Maand: januari 2015

Oesje… bijna 9u vooraleer we ontwaken. Heeft die lange reis dan toch wat sporen nagelaten of is het inderdaad de ouderdom die ons begint parten te spelen. Om het even, want we hebben geslapen als marmotten, en dat is het bijzonderste. Trouwens; klopt het dat marmotten goed slapen? Aan het ontbijt in ons “WESTIN” hotel zijn er een paar diensters die ons herkennen van verleden jaar (misschien zijn we toch niet zoveel verouderd…), en dat maakt het alleen maar wat leuker.

Zicht vanuit ons kamer met de Tafelberg op de achtergrond.

Nadien beslissen we om te voet op stap te gaan in de Moederstad en omdat het onze eerste dag is zoeken we reeds vroeger begane wegen op. Alhoewel herkenbaar bemerken we toch hier en daar verschillende architectonische ingrepen en we zijn weeral verbijsterd over de prachtige symbiose tussen oud en nieuw in deze stad. 

Oud en nieuw overvloeien elkaar…

In de ons alomgekende Longstreet hebben enkele oudere panden plaats geruimd voor nieuwe boetiekjes. Eéntje ervan springt danig uit de toon, dat we (lees: Hilde) onmogelijk kunnen voorbijgaan zonder een kijkje te nemen. Een artisanale damesboetiek waar de unieke kleedjes en dito accessoires ter plaatse worden gefabriceerd en dit aan belachelijk lage prijzen (ook volgens Hilde). Voor één zwartwit geruit bloesje kan en wil ik niet weigerachtig blijven; valt het niet mee om er in Afrika mee rond te lopen, op Waregem Koerse zal het zeker gesmaakt worden… de jokey’s dragen zelfs zoiets. 

Een bloesje in zwart en wit… mooi hé

De boetiekuitbaatster is katterap en nog veel commerciëler dan haar uiterlijk laat vermoeden. Ze installeert mij in een luie fauteuil, met een koekje en een boekje, en intussen probeert ze Hilde nog eentje van haar twee exclusieve Mondriaankleedjes op te solferen.

Nina met de Mondriaankleedjes.

Ik supporter mee met Nina, maar daar trapt Hilde natuurlijk niet in. Spijts alles blijft het bij die ene Waregemkoerse bloes, en toch zijn we alle drie tevreden; Nina, Hilde en ikzelf. De rest van de namiddag blijven we rondhangen in het centrum van Cape-Town. In de omgeving van Green Market genieten we van een paar mooie muzikale streetacts. Ons tweede GSM telefoontje trakteren we op een Zuidafrikaans kaartje, en binnen de kortste keren is alles geregeld om de wereld rond te bellen aan een fractie van de Belgacomprijs. Voor degenen onder onze blogvolgers die toevallig in Zuid-Afrika zouden verblijven; 074 2237776. Je weet maar nooit. Toevallig belanden we in een expositie waar we de levensgrote poppen van mensen en paarden te zien krijgen; onder andere enkele paarden uit de grote Londense show WarHorse. De show werd  van 5 december 2014 tot 4 januari 2015 in Cape-Town opgevoerd, maar daarvoor zijn we uiteraard te laat. Doch alleen al de poppen lonen meer dan de moeite. 

Een beeld uit de Londense WarHorse show.

Een poppenpaard in de expo in Cape-Town

Nog bewegende levensgrote poppenbeelden…

Wanneer we rond 16 uur terug naar de WESTIN slenteren hebben we nog een leuke ontmoeting met een grootvader die in zijn “bakkie” met vijf kleinkinderen op schok is. Het is vandaag immers de laatste dag van de “Groote Vakansie” in Zuid-Afrika. Ze vertellen in Afrikaens wat hen morgen op school allemaal te wachten staat. Op een tiental meter vandaan staat een drankstalletje, en als  we hen op een Cola trakteren is het hek helemaal van de dam. Het kost ons moeite om hen achter te laten. Weeral uniek Afrika…

Vijf sloebers in Opa’s bakkie…

En met een grote Cola kan natuurlijk niets nog stuk.

Op zondagmiddag stipt of het afgesproken uur maken onze kinderen Bert en Caroline hun opwachting om ons naar Antwerpen Centraal te voeren, alwaar wij rond 16 uur onze Thalis-trein naar Schiphol gereserveerd hebben. We laten ons dus wel degelijk veel te vroeg afhalen, doch hier steekt iets achter; we passeren immers Zwijndrecht, en daar willen we zeker nog even binnenwippen bij onze lieve Bomma. Een half uurtje op haar kamer, gevolgd door een uurtje cafétaria, alwaar Bomma als nooit tevoren vertelt over haar wedervaren van de laatste dagen. Zij heeft immers kennis gemaakt met twee superjoviale vriendinnen, en toeval wil dat ze beiden Paula noemen. Als je dan weet dat Bomma ook Paula noemt is de pret kompleet natuurlijk. De dagen die tot voor kort veel te lang leken vliegen nu ineens voorbij. Een traantje weggepinkt, een afscheidsportretje gemaakt, en weg zijn we…Afscheid van 3 generaties… tot binnen drie maand

