Maand: april 2017

 

Heerlijk ontwaken onder een felblauwe lucht in Karoo Sun. Vandaag kunnen we  wel ter plaatse ontbijten. En dan nog in open lucht. Zalig!

Onze gastheer Reynhardt van Karoo Sun bezit de gave om van de meest simpele zaken toch iets moois te maken. Deze tuinmuur heeft hij opgesmukt met een paar oude kruiwagens en enkele verroeste olievaten. En toch ziet het er origineel en mooi uit.

In het centrum lopen we nog langs bij Alet van de Bottega Gallery met de fotocanvas die moet opgespannen worden. Tegen morgenvroeg 10 uur zal het kader klaar zijn.

Bij het uitrijden van Oudtshoorn passeren we een immens groot kerkhof. De graven liggen verspreid over een afstand van maar liefst twee kilometer. Ik geloof niet dat we ooit een groter kerkhof gezien hebben.

Enkele kilometer verder bereiken we de Meringspoort route. Deze route staat bekend als één van de mooiste in Zuid-Afrika.

Schitterende combinaties van landschappen en kleuren.

Om de haverklap willen we een fotostop houden.

Ik sta wel regelmatig verstomd door de mogelijkheden van mijn iPhone.

Dit beeld doet een beetje aan de Franse Camargue denken…

De torenklok tekent 11u30 als we het mooie stadje Prince Albert bereiken. Om 13 u hebben we afspraak gemaakt met onze vrienden Sophia en Kasjie Bouley. Sophia runt hier een weverijtje met aanpalende mohair boetiek. En Kasjie heeft een kunstsmederij. Samen waren ze een paar jaar geleden bij ons op bezoek in Waregem.

We maken een wandeling door de Hoofdstraat met haar vele specifieke façades.

De art-deco cinema- en feestzaal van Prince Albert. “The Showroom”.

Eenmaal versleten belanden de oude fietsen hier als eye-catcher op het dak.

Een OMKOM STOOR zou moeten een lijkenhuisje zijn.

Maar Prince Albert heeft ook nog andere zaken te bieden…

Van leuke herkenbare antiekwinkeltjes tot…

… verrassend mooie fotogalerijen.

Schitterende oude zwartwit foto’s.

Het is nu stilaan tijd om ons naar de plaats van afspraak, de Lazy Lizard te begeven.

We zijn blij dat voor deze locatie gekozen werd, want deze uitbaters kennen we ook al enkele jaren. De patron is niet alleen restaurateur, maar ook een fervente  computerfreak. Vorig jaar heeft hij mij tot tweemaal toe uit mijn computerlijden verlost.

Binnenin zit het afgeladen vol, maar we krijgen een mooi plaatsje op het terras. Intussen zijn Kasjie en Sophia aangekomen. uiteraard hebben we héél wat te vertellen. Zoveel zelfs dat we vergeten ook maar één foto te nemen. Gelukkig gaan we deze namiddag nog naar de weverij, en kunnen we dat nog (gedeeltelijk) goedmaken.

Tegen 14 uur trekken we dan naar de weverij “Karoo Looms”. Mooie en aantrekkelijke façade.

Zelfs de vuilnisbak op straat verwijst reeds naar de mohair wol.

Vooraan bevindt zich de mohair-shop. Schaapjeswol in al zijn vormen. Van strengen tot afgewerkte producten.

Aan de overloop van de shop naar de weverij werd ook al een klein weefgetouw opgesteld. Al ware het maar om de klanten ook naar de weverij te lokken.

Niet alleen weven, ook spinnen van de mohair wol.

Het afgewerkte mohair tapijt mag er best wezen.

Nog vlug de mohair gids doorlopen…

… en dan weeral afscheid nemen van Sophia. Misschien tot deze zomer in Nederland, België of Luxemburg. Want Kasjie, Sophia en de twee kinderen plannen dit jaar nogmaals een reisje naar Europa te ondernemen. Immers, de papa van Sophia woont in Luxemburg, en daar willen ze wel om de twee jaar even op bezoek.

Bij het buitenrijden van Prince Albert toch nog een paar speciallekes in beeld brengen…

Deze drie oeroude boomstronken werden door vier boomkunstenaars bewerkt. Ze zijn er moe van…

Naar dit slachthuis met annex beenhouwerij wil je toch onmiddellijk heen…

De bewoner van deze privé woning heeft inspiratie gezocht en gevonden in de bijbel.

