Hilde en Christian Devos 2023

Afscheid van Koen en Véronique

De Bastards met de crew van Church Hill

Bij Koen en Véronique zit onze termijn er op. Laatste ontbijt, inladen, afscheid nemen, en weg zijn we.Vooraleer we definitief de streek verlaten passeren we nog even in Riebeek Kasteel. Een paar galerijtjes, wat rondkuieren en een frisse jus d’orange in het Royal Hotel.

“The Gallery” in Riebeek Kasteel. Mooie kunststukjes.

Van alles…

Inderdaad…

Nog eentje uit “The Gallery”.

Nog altijd op zoek naar een geschenkje voor Liliane. De tijd begint te dringen.

Het mooie kerkje van Riebeek Kasteel.

Op stap naar het Royal-Hotel.

Hier op het terras genieten we van een verse jus d’orange.

Meisje in Afrika.

Pittoresk straatje in Riebeek Kasteel.

Aan het benzinestation moeten we deze laten voorgaan.

De pompist krijgt hulp bij het wassen van de voorruit.

Luc heeft een brandgeur waargenomen en omdat we ons in een benzinestation bevinden roept hij dringend de brandweer op. Gelukkig vals alarm.

Onze pompist verdient een petje…

Er is er eentje jaloers… die wil er ook eentje.

Rond 11 u rijden we door richting Malmesbury, daar de N7 op richting Cape Town, en afslag aan Melbosstrand. Luc had deze morgen gebeld naar restaurant Orka, maar ‘s middag’s willen die niet met reservaties werken.

ORCA neemt geen reservaties aan voor de lunch.

We proberen dan toch maar op goed geluk af, en we hebben dat geluk. Eerst moeten we wel voor een half uurtje in een apéritiefhoeje vooraleer we onze tafel krijgen.

Eerst een half uurtje in het apéro-hoekje.

We bestellen bijna allemaal iets verschillend, gaande van king prawns, king klip tot een plateau van zeevruchten. Dit alles overgoten met een glaasje Antaraxia.

King klip; zeer lekker.

Zeevruchten à la Orca.

Onze kelner Enrico weet ons op een leuke manier te entertainen. Voor elke schotel heeft hij een ludieke uitleg. En die uitleg gaat gepaard met een mimiek die weinig acteurs hem zouden nadoen.

Enrico is een echte fantast.

Terrace with view on the sea…

Van aan ons tafeltje hebben we inderdaad een mooi zicht op zee.

We sluiten onze lunch af met een koffietje uit Ierland. Vooraleer de reis verder te zetten wil ik wel nog efkes naar het toilet. Ik moet voorbij een terrasje, en daar zit een koppel blanke Afrikanen die mij aanspreken.

Een hoogst eigenaardig koppel op het terras van Orca.

Gewoonlijk ben ik het die met vreemden aan de praat ga, maar ditmaal zijn zij het. Madame zit in de Immo-branche, en ik denk dat Mijnheer al enkele jaren met pensioen is. Of ik soms op zoek ben om een appartement te kopen in Muizenberg? Of om er eentje te huren op lange termijn… of op korte termijn. Hoe meer die dame doorramt, hoe meer ik besef dat ze stomdronken is. Intussen is Enrico mijn koffie uit Ierland hier op tafel komen zetten. En de vrienden komen ook kijken waar ik wel gebleven ben.

De vrienden komen kijken waar ik blijf.

Oei, zij verjaart op dezelde dag als Guy. Daar hoort een dikke zoen bij. Guy kan zich juist op het gepaste moment wegtrekken. Bij Luc heeft ze ook al vlug een reden gevonden om hem met een smakzoen te bedekken. Maar Luc is nog vinniger dan Guy en ook die kus gaat verloren in de ruimte. Als ze nu hoort dat ik Christ noem is ze helemaal van haar melk… trouwens, zij is Christelijk… kind van the Christ. Ik zie hem niet aankomen… s  m  a  k!   Oesje, die is raak.  Het zal nog heel wat voeten in de aarde hebben om van het koppel af te raken. Uiteindelijk komen we er met een foefje geruisloos vandoor.  Als we enkele minuten later aan onze auto komen is die truut ons nog steeds aan het uitwuiven vanop haar balkon.

Die zatte truut is ons nog steeds aan het uitwuiven.

En nu richting Kaapstad en de ons al lang gekende WESTIN. Alhoewel het tamelijk druk is op de N2, bereiken we zonder kleerscheuren de parking van het hotel.

The WESTIN; prachtig gelegen in ’t centrum.

Aan de balie bemerken we ditmaal geen bekende gezichten, maar het inchecken verloopt toch supervlot. We betrekken allemaal een verschillend verdiep. Daarom spreken we om 19 af in de lobby. Van daaruit kunnen we dan samen naar restaurant “The 19^th” op , jawel… het 19e en hoogste verdiep van de “Westin”. In een rustige en gezellige atmosfeer en met een prachtig zicht op Kaapstad en de Tafelberg genieten we hier van een lichte dinner. Met een glaasje Chardonnay Kleine Zalze. En een gewoon koffietje.

Cape Town by night.

Er is vanavond een voetbalmatch; het unieke stadium, gebouwd voor de wereldbeker 2010 is mooi verlicht.

De feestelijkheden worden tegen 21u30 afgesloten, en welgezind trekt iedereen naar zijn kamer. Tot morgen.

 

Bij het ontbijt bespreken we terug onze daguitstap in samenspraak met Koen.Tegen 10 u trekken we de baan op. Onze eerste stop komt er reeds op enkele kilometer buiten Riebeek Kasteel. Kloovenburg; een wijngoed waar ze ook olijfoliën produceren.

Kloovenburg. Zowel wijn als olijven.

Koen raadde ons aan naar Willy te vragen, een vriend van hem. Die man zou alle deuren voor ons openen. Het productieproces van zowel de wijnen als de olijven.

Willy zou alle deuren voor ons openen.

Maar de deuren blijven spijtig genoeg op slot. Omdat men in deze periode aan de pluk toe is rijden de traktors heen en weer van de landerijen naar de productie. En is het veel te gevaarlijk om dan toeristen toe te laten binnen het domein. We mogen hier wel een wijnproeving doen, maar daarvoor vinden wij het dan veel te vroeg op de dag.

Wij beweren zeker niet dat we specialist zijn, maar de kleur van deze rosé doet ons niet direct goesting krijgen naar een proeverij.

Op weg dan maar naar Wellington, 33 kilometer hiervandaan. Tegen 13 u maken we daar onze opwachting bij Val du Charron. Op het grote grasperk bij de ingang staat een reuzegrote olifant.

Als Dominique haar lievelingsdier ziet, dan is ze niet meer in te tomen.

Een impressionante constructie, vervaardigd uit allerlei verroest ijzerafval. Ingredienten als electriciteitskabels, kookplaten, een fietswiel als een ijzerborstel, te veel om op te noemen.

Prachtig beeld in een subliem domein. Iets verderop ook een mooi paard.

Je zou bijna zweren dat dit een echt paard is…

Nog even de ingrediënten van die olifant van naderbij bekijken.

Een impressionant vergezicht vanop het terras.

In de Local Grill, het restaurant van Val du Charron serveert Chrisma voor iedereen een steak van een uitsluitend met gras opgevoede koe. Met frietjes en béarnaise saus. (Nee  nee, we zitten niet in België).

De Local Grill van Val du Charron profileert zich als specialist van alle vleesbereidingen.

Zelfs de bord onderleggers liegen er niet om.

We worden bediend door de leuke rode dienster Crisma en haar collega Keezo. Het vlees is inderdaad zo mals als nonne-tetjes. Alhoewel; hierdoor vind ik dat  de goede vleessmaak gedeeltelijk verdwenen is. Niet iedereen geeft me hierin gelijk, maar dat hoeft ook niet. Onze lunch zal voor enkelen nog bezegeld worden met een witte madame, voor anderen met een cappuccino.

Onze leuke rode serveuse Crisma.

Ons uitzicht gedurende de lunch.

Na de lunch blijven we nog meer dan een uur bijpraten over koetjes en kalfjes.

Eensklaps komen twee heren die van aan het zwembad komen langs onze tafel. Ze hebben de glimlach op de lippen, want ze hebben ons volledig gesprek kunnen volgen. Gelukkig hebben we maar over die koetjes en die kalfjes gepraat en niet over familie of vrienden. Olivier en Bart zijn inderdaad twee Vlamingen van Meise. Ze runnen samen een reisagentschap, en zijn hier om een reis voor te bereiden. We hebben met hen ook nog een aangename babbel.

