Hilde en Christian Devos 2023

 

Vroeg in de morgen reeds worden we gewekt door een kirrende duif in een boomtak op minder dan een meter van ons openstaand vensterraam.

Voor het ontbijt moeten we de straat over steken, maar dat kennen we reeds van vroeger. Van Auberge Burgundy naar Restaurant Burgundy. Het valt weeral op hoe prachtig het beeld van de zwevende vrouwen is ingeplant in de omgeving. Omdat het deze morgen nogal frisjes is krijgen we van Lucretia een tafeltje binnen toebedeeld. Net zoals we het hier gewoon zijn is het ontbijt weeral piccobello.

Herman heeft hulp nodig om een keuze te maken voor zijn ontbijt.

We hebben maar om 11 uur afspraak bij Abalone, dus rest ons nog de tijd om een wandeling te maken in Hermanus.

In één van de galerijtjes ontdekken we een schilderij van Glenn Cox. Van deze schilder hebben we zes jaar geleden in Robertson twee kleine werkjes aangekocht.

Herman is met wisselend succes op zoek naar iets voor zijn Hilde.

In een typisch Afrikashopke hangen weeral enkele leuke spreuken.

ABAGOLD.

Ruim op tijd staan we aan de gate van ABAGOLD, en op het eigenste moment komen de Harinck’s er ook aan. Als dat geen timing is. Abagold is een grote abalone kwekerij, vier generaties geleden opgericht door de familie Hugo.

De abalone schelp in parelmoer en het eetbare schelpdier.

Abalone is een prachtige schelp, waarvan het schelpdier eetbaar is en het parelmoer van de schelp gebruikt wordt om sieraden te maken. Er is danig veel op gevist dat het dier op veel plekken bijna is uitgestorven. Tevens kwamen ook stropers op de kust, en dat deed het bestand ook geen goed. De abalone heeft de pech dat het weekdier een delicatesse is en de schelp waardevol wegens het parelmoer. De markt wordt tegenwoordig gevoed met schelpen en schelpdieren die uit kwekerijen komen. Het vlees van de abalone is zeer eiwitrijk en sommigen geloven dat het de zinnen prikkelt, dat het een afrodisiacum is. Om die  reden is het zeer gegeerd in China en Japan.

Bij de inschrijving kunnen we kiezen voor alleen bezoek, of voor bezoek met proeven achteraf. Uiteraard willen we eens doen zoals de Chinezen… met allemaal dus, en ook met den dezen.

Uiteindelijk zijn we met een elftal bezoekers, en kan Johan Hugo met zijn uiteenzetting starten. Johan is een telg uit de vierde generatie oprichters van Abagold. En Abagold is de boerderij van abalones. De abalones worden gekweekt in grote tanks. De cultuur is een ingewikkeld proces, dat wordt uitgevoerd in verschillende fasen. Na ongeveer vijf jaar is de abalone klaar voor de export. Abagold is ook gespecialiseerd in een proces dat de levende abalone zal voorbereiden op de 40 uur durende vlucht naar het Verre Oosten, een kostbare en risicovolle operatie.

Het groeiproces van de abalone.

Vlug een iPhone foto nemen.

Johan kan het abaloneverhaal zeer goed aan de man en de vrouw brengen.

En wat staat daar in de hoek… inderdaad; botjes. Mooi gerangschikt op maat. Johans theoretisch verhaal is ten einde en nu worden we uitgenodigd op een rondgang in de kwekerij. De hygiënische voorschriften zijn danig streng dat we verplicht worden om botten aan te trekken. In de toer zullen we regelmatig door ontsmettingsgoten dienen te stappen.

Nee nee… dit zijn geen abalones. Dit zijn sokken.

Voilà se… we zijn er klaar voor.

Op weg naar de kwekerij.

Starten doen we bij de kleine bakken met jonkies van één tot vier maanden.

Deze zijn ongeveer drie maand oud.

Van bij de kleintjes gaan we naar de overdekte boerderij. Deze bakken zijn gevuld met abalones van vier maand tot twee jaar. Johan vertelt ons hier alles over het voederen, het sorteren en het water zuiveren van 40.000 manden welke een oppervlakte beslaan van bijna 5 vierkante kilometer.

Het hoofdbestanddeel voor de voeding van de abalones bestaat uit zeewier.

Dit is er eentje van anderhalf jaar. Je kan duidelijk zijn oogjes onderscheiden.

Herman mag er ook eentje uithalen.

Dit zijn de bakken van de 2- tot 4-jarigen. Hoewel je niet zoveel arbeiders bemerkt  – ze zijn immers verspreid over vijf vierkante kilometer – is Abagold toch de grootste werkgever van Hermanus. Twaalf miljoen abalones die hier vier jaar verblijven vragen immers heel wat onderhoud. We worden ook nog ingewijd in het ingenieuze pompsysteem dat voor een circuit zorgt van 10.000 kl per uur tussen de zee en de boerderij. Het zeewater wordt uit de zee gepompt, in de bakken gestuurd, en achteraf teruggestuurd , niet echter voordat het  volledig gezuiverd werd.

Denk nu maar niet dat Herman in het cachot is terechtgekomen. Helemaal niet, maar het draaimolentje aan de uitgang van de boerderij is vastgelopen. Blijkt achteraf ook niet juist te zijn; Herman wou de verkeerde kant opdraaien, en dat lukt uiteraard niet. We gaan nu terug naar het receptiezaaltje voor de proeverij. Maar eerst de botten aftrekken… blijkt moeilijker te zijn dan ze aan te trekken.

Botten aftrekken… doe maar!

Iedereen heeft recht op drie hapjes van abalone bereiding.

En lekker dat het is…

Er is er zelfs eentje bij met kaviaar.

De abalones worden ook ingeblikt in conserven. Deze worden eveneens in containers naar Japan en China verscheept. Met nog wat vraagjes hier en daar nemen we afscheid van Johan. Dit was werkelijk een interessant bezoek. We verlaten hier ook Jan en Christiane, maar zij komen vanavond bij ons aan huis aperitieven. Enkele kilometer hiervandaan heb ik nog een schilderij af te halen in een galerij. In februari waren we daar, maar toen was die schilderij veel te omvangrijk verpakt.

Galerij KoK. Ditmaal is het schilderij wel goed verpakt. Ik had het graag nog eens gezien, maar het is danig toegekleefd dat we het maar gesloten houden. Naast Galery KoK ligt er een mega wijnwinkel. We gaan hier twee flessen vonkelwijn (Afrikaanse Champagne) kopen, want vanavond hebben we apéritievers op bezoek. We maken nog een omwegje langs Burgundy om die flessen te koelen in ons ijskastje. Ons Toyotaatje heeft ook dorst. We houden halt bij het eerste benzinestation.

Onze pompiste is zo content met een rennerspetje, en Herman ook.

Twee TREKkers…

Nu willen we Herman het dorpje Stanford laten kennen. Stanford is een klein pittoresk Victoriaans dorpje op ongeveer 20 minuten afstand van Hermanus. Rondom het dorp kronkelt de Klein Rivier. Stanford ligt niet aan de kust, maar iets verder landinwaarts. De grote toeristenstromen gaan daarom vaak aan dit dorp voorbij. Alhoewel het een charmant plekje is met goede restaurants, leuke winkeltjes en een prettige uitstraling. We hebben echter geen geluk, want spijts het nog maar 15u30 is zijn de meeste zaken reeds hun boel aan het opkramen.

