We hebben ons ontbijt met een half uurtje vervroegd. Het is immers zondag en we willen wel hier of daar een eredienst meemaken. Elisabeth, de keukenhulp van Ballinderry, weet de weg uit te leggen naar een typisch Afrikaans kerkje. Een zogenaamd klap kerkje. Een kerkje waar de gelovigen constant in de handen klappen. We gaan op zoek en de uitleg van Elisabeth klopt. Aan het kerkje staan een paar dames die vertellen dat we een half uurtje te vroeg zijn, maar laat dit geen probleem zijn. Want binnen een paar minuten beginnen deze dames met een zang- en dansstonde te leiden voor de jeugd.
Tegen we goed en wel in het kerkje binnen zijn is de jeugd reeds aan het zingen.
Ze zijn allemaal super geconcentreerd.
Na een half uurtje is het optreden afgelopen en gaat iedereen nog een tiental minuutjes naar buiten. Daar zijn zopas enkele ereleden van de A G S kerkgemeenschap aangekomen. Ze laten uitschijnen dat ze zeer vereerd zijn ons te mogen ontvangen. Met verontschuldigingen omdat de dienst slechts een dik half uur zal duren (Oef). Vandaag hebben ze immers het jaarlijks congres voor de hogere instanties van hun gemeenschap.
Deze steen moet een groot gedeelte van die congregatie voorstellen.
De pastoor en de diakens zijn zeer geïnteresseerd in onze Katholieke godsdienstbeleving in België.
Ik vertel de pastoor dat mijn beste vriend voorzitter is van de Kerkfabriek in onze stad. Misschien kan ik hem wel eens laten overkomen naar Robertson. Xavier, bij deze ben je verwittigd.
Intussen is de echtgenote van de pastoor ook aangekomen. In de AGS kerk in Zuid-Afrika mogen de priesters huwen. Mevrouw van de pastoor is ook vereerd ons te mogen verwelkomen.
Het is bijna 9u30. Vlug nog een paar kiekjes van enkele kindjes van de dansles.
In de kerkdienst houdt de pastoor zich veelal op de achtergrond, terwijl een dame de gebeden voorleest.
Als naar gewoonte zijn de gelovigen één en al aandacht.
Wat een mooie kapsels hebben die jonge meisjes…
Voor de baby’s is het wel iets moeilijker om zich te concentreren.
Het doet er niet toe tot welke gemeenschap we behoren… we hebben allemaal dezelfde Lord (God). We geloven allemaal in Jezus.
En dan plots… is de dienst afgelopen. De congregatieleden moeten aan hun congres beginnen, en de gelovigen kunnen huiswaarts. Buiten aan de kerk hebben we nog een paar gesprekjes, al dan niet met een foto.
We willen terugrijden, doch horen uit de tegenover liggende kerk gezangen galmen. Dit is een kerk van de URC (United Reformed Church) gemeenschap, doch de man in de straat noemt dit de “horloziekerk”. De vierkante toren heeft op elke kant een uurwerk, en alle vier de uurwerken geven een verschillend uur aan.
De dienst moet hier al een tijdje aan gang zijn, en we sluipen zo discreet mogelijk de kerk binnen.
De Pastor is juist begonnen aan zijn predikaat. Volledig in het Afrikaans. Wij begrijpen er een (groot) gedeelte van.
Bijna alle kerkgangers hebben een bijbel bij. Regelmatig vallen ze de predikant in de rede met psalm x, y of z.
Op het einde van deze kerkdienst mogen de geüniformde congregatieleden om beurten een tekst voorlezen. En dat was het dan.
Vooraleer onze uitstap aan te vatten wippen we nog even binnen in Ballinderry om bij Luc en Hilde nog wat informatie in te winnen over Mc Gregor.
Parish, de Ballinderry mascotte, springt van Hilde’s schoot naar deze van Luc. Altijd in goed gezelschap dus.
We rijden twintig minuutjes om het piepkleine dorpje Mc Gregor te bereiken.
Inderdaad… where time stood still.
Ons eerste afstapje brengt ons bij de pottenbakkerij Mill Stone Pottery.
Verleden jaar waren we hier ook. Het wordt dus een leuk weerzien met Paul de Jongh.
Onze pottenbakker is hier zeven dagen op zeven aan het werk om aardewerk en terracotta te boetseren en om te toveren tot hoogstaande porseleinen kunstwerkjes.
Momenteel is hij op de draaitafel een grote schaal aan het bijwerken.
Paul staat bekend om zijn zeer delicaat en fijn porselein werk, met behulp van de traditionele kobalt blauw en wit van de klei als decoratie.
Hij onderneemt veel opdrachten met behulp van het volledige spectrum van klei en glazuren.
Als finishing touch komt Paul’s signatuur op elk stuk.
Potten, schalen, tassen… het atelier staat overvol.