We zijn Oudtshoorn aan het naderen. Dit jaar hadden we nog geen enkele stop over voor die leuke vogels. Dat willen we nu goedmaken.

Nieuwsgierig als altijd staan ze binnen de kortste keren ook aan de afsluiting.

Ontgoocheling alom als ze merken dat ik niets lekkers bij heb.

Vanavond trekken we naar het centrum van Oudtshoorn. Restaurant “Nostalgie”. Ditmaal zonder taxi.

We krijgen een tafeltje op het binnenterras. Leuk idee; de onderleggers voor de borden zijn oude 78-toeren platen.

Voor één keer kiezen we voor hetzelfde gerechtje. Een wrap met kip.

Een glaasje witte wijn mag er ook wel bij zijn.

We worden vanavond vriendelijk bediend door Terry. Het lieve dienstertje dringt aan opdat we nog een nagerechtje zouden nemen, maar daar moeten we haar toch wel ontgoochelen.

Onze gastheren Hermien en Reynhart nemen één vrije dag per week, en dat doen ze uiteraard op zondag. Dit betekent dat we hier op zondag niet kunnen ontbijten. Geen probleem; op minder dan één kilometer ligt het Queens hotel met aansluitend een koffiebar “Café Brulé”. Lekkere koffie en lekker ontbijt.

Naast Café Brulé ligt de kunstgalerij Bottega Gallery van Alet. We kennen Alet sins 2008 en hebben thuis enkele mooie werkjes staan uit haar atelier? Maar vandaag, zondag, is het de eerste maal dat we haar man ontmoeten.

Alet vervaardigd ook kaders en frames. Wij hebben een foto op canvas meegebracht uit België om volgende week in Cape-Town aan een vriend cadeau te doen ter gelegenheid van zijn verjaardag. Die canvasfoto zou Alet nu terug op een frame moeten spannen, want zo presenteert het geschenk toch veel mooier. Geen enkel probleem; morgenvoormiddag mogen we de canvas komen afgeven en dinsdag mogen we de foto op frame terug afhalen.

Wanneer we een omweg van een tiental kilometer maken komen we in de nabijheid van de waterval “Rust en vrede”. Dat hebben we er graag voor over. Wanneer we de wagen geparkeerd hebben is er nog een kilometer te stappen. Geen probleem ware het niet dat die kilometer bijna volledig over rotsstenen en trappen dient afgehaspeld. Hilde heeft een probleem met haar heup, en ziet het ongeveer halfweg niet meer zitten. Maar ze dringt aan dat ik toch verder zou gaan. Dan kan ik straks vertellen wat ik allemaal gezien heb…

Een kwartiertje later bereik ik mijn doel. Ooh, ooh, wat een geïsoleerde schoonheid in het hart van Swartberg. (Nvdr. dit is wel op de waterval bedoeld).

De waterval stroomt door een beschermd gebied en vormt een veilige thuishaven voor veel planten en dieren.

De waterval is ook voor de mensen heel belangrijk: de watervoorraad in dit gebied is afkomstig van deze waterval en wordt door middel van pijplijnen vervoerd naar het stadsreservoir ongeveer 18 km verder op.

Op de terugweg van de waterval moeten we nog enkele kilometerober grindweg. Eensklaps zien we een dame over de weg lopen met een groot pak in haar handen… wat mag dat wel wezen?

Warempel… een reuze schildpad. Het dier kroop midden op de weg, en de dame heeft het veilig en voorzichtig in de berm neergepoot.

Bijna 13 u. Dat verdient een stopje in een leuke tent; Signature Divine.

Signaturen Divine. Waar blijven ze die franse namen halen?

We houden het licht; voor Hilde ovenvers brood met kippelever pastei…

… en voor mij gerookte kip.

Onze kelner is er eentje à la Jeroen Meus.

Vanop het terras hebben we zicht op de tuin. Daar is een kinderfeestje aan gang. Met leuke tafereeltjes van engeltjes en bengeltjes.

Naast het restaurant ligt er een klein kunstgalerijtje. Ook een kijkje nemen…

Afrikaanse ezel met Jezus en Maria op de vlucht naar Egypte.

In het galerijtje is een schilder aan het werk. Hij pocht ermee dat hij op minder dan een kwartier een schilderijtje kan maken naar een bestaande foto. Toevallig heeft Hilde een foto bij van twee van onze Waregemse vriendinnen waarvan er toevallig vandaag eentje jarig is. En warempel… het resultaat is verbluffend!