YUM eat café gaat ook om 16u dicht, maar de supersympathieke baas wuift ons als het ware naar binnen. Uiteraard gaan ze nog een keukenvers gerechtje voor ons klaar maken. Omdat het al laat op de middag is, en we reeds abalones proefden houden we het alle drie bij een slaatje; caesar salade, pasta salade en een soort salade niçoise. Heerlijk.

De patron van YUM; plezante kerel.

En de crew is al even plezant.

We maken nog een tripje door het dorp, maar intussen is alles potdicht. Zelfs in het kleine kerkje raken we niet binnen. Wanneer gaan we nu eindelijk eens enkele kaarsjes kunnen branden?

Zelfs het kleine kerkje is vergrendeld.

We rijden dan maar terug naar Hermanus. We vragen aan Madame van Burgundy of we straks een kleine receptie mogen versieren aan het zwembad. Geen enkel probleem. Tegen 18u30 komen de Harinck’s eraan.

De herfst begint hier stilaan zijn intrede te doen, en ’s avonds is een pull geen overbodige luxe. Intussen is Herman de Graham Beck aan het openen.

Neen, nee, dit is geen Dom Perignon… ’t is Graham Beck.

Jan voelt zich niet zo lekker; misschien is hij allergisch aan abalones…

Souperen doen we vanavond in het rotsen restaurant Bientangs Cave. In februari waren we hier ook en hadden we het geluk op het buitenterras te kunnen zitten. Nu moeten we het bij de binnenruimte houden; een beetje een spelonk gevoel en dus iets minder indrukwekkend. We houden het allemaal bij een licht plaatje vergezeld van een Van Rijk’s pinotage. Jan geniet héél voorzichtig mee, maar is toch niet in zijn normale doen. Hopelijk is hij morgen terug de echte Jan. Na het souper en de babbel nemen we afscheid. De Harinck’s hebben een tweetal kilometer te voet te stappen naar hun guesthouse. Wij daarentegen zijn op een paar honderd meter van Burgundy.

 

 

 

 

Ons laatste ontbijt in Shenandoah. We werden hier drie dagen verwend, en daar hoort nu een afscheidsfoto bij.

Hilde met de crew van Shenandoah.

En nu inpakken en wegwezen. De baan op naar Simon’s Town. Ongeveer 50 kilometer hiervandaan. Simon’s Town is het mini stadje waar Jacqueline woont en waar we Herman gaan afhalen. Simon’s Town is niet alleen bekend om zijn marinebasis, maar vooral om de kolonie zwartvoetpinguïns die hier op Boulders Beach verblijven.

Het sympathiek intiem stadje Simon’s Town.

De pinguïns op Boulders Beach.

We zijn pas de oprit opgereden, of Jacqueline verschijnt reeds in haar deuropening…

Herman en Patch (Jacqueline’s hondje) komen ook op het appel, en Hilde heeft al één en ander te vertellen.

We hebben niet veel tijd te verliezen, maar Jacqueline dringt toch aan dat we een kwartiertje binnenkomen voor een kopje koffie of een glaasje wijn. André, de echtgenoot van Jacqueline is een viertal maand geleden overleden, en hier in huis zijn ten alle kanten souvenirs van hem te vinden. Het is ook de eerste maal dat we hier terugkomen sinds André overleden is. Hij is dan ook ons gespreksonderwerp nummer één.

André in lang vervlogen tijden. Hij was een verwoed motofanaat.

Hij was ook een komiek en een eeuwige optimist. Nooit om een kwinkslag verlegen. Bovenstaand Onze Vader was op hem geschreven. Tegen 12 uur moeten we wel dringend afscheid nemen van Jacqueline, want we hebben nog meer dan 160 kilometer te gaan tot Hermanus. De eerste vijftig kilometer vorderen tergend traag, want we worden geconfronteerd met tal van wegeniswerken. Zo zal het bijna 14 uur worden als we in de omgeving van Strand komen. We besluiten dan maar om hier een lichte lunch te gaan nemen in “De Brasserie”, het restaurant van Joep van Almenkerk. We waren hier begin februari ook al eens met de Bastards.

“De Brasserie” van Joep van Almenkerk.

Onze ober Tonderai.

Hilde en Herman opteren voor een bouillabaisse en ik hou het bij een steak tartaar. Ober Tonderai weet ons te vertellen dat Joep het etablissement sinds 1 maart heeft overgedragen aan zijn dochter Annelies. Wat Joep nu doet kan of mag Tonderai niet zeggen. En Annelies is juist vertrokken om een boodschap te doen. We worden dus niet wijzer. Aan het tafeltje naast ons zit een man met een jong meisje, en ze hebben ons gesprek wat mee gevolgd. Hij stelt zich voor; James O’Kennedy en zijn dochter Jessica. Enkele maanden geleden heeft hij ook zijn bedrijf overgelaten aan zijn 17 jaar jonge dochter Jessica. Uiteraard blijft hij het landbouwbedrijf verder superviseren.

Vader James en dochter Jessica O’Kennedy. Ze zijn Zuidafrikanen doch van Ierse komaf. En in het achterste knopgat zouden ze nog verre familie zijn van wijlen President John F. Kennedy. In hun landbouwbedrijf doen ze aan diversificatie Maïs, tarwe, luzerne en nog enkele andere graangewassen. Ze beschikken over een gans arsenaal up-to-date landbouwmachines. James is zo fier als een gieter om er enkele te laten bekijken op zijn GSM.

Eén van de vele supermoderne landbouwmachines. Als je bemerkt dat een wiel van de machine even groot is als Jessica, dan zegt dat toch al wat. James weet ook te vertellen dat ze meerder machines van Belgische makelij hebben. Van Clayson uit Zedelgem. Nu worden wij ook een beetje fier. James en Jessica hebben zich naar eigen zeggen veel te lang opgehouden en moeten er nu dringend vandoor. Wij volgen ook want we hebben nog meer dan 100 kilometer te gaan. In de hall vallen ons nog twee reclameborden op. Eentje van dekwijnen van Almenkerk en eentje van onze nationale DUVEL.

De wijntjes van Almenkerk…

… en eentje van DUVEL.

Op straat is er een manneke bezig om zijn oude spullen te ordenen, zodanig dat hij alles in de koffer krijgt. Geloof het of niet, maar die kerel was al bezig toen we meer dan een uur geleden binnenstapten in “De Brasserie”. Hij beweert dat hij dagelijks spullen uitstalt op tweedehands markten. We laten de man op zijn beloop, nemen nog een souvenirportretje bij een strandtafereeltje en weg zijn we.

Een souvenir bij het strand van Strand.

Auberge BURGUNDY in Hermanus. Eén van onze préféré locaties.