We bemerken ook een prachtige kunstfoto van Paul. Bij navraag geeft hij ons de raad om zeker eens de fotogalerij iets verderop te bezoeken.
Naast de Mill Stone Pottery staat dit mooie huis. Hier woont onze pottenbakker, samen met zijn vrouw Nina en dochter Sarah.
Op raadgeving van Paul verplaatsen we ons een boogscheut naar de studio van Italiaans fotograaf Dani.
Je denkt in een kapel binnen te komen, maar ’t is wel degelijk een galerij.
Italiaan Dani is de eigenaar, uitbater en fotograaf van “La Galleria”. Een innemende sympathieke man. Hij heeft deze galerij en aanpalende woning drie jaar geleden gebouwd, maar momenteel stelt hij alles te koop. Nog maar eens andere oorden opzoeken…
Zijn foto’s echter, zowel kleur als zwartwit zijn toppers.
Ik zou alle foto’s willen fotograferen, maar dat zijn uiteraard dingen die je niet doet. Ik vraag Dani of ik twee foto’s mag fotograferen, en dat mag.
In de Main road lopen we nog een bric à brak winkeltje binnen.
Hier ook is alles leuk uitgestald.
Recht tegenover het winkeltje zien we een klein restaurant/cafétaria. “51” is de naam. Een kleinigheidje voor de maag zou wel kunnen.
Philippe (r) en zijn chef (l) verwelkomen ons. We houden het klein en bestellen ons beiden een toast. Hilde met zalmpastei en voor mij snoekpastei.
Philippe beveelt ons een flesje Sauvignon Blanc aan. Op het moment dat we beiden (?) willen van nee knikken, bemerken we het etiket. Bovenaan “Bemind” en onderaan de fles “Wyne gemaak uit liefde”. Wie kan daar nu aan weerstaan?
Er hangen hier ook enkele mooie kunstwerkjes…
… ook enkele minder mooie…
Aan het tafeltje naast ons zit een eenzame dame zich stierlijk te vervelen. Enig gezelschap is haar koffietje en haar I Pad. Ik wil haar een beetje uit haar lijden verlossen, en ga voorzichtig een gesprekje aan. Nee, nee… ze is geen weduwe. Haar echtgenoot neemt vandaag deel aan de Cape Argus in Kaapstad. Dit is misschien wel het grootste fietsspektakel ter wereld. Dit jaar 35.000 deelnemers. Zij logeert met haar man hier in Mc Gregor, omdat alle hotels in Kaapstad uitverkocht waren. Op het eigenste moment dat ze dit verhaal doet krijgt ze een oproep van manlief met de melding dat hij goed is aangekomen. Op ongeveer de 22.731e plaats.
Na een uurtje verlaten we de “51” met een goed gevoel.
Bij het naderen van Robertson passeren we de township. En weeral bekruipt ons de goesting om eens binnen te rijden. En weeral kunnen we die goesting niet bedwingen. ( Volgens Hilde mochten die twee laatste zinnen in het enkelvoud gestaan hebben)
Aan nummer 68 worden we al welkom geheten.
Meer en meer van de huisjes zijn schilderijtjes geworden. Een inventieve manier om de somberheid te doorbreken.
Waarschijnlijk is Nr 42 en Nr 44 door dezelfde hand bewerkt.
De leuke jochies zijn ook al weer van de partij…
Alleen maar lachende gezichtjes.
Mama met baby is noodles komen kopen…
Je gelooft het niet… in de township is er ook een Ouetehuis = Verpleeghuis.
Intussen is het weeral aan ’t regenen. Toch geen weer als andere jaren…
Als we in onze Ballinderry aankomen is Hilde (niet mijn hilde maar Hilde Keukenprinses) reeds druk in de weer met het souper van vanavond.
Parish staat meewarig te schooien… heb je niets mee voor mij?
We hebben inderdaad aan Parish niet gedacht. Het enige dat we hem kunnen schenken is een rennerspetje. Maar zo te zien is dat nu ook het ideale geschenk niet voor een boeboe.
We zijn vanavond slechts met vier om hier te souperen. En je gelooft het niet; het andere koppel zijn twee Ieren, Brendy en Ann, die we hier verleden jaar ook ontmoet hebben. Als dat niet leuk is…
Als voorschotel heeft de prinses ons een kaassoufflé met een slaatje van vijgen en gerookte bacon.
Hoofdschotel wordt verse zalm met ratatouille en aardappeltjes.
Sommelier Luc komt informeren bij Brendy naar zijn bevindingen over de wijn.
Komt nog een bavarois met gerookte druiven. Is dat niet een beetje van het goede te veel? Maar ’t is toch superlekker. Dit wordt dan het besluit van weeral een mooie dag.
Na een half uurtje op de kamer krijgen e nog een FaceTime oproep van dochter Caroline. Met nieuws van Waregem, van de familie, de vrienden en… van alles wat. Het is allemaal positief nieuws, dus gaan we nu nog wat beter slapen.