Antwerpen is nu heel dichtbij, het afscheid aan Bert en Caroline blitzsnel want het regent tamelijk hard en daar kan Hilde’s haar niet goed tegen. Het electronisch inchecken verloopt ook zonder noemenswaardige problemen (alhoewel…), en binnen de kortste keren zitten we op ons voorbehouden plaatsje in de supersnelle trein, en dit bijna naast iemand van… jawel,Waregem.  Inge Verspeelt, een vriendin van Bert en Caroline reist naar Noord-Holland met enkele collega’s, en dit voor een vierdaags congres. Uiteraard hebben we een leuke babbel met Inge en leren we een en ander bij, vooral over de studies van de kinderen.Inge Verspeelt, onze trainmate naar Amsterdam.

In 55 minuten worden wij van Antwerpen naar Schiphol geloodst, bijna sneller dan het geluid. Daar hebben we tijd zat om onze vlucht van 20u05 te halen naar München. De douanecontrole maakt wel wat poespas over al dat materiaal in mijn fotokoffer, en elk kabeltje, ladertje, elk zendertje wordt minutieus aan een fysische controle onderworpen. Maar niet getreurd; wij hebben tijd zat en we hebben uiteraard  begrip voor de veiligheidsvoorschriften. Het korte vluchtje van Schiphol naar München duurt ook maar een dik uur en verloopt vlekkeloos, zowel wat tijdsschema als comfort betreft. In de airport van München mogen we geen tijd verliezen. We hebben maar 50 minuten en we moeten met een bus een lange verbinding maken naar een andere vleugel. Zeer stressy! Maar we hebben geluk. We vragen de weg naar de Gate H24 aan een meneer die op een soort elektrische golfkar zit, en de man stelt spontaan voor om ons naar die plaats te rijden. Het zal toch nog kloppen dat met een helm geboren zijn geluk brengt. Vanaf hier verloopt alles vlekkeloos. Gemakkelijk inchecken, vlot op het vliegtuig en op onze gereserveerde zitplaatsen. Prachtige Airbusmachine die er spiksplinternieuw uitziet en superleuke bediening. Mijn achting voor Lufthansa is met verschillende punten gestegen. We hebben een overbrugging van 8000 km en 11 uur te maken, dus… knop omdraaien, verstand op nul en alles rustig ondergaan. En dat is bij ons beiden héél goed gelukt. Natuurlijk sliepen we niet zoals in ons eigen bedje, maar al bij al hebben we heel goed gerust. En het werd maandagvoormiddag 10 uur in de morgen zonder dat we het eigenlijk goed beseften. En daar stonden we dan in Cape-Town, the Mother City. Zaaaalig gevoel Welkom in de Moeder Stad; Cape-Town

Maandagmorgen 10 uur. Onze Airbus aan de grond in Cape-Town

Het ophalen van onze bagage verloopt ook al vlekkeloos. En in het luchthavengebouw komen we reeds in contact met de “big five”, de olifant van Amarula en worden we verwelkomd door Miss Cape-Town. Meer moet dat niet zijn natuurlijk.Eerste confrontatie met “the big five”

De olifant van AMARULA

Verwelkoming in Afrika door Miss Cape-Town

Met een taxi bereiken we ons hotel “WESTIN” in Cape-Town, en na een klein snackje gaan we een paar uurtjes rusten. De rest van de dag zullen we opvullen met (weeral) enkele computer/internet problemen en het regelen enkele andere praktische zaken. In de vooravond een korte wandeling in het Waterfront aangevuld met een lichte maaltijd in het Belgisch Restaurant “Den Anker”. Als naar vroegere gewoonte op zijn Belgisch en dus ideaal om de culinaire overgang naar Afrika niet te bruusk in te zetten. Vanavond vroeg onder de lakens, doch niet zonder eerst de blog aan te vullen. Slaapwel!

 

2017 – Voor het zesde opeenvolgende jaar hopen wij hier weeral onze honderden vrienden en volgers te kunnen verwelkomen. Wij proberen u terug op boeiende verhalen, interessante weetjes en mooie foto’s te trakteren. Laat zeker niet na om reacties of opmerkingen te sturen. Dit kan door eenvoudig onderaan een dagverslag het vakje “geef een reactie” aan te klikken. Wij kijken vol ongeduld uit naar ons Zuid-Afrika 2017 dat op 11 januari van start gaat.

Hilde en Christian Devos.

Het aftellen is begonnen. Intussen is het reisschema in grote trekken uitgestippeld.