Het zal dan toch nog 17 u worden vooraleer we Hermanus en onze bekende Burgundy bereiken. We worden ontvangen door Madame (de eigenares), want de twee medewerksters Christina en Anne-Marie zijn reeds huiswaarts. Koffers op de kamer en vlug nog een wandelingetje aan de dijk.

Het oude vissershaventje in het centrum van Hermanus. Hier legden vroeger de kleine vissersloepen aan om direct hun vangst aan de man te brengen.

Tegen 19 u maken we ons klaar voor het dinner in het Italiaans restaurantje “Paradiso”. Op de weg ernaartoe hebben we een toevallige ontmoeting met Jan en Christiane Harinck. Zij logeren hier ook een drietal dagen in een B&B op een kilometer hiervandaan. Ze kunnen niet met ons mee naar Paradiso, want ze hebben reeds hun maaltijd besteld. Maar ze beloven om later nog eens binnen te wippen in de Paradiso.

In Paradiso worden we door de patron en door kelner “Love George” onthaald alsof we echte habitués zijn. Tussen haakjes; de kelner noemt met zijn voornaam wel degelijk Love-George. Hilde en Herman bestellen kingklip en ditmaal kies ik voor bouillabaisse. Heerlijk!

Heerlijke bouillabaisse.

Hierbij hoort een lekker wijntje. Omdat we vandaag bij Joep van Almenkerk waren opteren we voor een flesje Sauvignon blanc Almenkerk.

Lace sauvignon blanc van Almenkerk.

We zijn nog aan ons laatste hapje of daar komt een knipperlicht aan onze tafel staan. Bij nader toezicht schijnt het Jan Harinck te zijn, gevolgd door zijn Christiane. Ze kunnen er nog bij aan ons tafeltje. We hebben nog een lange babbel. We maken afspraak om morgen samen naar de haven te trekken om er een kwekerij van abalones te bezoeken. (Abalones is een soort paarlemoer). Voilà, dit was weeral een mooi gevulde dag. Wanneer we in de donkerte van de nacht huiswaarts stappen krijgen we op de stoep nog een serenade aangeboden door een plaatselijke muzikant. Zijn stem klinkt prachtig tegen de pikzwarte sterrenhemel. Tot op het moment dat Herman ook begint mee te kwelen.

Serenade van twee straatmuzikanten; een mooie afsluiter van een mooie dag.

Phil heeft ons weeral een prachtige ontbijttafel gedekt. En alhoewel morgenstond goud in de mond zou moeten brengen zit ik een beetje in de puree. Mijn GSM wil niet meer opladen, en mijn batterijvolume staat reeds dik  in het rood. Dat machientje doet ook dienst als GPS, dus kan ik het hier in Zuid-Afrika zeker niet missen. Gelukkig zijn we hier in Bloubergstrand slechts een twintigtal kilometer verwijderd van Cape Town. In het Waterfront van Cape Town zit er een officiële Apple iStore, en van vorige ervaringen weet ik dat ze daar ook een reparatie afdeling hebben. De planning voor vandaag is dus snel gemaakt. Op naar het Waterfront in Cape Town.

Het Waterfront in Cape Town.

De grote mall van het Waterfront.

Hopelijk kan men hier mijn GSM herstellen…

Waarschijnlijk val ik in de iStore direct op de juiste persoon. Hij bekijkt mijn iPhone, haalt een soort pincet uit de lade, krabt ermee in de opening van de lader, spuit een beetje contactreiniger in de opening, en stopt dan een ladercontaktje in mijn GSM. En wat dacht je; de GSM begint op te laden. Probleem opgelost en de brave jongen wil geen Rand, geen Euro, geen cent. Dat noem ik service. Naast de iStore is er een grote foto/filmwinkel waar ze momenteel een mega campagne voeren voor de minicameraatjes GoPro. Als ik de meneer van de shop vertel dat ik er zo eentje heb, vraagt de man mij om te poseren bij de pub. Graag gedaan.

GoPro – Be a Hero.  Voilà se, ik ben nu een held!

Nu gaan we een cappuccino proeven bij Café Alfredo op Waterfront. Wij kennen Alfredo, want hij is de schoonzoon van Jacqueline. En Jacqueline is de dame die voor het huis zorgt van onze vriend Herman Declercq in Simon’s Town. (Kunnen jullie nog volgen?) Vanaf morgen trekken we een weekje rond met Herman. Dit hebben we in het verleden ook al een vijftal keer gedaan, maar toen telkens voor een paar weken. Wegens omstandigheden kon Herman nu niet langer dan één week boeken. Juist daarom willen we naar Alfredo; je kan immers nooit weten dat Jacqueline en Herman daar ook zijn. En inderdaad; Jacqueline is er, maar ze is alleen… De twee laatste dagen heeft Herman op geen enkele mail gereageerd, zodanig dat we in de waan waren dat hij reeds een paar dagen was aangekomen. Maar dat klopt niet. Herman is pas deze morgen geland in Cape Town. Hij is nu met de bus onderweg van de airport naar Waterfront, en Jacqueline verwacht hem hier binnen een kwartiertje. Haar woorden zijn nog warm als Herman plots uit het niets zijn opwachting maakt. Vermoeid van de lange vlucht, maar dolgelukkig. Wat een blij weerzien.

Welkom Herman. Jacqueline is ook blij…

en Hilde natuurlijk ook.

Loulou, de kelnerin van Alfredo deelt ook mee in de vreugde.

Loulou neemt de bestellingen op, maar in feite heeft er niemand echt honger. Dus gaan we voor één pizza Alfredo met vier couverts. In Zuid-Afrika kan dat allemaal. Daarbij natuurlijk een flesje Louis Nel Chardonnay. Voor vannacht hebben we geen kamer kunnen bijboeken in Bloubergstrand. Herman gaat dus voor één nachtje slapen in het huis van Jacqueline in Simon’s Town. Morgen kunnen we hem daar dan rond 11 uur afhalen. We nemen dus voorlopig afscheid om terug naar onze Shenandoah te trekken. Aan het pleintje met de beeltenissen van de Nobelprijswinnaars gekomen maken wij toch wel even halt.

Voor de beelden staat een a capella groep opgesteld die ongelofelijk mooie muziek aan het maken zijn. Ze stoten klanken uit die bijwijlen aan instrumenten doen denken. Het is een groep zangers uit de township van Cape Town; “The Khayelitsha peace makers”.

Eén van de zangers tracht CD’s van de groep aan de man te brengen, en bij Hilde krijgt hij er eentje aan de vrouw. Spijtig dat ik geen filmpje met bijhorende klank op de blog kan plaatsen… zo mooi!

Op onze terugweg maken we ook nog een stapje in Milnerton. Surfliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen in hét surfparadijs van de wereld. De klassieke surffilm ‘The Endless Summer’ werd hier niet voor niets opgenomen! Voor echte surfers een onmisbare ervaring. Spijtig genoeg zijn de meteologiche omstandigheden vandaag niet ideaal maar toch is er wel één en ander te bewonderen.

De kiters in Milnerton.

… en de surfers… die bewegen op de krachten van de natuur.