Olivier en Bart zijn de managers van B&O International Travel. Ze organiseren management incentives, seminaries en business trips over heel de wereld.

Als afscheid willen Chrisma en haar collega Keezo ook wel eens op de foto.

Als afscheid wil Dominique natuurlijk nogmaals met de olifant in beeld.

Intussen zorg ik ervoor dat het beest niet wegloopt…

… terwijl Luc de slagtanden nog even komt strelen

We rijden de wijnheuvels af, en houden even halt bij een groep plukkers. Enkelen zijn nog in de weer tussen de ranken, maar de meesten staan al te wachten op de tractor die hen naar hun logement brengt.

Gedaan voor vandaag…

… en wachten op de bus.

Ze komen allemaal uit Zimbabwe. Ieder jaar verblijven ze hier  een vijftal weken om de wijnpluk te doen. Voor elke bak die ze inleverden kregen ze op het land een zwarte jeton. Nu kunnen ze hier bij een vrouwelijke kleurlinge, een soort controleuse, hun zwarte jetons inwisselen voor oranje jetons. (Per tien zwarte krijgen ze één oranje jeton). Morgen kunnen ze dan die oranje jetons inwisselen voor geld. Als we vragen aan de controleuse waar ze allemaal slapen krijgen we als antwoord; “wij slapen hier op de boerderij” en dan kijkt ze naar de Zimbabwe’s en voegt minachtend toe “en die zwarten daar slapen in Wellington”. De Zimbabwe’s kunnen uiteraard niet lachen met die opmerking. Zo zie je maar dat onder de Afrikanen ook racisme heerst. Er is er zelfs eentje die roept; “wij zijn geen zwarten, wij zijn Zimbabwe’s”.

Ik probeer het tij te keren en begin enkele van die dames op te jutten om een lied te zingen uit hun mooi land. Ik bemerk alras dat ik er een paar op m’n hand krijg, en bezorg die alvast een petje. Nu is het hek helemaal van de dam.

Die twee zetten een lied op gang, enkele anderen volgen, en binnen de kortste keren is de ganse meute aan het zingen.

Er springen er een paar recht, en die beginnen zelfs te dansen. Zo mooi. Die gasten hebben vandaag tien uur op het land gewerkt in een temperatuur van 30 graden, en nu staan ze hier terug te dansen en te kwelen alsof hun leven ervan afhangt. Spijtig genoeg heb ik geen petjes genoeg voor iedereen. Maar ze hebben prcies een verdeelsleutel om ook dit te regelen.

We nemen afscheid van Zimbabwe. De ganse groep blijft ons nog lang nawuiven. In Wellington kennen we een leuke dorpswinkel “Elle”, en daar willen we ook nog wel even naar toe. We kunnen er ook koffie en zelfs ijskoffie krijgen.

Op naar Wellington.

Mooi gepresenteerde stoffen. Voor mij is dit pure nostalgie.

Een mooie interieurwinkel waar men op het terras een koffietje kan gebruiken.

En dan rijden we ons volgend hoogtepunt tegemoet; de Bain’s Kloof”. Omdat er halverwege de negentiende eeuw nog geen goede verbindingsroute bestond tussen de regio Wellington en het Afrikaanse binnenland werd toen aan Andrew Bain de opdracht gegeven om een weg aan te leggen. Bain begon het gebergte te verkennen en plannen te maken in 1846 en in 1849 startte hij met de aanleg van een weg door de kloof. De werkzaamheden werden verricht door gevangenen. In 1853 kon de weg in gebruik genomen worden. Spectaculaire haarspeldbochten wisselen af met adembenemend mooie vergezichten.

Adembenemende vergezichten…

… en spectaculaire haarspeldbochten.

Op geregelde tijdstippen een fotostop.

Op verschillende plaatsen heeft er de laatste weken brand gewoed. En nu het gebladerte afgebrand is kan je ook wel zien dat de Afrikanen het niet zou nauw nemen met het milieu.

Intussen zitten we weer tussen al het natuurschoon.

Spijts al dat moois zijn er een paar in de wagen die moeite hebben om de oogjes open te houden. Nee nee… chauffeur Luc blijft monter doorbijten.

Als we Riebeeck West en onze Church Hill naderen houden we nog een stop bij de plaatselijke Pic & Pay.

Een paar bananen, een paar potjes yoghourt en wat droge koekjes; ons dinner voor vanavond. We hebben nog een viertal flesjes Antaraxia, en daar kraken we er ééntje van.

Het is weeral goed geweest. Tegen 10 uur zit iedereen op zijn kamer.

 

Ontbijt om 8:30 met alles erop en eraan. Koen en Véronique verzorgen zelf de service, en dat doen ze meer dan voortreffelijk. De schilderijtjes aan de muur zorgen voor de appetijt. In samenspraak met Koen bekijken we onze planning voor vandaag. Koen stippelt ons een grote toer uit. Achteraf beslissen we deze wat in te korten. We zijn immers met vakantie. Dus… rustig aan.We opteren voor een rit naar Tulbagh, met eventueel een bezoek aan een wijnkasteel. We zien wel hoe het uitkomt.

Rond 11 u rijden we Tulbagh binnen. We waren hier reeds verschillende jaren, maar toch trekken we nog even de info binnen. Je weet maar nooit dat er iets is veranderd.

De juffrouw van de info weet ons toch nog wat nieuwigheidjes mee te geven.

We lezen hier in a hurry het Tulbagh verhaal. In 1969 werd het zuiden van Afrika opgeschrikt door een zware aardbeving met het episch centrum in Tulbagh. De aardbeving was zelfs voelbaar tot in Kaapstad. Deze beving had een 6,5 op de schaal van Richter. Veel woningen waren verwoest. Er vielen 7 doden te betreuren. Meestal kinderen in de leeftijd van enkele maanden tot 7 jaar oud.

Tulbagh na de aardbeving van 1969.

Tijdens de aardbeving bleken de slecht gebouwde woningen het eerst te zijn ingestort. Na de aardbeving is met man en macht gewerkt om Tulbagh weer in de oude staat te herstellen. Dat is goed gelukt. In twee jaar tijd was het stadje weer opgebouwd en alle beschadigde woningen weer in oude glorie hersteld. Veel van die woningen dateren uit de Kaaps-Hollandse tijd.

Mooie woningen uit de Kaap–Hollandse tijd.

Eén van de opvallendste nieuwigheden is een Scenic Tractor Ride.  Elke avond om 18 u vertrekt een traktor met oplegger voor een rit bij zonsondergang in de omliggende bergen. Op de remorque zijn een zestal banken geînstalleerd die telkens plaats bieden voor 4 à 5 personen. Luc belt Andrew, de eigenaar op. Er is inderdaad nog plaats voor een vijftal personen.

De juffrouw vernieuwt het reclamebord van de tractor tour. Misschien omdat wij vanavond meerijden?

De Hoofd Straat. Allemaal huizen in de Kaap-Hollandse stijl.

Ook dat is Afrika; stomdronken om 11 uur in de voormiddag.

Het kerkje van Tulbagh.

Nog een straattafereeltje.

De zatterik van daarnet is intussen uit zijn roes ontwaakt. Hij strompelt tot bij ons om geld te schooien… wellicht om terug alcohol te kopen? Hij moet het stellen met een petje, en schijnbaar is hij daar ook gelukkig mee.

Het is bijna middag en snikheet. We gaan een fruitsapje drinken op het terras van Hotel Tulbagh. Spijtig genoeg is Izelna, het meisje dat we hier al een paar jaar kennen, vandaag niet van dienst.

Koen gaf ons de raad om voor een lichte lunch naar de wine estate “RIJK’S” te gaan. Er ligt ook een annex-hotel aan dit domein, en daar hebben Hilde en ikzelf een driedaags arrangement geboekt voor  binnen een tweetal weken. Goed dus om nu al eens een kijkje te gaan nemen. In het restaurant “Governors” is er altijd plaats voor een leuk gezelschap als het onze.

Luc gaat ons voor naar de receptie van “Governors”.

Hilde ziet het al zitten als wijnconsulente…

In het restaurant hebben we een prachtig uitzicht op de wijnvelden van “RIJK’S”.

We mogen aanschuiven. Op het menu : varkensvlees (ik), lam (Hilde, Luc en Guy) of salade (Dominique). Dat lam is wel onder een heel speciale gedaante geserveerd… ingepakt in een soort loempia pakje. De vrienden hadden wel een ander lam verwacht, maar uiteindelijk viel het toch nog mee. We drinken hierbij een Chardonnay van het huis. “Rijk’s Private cellar”.