We nemen afscheid van Jeroen en vervolgen onze weg.

Het wordt bijna 15 u als we Calitzdorp bereiken. Eerst een bezoek aan het OUDE Huis, de woning van Marinda. Zij is de artieste die reeds 4 schilderijen in opdracht maakte, telkens geïnspireerd op een werk van Emile Claus. Middagpauze – De aardappelrapers – Het hanengevecht en De Tuinman. Dit jaar echter hebben we geen geluk. Het huis staat volledig opgesloten. Alle publiciteit van de kunstgalerij is weggenomen. Wat kan hier wel gebeurd zijn?

Achteraan lopen wel de vier honden springlevend en blaffend rond de gesloten poort. Waar zijn jullie baasjes?… woef, woef! en verder niets…

Onverrichterzake slenteren wat rond in het piepkleine Calitzdorp. We gaan een koffietje slurpen in “Die Handelhuis”. Een vijftal jaar geleden woonde Marinda naast dit handels-koffiehuis, en er hangen nog verschillende van haar schilderijen in de verbruiksaal. Zelfs dit uithangbord van Die Handelshuis is ook van Marinda’s hand. Wij vragen aan de kelner of zij geen nieuws heeft van Marinda. Ook niet. Maar enkele ogenblikken later komt de uitbaatster vertellen dat zij een paar dagen geleden hoorde vertellen dat Marinda en André waarschijnlijk voor enkele weken op vakantie naar Namibië vertrokken zijn.

Binnen inde verbruikzaal hangt het vol van schilderijen en andere prularia. Niet moeilijk om je hier een half uurtje bezig te houden.

Ik loop er zelfs twee aartsengelen tegen het lijf.

Het zijn Michaël en Gabriël. Misschien ben ik hier in de nabijheid van een heilig verklaring?… Je weet maar nooit.

Maar binst mijn heiligverklaring heeft Hilde op het terras geen heilige, maar een deugnietje aan de haak geslagen.

We laten die kapoen achter op het terras van Het Handelshuis, en vatten onze terugweg aan naar Oudtshoorn.

Onderweg komen we hier en daar nog enkele speciallekes tegen. Waaronder dit mooie kerkje dat prachtig ingewerkt zit in het mooie landschap.

We rijden ook over een paar kilometer door een landschap waar verleden maand ook bijna alles kapot gebrand is. Akelig!

Een leuk zondags straattoneeltje.

Op deze plaats werden in 2010 drie wielertoeristen door een dronken chauffeur van de weg gemaaid. Alle drie waren ze op slag dood.

Jan, Magda en Frank werden op slag gedood. Zeven jaar later worden hier nog bijna dagelijks verse bloemetjes neergelegd.

Voor vanavond hebben we weeral een restaurant met eigen gratis shuttle dienst. De “Su Casa”.

Het restaurant bestaat nog niet zo lang, en het is er ook niet zeer druk. Maar alles ziet er perfect verzorgd uit. Met vriendelijk lachend personeel.

Hilde kiest voor een brochette van drie soorten vlees. Meer dan copieus… maar wel lekker.

Ik kies voor gefrituurde calamares. Ook niet mis…

Als we de keet verlaten moet er bij de kelners nog een grapje af.

Voor onze laatste morgen bij Just For 2 krijgen we weeral het bezoek van een prachtig veelkleurig vogeltje; een kingfisher.

Na het ontbijt wordt er nog een en ander geschikt voor de vakantie die Roger en Greta komende junimaand in België zullen doorbrengen. Wij willen ons daar toch ook een paar keer ontmoeten.

En een afscheidsfoto hoort er uiteraard ook bij…

Een laatste keer genieten van ons leuk terrasje…

… van ons zicht op oneindig…

… en van onze super accommodatie. Danke Roger en Greta, en tot in juni!

Bij het buitenzijden van Wilderness lassen we nog een paar fotostops in.

Jammer dat het Choo-Tjoe stoomtreintje uit dienst genomen werd.

Een foto uit het archief van onze eerste Zuid-Afrika reis in 1999. Wij hebben toen met de Choo-Tjoe een rit gemaakt van Knysna naar George. Een unieke ervaring was dat toen.

Wij rijden door George, we hebben geen grote verplaatsing te maken, en de zaterdag is er hier een artisanale markt. Dus lassen we dan maar eventjes een stop in.