Nu terug naar Shenandoah, en daar een paar uurtjes genieten. Vanavond terug naar “On the Rocks”. Iets minder aangenaam dan gisteren doordat twee grote gezelschappen bijna het ganse restaurant bevolken. Zeer luidruchtig! We laten het echter niet aan ons hart komen en genieten zowel van het culinaire, maar ook van al het andere wat hier te beleven valt. Als je naar buiten kijkt heb je het gezien.

De zonsondergang vanaf Bloubergstrand. Je kunt er blijven op kijken.

In de vroege morgen bij de opkomende zon lijkt onze Shenandoah als het ware nog mooier.

“Shenandoah” (Schrijf Shenandoah – Zeg Sjenindoe) in de vroege morgen.

Onze gastvrouw Phil zit al aan hoofdstuk 3.  Ze is druk in de weer om ons een heerlijk ontbijt te serveren.

Wat dacht je van zo’n roereitje?

Vanmorgen in de vroegte heb ik een photoshopke gemaakt voor onze kinderen Caroline en Bert die vandaag 25 jaar huwelijk vieren. Ik denk dat we toch stilaan mogen zeggen dat we een beetje oud worden als je kinderen hebt die een zilveren huwelijksjubileum vieren. Maar niet getreurd… integendeel! Vanop 9.500 kilometer meevieren met het zilveren paar.

Bert en Caroline; 6 Maart 1992. Alsof het gisteren was…

Big Bay; een paradijs voor watersporters.

Deze voormiddag maken we een uitstapje naar Big Bay, een vijftal kilometer van Bloubergstrand verwijderd. Het is een populaire plek voor surfers, windsurfers en kiters, en vanop het strand heb je ook nog zicht op zowel de Tafelberg als Robben eiland.

De zee bij Big Bay.

Maar wat het voornamelijk attractief maakt is de nieuwe gemengde ontwikkeling in de vorm van winkels, restaurants en residentiële kantoorruimtes. Dit alles afgewisseld met loopbruggen, open ruimten en binnenplaatsen die een symbiose vormen met de dijk, het strand en de zee.

Verzorgde restaurants…

Cleane winkeltjes…

Open ruimten die een symbiose vormen met het strand en de zee.

Mijn haar dient dringend geknipt, en ik zou ook een klein ingreepje willen aan een tand waarvan een klein stukje is afgebroken. Maar zowel de kapper als de tandarts tekenen volboekt. Als die zaken toch niet opgelost raken, dan opteren we om een slaatje te gaan smullen bij Eden Café, een eettent op de dijk.

Eden Café; een eetcafé op de dijk.

Eenmaal terug in Shenandoah gaan we een uurtje siësten en/of boekje lezen. Patron Steve passeert toevallig. Hij vraagt of we eens de kamer op het hoogste verdiep willen bekijken. Die moet nog een stuk mooier, ruimer (en duurder?) zijn als de onze. Uiteraard willen we dat, en inderdaad, zowel de kamer als het balkon zijn impressionant.

Waaaww… impressionant.

Tegen 15 uur wandelen we naar het centrum van Bloubergstrand. Niet ver van het strand kennen we daar Hettie, de uitbaatster van Studio 46. Gedurende de vier voorbije jaren zijn we hier telkens langs geweest. Hettie is zowel juwelen ontwerpster als schilder artieste. En in Studio 46 zijn zowel haar juwelen als haar schilderijen te koop. Daarbovenop organiseert haar Mama er enkele dagen per week een kunstacademie.

Werkjes uit Mama’s tekenacademie.

Hettie’s juwelen.

Hettie’s hondje zit ons al op te wachten aan het poortje van Studio 46.

En wat is er dit jaar wat er vorig jaar nog niet was… Inderdaad, Hettie is sinds een drietal maand bevallen van een flinke zoon… Felix is zijn naam.

Hettie en Felix… schattig hé!

Wat een flinke jongen, die Felix.

Hilde mag hem ook eens koesteren.

Een groepsfoto kan er ook wel bij.

Hettie is dolblij met het geschenkje dat we meebrachten uit België. Een pyjamaatje van Maryleen. We hebben nog een lange babbel, en we moeten beloven dat we begin april proberen nog eens langs te komen. Zullen we doen ook. Saluu Felix… Saluu Hettie.

Hettie’s kruiwagen is blijkbaar ietsje te zwaar voor Hilde.

We bemerken nog een mooie spreuk aan Hettie’s oprit.

Vanavond gaan we souperen bij “On the Rocks”, toevallig recht tegenover Studio 46 van Hettie. Een mooi restaurant langs de waterlijn gelegen.

We krijgen als het ware de zonsondergang in ons bord.

We genieten hier van de struisvogelsteak, en daarbij hoort een Steenberg Sauvignon. Ik loop een paar keer naar buiten om de zonsondergang te fotograferen vanop het terras. En toasten doen we nogmaals op Zilveren Bert en Caroline.

Nogmaals proficiat Bert en Caroline.

Prachtig zicht op de Tafelberg en Kaapstad, vanop het terras van “On the rocks”. Tegen 22 uur beddeken in.

 

 

Na het ontbijt mogen we weeral pak en zak maken. Vandaag verlaten we het rustig stadje Paternoster, met als volgend doel Bloubergstrand. We hebben tijd zat, dus lassen we ongeveer halfweg in Yzerfontein een tussenstop in.
Yzerfontein ligt ongeveer halfweg ons traject van vandaag. We kunnen ons hier gerust een stapje permitteren.

Ook dit kustdorp straalt totale rust uit. Vanop het strand hebben we een mooi zicht op het stadje met zijn honderden vakantiehuisjes. Het strand ligt bezaaid met schelpen en mosselen.

De kinderen vinden het ook leuk om schelpjes en mosselen te rapen.

Het tentenrestaurant  “Strandkombuis” nodigt wel uit om eens een kijkje van nabij te nemen. (Kombuis is Afrikaans voor keuken). En inderdaad, het loont de 74 houten treden.

Op uitzondering van het kombuis is het volledig restaurant ondergebracht in een tentenstructuur. Er zijn al enkele klanten gearriveerd voor de lunch. We informeren of wij hier ook een plaatsje kunnen versieren voor een korte hap, maar spijtig genoeg is de keet vanmiddag reeds volboekt.

In de steenoven liggen de broden reeds te bakken.

Verser dan vers…

Nogmaals het idyllische Yzerfontein.

Jammer dat wij geen plaatsje kunnen versieren in “Strandkombuis”.

Het zal dan maar een lunch worden met “petit-beurrekes” in restaurant Toyota. Moet ook eens kunnen. Hierdoor staan we een uurtje roeger dan voorzien aan de poort van ons nieuw verblijf “Shenandoah” in Bloubergstrand. Nog maar aangebeld, of de elektrische poort Sesamé opent zich en Phil staat al klaar om ons parkingplaatsje aan te wijzen.

We worden hartelijk ontvangen door het echtpaar Steve en Phil. We kiezen voor  een lekkere kop koffie als welkomstdrink. Steve weet ons te vertellen dat die moeilijke naam “Shenandoah” verwijst naar een Amerikaans National Park in het westen van Virginia. We krijgen een rondgang in het prachtig complex. Vanuit verschillende hoeken hebben we prachtige vergezichten op de Bloubergstrand en zelfs op de 35 km afgelegenTafelberg. De twee honden Bruski en Jombo maken ook de verkenning mee. Bruski heeft het precies niet al te best voor met Hilde en eensklaps wil hij het kleed van haar lijf scheuren. Iets waar hij maar gedeeltelijk in slaagt.