Na de lunch lopen we nog even door de Hoofd Straat van Tulbagh. Spijts dat alle huizen heropgebouwd werden na de aardbeving staat er toch nog eentje troosteloos bij. Zes maanden geleden afgebrand. Zit nu volledig in de herstelfase.

Er is er weeral eentje verwoest. Ditmaal door een brand van enkele maanden geleden.

Volledig in de herstelfase. Binnen een tweetal maanden mag niets meer van de brand te zien zijn.

We gaan ook een kijkje nemen in Wolseley, een klein dorpe iets verderop. Niet veel zaaks. We riskeren ons enkele tientallen meter in de township van dat dorp, maar maken wijselijk rechtsomkeer. Eenmaal terug in Tulbagh gaan we een koffietje drinken in “Thing’s I love”. Een cafeteria met winkel in annex. Gelukkig zitten we hier overdekt, want intussen is het buiten weeral lichaamstemperatuur (37°) geworden.

“Things I love” is chocoladewinkel, souvenir-en kledingshop en ook cafetaria. De chocoladebereidingen staan netjes afgedekt tegen de vliegjes en muggen.

Onze dienster met de nieuwe Afrikaanse haarmode trend serveert ons een lekkere cappuccino.

Intussen kunnen de dames ook wat rondsnuisteren in de shop.

Na dit oponthoud moeten we dringend naar Oudekloof, waar we afspraak hebben met Andrew en zijn tractor.

Andrew laat ons één voor één het reglement ondertekenen.

Er zitten al een tiental medereizigers geïnstalleerd op de banken van de remorque. Vooraan de tractor is er een spellement aangebracht waar een paar mensen kunnen in opgevangen worden. Luc en Dominique moeten geen twee maal gepraamd worden.

Luc en Dominique moeten geen twee maal gepraamd worden.

Met veel lawaai vertrekt heel dat zootje de berg op. Af en toe wordt een stop ingelast waar Andrew uitleg geeft over fauna en flora.

Andrew weet ons regelmatig te entertainen.

Prachtige vergezichten.

Een unieke ervaring.

Onderweg worden we overstelpt met fenomenale vergezichten. Na een half uurtje tjokken over het smalle bergpad bereiken we de top. Daar heeft de echtgenote van Andrew intussen een tafel opgesteld met allerlei fuss en buss.

De dame van Andrew heeft incognito een prachtige fuss en buss opstelling gemaakt.

Lekkere hapjes.

Heerlijk frisse wijntjes en lekkere hapjes. Hier moeten we zijn, mannen ! Niet slecht. De “Oudekloof” wijntjes mogen er best wezen. Met het glas in de hand genieten we van de gloed van de ondergaande zon. Langs de ene kant de Riebeek valley en de andere kant de valley van Tulbagh. De fototoestellen en camera’s snappen er op los. Pure magie!

De “Oudekloof” wijntjes zijn super.

Hierbij hoeven geen woorden…

En Andrew blijft maar doorgaan…

Papa neemt een selfie met zijn twee dochters. Ook mooi!

Dit moet er ook nog op…

Leuke receptie… zullen we niet vlug vergeten.

Om 20 u volgt de terugweg naar beneden. Een uurtje later zijn we terug in Church Hill. Koen en Véronique komen nog informeren naar onze belevenissen.

23u lichten uit. Op naar morgen.

Zo mooi onze tafel.

Weeral aan ons laatste ontbijt toe, ditmaal in Franschhoek, en dan nog op Valentijn. Die patroonheilige van de liefde heeft onze tafel heel speciaal en mooi versierd. De andere gasten zijn zelfs een beetje jaloers. Er worden ook wederzijdse kusjes en cadeautjes uitgewisseld.

Hilde heeft gisteren stiekem een boekje kunnen kopen in een galerij. Allemaal portretten op de rechterzijde en begeleidende gedichten op de linkerzijde.

Onze mense twee… ’n heel toepasselijk boekje voor Valentijn.

Eenzame Guy mag vandaag ook wel eens verwend worden…

… hij ziet er inderdaad content uit.

De diensters krijgen ook allemaal wat snoepjes uit de “Lieflekkers-Sweethearts”.

We worden maar rond 12 uur verwacht in de gevangenis, dus kan er nog een promenadeke af in ‘t stad.

De hoek van ons straatje.

Het is weeral druk in de straatjes van Franschhoek.

Galerij in… galerij uit…

Foto’s, schilderijen… voor elk wat wils.

Man in de ruimte.

Kunstwerk met drie voeten.

Dit is geen foto… dit is een potlood tekening.

Tegen 11 u zit onze Hyundai afgeladen volgepropt. Afscheid aan B&B Macaron en zijn crew.

Afscheid aan de crew van MACARON.

We hebben een vijftiental kilometer te gaan richting Paarl en de Drakenstein gevangenis. In de volksmond wordt dit hier de Victor Verster gevangenis genoemd, naar de voormalige grondeigenaar.

Op weg naar de Victor Verster gevangenis. Door de mooie wijnlanden.

In 1988 werd Mandela na meer dan 20 jaar gevangenschap uit de gevangenis op Robbeneiland overgeplaatst naar die Victor Verster gevangenis, waar hij in een particuliere woning binnen de compound van de gevangenis woonde. Deze Victor Verster gevangenis werd vaak gebruikt als een opstap om lagere risico politieke gevangenen vrij te laten. Mandela werd hier nog twee jaar vastgehouden tot zijn vrijlating op 11 februari 1990.

Machteld bezorgde mij een kopie van de brief welke ze naar de directeur van de gevangenis stuurde. De wachter aan de slagboom noteert nauwkeurig de gegevens van auto, chauffeur. Eén voor één telt hij de inzittenden. Na het lezen van die brief zwaait de slagboom open en mogen we ons naar een bureeltje naast de refter begeven.

Op weg naar het bureelgebouw.

Hier en daar lopen gedetineerden in een oranje overall, maar fotograferen zit er nu niet meer in. Streng verboden – not done. Stel je voor dat je zelf gedetineerd bent; Je zou ook niet graag gefotografeerd worden. De man in het bureeltje leest aandachtig onze brief, Na wat heen en weer geloop schijnt de verantwoordelijke voor wie de brief bedoeld was, momenteel nog niet ter plaatse is. We worden uitgenodigd om ons te installeren in een ruimte die het midden houdt tussen een refter en een restaurant. Aan een soort bar zitten een paar mensen die schijnbaar op de toelating wachten om hun crimineel familielid te mogen bezoeken. Eenmaal neergezeten komt een soort kelner in burger met een menukaart. We bestellen een grote fles spuitwater (sparkling), maar daar heeft die man nog nooit van gehoord. In een gevangenis is er nooit spuitwater… alleen plat. Maar hij kan veel beter voorstellen. Blikjes met een soort grenadinewater.

Met dat lange paard (TALL HORSE) zullen ze hier waarschijnlijk een giraffe bedoelen. Maar met onze beperkte wijnkennis heeft dit waarschijnlijk niets met Chardonnay te maken.

Omdat we hier in de refter van de staf zitten kunnen we zelfs wijn bestellen. Dat hadden we beter niet gedaan… is niet te drinken. De scampis met kleverig sausje zijn bijna niet uit hun schaal te krijgen. Maar als dat gelukt is zijn ze best eetbaar. Afrekenen moeten we aan de bar. Onze kelner komt nog aangedraafd met de wijnfles die nog voor drievierde gevuld is. Hij heeft die in een plastieken zak gestopt en hij wil persé dat we die meenemen. We durven niet weigeren.

Nu zijn we nog steeds niet op de hoogte of we al dan niet het huis van Mandela kunnen bezoeken. Het probleem komt te berde; er is nog steeds geen toelating van hogerhand. Er verschijnt een nieuwe verantwoordelijke ten tonele. Deze brave man belooft zijn best te doen om iemand te vinden die ons mag en kan rondleiden.

Uiteindelijk wordt het de kok Colin. De man die deze middag ons “eten” heeft klaargemaakt. colin rijdt ons voor met een busje van het prison. Het wordt een rit van wel vijf kilometer. Een rit van afrasteringen en dubbele rijen prikkeldraad. Bekaert zou hier goede zaken doen.

Kilometers prikkeldraad.