Het is een leuke en zeer kindvriendelijke markt.

Je kan aan een tafeltje de plaatselijke producten proeven en onderwijl genieten van een muziekbandje.

De STINGING ROGERS kunnen op een grote schare supporters rekenen. Voor hetzelfde geld waren het Stinking Rogers.

We laten onze ogen vallen op een héél speciaal frietkot. Nog nooit gezien; frieten in schelletjes op een stokje. Moeten we toch eens van naderbij bekijken…

En inderdaad… een ganse aardappel wordt op een stokje gespiest. Het spiesje met de aardappel wordt in een snijmachientje geplaatst. Door nu te draaien aan de hendel wordt de aardappel in één lange sliert gesneden.

Deze frietbrochettes liggen uit te druppelen op een rekje.

We hebben een gesprekje met de uitbaters, een jong echtpaar, Japie en Marjan Van der Merwe. Ze hebben beiden een ander hoofdberoep, maar twee maal per week staan ze met hun frietbrochettes op een markt.

Ze zijn zo blij dat ik hen wil vernoemen op onze blog. Als tegenprestatie krijgen we elk zo’n brochette.

Japie zorgt voor de bereiding en Marjan bedient de klanten.

Rond 15 u bereiken we onze woonst voor de volgende drie nachten. Karoo Sun House. Bij Hermien en Reynhart. Een super sympathiek echtpaar met twee kinderen. Mooie kamer, mooie tuin en mooi zwembad; meer moet dat niet zijn. Hermien bezorgt ons een resem tips over wat er allemaal te beleven valt in de omgeving. Ze geeft ons ook de raad om vanavond niet met onze wagen naar een restaurant te rijden. Er zijn in Oudtshoorn immers een vijftal restaurants die een eigen gratis shuttledienst hebben.

Black Swan is daar eentje van. Hermien heeft voor ons een reservatie gemaakt met afdaling om 19u. De klok is nog maar aan de tweede slag als daar al het taxibusje komt voorgereden. Als dat geen service is…

Er is een erg uitgebreid en divers menu, maar dit heeft zeker geen invloed op de kwaliteit. De ostrich filet smaakt uitstekend! Onze dienster Witney is ook erg attent, kortom een leuke plek. Hermien heeft deze Black Swan dan ook volkomen terecht aangeraden.

Voor één keer moet ik mezelf betrappen op een doodzondeke; die crème brulé zag er werkelijk te lekker uit om hem te laten liggen.

Hilde met dienster Witney. Tegen halftien brengt de shuttle ons heel en al terug naar onze B&B. Nog een uurtje internet en beddeke binnen… Tot morgen.

 

Zalig ontwaken in een paalwoning. Opkomende zon met een wijds zicht op de omgeving. Alhoewel we in een zelfcatering verblijven mogen we ontbijten bij Roger en Greta. Tegen 10u30 trekken we op vadrouille in Wilderness.

Een eerste stop bij Art Gallery Pharoah. Na alles wat we intussen reeds gezien hebben krijgen we hier wel een beetje een déja-vu gevoel.

Interieur van de Pharoah Art Gallery.

De straat oversteken en we zitten in de Palms garden Square.

De square bestaat uit een twaalftal rondavel huisjes die stuk voor stuk ingericht zijn als winkeltjes, galerijen of restaurantjes. Bij Roxi’s, één van die restaurantjes drinken we een cappuccino en overlopen de Afrikaanse dagbladen. We krijgen de indruk dat het beleid van Zuma meer en meer op de helling komt te staan.

Wij willen ook nog naar de Map of Africa. Het is wel een stukje steil omhoog rijden, maar eenmaal boven worden we beloond met een prachtig uitzicht. Aan de ene kant over Wilderness en de Indische Oceaan, aan de andere kant over de bergen met op de voorgrond een eiland in de vorm van Afrika.

Waar mijn gesofistikeerd fototoestel deze brede hoek niet aankan is het voor mijn iPhone een lachertje om deze mooie panorama foto te maken. Het is de vallei van de Kaaimans rivier die de vorm van het Afrikaanse continent uittekent. Wat een mooi natuurfenomeen.

Langs de andere kant bevindt zich een populaire lanceringsplek voor de paragliders. Ze stijgen van hier op om te landen op één van de stranden van de Indische oceaan. Ze zien eruit als grote vogels die door de lucht zweven, bevrijd van alle stress en zorgen van onze opgejutte wereld.