Bruski gaat in de aanval op Hilde… Hilde houdt er gelukkig maar een scheurtje aan over. (in haar kleed…)

Inderdaad, een prachtig complex…

… met zicht op Bloubergstrand en de Tafelberg.

Onze kamer is ook best gezellig.

Het is weeral snikheet, en de rest van de namiddag zal het genieten worden in of rond het zwembad. In de late namiddag maken we ons op voor een wandelende verkenning van Blouwbergstrand.Prachtig zicht op de Tafelberg vanop het strand van Blouwbergstrand.

Er valt wel heel wat te fotograferen.

Dolce farniente op een bankje bij de zee en genieten van de laatste zonnestralen.

De ijsventer is ook al aan zijn laatste ronde toe.

Op uitzondering van een paar droge koekjes hebben we deze middag niets gegeten. Rond 19 uur beginnen onze magen stilaan protest aan te tekenen. Pal tegenover het strand ligt hier het alomgekende restaurantje “Ons Huisie”. Een huisie met een jarenlange geschiedenis. We krijgen een plaatsje op het buitenterras.

“Ons huisie”. Een huisie met een jarenlange geschiedenis.

Ik kies voor een penne, en Hilde voor een stoofpotje van vis. Doordat de ganse keet proppensvol zit is de bediening zeer traag. Maar dit is minder erg omdat we een prachtige zonsondergang meemaken en ook ideaal genesteld zitten om allerlei tafereeltjes te kunnen opvangen.

Mooie zonsondergang.

Iedereen geniet…

De straatventers passen zich ook aan. Ze verkopen nu al hebbedingetjes met ingebouwde lampjes.

Tegen 22 uur trekken we naar huis. Intussen is het bijna pikdonker geworden. Het bedje zal weeral deugd doen.

Ontbijtruimte op het verdiep.

Na het ontbijt trekken we iets vroeger naar het strand, want gisteren was de grootste activiteit van de vissers reeds voorbij toe we er aankwamen.

Deze morgen zijn de meeste vissersbootjes nog op zee, want hun trailers liggen hier nog op het strand.

De tractor is ook al stand-bye om de bootjes te gaan binnenhalen.

Deze zijn reeds hun bootje en hun vangst aan het binnenhalen. Op zee zitten ze maar met twee op zo’n vissersbootje, maar als ze aanmeren komen er een vijftal helpers bijgesneld. Het zijn allemaal kleurlingen , ze spreken Afrikaans en hun opa’s visten hier al. Kleurling is een vage, veelomvattende term die dateert uit het apartheidstijdperk. Kleurling was de categorie mensen die niet blank, zwart of Indiaas waren. Ze konden afstammen van de Khoi en de San, de oorspronkelijke bewoners van Zuid-Afrika. Het duurt niet lang of Hilde heeft contact met een paar van die scheepsjongens. Ze vragen niet liever om op de foto te staan. Leuke kerels…

Ze komen maar al te graag op Hilde’s I-Pad.

Zo fier als een gieter.

Nadat de vis gedeeltelijk ter plaatse is opgekuist gooien de vissers een de afval op het strand. Bevuilend zul je denken; niets van… binnen de kortste komt een kolonie meeuwen aangevlogen, en in no time is de smurrie van het strand verwijderd.

Op een mum van tijd is de smurrie opgekuist.

Intussen trekken de eerste helpers naar huis; ze werden betaald in natura; ze kregen een deeltje van de vangst mee.

Wie wil er een kreeft van mij kopen?

De illegale handel in kreeft tiert hier welig, en op verschillende straathoeken staan jonge dealers de inzittenden van de wagens attent te maken op hun waar.

Jij wil toch een kreeftje van ons kopen?

De professionals vissen veel meer dan het toegelaten quotum en proberen dan hun overschot door loopjongens in het zwart te laten verkopen aan restaurants, toeristen en aan wie maar wil. En de politie staat zo goed als machteloos. Immers, de vissers hebben informanten. Ze weten wanneer er patrouilles zijn of wanneer er invallen komen. En dus draait het handeltje maar verder… Met andere woorden; de misdaad deed hier ook zijn intrede. Een viertal jaar geleden werd het dorp opgeschrikt door de nog steeds niet opgeloste moord op de eigenaar van The Noisy Oyster.

Als de patrouille eraan komt zitten ze gewoon wat te luieren op straat…

In een restaurant betaal je makkelijk twintig euro voor een goed bereide zeekreeft, op straat heb je al een stevig exemplaar voor drie euro.

Tegen 11 u houden we het voor gezien, en plannen om een tochtje te maken naar Velddrif, ongeveer 45 kilometer hiervandaan. We passeren de township van Paternoster en nemen hier wat gas terug. Er valt hier van alles te zien in de meest uiteenlopende decors.

Wasdraad in de township.

 

Bijna alle vissers wonen in deze wijk.

Decors in alle kleuren.

Met winkeltjes achter tralies.

Nu maar vlug terug de weg op naar Velddrif. Met toch nog één fotostop bij een grote kudde schapen.

Velddrif ligt aan de monding van de Bergrivier en het stikt er van de flamingo’s en pelikanen. Wie Velddrif zegt denkt Bokkumstraat. Een zandpad waarlangs de kleine vissersbootjes aanleggen en hun vangst aan land brengen. De vis wordt gezouten en te drogen gehangen en verkocht als “bokkoms”.

Hier zie en ruik je om de haverklap de bokkoms te drogen hangen.

Flamingo’s in overvloed…

… een eenzame pelikaan…

… en af en toe een witte reiger.

De linkeroever van de bokkumstraat is dan weergevend met kleine galerijtjes, eethuisjes en prularia winkeltjes. In verschillende van die stalletjes kan je hier voor een prikje plankjes kopen met zeer leuke spreuken kopen. De humor hangt hier als het ware in de lucht.

Zonder woorden…

 

En dit is Tjok, sinds jaar en dag de uitbater van dergelijk winkeltje met aanpalend eethuisje.

My ex skoonma : de ingang cen Tjok’s winkeltje.

Naast het winkeltje van Tjok het galerijtje van Marina Clunie.

Tweeling in de Bokkumstraat.

Het is al een stuk in de namiddag als we nog een hapje met een koffietje nemen op het terras van hotel Riviera. Van hieruit hebben we een fantastisch uitzicht op de rivier. En ook op de locals die op allerlei verschillende manieren hun weekend aan het inzetten zijn. Vissend, zwemmend of aan de barbecue.

Eenmaal terug in “De Linden” genieten we voor de rest van de namiddag van onze accommodatie, van de mooie omgeving en van het strand.

Vanavond hebben we een tafeltje in Restaurant “Voorstrandt”. Zoals de naam laat vermoeden; met zicht op het strand. Het uitzicht en het interieur zullen ons het best bijblijven, want zowel service als kwaliteit zijn allesbehalve toppers. Tegen 22 u trekken we in het donker en te voet naar huis, gelukkig maar drie minuutjes stappen.