Colin is een zeer vriendelijke man. Hij vertelt honderduit over het wel en wee in deze gevangenis. Hijzelf vindt dat dit prison veel te weinig beveiligd is. Bijgevolg  dat een paar maand geleden een gedetineerde ongemerkt ontsnapte. Hij is tot op de dag van vandaag nog steeds spoorloos.

Onze chef kok Colin vertelt ons alle wetenswaardigheden over het prison.

We zijn aangekomen aan het huis waar Mandela de laatste twee jaar (1988-1990) van zijn gevangenschap verbleef. Alhoewel… een gevangenis kan je deze villa moeilijk noemen.

Colin heeft de sleutels van de villa bij. Hij laat ons alle plaatsen, van de keuken tot de slaapkamer en badkamer bezoeken. We mogen plaats nemen in de zetel en zelfs op het bed van Mandela. Wat een privilegie. Bedankt Machteld.

Eet- en zitruimte. Niet mis…

Hilde aan het toilettafeltje van Winnie Mandela.

Wie kan er nu zeggen dat hij mocht plaats nemen op het bed van Nelson en Winnie Mandela?

Inderdaad… Luc en Dominique.

Nelson and I…

Luc en Guy hebben iets te bespreken.

En Colin; die blijft maar vertellen.

Op de dag van zijn vrijlating verzamelde hier bijna de volledige wereldpers, zodanig dat deze plaats bijna een bedevaartsoord werd. Buiten de poorten werd een reuzegroot standbeeld van Nelson Mandela opgericht. Hier komen dagelijks honderden toeristen. Die hebben uiteraard niet hetzelfde privilegie als wij. Zij komen niet verder dan een kijkje en een fotootje van over het muurtje. Vooraleer we afscheid nemen van Colin nemen we nog een groepsfoto aan het poortje vanwaar Mandela en zijn echtgenote Winnie 28 jaar geleden vrijgelaten werd. Dit voor het oog van de verzamelde wereldpers.

Door dit poortje kwamen Nelson en Winnie Mandela de vrije wereld ingestapt op op 11 Februari 1990. Dit in aanwezigheid van de ganse wereldpers.

Ons bezoek eindigt om 15u30. Colin rijdt ons terug tot aan de gate. Nog vlug een paar foto’s bij Mandela’s beeld, en dan de weg op naar Riebeeck West.

De Bastards; strijdvaardiger dan ooit.

Guy wil een foto met Mandela en met de dames. Dit pleziertje gunnen we hem graag.

Dag Nelson Madiba Mandela… tot later misschien nog eens.

Een uurtje later arriveren bij onze volgende B&B CHURCH HILL bij Koen en Véronique. Zij is van Zomergem , hij is … ook van Zomergem.

Véronique en Koen. Beiden van Zomergem.

Mooie accommodatie.

We krijgen een welkomstwijntje. Ook de nodige uitleg hoe alles hier marcheert. Daarna de koffers uitladen en even uitblazen.

Koen vertelt ons wat hier in de streek zo allemaal te beleven valt.

Om 19 u naar restaurant FELIX, 5 km verder op de baan in Riebeeck Kasteel. We worden ontvangen door Mr Felix himself, met een glaasje champagne. Het is immers Valentijn. Kiezen kunnen we vanavond niet, Wegens volboekt en Valentijn is er voor iedereen hetzelfde menu voorzien.

Tijdens de maaltijd bemerkt Guy een schilderij van Venetië en begint een verhaal over zijn komende zomervakantie. Onder impuls van Liliane hebben ze voor een tiental dagen een boot gehuurd in Venetië. Guy is immers een ervaren zee-kapitein, en wij zijn niet alleen goede vrienden, maar ook ervaren matrozen. Wij vinden het een formidabel idee van Liliane.  Alleen … het is een boot voor 8 personen en Guy wil ons nu nog niet verklappen wie die laatste twee plaatsen zullen invullen. Dat blijft nog een tijdje geheim. In ieder geval verheugen we ons al op die fantastische uitnodiging. Bedankt hiervoor Liliane.

De kwaliteit van het eten is niet om naar huis te schrijven. We hebben al héél wat beter meegemaakt. En de Irish coffee heeft zeker de whiskyfles niet zien passeren. Guy zal ditmaal zeker geen positief verhaal kunnen vertellen op zijn TripAdvisor. Maar het personeel is vriendelijk, en dat is ook al iets.

Leuk personeel.

Tegen 10:30 rijden we onder een schitterende sterrenhemel terug naar Church Hill bij Koen en Véronique – Dit was een lange dag…

De dag moet nog beginnen en hij kan al niet meer stuk. Eén van de eerste mailtjes is er eentje van kleindochter Léonie. Vanuit Leuven stuurt ze het resultaat van haar vijf  partiële examens;  ze is voor alles geslaagd.      Wauw…Proficiat Léonie. Fiere grootouders zijn we…

Goed nieuws van Léonie.

Aan de ontbijtceremonie van Macaron is er niet veel veranderd. Alhoewel; we krijgen nu ook Belgische pistoleekes en Franse croissants aangeboden. Hmmm… lekker!

Reeds vroeg in de morgen zijn de meidjes reeds aan het wassen en plassen.

De ligging van Macaron blijft uniek.

Rond 10 u trekken we er op uit voor een wandeling in Franschhoek. Het is dan al 24 graden. Door de vele galerijtjes en winkeltjes raken we al vlug in verschillende groepjes gesplitst. Maar sowieso hebben we terug afspraak om 11u30 in Macaron. Trouwens, om 13 u hebben we geserveerd in Terroir in Stellenbosch, ook al een wijnkasteel met restaurant.

Onderweg van Franschhoek naar Stellenbosch.

Om bij Terroir te komen moeten wel door de centra van Pniel en Stellenbosch. Er zijn heel veel ronde punten en verkeerslichten en hierdoor raken we tot twee maal toe in een lange file. Met een kwartiertje vertraging arriveren we uiteindelijk ter bestemming.

We rijden een paar kilometer in file achter een camion met wegarbeiders in de laadbak. We hebben een leuk gebarentaal onderonsje met die mannen.

De tuinman van “Terroir” is de tuinperken aan het opkuisen tegen onze komst.

Op de parking heb ik een leuk gesprekje met Madoda. Gesprekje over zijn afkomst en zijn Ethiopisch-Christelijke godsdienst.

De eerste indruk van Terroir is niet zo denderend. Zeker niet in vergelijking met de meeste andere wijndomeinen die we reeds mochten bezoeken.

Terroir; voedsel van Moeder Aarde.

Het culinaire gedeelte echter maakt alles goed. Coreen, onze dienster serveert ons gerechtjes waarvan onze smaakpapillen als het ware bedwelmen. Extreem lekker! Dit smakenpaleis komt zeker op nummer twee, en misschien zelfs op nummer één van ons Afrikaans gastronomisch lijstje.

Kippelever met foie-gras… een streling voor de smaakpapillen…

en ook de springbok is overheerlijk.

Terroir heeft zelfs een kookboek uitgebracht. Dat wil al iets zeggen…

De Chardonnay “Kleine Salze” is een zalige wijn…

… en die Kleine Zalze komt uit het Terroir domein. Dat wisten we niet. (Ik toch niet)

Het is 16 u als we het restaurant verlaten, maar we vinden het nog iets te vroeg om terug naar onze B&B in Franschhoek te trekken.

We verlaten Terroir; niet vooraleer echter afscheid te nemen van onze vriend Madoda.

We maken dan maar een stop in Stellenbosch en OOM SAMIE SE WINKEL. Alhoewel wij hier al talrijke keren op bezoek waren blijft de winkel nog altijd verrassen met zowel oude spullen als nieuwe gadgets.

OOM SAMIE SE WINKEL. blijft bekoren.

Wat je hier al niet kan kopen… verkopen… of ruilen. ALLES!

Alles… zowel nieuw als tweedehands.

Luc wil wel een souvenir met Oom Samie.

En de dames laten zich ook niet pramen.

Oom Samie met de Bastards. Ik ben precies aan het tasten of het niet Tante Samie is.

Na onze Samie ervaring maken we nog een wandeling doorheen het stadscentrum van Stellenbosch. Er kan ook een cappuccino-stopje af.

Stellenbosch: zo herkenbaar.

Als we Franschhoek terug binnenrijden maken we nog een stopje bij de plaatselijke Pic & Pay. We hebben immers een planning opgesteld om onze eetgewoonten wat in te dijken. Vanavond dus enkele droge koekjes en yoghourt als dinner. Hopelijk kunnen we deze mooie voornemens een tijdje aanhouden.