Op onze weg terug houden we halt bij een groepje olijke rakkers. Onze petjes zijn uitgeput, maar Hilde heeft nog een zakje stylo’s achter de hand.

En of ze gelukkig zijn met hun rode stylo…

Iets verderop passeren we een openlucht wasserette.

Wij moeten een halte maken voor wegeniswerken. Naast onze wagen staat een meisje dat ook moet wachten. Na een kort gesprekje vraagt ze of ze niet mee mag tot in het centrum. We nemen het meisje mee. Loreal is haar naam. Ze is dienster in één van de restaurants in het centrum. Later zal blijken dat Roger het meisje goed kent, want enkele jaren geleden heeft hij haar nog tennisles gegeven. Jawel, Roger kan een beetje van alles…

Eenmaal terug in het centrum trekken we terug naar Roxi’s, het restaurantje waar we deze morgen een koffietje nipten.

Vandaag is het iets frisser, en het is zelfs een beetje beginnen motregenen. Daarom opteert Hilde voor een tafeltje aan de open haard. Ik kies voor een kippenleverpastei met toastjes en Hilde proeft de huisgemaakte quiche.

Na onze lichte lunch doorlopen we nog even de andere huisjes van de Garden Square. Het valt weeral op hoe inventief die Afrikaners toch zijn. Hier hebben ze sierhartjes gemaakt van verroeste flescapsules. Je moet er maar aan denken.

Nog zoiets… waterafvoerbuizen met ingebouwde bloembakjes.

Roger en Greta hebben ons aangeraden om zeker ook eens naar het piepkleine dorpje Hoekwil te gaan kijken. Hoekwil ligt tenmidden ongerept fijnbosgebied en van hieruit heb je een adembenemend zicht op het Outeniqua-gebergte en de Indische Oceaan. Ook eens binnenwippen bij Café & Deli. Een super gezellig café en delicatessenzaakje. Zij pretenderen de beste cheese-cake van Afrika te serveren.

Het grote opzichtig bord aan de ingang liegt er niet om…

De cheesecake laten we aan ons voorbijgaan, maar de koffie is inderdaad uitstekend. Hilde heeft een paar leuke foto’s gemaakt van ons dienstertje.

Intussen is er een grote vrachtwagen voorgereden met een nieuwe levering flessen mineraal water. Een drietal dienstertjes moeten meer dan honderd pakketjes van zes flesjes uitladen. Zoiets kan ik die leuke meisjes toch niet alleen laten doen…

Bij de laatste pakketjes mag er wel een foto af. Er komen nog een paar meisjes uit de keuken om ook op het kiekje te staan. Leuke bende! Achteraf hebben we nog een babbel met de patron; Richard Van Niekerk. Een fascinerende man.

Voor de terugrit nemen we nu de andere kant van de vallei. Van hieruit hebben we nog een beter zicht op het huis en de cottages van Roger en Greta. En op de ravage die de brand verleden jaar aangericht heeft. Ook op de grondverschuiving

Vanavond gaan we samen naar restaurant “The Girls” in het centrum van Wilderness. Roger en Greta weten ons wegwijs te maken in de boeiende geschiedenis van “The Girls”.

Het wordt weeral een héél leuke avond. Zowel spijs, drank als ambiance zijn top.

Met pijn in het hart nemen we voor de tweede maal dit jaar afscheid van Sue en haar Bitou River Lodge. Hopelijk tot volgend jaar Sue!

We moeten terug door Knysna, en dus ook langs de township Hornlee.

Computerles volgen in de township… waarom niet? In het Afrikaans is een computer een rekenaar; eenvoudig toch?

Hier ook die anti-drug campagne. Goed voorgesteld.

In het centrum wippen we binnen in de “Fine Art Gallery”, waar we verleden zaterdag juist te laat kwamen.

De receptie doet ons al het beste vermoeden…

Mooie bronzen beeldjes…

Iron wire art…

Dit luguber werkje stond hier twee jaar geleden ook; nog steeds geen koper gevonden…

Deze zebra laat een ballonnetje op…

Street-art.

In het Waterfront installeren we ons op het terras van Café Mario. De spaghetti bolognaise is heerlijk. Meer moet dat niet zijn.

We hebben nog slechts een dertigtal kilometer te gaan naar Wilderness. Daar zijn we voor twee nachten verwacht bij onze vrienden Roger en Greta Vandewiele.