Paternoster by night.

 

De Linden by night.

We zijn een half uurtje op de kamer als we nog een FaceTime oproep van het thuisfront krijgen.

Leuk gesprekje nog met Bert, Caroline en kleindochter Léonie. Mooie afsluiter van deze overvolle dag.

 

 

Ook in “De Linden” worden we verwend met een zeer verzorgd ontbijt. Als we terug naar de kamer trekken om ons klaar te maken voor onze wandeling bemerken we dat ons kamer reeds piccobello is opgemaakt.

Terug van ’t ontbijt, en de kamer is reeds opgemaakt.

En als we onze wandeling aanvatten staat onze Corolla nog als enige wagen op de parking. We wandelen richting strand. Net zoals verleden jaar worden we terug verrast hoe idyllisch en rustgevend Paternoster wel is. Denk: zee, strand, oud vissersdorpje, authentieke vissersbootjes, verse kreeft en geen busladingen toeristen. Een klein stukje paradijs, bijna helemaal voor ons alleen.

Een klein stukje paradijs.

Idyllisch en rustgevend.

Bijna volledig voor ons alleen.

Tot voor twintig jaar was Paternoster een petieterig klein dorpje van niemendal  waar alle locals aan de kost kwamen in de visserij en aanverwanten.

En toen kwamen de toeristen, de artistiekelingen en de rijke stedelingen, verlangend naar rust en inspiratie aan een ongerept stukje Westkust met uitzicht op de baai en het eindeloze ballet der golven. In hun kielzog werden er ‘kunstwinkels’ geopend en restaurants met ludieke namen als The Square Spoon en The Noisy Oyster.

The square spoon.

Er ontstond een symbiotische relatie met de locals, waarbij blank met de geldbuidel zwaaide in ruil voor goedkope kreeft, vis en arbeid, die werd geleverd door kleurlingvrouwen die als schoonmaaksters in de huizen, pensions en restaurants gingen werken.

De stedelingen komen hier mooie vakantiewoningen en restaurants openen. In het centrum van het dorp, met fantastische uitzichten over de baai en gemakkelijke toegang tot het strand, staan de villa’s en bungalows die rijke blanken hier de afgelopen vijftien jaar hebben laten neerzetten.

Al die huizen moesten voldoen aan strenge voorschriften die hebben voorkomen dat Paternoster wordt ontsierd door de megalomane kolossen die je in veel andere Zuid-Afrikaanse kustplaatsen aantreft. Ze zijn smaakvol, sprankelend wit en niet hoger dan één verdieping met zolder. Toeristenbrochures spreken van ‘een stukje Griekenland in Zuid-Afrika’.

 

Aan restaurant “Gaaitjie” zien wij op het uithangbord een pub voor verse mosselen. Dat willen we wel eens proberen. We kunnen ons installeren met zicht op zee. Onze kelner vertelt dat het mosselgerecht slechts een voorschotel is, maar we laten ons niet beïnvloeden en bestellen alleen die mosselen. Misschien niet zo fijn als onze Zeeuwse mosselen, maar ze mogen er toch best wezen.

Lekkere Paternoster mosselen.

Een glaasje rosé past uitstekend bij Paternoster-mosselen.

Bijna tegenover het “Gaaitjie” is er nog een mini-centrum met een koffiehuis en nevenaam een viertal winkeltjes. We lopen even de winkeltjes binnen. Geen micmac spulletjes zoals gewoonlijk, maar werkelijk enkele zeer mooie zaken. In Timeless coffee gaan we op het terrasje een cappuccino proeven.

Enkele mooie mannequin poppen.

Terug onderweg naar onze B&B hebben we nog een korte ontmoeting met een plaatselijke kerel en zijn hondje. Vier jaar geleden werd het beestje brutaal omvergereden  door  een auto. Het hondje hield er een gebroken pootje aan over. Maar al die jaren zorgt en vertroetelt de jongen het zonder er maar één seconde aan te denken om het te laten inslapen. Het is nochtans een zielig zicht om het hondje te zien rondhuppelen. Maar het is blijkbaar toch gelukkig, en zijn baasje ook. Tegen 16 uur komen we terug in “De Linden”. Er ligt een boodschap in de receptie waaruit blijkt dat er een telefoontje kwam van restaurant “Noisy oyster”. Er zou een annulatie gemeld zijn, waardoor zij vanavond om 19u30 toch een plaatsje voor ons zouden hebben. Graag meegenomen.

 

De Noisy oyster is wel degelijk volboekt. Wij hebben geluk dus dat Chanica ons heeft uitgekozen om die annulatie op te vangen. Het is hier werkelijk een zeer gemoedelijke keet. Met een lange geschiedenis.

Chania met haar gastenboek voor vanavond.

Het overdekt terras van de Noisy oyster.

Ten alle kante hangen hier ook leuke spreuken

Hilde opteert voor geroosterd filet van angel fish, en ik hou het bij een lamsboutje. Zeer lekker allebei.

Geroosterd filet van angel fish.

De toilet regels in de Noisy oyster.

Tegen 21u30 trekken we tevreden naar huisje “De Linden”.

Jan en Christiane bij “Allesverloren”

Vandaag een uurtje vroeger uit de veren. Trouwens, we versassen naar een andere locatie. Vannacht kregen we een foto toegemaild van Jan en Christiane die gisteren nog het wijndomein “Allesverloren” bezocht hebben. Leuke foto. We ontbijten terug op het open terras, en na drie dagen bemerken we nu pas dat dit de “Iceberg Terrace” noemt. Beter laat dan nooit… Komt ons daar plots ook een vogeltje aan ons ontbijt. Misschien om afscheid te nemen?

Een geel vogeltje komt afscheid nemen.

Volgt de klassieke afrekening. In de receptie is men weer zo vriendelijk; je zou wel denken dat ze spijt hebben dat we vertrekken. “Rijk’s” is werkelijk een top adres qua locatie, onthaal, super kamers en lekker eten. Voor de blog lezers die Afrika bezoeken of nog willen bezoeken geef ik hierbij een afbeelding van hun folder. Je weet maar nooit.

“Rijk’s” – Liggingsplan.

 

“Rijk’s” – De folder.

Na het laden van onze koffers kunnen we rond 10 u de baan op. Vooraleer Tulbagh te verlaten willen we nog onze belofte van gisteren nakomen; dus gaan we een koffietje drinken in Hotel Tulbagh. We informeren naar Izelna, en vandaag is ze inderdaad aanwezig. Onze kelner gaat ze roepen, Een paar minuutjes later staat ze aan ons tafeltje. Ze ziet er stralend uit.

Izelna ziet er stralend uit.

Na twee jaren wordt het een blij maar ook emotioneel weerzien. Immers, acht maand ge leden verloor Izelna haar Papa, en drie maand later moest ze haar pasgeboren baby laten gaan. Schrijnend… Maar ze ziet de toekomst intussen weeral positief tegemoet. We hebben een lange babbel, en de kans is groot dat we de eerste dagen van april een avondje samen kunnen doorbrengen in Kaapstad. Zij neemt dan, samen met haar Mama een viertal dagen vakantie in de Moederstad, en wij verblijven daar de laatste dagen voor onze afreis. Misschien lukt het wel.