Onze B&B Macaron bij zonsondergang.

Eenmaal terug thuis krijgen we van Christoffel een gedetailleerde beschrijving voor ons bezoek van morgen. We hebben immers een bezoek gepland aan DRAKENSTEIN CORRECTIONAL PRISON. Dit is de gevangenis waar destijds Nelson Mandela de twee laatste jaren van zijn internering doorbracht. Machteld heeft dit bezoek aangevraagd bij de gevangenisdirecteur. Hopelijk houden ze ons daar niet.  Maar dat zijn zorgen voor morgen.

Christoffel bezorgt ons alle informatie over de gevangenis.

Christoffel vertelt er nog bij dat zijn vrouw in die gevangenis werkt.  In de Medium A personel office. Christoffel weet ook nog te vertellen dat hij vreest voor de nabije toekomst van de Bastards. Het zou gerust kunnen dat Guy in die gevangenis enkele jaren arrest krijgt wegens losmaken van draden en bepleisteren van vers vlees. Wordt vervolgd.

Ontbijt in de tuin van Macaron om 8:30. We zijn vandaag tegen 12 uur uitgenodigd bij onze Belgische vrienden Rob en Machteld Meeusen. Rob is de voormalige uitbater van “De Oude Kaars” in Wijnegem. Hij woont nu al een tiental jaren hier in Franschhoek.

Het stolpje van Rob. We worden zeker verwacht, want de Belgische vlag hangt al te wapperen.

We rijden even rond om te zoeken waar we straks afspraak hebben. In feite is het maar om de hoek, en hadden we de auto niet eens nodig. Op de terugweg laten we benzine bijtanken. In het station maken de pompisten allerhande grapjes. Misschien wel het moment om nogmaals enkele rennerspetjes boven te halen. En als die welkom zijn…

De ganse benzinecrew met nieuwe petjes.

… en gelukkig dat ze zijn.

Er rest ons nu nog een uurtje shopping time. In de brandnieuwe galerij juist naast onze B&B Macaron wordt Dominique verliefd op een mooi kunstwerkje. Een beeldje vervaardigd uit gerecycleerd materiaal.

Een beeldje vervaardigd uit recuperatiemateriaal.

De dames wringen zich in alle hoeken om toch maar het beeldje in een goede compositie te stellen.

De deal wordt bezegeld.

Luc ziet het ook zeer graag. De deal is dus vlug gesloten.

Het is inderdaad een indrukwekkende galerij.

Zowel schilderijen als levensgrote beelden.

Met deze dame zou Hilde ook wel in het water springen.

Ook piepkleine beeldjes…

Deze kunstenaar is in de leer geweest bij onze Waregemse Denis Degloire.

Dit is dan weer mijn favoriet… voor die mooie bloemetjes.

Buiten aan de galerij staat er een supergrote eye-catcher. Een vliegend paard gemaakt uit recuperataiematerialen. “Apocalypse Horse” is de naam.

Intussen hebben we ons hier wel een uurtje zoet gehouden. Maar het was zeker geen verloren tijd. Hierna gaan we nog wat rondslenteren in de Main Street. In een mooie shop kiezen Dominique en Hilde enkele mooie hemdjes uit voor hun mannen. Drie voor Luc en twee voor mij. De eerste dagen zullen we er dus weer proper bijlopen.

Het shoppen zit de mannen niet zo in het bloed. Samen met Guy ga ik op een bankje maar wat uitpuffen.

Intussen wordt Luc aan de overkant van de straat aangevallen door een krokodil. Wij reageren direct op zijn geschreeuw en kunnen hem gelukkig nog tijdig uit zijn netelige positie bevrijden. Oef… dat was wel even schrikken.

Een beetje verderop loopt er een beer op straat. Gelukkig niet zo agressief als die krokodil van daarnet. We mogen zelfs bij hem poseren voor een kiekje.

Huize Rob Meeusen. Intussen is de Vlaamse Leeuw er ook bij komen hangen.

Om twee minuten na twaalf klingelen we aan bij Rob en Machteld (Matilda voor de lokale bevolking). Hun huis ligt juist op een hoek naast de kerk.

Dit is hem dan; Rob Meeusen.

Rob zal ons later op de middag vertellen dat het in de toekomst niet gemakkelijk zal zijn om een mooi huis zoals het zijne aan een blanke Afrikaan te verkopen. Alleen al door de ligging naast een “zwarte” kerk.

Echtgenote Machteld is jammer genoeg niet van de partij. Ze is twee dagen geleden naar Indië afgereisd, Samen met een vriendin die vroeger consul was in Zuid-Afrika. Rob heeft van die gelegenheid gebruik gemaakt om enkele van zijn voormalige medewerkers van “De oude Kaars” in Wijnegem hier in Fransschoek uit te nodigen. Gaston de kok, Jan de sommelier en diens echtgenoete Amanda.

Hilde is al aan de praat met sommeliers Jan en kok Gaston.

De kennismaking is volop aan de gang.

De crew kreeg van Machteld de opdracht om ons culinair te verwennen, en daar slagen ze wonderwel in. We worden overstelpt met allerhande hapjes, het ene al beter dan het andere.

Rob doet zijn ganse verhaal over de kunst in zijn tuin, maar ook over zijn zelf ontworpen barbecue.

Intussen krijgen we een rondleiding in Rob’s mooi huis en prachtige tuin. Met gedetailleerde uitleg over alle bloemen, planten en beelden.

Eenmaal terug rond de tuintafel krijgen we ook het verhaal van Rob’s levensloop te horen. Te beginnen met vader die een ronde deed met eieren. Tot de kippenpluimerij. De overname van “De Oude Kaars” tot de evolutie van Amalthea,  de traiteur- en cateringzaak die nu in handen is van zoon Koen. En tot de dag dat ze goesting kregen om uit te wijken naar Afrika. Om uiteindelijk hier in Franschhoek te belanden. Intussen blijven Jan, Gaston en Amanda maar met hapjes en drankjes aandraven.

Later op de middag krijgen we van expert Rob ook een beeld voorgespiegeld van het reilen en zeilen in politiek Zuid-Afrika. En hier heeft hij toch zijn twijfels over de toekomst van dit mooie land.

Er zijn drie politieke partijen : ANC, DEA en TFF. De DEA is een liberale partij, de TFF is de gevaarlijkste. Wanneer deze laatste aan de macht zou komen, dan zijn er wel drastische hervormingen te verwachten. Rob is goed bevriend met de leider van de lokale ANC partij. De problemen van de werkkrachten en het personeel komen ook ter sprake. Iemand als werkkracht in huis nemen is geen goed idee. Men blijft niet alleen verantwoordelijk voor die huisknecht, maar ook voor zijn ganse familie. Daarom kopen de meeste blanken een barak in een township. Kostprijs 20.000 ZAR of ca 1.400 €. Hierdoor is men niet meer gebonden aan de sociale gevolgen. Een “mandela” huisje kost al gauw 200.000 ZAR. Maar dan krijg je er wel 100 m2 tuin bij.

We worden ook nog ingewijd in de Afrikaanse kunst. Ook hierin is Rob een echte expert.

Een honderd laden kast, ook volledig gemaakt uit recuperatie.

Rond 17 u nemen we afscheid van Rob en zijn crew. Doch niet vooraleer een afspraak te maken om ergens in de tweede helft van mei een dineetje te organiseren aan de Belgische kust. Als wederdienst voor de schitterende middag die we hier mochten meemaken.

Nog wat souvenirs ophalen vooraleer afscheid te nemen.

Een afscheidsfoto mag er natuurlijk ook bij. Dat we een leuke middag beleefden kan niemand wegsteken.

Salut…en tot een volgende!

Eenmaal terug in onze Macaron lassen we een rustpauze in tot 19 uur. Vanavond wippen we nog even binnen in brasserie TukTuk. Een kleine portie frietjes en een frisdrankje is meer dan voldoende Tegen 21 u beëindigen we onze dagorde. Iedereen blijgezind naar bed.

 

Voor de laatste maal trekken we naar onze vertrouwde Allegria. Als naar gewoonte opteren Luc en ikzelf voor een Buon Giornio; een beker gevuld met youghurt, muesli en fruit. De anderen kiezen voor fruitsalade, croissants of toasten. Allemaal heel keurig opgediend. Dit is zeker een adresje om bij te houden voor de toekomst.

Madame Allegria met ons vijven.

