen. Zij beloven om onmiddellijk in te grijpen. Voilà; ons geweten is gesust.

Gelukkig zijn op Green Market de souvenirkraampjes wel opgesteld, maar het is er toch betrekkelijk rustig. In het St George kerkje hebben we ook al geen geluk. Juist als we willen binnenstappen komt de meute naar buiten geschoven. Enkele guitaristen en het koor op kop. Jammer dat we hier geen kwartiertje van de dienst hebben kunnen genieten.

In de St George kerk. Een selfie spiegel met een spreuk in gegraveerd. Voor ons is die spreuk een beetje moeilijk, want wij hebben geen vijanden.

Op onze terugweg stellen we vast dat nog niets is gedaan om de put in de stoep te herstellen of af te sluiten. Langs de overkant van die put ligt het Grand Daddy hotel.

The Grand Daddy.

We vragen aan de receptie of de airstream caravans nog op het dak staan. Jawel, ze staan er nog en de receptionist nodigt ons zelfs uit om een kijkje te gaan nemen. We mogen er ook een apéritiefje nemen. Dat moet men ons geen twee maal zeggen…

 

De airstream caravans staan boven op het dak.

Boven op het dak… hoe zijn die daar ooit terecht gekomen?

Dit is er eentje met drie slaapkamers.

Apéritiefje kiezen op ons terrasje…

Bij onze caravan; vijf verdiepingen hoog…

Guy is hier al thuis…

…en Hilde ziet het ook wel zitten.

Na deze leuke caravan-ervaring en het apérootje hebben we ook wel wat appetijt gekregen. Op de gelijkvloerse verdieping is er een restaurant, de Thirty Ate. Dienster Tahlia bezorgt ons een leuk tafeltje en binnen de kortste keren krijgen Hilde en Guy een gedeelde stuisvogelsteak voorgeschoteld. Ikzelf hou het bij calamari. Voor éénmaal drinken we een rosé wijntje bij de lunch.

Thirty Ate. Leuke ervaring.

Om 15 uur dan begint de afscheidsceremonie. Guy komt zich op onze kamer nog wat verfrissen en omkleden. Koffers wegen, hier en daar nog wat herschikken, en klaar is… Guy. We vertonen ons nog maar net in de receptie, of daar staat reeds een taxi.

Saluu Guyke… goede reis… ‘t is mooi geweest… stilte…

En daar staan wij dan, na meer dan een maand gezelschap, helemaal alleen met ons twee. Speciaal gevoel.

 

Een groot gat…………………………………..

 

Rechtover onze Westin ligt het International Convention centre, en daar zijn de laatste uurtjes aan de gang van een Internationale ART-FAIR. Hier kunnen we misschien wel een tijdje onze gedachten kunnen verzetten.

Het is inderdaad een grandiose expo. Honderden standhouders trachten de meest uiteenlopende kunstvormen aan het hoofdzakelijk professionele publiek voor te stellen.

Een drukke bedoening…

Zowel de werken als de bezoekers kunnen extravagant uit de hoek komen.

Jawel…

John Lennon.

Hilde Devos.

Hilde Devos 2

Deze beurs opent een vitrine op de diversiteit die de hedendaagse kunst die Afrika weerspiegelt op de rest van de wereld. Dank zij het culturele erfgoed en de geografische schoonheid is Kaapstad de meest aantrekkelijke bestemming voor zowel de professionals als de verzamelaars. (vrij vertaald naar de info brochure).

Een perfecte mix van kunst en publiek.

Er hangt zelfs een “Degloire” tussen.

Wit-zwart spinneweb.

Deels live… deels foto.

Je kan er als het ware op de koppen lopen.

Op één van de standen worden we vertederd door een kunstenares-moeder met een baby van 12 dagen… ziet er ook uit als een kunstwerk.

Vermoeid van het slenteren verlaten we om 17 u de beurs. Een uurtje uitblazen op de kamer, en dan naar “The 19^th” om nog een uurtje te gaan genieten van de happy hour.

We krijgen in dit uurtje danig veel hapjes zodat we het niet meer zien zitten om hier nog een dinner te bestellen. Om 19u30 beginnen we dan maar aan een avondje TV kijken (BVN met Belgische programma’s), wat bloggen en wat internetten. Tegen 22 u worden alle lichten gedoofd. Slaapwel.

 

 

Ontbijt op The 19^th met prachtig zicht op Kaapstad.

Rond 10 u vertrekken we met de shuttle naar Waterfront. Daar is er altijd wel iets aan de hand.

THE V & A WATERFRONT; Hier is altijd wel iets te beleven.

Fotosessie op Waterfront met Tafelberg op de achtergrond.

We lopen overal een beetje rond en eindigen de voormiddag in cafe Alfredo voor een fruitsapje.

Een fruitsapje bij Alfredo.

Van hieruit hebben we een zicht op het reuzenrad. Is dit nu een attractie voor kinderen, of kunnen volwassenen daar ook van genieten? Toch even een kijkje gaan nemen. Er staan inderdaad veel volwassenen aan te schuiven, dus willen wij dit ook wel proberen.

Voor we in ons kabientje mogen plaatsnemen moeten we eerst op de foto. Hilde heeft intussen besloten om met haar voetjes op de grond te blijven. Toch tracht ze de fotograaf te overtuigen om ook op de foto te mogen. En het lukt nog ook.