We verlaten Izelna enTulbagh hotel. Nog maar pas in de straat, of daar zitten twee schooiers die om geld smeken om wat eten te kopen. Geld hebben we niet, maar we hebben wel voor elk een halve pizza. Ooh, ooh, wat is dat welgekomen… en ze krijgen er nog een petje bovenop. Ze vallen in aanbidding voor “the Lord” omdat dergelijk geschenk uit de lucht valt. En wij zijn ook gelukkig.

Zo blij met de (koude) pizza en het petje.

Zonder woorden…

We zijn nog met die stakkerds aan het praten als daar twee winkelverkoopsters passeren. Of zij ook zo’n petje kunnen krijgen… natuurlijk.

Aan zulke lieve dames kan je toch geen petje weigeren…

Het museum van Tulbagh krijgt een nieuwe facelift.

Tegen de middag rijden we door Vredenburg, ongeveer halfweg ons parcours. We passeren een grote mall, en daar willen we wel eens een uurtje rondwandelen. Onwillekeurig denken we hier beiden aan Wijnegem shopping center. Je kunt niets bedenken wat hier niet te vinden is. Na een vijftal gangen op twee verdiepingen houden we het toch voor bekeken. Aan de uitgang naast de parking ligt een verzorgde Ocean Basket. Misschien hier een kleingheidje verorberen. We opteren voor een kleine portie scampis, maar dat blijkt een culinaire vergissing te zijn. Ze zijn oud, koud en hebben daarenboven een vieze geur. Wij geven een beleefde opmerking aan dienter Tanya. Die komt ons na een paar minuutjes melden dat ze het heeft doorgegeven aan de manager. En daarme kunnen we het stellen. Betalen dus en wegwezen. Onze beoordeling op Tripadvisor zal navenant zijn.

The noisy oyster -the place to be.

Aangekomen in Paternoster maken we een stop aan de Noisy Oyster, een heerlijk restaurant en “the place to be” van Paternoster We smeken om een tafeltje voor vanavond, vrijdag- of zaterdagavond. Niets van onze argumenten kunnen Debbie van gedacht doen veranderen; voor geen enkele van die avonden is er een plaatsje te versieren. Ze belooft wel ons op te bellen moest er van hier of daar een annulatie uit de lucht vallen.

Van hieruit naar “De Linden”, onze locatie voor de drie volgende nachten. Het ziet er allemaal zeer netjes en ruim uit.

“De Linden”, op enkele meter van het strand.

Bed – bad – douche : all in one.

Leuk buitenterras.

We hebben nog ruim de tijd om een lange wandeling te maken langs de zeelijn.

De vissers kieperen afval in zee, en dat is lekkernij voor de meeuwen.

De prachtige baai van Paternoster.

Tegen 19u 30 u trekken we naar restaurant Rueben’s. Reserveren hoefde niet, en inderdaad; de keet zit met moeite halfvol.

 

Mooi interieur, maar kleine bezetting.

Hilde opteert voor een taglatelli met groentjes, en ik kies voor een porc belli. Gedurende het genieten van die lekkere schotels hebben we een exclusief zicht op de prachtige zonsondergang.

Prachtige zonsondergang.

Tegen 22 u naar B&B De Linden voor boekje, badje, bedje.

 

 

Wat ruist er door het struikgewas? Deze morgen reeds vroeg in de weer om een vogel op zijn nest te betrappen.

Terug ontbijt op het buitenterras. Voor Jan en Christiane wordt het hier de laatste keer. Wij blijven nog één dagje langer.

Het ontbijt bij “Rijk’s”. Super verzorgd.

Jan is bang dat de vliegen ook op zijn hoofd zouden afkomen.

Tegen 11 uur rijden we, elk met eigen wagen, naar het centrum van Tulbagh. Hier willen Jan en Christiane nog enkele inkopen doen. Intussen slenteren wij wat wat rond in de hoofdstraat.

’t Is weeral vollen bak aan de muurbank.

We hebben voor deze middag een tafeltje besteld in het ons reeds bekende restaurant “Val du Charron” in Wellington. Ongeveer 50 kilometer hiervandaan. Voor Jan en Christiane ligt dit op de baan voor hun volgende bestemming (Riebeek West). Wij daarentegen zullen de weg terug moeten nemen.

Eenmaal Wellington bereikt willen we Jan en Christiane zeker eens meenemen naar “Elle”, een mooie interieurzaak. Jan was vroeger een collega; hij runde een meubelstofweverij in Desselgem. Heden ten dage wordt Hartex (HARinck TEXtiel)nog steeds actief gerund door een van zijn zonen.

De uitbaters van “Elle”.

Jan en Christiane zijn inderdaad zeer enthousiast over hetgeen hier allemaal te verkrijgen is. Niet alleen meubel- en gordijnstoffen, maar ook alles wat het interieur aanbelangt. De dame die Elle runt vertelt dat ze gespecialiseerd zijn in het sleutel op de deur inrichten van volledige interieurs. Zowel voor nieuw- als vernieuwbouw.

Alles voor het interieur.

Intussen hebben Hilde en Christiane reeds een keukenschortje aangepast. En ook twee zakken voor de vuile was, eentje voor wit en eentje voor gekleurd wasgoed vallen best in de smaak.

Hilde met het keukenschortje en de twee waszakken. Zulke praktische zaken kan je toch niet laten liggen.

Samen met Jan gaan we wat snuisteren in het kamertje waar de staalboeken van alle stoffen liggen. Honderden liggen er hier. Maar wat blijkt… er liggen er enkele tussen van… HARTEX. Dit bewijst dat we in een klasse interieurzaak beland zijn.

Hiermee is Jan zo fier als een pauw… Hartex in South-Africa.

We nestelen ons in een hoekje en bestellen een koffietje. Jawel, Elle is ook een koffiehuisje. Leuke combinatie.

In een hoekje van de showroom is Jan vol ongeduld aan ’t wachten op zijn cappuccino.

“Val du Charron”; het domein met de reuze olifant.

Tegen 13 u rijden we het domein met de grote olifant “Val du Charron” binnen. Het binnen restaurant zit afgeladen vol met een groep Franse toeristen. Wij installeren ons dan maar op het buitenterras. Toevallig of niet worden we terug bediend door Keezo, onze kelner van twee weken geleden. We houden het heel simpel en sober; 3 maal steak tartaar en 1 maal calamar.

Keezo is terug onze kelner.

Hilde gaat nog efkes het mooie landschap rond Val du Charron bewonderen.

Tegen het einde van de lunch is ons voorlopig afscheid aangebroken. Jan en Christiane trekken nu naar Church Hill in Riebeek West (een adresje welke ze van ons kregen) en wij terug naar Rijk’s in Tulbagh (een adresje dat wij door hen leerden kennen). Waarschijnlijk ontmoeten we Jan en Christiane binnen een tiental dagen terug in Hermanus.

Onderweg maken we nog een stapje voor een typisch Afrikaans tafereeltje.