Omdat het hier ons laatste ontbijt is verdient dit een afscheidsfoto. De eigenares, de serveuse en ook de barman die de lekkere koffie’s zet ontsnappen niet aan de pellicule.

De coffee-boy van Allegria.

Hierna moeten nog terug naar Snooze om de koffers op te halen. Snooze-baas Marcus komt ons het beste toewensen, en hij hoopt ons in de toekomst nog terug te mogen zien.We mogen maar vanaf 16 u inchecken in Franschhoek. Daarom maken we een paar ommetjes,onder andere langs het strand van Muizenberg. Hier bemerken we dat er vissers hun netten binnenhalen, en dat willen we wel eens van dichtbij zien.

De visserij gemeenschap schijnt een familiezaakjete zijn.

Luc heeft een gesprekje met de vader, de chef van het gezelschap.

De netten worden netjes opgevouwen voor de volgende vangst.

De kleinkinderen zijn ook van de partij.

Oma wil ook wel even op de foto.

De meeuwen maken plezier tussen al dat wier.

Er komt zelfs een zeehondje tot bijna op het strand.

Als we het strand terug afwandelen bemerken we het kreng van een aalscholver. Triestig tafereel.

Een kwartiertje later passeren we Cavalia, een prachtig wijndomein met aanhorend kunstateljee en restaurant.

“Cavalia”… combinatie van wijn, gastronomie en kunst.

We maken een halte in de hoop hier te kunnen lunchen. Maar dat lukt niet; deze middag is alles volzet.

Jammer dat er geen plaatsje voor ons overblijft. We hebben er nog meer spijt van als we de open keuken passeren.

De chef werkt aan fijne hapjes…

… en de hoofdgerechtjes zien er ook fantastisch uit.

We gaan maar efkes de galerij bezoeken. Hiervoor moeten we langs de wijndegustatie passeren. Ook al een superieur interieur.

Mooie lokatie om wijn te proeven.

Alle wegen leiden naar de grote kunstgalerij.

Die grote galerij is inderdaad indrukwekkend.

Op uitzondering van een eenzame Chinees lopen we hier gans alleen. De Bastards zijn echte kunstkenners; ze laten geen enkel detail aan hun lodder oog voorbijgaan. Eén van de vier exposerende kunstenaars maakt héél speciale werken; een combinatie van verroeste ijzerdraad met een grijs voorwerp. Dit laatste doet denken aan een grijze worst.

Een soort betonnen worst op een verroeste ijzerdraad… Is dit nu moderne, culinaire of kitsch-kunst?

Een ijzerdraad die als het ware uit de muur komt, En op die draad ligt een soort betonnen wordt. Op de achtergrond onze Chinees.

Luc wil dat ding (die worst) iets nader onderzoeken. Hoe kan die worst blijven hangen op een lange ijzerdraad die als het ware uit de muur komt. Dondert die stomme saucisse wel op de grond zeker… Gelukkig schenkt de Chinees niet veel aandacht aan ons gezelschap en bemerkt hij niets van wat gebeurd is. En we zien ook geen camera’s hangen. Vlug geprobeerd om de worst terug op die draad te krijgen. Het scheelt geen haar of daar keilt die stomme saucisse voor een tweede maal op de grond. Met zijn schoen schuift Luc dat vuil, vies ding dan maar rustig in de hoek. Er wordt in allerhaast een Bastard-beheerraad opgeroepen. De beslissing valt tamelijk snel… we kuisen hier zo vlug mogelijk onze schop af.

De Bastard werkgroep is aan het beraden.

In een vluggertje de galerij uit…

Ook de buitenkant van Cavalia straalt pure luxe uit.

We vervolgen nu maar onze weg. Enkele kilometer verder bemerken we een soort taveirne; Bueno Vista Social cafe. Hier hebben we meer geluk. Hilde en Luc nemen patatas bravas (gebakken patatjes met look), Guy en Dominique opteren voor een pannenkoek. Ik neem tacos met lam. Niemand is dol enthousiast van het opgevoerde, maar al bij al hebben we toch iets achter de kiezen.

Tegen 14 u gaan we terug de weg op, richting Franschhoek. Tot drie maal toe zitten we op een verkeerde weg. Zowel TomTom als Garmin laten ons in de steek. Uiteindelijk vinden we de richting Stellenbosch, en nu is het een fluitje van een cent. Een uurtje later arriveren we aan ons verblijf voor de drie volgende dagen. B&B Macaron. Wij kennen de keet, want we logeerden hier ook al in de voorbije jaren. Toen noemde het nog “Alchimist”. Enkele maanden geleden werd de zaak overgelaten. Naar het schijnt ook aan Belgen. Gelukkig is de manager Christoffel gebleven. Weleswaar bijgestaan door een vrouwelijke chef-manager. Op één uitzondering na krijgen we de beloofde kamers. Wegens de overname zijn ze allemaal nieuw gemeubeld. De vele schilderijen van Yves, de vorige eigenaar, werden eveneens van de muren verwijderd. Vlug de koffers uitladen. Guy, Dominique en Hilde geven een bundeltje wasgoed af bij de wasdames, Uit vroegere ervaring weten ze dat alles hier perfect gewassen en gestreken wordt. Alhoewel… sinds de overname wordt er alleen nog gewassen voor de klanten en niet meer gestreken. Gelukkig kan ik Christoffel overtuigen om voor ons een kleine uitzondering te maken.

De tuin is nog altijd even gezellig en mooi…

We spreken onder elkaar af om een paar uurtjes te relaxen, want het is nog altijd puffend warm; 34 graden. Er loopt hier ook een dame rond, en die schijnt de nieuwe chef-manager te zijn. De dame doet niet eens de moeite om zich voor te stellen, laat staan om ons een goeiedag te zeggen. Goed begonnen madame. Als het dan rond 18 uur toch een ietsie-pietsie afgekoeld is trekken we voorzichtig op stap voor een eerste verkenning. We kennen het stadje, maar toch is er wel één en ander veranderd. Er zijn een paar heel mooie galerijen bijgekomen.

Luc heeft een tafeltje besproken bij Allora, een Italiaans restaurant op een boogscheut van de kerk.

We zijn gelukkig dat het tafeltje in de geclimatiseerde binnenruimte van het restaurant gedekt staat, en niet op het buitenterras. En wat zal de chef ons vanavond serveren? Wij maken het hem zeer makkelijk, en bestellen alle vijf een ander gerecht. Foccaccio, liguini pesto, spaghetti bolognaise, lam en spaghetti marinara.

Een goed restaurant, een beetje luidruchtige klanten en een zalige serveuze; Thoemeka. Meer moet dat niet zijn.

Rond 22 u belanden we op ons kamer. Nog een uurtje internetten, een paar mislukte Face Times promoties met het thuisfront, een beetje bloggen en ‘t beddeke binnen. Tot morgen.

 

Ontbijt in Allegria. Ons garçonetje weet van iedereen te vertellen wat we willen voor ons ontbijt. Zonder maar één foutje te maken. En ze poseert ook graag nog eens met de artiest van het nieuwe kunstwerk.

Hilde heeft om 9u30 rendez-vous bij de coiffeuse, en dat kan wel een paar uurtjes worden. Intussen gaan wij dan maar het havenkwartier en een stukje township van dichterbij bekijken.

In de haven komt ons regelmatig een zeehond goeiemorgen wensen.

Er is er zelfs eentje die hier eten toebedeeld krijgt per bouche à bouche.

Iets verderop bemerken we zelfs een muurschildering van bovenstaand tafereeltje.

In de haven lopen we op de man die de zeehonden voedert per bouche à bouche. Voor een beetje drinkgeld natuurlijk. We laveren langs de tientallen winkelstalletjes. Uit het niets komt komt plots een groep muzikanten opdagen die de muziek van de Kaapse Klopse opvoeren. Dit is een feestelijke traditie die haar hoogtepunt kent op 2 January. Rond de Kaap leven er verscheidene groepjes die het ganse jaar door musiceren.

De oorsprong van deze vrolijke muziekbandjes stamt uit de tijd van de slavernij. In die tijd hadden slaven slechts één gemeenschappelijke vrije dag en dat was 2 januari. Op 1 januari immers moesten ze werken omdat hun meesters dan gasten ontvingen die nieuwjaar kwamen wensen. De dag na nieuwjaar werd al snel ” tweede nuwe jaar” genoemd en de slaven liepen zingend door de straten om hun vrienden te bezoeken.

Even uitblazen.