De crew van het reuzenrad “Cape Wheel”

Omdat het niet al te druk is mogen we per twee in een kabientje in plaats van per vier. Kwestie van wat meer bewegingsruimte voor foto en film. Van daarboven krijg je een fantastisch mooi uitzicht over Waterfront en de haven van Kaapstad.

Prachtige vergezichten op Kaapstad.

Hilde moet daar ergens tussen lopen…

In welk kabinetje zitten we?..

Al waren we  vooraf niet zo overtuigd, toch loont het meer dan de moeite. Als we onze rondjes hebben afgemaald  worden we beneden opgewacht met een mooie groepsfoto.

Spijts Hilde niet deel nam aan de reuzen-rad-run mocht ze toch mee op de foto.

Intussen hebben zich ook her en der orkestjes opgesteld. Ze spelen erop los alsof hun leven ervan afhangt.

Er staat ook een mime artiest het beste van zichzelf te geven. De man zet binnen de kortste keren alle passanten naar zijn hand. Een groepje kinderen is hier niet meer weg te slaan.

De mime artiest voert hier een prachtige act op.

Dit is inderdaad geen gewone…

De kinderen zijn hier niet meer weg te slaan.

Vol bewondering voor de fratsen van deze artiest.

Je moet er maar op denken… een opvangcentrum voor echtgenoten. Terwijl Mevrouw winkelt zal haar lieve echtgenoot opgevangen en ge-entertaind worden in een zorgcentrum. Prijskaartje; alleen wat manlief gegeten en gedronken heeft.

Om13 u nemen we onze lunch in het Belgisch Restaurant “DEN ANKER”. Sinds jaar en dag -the place to be- op Waterfront. Uiteraard worden het uitsluitend Belgische gerechtjes. Garnaalkroket, steak tartaar of kreeftensoep. Smaakt allemaal even lekker en naar… thuis.

Op weg naar Den Anker.

“Den Anker”. The place to be op Waterfront. Zeker voor Belgen.

De bar in Den Anker. Meer dan 80 verschillende Belgische bieren. Van Duvel tot Kwak en Hoegaarden.

Na de luch gaan we nog wat rondhangen tussen de standjes van een nieuwe hangar op Waterfront. Er zitten veel souvenirkotjes tussen, maar hier en daar ook interessante kraampjes.

Winkeltjes met kledij en juwelen.

Met de meest extravagante hebbedingetjes.

Zelfs een paar kunstwinkeltjes waar de artiesten aan het werk zijn.

Op een grote trap zijn een paar juffen een tekenacademie aan het houden met enkele kinderen. Ook mooi om een tijdje in de gaten te houden.

Iedereen die wil kan hier direct aan een tekening of schilderij beginnen.

Beginneling of gevorderde; het speelt allemaal geen rol.

Geen Picasso of Matisse, maar een mooi werkje dat van uzelf is.

Het pleintje met de vier Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaars blijft ook altijd een trekpleister. De roestbruine beelden van Nkosi Luthuli, Demond Tutu, Pieter De Klerk en Nelson Mandela.

Luthuli heeft geen boter op zijn hoofd, maar wel een grote witte meeuw.

Nelson Mandela met de Zuid-Afrikaanse vlag.

Tien minuutjes wachten op ons Westin shuttlebusje.

Rond 16 u ronden we onze toer af en nemen we de shuttle terug naar de Westin.Vandaag dient ons VW-busje afgeleverd op de vlieghaven van Kaapstad. Daardoor gaan onze wegen voor een paar uurtjes uit elkaar. Guy en Luc rijden richting airport om de wagen in te leveren. Aansluitend komen ze met een taxi naar het restaurantje van deze avond “Pesce Azzurro”. Een Italiaantje in het hartje van Woodstock.

Hilde, Dominique en ikzelf nemen aan de Westin de taxi naar dat restaurantje. De heren zitten al een wijntje te nippen als wij eraan komen. Ditmaal moet het inleveren poepsimpel verlopen zijn. Met de VW 8-zitter hebben wij 2091 km afgelegdVanavond kiezen we allemaal voor de typisch Afrikaanse vis, de kingklip. Voor sommigen gegrild, voor anderen in tomatensaus; allemaal even lekker.

Gegrilde king klip…

… of king klip in Italiaanse tomatensaus.

We zitten in een Italiaantje. Logisch dus dat ook hier een foto van Venetië ophangt. Ons gesprek dwaalt dus weeral rond de invitatie van vrienden Guy en Liliane om volgende zomer voor een weekje de kanalen van Venetië af te varen.

Dominique en Hilde zien Venetië al zitten.

Om 21 u laten we ons afhalen door een grote taxi. Voor de afstand van 5 km naar de Westin betalen we 60 ZAR, iets minder dan 5€. In de inkomhall van de Westin nemen we voorlopig afscheid van Luc en Dominique. Immers, morgenvroeg vliegen zij voor een drietal dagen naar Skukuza. Alwaar ze een samenkomst hebben met een groep vrienden. Er staan enkele feestelijkheden en verschillende game-drives op het programma. Volgende woensdag zullen we elkaar opnieuw treffen in Paarl, maar tegen dan zal Guy al terug in België zijn. ‘t Is dus wel een beetje scheiden, en zoals het spreekwoord zegt; “Scheiden doet lijden”.

Slaapwel allemaal, en droom van de mooie herinneringen van de voorbije weken.