Roger en Greta hebben wij een achttal jaar geleden toevallig leren kennen. Zij runnen in Wilderness een selfcatering. Vandaar de naam “Just For 2”. Na korte tijd kwam er een tweede unit bij, en sindsdien was het in feite 2 Just For 2.

Sinds onze kennismaking trachten we elk jaar een paar dagen bij hen te logeren. Verleden jaar hebben ze op een aanpalend stuk grond twee cottages bijgebouwd tegen de bergflank. Toen ze in augustus net begonnen waren met de fundamenten en de palen is er in de nabije omgeving een enorme brand uitgebroken.

Het was maanden aan een stuk zeer droog geweest, en binnen de kortste keren stond de ganse omgeving in lichte laaie. Verschillende helicopters werden ingezet bij de bluswerken.

Zowel rond de bestaande accommodatie van “Just for 2” als bij de twee nieuwe cottages stond alles in vuur en vlam.

Alhoewel het vuur op enkele meters na van de verschillende gebouwen woekerde werden zowel het oudere gedeelte als de nieuwe cottages als bij wonder gespaard.

De huizen van de buren werden volledig vernield, en zijn nu stilaan aan heropbouw toe.

Er hebben zich zelfs grondverschuivingen voorgedaan doordat de wortels van de afgebrande bomen afgestorven zijn, en geen houvast meer bieden aan de aarde op de flanken.

Het wordt een hartelijk weerzien met Roger en Greta. We mogen al direct onze intrek nemen in één van de nieuwe cottages, de Kingfisher. Alhoewel rondom de cottage nog veel sporen overblijven van die verwoestende brand, is de cottage zelf nagelnieuw en perfect afgewerkt. Een droomhuisje.

Ruime kamer met alles erop en eraan.

Prachtig terras met oninneembare vergezichten.

Onze cottage noemt “Kingfisher”, en toevallig zit er een kingfisher (bij ons ook wel ijsvogel genoemd) in de nabije omgeving.

Just for 2 beschikt nu over vier self catering units; dus 4 x JustFor2

Hier een duidelijk beeld van de ganse infrastructuur. De rechtse kant is het huis waar Roger en Greta wonen met twee cottages. Het linkse gedeelte zijn de twee nieuwe cottages die nauwelijks aan de brand ontsnapt zijn.

 

Vanavond worden we bij Roger en Greta uitgenodigd. Na een apéritief met Graham Beck vonkelwijn mogen we met de voetjes onder tafel.

Bij Roger en Greta gaat het er altijd gezellig aan toe. En dat is nu niet anders.

Roger heeft een super lekkere en frisse voorschotel klaargemaakt, een kokos-ceviche van witvis. Heerlijk. En op de koop toe krijgen we ook het recept van dit heerlijke gerechtje. Dit kan inderdaad nog van pas komen in mijn mannen kookclub.

Als hoofdschotel krijgen we een een lekkere zeetong opgediend. Met puree aardappeltjes en béarnaise saus.  We wanen ons precies terug in België. Deze zeetong moet zeker niet onderdoen voor onze Noordzeetong.

Gedurende de maaltijd wordt er uiteraard nog veel uitgeweken over de brand van verleden jaar. Roger haalt zijn laptop boven om nog enkele beelden van dat onheil te tonen. Hallucinante foto’s…

Hallucinante beelden…

Eensklaps wordt ons gesprek onderbroken door een FaceTime oproep uit België. Gerard Vandewiele, Roger’s vader. Sinds enkele jaren woont Gerard in Waregem (jawel!) samen met Christine Sabbe, de zus van onze vriend Philippe Sabbe. Een heerlijk gesprek met zes gelukkige mensen in de hoofdrol. We sluiten af met de belofte om Christine en Gerard kort na onze thuiskomst een bezoekje te brengen in Waregem.

We krijgen nog twee zaklampjes  van Roger. Je weet maar nooit dan we vannacht naar iets op zoek moeten. Maar de vrouwtjes hebben precies andere plannen met die lichtjes… De avond wordt in leuke ambiance afgesloten.

Het wordt een warme dag. Het programma voor vandaag is niet volboekt. Rustig genieten dus van al het moois dat Bitou River Lodge te bieden heeft. Het flesje suikerwater voor de vogeltjes is weeral goed in trek.

De vier jonge reigertjes hebben het nog steeds niet aangedurfd om naar andere oorden te vliegen. Ze voelen zich hier nog steeds lekker in hun pluimen.