Al gauw ontstond er een soort van bijeenkomst waarbij slaven elkaar vermaakten met hun liederen en dans. Ze grepen de kans om hun gezichten wit te verven en middels parodien hun meesters belachelijk te maken. Dit was zo’n vermakelijke bijeenkomst dat het ook de aandacht trok van de kinderen van de slavenbezitters. Ondanks dat de slaven hun gezichten hadden beschilderd waren ze voor deze pottenkijkers nog steeds goed herkenbaar aan hun kleding. Geld voor andere kleding hadden ze niet en losten dat probleem op door gekleurde lappen aan hun kleding te bevestigen.

En hiervan vinden we ook een muurschildering.

Geloof het of niet… Wanneer het groepje van vandaag “My Sarie Marys” inzet begin ik luidkeels mee te zingen. Direct grijpt er mij eentje beet en enkele seconden later ben ik ook Kaapse Klopse.

We wijken verder uit tot bijna op de plaats waar de haven eindigt en de township begint. Op het strand liggen nog een viertal kanonnen.

Luc gebruikt één van die kanonnen als statief.

Om 11 uur krijgen we een telefoontje van Hilde. Ze is nu al klaar gekomen bij haar coiffeuse. We halen ze af en nemen terug de prachtige Chapman’s Peak Richting Noordhoek.

De Chapman’s Peak blijft imponeren.

Noordhoek Village is de plek om de inwendige mens te voorzien van allerlei heerlijkheden die hier verkrijgbaar zijn in een prettige atmosfeer We gaan alvast bij Foodbarn ons lunchtafeltje reserveren voor deze middag 13 u. We hebben nog een uurtje tijd om galerijtjes en winkeltjes af te schuimen.

Deze Chineeskes zitten met een ei… een struisvogelei.

Bij de winkelier waar ik twee jaar geleden een heus stoombootje op de kop tikte vind ik nu een ander leuk item. Een lanceerbasis voor plastieken flessen. Met een fietspomp moet je druk zetten op de basis. Door de druk wordt de fles ophooggeschoten, en dit tot wel 50 m hoog. Plezant speelgoed. De verkoper is al even enthousiast als wijzelf. Voor de rest ligt de shop vol van  massa’s prularia en souvenirs.

Amaai… wat is hier allemaal te koop?

Lunch in The Foodbarn; petite bourride, duck, lam, en een Chardonnay Antaraxia.

Lamsboutjes… hmmmm.

Rustig aan de koffie in “The Foodbarn”.

Nu terug naar de Village winkeltjes. Enkele heren (ik zeg niet wie) gaan nog aanschuiven in een crèmerie voor een crème à la glaske.

Deze kleuter kruipt met zijn mama in de rij voor een ijsje.

En die heer is al aan het genieten van een ijsje.

Zo simpel is dat.

Van hieruit gaat het naar het strand van Noordhoek, een zeer mooi strand trouwens.

 

Noordhoek; weeral een zeer mooi strand.

Snooze…

Tegen 16 uur terug in onze vertrouwde Snooze. Een uurtje uitblazen, want het is vandaag snikheet. In de vooravond trekken we dan terug richting haven.

Terug naar het havenkwartier.

De oude vuurtoren werd omgebouwd tot eethuis.

Jonge kerels voeren evenwichtskunstjes uit boven het water. Om een centje te verdienen…

Aan de kanonnen is het nu heel wat drukker geworden.

En de meeuw… die ligt altijd op de loer.

In een bouwvallige hangar wordt hier elke vrijdagavond een artisanale markt gehouden. In het niet overdekt gedeelte staan verschillende artiesten allerhande kunstwerken ineen te foefelen.

Levensgrote beelden vervaardigd uit recuperatie materialen.

In de hangar zelf is het een drukte van jewelste. Het ene stalletje staat hier op het andere geplakt.

Een drukte van jewelste…

Mooi woord voor biltong; stokkiesdraai.

Met bedrukte T-shirts of overjaarse 78 toeren pick-up platen. Met schilderijtjes of occasie boeken. Met postkaarten of speelgoedjes. Maar ook eet- en drankstalletjes. Alles kan je hier vinden.

Een kostuumpje voor kleinzoon Julien? Met een das in landkaart-design. De oma’s zien het niet zitten…

Er zit ook een portrettekenaar. De meningen zijn verdeeld over de gelijkenis van het kind en de tekening.

In de verste hoek staat een muziekband lawaai te maken dat horen en zien vergaat. Daarbovenop is er geen enkel stoeltje, laat staan een tafeltje onbezet. We hebben wel bemerkt dat er buiten het gebouw een paar terrasjes zijn. Misschien kunnen we daar onze hapjes opeten. We kopen enkele pannekoekjes en pizza’s.

Keuze genoeg…

Omdat de hapjes op een plastic bordje liggen mogen we ze meezeulen naar buiten. En in het nabijgelegen cafeetje kunnen we ons installeren op voorwaarde dat we daar onze drankjes bestellen. We nestelen ons hier tot rond 20 u. Dan zijn we voldaan en blij om terug naar onze Snooze te mogen afzakken.

Deze morgen gaan we weeral ontbijten naar Allegria aan de mall.

Dan zetten we koers richting Camps Bay. Bij het buitenrijden van ‘t stad liggen er drie grote kunstgalerijen op een boogscheut van elkaar. De moeite dus voor een stop.

Op naar “art gallery”

Zelfs de binnenkomer is artistiek.

In ART-Gallery hebben we een lang gesprek met de baas. Hier geeft hij wat uitleg bij een kunstwerk “apple”. De grondplaat is gemaakt van tientallen stukjes golfplaat die gerecupereerd werden uit daken van de townships. Interessante kerel. De tweede galerij is in de voormiddag gesloten. Dan maar rechtover de straat naar S:art.

S;art… ook heel speciaal.

De uitbater is babysit van dienst.

Hier is de uitbater babysit van dienst. We ontdekken enkele prachtige werken van een Kongolees kunstenaar. Geschilderd op een soort dierenhuid. De verf werd niet aangebracht met een penseel; ze werd ingedrukt met een notenschelp. Mooi gemaakt, maar ook zeer duur.

Geschilderd op dierenhuid, en de verf werd geïmpregneerd met een notenschelp.

Onderweg maken we nog een tweetal stops langs de kust. De Atlantische oceaan is hier toch wel op zijn mooist.

Zon, zee, strand, stadje en bergen.

We kunnen best een stukje te voet om toch maar het mooiste uitzicht te vinden.

Van hieruit nog mooier…

We naderen Camps Bay… het verkeer wordt alsmaar intenser.

Deze kerel trekt er zich niets van aan.

Intussen hebben we Camps Bay bereikt, één van de mooiste stranden van Zuid-Afrika. Ook wel de residentiële wijk van Kaapstad genoemd.

Camps Bay; de residentiële wijk van Kaapstad.

De laatste jaren is het kuststadje zeer populair geworden. De prijzen voor huizen en gronden zijn hier wellicht de duurste van Zuid-Afrika. De stranden met brede boulevards en restaurants die op de oceaan uitkijken, zorgen voor een levendige sfeer.

Een stukje strand van Camps Bay.

Boven de wijk torent Signal Hill met de Tafelberg uit terwijl naar oostelijke richting de rotspartij Twaalf Apostelen zich uitstrekken.

Enkele van de “twaalf apostelen”.

We kuieren een uurtje rond en gaan dan een verfrissing nemen in Bar “La Belle”. Verse jus d’orange; heerlijk.

Strandstoelen mooi gerangschikt.

Mooi gerangschikt zonder strandstoelen.

Op zoek naar haaien…

De burgemeester van Camps Bay en zijn echtgenote.

Alone together…

Het draait intussen al over de middag en we besluiten nog enkele kilometer verderop te rijden. In Clifton Bay hebben we met de Bastards nog goede herinneringen aan strandrestaurant “Bungalow”. Alhoewel volzet weet ik de madame aan de receptie te imponeren, en binnen de kortste keren laat zee en paar tafels herschikken, zodat wij er toch nog bij kunnen. Merci Madame.

“The Bungalow” met in de achtergrond Signal Hill.

Onze kelner Steve is een congolees die reeds tien jaar in Kaapstad woont. Hij werkt sinds vijf maand hier in deze tent, maar is nog steeds niet definitief aangeworven. Hij serveert ons lekkere king klip en voor Hilde een steak tartaar.

Tegen 16 u arriveren we terug in onze “Snooze” en krijgen we een paar uurtjes de tijd om te snoozen; boekje lezen, mailtjes checken, tukje doen.