Tegen 16u30 zijn we terug in Rijk’s. Nu enkele uurtjes genieten van al het moois dat dit domein te bieden heeft. Ikzelf waag me zelfs een half uurtje in het lauwe zwembadwater.

Vanavond rijden we naar “The olive terrace”, het buitenrestaurant van Tulbagh hotel. En weeral is onze dienster Izelna niet van dienst. Haar collega Tanny verzekert ons dat ze morgen hier zeker de ganse dag zal zijn. Misschien komen we dan nog een koffietje drinken. Voor vanavond houden we het bij een pizza Marguerita en een vegetarian.

Het feeëriek verlicht terras van The olive terrace.

We hebben beiden moeite om de helft van die reuzetaarten te verorberen. Ongevraagd krijgen we twee doggy bags, en we nemen die dan ook mee. Je weet maar nooit dat we op onze terugweg of morgenvoormiddag een arme sukkel ontmoeten. Om 21 uur terug op onze kamer N° 11. Een beetje bloggen, een beetje lezen. Nieuws, Blokken en Thuis op BVN. Onverwachts krijgen we nog een FaceTime oproep uit Waregem. Een lang gesprek met Caroline en Bert. Met al het nieuws uit Waregem en omstreken. Ook de nieuwsjes van de kinderen en de familie. En het is bijna allemaal positief nieuws. Dus nadien… beddeken in!

Laat op de avond nog tien minuutjes FaceTimen met Caroline en Bert.

Om 8u30 zitten Jan en Christiane reeds op hun terras naar ons aan het wachten om samen naar het ontbijt te gaan. We krijgen een tafeltje op het half open terras.

Het ontbijt wordt ons gedeeltelijk bediend, en voor het resterende gedeelte is er self-service.

Ziet er feestelijk uit.

Jan zit weeral aan de drank; fruitsap…

We hebben van hieruit zicht op de activiteiten in de wijngaarden van “Rijk’s”.

We maken een planning voor de dag. Jan en Christiane vertellen zeer enthousiast over het wijndomein Saronsberg, enkele kilometer hier vandaan. Niet alleen de wijn is er top, en er moet eveneens een prachtige art-gallery te bezoeken zijn. Meer moet dat niet zijn. Een rustig dagje dus in het verschiet.

Na het ontbijt maken we er nog een uurtje dolce farniente van en tegen 11 u kiezen we koers naar Saronsberg.

En weg zijn we… Als we het domein oprijden worden we al direct overstelpt door enkele prachtige beelden in de tuin.

Voor het gebouw lig er een grasperk met een waterpartij en mooie beeldhouwwerken. Dat is een voorsmaakje van wat we kunnen bewonderen in het gebouw van het wijndomein.

Prachtige integratie van kunst en natuur.

Een voorsmaakje…

Het hoofdgebouw van Saronsberg.

De centrale bar is de proefruimte en we zien meteen dat kunst, licht en ruimte met elkaar verweven zijn.

Wijnmakerij en kunstverzamelaar. Mooie symbiose.

Zeer vriendelijke ontvangst. Wij proeven een aantal wijnen. De Saronsberg Viognier bevalt ons als een van de besten.Een goed gebalenceerd wijntje met elegante finish.

Proeverij in de centrale bar.

De Saronsberg Viognier smaakt heerlijk. In een folder van Saronsberg vinden we een prachtig stukje proza over deze wijn:

If Viognier were a person, she would be my best friend’s sister. Blonde, curvaceous, with an air of beguiling perfume about her and an easy mixer in social circles and once you had a relationship with her, you were in it for the long haul. But she is not, she is a grape!

Ik probeer vrij te vertalen:

Als Viognier een persoon zou zijn, dan was zij de zuster van mijn beste vriend. Blond, gewelfd, met een air van verleidelijke parfum over haar. Ze zou zich gemakkelijk mengen in sociale kringen. Zodra je een relatie zou aangaan met haar, dan zou het er een zijn van lange termijn. Maar Viognier is niet die zuster van mijn beste vriend, …ze is een druif!

Misschien is dit het beeld van de zuster van die beste vriend. Een beschreven blad.

Ze zit dan nog op een ezel. En die ezel is ook beschreven.

Intussen is Christiane al aan de rode Shiraz toe.

Na de tasting is het tijd om de verschillende expo-ruimtes te bezoeken. Tussen de kunstwerken door kunnen we ook verschillende malen kennis maken met de wijnmakers. Door glazen deuren kunnen we op op een balkonnetje het productieproces volgen.

De wijnmaker steekt het fermentatieproces een handje toe.

Een enorm gevaarlijke karwei. Ze staan met twee op een losliggende plank. Ze moeten beiden een zware beweging maken om die mengspil op en af te bewegen. Verliest er ééntje zijn evenwicht, dan tuimelt hij in die druivendroesem, en is binnen de kortste keren gestikt. De man weet ons te vertellen dat het niet de eerste keer zou zijn dat zoiets gebeurt.

Vanop een balkonnetje kunnen wij alles volgen.

Drie schilderijen en één venster op de wijnmakerij.

Alles privé bezit van Saronsberg.

Paus Benedictus XVI hangt er ook tussen. Toepasselijke titel van het werk; “GODS ROTTWEILER”.

De opslagplaats met het bureel van de wijnmakers.

kunst… met kleine k

Al bij al is Saronsberg een mooie, ja zelfs een unieke ervaring. Bij het verlaten van het domein bemerken we dat zij ook middenin hun wijngaard over een kapelletje beschikken.

Tulbagh Hotel.

Op de terugweg, intussen al 14 u, gaan we een licht lunchke nemen in Hotel Tulbagh. We houden het voorzichtig bij tomaat mozzarella of carpaccio. Kelnerin  Izelna die we sinds vier jaar kennen is vandaag weeral off. Geen geluk dus.

Op de terugweg door de Hoofdstraat bemerken we dat de herstelling aan het afgebrande Kaap-Hollandse huis zeer vlot verloopt. Zopas heeft men het eerste stro afgekieperd, en morgen kunnen de stielmannen aanvangen met dekken. Het is weeral verzengend warm en de rest van de middag brengen we door in de luwte van de kamer of aan het zwembad. Genieten…

Genieten maar.

Intussen zijn de tuinmannen duchtig aan het sproeien. In de ganse Westkaap smeekt men om regen, die maar niet komen wil.

In de luwte van de vooravond genieten we terug van een flesje Antataxia. Met nogmaals dank aan onze Belgische vrienden die nu zitten te bibberen van de kou of te schuilen voor de regen. Om jullie niet tegen de borst te stoten plaats ik geen foto’s van dat apero gebeuren.

Achter die struiken zitten we van de Antaraxia te genieten.

Geduldig wachten op de dames die zich aan het opdirken zijn voor het avonddinner.

Het dinner houden we ook sober; ofwel een steak, ofwel een viskroket. Tegen het einde van het dinner is het pikdonker geworden en vertoont de maan zich in haar mooiste gedaante. Jan vindt dat dit een Amarulla verdient. Dubbele of enkele vraagt kelnerin Marita. Het antwoord ben ik vergeten… Slaapwel!

Amarulla by moonlight…