Wie zou zich hier immers niet goed voelen?

Rond 11 uur verlaten we Bitou River en Sue’s twee honden blaffen ons achterna.

Op weg naar centrum Plett passeren we een klein winkelcentrum “Old Nick Village”. Op woensdag worden de winkels nog aangevuld met een klein marktje. Dat loont dus wel een halte.

Schaapjeswol in alle kleuren…

Op een pleintje heeft een kleuterjuffer zich met haar klasje geïnstalleerd. Plezant toch om in open lucht naar een mooi verhaal te luisteren…

In “Old Nick” bevindt zich ook een antiek weverijtje. Aan de ingang staat een zitbank die vervaardigd werd uit een oud weefgetouw. “THE SITTING LOOM” – De zitweefmachine”. Misschien een idee voor al die oude weefmachines van bij ons die naar het schroot gaan.

Als ik iets met weven zie ben ik niet te houden…

In het museum zijn nog twee oude schietspoel weefmachines in werking. Van eentje hadden wij in 1960 exact hetzelfde in de toenmalige textielschool van Aalst. Een Engelse Hattersley. Pure nostalgie…

Ik vertel de chef een en ander over mijn verleden. De man is vlug overtuigd van mijn kunde en hij laat mij gedurende schafttijd een kwartiertje het werk van de wever overnemen. En het lukt perfect. Drie spoelwissels en twee geknoopte kettingdraden verder is het kwartiertje al voorbij.

De Schlafhorst bobijnmolen komt mij ook nog bekend voor.

 

Zoals ook hierboven uitgelegd worden op de twee weefmachines van het museum de prototypes voor MUNGO geweven. Eenmaal de artikels definitief in productie gaan worden ze geweven in een weverij met schietspoelloze moderne machines.

Naast het museum ligt er een Mungo shop. Alle huishoudlinnen ligt hier prachtig gepresenteerd.

Nog een design winkeltje in “Old Nick Village”. De Zuidafrikanen gebruiken heel graag Franse benamingen. Zoals hier; “Je Ne Sais Quoi Designs”.

Het is nog te vroeg voor de lunch, en we maken nog even de omweg naar Woolworth. Deze keer hebben we wel geluk; Lee Urtis is vandaag wel aanwezig.  We doen navraag bij de manager of we hem vijf minuutjes mogen storen, en dat mag. Het wordt een gelukkig terugzien.

Intussen heeft Lee ook al een mail adres, en dat schrijft hij op voor zijn Peetmeter Véronique uit Waregem.

Hij weet ons ook te vertellen dat zijn stagejaar zeer goed verloopt, en dat de oversten van Woolworths reeds een begin van interesse betoond hebben om hem na de stage definitief aan te werven. Goe bezig onze Lee. Véronique zal blij zijn om ons verhaal te horen.

Voor een lichte lunch maken we een stop aan het pleintje van “Le Fournil”. Voor alle twee een quiche en een frisdrankje.

Op onze terugweg naar de B&B maken we nog een omwegje. Eenmaal gaan loeren naar de villa die vijf jaar geleden voor een prikje te koop was. Ziet er nog altijd zeer goed uit. Een dakbedrijf is bezig met een nieuwe film op het dak aan te brengen.

Door de omweg die we zopas maakten passeren we nu langs een andere kant om Bitou River Lodge te bereiken. Van hieruit krijgen we een prachtig uitzicht op de Indische oceaan.

Aan de oevers van de Bitou River zijn mannen vrouwen en kinderen aan het vissen. Wij van onze kant gaan een paar uurtjes ontspannen in onze mooie tuin.

Vanavond hebben we afspraak met Remi en Lieve De Backer bij Emily Moon. Remi is samen met Lieve en nog een paar Belgische vrijwilligers de drijvende kracht achter “Born in Africa”.

We beleven een zeer gezellige avond met lekkere spijs en drank. We discuteren over koetjes en kalfjes, over alles en nog wat. Maar vooral over de peetkinderen Megan, Lee en Demi. Voor we het goed beseffen komt onze kelner al het dessertbord presenteren. Voor één keer proeven we het nationaal drankje Amarula.

Remi is ook lid van de orde van de hoed.

En Lieve is waarschijnlijk lid van de Flamenco waaiers.

Het was weeral een mooie avond. Tegen 22 uur neen we afscheid van Lieve en Remi, en een half uurtje later zitten we in ons Bitou River Lodge nestje.