Boekje lezen. Nu al bezig met de voorbereiding van onze volgende mannen-cooking in april.

In de vooravond houden we terug onze meeting. Napraten over de voorbije dag, foto’s uitwisselen en plannen voor de dag van morgen.

Klaar om naar “Cheyne’s” te gaan.

Vanavond hebben we gereserveerd in een héél speciaal restaurant; “Cheyne’s” is de naam. Ze catalogeren zich onder “Contempory Pacific rim cuisine”. Wat dat mag betekenen? Het pand is wat oud, de kunst aan de muur lelijk, Maar de rest maakt alles goed.

Onze gitzwarte garcon Blessing komt de gerechtjes voorstellen, maar niemand begrijpt er een snars van. We kiezen dus maar lukraak iets uit de kaart. Eend, verpakt in een crocket. (hoe hebben ze die erin gekregen?) Scampis in een koffietas… allemaal héél raar.

Ondefinieerbaar… maar héél lekker.

En wat is dit?…

Eenmaal in de mond vallen alle vooroordelen weg. Heerlijke smaken van zeer originele exotische gerechten. In Europa kreeg dit restaurant gegarandeerd een ster.

In het voorgeborchte van het toilet ontdek ik dat er naast Cheyne’s ook een club is. Maar Liliane is er niet bij en dus weigeren de twee andere Basterd dames ostentatief om een bezoek te brengen aan die club.

Als we rond 22 u de keet verlaten heeft het nogal wat voeten in de aarde om op het rechte pad te komen. Iedereen roept wat anders naar onze chauffeur Luc. Pas op voor de auto achter u. Oei… links staat een boom. Nee, nee, niet naar links… rechts afdraaien. Een kakafonie van jewelste. Als Luc uiteindelijk dan toch op de weg geraakt neemt hij de verkeerde richting. Maar Maria, het meisje van onze TomTom lost ook dat probleem weeral op. We arriveren heelhuids en veilig bij Snooze. Slaapwel iedereen.

Tegen 8u30 zitten we al in de auto. Daar we in een self-catering gelogeerd zijn is geen ontbijt voorzien. We rijden naar het stadje waar we nog een goed adresje kennen kennen van verleden jaar. Allegria is de naam. Een vriendelijke madame, toffe dienstmaagden en een zeer verzorgd ontbijt.

Fruit, yoghourt, muesli en honing… l e k k e r…

Op de koop toe zitten we met z’n vijven aan de kindertafel. Kleurpotloden en viltstiftjes alom. In no-time ontpopt Luc zich hier als breakfast-artiest.

Luc, de breakfast-artiest. En of hij er plezier aan beleeft…

Na elke slok of beet trekt hij enkele krabbels op zijn tekenblad. Ontbijt klaar – kunstwerk klaar. Een magistrale olifant. Madame komt vragen als ze het werk mag ophangen tussen de andere kunstwerken. Na enige twijfel geeft Luc toe.

 

Zo fier als een gieter.

Jawel, nu hangt het kunstwerk “Bompa’s elephant” tussen alle andere kunstwerken.

Na het ontbijt flaneren we nog wat rond in het shopping center.

Chieke car…

Beetje geld uit de muur halen, enkele winkeltjes afdweilen… je weet wel.

Flaneren in de winkeltjes.

Nu de baan op richting Kaap. We rijden het stadje Kommetjie voorbij. Langs de hoofdweg ligt een kleine nederzetting “ Imhof Farm”. Het is trouwens hier dat het atelier van Marc Alexander gevestigd is.

“Imhof Farm”. Hier de galerij van Marc Alexander.

De echtgenote van Marc Alexander.

Aan deze kunstenaar kocht ik twee jaar geleden een schilderij van … een vos. Marc is vandaag niet aanwezig, en we doen het dan maar met zijn echtgenote. Leuk.

                           “De vos” van Marc Alexander.

Verder zijn er nog een aantal winkeltjes met snuisterijtjes en rommeltjes; niks opzienbarends.

“Imhof” in Kommetjie. Een leuke locatie.

Guy is nog altijd op zoek naar een passend geschenk voor zijn Liliane.

In dit winkeltje kan men geurcursussen volgen. Men leert er reukwater samen te stellen, aangepast aan de eigen smaak.

In een ander winkeltje leert Guy een kindje hoe het met de djembe moet omgaan…

…en Luc valt in met een echte performance.

… en het kereltje ziet het wel zitten.

Nog een leuk galerijtje; Françoise V.

Françoise maakt prachtige foto’s.

Ook collages van dagbladknipsels. Speciaal…

In Imhof Farm kan je ook een kamelentochtje maken.

Mevrouw Marc Alexander gaf ons de raad om zeker eens langs de kustlijn van ’t Kommetjie te wandelen. En gelijk heeft ze. Prachtige vergezichten van zee en strand.

The sky is the limit…

Ook een surfersparadijs.

Guy zoekt stabiliteit tegen een litter bak.

Adam en Eva?

Hier is’t niet moeilijk om mooie foto’s te maken.

Prachtige rotsen en klippen.

Luc en Dominique zijn ook onder de indruk van al dat moois.

We kregen ook een tip om verder naar Scarborough te rijden, een dorpje met een aangenaam restaurantje THE VILLAGE HUB. Lunch met pizza, steak, salade. En voor één keer enkel spuitwater. Dit alles voor 37 euro… (voor 5 personen)

The Village Hub in Scarborough.

Leuk interieur.

We vertrekken hier om 15 uur en een uurtje naderen we ons eindpunt “Kaap de Goede Hoop”. Zeelieden gaven dit uiterste puntje ooit de naam “stormkaap”, omdat het hier erg kon spoken. Maar toen de weg naar Indië was gevonden werd “stormkaap” veranderd in Kaap de Goede Hoop. Jan van Riebeeck legde hier namens de VOC als eerste een verversingsstation aan. Dat later uitgroeide tot Kaapstad.

Misschien kunnen we Cape Point een beetje verplaatsen.

Het uiterste puntje wordt Cape Point genoemd, met het beroemde Cape Point Lighthouse.

Het Cape Point Lighthouse.

De Bastards op het meest Zuid-westelijk punt van Afrika.

In dit deel van het Table Mountain National Park leven diverse soorten dieren. Zoals struisvogels, klipdassen en (vrijpostige) bavianen. Deze laatsten zijn altijd op zoek naar eten. Onderschat ze niet, want ze zijn erg handig in het openmaken van autodeuren en het stelen van snacks.

Smeerlapkes hoor die bavianen.

Ook klipdassen.

Nu terug langs Chapman’s Peak rustig naar huis. Thuis om 18u. We hebben nog die zes flessen witte wijn Ataraxia die we in de kapel gekocht hebben. In onze B&B Snooze beschikken we over een grote gemeenschappelijke zitkamer. Dus installeren we ons daar. Maar wat blijkt al vlug; het zijn flessen met een kurkstop, en we hebben geen kurkentrekker. Na enkele minuten speelt Guy reddende engel, en komt hij met een opener aangedraafd. Waar hij die uithaalde mag Joost weten… Nu wat nakaarten over de gezellige voorbije dag, wat uitwisselen van foto’s en genieten van een glaasje Chardonnay.

Intussen zijn we bijna vergeten dat we om 20u30 in Restaurant Kitima verwacht worden. Gelukkig ligt het restaurant maar op een paar kilometer hiervandaan. Kitima werd reeds meerdere malen uitgeroepen tot beste Aziatische restaurant van Zuid-Afrika.

De parkwachter is gelukkig dat hij zijn verkleurde pet kan inleveren voor een rennerspetje van TREK.

In de hal van het restaurant zie je overal goud, exotische bloemen, donkere kleuren en een mooie houten vloer.

Schitterend interieur.

In de hal staat er zelfs een modeltafel opgesteld.

We worden naar onze tafel gebracht en nemen plaats op heerlijke zachte stoelen waar we voor de rest van de avond liefst niet meer uit willen komen.

Pad thai… schijnt zeer lekker te zijn.

Aziatische spring rolls.

We laten ons gaan voor  duck orange, pad thai en spring rolls, … We besprenkelen alles met een flesje witte Warwick.

Dessert kiezen… nie gemakkelijk.

Voor dessert twee maal koffie, twee maal ijsje met chocoladesaus en één maal Irish coffee. (voor wie zou dat laatste zijn?). Tegen 22u30 rollen we ons matten op, en een half uurtje later zitten we in onze nestjes.